Αφιέρωμα στον δάσκαλο Χρήστο Γείτονα:Από την Πρασιά Αγράφων στα Βόρεια Προάστια-Το όραμα,η θρυλική πορεία και το εκπαιδευτικό μεγαθήριο των CGS
Από την Πρασιά Αγράφων στα Βόρεια Προάστια: Η Θρυλική Πορεία του Παιδαγωγού Χρήστου Γείτονα-Ένας Δάσκαλος που σμίλεψε χαρακτήρες – Ένας Οραματιστής που άλλαξε την ελληνική εκπαίδευση
Γράφει ο Βασίλης Χαλαστάνης*
Ένας χρόνος συμπληρώνεται από τον θάνατο του Χρήστου Γείτονα· του δασκάλου, του παιδαγωγού, του στοχαστή, του ανθρώπου που πέρασε μέσα από ταπεινά μονοπάτια της ελληνικής υπαίθρου και έφτασε να συνδιαμορφώσει ένα από τα λαμπρότερα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας. Η απώλειά του προκάλεσε βαθύτατη συγκίνηση – ειδικά στους δεκάδες μαθητές του από το Βασιλέσι και τα Φουσιανά Πρασιάς Αγράφων, όπου υπηρέτησε από το 1964 έως το 1968 και άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα.
Παιδικά χρόνια και διαδρομή προς τη γνώση
Γεννημένος το 1940 στον Άγιο Σπυρίδωνα Άρτας, μέσα σε μια φτωχή οικογένεια αγροτών, έμαθε από μικρός τη δύναμη της προσπάθειας και της επιμονής. Με στερήσεις και θυσίες κατόρθωσε να σπουδάσει, να ξεχωρίσει και να αποφοιτήσει από την Παιδαγωγική Ακαδημία. Μετά τη στρατιωτική του θητεία διορίστηκε στον νομό Ευρυτανίας, όπου ξεκίνησε μια από τις πιο καθοριστικές περιόδους της ζωής του – αλλά και της ζωής όσων τον γνώρισαν.
Στα άγρια, δύσβατα Άγραφα: Εκεί όπου χτίστηκε ο Δάσκαλος
Το 1964 φτάνει στο Βασιλέσι Πρασιάς. Ένας νέος, 24 ετών, που μέσα σε λίγους μήνες θα γίνει σημείο αναφοράς για έναν ολόκληρο τόπο.
Τα σχολεία που υπηρέτησε –πρώτα στο Βασιλέσι, έπειτα στα Φουσιανά– ήταν κυριολεκτικά «στην άκρη του κόσμου»:χωρίς ηλεκτρικό, χωρίς ύδρευση, χωρίς δρόμο, χωρίς στοιχειώδεις υποδομές.
Κι όμως, μέσα σε αυτές τις συνθήκες ο Χρήστος Γείτονας κατάφερε κάτι σπάνιο: όχι απλώς να διδάξει γράμματα, αλλά να διαπλάσει ανθρώπους.
Οι κάτοικοι θυμούνται ακόμη τον νεαρό δάσκαλο να κατεβαίνει και να ανεβαίνει τον απότομο γκρεμό της Γλαβανής, να ισορροπεί στις πέτρες του Πρασιώτη ποταμού, να ενσωματώνεται απόλυτα στον τρόπο ζωής των ανθρώπων του βουνού. «Παιδί του κάμπου» με ψυχή βουνού.
Ένας δάσκαλος που μιλούσε λίγο και σκεφτόταν βαθιά
Από την πρώτη στιγμή κέρδισε τον σεβασμό μαθητών, γονιών και συναδέλφων.
Ήταν ήρεμος, μετρημένος, βαθιά μορφωμένος· οι γνώμες του για κάθε κοινωνικό, πολιτικό ή εκπαιδευτικό θέμα ήταν στέρεες και καλοζυγισμένες. Στα καφενεία, όταν μιλούσε, δεν ακουγόταν ανάσα. Οι γέροντες τον άκουγαν όρθιοι, οι νεότεροι με δέος. Ήταν νέος στην ηλικία, αλλά ώριμος στη σκέψη – ένας σοφός πολύ πριν γεράσει.
Εντυπωσιακό παράδειγμα αποτελεί η συμβολή του στην έγκριση κονδυλίου για την αποπεράτωση σχολείου στα Κέδρα Ευρυτανίας. Ένας συνάδελφος του ζήτησε να ελέγξει μια αναφορά προς τον επιθεωρητή· ο Γείτονας, με χαρακτηριστική οξυδέρκεια, του εξήγησε πώς ένα προσεγμένο, καλοστημένο έγγραφο μπορεί να τραβήξει την προσοχή του αποδέκτη μέσα σε εκατοντάδες άλλα.
Και αποδείχτηκε σωστός: το σχολείο ολοκληρώθηκε. Όπου έβαζε το χέρι του, κάτι προχωρούσε.
Ένας οραματιστής πριν την εποχή του
Ήδη από το 1966–1967, ο Γείτονας πρόβλεψε την ερήμωση της Ευρυτανίας – κάτι που συνέβη.
Πρότεινε συγκεντρωμένες κωμοπόλεις σε πεδινές περιοχές, επαγγελματική αποκατάσταση των κατοίκων, αναβάθμιση της παιδείας και της ζωής τους.Ολόκληρο τον νομό τον οραματιζόταν ως έναν μεγάλο Εθνικό Δρυμό, με τουρισμό, αναψυχή και οργανωμένη αξιοποίηση του φυσικού πλούτου.
Ήταν ένας άνθρωπος που έβλεπε 50 χρόνια μπροστά.
Ο παιδαγωγός που έφτιαχνε χαρακτήρες και όχι απλώς μαθητές
Στην τάξη ήταν απόλυτος κυρίαρχος:
θρανία σε σχήμα Π, ενεργή συμμετοχή των μαθητών, χρήση εποπτικών μέσων, επιμονή στη μελέτη, στην ανάγνωση, στη γραφή, στη μνήμη, στην πειθαρχία.
Έδινε σημασία και στις λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής που «χτίζουν χαρακτήρα» – από την προσωπική καθαριότητα μέχρι την προσεγμένη αλληλογραφία.
Δίδασκε ουσιαστικά:
για τις Δέκα Εντολές ζητούσε πρώτα να νομοθετήσουν οι ίδιοι οι μαθητές πριν τους παρουσιάσει το μάθημα.
Ενθάρρυνε τους αδύνατους, επαινούσε τους άριστους, μιλούσε με σοβαρότητα και ποτέ με ειρωνεία.
Τα ποιήματα που απήγγειλαν τα παιδιά –«Της Άρτας το Γιοφύρι», «Του Νεκρού Αδελφού», «Ο Ματρόζος» αλλά και το τρυφερό «Ο Πεύκος» του Ζ. Παπαντωνίου– σημάδεψαν μια ολόκληρη γενιά.
Η φωνή του, όπως λένε οι μαθητές του, «ακόμη αντιλαλεί».
Από τα Άγραφα στο όραμα της σύγχρονης εκπαίδευσης
Το 1968, έπειτα από λίγους μήνες στη Λεπενού Αιτωλοακαρνανίας, αποφασίζει να παραιτηθεί από το Δημόσιο.Ήταν έτοιμος για το επόμενο βήμα – ένα βήμα που θα άλλαζε την ιστορία της ιδιωτικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα.
Με τον αδελφό του Ελευθέριο και τη νηπιαγωγό Κωστέα ιδρύουν τα Ιδιωτικά Εκπαιδευτήρια Κωστέα–Γείτονα, τα σημερινά CGS.Ένα σχολείο που θα εξελιχθεί σε θεσμό, σε πρότυπο οργάνωσης, ποιότητας και παιδαγωγικής καινοτομίας.
Και όμως, η αφετηρία αυτού του μεγαθήριου βρίσκεται στα ταπεινά Φουσιανά και στο μικρό σπιτάκι που φιλοξενούσε κάποτε 19 μαθητές.
Ένας δάσκαλος αληθινός – Μια μνήμη που δε σβήνει
Ο Χρήστος Γείτονας δεν ήταν απλώς καθηγητής.
Ήταν μορφοποιός ψυχών, άνθρωπος αρχών, υπόδειγμα ήθους.Ένας παιδαγωγός που δίδαξε με τον λόγο, αλλά κυρίως με το παράδειγμά του.
Αιωνία η μνήμη του.
Οι μαθητές του –τότε παιδιά των Αγράφων, σήμερα άνθρωποι ώριμοι και καταξιωμένοι– συνεχίζουν να κουβαλάνε μέσα τους τη φωνή του, την αξιοπρέπειά του και το φως της διδασκαλίας του.Και ίσως αυτό είναι το μεγαλύτερο έργο ενός δασκάλου:
να ζει στους μαθητές του.
*O Βασίλης Χαλαστάνης είναι Καθηγητής-Ιστορικός -Συγγραφέας και κατάγεται απο την Πρασιά Αγράφων
Πότε η Δικαιοσύνη θυμάται πως έχει μάτια
Ο Πάνος Ρούτσι σταμάτησε την απεργία πείνας μετά από 23 μέρες γιατί το κράτος αποφάσισε να αποδεχτεί το δικαίωμα του Πατέρα στη διαλεύκανση του θανάτου του παιδιού του. Όχι από ευαισθησία. Όχι από τύψεις. Από φόβο.
Γράφει ο Δημ.Μητσοτάκης
Μην τυχόν και γίνει -για άλλη μια φορά- το όνομα ενός αφανούς νεκρού σύνθημα στους τοίχους. Μη μυρίσει πάλι ο αέρας από τις φωτιές εκείνων που δεν έχουν τίποτα να χάσουν.
Οι εξουσίες φοβούνται τους ανθρώπους. Εκείνους που δεν δειλιάζουν να πεθάνουν. Εκείνους που κοιτούν τη Βουλή όχι σαν ναό, αλλά σαν μαυσωλείο ευθυνών. Κι όταν φοβούνται αρχίζει το θέατρο: Οι υπουργοί κοιτούν αλλού,
οι εισαγγελείς “κινούν διαδικασίες”, οι ειδήσεις ντύνονται με υποβλητική μουσική υπόκρουση, και το κοινό αλλάζει κανάλι μόλις τελειώσει το δελτίο.
Όμως η εικόνα μένει: Ένας πατέρας που λιώνει μπροστά στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, ψάχνοντας τον δίκιο του. Κι εκεί, στο πιο ιερό και το πιο στεφανωμένο σημείο της Αθήνας, αποκαλύπτεται όλη η φάρσα της Δημοκρατίας τους που θυμάται τους νεκρούς της αλλά ποτέ τους ζωντανούς. Δικαιοσύνη που περιμένει δελτίο τύπου για να κινηθεί. Κοινωνία που σκρολάρει πάνω από τα μνήματα.
Ο Πάνος Ρούτσι δεν μίλησε στα κανάλια αλλά μίλησε στις συνειδήσεις. Δεν έβγαλε διάγγελμα αλλά έβγαλε χιλιάδες ανθρώπους στον δρόμο. Δεν είχε εξουσία αλλά σας λύγισε. Και τώρα που αναγκαστήκατε να εφαρμόσετε τα αυτονόητα, θα βγουν -αν δεν βγήκαν ήδη- τα παπαγαλάκια σας να πουν ότι "η Δημοκρατία νίκησε". Όχι, κύριοι. Η Δημοκρατία δεν νικάει όταν χρειάζεται κάποιος να λιμοκτονήσει για να βρει το δίκιο του. Η δική σας Δημοκρατία είναι μια βιτρίνα πίσω από την οποία κρύβονται γκλομπ, αποφάσεις «άνωθεν», αδιαφάνεια, συγκάλυψη και αίμα.
Εσείς που μιλάτε για "κράτος δικαίου", όταν ο νόμος εφαρμόζεται επιλεκτικά, σαν εργαλείο καταστολής ή εκδίκησης. Όταν το δικαίωμα στην ελευθερία, στην υγεία, στη ζωή, εξαρτάται από το επώνυμό σου, το πορτοφόλι, την καταγωγή σου, το χρώμα σου ή απλά από το αν είσαι "συνεργάσιμος".
