Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος

Δημοκρατία: 44 χρόνια από την πτώση της δικτατορίας. Από τα συνθετικά “δήμος” και “κράτος” δηλ. συνέλευση και κυριαρχία. Επινοήθηκε τον 5ο πχ αιώνα στην αρχαία Αθήνα σε αντιδιαστολή με την μοναρχία, την αριστοκρατία και την ολιγαρχία. Στο έδαφος αυτής της κληρονομιάς και των σκληρών εμπειριών δικτατοριών και ξενόφερτων παρεμβάσεων άρχισε η μεταπολίτευση.

Με οργάνωση, μαθητικό και φοιτητικό κίνημα, ΔΑΠίτες, ΚΝίτες, ΠΑΣΠίτες, Ρηγάδες, Β' Πανελλαδικάριους, ΠΠΣΠίδες, σε όλα τα χρώματα και όλους όσους πιστεύαμε στον ορισμό ότι “πηγή κάθε εξουσίας είναι ο λαός” -καταγράφεται ως μακροβιότερη περίοδος αποδοτικής δημοκρατίας- με αναζητήσεις και μάχες ιδεών σε ατέλειωτες συνελεύσεις, πολυήμερα αμφιθέατρα, μαζικές συγκεντρώσεις. Το αν μπορεί ο “καπιταλισμός να συμβιώσει με την Δημοκρατία” ή η ρήση Πουλατζά: “ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει καθόλου” στο επίκεντρο της πάλης δεξιάς-αριστεράς και μεταξύ αριστεράς. Αντιιμπεριαλιστικές διαδηλώσεις, εκδημοκρατισμός, κινήματα ειρήνης, εθνικά θέματα στην ημερήσια διάταξη, τα ψηφίσματα και τα τραπεπεζάκια, το κλίμα της δίψας για πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά δικαιώματα, ανεξαρτησία κατασκεύαζαν την εποχή των αγώνων και αισιοδοξίας.

Η τροφοδότηση της ελπίδας και “ματαίωσή” της, η σταθερότητα της δημοκρατίας και η εμβάθυνση, η προσδοκία αλλαγής, είναι το ρυθμιστικό και ανατρεπτικό πλαίσιο που πορεύτηκαν προδικτατορικές γενιές: του 114, των Λαμπράκηδων, του ανένδοτου που συνδαυλίστηκαν με την αντίσταση, το Πολυτεχνείο και μπόλιασαν την γενιά της αλλαγής. Σιγά-σιγά όμως τα κινήματα χειραγωγήθηκαν από τα κόμματα, οι ιδέες αφυδατώθηκαν σε μηχανισμούς, στο κομματικό και εξουσιαστικό παιχνίδι διαιρέσεων. Τα μέσα του ´90 η παγκοσμιοποίηση και οι γιάπηδες αναδύονται αντιθετικά στο πνεύμα, τις ιδεολογίες, τον πλουραλισμό. Επιδιώκουν να φορμάρουν τις μορφές διακυβέρνησης σε θεωρίες μονόδρομων. Έτσι από τους “αμίλητους” έξω από τα μπαράκια, τους όρθιους στις πλατείες, καταλήξαμε μαζί με την κρίση στην μελαγχολική Δημοκρατία, τους θυμωμένους και αγανακτισμένους γενικώς και προς κάθε κατεύθυνση. Η δημοκρατία έγινε “μισητή” από ένα τμήμα πολιτών γιατί η οργή για την μνημονιακή “υποδούλωση” και την αναστολή των λειτουργιών της δαιμονοποιεί την ίδια με βάση ελαττώματα, ανικανότητες, ανηθικότητες, πολιτικές προσώπων και κυβερνήσεων μετά την ένταξη στο ευρώ και την κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού τομέα που γέννησε την κρίση.

