Ο αποχαιρετισμός..
Γράφει η Χαρά-Χαρίκλεια Βλαχάκη
--Καταμεσής του χωραφιού, στέκεται κι αγναντεύει,
ισχνή φιγούρα ανθρώπινη σαν κάτι να γυρεύει...
--Σηκώνει τους γιακάδες του να μην τον φάει τ΄αγιάζι,
μονολογεί δακρύζοντας και βαριαναστενάζει.
--Το ροζιασμένο χέρι του, κρύβει το πρόσωπό του
και με φωνή τρεμάμενη, λέει το παράπονό του...
--Αχ χερσοχωραφάκι μου το πόσο συγκινούμαι,
οι θύμησες με πνίξανε και ήρθα να τα πούμε.
--Τέτοια εποχή καμάρωνα που σ΄είχα οργωμένο
και το σταράκι πού 'σπερνα ήτανε φυτρωμένο...
--Μπροστά τραβούσε ο Ντορής, ξωπίσω του τ΄αλέτρι
κι εγώ το σπόρο έσπερνα για της χρονιάς τ΄αλεύρι.
--Χόρτασες την φαμίλια μου, ας είσαι ευλογημένο,
χαλάλι ο ιδρώτας μου που σ΄έχω ποτισμένο...
--Ψόφησε τώρα ο Ντορής, μακριά είν' τα παιδιά μου,
ανήμποροι απομείναμε εγώ και η γριά μου.
--Γι αυτό και σ΄εγκατέλειψα, κουράγιο πια δεν έχω,
ούτε να έρθω να σε δω τώρα πια δεν αντέχω...
--Έφτασε πλέον η στιγμή να σ' αποχαιρετήσω,
για όσα μου προσέφερες να σε ευχαριστήσω...
Φώτο-Μάνος Γαμπιεράκης]
Ευρωεκλογές και εθνικές εκλογές με “ζύγισμα” των πολιτικών στο μεταναστευτικό!
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Το θέμα “Μετανάστευση” είναι ήδη κεντρικό στην ευρωπαϊκή ατζέντα και σε αρκετές χώρες. Εδώ οι επισκέψεις προσφυγικούς καταυλισμούς μαρτυρούν τις προθέσεις της αντιπολίτευσης να το καταστήσει ζήτημα στην προεκλογική αντιπαράθεση. Τόσο για να ψαρέψει ψήφους στα νησιά, και σε γειτονιές μερικών αστικών κέντρων, όσο και για να αφαιρέσει από την Ακροδεξιά.
Σε χώρες εισόδου όμως η “ανεξέλεγκτη” αύξηση υπονομεύει και διαλύει τις ευρωπαϊκές ρυθμίσεις και προσθέτει εμπόδια στα προγράμματα ένταξης και τις αποφάσεις κατανομής. Καμία ευρωπαϊκή κυβέρνηση δεν επιθυμεί να αυξηθεί ο αριθμός των μεταναστών. Αντίθετα σκέπτονται πως μπορούν πιο αποτελεσματικά να τον εμποδίσουν και να τον ελέγξουν μεσο-μακροπρόθεσμα.
Ας δούμε πως έχουν τα πράγματα: Έως τώρα κυριαρχούν η αμφισβήτηση οργάνωσης των υπηρεσιών, των μέσων και η διαφωνία στους στόχους. Η δυσπιστία των πολιτών στα περί λύσεων και βιώσιμων πολιτικών είναι η αχίλλειος πτέρνα των κυβερνήσεων που καθιστά και ακανθώδη την συμφωνία στην Ευρώπη. Κάποιες -ως ένα βαθμό και η δική μας- ίσως το καταφέρουν να πείσουν δεδομένου και των ανοιχτών συνόρων της χώρας. Στην περίπτωσή μας είναι εξαιρετικά δύσκολο το κλείσιμο, που υποστηρίζουν ορισμένοι, γιατί δεν έχει καμία πιθανότητα να δώσει λύση, αφού δεν πρόκειται να αντέξει τη δοκιμασία του χρόνου. Από το 2015 καταγράφονται αποτελέσματα αφού ο αριθμός των παράνομων μεταναστών έχει μειωθεί κατά τα δύο τρίτα. Οι συμφωνίες που έχουν συναφθεί με τις χώρες διαμετακόμισης και καταγωγής, κλιμακώνουν την ευρωπαϊκή βοήθεια και τον έλεγχο στις πύλες εισόδου και όχι μόνο. Κάθε λογικός και ψύχραιμος από εμάς γνωρίζει ότι μόνο με την πάροδο του χρόνου το άθροισμα αυτών των μέτρων φέρνουν αποδεκτές καταστάσεις.
Δυστυχώς όμως τα στοιχεία αυτά λείπουν από τον δημόσιο διάλογο σε εθνικό επίπεδο. Στο διάστημα αυτό όμως οι εθνικιστές και οι δεξιοί εξτρεμιστές αμφισβητούν την ικανότητα των ευρωπαικών δημοκρατιών να ανταπεξέλθουν σε όλο και πιο περίπλοκα προβλήματα. Αποσιωπούν όμως και κρύβουν ότι τέτοια φαινόμενα δεν αντιμετωπίζονται και δεν εξαρτώνται απλώς από εθνικές λύσεις. Η πολυπλοκότητα και η αλληλεξάρτηση είναι οι καθημερινοί περιορισμοί και εξισώσεις. Ο απλοϊκός λόγος ή η “αποστειρωμένη καθαρότητα” της φασίζουσας δεξιάς συνιστά υποβάθμιση της νοημοσύνης μας και μας θεωρεί αφελείς.
Η Ευρώπη έχει αδυναμίες αλλά και επιτυχίες. Τώρα έχει και πολλούς εχθρούς στην Ανατολή αλλά και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Το πραγματικό διακύβευμα στις εκλογικές αναμετρήσεις στην Ευρώπη είναι οι ελευθερίες και η αλληλεγγύη, η ευημερία των λαών, η ισχυρή παρέμβαση στην διεθνή σκηνή για την Ειρήνη. Η άρνηση και ο κυνισμός στον αγώνα εξουσίας πρέπει να απομονωθεί μέχρι να αποσυρθεί από τον πολιτικό πολιτισμό και ιδιαίτερα από την Ευρωπαϊκή ταυτότητα.
Η πολιτική έχει νόημα και χρησιμότητα στους καιρούς, ειδικά όταν είναι μεταβατικοί όπως οι τωρινοί, όταν στις ιδέες δίνονται οι μάχες και οργανώνονται οι πολίτες με σχέδιο στην υπεράσπιση και κατάκτηση δικαιωμάτων για τον άνθρωπο. Έχουμε ιστορικό χρέος να σταθούμε απέναντι σε πεποιθήσεις που στο όνομα του έθνους παρανοούν τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα προς όφελος της πιο ακραίας κερδοσκοπίας μέσω της ακραίας πατροδικοπηλείας. Ένας αγώνας δρόμου που πρέπει να ζυγίζουμε περισσότερο τις επιλογές από την οπτική της πραγματικής προόδου.
Σκιές στον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης!
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Στοιχειώνουν ξανά τα μισαλλόδοξα, εθνικιστικά κόμματα στην Ευρώπη. Και σε αυτό το περιβάλλον και η δική μας χώρα δίνει το θλιβερό παρόν. Και το μέλλον σκοτεινιάζει.
Εδώ, όπου η δημόσια σφαίρα κατακλύζεται από εικόνες “αυτοδικίας” απο την απόπειρα ληστείας στο κοσμηματοπωλείο με τον θάνατο του νεαρού και τις συνθήκες στον καταυλισμό της Μόρια, η αντίστοιχη έκφραση παρακμής της πολιτικής -παρά το αποκρουστικό προφίλ, την αραχνιασμένη γλώσσα και το θλιβερό πήγαινε έλα από τα έδρανα στο εδώλιο- φλερτάρει με την τρίτη θέση. Η αποδοχή εκ μέρους αυτών των κομμάτων του οικονομικού νεο-φιλελευθερισμού και το σάρωμα των δικαιωμάτων τους “δίνει το εισιτήριο” από μερίδα του κεφαλαίου για την κυβερνητική εξουσία σε χώρες.
Αυτό το ροκάνισμα αξιών δεν είναι έργο μόνο του ερπετού αλλά και δημιούργημα ορισμένων δυνάμεων που γέννησαν την κρίση και επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν την πραγματικότητα μείωσης δικαιωμάτων. Με όχημα την αντι-μεταναστευτική ρητορική η Ακροδεξιά δεν απέκτησε μόνο εκλογικά ποσοστά αλλά αξιώνει και ρόλο ειδικά στην κεντροδεξιά. Στην Αυστρία είναι στην κυβερνητική συμμαχία, η Λέγκα με την Forza Italia, είναι η κυρίαρχη δύναμη (37%) στην Ιταλία. Στο εσωτερικό της Δεξιάς πήρε κεφάλι με 18% με την Forza Itallia στο 14%. Από την Δυτική στην Ανατολική Ευρώπη στην Ουγγαρία: το 2010 το ακροδεξιό Jobbik είναι στην Βουλή και επηρεάζει την ατζέντα με το τρίπτυχο: “Θρησκεία, Οικογένεια, Τάξη”. Ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπάν όταν είδε τα ποσοστά του να υποχωρούν προκάλεσε την ΕΕ με το μεταναστευτικό και τα εκτίναξε και πάλι.