Εσείς που κουνάτε το δάχτυλο για "την ανομία στα Πανεπιστήμια", ενώ ολόκληρο το σωφρονιστικό σας σύστημα είναι μια οργανωμένη δομή εκδικητικού βασανισμού.
Εσείς που μιλάτε για "ασφάλεια", ενώ είστε οι μόνοι ένοπλοι που σκοτώνουν ατιμώρητα.
Μέρα και νύχτα μας πιπιλάτε το μυαλό “για να μην πολιτικοποιηθεί το δυστύχημα”. Μα πώς να μην είναι πολιτική η τραγωδία, όταν είναι φτιαγμένη από αποφάσεις, υπογραφές και συμβάσεις; Πώς να μην είναι πολιτική, όταν οι όποιες φωνές που προειδοποιούσαν, τα στοιχεία και τα τεκμήρια θάφτηκαν μαζί με τα θύματα; Εδώ, δεν πεθαίνεις από κάποιο καλά οργανωμένο εχέδιο πεθαίνεις από αδιαφορία. Πεθαίνεις κάθε φορά που σε βαφτίζουν “γραφικό”, “εμμονικό”, “προβληματικό”.
Το σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών δεν είναι πια είδηση, είναι μήτρα όλων των ψεμάτων. Γιατί αν βρεθεί η αλήθεια εκεί, θα πρέπει να ξηλωθούν όλα: υπουργεία, εταιρείες, υπογραφές, υπεύθυνοι. Γι’ αυτό σιωπούν.
Ο Ρούτσι δεν είναι έκανε απεργία πείνας. Ήταν απεργία εναντίον της λήθης. Είναι ένας πατέρας που έραψε το στόμα απέναντι σε μια κοινωνία που χορταίνει ψέμα. Το σώμα του Ρούτσι έγινε για 23 μέρες πεδίο μάχης. Έγραψε με το αίμα του στα μάρμαρα της Βουλής τη φράση που κανείς δεν θέλει να διαβάσει: “Η Δημοκρατία σας πεθαίνει από ασιτία”. Και την επόμενη φορά που θα σωπάσουμε, θα πεθάνουμε κι εμείς μαζί της. Όχι από πείνα αλλά από ντροπή.
Ο Πάνος Ρούτσι νίκησε κι εσείς χάσατε -για άλλη μια φορά- την ψυχή σας.
Ένας εφιάλτης για τον Γρανίτσα και τον Παπαντωνίου
Γράφει ο Ηλίας Προβόπουλος*
"Από τον ύμνο σε έναν μοναδικό τόπο περνάμε στον θρήνο"
Η ιστορική Γρανίτσα Ευρυτανίας (Απεράντιος) ευτύχησε να έχουν σ’ αυτή τις ρίζες τους δυο μεγάλοι της ελληνικής λογοτεχνίας και της διανόησης, ο Στέφανος Γρανίτσας και ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου την οποία και ύμνησαν, καθένας με τον τρόπο του και φυσικά και οι δυο άφησαν πολύτιμες παρακαταθήκες που για τον παραπαίοντα κόσμο μας, αποτελούν για πολλούς λόγους παρηγορία και οδηγός για αντιμετωπίζουμε τα κακά που μας απειλούν όλους…
Στα «Άγρια και τα ήμερα», ο Στέφανος Γρανίτσας ύμνησε τον τόπο του όπως κανείς άλλος. Στα βουνά της Γρανίτσας, στα δάση και στις ρεματιές που φέρνουν νερά από τον Καλόγηρο και την Λιάκουρα, άκουγε τη φωνή της πατρίδας∙ τη φωνή της φύσης που μεγαλώνει γενιές και ποτίζαν μνήμες. Ο Γρανίτσας συνομίλησε με τα στοιχεία του τόπου του, άκουσε την φωνή τους και μας μετέφερε εικόνες μιας εποχής όπου ο κοινός λόγος και αγώνας για την ευημερία της κοινότητας εκείνης της εποχής ήταν προϋπόθεση για την προκοπή, πράγμα που διατηρήθηκε μέχρι που φύσηξαν οι άνεμοι της παρακμής για την Γρανίτσα και όλη την ελληνική περιφέρεια.
Για δεκαετίες, αυτός ο τόπος έμεινε σχεδόν ανέγγιχτος, όπως τον άφησε ο συγγραφέας στις σελίδες του: πηγές που κελαρίζουν, νερά που τρέχουν ελεύθερα, ρέματα γεμάτα ζωή. Κι όμως, σήμερα, η ίδια πατρίδα που εκείνος τραγούδησε απειλείται με σιωπηλή ερήμωση. Τα νερά της —το αίμα και η ψυχή του τόπου— παραχωρούνται σε μια ιδιωτική εταιρεία για να εμφιαλώνονται και να φεύγουν μακριά ενώ πενιχρά και αμφίβολα είναι τα οφέλη που υπόσχονται στους ντόπιους.
Δεν είναι απλώς κλοπή ενός πόρου∙ είναι στέρηση ζωής για μια ολόκληρη περιοχή. Είναι η αποξήρανση ενός κοινού παρελθόντος, η διακοπή της συνέχειας και της προκοπής που έδεσε γενιές ανθρώπων με τις ίδιες πηγές. Αν χαθούν τα νερά, δεν θα χαθεί μόνο η δροσιά τους. Θα χαθεί η ίδια η φωνή που άκουσε ο Γρανίτσας. Και τότε, ο διάλογος με τη γη που κάνουν τα νερά του Πούντου από το σημείο που πηδάνε από τη γη μέχρι τον ρου του Αχελώου θα σβήσει και μαζί του η ζωή που έδιναν.
Το 1918, ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου χάρισε στα ελληνικά σχολεία το αναγνωστικό «Τα Ψηλά Βουνά». Μέσα από τη φωνή μιας παρέας παιδιών, η φύση γινόταν το πρώτο βιβλίο: το κελάηδημα των πουλιών, το θρόισμα των δέντρων, η ψιθυριστή ροή του νερού στις πηγές. Στην καρδιά αυτού του κόσμου ήταν τα βουνά της πατρίδας του, τόπος των παιδικών του χρόνων, με τις πηγές της να τρέχουν κρυστάλλινο νερό και να ξεδιψούν περαστικούς και μόνιμους, ανθρώπους και ζώα, ήμερα και άγρια.
Στα «Ψηλά Βουνά», το νερό ήταν κοινόχρηστο αγαθό και σχολείο ζωής: τα παιδιά μάθαιναν να το σέβονται, να το προστατεύουν, να το μοιράζονται. Σήμερα, μετατρέπεται ανταλλάξιμο προϊόν, με φθηνή μάλιστα τιμή. Αν ο Παπαντωνίου ζούσε, ίσως να έγραφε ένα νέο κεφάλαιο – όχι για το πώς τα παιδιά στήνουν ένα σχολείο στο δάσος, αλλά για το πώς υπερασπίζονται μια πηγή από την περίφραξη και τον ιδιωτικό έλεγχο τον οποίο μάλιστα ενέκριναν με πλειοψηφία οι συγχωριανοί τους για αμφίβολα κέρδη.
Γιατί, όπως θα μας θύμιζε, «το νερό των βουνών δεν είναι εμπόρευμα – είναι η μνήμη και η ψυχή του τόπου». Και αν πουλήσουμε αυτά, θα χάσουμε κάτι πολύ μεγαλύτερο από λίγα κυβικά μέτρα κρυστάλλινου νερού: θα χάσουμε το δικαίωμα να λέμε πως είμαστε ακόμη κομμάτι αυτού του τόπου.
Η πώληση των νερών της Γρανίτσας σε ιδιώτες είναι ένα θέμα που δεν αφορά μόνο αυτή την περιοχή αλλά όλους μας γιατί αποτελεί συνέχεια πολλών τέτοιων ενεργειών. Στην περίπτωση, διάφορες εταιρείες με τις ευλογίες της Πολιτείας και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σφίγγουν τον κλοιό γύρω από την Νότια Πίνδο και κυρίως στα Άγραφα, ανατολικά και δυτικά με στόχο να μην αφήσουν σταγόνα νερό που να μην περνάει από το ταμείο τους και πρέπει να αντιδράσουμε όλοι και με κάθε τρόπο.
ΥΓ. Στη φωτογραφία δεν είναι ο Πούντος της Γρανίτσας αλλά κάποια άλλα νερά στην νότια Πίνδο. Δεν λέω που γιατί θα τα βάλουν (αν δεν τα έβαλαν) κι αυτά στο στόχο…
*Ο Ηλίας Γ. Προβόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεγάλη Κάψη της Δυτικής Φθιώτιδας. Έγινε δημοσιογράφος και εργάστηκε επί πολλά χρόνια και αποκλειστικά στις εφημερίδες, κυρίως στην «Ελευθεροτυπία» από τις στήλες της οποίας οργάνωσε και προέβαλλε μια ειδική αρθρογραφία με τον τίτλο «Μικρές Πατρίδες» για την ελληνική περιφέρεια και τους ανθρώπους της καθώς και για την Αθήνα, τα τελευταία χρόνια.
Πετρολούκας Χαλκιάς: Σίγησε για πάντα ο "πατριάρχης" του κλαρίνου
Πέθανε σε ηλικία 90 ετών ο μεγάλος ηπειρώτης δεξιοτέχνης του κλαρίνου Πετρολούκας Χαλκιάς.
Ο θάνατός του έγινε γνωστός από συναδέλφους του που προχώρησαν σε αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ανάμεσα στους ανθρώπους που αναφέρθηκαν στον θάνατο του Πετρολούκα Χαλκιά ο Γιάννης Καψάλης έγραψε:
"Κακα μαντάτα ήρθανε το ξημέρωμα για όλους μας
Ο μεγάλος ΠΕΤΡΟΣ ΛΟΥΚΑΣ ΧΑΛΚΙΑΣ έφυγε από κοντά μας.Καλο ταξιδι μπάρμπα Πέτρο θα είσαι πάντα στις καρδιές μας στη ψυχή μας και ποτέ δεν θα ξεχαστείς γιατί ήσουν ένας από τους μοναδικούς που μας ταξίδευες με το παίξιμο σου και άφησες τη δική σου σφραγίδα και την ιστορία σου στη παραδοσιακή ηπειρώτικη μουσική μας. Όλη η Ήπειρος και όλη Ελλάδα μας σήμερα πενθεί.
Να δώσεις ένα μεγάλο φιλί στον πατέρα μου τον Σταύρο Καψαλη και στον μεγάλο Ναπολέων Δαμο.Ήσασταν οι στυλοβάτες και οι Κολώνες της ηπειρώτικης μουσικής πάντα θα σας μνημονεύουμε και ποτέ δεν θα ξεχαστείτε. ΑΘΑΝΑΤΟΙ
Συλλυπητήρια στην οικογένεια"
Σε σχετικό αφιέρωμά του το Docville είχε γράψει σχετικά με τον Πετρολούκα Χαλκιά σχετικό αφιέρωμά του με τίτλο “Τα πιο γλυκόλαλα κλαρίνα”:
«Τελευταίος αλλά εξίσου σημαντικός σολίστας του κλαρίνου είναι ο ηπειρώτης Πέτρος (Πετρολούκας) Χαλκιάς. Γεννήθηκε στην Καστάνιανη της επαρχίας Πωγωνίου του νομού Ιωαννίνων το 1934 και από την ηλικία των 11 χρόνων ασχολήθηκε με την τέχνη του κλαρίνου, δίπλα στον Φίλιππα Ρούντα , «το καλύτερο κλαρίνο του Ζαγορίου». Το 1960 μεταναστεύει στην Αμερική όπου θα παραμείνει 20 χρόνια.
