Όταν το κάπνισμα ωφελούσε σοβαρά τον ανδρισμό
Γράφει ο Αλέξανδρος Χουλιαράς
Ο ποιμενόπαις -όπως κάθε παιδί- ήθελε πολύ να μεγαλώσει και να φορέσει μακριά παντελόνια. Έτσι θα γλίτωνε τις αγγαρείες και τις σφαλιάρες από τους μεγάλους. Επίσης από πολύ μικρός ψιλιαζόταν πως κάτι καλό κρύβεται στα φουστάνια των κοριτσιών, αλλά για τούτο πάντα του λέγανε: “Είσαι μικρός ακόμα”. Γιαυτό πολύ βιαζόταν να μεγαλώσει και πρόσεχε λεπτομερώς και μιμούνταν τους μεγάλους.
Τότε πίστευαν πως το λίγο κάπνισμα ωφελεί σοβαρά την υγεία και την τσέπη . όμως παρά ταύτα οι μεγάλοι άντρες κάπνιζαν αρειμανίως κι είχαν και... μουστάκι. Η πρώτη παιδική πράξη αντρισμού βέβαια γινόταν με το κατά μόνας αμάρτημα. Αγώνας μεγάλος μέχρι το εν εξελίξει αρσενικό να ολοκληρώσει, τις σεξουαλικές σχέσεις με τον εαυτό του!Η πρώτη πρόβα αντρισμού γινόταν με τη φούντα του καλαμποκιού. Την έστριβε και την κόλλαγε με σάλιο στη θέση, που αργότερα θα φύτρωνε το τιμημένο μουστάκι. Στη συνέχεια όταν ξεραινόταν την έτριβε και την έστριβε σε τρυφερό ξερό καλαμποκόφυλο κι έτσι ζούσε μια “μίμηση πράξεως -αντρικής- σπουδαίας και τελείας!”.
Όταν ήθελε ν΄ αλλάξει τη μάρκα των τσιγάρων του, μαδούσε κι έτριβε ξερή κεδρόφλουδα, έκοβε ένα κομμάτι εφημερίδας κι έστριβε το αρωματικότερο τσιγάρο όλων των εποχών. Η μύησή μου σ΄ ένα τέτοιο κάπνισμα έγινε δίπλα σ΄ έναν πούντο στο σελλιώτικο ρέμα. Οι μεγάλοι μου έστριψαν ένα τσιγάρο και μόλις το άναψα πνίγηκα και το πέταξα στον πούντο. “Εν ακαρεί χρόνου” έκανα παρέα με το τσιγάρο στο νερό.
Η έναρξη του καπνίσματος, με τα διάφορα “σακαή” όπως λέγαμε τα Έθνος Κόκκινα και το Τέλειο ήταν οδυνηρή διαδικασία, βέβαια όχι τόσο οδυνηρή όση ήταν το κόψιμο του τσιγάρου. To σχολείο απαγόρευε το κάπνισμα περισσότερο ως ανήθικο κι ελάχιστα ως βλαβερό κι αυτό ενίσχυε την καπνιστική μας μανία.
Ώριμος -βιολογικά- άντρας πείσθηκα ότι το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά τον… αντρισμό και γενικά την υγεία κι έτσι το αποφάσισα και –ως άντρας- το έκοψα, αφού έγραψα τον επικήδειό του με μια “ελεγεία” μου, τα “Αντικαπνιστικά” και τώρα πλέον το φάκελο των διαζυγίων μου κοσμεί το βελούδινο διαζύγιό μου με το τσιγάρο.
"Λεβάντες" και "Πουνέντες"!
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Νάμαστε πάλι με τα παιχνίδια επικοινωνίας για την ΔΕΘ. Τώρα κυβέρνηση και ΝΔ "κυνηγούν την ουρά τους".
Και άν είναι εποχικό "καλώς", είναι συμπαθητικό σκέρτσο. Διαφορετικά η συμπτωματολογία για την συνήθεια του καλύτερου φίλου του ανθρώπου, λέει: αναζήτηση προσοχής, υπερενεργητικότητα, βαριεστημάρα και αν αυτό επαναλαμβάνεται μαρτυρά σοβαρότερα αίτια. Η φαινομενικά ακραία πόλωση δεν αναστηλώνει τον δικομματισμό πόσο μάλλον δεν συγκροτεί διπολισμό. Αντίθετα μπορεί να ανοίξει τους ασκούς αντιθετικών ανέμων εντός των κομμάτων ή του ενός -ήδη διαφαίνεται στην ΝΔ-και συνθέμελα να φέρει την πλήρη κατάρρευση και της μικρής υφιστάμενης υπόστασής του, άμεσα ή σε δεύτερο χρόνο.
Επειδή η παρούσα οικονομική κρίση στην χώρα -σε καιρό ειρήνης- έχει ξεπεράσει κάθε ιστορικό προηγούμενο και εγκατέστησε νέα δεδομένα ούτε η πολιτική του δικαιωματισμού της κυβέρνησης ούτε η οι υπερσυντηριτικές επιθέσεις της ΝΔ πείθουν για το χειρότερο ή το καλύτερο. Μπορεί το 5% των υπερπρονομιούχων παντού -που προσπαθούν να προσεταιρισθούν-να διαβουλεύεται παρασκηνιακά και με τους δύο -κάτι που εκφράζεται με τις ανακατατάξεις στα ΜΜΕ-αλλά προς το παρόν αποφεύγει να εκτεθεί και άρα δεν έχει οριστικοποιήσει την στάση του. Άλλωστε και να γίνει αυτό τίποτα δεν εγγυάται ότι δεν θα αλλάξει στάση προσεχώς απλά η διαφορά με το παρελθόν είναι ότι πριν την κρίση η "συστράτευσή" τους ή η απόσυρση ήταν "θεαματική". Ένας ελαφρύ Λεβάντες φυσάει από την πλευρά της κυβέρνησης ενώ αντίθετα η ΝΔ "φυσά η ίδια για Πουνέντες".
Φυσικά τα "δεσποτικά" ΜΜΕ –που δεν είναι και στον αφρό της "υπόληψης" των πολιτών - ασκούν μεγάλη πίεση επί δεκάμηνο, καθημερινά, μήπως και ριζώσουν τον δικομματισμό. Και βέβαια ανεξάρτητα τι υποστηρίζουν έχουν ένα κοινό υπόβαθρο άγχους, φόβου και ανησυχίας: μήπως και υπάρξει τρίτος πόλος με ριζοσπαστικό πρόγραμμα ή ανάκαμψη αυτοδιοικητικών ή συνδικαλιστικών, κοινωνικών κινημάτων. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που παρά τα μικρά ποσοστά της σημερινής Συμπαράταξης, η πιθανότητα ανασύνθεσης και αποταύτισης της ηγετικής ομάδας από το οικονομικό-επικοινωνιακό κατεστημένο, η προοπτική νέας πολιτικής, αυτόνομης οργάνωσης και απαλλαγμένης από "ενοχικά" σύνδρομα για το παρελθόν όσο "αγνοείται" τόσο πιο πολύ αναλύεται για το αύριο.
Και βέβαια η πιθανότητα για Βατερλό δηλαδή ο κίνδυνος, μέσα από την πορεία για ενότητα, να προκύψει η μοιραία διαλυτική διάσπαση δεν έχει εξαλειφθεί, άλλωστε είναι κρυφός πόθος των άλλων δύο και όχι μόνο. Γιατί καλοί οι πολιτικοί σχεδιασμοί όμως η αντοχή τους σε μια οριακή κοινωνική και πολιτική κατάσταση είναι σχετική. Η αδυναμία πρόβλεψης των "αστάθμητων" γεγονότων ή παραγόντων που μπορεί να συμβούν, να επιδράσουν και να βγάλουν μπροστά πολιτικές και κοινωνικές δυναμικές που σήμερα είναι σε "κώμα" ή αποδεκατισμένες καθιστά εδώ, αλλά και από τις ΗΠΑ έως την Ευρώπη, ανοιχτό το ενδεχόμενο κατακλυσμιαίων εξελίξεων.
Κι αν υπάρξουν: λόγος, πρωτοβουλίες, γεγονότα που θα σπάσουν την μοιρολατρία ή την απογοήτευση τότε ή ήττα που θέλει το κατεστημένο να εγκαταστήσει στην όχθη όσων πίστεψαν ή πιστεύουν ότι μπορεί να αλλάξει ο κόσμος και να γίνει πιο δίκαιος, να είναι μερική ή ολική για το ίδιο. Χρειάζονται αντανακλαστικά λοιπόν από όλους τους πολιτικούς και κοινωνικούς παίκτες αυτής της περιοχής που διαφαίνεται ότι μπορεί και να οργανωθεί!
Κίνδυνος κατάρρευσης για το Γεφύρι του Μανώλη στην Δυτική Ευρυτανία
Κραυγή αγωνίας των κατοίκων που ζητούν επίσπευση των διαδικασιών-Τασιός:Εντός του 2018 οι μελέτες!