Από τον Ευρωπαϊκό Βορρά στον Νότο η οικονομική κρίση αποτελεί το υπέδαφος και το μεταναστευτικό γίνεται η “ομπρέλα” κάλυψης του πραγματικού ιδεολογικού και πολιτικού επιδιωκόμενου των φασιστικών κομμάτων. Η "Εναλλακτική για τη Γερμανία" αυξάνεται και προκαλεί ανατριχίλα όχι μόνο στην Μπούντεσταγκ αλλά και ευρύτερα στον κόσμο, που δεν θέλει να ξεχνά ή να διαγράφει την ιστορία και τα δεινά που επέφερε ο ναζισμός. Στην Ολλανδία ο Βίλντερς, ονομαζόμενος και “Πάπας της Ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς”, εκτιμάται ότι έχασε την πρώτη θέση εξαιτίας της αστοχίας στην Ολλανδο-Τουρκική κρίση και την υιοθέτηση ενός προφίλ “Ευρω-Τράμπ” στην προεκλογική περίοδο. Η Λεπέν ως “ιερή αγελάδα” της Ακροδεξιάς ετοιμάζεται για πιο επιθετική επαναφορά. Και οι εκπλήξεις: Δανία και Σουηδία, όπου η άνοδος των φασιστών “δεν γίνεται πιστευτή ούτε από τους ίδιους”. Στο σώμα και τον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης από την Μ. Βρετανία, το Βέλγιο στην Λετονία, την Λιθουανία, την Νορβηγία, την Βουλγαρία, την Φινλανδία αφήνει σημάδια το πέρασμα του “φιδιού” και χύνει το “δηλητηριώδες γάλα του” με τον οπισθοδρομικό ευρωσκεπτικισμό του ενάντια στην αλληλεγγύη, την οικονομική στήριξη χωρών για την αντιμετώπιση της κρίσης, την ξενοφοβία.
Υποδύονται τον υποστηρικτή του λαού όταν σκοπεύουν ενάντιο στα βασικά στοιχεία της δημοκρατίας: την κοινωνική δικαιοσύνη, την συνοχή, τα ανθρώπινα δικαιώματα και το σύνολο των αξιών που δημιουργούν και προάγουν τον πολιτισμό στις κοινωνίες. Κουβέντα όμως για τον πραγματικό εχθρό της δημοκρατίας, των ανθρώπων, της ασφάλειας, της ειρηνικής συνύπαρξης και ευημερίας. Έτςι μιλούν για την πολυπολιτισμικότητα αλλά όχι και για τα ισχυρά συμφέροντα που ανακάμπτουν πιο απειλητικά και επιδιώκουν την επανάκτηση όσων προνομίων τους αφαιρέθηκαν από τον μεταπολεμικό Κεϋνσιανισμό. Ένα consensus - υπόδειγμα για να βρούμε το New Deal που είναι αναγκαίο και, πλέον, επείγον για την πρόοδο των κοινωνιών και των ανθρώπων στα σύγχρονα δεδομένα του 21ου αιώνα!
Για σένα ξενιτεμένε αδερφέ μας...
Γράφει ο Ευρυτάνας ιχνηλάτης
Ο καμένος κέδρος με το ρετσινωμένο έλατο σκορπούν τη μοσχοβολιά τους από το παλιό πετροκάλυβο δίπλα στη ρεματιά. Η γιαγιά βγάζει από την πυροστιά τη γάστρα με την πίτα και ο γέροντας σερβίρει ολόγυρα από τη χάλκινη κανάτα το άγιο τσιπουράκι που κυλάει, όμοιο διάφανο κεχριμπάρι, στα ρακοπότηρα της παρέας. Αφήνει κατάχαμα το κανατάκι και πυρώνει τα ροζιασμένα χέρια του πάνω απ’ το τζάκι.
Ένα παραπονιάρικο κλαρίνο μόλις που ακούγεται από το τρανζίστορ που κρέμεται με το δερμάτινο λουρί του από ένα καρφί στον τοίχο. Έξω το κρύο είναι τσουχτερό και η νύχτα απλώθηκε νωρίς. Μουγκρίζουν τα ευρυτανικά βουνά από τα αστραπόβροντα και της βροχής οι πρώτες στάλες χοροπηδάνε στον τσίγκο. Η παρέα στρώθηκε ολόγυρα, άλλοι στα σκαμνιά, άλλοι κατάχαμα στα χρωματιστά κιλίμια στο σανιδένιο πάτωμα. Και η κουβέντα ανάβει κι εκείνη όπως τα κούτσουρα που τριζοβολάνε στο μαυρισμένο τζάκι. Είναι ωραία απόψε εδώ.
Ζωήρεψε και η φωνή του μπάρμπα Μήτρου που έπιασε να λέει ιστορίες από τα παλιά. Τα παιδιά κρέμονται από τα χείλια του, οι μεγαλύτεροι κουνάνε κάθε τόσο το κεφάλι. Κι ο γέροντας από τα σοβαρά πηδάει στα αστεία. Μολογάει καμώματα και αθώες χωριάτικες φάρσες κι όλο και συμπληρώνει κάποιος και από κάτι, με τα χαχανητά να δίνουν και να παίρνουν σε τούτο το φτωχοκάλυβο. Και να που ήρθε η κουβέντα και στα δικά σου.
Κάποιος λείπει απόψε απ’ την παρέα κι είσαι εσύ ξενιτεμένε μας αδερφέ. Μα και για σένα μιλάμε, σα να είσαι εδώ σιμά μας. Όλοι τώρα για σένα λένε. Θυμώνται τις ζαβολιές στα μικράτα σου και γελάνε και εκεί απάνω είναι που πέφτει κι η ξαφνική σιωπή. Η γιαγιά σφουγγίζει τα ματάκια της: "που να ‘ναι τώρα το παιδάκι μου, σε ποιες ξένες πολιτείες;" μονολογεί και τα παιδιά με σκυμμένα τα κεφάλια βάλθηκαν να κοιτάνε τα άδεια ποτήρια που γυροφέρνουν ανάμεσα στα δάχτυλα.
Ο γέροντας δε λέει κουβέντα. Σηκώνεται με κόπο και ρίχνει κι άλλο κούτσουρο στη φωτιά. Γιομίζει ξανά τα ρακοπότηρα. Κανένας δεν αρνείται το κέρασμά του. Η βροχή δυνάμωσε. Η γιαγιά σερβίρει την πίτα της...
(Αφιερωμένο σε σένα ξενιτεμένε αδερφέ μας Ευρυτάνα …Καλή αντάμωση...)
Στείλτε και εσείς το δικό σας άρθρο και δείτε το δημοσιευμένο στο Βήμα Πολίτη.Τρόποι αποστολής είτε μέσω κινητού 6983643450(WhatsApp )του email μας Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. είτε μέσω messenger στο https://www.facebook.com/vimapoliti/
Τα εργατικά στρώματα, κινήματα, κόμματα στον τροχό των μετατοπίσεων!
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Οι αλλαγές στην εργασία και πιο συγκεκριμένα στην σύνθεση και την μορφή της εργατικής τάξης -με την μείωση των χειρωνακτών- έφερε τις σύγχρονες πολιτικές, κοινωνικοοικονομικές εξελίξεις και καταστάσεις έξω από τις παραδοσιακές προσεγγίσεις, αναλύσεις και προβλέψεις.
Ο Μαρξ διείδε μεγάλα “ταξικά κόμματα” σε ένα στάδιο ανάπτυξης της εκβιομηχάνισης -αν και αυτά λειτουργούσαν πιο πολυσυλλεκτικά και εκτός των περιορισμών μιας τάξης- που καταγράφηκαν τον 20 αιώνα ως λαϊκά και συνέβαλλαν στην διεύρυνση κατακτήσεων υπέρ της εργασίας. Συνδέθηκαν με την παράδοση των εργατικών αγώνων και μαζικές παρεμβάσεις της εποχής τους: Εργατικό κόμμα Βρετανίας, Αριστερά στην Γαλλία, Ιταλία, την Γερμανία ή το εργατικό κίνημα στις ΗΠΑ κ.ά.. Απέκτησαν επιρροή, “γόητρο” και βασίστηκαν στην κληρονομιά και τις προσδοκίες της εργατικής τάξης. Στο πλαίσιο αυτό δομήθηκε η οργάνωση και το μοντέλο σχέσεων με κινήματα, πολίτες, κοινωνία.
Η πτώση του υπαρκτού “σοσιαλισμού” και του παγκόσμιου διπολισμού, ο ιδεολογικός, πολιτικός, ηθικός εκφυλισμός, ο διαχειριστικός αυτο-εγκλωβισμός και η τεχνολογική έκρηξη “έφεραν σε παρακμή” την βάση ανάπτυξης τους, οδήγησαν στην κρίση την σοσιαλδημοκρατία ή την αριστερά και “επέτρεψαν” την κυριαρχία των νέο-συντηρητικών στην Ευρώπη. Και ενώ οι ΗΠΑ δεν κατάφεραν να κατακτήσουν το ρόλο της μοναδικής ηγέτιδας δύναμης στον πλανήτη και η Ευρώπη έχει “κολλήσει” η δύναμη των προοδευτικών εναλλακτικών πολιτικών είναι σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο χαμηλή και ειδικά στην οργάνωση και ανασυγκρότηση των σχέσεων με τα νέα ή παλιά στρώματα εξαρτημένης εργασίας. Αντίθετα η “εναλλακτική” των μορφωμάτων και των πιο σκοταδιστικών πλευρών της δεξιάς “παίρνει κεφάλι” από τους νέο-συντηρητικούς αφού στον οικονομικό τομέα ασπάζεται τον νεοφιλελευθερισμό στην πιο ακραία μορφή -12ωρο κλπ- ως συνθήκη αποδοχής τους στην εξουσία από κατεστημένες δυνάμεις, δηλαδή το νήμα της παγκοσμιοποίησης των ισχυρών και του προστατευτισμού -στο όνομα του έθνους- των συμφερόντων τους. Πατριδοκάπηλα καλλιεργούν τον φόβο για το κύμα προσφύγων, διαιρούν την Ευρώπη και χτυπούν την αλληλεγγύη εντός των κοινωνιών, την ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ λαών και κρατών.