Τέλη του 1979 επιστρέφει στην Ελλάδα και εγκαθίσταται στην Αθήνα. Από εκείνη την εποχή παίζει σε γνωστά μουσικά κέντρα, σε συναυλίες, εμφανίζεται σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές και συμμετέχει σε ηχογραφήσεις και δίσκους με γνωστούς καλλιτέχνες. Μειλίχιος, ευθυτενής και αειθαλής, παρά το γεγονός ότι διάβηκε τον ρουβίκωνα της 8ης δεκαετίας του, ο Πετρολούκας Χαλκιάς παραμένει μεγάλος δεξιοτέχνης του κλαρίνου, τελευταίος εκπρόσωπος μιας γενιάς αυτοδίδακτων μουσικών που σημάδεψε τη δημοτική μας παράδοση και δάσκαλος για τους νεότερους μουσικούς που ασχολούνται με το είδος. Γιατί όπως λέει ο ίδιος σε μια συνέντευξή του: «Το όνειρό μου είναι να μεταδώσω αυτά τα παραδοσιακά τραγούδια στους νεότερους, όπως τα πήρα εγώ από τους παλιότερους. Γιατί η παράδοση είναι σαν μια σπίθα μέσα στην καρδιά μας».
Επάγγελμα Υλοτόμος: Μια ζωή στα βουνά-Ένας δρόμος με κόπο, κίνδυνο και θυσίες
Υλοτόμοι: Οι Άνθρωποι της Σκιάς – Μια Ζωή στα Βουνά, Ένας Θάνατος στη Σιωπή
Σε μια εποχή που τα περισσότερα επαγγέλματα γίνονται όλο και πιο «καθαρά», πίσω από οθόνες και air-condition, υπάρχει ακόμα ένα επάγγελμα που ακροβατεί καθημερινά ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο. Είναι αυτό του υλοτόμου. Του ανθρώπου που κάθε μέρα σηκώνει στην πλάτη του το βουνό – κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Ο θάνατος ενός 54χρονου υλοτόμου, πριν λίγες ημέρες στα βουνά της Ευρυτανίας, ήρθε να υπενθυμίσει με τον πιο σκληρό τρόπο πόσο αμείλικτο μπορεί να γίνει αυτό το επάγγελμα.
Η τραγωδία στην Ευρυτανία
Το τραγικό περιστατικό σημειώθηκε σε δύσβατη ορεινή περιοχή του δήμου Αγράφων. Ο 54χρονος βρισκόταν σε δασική εργασία, κόβοντας ξυλεία, όταν κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες καταπλακώθηκε από τεράστιο κορμό. Παρά τις προσπάθειες συναδέλφων του να τον βοηθήσουν, η πρόσβαση στο σημείο ήταν σχεδόν αδύνατη, ενώ το ασθενοφόρο έφτασε με μεγάλη καθυστέρηση λόγω του δύσκολου ανάγλυφου.
Ο άνδρας ανασύρθηκε χωρίς τις αισθήσεις του και διαπιστώθηκε ο θάνατός του. Άφησε πίσω του οικογένεια, φίλους και μια τοπική κοινωνία βυθισμένη στο πένθος — μα και στην οργή.
Ένας κλάδος στο περιθώριο
Το επάγγελμα του υλοτόμου παραμένει ένα από τα πιο επικίνδυνα στον κόσμο, με δεκάδες θανατηφόρα περιστατικά κάθε χρόνο — και την Ευρυτανία να μετρά πολλούς νεκρούς τα τελευταία χρόνια. Οι συνθήκες εργασίας είναι συχνά πρωτόγονες, με ελάχιστη κρατική εποπτεία, μηδενική τεχνολογική υποστήριξη και ανεπαρκή εκπαίδευση για τους κινδύνους που ενέχει το κάθε δέντρο, το κάθε κόψιμο, η κάθε λάθος στιγμή.
Και όμως, η φωνή αυτών των ανθρώπων σπανίως ακούγεται.
Ηρωισμός χωρίς δάφνες
Ο υλοτόμος δεν είναι απλά ένας εργάτης του δάσους. Είναι φύλακας της παράδοσης, της ορεινής ζωής, της αυτάρκειας. Είναι αυτός που φέρνει τη ζεστασιά στα σπίτια τον χειμώνα, που ανοίγει δρόμους μέσα στα βουνά, που γνωρίζει τη φύση καλύτερα απ’ όλους. Και είναι αυτός που, όταν πεθαίνει στη δουλειά του, δεν γίνεται πρώτη είδηση — γίνεται απλά άλλη μια γραμμή σε αστυνομική αναφορά.
Τι μένει να γίνει
Η τραγωδία στην Ευρυτανία δεν πρέπει να ξεχαστεί σαν μια ακόμη «ατυχία». Οφείλει να γίνει καμπανάκι: για καλύτερη εκπαίδευση, για αυστηρότερους ελέγχους ασφαλείας, για ανανέωση εξοπλισμού, για ουσιαστική μέριμνα από το κράτος και τις δασικές υπηρεσίες.
Ο υλοτόμος δεν ζητάει δόξα. Ζητάει να μπορεί να επιστρέφει σπίτι του το απόγευμα.
Περί αξιοκρατίας και αναξιοκρατίας ο λόγος
Γράφει ο Λάμπρος Χρυσαφογεώργος*
Με βάση τον νέο νόμο, οι δημόσιοι υπάλληλοι που αρνούνται να συμμετάσχουν στη διαδικασία αξιολόγησης θα παραπέμπονται στα νέα Πειθαρχικά Συμβούλια με το ενδεχόμενο της οριστικής απόλυσης.
Αναλογιζόμενος τα παραπάνω, θεωρώ ότι η αξιολόγηση της απόδοσης των δημοσίων υπαλλήλων, η οποία συνδέεται άμεσα με την επαγγελματική τους πορεία, αποτελεί ένα ζήτημα που δημιουργεί έντονη ανησυχία στους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα. Οι αντιδράσεις τους δεν πηγάζουν τόσο από τον φόβο της αρνητικής κρίσης όσο από την αντίθεσή τους προς τον τρόπο και τα κριτήρια της αξιολόγησης, την οποία αντιλαμβάνονται ως μεροληπτική και μη αντικειμενική.
Η αξιολόγηση έχει χάσει μεγάλο μέρος της αξίας της, εξαιτίας της αμφισβητούμενης αξιοπιστίας και αποτελεσματικότητάς της. Αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι οι αξιολογητές είναι ανώτερα διοικητικά στελέχη, τα οποία επιλέγονται για αυτήν την ευθύνη αποκλειστικά λόγω της θέσης τους και όχι βάσει ουσιαστικών προσόντων, γνώσεων ή ηθικών χαρακτηριστικών που θα τους καθιστούσαν δίκαιους κριτές.
Ακόμη, η διαδικασία αξιολόγησης αγνοεί τις συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζεται κάθε υπάλληλος, όπως το περιβάλλον ή τα μέσα που έχει στη διάθεσή του, με αποτέλεσμα να μη λαμβάνεται υπόψη το πραγματικό πλαίσιο εκτέλεσης των καθηκόντων του και να παραμορφώνεται η εικόνα της προσφοράς του.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η μονιμότητα, ενώ διασφαλίζει εργασιακή σταθερότητα και προαγωγική εξέλιξη, φαίνεται να δρα ως ανασταλτικός παράγοντας για την πρόοδο και τη διάθεση βελτίωσης των υπαλλήλων. Η απουσία ουσιαστικής σύνδεσης της αξιολόγησης με την προαγωγή —η οποία βασίζεται κυρίως στην αρχαιότητα— αποθαρρύνει την προσπάθεια για προσωπική εξέλιξη και τελικά επηρεάζει αρνητικά την ποιότητα των παρεχόμενων δημόσιων υπηρεσιών.
Η αξιοκρατία αποτελεί πάγιο αίτημα αλλά και σημείο τριβής του πολιτικού μας συστήματος, καθώς συναντά συνεχώς εμπόδια από πρακτικές ευνοιοκρατίας και πελατειακών σχέσεων. Η επιλογή ανθρώπων με βάση τα ουσιαστικά τους προσόντα παραμερίζεται συχνά υπέρ των «ημετέρων», κάτι που πλήττει τη δημόσια διοίκηση και αποθαρρύνει νέους και ικανούς επαγγελματίες. Το φαινόμενο της αναξιοκρατίας οδηγεί στη φυγή ταλαντούχων ανθρώπων στο εξωτερικό και εντείνει το αίσθημα αδικίας στους πολίτες που παραμένουν στη χώρα. Παρά τις κατά καιρούς εξαγγελίες για αλλαγή, η έλλειψη ουσιαστικής πολιτικής βούλησης συντηρεί το κλίμα δυσπιστίας απέναντι στο πολιτικό προσωπικό.
Η παρακμή της δημοκρατίας στην Ελλάδα είναι άμεσα συνυφασμένη με την εξάπλωση της αναξιοκρατίας και της πολιτικής ευνοιοκρατίας. Παρότι οι πολίτες αναγνωρίζουν την κατάσταση αυτή, προκαλεί αίσθηση η ανοιχτή ομολογία πολιτικών ότι κατέλαβαν θέσεις ευθύνης όχι για τις ικανότητές τους αλλά για τις προσωπικές τους γνωριμίες. Τέτοιες πρακτικές ενισχύουν την αδικία και αποκλείουν άξιους ανθρώπους από τη δημόσια σφαίρα. Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη να εδραιωθεί η αξιοκρατία σε κάθε πτυχή της δημόσιας ζωής, και κυρίως στο πολιτικό πεδίο.
ΥΓ Υπό προϋποθέσεις είμαι υπέρ της αξιολόγησης .
*Ο Λάμπρος Χρυσαφογεώργος είναι πτυχιούχος της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Βελιγραδίου και έχει φοιτήσει και στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο
Απο τα θρανία στα πρόβατα-Ο 20χρονος φοιτητής που επέλεξε την ζωή στα βουνά των Αγράφων(Βίντεο)
Ένας 20χρονος φοιτητής επέλεξε τη ζωή στο βουνό, το Greek Village Life τον συνάντησε στα Άγραφα και μίλησαν για τη νέα του ζωή
Στη περιοχή των Αγράφων, συναντήσαμε τον Χρήστο, έναν νεαρό κτηνοτρόφο με πάθος για την παραδοσιακή ζωή και αγάπη για τα ζώα του.
Στη περιοχή των Αγράφων, συναντήσαμε τον Χρήστο, έναν νεαρό κτηνοτρόφο με πάθος για την παραδοσιακή ζωή και αγάπη για τα ζώα του. Ο Χρήστος μόλις 20 ετών, ακολουθεί τα χνάρια των προγόνων του, ζώντας και εργαζόμενος ως βουνίσιος κτηνοτρόφος.
Από μικρή ηλικία, ο Χρήστος ένιωθε μια βαθιά σύνδεση με τα πρόβατα, τα οποία θεωρεί κομμάτι της καρδιάς του. Μεγαλωμένος σε οικογένεια Σαρακατσάνων, η κτηνοτροφία είναι στο αίμα του. Ακόμα και σήμερα, ακολουθεί την παραδοσιακή μέθοδο μετακίνησης του κοπαδιού περπατώντας από το χωριό του στο βουνό κάθε άνοιξη.
Η ζωή στο βουνό, όμως, δεν είναι εύκολη. Ο Χρήστος μένει σε μια καλύβα χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και τις ανέσεις της σύγχρονης ζωής. Παρόλες τις δυσκολίες, ο Χρήστος αγαπά τη ζωή του και δεν σκοπεύει να την εγκαταλείψει.
Αν και σπούδασε φυσικοθεραπευτής, η κτηνοτροφία παραμένει η πρώτη του προτεραιότητα. Πιστεύει ακράδαντα στην αξία της κτηνοτροφίας των βουνών, η οποία προσφέρει υγιεινά και ποιοτικά προϊόντα.
Ο Χρήστος ζητά την στήριξη της πολιτείας και παροτρύνει τους νέους που αγαπούν τα ζώα να ασχοληθούν με την κτηνοτροφία, ένα επάγγελμα που χάνεται, αλλά παραμένει απαραίτητο.
Η ιστορία του Χρήστου είναι μια ιστορία αγάπης για την παράδοση, τα ζώα και τη φύση. Μια ιστορία που μας υπενθυμίζει την αξία της απλής ζωής και της αφοσίωσης σε αυτό που αγαπάμε.