Κατεπείγον έγγραφο στάλθηκε σήμερα στον Περιφερειαρχη Στερεάς Ελλάδας κ. Κώστα Μπακογιάννη απο τον εκπρόσωπο του συλλόγου φίλων γέφυρας Μανωλη Γρηγόρη Φέρρα για επείγουσα διαχείριση της κοίτης του Αγραφιωτη στο σημείο του γεφυριού καθως υπάρχει κατολίσθηση πετρών στο πέδιλο του και συνεπώς την επικείμενη κατολίσθηση του απο τα ορμητικά νερά του ποταμού Αγραφιωτη τον Χειμώνα.
Ο κ.Φέρας στην επιστολή του ζητά άμεσες ενέργειες της Περιφέρειας για την διαμόρφωση της κοίτης του Αγραφιώτη ποταμού κάτω απο το γεφύρι ώστε να αποφευχθεί πιθανή κατάρευση τον Χειμώνα.
Αναλυτικά η επιστολή του συλλόγου προς τον Περιφερειάρχη έχει ως εξής..
"Μετα απο καθαρισμό και κοπή δέντρων που έγινε πρόσφατα στο γεφυρι του Μανωλη διαπιστώσαμε οτι στο δυτικό και πιο επίφοβο μερος του γεφυριου υπάρχει κατολίσθηση αρκετών πετρων και διάταση των ήδη υπαρχουσών ρωγμών. Μετα απο τηλεφωνική επικοινωνία μας με τον αντιπεριφερειάρχη της Π.Ε Ευρυτανιας κ.Αριστειδη Τασιο μας ανεφερε οτι συνεχιζεται η δαδικασια προγραμματικών μελετών οι οποιες αναμένονται μεσα στο 2018 πλην ομως ειναι χρονοβόρες και απαιτούν μεγαλη γραφειοκρατία.
Επειδη ομως το γεφυρι ειναι προσβάσιμο μόνο 2 μηνες τον χρονο και συνεπώς τα χρονικά μας περιθώρια στενεύουν επικίνδυνα προτείνουμε:
Η περιφέρεια αμεσα να προχωρήσει στην διαμόρφωση της κοίτης του Αγραφιωτη ποταμού ωστε το νερο να περνάει κάτω απο το γεφυρι και να προστατευθεί το αδύναμο πεδιλο καθως συνεχιζεται η κατολίσθηση των πετρων απο τις βροχες και η κοίτη συνεχίζει την "λανθάνουσα πορεια " οποτε τίθεται ΘΕΜΑ ΚΑΤΑΡΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΓΕΦΥΡΙΟΥ.
Αναμένουμε απο τον περιφερειάρχη Κωστα Μπακογιαννη ΑΜΕΣΑ τις επείγουσες ενέργειες του αφου οι εκκλήσεις μας ειναι και εκκλήσεις όλων των Ευρυτανων ωστε να διασωθεί το ιστορικό μας γεφυρι που αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο κατα το National Geographic. Ο συλλογος μας θεωρεί οτι δίνει αγώνα χρονια τωρα με την προβολη και ανάδειξη του γεφυριου και περιμενουμε ξανά την εμπρακτη υποστήριξη σας".
"Αν καταρρεύσει το γεφύρι θα ...πλακώσει πολλούς"
Στο πλευρό του συλλόγου συντάσσονται οι κάτοικοι των Αγράφων που ζητούν επίσπευση όλων των διαδικαστικών θεμάτων για την εκπόνιση των μελετών ώστε να ξεκινήσουν τα έργα συντήρησης το συντομότερο ώστε να αποφευχθεί το χειρότερο που θα ήταν η κατάρρευση του πιο αρχαιότερου γεφυριού της Ευρυτανίας.
Μάλιστα θέλοντας να εκφράσουν την μεγάλη τους αγωνία για την τύχη του γεφυριού ,και να "αφυπνίσουν" πιθανή ανθρώπινη αδιαφορία απο οποιοδήποτε φορέα αναφέρουν χαρακτηριστικά.. "Το γεφύρι στέκει εκεί πάνω απο 350 χρόνια ανίκητο απο τα στοιχειά της φύσης.Αν δεν τα καταφέρει και καταρρεύσει, θα πλακώσει πολλούς ανευθυνουπεύθυνους"...
Όλα τα αυγά στο καλάθι για διαλογή!
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Με εξισώσεις μισαλλοδοξίας η ΝΔ προσπαθεί να κρύψει την απουσία πρότασης έξω από τον μνημονιακό κορσέ, δίνει ιδεολογική "μάχη" οπισθοφυλακών και "ξεχνά" ότι ο εμφύλιος τελείωσε εδώ και πάνω από μισό αιώνα, τον προηγούμενο αιώνα.
Η αποποίηση ευθυνών ως μότο δόμησης και αποδόμησης του κυβερνητικού ή αντιπολιτευτικού αφηγήματος μπροστά στην ΔΕΘ, με διανθίσεις από τα πρόσφατα επεισόδια, καθιστά και αυτή την ΔΕΘ ένα οργανικό στοιχείο του παρακμιακού κύκλου που διανύουμε.
Ευθύνη σημαίνει εκπλήρωση υποχρεώσεων, καθηκόντων που απορρέουν από την θέση, την ιδιότητα, το ρόλο που κατέχει κανείς. Σύγχυση ή σκοπιμότητα; όλα σε ένα και το χειρότερο: υποβάθμιση της νοημοσύνης, μας "μακαρίζουν ως φτωχούς τω πνεύματι". Τα επικά και για επιθεώρηση από τις φωτιές: ο ένας εγκαλεί τον άλλον για την απουσία λίγα μέτρα από την αμμουδιά, ο επί δεκαετία Δήμαρχος δεν γνωρίζει τα της περιφέρειας ενώ εκπροσωπεί τον πρώτο βαθμό, κάτι φοβερές "δηλώσεις" σαν την διαφήμιση που μένεις άυπνος από άλλον! Όλοι μόνιμα προειδοποιούν χωρίς να δρούν ενώ θέλουμε να "πιστεύουμε" ότι εκπονούμε λύσεις, παράγουμε πολιτική με ιεράρχηση αναγκών και προτεραιοτήτων. Όλα τα αυγά -κλούβια και μη- στο ίδιο καλάθι σε σκηνικό απενεργοποιημένης δημοκρατίας, μικροκομματικών κοκορομαχιών, αδρανούς κοινωνίας σε πράξεις ή διεκδικήσεις νέων επιλογών και κατευθύνσεων. Περιστροφές χωρίς καμμιά σύγχρονη ανανέωση ατζέντας που αδυνατούν να δώσουν ψυχή, δύναμη στις κοινότητες των ανθρώπων, ενέργεια στην δημοκρατία.
Με "σπουδαίο ύφος και επιδέξια" δίνουν αμφότεροι την εντύπωση ότι αν ήταν αυτοί όλα θα ήταν λυμένα. Στην καθισιά τους "τρώνε ολόκληρο βόδι" σιγά μην δεν τα καταφέρουν με την κρίση ή τις φωτιές ή την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας. Και στο τέλος αίτιος είναι -εκτός από τον άνεμο που άλλοτε είναι στρατηγός και άλλοτε στρατιώτης-ο κακός συντονισμός δηλ: η διαχείριση και όχι η έλλειψη στρατηγικής για βαθειές τομές, σύγχρονες ιδέες και ρεαλιστικές λύσεις και σύγκρουση επί αυτών.
Οι εδώ και μισό αιώνα επιλογές -αφού πήγαμε στον εμφύλιο- για την αστική δόμηση και την εμπορευματοποίηση στις χρήσεις Γής με την συνακόλουθη νοοτροπία σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας δεν έχουν καμμία συμμετοχή στις φωτιές; Άραγε αν το περιβάλλον ήταν μια μεγάλη τράπεζα θα είχαμε τέτοια αντιμετώπιση ή ευκολία σε αλληλοκατηγορίες ή σιωπή; και μεθοδικά δεν θα διατίθονταν δις για την διάσωσή της; Η ουσία είναι ότι παντού απαιτείται συνεχής, σταθερή, συστηματική φροντίδα.
Επικαιροποίηση, αποτελεσματικές πλατφόρμες διοίκησης, επιχειρησιακών σχεδίων, ανανέωση μεθοδολογιών και εργαλείων και κυρίως να τελειώσει η προχειρότητα, οι τακτικισμοί, ο πολιτικαντισμός. Αν δεν σταματήσουμε σε όλα τα επίπεδα και δημόσια πεδία με την μη ανάληψη ευθύνης, και την μετάθεση αυτής μονίμως, είναι σαν πετάμε πέτρες για να ξεχωρίσουμε τα γερά αυγά με αποτέλεσμα να τα σπάμε όλα. Στα χωριά μας όμως μάθαμε ότι με ένα ελαφρύ κούνημα ακούμε τον θόρυβο που κάνουν δηλαδή είναι πιο απλή η υπόθεση, η διαλογή, και αποτελεί δουλειά του πολίτη. Με καλάθι υπεύθυνο-ανεύθυνων και γυρολόγων ψήφων δεν μπορούμε να μιλάμε για υγιή, κατάλληλη συγκομιδή μέλλοντος.