Η ύπαρξη ενός λαϊκού και ευρύτερου κοινωνικού κινήματος, η παρέμβαση του σε όλα τα πεδία της ευρωπαϊκής, εθνικής και κοινωνικής πραγματικότητας είναι επείγουσα και αναγκαία. Η δημοκρατία δεν πάει μόνο με εκλογές, χωρίς συλλογικότητες και ενεργούς πολίτες. Ποιές επιλογές και τρόποι μπορούν να δημιουργήσουν ένα ευρύ τέτοιο πολιτικό και λαϊκό κίνημα; Η υπέρβαση του φόβου που οδηγεί στο “διασφαλίζω τον εαυτό μου ανταγωνιστικά με τον διπλανό”. Επομένως αλληλεγγύη, συνεργασία, συναγωνισμός το πρώτο. Η αντιμετώπιση των ανισοτήτων πρόσβασης στην εκπαίδευση ως “εισιτήριο” στην εργασία ή της “αξιολόγησης” που θεσμοποιείται από διαμεσολαβητικά ή εμπορικά συστήματα ( όταν διαφημίζονται διδακτορικά ή μεταπτυχιακά για ευκαιρίες “πλουτισμού»). Γνώση, κατάρτιση, δεξιότητες χωρίς εμπόδια το δεύτερο. Και νέοι θεσμοί εμβάθυνσης της δημοκρατίας με άμεσες μορφές στις τοπικές κοινωνίες, αναδιοργάνωση συνδικάτων και φορέων με αναφορά και δομές σε επίπεδο δήμου για ενιαίους, λειτουργικούς δεσμούς-αρμούς για ανάπτυξη σύγχρονων ευρύτερων, κοινωνικών και όχι στενά επαγγελματικών δράσεων η τρίτη και κινητήριος συνθήκη.
Διανύουμε μια ιστορική φάση όπου αποδιαρθρώνεται συστηματικά η εθνική εξουσία από υπερεθνικές αποφάσεις, όργανα, ενώσεις -και συχνά με τον παραλογισμό του νεοφιλελεύθερου σχεδίου - και οι μετατοπίσεις ισχύος συνθέτουν ένα νέο παζλ (με Κίνα, Ινδία κ.ά. ως αναδυόμενους οικονομικούς παίκτες) όπως και οι νέες μορφές διαστρωμάτωσης της εργασίας και των κοινωνιών.
Η δυνατότητα νέας οργάνωσης μέσω αξιόπιστων πολιτικών δικτύων, ενίσχυσης της δημοκρατίας, της ταυτότητας, του πολιτισμού και της επανόδου της κοινωνικής πρωτοβουλίας και του ελέγχου των πολιτών στο γίγνεσθαι, δηλαδή να ξαναπάρουμε στα χέρια μας την ζωή μας, είναι η επαναδημιουργία σχέσεων και δυναμικής η οποία ή έχει βάση και αφετηρία τις τοπικές κοινωνίες ή γενικά, απρόσωπα και αφηρημένα δεν πρόκειται να υπάρξει!
Η παρακμιακή αφθονία..
Γράφει ο Αλέξανδρος Χουλιαράς
Το φθινόπωρο για μας τους ταχέως βαίνοντες στην τρίτη ηλικία είναι συνυφασμένο με μια συγκομιδική αφθονία, που γνωρίσαμε στην πρώτη μας ηλικία. Οι καρποί βρίσκονταν στο ζενίθ της ωριμότητάς τους, τα χωράφια, συγκομισμένα ή όχι, ήταν μια όαση ευδαιμονίας και το ζωικό μας κεφάλαιο σε πλήρη ετοιμότητα να ξεκινήσει τον επόμενο κύκλο του. Τα ζώα ήταν όλα καλοθρεμμένα και γκαστρωμένα, μηδέ εξαιρουμένων και των γυναικών!
Οι καιροί άλλαξαν τα δέντρα μας ξεράθηκαν, τα χωράφια μας κατέληξαν βορά της άγριας φύσης, τα ζώα μας μπήκαν στο μουσείο της Φυσικής ιστορίας και οι όποιες γυναίκες μας …γκαστρώνονται αν και όποτε τύχει.
Σήμερα μέσα σ΄ αυτό το παρακμιακό νεκροταφείο, εκτελούμε, ως άλλοι αβδηρίτες φαραωνικά έργα. Πρωτοπόρος σε τούτη την παρακμιακή φρενίτιδα, όπως πάντα, οι πεφωτισμένες μας τοπικές αρχές, όμως και αρκετοί πολίτες, παραστρατημένοι ως πρόβατα και άπληστοι ως λύκοι, ροκανώντας ή όχι το δημόσιο χρήμα των επιδοτήσεων, διακοσμούν το παραγωγικό μας τοπίο με θνησιγενή και ήδη θνησιμαία μεγάλα έργα.
Ένας τέτοιος -τηρουμένων των αναλογιών- ήμουνα και γω. Πλανεμένος από την απελθούσα μαγεία των χωραφιών και παραπλανημένος από την αναπτυξιακή ψευδαίσθηση του τόπου, ξοδεύοντας ένα σκασμό χρήματα έφτιαξα το χωράφι μου και -φευ- ανέκραξα απευθυνόμενος στον παππού μου: “νενίκηκα σε”. Όμως “το πρωί με τη δροσούλα εγεννήθηκε ένα ρόδο, το πρωί με τη δροσούλα εμαράθηκε το ρόδο”, που λέει κι ο ποιητής.
Εκτός όμως από μένα και άλλοι πολλοί πολίτες επλανήθησαν, επενδύοντας και δουλεύοντας σκληρά, σε έργα που συνθλίβουν αυτούς ως απερχόμενους και αποτελούν κατάρα για τους ερχόμενους. Τρανταχτό παράδειγμα ο μακάβριος σκελετός του κέντρου της πόλης, που η ταφή του θα γίνει Δημοσία Δαπάνη.
Όμως τα έργα της ίδιας της αυτοδιοίκησης -και της πολιτείας γενικά- να δούμε ποιος θα τα κατεδαφίσει. Τούτη κατασκεύασε διάφορα μεγάλα έργα, με γνώμονα τη θήρευση ψήφων, από την πολύχρωμη κομματική πελατεία και ταΐζοντας ταυτόχρονα τον εργολαβικό Γαργαντούα.
Οσονούπω ωριμάζει το έργο: “Κατεδάφιση του προπονητικού Κέντρου”. Επίσης ωριμάζει και το άλλο της κατεδάφισης πολλών δημόσιων ή ημιδημόσιων κτηρίων. Ευχής έργον είναι ότι πολλά τέτοια αβδηρίτικα έργα δεν θα έχουν τουλάχιστον έξοδα κατεδάφισης.
Εσχάτως στο Καρπενήσι έχουμε πλημμυρίδα μεγάλων έργων, με αποτέλεσμα να μας ζηλεύουν αφάνταστα οι άλλες νομοπρωτεύουσες της χώρας. Έχουμε το Πάρκο των Αποδήμων, όπου ευδαιμονίζονται τα άγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου. Έχουμε την Αναβάπτιση του ιστορικού μας κέντρου, μόνο που την πήρε και τη σήκωσε ο δαίμων της εργολαβικής αδηφαγίας, και όχι μόνον. Έχουμε τις ανεγέρσεις και τις μεγαλοπρεπείς επεκτάσεις των Γυμνασίων της πόλης, τώρα που οι μαθητές λιγοστεύουν δραματικά, και μόνο μια επέκταση του Νεκροταφείου θα φανεί χρησιμότατη στο μέλλον. Έχουμε το αδηφάγο Κολυμβητήριο, που ικανοποιεί την αθεράπευτη πισινολατρεία των Καρπενησιωτών, αλλά μόνο το χειμώνα. Έχουμε φτιάξει πολυδάπανους δρόμους για να βαδίζουν καμαρωτές οι πετροπέρδικες του Βελουχιού. Έχουμε την καρπενησιώτικη, ου μην αλά και την ευρυτανική, μουσειοπλημμύρα μας.
Έχουμε… έχουμε… πολλά έχουμε, μόνο ένα στρέμμα γης δεν έχουμε καλλιεργημένο και δεν ακούμε στα βοσκοτόπια μας ούτ΄ ένα κυπροκούδουνο. Οι μικρές ορεινές γεωργοκτηνοτροφικές εκμεταλλεύσεις, που θα στηρίξουν μια μικρή μεταποίηση, θα τροφοδοτήσουν ένα ελαφρό εμπόριο και θα παρέχουν αποφασιστική στήριξη στον οικοαγροτουρισμό μας είναι ανύπαρκτες και αν κανένας αιθεροβάμων επιχειρήσει κάτι, γρήγορα θα πάει στον αγύριστο!