Τα χωριά μας ερημώνουν! Θα το αναστρέψουμε;
Άδειοι δρόμοι. Σπίτια-κουφάρια. Γερασμένοι άνθρωποι. Κεφαλοχώρια που έσφυζαν από ζωή, σήμερα αργοσβήνουν. Φταίνε αυτοί που έφυγαν; Μήπως φταίνε αυτοί που έμειναν πίσω; Φταίει το σύστημα;
Γράφει ο Θανάσης Μπίκας-Δημοσιογράφος
Η κεντρική πολιτική της αστικοποίησης με την άνιση κατανομή πόρων προς τις μητροπολιτικές περιοχές δημιούργησαν περιφερειακές ανισότητες. Ο ευρύτερος σχεδιασμός ενός υδροκέφαλου κράτους καλλιέργησε το κλίμα της αστυφιλίας με επακόλουθη την άναρχη μετανάστευση που οδήγησε τελικά σε μια ανισόρροπη γιγάντωση των αστικών κέντρων και παράλληλα σε μια πρωτοφανή ερήμωση και έναν οικονομικό και κοινωνικό μαρασμό των χωριών της ελληνικής περιφέρειας.
Το γνωστό ως «σύνδρομο της πόλης» έχει ριζώσει στη συνείδηση των νέων ανθρώπων που μετά τις σχολικές υποχρεώσεις αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον στις μεγαλουπόλεις, αφήνοντας προσωρινά ή για πάντα τις οικογένειες και τα χωριά τους. Το γεγονός αυτό συνεπάγεται με λιγότερα εργατικά χέρια για στρέμματα γης, έναν πρωτογενή τομέα που συνεχώς συρρικνώνεται, μια υποανάπτυξη της υπαίθρου, δίχως αναπτυξιακό πρόσημο, με ελλιπείς υποδομές τουρισμού και πολιτιστικού αποτυπώματος, με την τοπική οικονομία να βασίζεται πλέον σε δυο άξονες: συντάξεις ηλικιωμένων και παροχή υπηρεσιών.
Η διαχρονική έλλειψη κυβερνητικού σχεδίου για ισχυρά κίνητρα προσέλκυσης νέων ανθρώπων στην επαρχία, με απώτερο στόχο την εξομάλυνση των περιφερειακών ανισοτήτων έχει δημιουργήσει την «ασφυκτική» ερημοποίηση των ελληνικών χωριών. Η τοπική αυτοδιοίκηση Α’ και Β’ βαθμού, στο πλαίσιο των περιορισμένων αρμοδιοτήτων της, τυφλά υπάκουη στον κεντρικό σχεδιασμό, σε ρόλο θεατή παρατηρεί τους πληθυσμούς να συρρικνώνονται και τις συνθήκες φτώχειας να αυξάνονται. Ο καθοριστικός ρόλος της τοπικής αυτοδιοίκησης, Περιφέρειας και Δήμου, δυστυχώς αποδεικνύεται κατώτερος των περιστάσεων, καθώς αρκούνται να ασκούν μόνο τις συνηθισμένες εξουσίες και αρμοδιότητες, να κατασπαταλούν πόρους για εργασίες αμφιβόλου χρησιμότητας και ανταποδοτικότητας στην κοινωνία, να απομυζούν δημόσιο χρήμα για τη διατήρηση αυλών – κομματικών μηχανισμών, να εκμαυλίζουν συνειδήσεις για μια ολιγόμηνη σύμβαση, να διαχωρίζουν τους πολίτες σε δυο κατηγορίες με τη μερίδα του λέοντος στα αστικά κέντρα των «πολλών» και αδιαφορώντας για τις ανάγκες των «λίγων».
Διανύοντας τα πρώτα έτη του 21ου αιώνα, τα δεδομένα είναι σε ιστορικά χαμηλά, με το μέλλον να προβλέπεται δυσοίωνο όσον αφορά την πληθυσμιακή συρρίκνωση, την πληθυσμιακή γήρανση και έναν ευρύτερο μαρασμό και μια παρατεταμένη παρακμή που έχει μετατρέψει τα χωριά μας σε απέραντα γηροκομεία.
Ας αφήσουμε όμως το «μνημόσυνο» με μερικές ρεαλιστικές προτάσεις / προοπτικές που μπορούν να φέρουν και πάλι τη ζωντάνια στους γενέθλιους τόπους μας.
Θέσεις Εργασίας – Κίνητρα
Η ανάγκη για λήψη άμεσων, ουσιαστικών και στοχευμένων μέτρων στήριξης για τους αγρότες, κτηνοτρόφους, αλιείς, μελισσοκόμους και πολλούς άλλους κλάδους του κομβικού πρωτογενούς τομέα είναι πλέον κοινά αποδεκτή και αναντίρρητη, ως ακρογωνιαίου λίθου του παραγωγικού ιστού της χώρας.
Κίνητρα:
Πριμ εξόδου αγροτών ηλικίας άνω των 55 ετών – µε γενναία εφάπαξ ενίσχυση
Πλήρης µεταβίβαση της εκµετάλλευσης της γης σε νέους
Ενίσχυση προγράμματος νέων αγροτών με σαφή και ουσιαστικά κίνητρα για την καλλιέργεια της γης
Ανανέωση δυναµικού, ενσωµάτωση νέας τεχνολογίας και επικέντρωση της αγροτικής παραγωγής σε προϊόντα υψηλής προστιθέµενης αξίας
Ίδρυση αυτόνομου Πανεπιστημιακού ιδρύματος με κατεύθυνση Πρωτογενούς τομέα παραγωγής, στον μεγαλύτερο νομό της χώρας, με έδρα το Μεσολόγγι
Επαναφορά του θεσμού των κέντρων γεωργικής εκπαίδευσης με εντατικοποίηση της λειτουργίας τους
Επιτάχυνση εργασιών Παραϊόνιας Οδού: Σύνδεση Ιόνιας οδού με λιμάνι Πλατυγιαλίου, διεκδίκηση αξιοποίησης και δημιουργία εκατοντάδων θέσεων εργασίας, καθώς και τόνωσης του τομέα εξαγωγών των αγροτικών προϊόντων
Επιδοματική παρέμβαση προκειμένου να ενισχυθεί η συνεργατική γεωργία και η καινοτομία σε τομείς όπως η γεωργία, κτηνοτροφία, τουρισμός, εστίαση, αγροτουρισμός, βιολογικές καλλιέργειες αρωματικών φυτών και βοτάνων.
Εκσυγχρονισμός των ΤΟΕΒ, των αρδευτικών δικτύων σε επίπεδο ενεργειακής αναβάθμισης, διαχείρισης του νερού και εποπτείας του δικτύου
Μείωση φόρων στην πώληση γης καθώς και στον πληθυσμό, ο οποίος διαμένει σε περιοχές με λίγους κατοίκους ή όπου ο πληθυσμός τους έχει μειωθεί δραστικά
Παραχώρηση εκτάσεων που δεν καλλιεργούνται ή έχουν γίνει δάση είτε για την αγροτική εκμετάλλευση, είτε ως οικόπεδα σε νέα ζευγάρια για ανέγερση κατοικιών
Επιδόματα τεκνοποίησης, φορολογικές απαλλαγές αλλά και δημιουργία υποδομών φροντίδας και φύλαξης παιδιών
Χρηματοδότηση σε μικρές οικοτεχνίες
Έργα & Υποδομές
Το απαρχαιωμένο οδικό δίκτυο στην επαρχία είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που καλείται να αντιμετωπίσει η Πολιτεία. Η εύκολη και ασφαλής μετακίνηση των πολιτών για τις εργασίες τους και τις ανάγκες του εμπορίου σε σύγχρονους δρόμους θα μπορούσε να δημιουργήσει αναπτυξιακές συνθήκες. Εκτός την ανάγκη άμεσης παράδοση αυτοκινητόδρομων, αδήριτη ανάγκη αποτελεί η ασφαλτόστρωση ορεινών όγκων, όπως επίσης η βελτίωση της αγροτικής οδοποιίας καθώς μέχρι σήμερα αγρότες και κτηνοτρόφοι «ματώνουν» για να φτάσουν στα χωράφια και τις στάνες τους.
Παράλληλα, ιδιαίτερη έμφαση πρέπει να δοθεί στα αντιπλημμυρικά έργα και στα έργα στήριξης για αποφυγή κατολισθήσεων και λασποροών που έχουν δυσμενείς επιπτώσεις στον ανθρώπινο ιστό απειλώντας ζωές και περιουσίες των κατοίκων.
Επίσης, αν θέλουμε να μιλήσουμε για βελτίωση της ποιότητας ζωής με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, θα πρέπει να υπάρχουν τα κατάλληλα σχολικά κτίρια για να υποδεχθούν τα παιδιά μας. Η αναγέννηση των χωριών μας θα έρθει με μια γενικότερη αισθητική αναβάθμιση κοινόχρηστων χώρων και δημόσιων κτιρίων με σύγχρονες κατασκευές και αναπλάσεις, με αναπαλαιώσεις κτιρίων και δημιουργία πολιτιστικών και ιστορικών κέντρων που θα δώσουν μια νέα πνοή.
Ενδεικτικά τα έργα που χρήζουν άμεσης παρέμβασης:
Επιτάχυνση εργασιών παράδοσης Παραϊόνιας Οδού – σύνδεσης Ιόνιας Οδού με Πλατυγιάλι
Επιτάχυνση εργασιών διευρωπαϊκού οδικού άξονα Πλατυγιάλι-Αγρίνιο-Καρπενήσι-Λαμία
Ακτοπλοϊκή σύνδεση Μεσολογγίου με Ιόνια Νησιά
Ενίσχυση-προώθηση ιαματικού τουρισμού
Επιτάχυνση των έργων 19,2 εκατ. ευρώ στη λιμνοθάλασσα Μεσολογγίου-Αιτωλικού
Αναβάθμιση και εκσυγχρονισμός Βιολογικών Καθαρισμών, επείγουσα ανάγκη σύνδεσης Κοινοτήτων
Ασφαλτόστρωση επαρχιακών δρόμων ιδίως σε ορεινές περιοχές
Βελτίωση αγροτικής οδοποιίας
Περιβαλλοντική Πολιτική / Αναβάθμιση Ποιότητας Ζωής
Η βελτίωση των συνθηκών ζωής στην ύπαιθρο θα επιτευχθεί επίσης με σεβασμό στο περιβάλλον και με τη σωστή διαχείριση και αξιοποίηση των αποβλήτων, που θα διασφαλίσουν τόσο την υγεία των κατοίκων, αλλά και αναβάθμιση της τουριστικής εικόνας του τόπου. Μερικά από τα μεγαλύτερα σύγχρονα προβλήματα οι ανεξέλεγκτες χωματερές, οι καταπατήσεις προστατευόμενων χώρων, οι ιχθυοκαλλιέργειες της ανεξέλεγκτης ρύπανσης, τα απαρχαιωμένα δίκτυα ύδρευσης με καρκινογόνους αμιαντοσωλήνες, οι αδρανείς βιολογικοί καθαρισμοί με τα τοξικά νερά να φτάνει στον υδροφόρο ορίζοντα ή ακόμη και στο αρδευτικό σύστημα των γεωργικών εκτάσεων.
Η πολιτεία οφείλει να διασφαλίσει και εισάγει μια νέα νοοτροπία σεβασμού στο φυσικό περιβάλλον μας, με σημαντικές επιπτώσεις ακόμα και στην εικόνα της χώρας, την προσέλκυση ποιοτικού τουρισμού, πάντοτε με γνώμονα τη διατήρηση της βιοποικιλότητας και τη διαφύλαξη της συσχέτισης μεταξύ του περιβάλλοντος και της οικονομικής ανάπτυξης.
Η αναπτυξιακή προοπτική έρχεται από τον Αχελώο, τη Λιμνοθάλασσα Μεσολογγίου, τον Εύηνο, τις παραλίες Λούρου, Διόνι και φτάνει στα ορεινά του Αρακύνθου για να συνθέσει μια εναλλακτική πρόταση τουρισμού που θα έχει ως επίκεντρο δραστηριότητες όπως το ποδήλατο, την πεζοπορία, την παραδοσιακή αλιεία, την ορνιθοπαρατήρηση, αστροπαρατήρηση, τη σύνδεση του ανθρώπου με τη φύση.