Η αποχή, η αδιαφορία, η μη συμμετοχή στα κοινά, η αδράνεια είναι μακράν το πρώτο κόμμα. Η ψήφος προβάλλεται ως μόνο όπλο της Δημοκρατίας, για να αντιμετωπιστεί η αδικία και αποδεικνύεται ότι δεν αρκεί για να αντισταθεί και να μεταβάλει την μοίρα μας. Ο φόβος που καλλιεργούν πλευρές της δεξιάς, η Ακροδεξιά ή η βία, όπου συμβαδίζουν εδώ και ομάδες “αριστερών εξεγερμένων”, ουσιαστικά οδηγούν στον θρίαμβο των εκλογικών και μόνο ποσοστών-αριθμών και “μεταβάλλουν” την ψήφο κάθε ξεριζωμένου, γνωστικού ή μή σε μια “πατάτα μέσα σ' ένα τσουβάλι πατάτες” όπως υπογραμμίζει ο Μαρξ γιατί καθιερώνει τεχνητούς διαχωρισμούς και εμποδίζει την χειραφέτηση των ανθρώπων .

Έτσι η Δημοκρατία “δεν ασκείται από τον λαό για τον λαό”. Πέρα από αναλυτικές ταξινομήσεις (αντιπροσωπευτική , άμεση, προεδρική, φιλελεύθερη, κοκ) με ιδιαίτερη σημασία στα σύγχρονα ζητήματα: λήψη αποφάσεων, υπερεθνικά όργανα και ενώσεις κρατών, η Δημοκρατία στην Ευρώπη είναι πολύπλοκη ιστορία καθώς προϋποθέτει νέες δομές, αποτελεσματικές μεθόδους και διαδικασίες. Δύσκολοι καιροί γιατί η συσχέτιση της Wall Street, των αγορών, της οικονομίας και της παγκοσμιοποίησης που εξελίσσονται μαζί με την δημοκρατία, που είναι σε ύφεση ή δέχεται πολύ εχθρότητα, είναι ζωτική για το μέλλον του πολιτισμού. Απαιτούνται ένα συν ένα «Δ» δηλ. Δημιουργική Δημοκρατία. Συνθέσεις, λύσεις, ιδέες, έργο, ποιότητα σε κάθε πράξη, ώθηση της Δημοκρατίας σε ένα κόσμο που όλο και πιο πολύ η λειτουργία της θα σχετίζεται με τη γνώση, την νοημοσύνη, τον έλεγχο της τεχνολογίας, την διάχυση των επιτευγμάτων της!

Κραυγή αγωνίας και απόγνωσης ενός Αγραφιώτη-"Όσοι πέρασαν και διοίκησαν αυτόν τον πολύπαθο τόπο ασέλγησαν πάνω του"..

Γράφει ο Τροβατιανός (Μαργώνης Λάμπρος)

Δεν είμαι ούτε καθηγητής ούτε γνώστης των τεχνικών θεμάτων που πρέπει να έχει κάποιος γι’ αυτά τα σοβαρότατα θέματα. Σίγουρα η ενημέρωση που πρέπει να έχουμε όλοι μας και περισσότερο αυτοί που είναι στα πόστα που παίρνουν τις αποφάσεις, πρέπει να είναι συνεχείς και εμπεριστατωμένες και όχι πολιτικές.   

Τα ιστορικά Άγραφα, λοιπόν.

ΤΑ ΑΓΡΑΦΑ, είναι η χώρα των βουνών, είναι βουνοσειρές ατελείωτες, βαθιά φαράγγια και ρεματιές, με ορμητικά ποτάμια, σκιερά δάση από θεόρατα έλατα και πανέμορφα μονοπάτια, που οδηγούν σε πέτρινα τοξωτά γεφύρια, με ψηλά περάσματα αλλά και σε μοναστήρια με τεράστια ιστορία με πανέμορφα γραφικά χωριά.Τα Άγραφα είναι από τα πιο αυθεντικά γεωγραφικά κομμάτια της Ελληνικής γης. 

Ο παλιός τρόπος ζωής καλά κρατεί και παρόλες τις αλλαγές γύρω του, ο τόπος δείχνει να αδιαφορεί για όλα αυτά.

Τα Άγραφα είναι γνωστά ως τα πέρατα του κόσμου, ως ένας τόπος ανέγγιχτος, ένας τόπος που δεν τόλμησε και δεν μπόρεσε κανένας τόσους αιώνες να τα αλώσει, να τα πατήσει και από παγκόσμιος πόλος έλξης, και μοναδικής ομορφιάς, κινδυνεύουν να μετατραπούν σε μια απέραντη βιομηχανική περιοχή, με την δική σας σφραγίδα, με την δική σας υπογραφή.

