Ο Πάνος Ρούτσι σταμάτησε την απεργία πείνας μετά από 23 μέρες γιατί το κράτος αποφάσισε να αποδεχτεί το δικαίωμα του Πατέρα στη διαλεύκανση του θανάτου του παιδιού του. Όχι από ευαισθησία. Όχι από τύψεις. Από φόβο.
Γράφει ο Δημ.Μητσοτάκης
Μην τυχόν και γίνει -για άλλη μια φορά- το όνομα ενός αφανούς νεκρού σύνθημα στους τοίχους. Μη μυρίσει πάλι ο αέρας από τις φωτιές εκείνων που δεν έχουν τίποτα να χάσουν.
Οι εξουσίες φοβούνται τους ανθρώπους. Εκείνους που δεν δειλιάζουν να πεθάνουν. Εκείνους που κοιτούν τη Βουλή όχι σαν ναό, αλλά σαν μαυσωλείο ευθυνών. Κι όταν φοβούνται αρχίζει το θέατρο: Οι υπουργοί κοιτούν αλλού,
οι εισαγγελείς “κινούν διαδικασίες”, οι ειδήσεις ντύνονται με υποβλητική μουσική υπόκρουση, και το κοινό αλλάζει κανάλι μόλις τελειώσει το δελτίο.
Όμως η εικόνα μένει: Ένας πατέρας που λιώνει μπροστά στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, ψάχνοντας τον δίκιο του. Κι εκεί, στο πιο ιερό και το πιο στεφανωμένο σημείο της Αθήνας, αποκαλύπτεται όλη η φάρσα της Δημοκρατίας τους που θυμάται τους νεκρούς της αλλά ποτέ τους ζωντανούς. Δικαιοσύνη που περιμένει δελτίο τύπου για να κινηθεί. Κοινωνία που σκρολάρει πάνω από τα μνήματα.
Ο Πάνος Ρούτσι δεν μίλησε στα κανάλια αλλά μίλησε στις συνειδήσεις. Δεν έβγαλε διάγγελμα αλλά έβγαλε χιλιάδες ανθρώπους στον δρόμο. Δεν είχε εξουσία αλλά σας λύγισε. Και τώρα που αναγκαστήκατε να εφαρμόσετε τα αυτονόητα, θα βγουν -αν δεν βγήκαν ήδη- τα παπαγαλάκια σας να πουν ότι "η Δημοκρατία νίκησε". Όχι, κύριοι. Η Δημοκρατία δεν νικάει όταν χρειάζεται κάποιος να λιμοκτονήσει για να βρει το δίκιο του. Η δική σας Δημοκρατία είναι μια βιτρίνα πίσω από την οποία κρύβονται γκλομπ, αποφάσεις «άνωθεν», αδιαφάνεια, συγκάλυψη και αίμα.
Εσείς που μιλάτε για "κράτος δικαίου", όταν ο νόμος εφαρμόζεται επιλεκτικά, σαν εργαλείο καταστολής ή εκδίκησης. Όταν το δικαίωμα στην ελευθερία, στην υγεία, στη ζωή, εξαρτάται από το επώνυμό σου, το πορτοφόλι, την καταγωγή σου, το χρώμα σου ή απλά από το αν είσαι "συνεργάσιμος".
Εσείς που κουνάτε το δάχτυλο για "την ανομία στα Πανεπιστήμια", ενώ ολόκληρο το σωφρονιστικό σας σύστημα είναι μια οργανωμένη δομή εκδικητικού βασανισμού.
Εσείς που μιλάτε για "ασφάλεια", ενώ είστε οι μόνοι ένοπλοι που σκοτώνουν ατιμώρητα.
Μέρα και νύχτα μας πιπιλάτε το μυαλό “για να μην πολιτικοποιηθεί το δυστύχημα”. Μα πώς να μην είναι πολιτική η τραγωδία, όταν είναι φτιαγμένη από αποφάσεις, υπογραφές και συμβάσεις; Πώς να μην είναι πολιτική, όταν οι όποιες φωνές που προειδοποιούσαν, τα στοιχεία και τα τεκμήρια θάφτηκαν μαζί με τα θύματα; Εδώ, δεν πεθαίνεις από κάποιο καλά οργανωμένο εχέδιο πεθαίνεις από αδιαφορία. Πεθαίνεις κάθε φορά που σε βαφτίζουν “γραφικό”, “εμμονικό”, “προβληματικό”.
Το σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών δεν είναι πια είδηση, είναι μήτρα όλων των ψεμάτων. Γιατί αν βρεθεί η αλήθεια εκεί, θα πρέπει να ξηλωθούν όλα: υπουργεία, εταιρείες, υπογραφές, υπεύθυνοι. Γι’ αυτό σιωπούν.
Ο Ρούτσι δεν είναι έκανε απεργία πείνας. Ήταν απεργία εναντίον της λήθης. Είναι ένας πατέρας που έραψε το στόμα απέναντι σε μια κοινωνία που χορταίνει ψέμα. Το σώμα του Ρούτσι έγινε για 23 μέρες πεδίο μάχης. Έγραψε με το αίμα του στα μάρμαρα της Βουλής τη φράση που κανείς δεν θέλει να διαβάσει: “Η Δημοκρατία σας πεθαίνει από ασιτία”. Και την επόμενη φορά που θα σωπάσουμε, θα πεθάνουμε κι εμείς μαζί της. Όχι από πείνα αλλά από ντροπή.
Ο Πάνος Ρούτσι νίκησε κι εσείς χάσατε -για άλλη μια φορά- την ψυχή σας.