Δημόσιες Δομές Υγείας
Τα χωριά πρέπει να ενισχυθούν και να θωρακιστούν με τις απαραίτητες δομές Πρωτοβάθμιας Υγείας προκειμένου να τονωθεί το αίσθημα ασφάλειας και το περιβάλλον εμπιστοσύνης. Επιγραμματικά:
Αυτονόμηση ως Νοσηλευτική Μονάδα του Νοσοκομείου Μεσολογγίου
Προσλήψεις μόνιμου ιατρικού, νοσηλευτικού και λοιπού προσωπικού
Αναβάθμιση λειτουργίας των εργαστηρίων και του αξονικού τομογράφου
Ενίσχυση των Αγροτικών Ιατρείων και Κέντρων Υγείας
Αναβάθμιση του εξοπλισμού
Ουσιαστική ενίσχυση του θεσμού των ΚΑΠΗ με ψυχο-κοινωνικής υποστήριξη των ηλικιωμένων
Χρηματοδότηση και επέκταση του προγράμματος «Βοήθεια στο Σπίτι» για τη φροντίδα και στήριξη ηλικιωμένων και ΑμΕΑ.
Ενίσχυση με προσωπικό στο Ογκολογικό Τμήμα του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Πατρών που υποδέχεται 1 εκατ. ασθενείς από όλη την Περιφέρεια
Πρόσβαση στη Τεχνολογία
Με την αλματώδη εξέλιξη της τεχνολογίας και την δεδομένη στιγμή που η εποχή της ψηφιακής μετάβασης τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, πρέπει οι αρμόδιοι να λάβουν σχετικές πρωτοβουλίες:
Δωρεάν σύνδεση διαδικτύου σε όλα τα χωριά: Η ψηφιακή εξυπηρέτηση, η καθιέρωση της τηλεργασίας, η χρήση του διαδικτύου ως πηγή πληροφόρησης μαθητών-φοιτητών, επιτάσσει ένα ευρύ και αναπτυγμένο δωρεάν σύνδεσης ίντερνετ σε όλους τους πολίτες που μπορούν να ανταποκρίνονται σε αυτές τις ανάγκες και να εισχωρούν εύκολα στην ελληνική και γιατί όχι και την ευρωπαϊκή αγορά.
Η πρωτοβουλία «Wifi4EU» που αφορά την δωρεάν παροχή ασύρματης διαδικτυακής πρόσβασης (Wi-Fi) σε δημόσιους χώρους, θα πρέπει να εφαρμοστεί αποτελεσματικά για να κλείσει επιτέλους το ευρυζωνικό χάσμα που υπάρχει μεταξύ των αστικών κέντρων κα των απομακρυσμένων περιοχών.
Αναπτυξιακές Προοπτικές: Παραδείγματα Προς Μίμηση
Οι αρμοδιότητες των εκπροσώπων του λαού κάθε βαθμίδας δεν περιορίζονται μόνο σε αναγκαίες εργασίες αναβάθμισης υποδομών αλλά και ουσιαστική παρέμβαση μέσα στην κοινωνία, εμπνέοντας, ενθαρρύνοντας και κατευθύνοντας τους πολίτες για συνεργασίες εκμετάλλευσης φυσικών πόρων που θα αποφέρουν κέρδος στην τοπική οικονομία. Ενδεικτικά παραδείγματα μικρών «θαυμάτων»:
Βατσουνιά, Δήμος Μουζακίου
Ένα από τα χαρακτηριστικά βιώσιμα παραδείγματα της ελληνικής υπαίθρου είναι το χωριό Βατσουνιά του Δήμου Μουζακίου στην Καρδίτσα, όπου στεγάζεται η σύγχρονη ελληνική μονάδα εμφιάλωσης του φυσικού μεταλλικού νερού «Θεόνη» με 24 Διεθνή Βραβεία Ποιότητας. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι κάτοικοι έχουν ιδρύσει την Κοινοτική Υδροηλεκτρική Επιχείρηση Λαϊκής Βάσης Βατσουνιάς Καρδίτσας «Υδροηλεκτρική Α.Ε.» που αποφέρει σημαντικά κέρδη στους μετόχους-κατοίκους της Βατσουνιάς. Στο Μετοχικό Κεφάλαιο της «ΥΔΡΟΗΛΕΚΤΡΙΚΗΣ Α.Ε.» μετέχει η Κοινότητα Βατσουνιάς με το 35% των μετοχών και κάτοικοι της κοινότητας με το 65% των μετοχών. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Επιχείρηση συνεισφέρει ουσιαστικά στη στήριξη της τοπικής κοινωνίας, με παρεμβάσεις που έχουν θετικό αντίκτυπο στην καθημερινότητα των κατοίκων, όπως το σημαντικό έργο κατασκευής αγωγού ύδρευσης, αλλά και η αποκατάσταση οδικού δικτύου από και προς το χωριό.
Ανάβρα Μαγνησίας
Σε υψόμετρο 1.000 μέτρων, όλες οι οικογένειες, μικροί μεγάλοι έχουν στραφεί στην κτηνοτροφία με στοχευμένες ενέργειες προς όφελος της τοπικής κοινωνίας. Με 5.000 αγελάδες, 15.000 γιδοπρόβατα και 5.000 γουρούνια στο «ενεργητικό» δημιούργησαν τρία Κτηνοτροφικά Πάρκα στα οποία εξασφαλίσθηκε η εύκολη οδική πρόσβαση, η ηλεκτρική ενέργεια και το καθαρό νερό σε όλους τους στάβλους, ενώ όλες οι κτηνοτροφικές εγκαταστάσεις είναι αδειοδοτημένες, πράγμα που τους εξασφαλίζει πρόσβαση σε χρηματοδοτούμενα προγράμματα και σε Σχέδια Βελτίωσης, ενώ δημιουργεί επαρκή βάση για δημιουργία συλλογικών σχημάτων στις προμήθειες, ακόμα και στις πωλήσεις, για συμφέρουσες τιμές. Η Ανάβρα δεν βάσισε την ανάπτυξή της στο κράτος. Ήθελε έσοδα δικά της. Έτσι, ολοκλήρωσε το έργο του αιολικού πάρκου, με τις 20 ανεμογεννήτριες και ανάδοχο την ισπανική εταιρία Gamesa. Το ρεύμα το αγοράζει η ΔΕΗ, ενώ η κοινότητα για τη χρήση του χώρου, που της ανήκει, εισπράττει έως και 100.000 ευρώ το χρόνο. Με την δημιουργία του αιολικού πάρκου, εξασφάλισαν για την κοινότητά τους ένα σημαντικό έσοδο και έτσι ξεκίνησε η οικολογική ανάπτυξη της περιοχής.
Τυχερό Έβρου
Ακόμη ένα φωτεινό παράδειγμα είναι ο Αγροτικός Συνεταιρισμός Κοινής Γεωργικής Εκμετάλλευσης στο Τυχερό Έβρου που ιδρύθηκε το 1991 με στόχο την καλλιέργεια, τυποποίηση και εξαγωγή νωπού σπαραγγιού εξάγει περισσότερα από 25 χρόνια στις ευρωπαϊκές αγορές με την πλειοψηφία της παραγωγής να κατευθύνεται σε Γερμανία και Ελβετία.
Ο Δήμος διέθεσε 1.140 στρέμματα δημοτικής γης για την καλλιέργεια σπαραγγιών και χώρους για την κατασκευή διαλογητηρίου – παρασκευαστηρίου. Έτσι οι κάτοικοι πέρασαν από την παραδοσιακή γεωργία σε μορφές οργανωμένων αγροτικών καλλιεργειών και σήμερα είναι ένας από τους πρωτοποριακούς Δήμους της Ελλάδας σε θέματα αγροτικής πολιτικής και οργάνωσης. Με τις ενέργειες αυτές δημιουργήθηκαν 60 θέσεις τρίμηνης απασχόλησης ενώ άλλα 300 άτομα απασχολούνται εποχικά στη συγκομιδή των σπαραγγιών αυξάνοντας σημαντικά τα εισοδήματα των αγροτών.
Δημογραφικό Πρόβλημα
Οι αλλεπάλληλες οικονομικές και κοινωνικές κρίσεις οδήγησαν σε εξαθλίωση των κατοίκων της επαρχίας, αλλά και του βιοτικού τους επιπέδου με ελάχιστες εξαιρέσεις μεγαλοπαραγωγών να επιβιώνουν, καθώς οι περισσότεροι είδαν το βίο τους να μαραζώνει από την αδιαφορία των κυβερνήσεων, των ωχαδελφισμό των συμπολιτών τους και τη μεγαλομανία, που δημιουργεί το λεγόμενο «σύνδρομο της πόλης».
Το δημογραφικό πρόβλημα είναι ιδιαίτερα έντονο σήμερα στα χωριά μας που διαρκώς συρρικνώνονται. Συνεχώς γεράζει ο πληθυσμός των χωριών και μειώνεται η παραγωγικότητα. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι ο αριθμός των γεννήσεων γνωρίζει στην περιοχή μας φθίνουσα πορεία και πλέον οι θάνατοι ξεπερνούν τις γεννήσεις.
Η υπογεννητικότητα, η συρρίκνωση της οικογένειας, η γήρανση και αποδυνάμωση του πληθυσμού μας, η δραματική μείωση των κατοίκων στα χωριά μας, προδιαγράφει ένα δυσοίωνο μέλλον από δημογραφικής άποψης για την ελληνική ύπαιθρο, των αναμνήσεων μας, των ονείρων μας, των ριζών μας.
Το αύριο
Η άνευρη εκπροσώπηση των Βουλευτών του νομού Αιτωλοακαρνανίας σε επίπεδο διεκδίκησης και οριοθέτησης στόχων, η ανεπαρκής εκπροσώπηση των αιρετών της τοπικής αυτοδιοίκησης που αδυνατούν να δώσουν λύσεις προδιαγράφει ένα άδοξο τέλος των ελληνικών χωριών των οποίων οι «άγρυπνοι φρουροί» τους λιγοστεύουν.
Η συντεταγμένη Πολιτεία οφείλει να θωρακίσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τους ευάλωτους πολίτες της επαρχίας και να αναλάβει δέσμη μέτρων για δημιουργία υποδομών και οικονομικής στήριξής τους, προκειμένου να μπει φρένο στην απερήμωση της υπαίθρου, να σταματήσει η συρρίκνωση του πληθυσμού μας, να επιστρέψουν οι νέοι και οι ηλικιωμένοι ως κοινωνικά δραστήρια και παραγωγικά μέλη να ενισχύσουν τους διαγενεακούς δεσμούς.
Αν θέλουμε να αναστρέψουμε αυτή την καθοδική πορεία της εξαφάνισης των χωριών μας, πρέπει να ενισχύσουμε τα εθελοντικά κινήματα, να ενθαρρύνουμε την ενεργή συμμετοχή των πολιτών, να γίνουμε πιο προσεκτικοί στην επιλογή των εκπροσώπων μας και να συνεργαστούμε πέρα από ιδεολογικές αγκυλώσεις, για να διαμορφώσουμε το αύριο, με ζωντανές και ενεργές κοινωνίες, με γερά θεμέλια για την προκοπή του τόπου μας και το μέλλον των παιδιών μας.
Για μια αξιοβίωτη ζωή, κοινόβια ευημερία, με ΖΩΝΤΑΝΑ και πάλι τα χωριά μας!
Άραγε πόσο αξίζουν 104 αθώες ψυχές;
Το δικαστήριο αποφάσισε ποινές από 3 έως 111 έτη σε έξι κατηγορούμενους, όμως, κανείς δεν θα πάει φυλακή. Όλες οι ποινές είναι εξαγοράσιμες προς 10 ευρώ ημερησίως, επομένως κάθε καταδικασθείς θα πληρώσει 40 χιλιάδες ευρώ και… καθάρισε. Άραγε τόσο αξίζουν 104 αθώες ψυχές;
Έξι χρόνια μετά την τραγωδία στο Μάτι με τους 104 νεκρούς, μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες παγκοσμίως που προκάλεσε πυρκαγιά. Εκείνο που είδα χθες είναι ότι οι μνήμες όχι μόνο ζωντάνεψαν, αλλά έγιναν ποτάμι οργής. Το δικαστήριο αποφάσισε ποινές από 3 έως 111 έτη σε έξι κατηγορούμενους, όμως, κανείς δεν θα πάει φυλακή.