Δεν χρειάζεται να αναφερθώ στις μη ανατρέψιμες καταστάσεις και αλλοιώσεις που θα υποστούν αυτά τα παρθένα και ιστορικά μέρη, στον βωμό της υποτιθέμενης πράσινης ενέργειας.‘’Το περιβάλλον θα έπρεπε να ανήκει στην κατηγορία της εθνικής μας ασφάλειας. Η υπεράσπιση των φυσικών μας πόρων, είναι το ίδιο σημαντική με την άμυνά μας από εξωτερικούς κινδύνους. Αλλιώς τι μένει να υπερασπιστούμε;’’Οι Ευρωπαϊκές  χώρες φυλάσσουν ως κόρη οφθαλμού τις κορυφογραμμές τους.  Είναι οι γραμμές του ορίζοντα που καθορίζουν τα ορεινά τοπία, την χλωρίδα τους και την πανίδα.

Δεν τοποθετούνται άνευ μελέτης ανεμογεννήτριες (αιολικά πάρκα, ακούγεται πιο όμορφα στον κόσμο), όπου να ‘ναι και ιδικά στα ευαίσθητα οικοσυστήματα και σε περιοχές ιδιαίτερου φυσικού και ιστορικού κάλλους, όπως είναι τα Άγραφα.Γι’ αυτό τον λόγο από ότι φαίνεται πλέον κατάργησαν τα βοσκοτόπια, που επί δεκάδες χρόνια έβοσκαν τα κοπάδια τους οι τσοπάνηδες και τους πήγαν αλλού δήθεν καλύτερα και έτσι δημιούργησαν περισσότερα προβλήματα, για να είναι καθαρό και ελεύθερο το πεδίο ώστε ανενόχλητοι να ολοκληρώσουν το έγκλημα.Οι γεωλογικές δυνάμεις που δημιούργησαν την οροσειρά της Πίνδου, άρα και των Αγράφων, χάρισαν στην πατρίδα μας τοπία ιδιαίτερου κάλλους και οικοσυστήματα υψηλής οικολογικής σημασίας, η ποιότητα των οποίων έχουν χαρακτηρισθεί ως τόποι NATURA δηλ. προστατευμένοι τόποι όπου δεν γίνονται παρεμβάσεις.

Αυτό δεν φαίνεται να έχει εκτιμηθεί από την κεντρική διοίκηση του κράτους , αλλά και ούτε από την τοπική αυτοδιοίκηση, (περιφερειακά και δημοτικά συμβούλια της περιοχής).Είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο, που βάζουμε βιαστικά και τόσο επιπόλαια, τις ‘’επενδύσεις’’ πριν από την Εθνική χωροταξική πολιτική, έτσι χωρίς σοβαρό επενδυτικό σχέδιο, χωρίς νομικό πλαίσιο!!Σε χώρες όπου η ‘’Δημοκρατία ακόμα κατορθώνει να επιβιώνει’’, οι πολιτικές δεν εφαρμόζονται από άσχετους και αιρετούς με αλαζονεία ή ύφος ‘’τοπικού πασά’’ και κυρίως χωρίς αυταρχισμό, για τέτοια μεγάλα και σοβαρά τοπικά θέματα. 

Εκτός από μακρά διαβούλευση, γίνονται και δημόσιες συζητήσεις παρουσία όλων, υποχρεωτικά. Γίνονται επιστημονικές μερίδες, με την συμμετοχή ανθρώπων επιστημόνων και μελετητών, που γνωρίζουν (όχι κατ’ επιλογήν της κεντρικής εξουσίας ή της τοπικής) για να γίνουν οι ανάλογες ερωτοαπαντήσεις και φυσικά με την παρουσία των πολιτών που πρώτοι θίγονται και ζημιώνονται από αυτές τις παρεμβάσεις, και πόσο μάλλον εδώ που μιλάμε για εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο, όταν αναφερόμαστε στα Άγραφα.