Και επειδή μετά την ΔΕΘ έχουμε αξιολόγηση και νέα μέτρα, προτάσεις συνταγματικής αναθεώρησης, πλημμύρες κλπ, ίσως και εκλογές, και άρα επαναλαμβανόμενες σκηνές μήπως είναι στιγμή οι πολίτες να αρχίσουν την διαλογή για να αδειάσει το καλάθι από τα κλούβια;
Η μποεμία των βουνών
Γράφει ο Αλέξανδρος Χουλιαράς
Ο παλιός νεαρός –και όχι μόνο- φουστανελάς του παλιού καιρού, δεν έβγαινε στο στέγκο λερός και τσαλακωμένος. Η αρχή γινόταν από την κάλτσα. Πάντα την είχε “κορδωμένη” όπως έλεγε. Κόρδα έλεγαν και τον κομψευόμενο λιμοκοντόρο. Κάλτσα ζαρωμένη και φαρδιά ήταν όνειδος για το μερακλή φουστανελά. Την κάλτσα την κόρδωνε, την έδενε και ησύχαζε, όμως με τα λοιπά βαμβακερά της φουστανελοφορεσιάς, δηλαδή το πουκάμισο και τη φουστανέλα δεν ξεμπέρδευε εύκολα. Ήθελαν σιδέρωμα. Τα λοιπά χειρίσια ρούχα του αργαλειού της μάνας του, εν προκειμένω η πατατούκα, καθώς και αυτά του ελληνοράπτη, δηλαδή το γιλέκο και το φέσι, τα φόραγε όπως τα έβγαζε από το μπαούλο.
Έτσι και για μας, τη μαθητική μποεμία της δεκαετίας του ΄60, ήταν προσβολή στην αισθητική μας να φοράμε ασιδέρωτα τα μπουραζανοειδή ντρίλινα παντελόνια, που μας έραβε ο μακαρίτης ο Σιακαβέλλας και τα μπάλωνε η μάνα μας με απανωτά μπαλώματα. Σίδερο δεν είχαμε, διαθέταμε όμως μυαλό. Βάζαμε ανάμεσα στην μαντανία και το αχυρόστρωμα το παντελόνι διπλωμένο σε θέση σιδερώματος, κοιμούμασταν απάνω μια νύχτα και το πρωί το φοράγαμε κι ας είχε δυο και τρεις τσάκισες και άλλες επιμέρους διπλώσεις. Μόνιμη διαμαρτυρία στους γονείς μας ήταν τα πολλά μπαλώματα, που είχαν τα παντελόνια μας, αλλά και τα λοιπά ρούχα και εισπράτταμε την απάντηση: “Τα καλά ρούχα είναι καθαρά και μπαλωμένα” κι εμείς επαυξάναμε τη γοητεία του μπαλωμένου και καθαρού ντρίλινου μ΄ ένα καλό “τσαλάκωμα” στο στρώμα!
Τούτο ήταν μια πτυχή της πολύπτυχης μποεμίας της δεκαετίας του ΄60. Άλλες μποέμικες εκφάνσεις ήταν ο ακραιφνώς αντρικός στριμμένος μύσταξ και η καπέτα, ήγουν η κόμμωση, που έπρεπε να στρώνει και ει δυνατόν να φαίνονται οι τσατσαριές. Ως βουκόλοι, που συνήθως δεν φέραμε μαζί μας τσατσάρα, βάζαμε τη γελάδα κι έγλειφε τα μαλλιά μας, εξ ου και το ειρωνικό ερώτημα σε καλοχτενισμένο κομψευόμενο: “ποια γελάδα σ΄ έγλειψε;”. Τελευταία το μπριγιόλ, ένα ελαιοειδές κακής ποιότητας, μαζί με την παραδοσιακή λίγδα των μαλλιών, βοηθούσε πολύ το στρώσιμο της καπέτας.
Τούτη την αντρική μποεμία συμπλήρωνε η κοκεταρία των κοριτσιών. Τότε, που δεν υπήρχαν κραγιόνια, αρώματα και πατσουλιά, η κοπέλα που ήθελε να αναδείξει τη θηλυκότητά της φορούσε άρωμα μόσχου και κραγιόνια παπαρούνας και τραγουδούσε: “παπαρούνα κόκκινη / κι άλλη κατακόκκινη / δος μου το κοκκινάδι σου / τ΄ άνθοκοκκιννάδι σου / να ντυθώ να στολιστώ / στο χορό να κατεβώ”.
Πινελιές νέου κώδικα στον καμβά της παγκοσμιοποίησης !
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Η κινητικότητα στην παγκοσμιοποίηση έχει βασικές πτυχές με διαφορετικό χρόνο και ρυθμό: παραγωγή -αργός, χρήμα -δευτερόλεπτα, εμπορεύματα -γρήγορος- και στο υπόβαθρο οι συνέπειες των μεταναστευτικών ρευμάτων.
Οι δημόσιες συζητήσεις το "προσεγγίζουν" τεχνικά ενώ πρόκειται για ένα διαρκή πολιτικό πόλεμο με άλλα μέσα για τον "έλεγχο και τα όρια των ταχυτήτων της". Εθνικά, περιφερειακά συμφερόντα με υπόστρωμα διαφορετικές και αντικρουόμενες όψεις απο κάθε εμπλεκόμενο-μικρό ή μεγέλο-παίκτη και μέρος. Οριζόντια, όμως, σε παραγωγούς και καταναλωτές υπάρχουν επιπτώσεις, νικητές και ηττημένοι. Τα περί "ελεύθερης" διακίνησης του παρελθόντος -και λιγότερο του παρόντος-αναθεωρούνται ή είναι σε τροχιά "αναμέτρησης" με την παγκοσμιοποίηση του μέλλοντος. Η αναβάθμιση ή ανακατάταξη στην παραγωγή με την εισαγωγή νέων τεχνολογιών κρίνεται επωφελής για την προστασία των θέσεων εργασίας και των μισθών αλλά δοκιμάζεται. Κυρίως από την αντίληψη περί "ανταγωνιστικότητας” που βασίζεται στον αγοραίο εξευτελισμό της αξίας της εργασίας. Υπάρχει λύση; Μπορεί η παγκοσμιοποίηση να "ηθικοποιηθεί" διευρύνοντας τα οφέλη στα ανθρώπους, το οικοσύστημα; Το νεοφιλελεύθερο DNA την καθιστά ανήθικη και άναρχη. Για να υπάρξει τέτοια προοπτική πρέπει να αναληφθούν δεσμεύσεις για δράσεις, από κυβερνήσεις και εργοδότες, ευρύτερες, στα "μη εμπορικά" θέματα. Τα παραδείγματα ιστορικών επιτυχιών, στο ευρωπαϊκό μπλοκ, με την πολιτική της κοινωνικής διάστασης του Delors και με τον πρωταγωνιστικό ρόλο των συνδικάτων των σκανδιναβικών χωρών, επανέρχονται στο επίκεντρο. Ειδικά όταν οι αναπτυσσόμενες οικονομίες αναζητούν υποδείγματα ένταξης στην παγκοσμιοποίηση.
Οι εμπορικές συμφωνίες, δηλαδή "ελευθερία" κίνησης κεφαλαίων με διακανονισμούς, αποτελούν βήμα μορφοποίησης της παγκοσμιοποίησης, όπου επιχειρείται σιγά-σιγά η αλλαγή της. Εισάγουν νέο κώδικα ρύθμισης πέρα απο το εμπορικό σήμα αφού η οικονομική σημασία όλο και πιο πολύ προσλαμβάνει μεγάλη κοινωνική και γεωπολιτική βαρύτητα. Μετατοπίζονται από το εμπόριο σε ένα πολυμερές πεδίο στόχων, πρώτον: για την προστασία των επενδύσεων σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο, δεύτερον: για την ανακατανομή και ενίσχυση του κοινωνικού κεφαλαίου, τον μετριασμό των επιπτώσεων εντός των χωρών και των κοινωνιών (ρύθμιση της αγοράς εργασίας/ δημόσιες επενδύσεις σε υποδομές / αναδιανεμητική φορολογία/ ενεργές βιομηχανικές στρατηγικές), τρίτον: για τη δημόσια συζήτηση ή τεκμηρίωση του ζωτικού λόγου για το αντίστροφο στα θεσμικά σώματα ή όργανα.
Η διακυβέρνηση της παγκοσμιοποίησης "προχωρά" με διευθετήσεις μέσω των εμπορικών συμφωνιών. Επομένως από τις φαντασιώσεις,την συνωμοσιολογία, την φέτα ή την σύνδεση Τουρκίας - ΕΕ, πρέπει να γίνουμε παρόντες στο σύνολο των σύγχρονων διακυβευμάτων και πραγματεύεται η ΕΕ. Προυπόθεση η άμεση αλλαγή ατζέντας προς τα ουσιαστικά και το αύριο. Πόσο πχ μας απασχόλησε η Διατλαντική Εμπορική και Επενδυτική Σύμπραξη (TTIP) ή έτυχε παρεμβάσεων από κυβέρνηση ή κόμματα, όταν για ήσσονος περιεχομένου θέματα υποφέρουμε από πολιτικό καύσωνα;
Επειδή τα πράγματα στον κόσμο προχωράνε -και- χωρίς να μας συμπεριλαμβάνουν θετικά, οφείλουμε να αφυπνιστούμε, με στρατηγική για τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια τουλάχιστον. Εμείς πάμε στην ΔΕΘ με πολιτικό κουτσομπολιό, πληθωρισμό επιθέτων, ευφυολογήματων που τροφοδοτούν τον λαϊκό θυμό στον λαϊκίστικο προστατευτισμό κάθε χρώματος αλλά δεν συνιστούν λύση.