Όλες οι ποινές είναι εξαγοράσιμες προς 10 ευρώ ημερησίως, επομένως κάθε καταδικασθείς θα πληρώσει 40 χιλιάδες ευρώ και… καθάρισε. Άραγε τόσο αξίζουν 104 αθώες ψυχές;
Όμως, για να λέμε την αλήθεια, το συγκεκριμένο δικαστήριο δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο. Το παιχνίδι χάθηκε όταν ο ανακριτής είχε ζητήσει την αναβάθμιση του κατηγορητηρίου από πλημμέλημα σε κακούργημα, αλλά το αίτημά του δεν έγινε δεκτό. Και τώρα τι; Μια ακόμη υπόθεση προκαλεί την μήνιν της κοινής γνώμης.
Και είναι ακόμη πιο επικίνδυνο όταν εμπεδώνεται στον πολίτη το αίσθημα της ατιμωρησίας, όταν χάνεται και η εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη.
Αδέξιος
6 χρόνια χωρίς τον "Καπετάν Ερμή"-Τον μαχητή του Γοργοποτάμου και πρωτοπαλίκαρο του Άρη Βελουχιώτη
Σαν σήμερα πριν έξι χρόνια πέθανε σε ηλικία 100 ετών, ο Βασίλης Πριόβολος, γνωστός και ως «Καπετάν Ερμής» για τον αγώνα του στην Αντίσταση.
Ο Βασίλης Πριόβολος ο γνωστότερος ακόμη και στην νεώτερη γενιά ελλήνων αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, μαχητής της ανατίναξης της Γέφυρας του Γοργοποτάμου, συμμετείχε σε όλους τους επίσημους εορτασμούς από το 1982 και μετά.
Γνωστός και ως καπετάν Ερμής, ήταν Έλληνας πολιτικός και αντιστασιακός, καπετάνιος του ΕΛΑΣ κατά την Κατοχή και αργότερα του ΔΣΕ κατά τον εμφύλιο πόλεμο, όπου διετέλεσε υπασπιστής του Άρη Βελουχιώτη.
Ο Βασίλης Πριόβολος, γνωστός και ως καπετάν Ερμής γεννήθηκε το 1918 στην Χρύσω Ευρυτανίας, στα Άγραφα. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και έλαβε πτυχίο πολιτικού μηχανικού. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του εντάχθηκε στο ΚΚΕ.
Κατά την Κατοχή ήταν από τους πρώτους που στελέχωσαν τα ένοπλα τμήματα του ΕΛΑΣ, γρήγορα κέρδισε την εμπιστοσύνη του Άρη Βελουχιώτη και εντάχθηκε στον έφιππο ουλαμό, τους αποκαλούμενους μαυροσκούφηδες. Στο ένοπλο αντάρτικο έγινε γνωστός ως Ερμής. Ο Βελουχιώτης του ανέθεσε πολλές αποστολές, ενώ χαρακτηριστικό της στενής σχέσης τους είναι το γεγονός ότι τον είχε ορίσει επικεφαλής της ένοπλης ομάδας ασφαλείας στη Βίνιανη, έδρα της «Κυβέρνησης του Βουνού» και αρχηγείο του ΕΛΑΣ. Κατά την κάθοδο του Άρη στην Πελοπόννησο μετέβη και ο Ερμής, όπου αργότερα έγινε καπετάνιος της 3ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ.
Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, πειθάρχησε την επίσημη γραμμή του ΚΚΕ και δεν ακολούθησε τον Άρη Βελουχιώτη (παρά την στενή φιλία τους) στην κίνησή του που αποσκοπούσε στην καταγγελία της συμφωνίας και στην δημιουργία νέου αντάρτικου ενάντια στις κυβερνήσεις της Δεξιάς και τους Άγγλους.
Στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου διατέλεσε διοικητής του Αρχηγείου Παρνασσίδας του ΔΣΕ και συμμετείχε σε πολλές μάχες στο πλευρό του Γιάννη Αλεξάνδρου (καπετάν Διαμαντή). Με τακτική ανταρτοπολέμου κατόρθωσε να αναχαιτίσει τις επιχειρήσεις «Τέρμινους» και «Λαίλαψ» του ελληνικού Στρατού που στόχευαν στην εξόντωση του τοπικού ΔΣΕ.
Μετά την ήττα του ΔΣΕ, διέφυγε στην Γιουγκοσλαβία και έπειτα στην Ρουμανία, όπου έζησε ως πολιτικός πρόσφυγας, επιστρέφοντας τελικά στην Ελλάδα με την αμνηστία του 1978.
Μεταπολιτευτικά προσχώρησε στο ΠΑΣΟΚ, και ήταν υποψήφιος βουλευτής Α΄ Αθηνών στις εκλογές του 1981, χωρίς να εκλεγεί. Τον Οκτώβριο του 1981, όταν το ΠΑΣΟΚ ανήλθε στην εξουσία, ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος που ανέλαβε το Υπουργείο Συγκοινωνιών, διόρισε τον Πριόβολο αντιπρόεδρο στην τότε Επιχείρηση Αστικών Συγκοινωνιών (ΕΑΣ), όπου παρέμεινε μέχρι το 1989. Επίσης διατέλεσε πρόεδρος της Πανελλήνιας Οργάνωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης (ΠΟΑΕΑ) και του Πανελλήνιου Συλλόγου Μνήμης Άρη Βελουχιώτη.
H ζωή και η δράση του αντάρτη Βασίλη Πριόβολου(Καπετάν Ερμής)
Περισσότερα...
Καρπενήσι: Σε κακό χάλι ο δρόμος προς τον Προυσσό-Πέτρες και λακκούβες κίνδυνος για οδηγούς
Σε άσχημη κατάσταση βρίσκεται το επαρχιακό δίκτυο Καρπενησίου-Προυσσού.
Όπως μας καταγγέλλουν διερχόμενοι οδηγοί και κάτοικοι της περιοχής σε πολλά σημεία ο δρόμος είναι σε απαράδεκτα χάλια με το οδόστρωμα να έχει καλυφθεί απο πέτρες,χώματα και λακκούβες με συνέπεια τη μη ασφαλή διέλευση οχημάτων .
Οι κάτοικοι επισημαίνουν μεταξύ άλλων πως απο το συγκεκριμένο δρόμο περνούν καθημερινά επιβατικά αυτοκίνητα, λεωφορεία, νταλίκες με εμπορεύματα τόσο από την Αιτωλ/νια όσο και απο γειτονικούς δήμους.
Καλό θα είναι οι αρμόδιες υπηρεσίες της Αντιπεριφέρειας Ευρυτανίας και του δήμου Καρπενησίου πριν υπάρξει κάποιο σοβαρό ατύχημα να σκύψουν στο πρόβλημα και να το φροντίσουν άμεσα.
Παναγία Προυσιώτισσα: Τα συγκλονιστικά θαύματα της Αρχόντισσας της Ρούμελης
Στο ιστορικό της μονής της Παναγίας Προυσιώτισσας αναφέρεται ότι επί τουρκοκρατίας καταστράφηκε πολλές φορές. Η τελευταία όμως καταστροφή, που μετέβαλε τα κτίρια σε σωρούς ερειπίων, έγινε το 1944 μ.Χ. από τους Γερμανούς.
Μετά την καταστροφή των κτισμάτων, ένας αξιωματικός θέλησε να κάψει και την εκκλησία της Παναγίας Προυσιώτισσας. Προσπάθησε πολλές φορές, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ενώ λοιπόν στεκόταν άπ’ έξω κι έδινε διαταγές, τιμωρήθηκε παραδειγματικά από το χέρι της Παναγίας. Μια αόρατη δύναμη τον έριξε με ορμή πάνω στο πλακόστρωτο. Το χτύπημα ήταν δυνατό, και ο γερμανός ανίκανος να σηκωθεί. Τον σήκωσαν οι στρατιώτες και τον έβαλαν πάνω σε ζώο για να τον μεταφέρουν στο Αγρίνιο. Έτσι ο ναός παρέμεινε αβλαβής, όπως διαφυλάχθηκε ακέραιος δια μέσου των αιώνων.
Πέρασαν τέσσερα χρόνια. Ο εμφύλιος πόλεμος τώρα μαίνεται στην ελληνική ύπαιθρο. Οι κάτοικοι της Ευρυτανίας και ορεινής Ναυπακτίας εγκαταλείπουν τα χωριά τους και προσφεύγουν για ασφάλεια σε άλλα μέρη της Ελλάδος. Μαζί τους προσφεύγει και η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας. Ακολουθεί κι αυτή την τύχη των παιδιών της και μεταφέρεται από τους μοναχούς του Προύσου στη ακρόπολη της Ναυπάκτου. Το μοναστήρι παραμένει τελείως έρημο.
Ύστερα από καιρό αρχίζουν οι επιχειρήσεις του στρατού. Η ενάτη μεραρχία αναλαμβάνει εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στην Ευρυτανία. Μερικά τμήματα περνούν από τον Προυσό. Ορισμένοι αξιωματικοί και στρατιώτες πλησιάζουν στη σκοτεινή εκκλησούλα της σπηλιάς και μπαίνουν για να προσκυνήσουν. Εκεί μέσα αντικρίζουν ένα παράδοξο θέαμα: Μπροστά το τέμπλο, στ’ αριστερά της ωραίας πύλης, να αναμμένο καντήλι και μια καλόγρια γονατιστή. Οι στρατιώτες απορούν. Πως ζει αυτή η μοναχή εδώ,τι στιγμή που η Ευρυτανία είναι τελείως έρημη από κατοίκους; Πως συντηρείται, τι τρώει, που βρίσκει λάδι για το καντήλι; Την ερωτούν λοιπόν, κι εκείνη σεμνά και πονεμένα τους απαντά: «Παιδιά μου, ζω εδώ μοναχή μου δυόμισι τώρα χρόνια. Για τη δική μου ζωή δεν χρειάζονται φαγητό και ψωμί. Μου αρκεί ότι έχω το καντήλι μου αναμμένο». Οι στρατιώτες, κουρασμένοι από τις επιχειρήσεις και βιαστικοί να φύγουν, δεν έδωσαν προσοχή στα λόγια της.
Την επομένη όμως, όταν τα έφεραν πάλι στη μνήμη τους, κατάλαβαν πως επρόκειτο νια κάτι θαυμαστό. Κι όταν αργότερα περνούσαν από τη Ναύπακτο, ζήτησαν με επιμονή άδεια από τον διοικητή τους για να επισκεφθούν τον μητροπολίτη. Ο επίσκοπος Ναυπακτίας και Ευρυτανίας Χριστόφορος τους υποδέχθηκε με αγάπη, κι αφού τους άκουσε συγκινημένος, έριξε φως στο μυστήριο. «Ο ναός, τους είπε, που επισκεφθήκατε, ανήκει στην έρημη τώρα ιερά μονή Προυσιώτισσας, της οποίας η θαυματουργή εικόνα βρίσκεται πάνω από δύο χρόνια εδώ, στο παρεκκλήσι της μητροπόλεως μας, στον άγιο Διονύσιο. Πηγαίνετε να την προσκυνήσετε, και θα καταλάβετε».
Πήγαν πράγματι και προσκύνησαν. Τότε αυθόρμητα στον καθένα δόθηκε η εξήγηση στην απορία του: Στην εικόνα της Θεομήτορος αναγνώρισαν τη μοναχή εκείνη που συνάντησαν στο εκκλησάκι της σπηλιάς, ψηλά στον Προυσό!
Απειράριθμα θαύματα διηγούνται πολλοί των κατοίκων.