“Κύκλοι περί ανέμων και υδάτω” !
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Ατελείωτη ακόμη η τραγωδία. Από τους πολλούς που μιλούν και συμμετέχουν σε τηλεοπτικούς διαλόγους χωρίς ή με μερική πληροφόρηση ή με σκοπιμότητα, με δυσκολία μπορείς να διακρίνεις την αλήθεια στα αποκαΐδια.
Το σύγγραμμα του Ιπποκράτη “περί ανέμων και υδάτων”: “Αν μια πόλη είναι εκτεθειμένη στους θερμούς ανέμους...”. Εδώ ας μου επιτραπεί η ασέβεια της παράφρασης για τα “κεφάλια αρκετών -υπεύθυνο-ειδικών και μη δημοσιολογούντων και συντακτών δελτίων,- αλλά όχι των κατοίκων (όπως αναφέρει το αρχαίο κείμενο) “είναι υγρά και γεμάτα φλέγμα”.
Απο την αρχαιότητα στην σύγχρονη νοηματοδότηση- “παρακάμπτοντας” την κυβερνητική περιδίνηση ή το κομματικό γαιτανάκι της “στάχτης”-
συναντάς παρελθόν αρετών που συμβάλλουν στην άμβλυνση των επιπτώσεων και στην προστασία από επικίνδυνα φαινόμενα.
Στην εποχή μας η υψηλή τεχνολογία αναπτύσσεται για να αποκαλύψει και να αντιμετωπίσει άρρωστα συστήματα. Ωστόσο έχουμε “ξεχάσει” ή “αγνοούμε” τα χαρακτηριστικά τόπων, όπου σαναπτύχθηκαν οι ανθρώπινες δραστηριότητες πριν από εκατοντάδες χρόνια, και την εξέλιξη στις χρήσεις γης. Το Μάτι είναι ένας παραθεριστικός οικισμός που δημιουργήθηκε την δεκαετία του ´60 και άρχισε η ένταξη του στο σχέδιο πόλης μόλις το 2006. Ανάμεσα στην Ραφήνα, όπου οικοδομήθηκε το 3200 π.χ. ο προϊστορικός οικισμός του Ασκηταριού, και την Νέα Μάκρη, που δημιουργήθηκε το 1920, όπου κατέφυγαν πρόσφυγες από την Μικρά Ασία και αντιμετώπισαν αντιξοότητες στους βάλτους μιας αγροτικής περιοχής, μέχρι η εκβιομηχάνιση και η αστικοποίηση δώσουν την σημερινή μορφή. Τους καλοκαιρινούς μήνες 5πλασιάζεται ο πληθυσμός. Το ιστορικό καταδεικνύει ότι το πρόβλημα δεν προήλθε, πρωτίστως, από αυθαίρετα αλλά από την μη ανάλογη διασφάλιση οργάνωσης (με κατεδάφιση αυθαιρέτων ή “νομιμων” που έκλεισαν διοδους) και διαχείρισης από τέτοιες απειλές που γυροφέρναν τα τελευταία χρόνια. Προφανώς και οι κάτοικοι ή οι επισκέπτες δεν έχουν αλλάξει την σχέση τους με το περιβάλλον. Η κλιματική αλλαγή ή η αστικοποίηση ή το μικροκλίμα, δεν έχουν ευθύνη για την αδυναμία ασφαλούς δικτύου για τους πολίτες και διάσωσης του τοπίου.
Η “ταύτιση” της πολιτικής προστασίας με την πυρόσβεση, της πρόληψης με την καταστολή, έχει οδηγήσει σε σύγχυση ορισμένους κρίσιμους παράγοντες σε ρόλους κλειδιά και σε αδράνεια αφού έως χθες “αρκούνταν στην άποψη” ότι οι φωτιές σταματούν όταν το πολύ πολύ καεί το δάσος. Από την νιρβάνα αυτή δεν ξύπνησαν με την αντίστοιχη εμπειρία της Ηλείας. Αν εδώ προστεθεί ο χαμηλός συντονισμός, η επιχειρησιακή ανικανότητα της φυσικής ηγεσίας ειδικών σωμάτων (άλλο οι επιτελείς πχ της πυροσβεστικής και μάλιστα από τα γραφεία και άλλο ο Πυροσβέστης πρώτης γραμμής που όλοι και όλες σεβόμαστε) γίνεται φανερό το μέγεθος της ευθύνης της φυσικής ηγεσίας -αλλά και της πολιτικής- για αναξιοκρατικές επιλογές, ανεπάρκεια εποπτείας και ελέγχου. Μόνο και μόνο οι δημόσιες δηλώσεις αρμοδίων είναι αποκαλυπτικές για την έλλειψη αντίληψης, πληροφόρησης ή χειρότερα για την συγκάλυψη ευθυνών σχετικά με σημαντικές πτυχές: τόσο για “τα πρίν” δηλαδή την γνώση, πρόληψη, προετοιμασία περιοχών υψηλού κινδύνου όσο και για “τα κατά” την εξέλιξη των δραματικών γεγονότων.
Και επειδή έχουν σημασία οι οικισμοί, κάθε τόπος ή τοπίο που φιλοξενεί ανθρώπινες, κοινωνικές ή περιβαλλοντικές αξίες σε ευρύ σύνολο είναι χρήσιμη η εργαλειοθήκη που μας κληρονόμησαν οι προγονοί μας. Και είναι απτή σε αρχές και μεθόδους, τεχνικές του
“δήμου” : συνδυασμός προσεγγίσεων, ανθρώπινες και λειτουργικές διαδικασίες, συν-παραγωγή ενεργειών και δράσεων., εκπαίδευση από το σχολείο, κοινωνική εργασία κά. Αντίθετα με εξουσιαστική υπεροψία, εντολές, εγκυκλίους, γραφειοκρατική νοοτροπία δεν αλλάζει τίποτε, δεν δημιουργείται η κρίσιμη μάζα που κινητοποιεί την κοινωνία για να ενεργοποιεί γρήγορα τα “αντανακλαστικά” συστημάτων ή μηχανισμών. Πρόκειται δηλαδή για διαφορετική πολιτική κουλτούρα, για “αφίππευση” πολιτικών και αυτοδιοικητικών από καρέκλες και βηματισμό μαζί με τους πολίτες. Όλα τα άλλα είναι σενάρια επί χάρτου, κύκλοι περί ανέμων και υδάτων!
Η "Εθνική τραγωδία" μέσα απο τα σκίτσα του Χρ.Παπανίκου
Ο Αγρινιώτης σκιτσογράφος Χρήστος Παπανίκος «καυτηριάζει» μέσα από τρια νέα σκίτσα την επικαιρότητα που δεν είναι άλλη απο την τραγωδία με τους δεκάδες νεκρούς απο την πύρινη λαίλαπα της Αττικής
Ντροπή… Ντροπή… Ντροπή…
Γράφει ο Γιώργος Αθανασιάς
Ντροπή στους σύγχρονες Νέρωνες, στους ανελέητους πυρομανείς, όποιοι κι αν είναι, απ’ όπου κι αν προέρχονται, όπου κι αν στόχευαν, όπου κι αν βρίσκονται…
Ντροπή στην ξεδοντιασμένη, στην απαρχαιωμένη, στην σκουριασμένη, στην κολλημένη, στην σαραβαλιασμένη κρατική μηχανή…
Ντροπή στους αδέξιους, στους ημιμαθής, στους επικινδύνους χειριστές της…
Ντροπή στους ανεύθυνους, που υποδύονται τους υπεύθυνους…
Ντροπή στους ασυντόνιστους συντονιστές…
Ντροπή σε όλους εκείνους, που ετούτος ο λαός τους ανέθεσε ρόλο πρωταγωνιστικό, ενώ δεν τους ταιριάζει ούτε ο ρόλος του συμπαθητικού κομπάρσου…
Ντροπή σε όλους όσοι θα ’πρεπε να αισχύνονται για τα λάθη τους και από την ανεπάρκειά τους και δεν το κάνουν…
Ντροπή σε όλους όσοι κατέχουν ηγετικές θέσεις και καταθέτουν, εντελώς ανερυθρίαστα, απλά και μόνο την «οδύνη» τους, την «βαθιά» τους λύπη και τα «θερμά» τους «συλλυπητήρια»…
Ντροπή σ’ έμενα τον «ψεκασμένο», αλλά «ενεργό» πολίτη, που έχω εναποθέσει της «σωτηρίας» μου τις ελπίδες στους κατ’ επάγγελμα «σωτήρες»…
Ντροπή σ’ έμενα τον «ψεκασμένο», αλλά «ενεργό» πολίτη, που δεν λαμβάνω ιδία βουλήσει, έστω τα στοιχειώδη, μέτρα για την προστασία της περιουσίας μου, αλλά και της ίδιας της ζωής μου…
Ντροπή σ’ εμένα τον απαθέστατο… τον ανάλγητο τηλεθεατή, που παρακολουθούσα -και δυστυχώς εξακολουθώ να παρακολουθώ- τα φρικτά τεκταινόμενα, λες κι έβλεπα –και συνεχίζω να βλέπω- κινηματογραφική ταινία…
Ντροπή… Ντροπή… Ντροπή…
Εύγε… Εύγε… Εύγε…
Εύγε στους πυροσβέστες, στους δασοπυροσβέστες, στους χειριστές των πυροσβεστικών οχημάτων, των αεροπλάνων και των ελικοπτέρων, καθώς και σε όλους τους θεσμικούς παράγοντες, που έκαναν ό,τι μπορούσαν, για να μετριάσουν την συμφορά…
Εύγε σε όλους τους εθελοντές, που έκαναν το πρόβλημα των συνανθρώπων τους πρόβλημά τους και που προσέγγισαν τη ζωή όλων όσοι πάλευαν άνισα με τον θάνατο, λες κι ήταν η δική τους ζωή…
Μπράβο τους…
Ημερίδα για αιολικά:"Προφανής η δουλοπρέπεια της δημοτικής αρχής Αγράφων"
Γράφει ο Κώστας Νικολάου
Δημοτική αρχή Αγράφων:“Εζυγίσθη, Εμετρήθη και Ευρέθη… Ελλειποβαρής”
Η τραγωδία της Νιάλας
Ελλειποβαρής, τραυματισμένη και απομονωμένη βγήκε η δημοτική αρχή Αγράφων από την “ημερίδα στα Άγραφα” που η ίδια επέλεξε (με καθυστέρηση τεσσάρων ετών) και που είχε ως σκοπό την ενημέρωση των πολιτών για τις βιομηχανικές αιολικές εγκαταστάσεις στις βουνοκορυφές και με υδροηλεκτρικά, των ποταμών και ρεμάτων της περιοχής των Αγράφων από την λίμνη Κρεμαστών, τον Αχελώο, έως την λίμνη Πλαστήρα και Σμόκοβο.