Πολιτική αντιπαράθεση ή συγκρούσεις, σενάρια Ναι αλλά για την ανάγκη και αγωνία επαγγελματικής αποκατάστασης των νέων, για το ποιό πανεπιστήμιο ή ΕΣΥ ή για πιο επαρκή πυροπροστασία (που δεν είναι μόνο μέσα) κλπ που αφορούν τη ζωή των πολιτών. Η διαχείριση των συμβολισμών και οι ατάκες δεν καλλιεργούν την ελπίδα όταν την διαψεύδει η ζώσα πραγματικότητα.
Πορευόμαστε στην "ολόμαυρη ράχη λόφων και βουνών μέσα απο χαράδρες αδιεξόδων" με πυροσβεστικούς κρουνούς που δεν λειτουργούν λόγω διακοπης ρεύματος δηλ. με "σχεδιασμό" πολιτικής προστασίας που "σβήνει" την φωτιά χωρίς νερό! Επειδή οι εξελίξεις δεν περιμένουν να αντιληφθούμε ότι το φώς δεν είναι αμετάβλητο όλη μέρα ας απαντήσουμε ατομικά και συλλογικά στο "δίλημμα": με σοβαρότητα ή ελαφρότητα; Με βλέμμα στο μέλλον για να διευρύνουμε θετικά την χωρητικότητα του ορίζοντα για τις νέες γενιές και την χώρα ή στα ρηχά, εκτός και "χαμένοι" για άγνωστο χρόνο!
Με το "σπαθί" του Αυγούστου!
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Πρίν από ένα αιώνα, τούτες τις μέρες, από ένα φτωχικό σπίτι ξεκίνησε η μεγάλη πυρκαγιά της Θεσσαλονίκης. Η αδιαφορία των γειτόνων και η έλλειψη νερού δεν έκανε δυνατή την κατάσβεση στο αρχικό στάδιο. Εξαπλώθηκε και κατέστρεψε το 32% της πόλης, τα 4 χιλ. μαγαζιά από τα 7.5 χιλ. και άφησε το 70% των εργαζομένων άνεργους.
Αν ανατρέξουμε στα χρόνια, γεγονότα αντίστοιχης έκτασης συναντάμε πολλά: χρεοκοπίες, εμφύλιες έριδες και συγκρούσεις, άναρχη δόμηση και αστυφιλία, κάθε χρόνο εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα φυσικού πλούτου στην πυρά, όγδοο χρόνο στην κρίση και η ανούσια "πολιτική" αναμέτρηση να μεσουρανεί -ευθύνεσαι εσύ, όχι εσύ, για πολλοστή φορά-στα αποκαΐδια των κυθήρων,που "μπορεί να μην βρούμε" αλλά μην "χάσουμε και την πέτρα του γιαλού με το χέρι αντήλιο, για μια χούφτα θάλασσα και ήλιο" Δυστυχώς η δύναμη της γνώσης κα των διδαγμάτων δεν μοιράζεται από γενιά σε γενιά.
Η εκπαίδευση στην πολιτική, κοινωνική, οικονομική ιστορία ή τις περιπέτειες διακυβέρνησης είναι απαραίτητη όπως τα μαθηματικά για να σκεφτόμαστε πιο ορθά, για να αλλάξουμε τον τρόπο ζωής, την κοινωνία προς το καλύτερο. Είναι αυτό το έλλειμμα που από τις μπουάτ, τα θερινά σινεμά, τα ψηλοτάβανα σπίτια και τις μονοκατοικίες βρεθήκαμε μια μέρα με τα κορμιά λιώμα στο Φαληράκι, το Λαγανά και αλλού, στο τσιμέντο που δεν άφησε χωροχρονικά δυνατότητες για στέκια με χρώμα πολιτιστικής ταυτότητας, αναζήτησης σχέσεων, επικοινωνίας, έκφρασης με περιεχόμενο και όχι απύθμενο κενό.
Την ώρα που ένα πείραμα τεχνητής νοημοσύνης διακόπηκε επειδή τα ρομπότ "ανέπτυσσαν" μια δική τους γλώσσα και "ήρθε" στην επιφάνεια το μεγάλο ζήτημα ελέγχου ή αυτονομίας τους εδώ το κύριο ήταν οι σημαιοφόροι και η ρητορική περί μεταρρυθμίσεων ή αντιμεταρρυθμίσεων στην παιδεία. Και να μην μιλήσουμε για την Πρωτοβάθμια Υγεία που η λύση του προβλήματος αναζητείται στην γραφειοκρατική πρόσθεση δομών αντί των λιτών και ευέλικτων δικτύων ή την κακοποίηση κάθε έννοιας αξιοκρατίας παντού.
Πόσο μακριά άραγε είμαστε από τις προκλήσεις της εποχής; Με ποιό στοχασμό και βαθειά επεξεργασία να μεταβάλλουμε τα πράγματα όταν δεν μπορούμε να σκεφτούμε, να συνεννοηθούμε, να νοηματοδοτήσουμε συλλογικούς προσδιορισμούς ως λαός και χώρα. Και επειδή ο Αύγουστος στην ηρεμία του φυσικού περιβάλλοντος της πατρίδας μας επιτρέπει την διείσδυση, την επανεξέταση και την αναψηλάφηση διαδρομών μπορούμε να διευρύνουμε τον προβληματισμό, την κριτική προσέγγιση, να ενδιαφερθούμε για τις διεργασίες συγκρότησης της σύγχρονης συλλογικής μας υπόστασης. Μια "σύντομη" ματιά από τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό έως τον παρόντα, τα παραδείγματα από διαφορετικές εμπειρίες και περιβάλλοντα εποχών δίνουν χρήσιμα συμπεράσματα. Από τον Καποδίστρια με την αστυνομική φύλαξη των αποθηκών με τις πατάτες μέχρι την αδιαφορία των γειτόνων για τον "αχυρώνα" στην Θεσσαλονίκη και τα τελευταία συμβαίνοντα στην πολιτική σκηνή ίσως πρέπει να συγκεντρώσουμε και πάλι ότι άντεξε στα δύσκολα της ιστορίας, αποκάλυπτε αδυναμίες και ταυτόχρονα αναδείκνυε όρους που ύφαναν την εθνική πορεία και την συλλογική οντότητα του ελληνικού κράτους.
Έτι οι αναστοχασμοί αποκτούν ευρύτητα, γίνονται ζωηροί, δημιουργικοί και όχι αδιάφοροι για τα κοινά, τις επιστημονικές προόδους στον κόσμο δηλαδή τα φλέγοντα και σύγχρονα πολυθεματικά πεδία, από την παιδεία έως την γεωπολιτική σκακιέρα και την οικονομία στην υφιστάμενη παγκοσμιοποίηση που "κρατά" αλλά και "καταρρέει" σε ασταθές περιβάλλον. Και επειδή τον Αύγουστο συμπίπτει να γεννιέται η γλαδιόλα- που αντιπροσωπεύει τη δύναμη και την ηθική ακεραιότητα - ας ελπίσουμε στην έκπληξη: στο "πλοίο" της ενεργητικότητας, της σκέψης των πολιτών. Κι αν δούμε ότι το όνομά της προέρχεται από τη λατινικό: gladius δηλ.σπαθί, ίσως και καταφέρουμε να κόψουμε την παρακμιακή "ψυχοπαθολογία" στην δημόσια σφαίρα πριν "χάσουμε και άλλα πλοία της γραμμής και χαθούμε" τραγουδώντας τα κύματα του Αιγαίου!
Ζητείται ανανέωση οραμάτων!