Ο συνταξιούχος δάσκαλος Λάμπρος Μούτσος, ο οποίος υπηρετούσε άλλοτε στο χωριό Ντέμη, διηγείται: «Το 1918 η σύζυγός μου Σπυριδούλα είχε προσβληθεί από βαρύτατη μορφή γρίπης. Οι φίλτατοί μου γιατροί Σελιμάς και Σακκάς με είχαν διαβεβαιώσει ότι η σύζυγός μου ευρίσκεται στις τελευταίες στιγμές της ζωής της. Εκείνο το πρωΐ είχε φθάσει στο σπίτι μου και ο αδελφός της συζύγου μου Νικ. Πανουκλιάς, από το Μεσολόγγι, για να δει για τελευταία φορά την αδελφή του. Όλοι στο σπίτι μου συζητούσαμε τα της κηδείας. Μετά από λίγες ώρες περνούσε έξω από το σπίτι μου η ιερή πομπή της Αγίας Εικόνας της Παναγίας της Προυσιώτισσας. Η εκπνέουσα σύζυγός μου μας παρακάλεσε να την μεταφέρουμε στο παράθυρο, πράγμα το οποίο πράξαμε. Η ασθενής μόλις αντίκρυσε την Εικόνα και προσευχήθηκε περιέπεσε σε νάρκη, αλλά μετά από μία ώρα παρατηρήσαμε κατάπληκτοι ότι το ανθρώπινο εκείνο ράκος άρχισε να κινείται, να ζωντανεύει και μετά από λίγες ημέρες να γίνεται εντελώς καλά. Ήδη η σύζυγός μου ευρίσκεται εν ζωή και χαίρει άκρας υγείας, χάρη στο θαύμα της Παναγίας της Προυσιωτίσσης». (Εφημερίδα Εκκλησιαστική Παρέμβασις).
Προεκλογικές εξαγγελίες-Έρως" της εξουσίας ֦…ανίκατε μάχαν!
Γράφει ο Λάμπρος Μπαλτάς*
(Α) Προεκλογικές εξαγγελίες
ΓΕΝΙΚΑ
Έρως "της εξουσίας ֦… ανίκατε μάχαν!
Τώρα πάμε γι΄άλλα… όχι για την κουτάλα…
Έλα κι εσύ να δεις, πού θα πάνε τα Δις….;
α) Η Ελλάδα, έχει λαμβάνειν: ως παραγωγική Ελλάδα, ως κοινωνική Ελλάδα, ως πράσινη Ελλάδα ως δίκαιη Ελλάδα , ως ισχυρή Ελλάδα} Αμέτρητα Δισεκατομύρια Ευρώ
β) Οι ψηφοφόροι έχουν λαμβάνειν:
Εκτός από την ισχυρή Ελλάδα, έσοδα πολλά, απ΄τη μαύρη αγελάδα,
η οποία φέτος, είναι στέρφα, η ρημάδα, τζάμπα βόσκει στην κοιλάδα.
Από του χρόνου, όμως, αυτή θα καλοπερνά, στην παραγωγική Ελλάδα!
Θα χορταίνει πρασινάδα… στην καταπράσινη Ελλάδα,
στα λουλούδια, στη λιακάδα… θα μασάει την αγριάδα.
Ο αγελαδάρης, θα κολυμπά στα Ευρώ και στα Δολάρια…
Και θα σιγοτραγουδά: Φάτε μάτια ψάρια…
Όσοι τυχεροί εκλεγούν κι αυτοί θα τραγουδούν:
Τί τρανός χορός θα γίνει!
Γιάννης τρώει… και Γιάννης πίνει…
κι ο φτωχός ο Αη-Γιάννης, (των αθλίων του Ουγκώ)
ψεματούρες καταπίνει και του στέκουν στο λαιμό….
γ) Οι υποψήφιοι έχουν λαμβάνειν:
Τα πρωτεία στον πολιτικό καβγά, στα κανάλια του … χαβά…
Ποιός, θα πάρει την πουλάδα; που γεννάει … χρυσά αυγά.
Ποιός, θα τα οικονομήσει … και ποιός θα δεινοπαθήσει;
Πόσες ψήφους θα μετρήσει,
Πρόεδρος να κυβερνήσει;
Αυτός είναι "ο λαοπρόβλητος ֦ … Μεσσίας!
Αυτός, θα σώσει την Ελλάδα όταν, γίνει βουλευτής…
Αυτός, θ΄αρμέγει τη γελάδα, νύχτα μέρα στο εξής!
Αυτός, θα θυσιαστεί, στο βωμό των καθηκόντων…
για την ευτυχία όλων, του λαού και των αρχόντων…
Δώσ΄του ψήφο να μας σώσει… τα στραβά να διορθώσει!
Αυτόν
Από το Διδυμότειχο ως, την Κυπαρισσία
ψηφίζουμε πρωθυπουργό … με τυμπανοκρουσία…
κι από το Καστελόριζο, ως την Ηγουμενίτσα…
ψηφίζουν για πρώτη φορά, ο Λάκης και η Νίτσα!
δ) Για μένα και για σένα, αργεί να ξημερώσει...
Δεν βλέπω φως στο τούνελ… Το ψέμα έχει φουντώσει!
Βλέπω κάποιους να τρώνε, με δώδεκα μασέλες…
και να πουλούν τα φύκια, για μεταξωτές κορδέλες…
Εγώ κι εσύ δεν πρόκειται να δούμε άσπρη μέρα…
Όσο καταναλώνουμε κοπανιστόν αέρα..
και όταν οι κωλοφωτιές πωλούνται … για φανάρια!
και σχηματίζονται ουρές… και γίνονται παζάρια…
(Β) Ο εκλογικός τσελεμεντές…
στα μαγειρεία των … κομμάτων.
ΕΙΔΙΚΑ
Έρως "προσδοκίας ανίκατε μάχαν ֦… ρωτήστε, τον μάντην "Κάλχαν ֦!
α) Η Νέα Δημοκρατία ένθερμος θιασώτης και διαχρονικός λάτρης και υποστηρικτής της εκλογικής αυτοδυναμίας και της ανεξαρτησίας μιας Κυβέρνησης, από ενδογενείς συμμαχικές παρεμβάσεις στην εξέλιξη του κυβερνητικού έργου. Ο πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης αγωνίζεται υπέρ βωμών και εστιών, για την εθνική, οικονομική και τη διεθνή καθιέρωση του κύρους της Ελλάδας, της Προκοπής και της ευημερίας των Ελλήνων πολιτών. Πιστός στις αρχές της αξιοκρατίας και της δημοκρατικής τάξης, παρεμβαίνει στα τεκταινόμενα, επιδοτεί αδύναμους συμπολίτες, περιοδεύει στη χώρα και προγραμματίζει αναπτυξιακά έργα στην επαρχία… Νυν υπέρ πάντων ο αγών! Δώστε όλοι το παρόν…
β) Ο Σύριζα Π.Σ., ανυποχώρητος δημιουργός του σημερινού εκλογικού νόμου, της απλής αναλογικής, μάχεται για την εφαρμογή της, για συγκυβέρνηση, μιας συμμαχικής συμπόρευσης κομμάτων, με αριστερόστροφο προσανατολισμό.
Ο κ. Αλέξης Τσίπρας, άοκνος, εργάζεται εντατικά και υπόσχεται: ανακούφιση των φτωχοποιημένων, βοήθεια των καταχρεωμένων, φορολογία των εχόντων… Με σταθερό μοτίβο: Προχώρα Αλέξη… και όποιος αντέξει, κοντράρει την αισχροκέρδεια και την ασχετοσύνη πολλών… Ωραιοποιεί τη διαφάνεια και τη δικαιοσύνη, θωρακίζει τη Δημοκρατία και τα εργασιακά δικαιώματα, όπως ισχυρίζεται, περιοδεύοντας τη χώρα. Ίτε παίδες Ελλήνων!
γ) Το Πασόκ – Κινάλ, έχει ήδη, λόγω συγκυρίας, εξασφαλίσει την καρέκλα του αντιπροέδρου της νέας Κυβέρνησης. Ο πρόεδρος κ. Ανδρουλάκης αγωνίζεται για προϋποθέσεις εγκατάστασης ουρανοκατέβατου (άγνωστου Χ) ως Πρωθυπουργού.. στην αυριανή Κυβέρνηση. Αόρατος και κρυπτόμενος εξολοθρευτής και αμφισβητίας της καρέκλας Μητσοτάκη – Τσίπρα… από τον φιλόδοξο διάδοχο των σκιών. Είναι το διακύβευμα του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ.
Με ξεχασμένο το αμαρτωλό παρελθόν, υπόσχεται λαγούς με πετραχήλια…
Στο τέλος θα συμπορευτεί, προσκυνημένος αυλικός, προσγειωμένος στα πόδια του ενός εκ των δύο ηγετών.
Η μεγαλοφυής… απόπειρα εκτοπισμού των επικεφαλείς ΝΔ και Σύριζα απέτυχε. Τη θέση της πήρε η θελκτική εξουσία, η οποία διεγείρει την οσφυοκαμψία και την παλινδρόμηση της διγλωσσίας και της αλαζονείας.
δ) Το ΚΚΕ, πιστό στην παράδοση των “εξ αποστάσεως” παρεμβάσεων και κριτικής, αποκρούει συνεργασίες και ανοχές σε προτάσεις συμμαχικές.
Ο γεν. Γραμματέας του ΚΚΕ κ. Κουτσιούμπας, διατυμπανίζει: Ο λαός… στην εξουσία: ο λαός θα σώσει το λαό, αντηχεί στις προεκλογικές εξορμήσεις. Επιδιώκει την ψήφο και αρνείται … συμμετοχή σε κυβερνητικά σχήματα.
Θέλει δύναμη … να γκρεμίσει το σύστημα… Κυκλοφορεί σαν γαμπρός της εξουσίας αλλά δεν την παντρεύεται…
Βηματίζει και θορυβεί στο μοτίβο: Ένα ειν’ το κόμμα, ένα ειν’ το χρώμα…
ε) Η Ελληνική λύση, στη δυσεπίλυτη λύση της “εξίσωσης”, με πρωταγωνιστή τον πρόεδρο κ. Βελόπουλο, ρίχνεται στην εκλογική Τιτανομαχία αντίπαλος των βετεράνων της πολιτικής, αψηφώντας πιθανά ναρκοπέδια στην ανοδική πορεία του. Με ή χωρίς τη δική του ευθύνη, παλιοί συνεργάτες, τον δυσφημούν και φρενάρουν την πολιτική προέλασή του. Έστι δίκης οφθαλμός… ός τα πάνθ΄ορά…
στ) Η Χρυσή Αυγή, τυλιγμένη στα σύννεφα και στα δίχτυα, τα οποία η ίδια εξύφανε, παλεύει στην πολιτική καταιγίδα “μεσοπέλαγα” με τη Σκύλα και τη Χάρυβδη. Ο υπόδικος κ. Κασιδιάρης δίνει τον αγώνα, πριν τον καταπιούν τα θαλάσσια τέρατα… να βρει σωσίβιο.. θαύματα δεν… γίνονται τελευταία…
ζ) Το Μέρα 25, με πρωταγωνιστή τον κ. Βαρουφάκη, κόντρα στην τραπεζοκρατία, ψάχνει ανάμεσα στους Θεούς του Ολύμπου, να βρει τη θεά της “πολιτικής” … γονιμότητας τη Δήμητρα, αρωγό για το θαυματουργικό νόμισμα, το οποίο θα διέρχεται τα τραπεζικά διόδια χωρίς … κόστος. Το νόμισμα “Δήμητρα” θέλει ουράνια θεϊκή υποστήριξη, για να ευδοκιμήσουν τα δημητριακά…
η) Τα υπόλοιπα, σαράντα τόσα.. μικρά κόμματα, με μεγάλες φιλοδοξίες, ανεβαίνουν στα βουνά του Σουλίου, αναζητώντας τον Πολέμαρχο Λάμπρο Τζαβέλα, για να σωθούν από το κυνηγητό του “Αλή Πασά”, του σφετεριστή του πολιτικού κατεστημένου. Αλλιώς … θα χορέψουν το χορό του Ζαλόγγου, τραγουδώντας:
Έχε γεια… απρόσιτη εξουσία.. Ακατάδεχτη νύφη, πλανεύτρα γόησσα.