Μια ημερίδα, εξαρχής προκλητική, αφού ο δήμαρχος ήταν χωρίς εισήγηση, χωρίς απόφαση του Δ. Συμβουλίου για το τι ο ίδιος θέλει, παραδίδοντας έτσι την εκδήλωση σε εκπροσώπους των επιχειρήσεων «αιολικών» και με συντονιστή μάλιστα το άτομο που δέσμευσε (από πλευράς ΡΑΕ) όλες τις βουνοκορφές και τα ποτάμια στην Ευρυτανία. Με φτηνό αλλά και αήθη τρόπο, ο δήμαρχος ήθελε να αποποιηθεί τις δικές του ευθύνες και να τις μεταφέρει, στους προκατόχους του αλλά και στην Περιφέρεια που παλαιοτέρα είχαν πάρει την απόφαση.
Τα Άγραφα θα σωθούν - δεν θα γίνουν ΒΙ.ΠΕ
Οι ομοβροντίες και καταιγιστικές παρεμβάσεις που ακολούθησαν
(α) λεπτομερείς αναλύσεις των ειδικών επιστημόνων ότι η μορφολογία και η σαθρότητα των εδαφών δεν επιτρέπει και απαγορεύει ρητά τέτοιου είδους παρεμβάσεις (εξάλλου η περιοχή έχει χαρακτηριστεί Natura 2000) με οφθαλμοφανείς κινδύνους να πληγεί θανάσιμα ολόκληρη η περιοχή
(β) οι αποκαλύψεις των φορέων #Σώστε τα Άγραφα# ότι πρόκειται, για κοστοβόρες και αμφίβολης αποτελεσματικότητας «επενδύσεις» (ελλιπείς μελέτες λειτουργίας και απουσία γεωλογικών μελετών) και που βασίζονται μόνο σε επιδοτήσεις και στην εκμετάλλευση των νερών της περιοχής
(γ) οι “κραυγές” αγωνίας και εκκλήσεις των κατοίκων της περιοχής των Αγράφων
(δ) αιτήματα για ήπιων μορφών ανάπτυξης που αναδείχτηκαν
(ε) τέλος και με την τοποθέτηση της Περιφέρεις ότι τάσσετε στο πλευρό της κοινωνίας και κατά των ανεμογεννητριών στα Άγραφα, απογυμνώνουν πλήρως τη δημοτική αρχή ιδιαιτέρα τον δήμαρχο Αγράφων κ. Θ. Μπαμπαλή (που 4 χρόνια κρύβεται) και τον καθιστούν κύριο υπεύθυνο των επικείμενων ανεπανόρθωτων καταστροφών.
Προσβολές - Δουλοπρέπεια
Η δουλοπρέπεια της δημοτικής αρχής Αγράφων είναι προφανής. Ο δήμαρχος δεν έχει το θάρρος να πει ευθέως την γνώμη του και το αναθέτει σε άλλους. Μάλιστα στους εκπρόσωπους των εταιρειών οι οποίοι εδώ και μέρες, δημοσίως απειλούν τους πάντες (και τον ίδιο) ότι.. θα σύρουν στα δικαστήρια οποιανδήποτε συμβάλει στην ακύρωση των έργων!! Οι οποίοι ήρθαν για να ταπεινώσουν και να μας προσβάλουν… τάζοντας καθρεφτάκια…. λες και είμαστε ιθαγενείς!! Και αφού είδαν δεν περνάνε οι μπαρούφες τους επιτίθενται σε όλους τους παραβρισκόμενους, ότι κακώς πήγαμε εκεί, και πως το θέμα αφορά μόνο τους κατοίκους του χωριού των Άγραφων!!
Από πλευράς των φορέων απαιτήθηκε να αναλάβει τον συντονισμό ο Δήμος και να άρουν οι εργολάβοι τις απειλές τους, δυστυχώς ο δήμαρχος, αγνόησε το αίτημα, υιοθετώντας τις προσβολές που συνέχυσαν να εκτοξεύουν οι εργολάβοι!!
Ο Δήμαρχος Αγράφων γνωρίζει και σιωπά
Με φράσεις.. «θλίψη, απορία, αγανάκτηση, οργή, αίσχος και αηδία»!! είχε επιτεθεί στην περιφέρεια (9/8/2012 Ε.Ν) ο κ. Θ. Μπαμπαλής, για την απόφαση εγκατάστασης αιολικών στα Άγραφα!!
Και.. «…Για τα αιολικά πάρκα των Αγράφων αγνοήθηκαν βασικά αντικειμενικά κριτήρια!! Το υψόμετρο σε αυτά τα σημεία είναι 2.000 μέτρα!! Το έδαφος εκεί είναι βραχώδεις και θα έχουμε κίνδυνο κατολισθήσεων και καταστροφές στο φυσικό περιβάλλον!! Απαιτείται η διαπλάτυνση των δρόμων στα 12 μέτρα από 3 - 4 που είναι τώρα!! Καταστρέφονται περιοχές ιδιαιτέρου κάλους!! Με τις παρεμβάσεις αυτές καταστρέφεται ο τουρισμός και η ανάπτυξη!! Η κτηνοτροφία!! Και οι αγροικίες της περιοχής!!
Αυτά έλεγε (τότε) ο δήμαρχος ως αντιπολίτευση, τα ίδια και οι φορείς #Σώστε τα Άγραφα# απλά, χωρίς χαρακτηρισμούς συνεχίζουμε.
Ανεξήγητη η στάση της δημοτικής αρχής
Στο τέλος της εκδήλωσης και αφού αναδείχτηκε το θέμα από όλες τις πλευρές και οι νέοι κίνδυνοι που τίθενται για τον Νομό, ουδείς από τους παραβρισκόμενους συμμερίστηκε και στήριξε τις προτάσεις των εταιριών. Η τοποθέτηση των αρμοδίων της Περιφέρειας ουσιαστικά κάλεσαν το Δήμου να πάρει απόφαση κατά, διότι και στην ανατολική Ευρυτανία (με απόφαση του Δήμου Καρπενησίου) οι κάτοικοι ανέτρεψαν την εγκατάσταση ανεμογεννητριών στην περιοχή Κοκκάλια – Τρυπήρι. Επειδή και η Περιφέρεια Θεσσαλίας (πρόσφατα) αποφάσισε ομοφώνα κατά των εγκαταστάσεων στα Άγραφα. Και επειδή ο ίδιος γνωρίζει τις καταστροφές που θα προκληθούν. Θα περίμενε κανείς, ο δήμαρχος, να ταχτεί με το δίκαιο και την λογική, ανταποκρινόμενος στον θεσμικό του ρόλο και να τεθεί επικεφαλής στον αγώνα. Αντ΄ αυτού, όπως ο ίδιος δήλωσε… αδυνατεί να ανατρέψει την απόφαση εγκατάστασης γιατί λέει… έχει είδη δρομολογηθεί!!
Οι ηγέτες όμως κρίνονται στα δύσκολα και όχι στα εύκολα. Ή είναι με την κοινωνία ή απέναντι της, και όταν δεν μπορούν υπάρχει και η παραίτηση.
Περισσότερα...
Στο "διεθνές" πανηγύρι του Αϊ-Λια στα Δολιανά Ευρυτανίας
Γράφει ο Γιάννης Γιαννακόπουλος
Τα Δολιανά η Σουρνάρα της Ευρυτανίας είναι ένα μικρό χωριό στη νότια πλαγιά του όρους Καλιακούδα. Βρίσκεται στην κυριολεξία στην αγκαλιά της καταπράσινης Ευρυτανικής γης. Η πρόσβαση στο Δολιανά είναι πολύ δύσκολη με ευκολότερη αυτή μέσω του Μεγάλου Χωριού. Οι κάτοικοι το εγκατέλειψαν από πολλά χρόνια και οι περισσότεροι ξενητεύτηκαν στα πέρατα της γης για μία καλύτερη ζωή.