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Μπορεί οι καιροί να είναι ενδιαφέροντες για αναλυτές αλλά ασταθείς, επικίνδυνοι, δυσβάσταχτοι για εκατομμύρια ανθρώπους. Ο "καλπασμός" των ακροδεξιών στην Αυστρία, την Ολλανδία ή την Γαλλία ανακόπηκε. Αν επαλαμβανόταν το δημοψήφισμα στην Μ. Βρεττανία ίσως να υπερείχε το ναι αλλά τα αίτια παραμένουν. Επαγγελματίες πολιτικοί ή τεχνικοί εξουσίας επαναπαύονται πιστεύοντας ότι: "ο χρόνος είναι το φάρμακο να ξεπεραστούν οι αρνητικές τάσεις" δηλ. ως μια ήπια γρίπη που με λίγη προσοχή, ζεστά και ντύσιμο, φεύγει. Οι νέοι όμως και μεγάλο μέρος των πολιτών από τις ΗΠΑ μέχρι την Ευρώπη, αναζητούν ανανέωση δηλ. λύση των προβλημάτων από την οικονομία και την εργασία έως την εκπαίδευση, τις κοινωνικές συνθήκες και σχέσεις με όραμα. Θέλουν ιδεολογική κατεύθυνση στην πολιτική, επιθυμούν εναλλακτική στον νέο-φιλευθερισμό αλλά με ρεαλισμό δηλ. ορθή και ευφυή τακτική-αν δεν είναι εφικτό σε συγκυρίες να υλοποιηθεί-και προπαντός θάρρος για αλήθεια και διαφάνεια. Ανήκει στην παλαιολιθική πολιτική εποχή το αλχημιστικό "κάποια γίνονται και δεν λέγονται" τουλάχιστον για την οικονομική διακυβέρνηση όταν, έχει υψηλό βαθμό ενοχοποίησης η σχέση πολιτικών και συμφερόντων.
Απλά δεν δέχονται εμμονές, την μετατροπή της ιδεολογίας σε ιδεοληψία, πρόσθεση αδιεξόδων και βαρών ή φόρτωμα του μέλλοντος με περισσότερα αρνητικά.
Εδώ "συνέβη" το ατύχημα και έρχεται η ήττα της κυβέρνησης με τα παράλληλα και τώρα έχει "πνιγεί" στις ρήτρες των μνημονίων ή τίθεται το στοίχημα σύζευξης του χθές, του σήμερα για το αύριο της "κεντροαριστεράς" και η αδυναμία του διαχειριστικού, δογματικού "παλαιο-μνημονιακού" μίγματος "πρότασης" της ΝΔ. Με κριτήριο την ενδελεχή ενασχόληση και τις πρακτικές επιδόσεις στα άλυτα θέματα -και όχι την επιδερμικότητα των εύκολων λύσεων στα λόγια- οι κοινωνίες κρίνουν αυστηρά. Ακόμη κι αν τα εκλογικά ερμηνεύονται από πλευρές, ελιτίστικες ή όχι, ως "απόδειξη ότι έχουν χάσει τον δρόμο τους". Η κριτική στην Ευρώπη "κερδίζει" έδαφος και αναδεικνύει την επείγουσα ανάγκη ανανέωσης του ευρωπαϊκού οράματος δηλ. εμβάθυνση και ενοποίηση. Όσο καθυστερεί ή αναβάλλεται τόσο παρέχεται τροφή σε ακραία σχήματα.
Η απέχθεια στο υφιστάμενο πολιτικό σύστημα ή κόμματα ή θεσμούς ή πρόσωπα δεν σημαίνει αυτόματα και αντιδημοκρατική συμπεριφορά όταν πρόδηλα λειτουργούν με χαμηλή ποιότητα και φθείρουν την συνεκτικότητα της δημοκρατίας στο βωμό της καρεκλολαγνείας. Απλά υλικά είναι το ζητούμενο για όραμα και στόχους, αυτά που ενοποιούν τις στάσεις στις κοινωνίες στα κάθετα ναι ή όχι εντός των χωρών και δημιουργούν τα οριζόντια πλατώματα στην Ευρώπη ή τον κόσμο. Με απομεινάρια και κουρέλια δεν μπορεί το παρελθόν -που τα διδάγματα του και η γνώση είναι απαραίτητη γιατί οριοθετεί, δείχνει χάραγμα καλών και ασφαλών διαδρομών ή όχι- να φωτίσει το αύριο.
Η μνήμη, η ιστορία είναι εφόδιο για θετική λειτουργία της αλυσίδας προς το μέλλον, όμως εάν "αιωρείται" ή περιφέρεται ρηχά σε κάθετα και οριζόντια πάθη μικροπολιτικών, ευτελών επιδιώξεων, φυλακίζει. Και πάντα χρήσιμη/οι πολιτική ή πολιτικοί, είναι η/οι αξιόπιστη/οιι δηλ. αυτή/οί διακρίνονται στην: μεθοδικότητα, δουλειά, αφοσίωση, αποτέλεσμα. Οι πολίτες απομυθοποιούν γρήγορα τους δεκάρικους, είναι επιφυλακτικοί στα ευχολόγια, αντιλαμβάνονται ότι η μόνη αξία που έχουν στον 21ο αιώνα, το μέγεθος των προκλήσεων είναι: να εμφανίζουν την αστρολογία ως την μόνη αξιόπιστη για να προβλέψει, να ανοίξει το δρόμο για πιο πολιτισμένο τοπίο. Και επειδή στην κάλπη το διακύβευμα δεν είναι τα άστρα, η ρευστότητα δεν τελειώνει μέχρι οι πολίτες να δούν όραμα με περιεχόμενο και νόημα ζωής, τιμωρούν στις επόμενες αφού οι εκλογές "είναι" για τις πελατειακού τύπου "δημοκρατίες" το μόνο που "έχουν" στα χέρια τους!
Γεμάτοι ευτυχία..
O Σπύρος Πεταρούδης σατιρίζει ποιητικά την επικαιρότητα
Μετα το πραξικόπημα
που είχε αποτυχία
Οι Τούρκοι το γλεντήσανε
γεμάτοι ευτυχία
Γιορτάζουν την επέτειο ...
Πέρασε ενας χρόνος ...
Δεν έπεσε η κυβερνηση
κι ο Ερντογάν συγχρόνως
Και γίνεται ποιό ισχυρός
Μέρα με την ημέρα
Από υγεία δυνατός
κι από μυαλό φλογέρα
Το πήρε όμως κατάκαρδα
Και εχει αφηνιάσει
Και ψάχνει ο ανισόρροπος
να βρει πού θα ξεσπάσει
Οπου βρεθεί κι οπου σταθεί
είναι όλο τσατίλα ...
Κοντά του η Ερντογάνενα
με κάπα και μαντήλα !
Μονάχα που στον καύσωνα ..
Φόρεσε καπαρντίνα !
Και στο κεφάλι τύλιξε
μια λευκή κουρτίνα !
Κι ειναι συνεχεια δίπλα του
να τον υποστηρίζει ...
Άμα χεστεί ο σύζυγος
τρέχει και τον σκουπίζει
Τι να τον κάνει η καψερή ;
Τόχει κρυφό μαράζι
Θελει κι αυτή καμιά φορά
να την σφιχταγγαλιάζει
Κι άμα συμβεί το γεγονός
Φωνάζει η καημένη..
-Αγάλια -αγάλια σφίξε με
γιατί είμαι γκαστρωμένη !
Και τον λαό του ο Ερντογάν
σφίγγει που αγαπάει ...
Τους εχει σε καταστολή
για να μην τους πονάει
Κοιμούνται οι Τούρκοι και γι αυτό
Ίσως να τους αρέσει
Με τα τσαρούχια ...όρθιοι
και βέβαια το φέσι !!
Γαλλία-Γερμανία: αναβίωση του Ευρωπαϊκού οράματος ή όχι;
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Μετά τις Γαλλικές εκλογές μεθοδικά και θεσμικά υπάρχει εργασία διαμόρφωσης του πλαισίου συνεργασίας με την Γερμανία για τα επόμενα χρόνια. Εδώ περνούν φευγαλέα αφού πριν ακόμη πάρουμε την "ανάσα της δόσης με δόσεις" βυθιστήκαμε στην άρρωστη, διχαστική και παρακμιακή εσωστρέφεια. Ο Helmut Kohl, που έφυγε πριν λίγο, απέδειξε ότι χωρίς τον Φ. Μιτεράν, η Γερμανική επανένωση δεν θα ήταν τόσο εύκολη και πετυχημένη. Παράλληλα φρόντισαν από κοινού την πρόοδο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Από τότε η "κοινή" πολιτική των δύο χωρών είχε και "μεγάλα διαλείμματα" αδιαφορίας για την Ευρώπη αφού ευθυγραμμίζονταν περισσότερο με εθνικά συμφέροντα και εκ των πραγμάτων αυτό ήταν επιζήμιο για την ΕΕ.
Και βέβαια τώρα τα κοινά ανακοινωθέντα τονίζουν το ενδιαφέρον για προβλήματα της Ευρώπης. Ωστόσο από την διακυβέρνηση της Ευρωζώνης μέχρι το μεταναστευτικό, την ασφάλεια και την άμυνα ή πολύ περισσότερο σε ότι αφορά την σύγκλιση και την αναστροφή από μια πορεία αποκλίνουσας και άνισης ΕΕ, δεν υπάρχει έμπρακτα και άμεσα νέα κινητήρια πρωτοβουλία προς το παρόν. Βέβαια αυτή πρέπει να εκδηλωθεί θεσμικά στα όργανα της ΕΕ και ας ελπίσουμε να έχει συμφωνηθεί και να προετοιμάζεται, δεδομένου ότι για την Γαλλία η υποστήριξη των συμφερόντων της σε μεγάλο βαθμό ταυτίζεται με ένα μέλλον ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και δημιουργίας. Το ίδιο μπορεί να ισχυριστεί κανείς και μεσο-μακραπρόθεσμα και για την Γερμανία. Επομένως οι ασκήσεις επί χάρτου για Ευρώπη ταχυτήτων, σκληρού πυρήνα και άλλες υποθέσεις εργασίας στην λογική "άσε τα πράγματα να πάνε, άσε να δούμε...και ας είναι ανοιχτά τα σενάρια" ήδη καταγράφηκε ως λάθος στην αντιμετώπιση της κρίσης αφού η πολιτική "να κερδίσουμε χρόνο" μάλλον έδωσε χώρο και χρόνο στην κρίση. Η παρουσία της οποίας δεν τελειώνει ακόμη και με "καθαρή έξοδο" της Ελλάδος το 18 από το πρόγραμμα -που προδιαγράφτηκε ήδη η μεσοπρόθεσμη διάρκεια έως το 22 , όπως και η επιτροπεία- ενώ η "καμπή" στο Κυπριακό μπορεί να περιπλέξει το ήδη επιβαρυμένο γεωπολιτικό πεδίο σε "αχαρτογράφητα" νερά.