Μήπως εδώ στον τόπο μας έγιναν δημόσιες διαβουλεύσεις από τους τοπικούς φορείς τέως και νύν και δεν το πήραμε χαμπάρι;

Με μια δόση έντονης αυτοκριτικής, ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε, ότι η πολιτική για το περιβάλλον όλα αυτά τα χρόνια, ένα και μοναδικό κίνητρο είχε: να επιτρέψει στους λίγους να κερδοφορήσουν με την άδεια των ‘’υπευθύνων’’, με την άδεια εκείνων που έφεραν τα αδιέξοδα, μέσα από τα οποία ασφυκτιά η χώρα μας σήμερα.Να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι είμαστε μεν μέρος του προβλήματος, αλλά είμαστε και μέρος της λύσης, αν το θελήσουμε. Αρκεί να ξεφύγουμε από την ‘’αδράνεια του καναπέ’’ και να γίνουμε υπεύθυνοι, ενεργοί πολίτες, με προτάσεις και ιδέες για το αύριο της κοινωνίας μας.

Οι ευθύνες όλων μας είναι πολύ μεγάλες.  

Μεγάλη ευθύνη έχει και ο δήμαρχος Αγράφων, ο οποίος γνώριζε από πρώτο χέρι και πιστεύω με τον καλύτερο τρόπο το τί είναι ανεμογεννήτριες, γι’ αυτό άλλωστε ήταν κατηγορηματικά κάθετος, και αρνητικός όταν ήταν αντιπολίτευση. 

Αναρωτιέμαι πραγματικά γνώριζε το πρόβλημα και μετά λόγου γνώσης ήταν αρνητικός?, ή απλώς όταν κάποιος είναι στην αντιπολίτευση πρέπει να είναι αντίθετος και να μην συμφωνεί ποτέ με αυτούς που είναι στην εξουσία?Αν είναι το πρώτο, και πραγματικά ήξερε - και πιστεύω ότι φυσικά γνωρίζει πολύ καλά ότι είναι έγκλημα- γι’ αυτό ήταν αντίθετος και κατηγορηματικός, γιατί δεν ενημέρωσε τον Αγραφιώτη που τον εμπιστεύτηκε για το έγκλημα που πάει να γίνει? 

Γιατί δεν φρόντισε - ενώ είχε πάρα πολύ χρόνο- όταν έγινε δήμαρχος να κάνει ημερίδες και δημόσια διαβούλευση όπως λέμε, ώστε να ενημερωθεί ο κόσμος για αυτό που σχεδιάζεται να γίνει? Πως θα έχει άποψη ο κόσμος? 

Ας μας αιτιολογήσει τουλάχιστον γιατί δεν στηρίζει την θέση του όταν ήταν κατηγορηματικά κατά των ανεμογεννητριών, και να δώσει πειστική απάντηση. Αν είναι το δεύτερο, δηλ. όταν είσαι αντιπολίτευση πρέπει να διαφωνείς, τότε δεν υπάρχουν λόγια να πει κανείς.Το να γίνει ή να μη γίνει ένα έργο στην περιοχή με τον ένα η τον άλλο τρόπο είναι θεμιτό, αλλά το να έχεις μια θέση κατηγορηματική για ένα τόσο σοβαρό θέμα και με γραπτά δημοσιεύματα κλπ, και μετά να μην παίρνεις υπεύθυνα  θέση, αυτό πιστεύω ότι δεν είναι λογικό. Βέβαια στις μέρες μας αυτό το φαινόμενο -εγώ το λέω κοροϊδία- είναι στην μόδα. 

Βλέπε θέση Μπακογιάννη Κώστα όταν ήταν δήμαρχος Καρπενησίου, αλλά και πόσοι άλλοι βουλευτές όπως ο κύριος Αποστόλου και αρκετοί άλλοι, όταν ήταν βουλευτές της αντιπολίτευσης, είχαν κάνει πολλές γραπτές παρεμβάσεις ερωτήσεις έγγραφα και διαμαρτυρίες στην βουλή για αυτήν την καταστροφή και τώρα που είναι  κυβερνώντες έχουν κάνει την λεγόμενη -λέξη που είναι στην μόδα -''κωλοτούμπα''.Είναι κρίμα να είσαι ένας απλός διαχειριστής της κατάστασης. 