Όμως δεν ξέχασαν ποτέ το χωριό τους και κάθε χρόνο στις 20 Ιουλίου δίνουν εδώ το ραντεβού τους στο πανηγύρι του Αϊ-Λια ου το χαρακτηρίζουν διεθνές επειδή προσέρχονται από όλα τα μέρη του κόσμου.Εντύπωση προκαλούν στον επισκέπτη δύο πινακίδες. Η μια στη μνήμη του Χρήστου Βαστάκη, στο μικρό δρόμο που οδηγεί στο εκκλησάκι του Αϊ-Λια και η άλλη στη μνήμη του Νίκου Μουτογιάννη στην μικρή πλατεία μπροστά στην εκκλησία.
Ο Χρήσος Βαστάκης που μετανάστευσε στο Νιού Χαίηβεν της Αμερικής ήταν η ψυχή του πανηγυριού. Αυτός το διοργάνωνε κάθε χρόνο και κατάφερε να το κάνει θεσμό ώστε να συνεχίζεται και μετά τον θάνατό του. Ο Νίκος Μουτογιάννης μετά από μακροχρόνια διαμονή στο εξωτερικό τα τελευταία χρόνια της ζωής του ζούσε μόνος του στο χωριό όλη την διάρκεια του έτους. Τα σημειώσουμε ότι τα Δολιανά βρίσκονται σε έναν από τους δρόμους προς το περίφημο "Πάντα Βρέχει".
Υ.Γ.Με την ευκαιρία δείτε το παρακάτω βίντεο που είναι αφιερωμένο στους Ευρυτάνες μετανάστες... αυτούς που έφυγαν αλλά δεν ξεχασαν..
https://www.youtube.com/watch?v=MQ4PPTaXBss
Αυτή η λέξη από «Δ» !
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Δημοκρατία: 44 χρόνια από την πτώση της δικτατορίας. Από τα συνθετικά “δήμος” και “κράτος” δηλ. συνέλευση και κυριαρχία. Επινοήθηκε τον 5ο πχ αιώνα στην αρχαία Αθήνα σε αντιδιαστολή με την μοναρχία, την αριστοκρατία και την ολιγαρχία. Στο έδαφος αυτής της κληρονομιάς και των σκληρών εμπειριών δικτατοριών και ξενόφερτων παρεμβάσεων άρχισε η μεταπολίτευση.
Με οργάνωση, μαθητικό και φοιτητικό κίνημα, ΔΑΠίτες, ΚΝίτες, ΠΑΣΠίτες, Ρηγάδες, Β' Πανελλαδικάριους, ΠΠΣΠίδες, σε όλα τα χρώματα και όλους όσους πιστεύαμε στον ορισμό ότι “πηγή κάθε εξουσίας είναι ο λαός” -καταγράφεται ως μακροβιότερη περίοδος αποδοτικής δημοκρατίας- με αναζητήσεις και μάχες ιδεών σε ατέλειωτες συνελεύσεις, πολυήμερα αμφιθέατρα, μαζικές συγκεντρώσεις. Το αν μπορεί ο “καπιταλισμός να συμβιώσει με την Δημοκρατία” ή η ρήση Πουλατζά: “ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει καθόλου” στο επίκεντρο της πάλης δεξιάς-αριστεράς και μεταξύ αριστεράς. Αντιιμπεριαλιστικές διαδηλώσεις, εκδημοκρατισμός, κινήματα ειρήνης, εθνικά θέματα στην ημερήσια διάταξη, τα ψηφίσματα και τα τραπεπεζάκια, το κλίμα της δίψας για πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά δικαιώματα, ανεξαρτησία κατασκεύαζαν την εποχή των αγώνων και αισιοδοξίας.
Η τροφοδότηση της ελπίδας και “ματαίωσή” της, η σταθερότητα της δημοκρατίας και η εμβάθυνση, η προσδοκία αλλαγής, είναι το ρυθμιστικό και ανατρεπτικό πλαίσιο που πορεύτηκαν προδικτατορικές γενιές: του 114, των Λαμπράκηδων, του ανένδοτου που συνδαυλίστηκαν με την αντίσταση, το Πολυτεχνείο και μπόλιασαν την γενιά της αλλαγής. Σιγά-σιγά όμως τα κινήματα χειραγωγήθηκαν από τα κόμματα, οι ιδέες αφυδατώθηκαν σε μηχανισμούς, στο κομματικό και εξουσιαστικό παιχνίδι διαιρέσεων. Τα μέσα του ´90 η παγκοσμιοποίηση και οι γιάπηδες αναδύονται αντιθετικά στο πνεύμα, τις ιδεολογίες, τον πλουραλισμό. Επιδιώκουν να φορμάρουν τις μορφές διακυβέρνησης σε θεωρίες μονόδρομων. Έτσι από τους “αμίλητους” έξω από τα μπαράκια, τους όρθιους στις πλατείες, καταλήξαμε μαζί με την κρίση στην μελαγχολική Δημοκρατία, τους θυμωμένους και αγανακτισμένους γενικώς και προς κάθε κατεύθυνση. Η δημοκρατία έγινε “μισητή” από ένα τμήμα πολιτών γιατί η οργή για την μνημονιακή “υποδούλωση” και την αναστολή των λειτουργιών της δαιμονοποιεί την ίδια με βάση ελαττώματα, ανικανότητες, ανηθικότητες, πολιτικές προσώπων και κυβερνήσεων μετά την ένταξη στο ευρώ και την κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού τομέα που γέννησε την κρίση.
Η αποχή, η αδιαφορία, η μη συμμετοχή στα κοινά, η αδράνεια είναι μακράν το πρώτο κόμμα. Η ψήφος προβάλλεται ως μόνο όπλο της Δημοκρατίας, για να αντιμετωπιστεί η αδικία και αποδεικνύεται ότι δεν αρκεί για να αντισταθεί και να μεταβάλει την μοίρα μας. Ο φόβος που καλλιεργούν πλευρές της δεξιάς, η Ακροδεξιά ή η βία, όπου συμβαδίζουν εδώ και ομάδες “αριστερών εξεγερμένων”, ουσιαστικά οδηγούν στον θρίαμβο των εκλογικών και μόνο ποσοστών-αριθμών και “μεταβάλλουν” την ψήφο κάθε ξεριζωμένου, γνωστικού ή μή σε μια “πατάτα μέσα σ' ένα τσουβάλι πατάτες” όπως υπογραμμίζει ο Μαρξ γιατί καθιερώνει τεχνητούς διαχωρισμούς και εμποδίζει την χειραφέτηση των ανθρώπων .
Έτσι η Δημοκρατία “δεν ασκείται από τον λαό για τον λαό”. Πέρα από αναλυτικές ταξινομήσεις (αντιπροσωπευτική , άμεση, προεδρική, φιλελεύθερη, κοκ) με ιδιαίτερη σημασία στα σύγχρονα ζητήματα: λήψη αποφάσεων, υπερεθνικά όργανα και ενώσεις κρατών, η Δημοκρατία στην Ευρώπη είναι πολύπλοκη ιστορία καθώς προϋποθέτει νέες δομές, αποτελεσματικές μεθόδους και διαδικασίες. Δύσκολοι καιροί γιατί η συσχέτιση της Wall Street, των αγορών, της οικονομίας και της παγκοσμιοποίησης που εξελίσσονται μαζί με την δημοκρατία, που είναι σε ύφεση ή δέχεται πολύ εχθρότητα, είναι ζωτική για το μέλλον του πολιτισμού. Απαιτούνται ένα συν ένα «Δ» δηλ. Δημιουργική Δημοκρατία. Συνθέσεις, λύσεις, ιδέες, έργο, ποιότητα σε κάθε πράξη, ώθηση της Δημοκρατίας σε ένα κόσμο που όλο και πιο πολύ η λειτουργία της θα σχετίζεται με τη γνώση, την νοημοσύνη, τον έλεγχο της τεχνολογίας, την διάχυση των επιτευγμάτων της!
"Έχουμε ιερό καθήκον προς τους προγόνους μας να αφήσουμε καθαρά και παρθένα τα Άγραφα"
Κραυγή αγωνίας και απόγνωσης ενός Αγραφιώτη-"Όσοι πέρασαν και διοίκησαν αυτόν τον πολύπαθο τόπο ασέλγησαν πάνω του"..
Γράφει ο Τροβατιανός (Μαργώνης Λάμπρος)
Δεν είμαι ούτε καθηγητής ούτε γνώστης των τεχνικών θεμάτων που πρέπει να έχει κάποιος γι’ αυτά τα σοβαρότατα θέματα. Σίγουρα η ενημέρωση που πρέπει να έχουμε όλοι μας και περισσότερο αυτοί που είναι στα πόστα που παίρνουν τις αποφάσεις, πρέπει να είναι συνεχείς και εμπεριστατωμένες και όχι πολιτικές.
Τα ιστορικά Άγραφα, λοιπόν.
ΤΑ ΑΓΡΑΦΑ, είναι η χώρα των βουνών, είναι βουνοσειρές ατελείωτες, βαθιά φαράγγια και ρεματιές, με ορμητικά ποτάμια, σκιερά δάση από θεόρατα έλατα και πανέμορφα μονοπάτια, που οδηγούν σε πέτρινα τοξωτά γεφύρια, με ψηλά περάσματα αλλά και σε μοναστήρια με τεράστια ιστορία με πανέμορφα γραφικά χωριά.Τα Άγραφα είναι από τα πιο αυθεντικά γεωγραφικά κομμάτια της Ελληνικής γης.