Με πραγματικό τοπίο: την συνολικότερη κρίση -που πλήττει την Ευρωπαϊκή οικονομία- η σταθερότητα σε μια παγκόσμια οικονομία με πολλές πλευρές αστάθειας και πεδία αναταραχής κάθε άλλο παρά σε εύκολες εξελίξεις παραπέμπουν. Η Ευρώπη δεν έχει περιθώρια συνέχισης στα ίδια, με ληξιπρόθεσμες αλλαγές που εκκρεμούν τουλάχιστον από το 2012 όταν πέρασε ολόκληρος ο "ελέφαντας της κρίσης" την πόρτα της. Από την οπτική αυτή είναι ενδιαφέρουσα η νέα Γάλλο-Γερμανική επαναπροσέγγιση και χρήσιμη αν εδράζεται σε νέα βάση συνεργασίας για την ολοκλήρωση της Ευρώπης και την αναβίωση του κοινού οράματος και την αναθέρμανση των προσδοκιών των λαών. Με υπαρκτά μεγάλα, πολύπλευρα, σοβαρά και πολύπλοκα ανοιχτά ζητήματα είναι αντίστοιχα μεγάλο και σύνθετο το στοίχημα για Μακρόν και Μέρκελ για τον ορισμό μιας αποδεκτής διαδρομής.
Ιδιαίτερα για τον Μακρόν το ζητούμενο δεν είναι μόνο η "ανανέωση της διαχειριστικής πρακτικής". Ο Γάλλος Πρόεδρος ίσως είναι ο μόνος στην παρούσα περίοδο που μπορεί να αποκαταστήσει τα αυτονόητα όπως: ότι η Γερμανία είναι μικρότερη από την Ευρώπη, σημαντική και ισχυρή χώρα, όμως, μέρος της Ευρώπης και όχι η άτυπη, μυστική και ουσιαστική πρωτεύουσά της.
Ο επανασχεδιασμός της ΕΕ, με πρώτο βήμα αυτό της Ευρωζώνης, είναι επιβεβλημένος και απαιτεί -πέρα από τους "πολιτικούς έρωτες" του ισχυρού δίδυμου- δημοκρατική και κοινωνική εμβάθυνση γιατί εδώ κρίνεται, κυρίως για την Γαλλία και τον Μακρόν η επιτυχία, δηλ στην πρόκληση των θετικών υπερβάσεων για να προχωρήσουμε στην Ευρώπη του μέλλοντος, με αμοιβαίους συμβιβασμούς, σεβασμό, ικανότητα νέας λειτουργίας και διορατικότητα. Κάτι που ξεπερνά τις Γάλλο - Γερμανικές σχέσεις και τις στενές σκοπιμότητες και όσο πιο σωστά αυτό ολοκληρωθεί από τώρα, εμπεδωθεί και εκφραστεί το νωρίτερο ή το αργότερο μετά τις γερμανικές εκλογές τόσο πιο καλά και καλοδεχούμενη για την όλη Ευρώπη!
Περισσότερα...
Σαν σήμερα πριν από 23 χρόνια εκοιμήθη ο Αγιορείτης γέροντας Παΐσιος(Αφιέρωμα)
Γράφει ο Αγιορείτης
23 ολόκληρα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα χωρίς τη Θεία μορφή του, τους απλούς και θεόπνευστους λόγους του, τις παρηγορητικές συμβουλές του .
Ένας γέροντας που μίλησε στις καρδιές των ανθρώπων που τον συνάντησαν και συνεχίζει να εμπνέει όλους όσους διαβάζουν μέχρι σήμερα τους λόγους του από τα δεκάδες συγγράμματα που έχουν γραφεί για την οσιακή μορφή του.Ένα πνευματικό ανάστημα που σημάδεψε τον 20ο αιώνα.Διορατικός, ασκητικός, ταπεινός. Το τρίπτυχο των αρετών του.
Στο λιτό κελλί του, μέσα στο δάσος της Παναγούδας στο Αγιο Ορος, έχουν καταφύγει χιλιάδες κόσμου από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Επιστήμονες έσπευαν να τον δουν για να εξηγήσουν το ανεξήγητο! Διότι ο Θεός είναι αδύνατο να εξηγηθεί με τη λογική και τα μαθηματικά της επιστημονικής γνώσης.Η βαθύτητα των διδαχών του δεν ερμηνεύονται ούτε κι από γνωστούς κορυφαίους πανεπιστημιακούς που έφευγαν αναπαυμένοι και έκπληκτοι από τον φωτισμένο γέροντα.
Απλοί άνθρωποι, φοιτητές αλλά και επιστήμονες, όπως προαναφέραμε, ζητούσαν απαντήσεις στα προβλήματα τους, στις θλίψεις και στα αδιέξοδά τους . Να ξεπερδέψουν το κουβάρι της σκέψης τους και να βρουν λύση ήθελαν. Και την έβρισκαν στον γέροντα.
»Όλοι εδώ έρχονται λυπημένοι» είχε δηλώσει στο ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ο πατέρας Αρσένιος που σήμερα ζει στο κελλί του γέροντα Παϊσιου και για κάποιο διάστημα τον διακονούσε.» Και έφευγαν όλοι χαρούμενοι, αυτό τα λέει όλα νομίζω» τονίζει.Όταν τον ρώτησα για τον λάκο που βρίσκεται δεξιά του κελλιού, μου είπε ότι αυτόν τον λάκο τον έσκαψε ο ίδιος ο γέροντας Παϊσιος διότι ήθελε να ταφεί εδώ αλλά στη συνέχεια άλλαξαν πολλά πράγματα …..τα οποία δεν μπορούμε να τα πούμε.
»Είδα τον γέροντα Παϊσιο να ίπταται»
Ο Καθηγητής Δογματικής της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης,κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης, το 2009 μου είχε μιλήσει στο αφιέρωμα που έκανα για τον τηλεοπτικό σταθμό MEGA και πραγματικά με συγκλόνισε.
Δεν τα παίξαμε όλα όσα είπε τότε για τον γέροντα Παϊσιο για να μην θεωρηθεί ως προτροπή από το μεγαλύτερο κανάλι της χώρας προς την ανακήρυξη του ως ΑΓΙΟΣ .Σήμερα λοιπόν στην μνήμη του γέροντα Παϊσιου αποκαλύπτω τη συγκλονιστική μαρτυρία που μου έδωσε ο καθηγητής κ. Τσελεγγίδης.Βαθιά συγκινημένος και με δάκρυα στα μάτια μου είπε ότι, μετά την κοίμησή του μέσα στο Αγιο Ορος, καθώς πήγαινε στο κελλί του, είδε τον γέροντα Παϊσιο να ίπταται .
Διευκρινιστική ερώτηση: Εννοείται πριν κοιμηθεί; Οχι μετά την κοίμησή του σας λέω.Εξεπλάγη. Και μου λέει επίσης, ότι δεν ήταν η πρώτη φορά.Ο γέροντας Παϊσιος είχε πνευματικό τέκνο του τον κ. Τσελεγγίδη για πολλά χρόνια.Επίσης, άλλος επιχειρηματίας που μίλησε στο αφιέρωμα είχε αποκαλύψει ότι ο γέροντας Παϊσιος του έλεγε τη ζωή με λεπτομέρειες του κάθε μήνα που πήγαινε να τον δει.
»Μίλαγε στις καρδιές των ανθρώπων, οχι σαν ένας μάγος……..» μου είχε εξηγήσει ο Μητροπολίτης Μεσογαίας, κ.Νικόλαος, που όπως μου ανέφερε στο αφιέρωμα, έζησε μαζί του στο κελλί του στη Παναγούδα για έξι μήνες.