Οι Ευρυτάνες που έλεγε και ο Βουλευτής Ευρυτανίας κος Κοντογεώργος στην εκπομπή της ΕΤ3 Κυριακή στο χωριό το 2008 στην πλατεία των Αγράφων, ξέχωρα από τα μεγάλα λόγια που έλεγε, και όπως αποδείχτηκε πλέον τώρα ότι ήταν φούμαρα, και όχι μόνο, είπε: ''ότι τα Άγραφα είναι ένας τόπος αετών ένας τόπος για λεβέντες και όχι για κότες''.Τώρα ποια να είναι η θέση του για τις ανεμογεννήτριες στα Άγραφα?

Όλοι όσοι ψηφίστηκαν και διοίκησαν τα Άγραφα εκμεταλλεύτηκαν το όνομα, την ιστορία των Αγράφων, και μέσα από συνέδρια και έκδοση τόμων από τις ημερίδες που έγιναν και μας έκαναν υπερήφανους που καταγόμαστε από έναν ιστορικό τόπο, την ίδια ώρα έδιναν την Ευρυτανία στους λεγόμενους «επενδυτές», για να καταστρέψουν.

Αυτό όμως που με πειράζει πάρα πολύ είναι ότι ΚΑΝΕΝΑΣ από αυτούς που ψηφίστηκαν από τους Ευρυτάνες Αγραφιώτες, μιας και αναφερόμαστε στα Άγραφα, δεν είχε το θάρρος, και το σθένος να πει και μια φορά, συγνώμη πατριώτες ΕΚΑΝΑ ΛΑΘΟΣ. Αλλιώς τα φανταζόμουνα και αλλιώς ήταν τα πράγματα. Προσπάθησα για το καλύτερο αλλά..... 

Τελικά μόνο ο Θεός και εμείς οι κοινοί θνητοί κάνουμε λάθη. Αυτοί που κυβερνούν ΠΟΤΕ!!! Αλήθεια αναρωτιέμαι που είναι όλοι αυτοί οι σύνεδροι, όλοι αυτοί οι καθηγητές και ιστορικοί επιστήμονες σήμερα;Γιατί δεν εμφανίζονται να στηρίξουν την ιστορία που τόσο καλά γνωρίζουν; Που είναι η ηγεσία της εκκλησίας, να πει την γνώμη της, ώστε όλοι μαζί να προσπαθήσουμε να αποτραπεί αυτό το έγκλημα που πάει να γίνει, αφού στον νομό Ευρυτανίας είναι διάσπαρτα ιστορικά μοναστήρια και εκκλησίες, με πάρα πολύ τουρισμό και επισκεψιμότητα;

Κρίμα τα τόσα συνέδρια και ημερίδες για την ιστορικότητα των Αγράφων, για τα απάτητα βουνά που δεν τα άλωσαν οι τούρκοι και οι ξένοι κατακτητές. Τα καταστρέφουμε μόνοι μας δεν θέλουμε άλλους. 

Κλείνοντας θα ήθελα να πω ότι οι άνθρωποι και ειδικά όσοι ανακατεύονται με τα κοινά και ασκούν δημόσια διοίκηση, πρέπει να έχουν το θάρρος να υποστηρίζουν τις θέσεις στους και να αναλαμβάνουν και το κόστος των λεγομένων τους και των πράξεων τους.Να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, να σταθμίσουν τις ιστορικές για την περιοχή στιγμές και να πάρουν την πρέπουσα απόφαση συντασσόμενοι με την τοπική κοινωνία και όλους τους φορείς της, που τους ψήφισαν, και όχι με τα οικονομικά συμφέροντα, που θα προκαλέσουν μια μη αναστρέψιμη καταστροφή για το μέλλον του τόπου.