Ο παλιός τρόπος ζωής καλά κρατεί και παρόλες τις αλλαγές γύρω του, ο τόπος δείχνει να αδιαφορεί για όλα αυτά.
Τα Άγραφα είναι γνωστά ως τα πέρατα του κόσμου, ως ένας τόπος ανέγγιχτος, ένας τόπος που δεν τόλμησε και δεν μπόρεσε κανένας τόσους αιώνες να τα αλώσει, να τα πατήσει και από παγκόσμιος πόλος έλξης, και μοναδικής ομορφιάς, κινδυνεύουν να μετατραπούν σε μια απέραντη βιομηχανική περιοχή, με την δική σας σφραγίδα, με την δική σας υπογραφή.
Δεν χρειάζεται να αναφερθώ στις μη ανατρέψιμες καταστάσεις και αλλοιώσεις που θα υποστούν αυτά τα παρθένα και ιστορικά μέρη, στον βωμό της υποτιθέμενης πράσινης ενέργειας.‘’Το περιβάλλον θα έπρεπε να ανήκει στην κατηγορία της εθνικής μας ασφάλειας. Η υπεράσπιση των φυσικών μας πόρων, είναι το ίδιο σημαντική με την άμυνά μας από εξωτερικούς κινδύνους. Αλλιώς τι μένει να υπερασπιστούμε;’’Οι Ευρωπαϊκές χώρες φυλάσσουν ως κόρη οφθαλμού τις κορυφογραμμές τους. Είναι οι γραμμές του ορίζοντα που καθορίζουν τα ορεινά τοπία, την χλωρίδα τους και την πανίδα.
Δεν τοποθετούνται άνευ μελέτης ανεμογεννήτριες (αιολικά πάρκα, ακούγεται πιο όμορφα στον κόσμο), όπου να ‘ναι και ιδικά στα ευαίσθητα οικοσυστήματα και σε περιοχές ιδιαίτερου φυσικού και ιστορικού κάλλους, όπως είναι τα Άγραφα.Γι’ αυτό τον λόγο από ότι φαίνεται πλέον κατάργησαν τα βοσκοτόπια, που επί δεκάδες χρόνια έβοσκαν τα κοπάδια τους οι τσοπάνηδες και τους πήγαν αλλού δήθεν καλύτερα και έτσι δημιούργησαν περισσότερα προβλήματα, για να είναι καθαρό και ελεύθερο το πεδίο ώστε ανενόχλητοι να ολοκληρώσουν το έγκλημα.Οι γεωλογικές δυνάμεις που δημιούργησαν την οροσειρά της Πίνδου, άρα και των Αγράφων, χάρισαν στην πατρίδα μας τοπία ιδιαίτερου κάλλους και οικοσυστήματα υψηλής οικολογικής σημασίας, η ποιότητα των οποίων έχουν χαρακτηρισθεί ως τόποι NATURA δηλ. προστατευμένοι τόποι όπου δεν γίνονται παρεμβάσεις.
Αυτό δεν φαίνεται να έχει εκτιμηθεί από την κεντρική διοίκηση του κράτους , αλλά και ούτε από την τοπική αυτοδιοίκηση, (περιφερειακά και δημοτικά συμβούλια της περιοχής).Είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο, που βάζουμε βιαστικά και τόσο επιπόλαια, τις ‘’επενδύσεις’’ πριν από την Εθνική χωροταξική πολιτική, έτσι χωρίς σοβαρό επενδυτικό σχέδιο, χωρίς νομικό πλαίσιο!!Σε χώρες όπου η ‘’Δημοκρατία ακόμα κατορθώνει να επιβιώνει’’, οι πολιτικές δεν εφαρμόζονται από άσχετους και αιρετούς με αλαζονεία ή ύφος ‘’τοπικού πασά’’ και κυρίως χωρίς αυταρχισμό, για τέτοια μεγάλα και σοβαρά τοπικά θέματα.
Εκτός από μακρά διαβούλευση, γίνονται και δημόσιες συζητήσεις παρουσία όλων, υποχρεωτικά. Γίνονται επιστημονικές μερίδες, με την συμμετοχή ανθρώπων επιστημόνων και μελετητών, που γνωρίζουν (όχι κατ’ επιλογήν της κεντρικής εξουσίας ή της τοπικής) για να γίνουν οι ανάλογες ερωτοαπαντήσεις και φυσικά με την παρουσία των πολιτών που πρώτοι θίγονται και ζημιώνονται από αυτές τις παρεμβάσεις, και πόσο μάλλον εδώ που μιλάμε για εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο, όταν αναφερόμαστε στα Άγραφα.
Μήπως εδώ στον τόπο μας έγιναν δημόσιες διαβουλεύσεις από τους τοπικούς φορείς τέως και νύν και δεν το πήραμε χαμπάρι;
Με μια δόση έντονης αυτοκριτικής, ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε, ότι η πολιτική για το περιβάλλον όλα αυτά τα χρόνια, ένα και μοναδικό κίνητρο είχε: να επιτρέψει στους λίγους να κερδοφορήσουν με την άδεια των ‘’υπευθύνων’’, με την άδεια εκείνων που έφεραν τα αδιέξοδα, μέσα από τα οποία ασφυκτιά η χώρα μας σήμερα.Να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι είμαστε μεν μέρος του προβλήματος, αλλά είμαστε και μέρος της λύσης, αν το θελήσουμε. Αρκεί να ξεφύγουμε από την ‘’αδράνεια του καναπέ’’ και να γίνουμε υπεύθυνοι, ενεργοί πολίτες, με προτάσεις και ιδέες για το αύριο της κοινωνίας μας.
Οι ευθύνες όλων μας είναι πολύ μεγάλες.
Μεγάλη ευθύνη έχει και ο δήμαρχος Αγράφων, ο οποίος γνώριζε από πρώτο χέρι και πιστεύω με τον καλύτερο τρόπο το τί είναι ανεμογεννήτριες, γι’ αυτό άλλωστε ήταν κατηγορηματικά κάθετος, και αρνητικός όταν ήταν αντιπολίτευση.
Αναρωτιέμαι πραγματικά γνώριζε το πρόβλημα και μετά λόγου γνώσης ήταν αρνητικός?, ή απλώς όταν κάποιος είναι στην αντιπολίτευση πρέπει να είναι αντίθετος και να μην συμφωνεί ποτέ με αυτούς που είναι στην εξουσία?Αν είναι το πρώτο, και πραγματικά ήξερε - και πιστεύω ότι φυσικά γνωρίζει πολύ καλά ότι είναι έγκλημα- γι’ αυτό ήταν αντίθετος και κατηγορηματικός, γιατί δεν ενημέρωσε τον Αγραφιώτη που τον εμπιστεύτηκε για το έγκλημα που πάει να γίνει?
Γιατί δεν φρόντισε - ενώ είχε πάρα πολύ χρόνο- όταν έγινε δήμαρχος να κάνει ημερίδες και δημόσια διαβούλευση όπως λέμε, ώστε να ενημερωθεί ο κόσμος για αυτό που σχεδιάζεται να γίνει? Πως θα έχει άποψη ο κόσμος?
Ας μας αιτιολογήσει τουλάχιστον γιατί δεν στηρίζει την θέση του όταν ήταν κατηγορηματικά κατά των ανεμογεννητριών, και να δώσει πειστική απάντηση. Αν είναι το δεύτερο, δηλ. όταν είσαι αντιπολίτευση πρέπει να διαφωνείς, τότε δεν υπάρχουν λόγια να πει κανείς.Το να γίνει ή να μη γίνει ένα έργο στην περιοχή με τον ένα η τον άλλο τρόπο είναι θεμιτό, αλλά το να έχεις μια θέση κατηγορηματική για ένα τόσο σοβαρό θέμα και με γραπτά δημοσιεύματα κλπ, και μετά να μην παίρνεις υπεύθυνα θέση, αυτό πιστεύω ότι δεν είναι λογικό. Βέβαια στις μέρες μας αυτό το φαινόμενο -εγώ το λέω κοροϊδία- είναι στην μόδα.
Βλέπε θέση Μπακογιάννη Κώστα όταν ήταν δήμαρχος Καρπενησίου, αλλά και πόσοι άλλοι βουλευτές όπως ο κύριος Αποστόλου και αρκετοί άλλοι, όταν ήταν βουλευτές της αντιπολίτευσης, είχαν κάνει πολλές γραπτές παρεμβάσεις ερωτήσεις έγγραφα και διαμαρτυρίες στην βουλή για αυτήν την καταστροφή και τώρα που είναι κυβερνώντες έχουν κάνει την λεγόμενη -λέξη που είναι στην μόδα -''κωλοτούμπα''.Είναι κρίμα να είσαι ένας απλός διαχειριστής της κατάστασης.
Οι Ευρυτάνες που έλεγε και ο Βουλευτής Ευρυτανίας κος Κοντογεώργος στην εκπομπή της ΕΤ3 Κυριακή στο χωριό το 2008 στην πλατεία των Αγράφων, ξέχωρα από τα μεγάλα λόγια που έλεγε, και όπως αποδείχτηκε πλέον τώρα ότι ήταν φούμαρα, και όχι μόνο, είπε: ''ότι τα Άγραφα είναι ένας τόπος αετών ένας τόπος για λεβέντες και όχι για κότες''.Τώρα ποια να είναι η θέση του για τις ανεμογεννήτριες στα Άγραφα?