Εν τω μεταξύ, εξίσου σημαντική είναι κι μαρτυρία ενός μοναχού που πήγαινε στο κελλί του γ. Παϊσιου.Μία μέρα είχε πάνω από 100 ανθρώπους για να δει. Πήρε τον δίσκο και άρχισε να κερνάει ο γέροντας.Φτάνει λοιπόν σε έναν νεαρό άνδρα, ηλικίας γύρω στα 30-35 ετών, πέρνει το λουκούμι από τον δίσκο και το βουτάει στο χώμα και του το προσφέρει! ΄’Εμεινε έκπληκτος ο νεαρός. Γιατί αυτό γέροντα; του λέει. »Γιατί εσύ δίνεις στα παδιά ναρκωτικά΄΄, απαντά ο γέροντας Παϊσιος. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος ήταν έμπορος ναρκωτικών ουσιών. Τελικά τον πήρε μέσα. Και έτσι άλλαξε τη ζωή του και ήρθε κοντά στον Χριστό.
Αυτό το έζησε ο ίδιος ο μοναχός και ρώτησε τον γέροντα για τον συγκεκριμένο άνθρωπο και του λέει. »π. Ιωσήφ, πόσο λυπήθηκα για αυτή την ψυχή που καταστρέφει χιλιάδες παιδιά. Αλλά αν ήξερες τι όμορφη ψυχή έχει αυτός ο άνθρωπος και τώρα που μετανόησε και αν την καλλιεργήσει μπορεί να γίνει και Αγιος…..!
Τι μας διδάσκει η ζωή του χαρισματούχου γέροντα
Ένας απλός άνθρωπος που ξεκίνησε από την Κόνιτσα, ο Αρσένιος κατά κόσμον.. Απόφοιτος μόλις τρίτης δημοτικού!Κι όμως η βαθύτητα των διδαχών του παραπέμπει σε έναν επιστήμονα τοτυ Θεού!Ξυλουργός στο επάγγελμα. Αυτό έκανε μέχρι να κληθεί για να υπηρετήσει στο στρατό.
Όταν του παραγγελλόταν να κατασκευάσει κάποιο φέρετρο, ο ίδιος, συμμεριζόμενος την θλίψη της οικογένειας, αλλά και τη φτώχεια της εποχής, δεν ζητούσε χρήματα.Από τότε είχε την ελεημοσύνη, ως ευλογία ο μακαριστός.
Ασυρματιστής ,ήταν η ειδικότητά του στον στρατό
Επόμενο βήμα:Μοναχός και «Ασυρματιστής του Θεού «. Μάλιστα, ο Γέροντας φέροντας ως παράδειγμα την κατά τη στρατιωτική του θητεία αυτή ιδιότητα, απάντησε σε κάποιον που αμφισβητούσε τη χρησιμότητα της μοναχικής ζωής ότι οι μοναχοί είναι «ασυρματιστές του Θεού», εννοώντας την θερμή τους προσευχή και την έγνοια τους για την υπόλοιπη ανθρωπότητα.
Τι μας διδάσκει η ζωή του γέροντα; Οτι ο αυριανός γέροντας Παϊσιος μπορεί να είναι και ένας από εμάς, αρκεί με την ασκητική ζωή του να συγκινήσει τον Θεό.
Ο γέροντας Παϊσιος ενταφιάστηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης.Δεν ήθελε τιμές και δόξες, μου είχε πει το πνευματικό του τέκνο, ο γέροντας Χριστόδουλος Αγγελόγλου που με βοήθησε σημαντικά να κάνω το τηλεοπτικό αφιέρωμα στο MEGA.Έκτοτε, κάθε χρόνο στις 11 προς 12 Ιουλίου, στην επέτειο της κοίμησής του, τελείται αγρυπνία στο Ιερό Ησυχαστήριο, με συμμετοχή χιλιάδων πιστών, όπως και έγινε και τη φετινή χρονιά.
Κοσμοσυρροή στον τάφο του Αγίου Παϊσίου
Χιλιάδες πιστοί, από διάφορα σημεία της χώρας, προσκυνούν κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, τον τάφο του σύγχρονου Αγίου, του Γέροντος Παϊσίου, προκειμένου να λάβουν τη χάρη του.
Οι τελευταίες μήνες της ζωής του
Μετά το 1993 ο Άγιος Παΐσιος παρουσίαζε αιμορραγίες για τις οποίες αρνούνταν να νοσηλευτεί λέγοντας ότι «όλα θα βολευτούν με το χώμα». Το Νοέμβριο του ίδιου έτους βγήκε για τελευταία φορά από το Άγιον Όρος και πήγε στη Σουρωτή, στο Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου για τη γιορτή του Αγίου Αρσενίου (10 Νοεμβρίου). Εκεί έμεινε για λίγες μέρες και ενώ ετοιμαζόταν να φύγει ασθένησε και μεταφέρθηκε στο Θεαγένειο, όπου έγινε διάγνωση για όγκο στο παχύ έντερο. Θεώρησε τον καρκίνο εκπλήρωση αιτήματός του προς το Θεό και ωφέλιμο για την πνευματική του υγεία. Στις 4 Φεβρουαρίου του 1994 μ.Χ. χειρουργήθηκε. Παρότι η ασθένεια δεν έπαυσε, αλλά παρουσίασε μεταστάσεις στους πνεύμονες και στο ήπαρ, ο γέροντας ανακοίνωσε την επιθυμία του να επιστρέψει στο Άγιο Όρος στις 13 Ιουνίου. Ο υψηλός πυρετός όμως και η δύσπνοια του Αγίου Παϊσίου τον ανάγκασαν να παραμείνει.
Στο τέλος του Ιουνίου οι γιατροί του ανακοίνωσαν ότι τα περιθώρια ζωής του Παϊσίου ήταν δύο με τρεις εβδομάδες το πολύ. Τη Δευτέρα 11 Ιουλίου (γιορτή της Αγίας Ευφημίας) κοινώνησε για τελευταία φορά γονατιστός μπροστά στο κρεβάτι του. Τις τελευταίες μέρες της ζωής του αποφάσισε να μην παίρνει φάρμακα ή παυσίπονα, παρά τους φρικτούς πόνους της ασθένειάς του.
Αντίο στην παλιά μορφή ηγεμονίας!
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Το σκηνικό στη Βουλή όπου η προσπάθεια να "γραφτεί η ιστορία" και να εξισωθούν οι γνωστοί δύο με πρότυπα ηγετών ή κοινοβουλευτικών -αυτών που οι αντιπαραθέσεις, τα επιχειρήματα, η ρητορική δεινότητα και η επίδραση στις προ ημερησίας είχε υπόβαθρο και αντιστοίχιση με λαϊκά αισθήματα - ήταν εκτός χρόνου και τόπου.
Από την άλλη μια υποτιμητική αναφορά σε βάρος ενός νέου ανθρώπου που ήταν στο βήμα του συνεδρίου της Συμπαράταξης από την πλευρά κάποιου "επώνυμου" και προβεβλημένου προσώπου, που μόνιμα συμπαρατάσσεται ατομικά με την καρέκλα του -συντηρούμενο επί χρόνια από την ναφθαλίνη της κομματικής γραφειοκρατίας-όπως μου μετέφερε άλλος νέος σύνεδρος, που έτυχε να είναι στα ορεινά, με ώθησε να τολμήσω μια απλή σύγκριση με τα συμβαίνοντα σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες και μελαγχόλησα!
Από τον Matteo Renzi μέχρι τον 38 ετών πρωθυπουργό της Ιρλανδίας, της Εσθονίας, τον 39χρονο Μακρόν ή τον πρωθυπουργό του Βελγίου ή τον κεντροδεξιό Sebastian Kurz, 30 ετών, της Αυστρίας ή τον Πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου, οι Ευρωπαϊκές κοινωνίες αναζητούν νέους ανθρώπους προσδοκώντας πιθανά σε μία νέα πολιτική τάξη.
Η παράδοση και το Αγγλοσαξονικό πρότυπο φαίνεται να ξεπερνιούνται, κάτι που και η εκλογική επιτυχία Corby μαρτυρά. Η ανάδειξη ανθρώπων σύγχρονων, ανοιχτών, ευρωπαϊστών, ρεαλιστών, με ιδεολογία, χωρίς όμως ιδιαίτερη θητεία και οργανωτική πορεία σε κόμματα, αλλά με έντονο το στοιχείο να προκρίνουν θετικές ευκαιρίες και δρόμους, όλα δείχνουν να ανταποκρίνεται στην δίψα των πολιτών. Ίσως μια "πνευματική" επανάσταση είναι σε εξέλιξη και ψάχνει τρόπο να κυριαρχήσει με την εκλογή μιας αισιόδοξης γενιάς. Ένα είναι προφανές: "ηγέτες" παγιδευμένοι στους παλιούς τρόπους του 20ου αιώνα -όποιας ηλικίας- έστω κι αν διακηρύσσουν το νέο δεν έχουν μέλλον. Αυτό αποδεικνύεται από τον Trump έως την Theresa May και στα δικά μας: που τους νοιάζει ελάχιστα το χρώμα και η δημιουργία στην γη υπέρ των απλών ανθρώπων, τους νοιάζει όμως πολύ το κομματικό χρώμα της εξουσίας που μπορεί να μην αντιστοιχείται στις κόκκινες, μπλέ, κά ιδεολογικές και πολιτικές σημαίες. Γι αυτές τις νοοτροπίες, που ταχύτατα και προκλητικά εκτοξεύονται σε είδη λαϊκισμού της πιο χυδαίας και σκληρής μορφής, είναι θέμα Χρόνου η αποκάλυψή τους. Η ειλικρίνεια και η προσγείωση είναι έντονα επιζητούμενα στις επιλογές των πολιτών από εκλογές σε εκλογές αφού απογοητεύτηκαν και έχουν οργιστεί από τον κύκλο μιας ηγεμονίας που απαξίωσε ιδέες και αξίες. Όσοι και όσες επιμένουν και εδώ να κρατούν θέσεις και ρόλους με την "γλώσσα της τρικλοποδιάς", και δεν αντιλαμβάνονται πόσο "ανθρωποδιώκτες" είναι εκτός της κάστας τους, μάλλον συγκρατούν κάτω και τα κόμματά τους.