Όσο για τους εκκολαπτόμενους νέους και μη παράγοντες που διεκδικούν ρόλους και αξιώματα στον Δήμο  Έμμεσα πλην σαφώς τάσσονται στο πλευρό των επιχειρηματικών ομίλων κάνοντας σημαία τα λεγόμενα “αντισταθμιστικά οφέλη” και φαίνεται να χτίζουν καριέρα πάνω σε αυτά.Κάποια στιγμή στο παρελθόν είχα γράψει στην τοπική εφημερίδα «Ο ΝΟΣΤΑΛΓΟΣ» ότι «όσοι πέρασαν και διοίκησαν αυτόν τον πολύπαθο τόπο τα Άγραφιώτικα χωριά δηλ, ασέλγησαν πάνω του» τώρα όμως αν γίνει αυτό το έγκλημα το ασέλγησαν θα είναι λίγο, θα είναι πταίσμα.

Αφού δεν είμασταν ικανοί ως λαός και χρεωκοπήσαμε την Ελλάδα, την οποία φορτώνουμε στις επόμενες γενιές, στα παιδιά και στα εγγόνια μας, τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε να τους αφήσουμε ένα καθαρό και παρθένο περιβάλλον, όπως το δανειστήκαμε από τους προγόνους μας.Έχουμε υποχρέωση και ιερό καθήκον- όσοι πιστεύουν πλέον σε αυτά, γιατί βλέπω ότι είναι λιγοστοί – στους προγόνους μας που έχυσαν το αίμα τους για να είναι ελεύθερα αυτά τα βουνά και τα ιστορικά μοναστήρια.

Γράφει ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας*

Το τελευταίο διάστημα, η καθημερινότητα όλων μας έχει κατακλυστεί από έννοιες, λέξεις κι εντέλει μια πραγματικότητα δυσοίωνη και απειλητική: Μνημόνια, κρίση, ανεργία, αβεβαιότητα, έλλειψη κοινωνικής συνοχής και ομόνοιας.

Σε ατομικό επίπεδο οι παραπάνω συνθήκες φυσικά και δεν ευνοούν την αισιοδοξία, ένα αίσθημα ψυχικής ανάτασης τόσο απαραίτητο για την δημιουργικότητα και την ευτυχία. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει: Νοιώθουμε απειλή και αναστάτωση σε ένα περιβάλλον χωρίς σιγουριά, σε μια κοινωνία που δονείται αδέξια και χωρίς σαφή προσανατολισμό.

Σε μια προσπάθεια να βρούμε κάποιες σταθερές θα μπορούσαμε ίσως να ανατρέξουμε σε αξίες που να αντέχουν στο χρόνο, για να αντλήσουμε δύναμη και έμπνευση ή έστω ένα σημάδι εξόδου από το τούνελ...

Ας θυμηθούμε μερικές απλές συμβουλές που αφορούν τις ζωές όλων μας, έναν Οδηγό Αισιοδοξίας αντίδοτο στη μιζέρια της καθημερινότητας.

1. Η ζωή είναι μία και μοναδική - και μάλιστα οι μεγαλύτεροι μας διαβεβαιώνουν ότι είναι και σύντομη... - ας τη ζήσουμε χωρίς εκπτώσεις και χωρίς περικοπές. Να μην χαρίσουμε και να μην χαραμίσουμε τις πολύτιμες στιγμές που την απαρτίζουν.

2. Το γέλιο είναι ευτυχία. Το χιούμορ είναι αναζωογονητικό. Ας αφεθούμε στην αστεία πλευρά των πραγμάτων, ας αναζητήσουμε την χαλαρή πλευρά του εαυτού μας.

3. Συγχωρέστε... εαυτόν και αλλήλους. Το ξέρω δεν είναι εύκολο (άλλο να το λες κι άλλο να το κάνεις) όμως είναι τόσο ανακουφιστικό που αξίζει να δοκιμάσει κανείς: Τα οφέλη είναι τόσα  πολλά που δεν θα ξανακρατήσεις κακία...

4. Μην συγκρίνετε τη ζωή σας με τις περιπτώσεις των άλλων. Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, κάθε ιστορία επίσης. Στην πραγματικότητα πότε δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι ακριβώς συμβαίνει στους άλλους οπότε οι συγκρίσεις περισσεύουν.

5. Χαρείτε την συντροφιά των φίλων σας κι όσων εσείς αγαπάτε. Είναι δωρεάν και αξίζει πολύ περισσότερα από πολλά!