Υπάρχει όμως και το απρόοπτο στην πολιτική αρένα. Γίνονται και θαύματα…
Στην κάλπη και στον τζόγο, πολλοί ποντάρουν – λίγοι κερδίζουν –
Στις 21 Μαΐου, οι κομματικοί σχηματισμοί, θα συνεορτάσουν με τον αυτοκράτορα Μέγα Κωνσταντίνο.
Αυτός, ο αυτοκράτορας, σε συνεργασία με τη ρωμαϊκή Σύγκλητο, θα κοινοποιήσει το πόρισμα της Λαϊκής βούλησης στην Π.Τ.Δ. και στους νικητές της μονομαχίας και θα στείλει το λογαριασμό… στους πατρίκιους, τους ιππείς και τους πληβείους, δύο χιλιετίες, οι κοινωνικές τάξεις πληρώνουν τα σπασμένα.
Εγώ κι εσύ, φίλε αναγνώστη, μάταια, θα αναζητάμε τη συνέπεια λόγων και έργων, στον απόηχο των προεκλογικών εξαγγελιών. Σπείρε αλάτι… να φυτρώσει.
Υπομονή… σε τέσσερα χρόνια ξαναψηφίζουμε… μία απ΄τα ίδια…, ίδια πρόσωπα, ίδιες υποσχέσεις… ίδιες μάσκες… ίδιες φρούδες προσδοκίες… ίδιες απογοητεύσεις.
Είδαμε στις τηλεμαχίες, όπως πάντα, τους πολιτικούς να καυγαδίζουν, ξεγυμνώνοντας και … πετροβολώντας, την Ευγένεια… Τόσοι "αυτόκλητοι σωτήρες"… τόσο πρόθυμοι υπηρέτες της ευημερίας μας!... Όλοι τους κόπτονται…
Τους ευχαριστούμε.
(Γ) Συμπερασματικά.
Τους ευχαριστούμε για τις καλές προθέσεις τους…
Τους ψηφίζουμε για τίμιους διαχειριστές της μοίρας μας.
Τους εξορκίζουμε να μην επιτρέψουν υπόγειες διαδρομές των "Δις" και κατάχρηση… μυστικών κονδυλίων.
Τους εξουσιοδοτούμε να καταπολεμήσουν τις αόρατες χρηματαποστολές, σε εξωχώριους προορισμούς, του ιδρώτα… φτωχών και… πλούσιων Ελλήνων.
Τους ευγνωμονούμε, αν τιθασεύσουν το διαχρονικό κεκτημένο της λεηλασίας των κρατικών ταμείων, από επιτήδειους ασυνείδητους διαχειριστές.
Αυτό, το πολιτικό κεκτημένο, ευτελίζει τους άξιους και τίμιους συναδέρφους τους, υποτιμά τη νοημοσύνη όλων μας, θεμελιώνει την αμφισβήτηση, ενισχύει την πολιτική απαξίωση, απογοητεύει και οδηγεί πολλούς Έλληνες στην αποχή από την εκλογική διαδικασία.
Αυτά όλα και ο εκμαυλισμός συνειδήσεων με απατηλές υποσχέσεις, είναι μορφή καλπονοθείας και μορφή παραπλάνησης…
Όλα τα παραπάνω, επιτείνουν την περιφρόνηση… και των καλών προθέσεων των φιλότιμων στελεχών κάθε κυβέρνησης.
Άλλη, θα ήταν η εικόνα της χώρας, αν τα προσόντα των υποψηφίων, τα κοσμούσαν οι αρετές.
Οι αρετές, που δραπέτευσαν απ’ το πολιτικό σκηνικό και σήμερα είναι ζητούμενο, πού κατοικοεδρεύουν;
Η Ειλικρίνεια και η Αλήθεια των λόγων,
η Ανιδιοτέλεια και η Αλληλεγγύη,
η αυθόρμητη θετική Συμμετοχή και το πάθος προαγωγής της ποθητής Προκοπής και Ευημερίας όλων των Ελλήνων…
Αν οι εκλεγμένοι της Νέας Βουλής τολμήσουν,να καθιερώσουν το συνδυασμό προσόντων και αρετών των υποψηφίων και αν αυτό το αποδείξουν, στην εκτέλεση των υψηλών καθηκόντων τους,τότε εμείς, ο λαός, θα είμαστε υπερήφανοι για τις επιλογές μας και οι επερχόμενες γενεές, θα τους ευγνωμονούν για την αλλαγή σελίδας στα πολιτικά δρώμενα…
Μακάρι αυτό να συμβεί.
*Δάσκαλος από το Βασιλέσι Πρασιάς Ευρυτανίας
Άγραφα:Οι τρεις Θάνατοι του Φώτη Πεσλή..
Γράφει ο Πάνος Νιαβής*
Την Κυριακή πέρασε στο επέκεινα ο τελευταίος φύλακας του Μάραθου.
Ο Φώτης ήταν ανιψιός μου, παιδί της μεγάλης μου αδερφής, και ως εκ τούτου ό,τι γράψω απόψε θα είναι υπό το συναισθηματικό βάρος μιας προσωπικής απώλειας και τραγωδίας.
Θα ήθελα να είμαι όμως ειλικρινής μαζί σας, δεν γράφω να εισπράξω τη συμπάθεια σας και τα συλλυπητήριά σας συνταξιδιώτες του Χάους και θα σας παρακαλούσα να το αποφύγετε.
Αν γράφω είναι για να μιλήσω με οργή και λύπη για την διαχρονική αναπηρία του κράτους και των βαθμών αυτοδιοίκησης και τη συγκρότηση του κοινωνικού μοντέλου, που λειψό, ανάπηρο και ανάλγητα απρόσωπο, αφήνει ανθρώπους σαν τον Φώτη στην τύχη τους να παλεύουν με το αδύνατο και με την μοίρα τους. Γιατί μερικές φορές η μοίρα με μερικούς ανθρώπους είναι σκληρή και αδυσώπητη.
Θα σας πω συνοπτικά την ιστορία του Φώτη μου που πριν σκοτωθεί την Κυριακή που μας πέρασε 200 μέτρα από το σπίτι του είχε πεθάνει ήδη άλλες δύο φόρες.
Η πρώτη ήταν τον Νοέμβριο του 1994, στα 20 του χρόνια, όταν έξω από το Καρπενήσι, επιστρέφοντας συνεπιβάτης σε αγροτικό φίλου του, έπεσαν έξω και βρέθηκε σε χαράδρα 150 μέτρων. Οι διασώστες βρήκαν πρώτα τον οδηγό και τον ανέβασαν επάνω και κατεβαίνοντας ξανά κάτω, ο γιατρός έπαθε έμφραγμα και ο Φώτης έμεινε για ώρες αβοήθητος μέχρι να επιστρέψουν οι διασώστες για την περισυλλογή του. Θεωρήθηκε νεκρός και τον μετέφεραν στο νεκροτομείο! Μετά από κάποιο χρόνο η νοσοκόμα που είχε ξεχάσει κάτι στο χώρο του νεκροτομείου μπαίνοντας άκουσε το νεαρό Φώτη να βογγά. Μεταφέρθηκε εσπευσμένα στην Αθήνα και μετά από τρίμηνη παραμονή στην εντατική και δεκάμηνη παραμονή στα νοσοκομεία επέστρεψε στο χωριό μας, τον Μάραθο.
Στα επόμενα 29 χρόνια, το κράτος, η Νομαρχία, ο Δήμος «έκαναν» το καθήκον τους ορίζοντας την αναπηρία του Φώτη στο 50% . Παλέψαμε με τους γονείς του να του βρούμε κάποια απασχόληση αλλά δυστυχώς ένα παιδί με ήπια βραδύτητα δεν ήταν πουθενά δεκτός για εργασία.
Το πάλεψε για μερικούς μήνες στο Καρπενήσι και στα Χανιά, αλλά ένοιωθε πως ήταν απόβλητος της κοινωνίας και επέστρεψε στην γονική αγκαλιά στο Μάραθο, ως ο μοναδικός νέος άνθρωπος ανάμεσα σε γέρους και ξωμάχους. Εκεί επί 29 χρόνια πέθαινε κάθε μέρα με μια σιωπηλή εσωστρέφεια αλλά πάντα γενναιόδωρος με τους επισκέπτες και με την φύλαξη του ιστορικού ναού του Μαράθου, του Αϊ Ταξιάρχη. Παρ’ όλες μου τις πιέσεις να κατεβαίνει Αθήνα ή στην Αταλάντη στάθηκε αδύνατο να τον πείσω να βγει από την περίκλειστη ζωή του στο Μάραθο και την ενασχόληση του με τα λιγοστά ζώα των υπερήλικων γονιών του.
Την προηγούμενη Παρασκευή βρεθήκαμε στο Μάραθο με τους φίλους μας Αλέξανδρο Παπαϊωάννου και Ανθή Αργύρη και ο Αλέξανδρος είχε μαζί του μια τρίωρη κουβέντα για την εικόνα μιας καθολικής εκκλησίας της Σουηδίας. Και την ώρα της κουβέντας είχε την όψη αγγέλου καθώς πήγε και έφερε μια εφημερίδα και με περηφάνια έδειξε στον Αλέξανδρο τη χριστιανική εικόνα και άκουγε τον Αλέξανδρο αναπνέοντας αθόρυβα τη ρευστότητα των λέξεων του.
Το Σάββατο το πρωί που τον αποχαιρετήσαμε, με ρώτησε , πότε θα ξαναπάμε, το βλέμμα του ήταν φορτωμένο από μαύρη λύπη και από ίσκιους φανερής ματαιότητας…
Είκοσι έξι ώρες αργότερα ο Φώτης, ο φύλακας του Μαράθου, που πιστεύαμε πως θα ήταν εκεί για χρόνια να μας ανάβει το καντήλι στη μοναξιά του τάφου μας, (όσοι αγαπάμε αυτό τον τόπο και θέλουμε όταν έρθει το κέλευσμα να επιστρέψουμε εκεί οριστικά) πέρασε με επώδυνο τρόπο στο επέκεινα και στην ανυπαρξία…
Τόσο ελαφρός, σαν πουλί γλίστρησε στο γκρεμό καθώς φυλούσε τα ζωντανά του από τους λύκους, που πια μπαίνουν στο χωριό! Και το άθλιο κράτος μας τους ζητά να μαζεύουν τα κεφάλια των ζώων που τρώνε οι λύκοι σε ψυγείο μέχρι να γίνουν επτά για να πάει υπάλληλος να τα καταμετρήσει για αποζημίωση!!!
Αυτός ήταν ο τελικός τραγικός Θάνατος του Φώτη! αλλά ο Φώτης είχε πεθάνει ουσιαστικά από τους δυο προηγούμενους Θανάτους του, της ατυχίας του και της κοινωνικής μας αδιαφορίας.
Αναρτώ απόψε μαζί με την θλίψη μου τη θερμή παράκληση στους πολίτες και στα δημοκρατικά κόμματα να σκύψουμε πάνω στις ανάγκες των ανθρώπων που έχουν ανάγκη όταν τη χρειάζονται πραγματικά. Αλλιώς οι χαροκαμένες μάνες θα κουβαλούν το αβάστακτό βάρος της απώλειας των παιδιών τους έως θανάτου, ανεξάρτητα αν σκοτώνονται μαζικά ή κατά μόνας, γιατί όσα συλλυπητήρια κι αν στέλνουν τα κόμματα και οι πολιτικοί κι όσο κι αν παρευρίσκονται αμήχανοι στις κηδείες τους, το θέμα είναι να είναι εκεί στον ίσκιο των αναγκών τους όσο είναι στη ζωή…
Για την ορφάνια του Μαράθου σας γράφω απόψε, με λόγια αδέξια, και να με συμπαθάτε γι αυτό, συνταξιδιώτες του Χάους.
*Ο Πάνος Νιαβής είναι συγγραφέας με καταγωγή απο τον Μάραθο Αγράφων Ευρυτανίας