Όλοι όσοι ψηφίστηκαν και διοίκησαν τα Άγραφα εκμεταλλεύτηκαν το όνομα, την ιστορία των Αγράφων, και μέσα από συνέδρια και έκδοση τόμων από τις ημερίδες που έγιναν και μας έκαναν υπερήφανους που καταγόμαστε από έναν ιστορικό τόπο, την ίδια ώρα έδιναν την Ευρυτανία στους λεγόμενους «επενδυτές», για να καταστρέψουν.
Αυτό όμως που με πειράζει πάρα πολύ είναι ότι ΚΑΝΕΝΑΣ από αυτούς που ψηφίστηκαν από τους Ευρυτάνες Αγραφιώτες, μιας και αναφερόμαστε στα Άγραφα, δεν είχε το θάρρος, και το σθένος να πει και μια φορά, συγνώμη πατριώτες ΕΚΑΝΑ ΛΑΘΟΣ. Αλλιώς τα φανταζόμουνα και αλλιώς ήταν τα πράγματα. Προσπάθησα για το καλύτερο αλλά.....
Τελικά μόνο ο Θεός και εμείς οι κοινοί θνητοί κάνουμε λάθη. Αυτοί που κυβερνούν ΠΟΤΕ!!! Αλήθεια αναρωτιέμαι που είναι όλοι αυτοί οι σύνεδροι, όλοι αυτοί οι καθηγητές και ιστορικοί επιστήμονες σήμερα;Γιατί δεν εμφανίζονται να στηρίξουν την ιστορία που τόσο καλά γνωρίζουν; Που είναι η ηγεσία της εκκλησίας, να πει την γνώμη της, ώστε όλοι μαζί να προσπαθήσουμε να αποτραπεί αυτό το έγκλημα που πάει να γίνει, αφού στον νομό Ευρυτανίας είναι διάσπαρτα ιστορικά μοναστήρια και εκκλησίες, με πάρα πολύ τουρισμό και επισκεψιμότητα;
Κρίμα τα τόσα συνέδρια και ημερίδες για την ιστορικότητα των Αγράφων, για τα απάτητα βουνά που δεν τα άλωσαν οι τούρκοι και οι ξένοι κατακτητές. Τα καταστρέφουμε μόνοι μας δεν θέλουμε άλλους.
Κλείνοντας θα ήθελα να πω ότι οι άνθρωποι και ειδικά όσοι ανακατεύονται με τα κοινά και ασκούν δημόσια διοίκηση, πρέπει να έχουν το θάρρος να υποστηρίζουν τις θέσεις στους και να αναλαμβάνουν και το κόστος των λεγομένων τους και των πράξεων τους.Να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, να σταθμίσουν τις ιστορικές για την περιοχή στιγμές και να πάρουν την πρέπουσα απόφαση συντασσόμενοι με την τοπική κοινωνία και όλους τους φορείς της, που τους ψήφισαν, και όχι με τα οικονομικά συμφέροντα, που θα προκαλέσουν μια μη αναστρέψιμη καταστροφή για το μέλλον του τόπου.
Όσο για τους εκκολαπτόμενους νέους και μη παράγοντες που διεκδικούν ρόλους και αξιώματα στον Δήμο Έμμεσα πλην σαφώς τάσσονται στο πλευρό των επιχειρηματικών ομίλων κάνοντας σημαία τα λεγόμενα “αντισταθμιστικά οφέλη” και φαίνεται να χτίζουν καριέρα πάνω σε αυτά.Κάποια στιγμή στο παρελθόν είχα γράψει στην τοπική εφημερίδα «Ο ΝΟΣΤΑΛΓΟΣ» ότι «όσοι πέρασαν και διοίκησαν αυτόν τον πολύπαθο τόπο τα Άγραφιώτικα χωριά δηλ, ασέλγησαν πάνω του» τώρα όμως αν γίνει αυτό το έγκλημα το ασέλγησαν θα είναι λίγο, θα είναι πταίσμα.
Αφού δεν είμασταν ικανοί ως λαός και χρεωκοπήσαμε την Ελλάδα, την οποία φορτώνουμε στις επόμενες γενιές, στα παιδιά και στα εγγόνια μας, τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε να τους αφήσουμε ένα καθαρό και παρθένο περιβάλλον, όπως το δανειστήκαμε από τους προγόνους μας.Έχουμε υποχρέωση και ιερό καθήκον- όσοι πιστεύουν πλέον σε αυτά, γιατί βλέπω ότι είναι λιγοστοί – στους προγόνους μας που έχυσαν το αίμα τους για να είναι ελεύθερα αυτά τα βουνά και τα ιστορικά μοναστήρια.
Ένας οδηγός αισιοδοξίας, αντίδοτο στη μιζέρια της καθημερινότητας
Γράφει ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας*
Το τελευταίο διάστημα, η καθημερινότητα όλων μας έχει κατακλυστεί από έννοιες, λέξεις κι εντέλει μια πραγματικότητα δυσοίωνη και απειλητική: Μνημόνια, κρίση, ανεργία, αβεβαιότητα, έλλειψη κοινωνικής συνοχής και ομόνοιας.
Σε ατομικό επίπεδο οι παραπάνω συνθήκες φυσικά και δεν ευνοούν την αισιοδοξία, ένα αίσθημα ψυχικής ανάτασης τόσο απαραίτητο για την δημιουργικότητα και την ευτυχία. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει: Νοιώθουμε απειλή και αναστάτωση σε ένα περιβάλλον χωρίς σιγουριά, σε μια κοινωνία που δονείται αδέξια και χωρίς σαφή προσανατολισμό.
Σε μια προσπάθεια να βρούμε κάποιες σταθερές θα μπορούσαμε ίσως να ανατρέξουμε σε αξίες που να αντέχουν στο χρόνο, για να αντλήσουμε δύναμη και έμπνευση ή έστω ένα σημάδι εξόδου από το τούνελ...
Ας θυμηθούμε μερικές απλές συμβουλές που αφορούν τις ζωές όλων μας, έναν Οδηγό Αισιοδοξίας αντίδοτο στη μιζέρια της καθημερινότητας.
1. Η ζωή είναι μία και μοναδική - και μάλιστα οι μεγαλύτεροι μας διαβεβαιώνουν ότι είναι και σύντομη... - ας τη ζήσουμε χωρίς εκπτώσεις και χωρίς περικοπές. Να μην χαρίσουμε και να μην χαραμίσουμε τις πολύτιμες στιγμές που την απαρτίζουν.
2. Το γέλιο είναι ευτυχία. Το χιούμορ είναι αναζωογονητικό. Ας αφεθούμε στην αστεία πλευρά των πραγμάτων, ας αναζητήσουμε την χαλαρή πλευρά του εαυτού μας.
3. Συγχωρέστε... εαυτόν και αλλήλους. Το ξέρω δεν είναι εύκολο (άλλο να το λες κι άλλο να το κάνεις) όμως είναι τόσο ανακουφιστικό που αξίζει να δοκιμάσει κανείς: Τα οφέλη είναι τόσα πολλά που δεν θα ξανακρατήσεις κακία...
4. Μην συγκρίνετε τη ζωή σας με τις περιπτώσεις των άλλων. Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, κάθε ιστορία επίσης. Στην πραγματικότητα πότε δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι ακριβώς συμβαίνει στους άλλους οπότε οι συγκρίσεις περισσεύουν.
5. Χαρείτε την συντροφιά των φίλων σας κι όσων εσείς αγαπάτε. Είναι δωρεάν και αξίζει πολύ περισσότερα από πολλά!
6. Αναζητήστε την επαφή με την φύση. Το πράσινο και το γαλάζιο, ο αέρας, η θέα από ψηλά, οι ήχοι, το νερό και πάνω απ' όλα ο ήλιος λειτουργούν ευεργετικά στις αισθήσεις, μας χαλαρώνουν και μας ηρεμούν.
7. Οργανώστε ένα ταξίδι, έστω και κάπου κοντά. Η αλλαγή παραστάσεων γεμίζει τις μπαταρίες για την συνέχεια. Κι αν δεν έχετε καθόλου χρήματα ταξιδέψτε αλλιώς: Διαβάστε ένα ωραίο βιβλίο!
8. Παίξτε παιχνίδια. Μην φοβηθείτε να ξαναγίνετε παιδί, αυτά ξέρουν καλύτερα να αγνοούν την κρίση.
9. Συμφιλιωθείτε με το παρελθόν και τα λάθη σας. Κανείς δεν είναι αλάνθαστος κι όλοι έχουμε δικαίωμα στην αποτυχία.
Ας ξανασηκωθούμε κι ας συνεχίσουμε. Εξάλλου είπαμε πως η ζωή είναι μικρή...
10. Κάντε έρωτα και απολαύστε την σαρκική ηδονή. Η ερωτική παρόρμηση είναι μέσα μας, ας την απελευθερώσουμε και μαζί ας απελευθερωθούμε και εμείς.
Ίσως διαπιστώσετε ότι πολλά και τόσο σημαντικά πράγματα γύρω μας δεν κοστίζουν, είναι άφθονα και δεν εξαρτώνται από τους άλλους. Αρκεί να το πιστέψουμε, να το θελήσουμε και να τα αναζητήσουμε γύρω μας, μέσα μας...
θα δείτε ότι θα σας δοθούν απλόχερα...
*Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπευτής, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».