6. Αναζητήστε την επαφή με την φύση. Το πράσινο και το γαλάζιο, ο αέρας, η θέα από ψηλά, οι ήχοι, το νερό και πάνω απ' όλα ο ήλιος λειτουργούν ευεργετικά στις αισθήσεις, μας χαλαρώνουν και μας ηρεμούν.

7. Οργανώστε ένα ταξίδι, έστω και κάπου κοντά. Η αλλαγή παραστάσεων γεμίζει τις μπαταρίες για την συνέχεια. Κι αν δεν έχετε καθόλου χρήματα ταξιδέψτε αλλιώς: Διαβάστε ένα ωραίο βιβλίο!

8. Παίξτε παιχνίδια. Μην φοβηθείτε να ξαναγίνετε παιδί, αυτά ξέρουν καλύτερα να αγνοούν την κρίση.

9. Συμφιλιωθείτε με το παρελθόν και τα λάθη σας. Κανείς δεν είναι αλάνθαστος κι όλοι έχουμε δικαίωμα στην αποτυχία.

Ας ξανασηκωθούμε κι ας συνεχίσουμε. Εξάλλου είπαμε πως η ζωή είναι μικρή...

10. Κάντε έρωτα και απολαύστε την σαρκική ηδονή. Η ερωτική παρόρμηση είναι μέσα μας, ας την απελευθερώσουμε και μαζί ας απελευθερωθούμε και εμείς.

Ίσως διαπιστώσετε ότι πολλά και τόσο σημαντικά πράγματα γύρω μας δεν κοστίζουν, είναι άφθονα και δεν εξαρτώνται από τους άλλους. Αρκεί να το πιστέψουμε, να το θελήσουμε και να τα αναζητήσουμε γύρω μας, μέσα μας...

θα δείτε ότι θα σας δοθούν απλόχερα...

*Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπευτής, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή». 

Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος

Το “ευ αγωνίζεσθαι" αποτελεί μία αρχή αποστολής του αθλητισμού που αναδεικνύει την κοινωνική, πολιτιστική και εκπαιδευτική αξία του. Στόχος η αύξηση του ενδιαφέροντος και της συμμετοχής, ιδιαίτερα των νέων. Επίκεντρο δεν είναι επικράτηση αλλά η νίκη με ηθική, ποιότητα, σεβασμό του αντιπάλου, τήρηση των κανόνων. Η ύπαρξη οικονομικών και άλλων συμφερόντων λειτουργεί αντίθετα με την θεμελιώδη αρχή “ευ αγωνίζεσθαι”.

Στην ντόπια πολιτική σκηνή υπάρχουν παραλληλισμοί με το ποδόσφαιρο αλλά η αξία της εν λόγω αρχής στην κοινωνία, σε κάθε δραστηριότητα είναι σημαντική όταν λειτουργεί. Από το σύνθημα “αλήτες, προδότες ... “, μέχρι τα αυθαίρετα σε περιοχές που πνίγουν οι βροχοπτώσεις και το καλοκαίρι έως τον καταλογισμό ευθυνών για δεινά που μας συμβαίνουν, η συμμετοχή στην ευθύνη όλων δηλ και του πολίτη είναι επίμαχο θέμα σε αρκετές συζητήσεις. Θέσεις όπως “πας μη ομοϊδεάτης ... βάρβαρος” ή “ο θάνατος σου η ζωή μου” δυστυχώς συναντάμε σε πολλές εκδοχές της καθημερινότητας. Ειδικά όταν το “οφθαλμός αντί οφθαλμού” κυριαρχεί στην δημόσια σφαίρα, υπερθερμαίνει, ανοίγει τα αυγά κάτω. Με κριτήριο το πως ο α ή β, το χ ή ψ κόμμα αντιμετώπισε το ίδιο ζήτημα χθες -όταν ήταν εκτός ρόλου ή εξουσίας- τώρα τον/το “πολεμάμε γιατί άλλως παραδίδουμε όπλα” αποτέλεσμα να διεξάγεται ένας “αγώνας” που “αγιάζει κάθε μέσο”.

