Πέθανε σε ηλικία 90 ετών ο μεγάλος ηπειρώτης δεξιοτέχνης του κλαρίνου Πετρολούκας Χαλκιάς.
Ο θάνατός του έγινε γνωστός από συναδέλφους του που προχώρησαν σε αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ανάμεσα στους ανθρώπους που αναφέρθηκαν στον θάνατο του Πετρολούκα Χαλκιά ο Γιάννης Καψάλης έγραψε:
"Κακα μαντάτα ήρθανε το ξημέρωμα για όλους μας
Ο μεγάλος ΠΕΤΡΟΣ ΛΟΥΚΑΣ ΧΑΛΚΙΑΣ έφυγε από κοντά μας.Καλο ταξιδι μπάρμπα Πέτρο θα είσαι πάντα στις καρδιές μας στη ψυχή μας και ποτέ δεν θα ξεχαστείς γιατί ήσουν ένας από τους μοναδικούς που μας ταξίδευες με το παίξιμο σου και άφησες τη δική σου σφραγίδα και την ιστορία σου στη παραδοσιακή ηπειρώτικη μουσική μας. Όλη η Ήπειρος και όλη Ελλάδα μας σήμερα πενθεί.
Να δώσεις ένα μεγάλο φιλί στον πατέρα μου τον Σταύρο Καψαλη και στον μεγάλο Ναπολέων Δαμο.Ήσασταν οι στυλοβάτες και οι Κολώνες της ηπειρώτικης μουσικής πάντα θα σας μνημονεύουμε και ποτέ δεν θα ξεχαστείτε. ΑΘΑΝΑΤΟΙ
Συλλυπητήρια στην οικογένεια"
Σε σχετικό αφιέρωμά του το Docville είχε γράψει σχετικά με τον Πετρολούκα Χαλκιά σχετικό αφιέρωμά του με τίτλο “Τα πιο γλυκόλαλα κλαρίνα”:
«Τελευταίος αλλά εξίσου σημαντικός σολίστας του κλαρίνου είναι ο ηπειρώτης Πέτρος (Πετρολούκας) Χαλκιάς. Γεννήθηκε στην Καστάνιανη της επαρχίας Πωγωνίου του νομού Ιωαννίνων το 1934 και από την ηλικία των 11 χρόνων ασχολήθηκε με την τέχνη του κλαρίνου, δίπλα στον Φίλιππα Ρούντα , «το καλύτερο κλαρίνο του Ζαγορίου». Το 1960 μεταναστεύει στην Αμερική όπου θα παραμείνει 20 χρόνια.
Τέλη του 1979 επιστρέφει στην Ελλάδα και εγκαθίσταται στην Αθήνα. Από εκείνη την εποχή παίζει σε γνωστά μουσικά κέντρα, σε συναυλίες, εμφανίζεται σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές και συμμετέχει σε ηχογραφήσεις και δίσκους με γνωστούς καλλιτέχνες. Μειλίχιος, ευθυτενής και αειθαλής, παρά το γεγονός ότι διάβηκε τον ρουβίκωνα της 8ης δεκαετίας του, ο Πετρολούκας Χαλκιάς παραμένει μεγάλος δεξιοτέχνης του κλαρίνου, τελευταίος εκπρόσωπος μιας γενιάς αυτοδίδακτων μουσικών που σημάδεψε τη δημοτική μας παράδοση και δάσκαλος για τους νεότερους μουσικούς που ασχολούνται με το είδος. Γιατί όπως λέει ο ίδιος σε μια συνέντευξή του: «Το όνειρό μου είναι να μεταδώσω αυτά τα παραδοσιακά τραγούδια στους νεότερους, όπως τα πήρα εγώ από τους παλιότερους. Γιατί η παράδοση είναι σαν μια σπίθα μέσα στην καρδιά μας».