Η υπόθεση διεκδίκησης ενός νέου προσώπου στην πολιτική, στις χώρες, την Ευρώπη, τον κόσμο δεν θέλει φιγούρες με υποκριτική προσποίηση του καινούριου που στην πραγματικότητα οδηγούνται από υπολειμματική νοσταλγία του παλιού.
Οι πολίτες πλέον και οι κοινωνίες έχουν παραδείγματα "συστημικών και αντισυστημικών" με τέτοια διπλοπροσωπία και επειδή έχει καταρρεύσει η στρατηγική lingua Franca -κοινή γλώσσα, διάλεκτος, διάφορων κέντρων και ελίτ που είναι απομονωμένες, εντός και εκτός των χωρών. Εξαιτίας της "αταξίας" της υφιστάμενης παγκοσμιοποίησης και κρίσης αυτοί οι πολιτικοί γίνονται ταχύτατα πρωταθλητές στην φθορά και οι πρώτοι υποψήφιοι για απόσυρση με πρώτη ευκαιρία.
Οι κοινωνίες δεν παρέχουν τα περιθώρια του 20ου αιώνα -γιατί δεν τα διαθέτουν αντικειμενικά- για την επίλυση πιεστικών προβλημάτων: ασφάλειας, άμυνας, οικονομικά, κοινωνικά ή. διακυβέρνησης, μετανάστευσης, κα. Και ανεξάρτητα από τις επικρατούσες λογικές των υπό κατάρρευση γραφειοκρατικών ελίτ που έρχονται από το χθες μάλλον τελειώνει η δημοπράτηση του μέλλοντος και των δημοκρατικών αξιών με τον τρόπο -όσο κι αν αυτές πιστεύουν ότι ελέγχουν ή επηρεάζουν τις εκλογές υπηρετώντας τα εναπομείναντα μαυσωλεία του 20ου αιώνα - αφού οι κοινωνίες, και η ελληνική μεταξύ τους, ψάχνουν το νέο και ελπιδοφόρο!
Η καλοσύνη των απλών ανθρώπων
Γράφει η Χαρά-Χαρίκλεια Βλαχάκη
Εκείνα τα χρόνια, κάποια σπίτια του χωριού μου ήταν σε τέτοια σημεία που οι ιδιοκτήτες τους επιτελούσαν Θεάρεστο έργο!Δεν μπορείς να ξεχάσεις την προσφορά αυτών των ανθρώπων που τα κατοικούσαν όσα χρόνια και αν περάσουν.....
Κατακαλόκαιρο και το απόγευμα έφτανε το φεριμπότ στο Διάσελο...οι χωριανοί κατέβαιναν και άρχιζε ο ποδαρόδρομος και η ανηφόρα να φτάσουν στο χωριό.....κάποιοι ανήμποροι ή καλοστεκούμενοι οικονομικά, ειδοποιούσαν τους δικούς τους ή πληρωτούς και τους περίμεναν με τα ζώα και γλίτωναν τον ποδαρόδρομο .....αλλά όχι και την αφόρητη δίψα του καλοκαιριού.
Πουθενά σε αυτή την διαδρομή δεν υπήρχε μια βρυσούλα να σταματήσουν να πάρουν μια ανάσα και να ξεδιψάσουν οι άνθρωποι και τα ζώα.Σε πολλά σημεία του χωριού υπήρχαν αρκετές πηγές, εδώ όμως ούτε για δείγμα...το χειμώνα δεν υπήρχε θέμα δίψας το καλοκαίρι όμως η κατάσταση ήταν απελπιστική.Αυτές τις στιγμές, κουρασμένος από το ταξίδι, φορτωμένος τα όποια μπαγκάζια, η ανηφόρα, ο ήλιος να σε τρελαίνει, ο ιδρώτας να τρέχει ποτάμι και το στόμα σου να κολλάει από την δίψα, η μόνη χαρούμενη σκέψη που σου έδινε λίγο κουράγιο να προχωρήσεις ήταν να φτάσεις στην .....<<όαση>>, δηλαδή στα πρώτα σπίτια του χωριού!
Εκεί υπήρχαν δύο αδέλφια με τις οικογένειές τους, ο Κώστας και ο Νίκος Ξενάκης..Αν και μικρή, έτυχα σε κάποιες; τέτοιες καλοκαιρινές διαδρομές Διάσελου -χωριού...θυμάμαι σαν τώρα πως σ΄αυτά τα σπίτια σταματούσαν σχεδόν όλοι εκτός αυτών που τα σπίτια τους ήταν λίγο μετά από εκεί....οι υπόλοιποι ανάλογα την ώρα που καταφτάνανε περίμεναν την ...σειρά τους...
Οι δυο συνυφάδες με το χαμόγελο στα χείλη, δεν προλάβαιναν να γεμίζουν τα κανάτια τους και να προσφέρουν δροσερό νερό !Σίγουρα ήξεραν τι γινόταν αυτή την ώρα και έκαναν το κουμάντο τους, φρόντιζαν να πάνε στην βρύση ή να στείλουν τα παιδιά τους να πάρουν κρύο νερό μέσα στην ζέστη, μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσουν τους κουρασμένους και διψασμένους συχωριανούς που σταματούσαν στην πόρτα τους....ένα κανάτι κρύο νερό αυτή την στιγμή ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσαν να προσφέρουν και το πρόσφεραν με όλη τους την καρδιά χαμογελώντας!
Θα μπορούσαν να κλείσουν τις πόρτες των σπιτιών τους και να κάνουν ότι λείπουν, θα μπορούσαν να δίνουν ζεστό νερό αφού ψυγεία δεν υπήρχαν....κι όμως δεν το έκαναν! Ξεδίψασαν πολλά άτομα από τα χέρια τους και σίγουρα πολλά και τα ευχαριστώ που άκουσαν..Κάτι τέτοιες ανθρώπινες συγκινητικές στιγμές, με γυρίζουν σ' αυτές τις αξέχαστες εποχές και με κάνουν να θυμάμαι με νοσταλγία, αγάπη, θαυμασμό και ευγνωμοσύνη τους κατοίκους του χωριού μου...
Παράκαμψη Μάκρης-Μακρακώμης:"Θα θρηνήσουμε θύματα"..
Πριν λίγες εβδομάδες ολοκληρώθηκαν τα έργα στο πρώτο τμήμα της παράκαμψης Μακρακώμης και δόθηκε στην κυκλοφορία. Πρόκειται για το κομμάτι εκείνο του οδικού άξονα από τη διασταύρωση Μακρακώμης - Σπερχειάδας προς Λαμία που παρακάμπτει την Μακρακώμη και την Μάκρη.Το συνολικό μήκος των παρεμβάσεων στην Παράκαμψη Μάκρης-Μακρακώμης, όταν δοθούν όλες στην κυκλοφορία, είναι 9,6 χιλιόμετρα, από τα οποία τα 3,1 αφορούν διαπλάτυνση του υφιστάμενου δρόμου και τα 6,5 νέα χάραξη.
Ωστόσο σύμφωνα με καταγγελία αναγνώστη ο νεος δρόμος παρουσιάζει προβλήματα λόγω της μιας λωρίδας ανα κατεύθυνση αλλά και την μη υπάρχουσας προστατευτικού συρματοπλέγματος...
Το σχόλιο του Κ.Τ έχει ως εξής..
"Ο ΔΡΟΜΟΣ παρακαμψη ΜΑΚΡΗΣ ΜΑΚΡΑΚΩΜΗΣ που μελλοντικα θα ενωνει τον εθνικο δρομο ΑΘΗΝΩΝ -ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ειναι ενα ΑΙΣΧΟΣ......ΘΑ εχουμε θυματα ...καλα δεν μπορεσαν να κανουν δρομο με δυο τουλαχιστον λωριδες ανα κατευθυνση ???τον ΧΕΙΜΩΝΑ θα θρηνησουμε θυματα..τα ζωα ημερα η αγρια ΘΑ δημιουργησουν προβλημα διοτι δεν υπαρχει προστατευτικο-απαγορευτικο συρματοπλεγμα..ποιοσ βλ@@@σ εκανε το εργο και ποιοσ πα@@@ξ το παρελαβε..ΕΛΕΟΣ ΕΥΡΥΤΑΝΕΣ ποωσ δεχεστε τετοιο εμπαιγμο για το πιο ομορφο νομο τησ ΕΛΛΑΔΟΣ"