Έτσι η βία κινείται εκτός “θέας”, πίσω από τις πλάτες διαδηλωτών, στα χαμηλά δένδρα των πάρκων, έρπει με φιδίσιο τρόπο και στο τραγούδι “... ξακουστή ... ή αύριο ... έχω μια αδελφή ...” κρύβεται πίσω από την σημαία και το μαζικό των διαδηλώσεων στο δρόμο. Σφυρίζοντας διαχωρίζουν το “ευ” από το “αγωνίζεσθαι”, ηχούν τον φόβο, χτυπούν υπόγεια την δημοκρατία. Καθαρές κουβέντες: αν η σημερινή κυβέρνηση έχει ευθύνη για ένα ποσοστό στα προβλήματα οι προηγούμενες έχουν μεγαλύτερο για την ύπαρξη τους. Το ζητούμενο είναι η λύση και η αλλαγή νοοτροπίας διακυβέρνησης και εδώ έχει “παγιδευτεί” η παρούσα με κίνδυνο να εκτίθεται υπέρ του δέοντος και να χρεώνεται υπέρμετρα γιατί στην διαχείριση ταυτίζεται με το παλιό. Ιδιαίτερα στις μορφές αντιπαράθεσης. Δεν χρειάζονται φαντάσματα στον καμβά όταν είναι αυταπόδεικτο ότι ολιγομελείς ομάδες προβοκατόρων ζωγραφίζουν ακραίες και αντιδημοκρατικές καταστάσεις. Γραμματζίδες Ζαππείων, αγανακτισμένων πλατειών και διχασμών επί πατριωτικών ευαισθησιών ζήσαμε, να λείπουν από λαϊκές διαμαρτυρίες. Πριν λίγες μέρες ένας “κήρυκας” προς δόξα της “δημοσιογραφίας” σχολίαζε τις διακοπές του πρωθυπουργού των Σκοπίων: “κάνει μπάνιο και δείχνει να νοιώθει δική του την θάλασσα”, έλεος!

Τώρα οι “φωτιστές” του αύριο στην λογική των δύο κόσμων που εναλλάσσονται εύκολα μπορεί να νομίζουν ότι έτσι ίσως να πετύχουν αυτοδυναμίες ή δίπολα αλλά χθες- όπως και προσεχώς αν έρθουν στα πράγματα - θάναι οι “σκοταδιστές” για τους άλλους. Απαιτείται ενθάρρυνση της ενεργούς κοινωνικής και δημοκρατικής λειτουργίας, ευθύνη υπάρχει σε όλους αλλά μην μας διαφεύγει ότι το υπόδειγμα και ο τόνος δίνεται από την ηγεσία παντού: στην τήρηση ή μη των νόμων για κάθε είδους αυθαιρεσία ή ανοχή και πελατειακές ομπρέλες στα μπαζώματα που μας πνίγουν. Ότι συντηρεί σάπιες διοικητικές δομές και την νομοθεσία των διαμεσολαβήσεων.

Η ηθική του “ευ αγωνίζεσθαι” είναι βαθειά παιδαγωγική και ξεκινά από τον πιο μικρό παράγοντα μέχρι τον πιο μεγάλο, ιδιαίτερα τους αρχηγούς, προπονητές και τεχνικούς που δίνουν το παράδειγμα. Να υπογραμμίσουμε ότι μεγάλες ιδέες, από τους Ολυμπιακούς μέχρι την ενιαία Ευρώπη, στηρίζονται στην αξία του και την ειρηνική, διαπολιτισμική σχέση των λαών και προκαλεί έκπληξη η διαίρεση της ΕΕ δηλ 500 εκ μπροστά σε 50 χιλ πρόσφυγες. Επομένως ένα βήμα πίσω επειγόντως στα πάθη και την εμπορευματοποίηση των σχέσεων που οδηγούν σε καταστροφικούς ανταγωνισμούς στο εθνικό, ευρωπαϊκό, παγκόσμιο επίπεδο. Διώχνουν τους θεατές και οπαδούς, απενεργοποιούν διαθέσεις, το πάθος για συμμετοχή στα κοινά “γήπεδα” στο στίβο της ζωής, δεν διδάσκουν την πίστη και δεν μαθαίνουν το πνεύμα ειδικά των νέων σε αρχές και αξίες !