Ανακαλύπτοντας τον ..«Θησαυρό της Μεγάλης Κάψης»
Γράφει ο Ηλίας Γ. Προβόπουλος
Στον Αίσωπο αποδίδεται μια διδακτική ιστορία στην οποία περιγράφεται η αξία του μόχθου και της συστηματικής εργασίας που αποτέλεσμά της είναι η προκοπή. Αυτή λέει πως κάποτε ένας πατέρας όταν πέθανε άφησε το αμπέλι στους τρεις γιούς τους, οι οποίοι δεν φημίζονταν για την εργατικότητά τους αλλά για να τους προτρέψει είπε ότι κάπου ανάμεσα στα κλήματα ήταν κρυμμένος ένας θησαυρός. Οι γιοί του μόλις πέθανε ο πατέρας τους πήραν αμέσως τα τσαπιά και έσκαψαν από άκρη σε άκρη το αμπέλι και σαν τέλειωσαν χωρίς να βρουν τίποτα, άρχισαν να βρίζουν τον μακαρίτη λέγοντας πως τους κορόιδεψε.
Την επόμενη χρονιά όμως είδαν ότι το αμπέλι έδωσε τους καλύτερους καρπούς από ποτέ και έτσι απόλαυσαν ένα σπουδαίο τρύγο, πούλησαν αρκετά σταφύλια και είδαν χρήματα στην τσέπη τους. Μαθαίνοντας το γεγονός οι γείτονες σχολίασαν ότι αυτός ήταν ο θησαυρός που εννοούσε ο πατέρας τους και από τότε συνέχισαν να σκάβουν με τον ίδιο ζήλο το αμπέλι και έβλεπαν κάθε χρόνο να πηγαίνει καλύτερα και να κερδίζουν αρκετά.
Ασφαλώς και είχα κατά νου αυτή την ωραία ιστορία, την οποία κάποτε μας δίδασκαν στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου, όταν άρχισα την άνοιξη που μας πέρασε να φροντίζω το μεγάλο χωράφι που πριν από χρόνια λόγω ηλικίας άφησαν οι γονείς μου και έγινε λόγγος. Το γεγονός σχολίασαν ποικιλοτρόπως τόσο οι συγχωριανοί, όσο και οι υπόλοιποι στην οικογένεια αλλά δεν έδωσα σημασία καθώς έβαλα στόχο να καλλιεργήσω ένα κομμάτι του και να φυτέψω αρκετά δέντρα να με θυμούνται οι επόμενες γενιές. Προς τούτο άρχισα συστηματική δουλειά η οποία εντάθηκε με το ξέσπασμα της επιδημίας πράγμα που ελάφρυνε κάπως τα άγχη που μου φόρτωσε και λειτούργησε και ψυχοθεραπευτικά.
Στις προσπάθειες για την ανανέωση του δέντρων του χωραφιού, επιχείρησα το φύτεμα νέων και άρχισα με τις μικρές άγριες καστανιές που έπαιρνα από τον λόγγο. Έτσι ξεκίνησα μια κρύα ημέρα του Φλεβάρη να φτιάξω μια μεγάλη τρύπα σε ένα σημείο κοντά που κάποτε έφτιαχνε κήπο η μάνα μου να φυτέψω μια. Δεν έσκαψα πολύ και ξαφνικά πετάγετε ένα πίδακας παγωμένου νερού που με έβρεξε πατόκορφα. Δεν ήξερα τι ήταν, το μυαλό μου πήγε σε μια σωλήνα με την οποία κάποτε ο πατέρας μου πήγε νερό στην αχυρώνα. Έτσι έψαξα βρήκα μια βάνα, έκοψα τη ροή και πήγα μέσα στα νεύρα να δω τη ζημιά είχα κάνει.
Σκάβοντας τις λάσπες δίπλα από τη σωλήνα το τσαπί χτύπησε σε κάτι που έμοιαζε με στρογγυλό κεραμίδι και αμέσως χύθηκαν έξω ένα σωρό νομίσματα! Τρελλάθηκα... Τι είναι αυτό λέω μέσα μου. Σκύβω, πιάνω κάποια από τα νομίσματα, ήταν ελαφρά. Ακολούθησα το τυπικό, όπως ξέρω κάνουν οι αρχαιολόγοι. Πήρα τη μηχανή, φωτογράφησα το σημείο που τα βρήκα και κατόπιν τράβηξα το σπασμένο κανατάκι που ήταν γεμάτο νομίσματα, μάζεψα και όσα έπεσαν στο χώμα και τα πήρα στο σπίτι. Από τη χαρά της ανακάλυψης, παράτησα το σκάψιμο και αφού καθάρισα μερικά από τις λάσπες και είδα τις όψεις τους, βάλθηκα να ψάχνω στο διαδίκτυο για το τι είναι αυτά και δεν δυσκολεύτηκα καθόλου.
Είναι νομίσματα του Βιλαρδουίνου Β’, κομμένα στο νομισματοκοπείο της Άρτας το 1250 μια εποχή φτώχειας όπως αποδεικνύει το μέταλλό τους, από χαλκό τα περισσότερα και κάποια λίγα ασημένια. Η συλλεκτική αξία τους είναι μικρή αλλά η αρχαιολογική μεγάλη καθώς τέτοια στοιχεία από την Φραγκοκρατία στην Στερεά Ελλάδα σπανίζουν. Τα έχω φυλαγμένα μαζί με το κανατάκι που τα περιείχε και κάποια στιγμή θα τα παραδώσω στην Αρχαιολογική Υπηρεσία γιατί εκεί ανήκουν και θα ήθελα πολύ όταν τα περιποιηθούν να τα βαφτίσουν «Ο Θησαυρός της Μεγάλης Κάψης» γιατί στη γη αυτού του χωριού περίμεναν τόσα χρόνια να βγουν πάλι στην επιφάνεια έστω και δεν έχουν κανένα αντίκρισμα σε οποιονδήποτε πάγκο.
Για μένα το ότι βρήκα ένα θησαυρό στον κήπο αρκεί. Μπορεί να μην έκανα την τύχη μου όπως λένε πολλοί αλλά τουλάχιστον είχα αυτή την σπάνια ικανοποίηση ενώ μπορώ να πω ότι έχω περισσότερη χαρά γιατί νιώθω σαν ο Αίσωπος έγραψε για μένα αυτή την ιστορία. Μένει βέβαια να αποδείξω πως στο χωράφι θα υπάρξουν τα ίδια αποτελέσματα με αυτά του μύθου και του χρόνου να δω να έχουν πιάσει όλα τα δέντρα που φύτεψα και να προλάβω μετά από λίγα χρόνια να νιώσω πως αυτά δίνουν ένα ικανοποιητικό εισόδημα, όπως παλιότερα που στήριξαν τα νοικοκυριά των χωριανών. Γιατί αυτά είναι ο πραγματικός θησαυρός και όχι το κανατάκι με τα παλιά νομίσματα που βρήκα στο χωράφι.
Ευρυτανία:Σε κακό χάλι δρόμοι & εγκαταστάσεις στο γραφικό χωριό του Τόρνου
Λάβαμε και δημοσιευουμε καταγγελία αναγνώστη για το κακό χάλι που βρίσκονται οι δρόμοι στον Τόρνο Ευρυτανίας.Δείτε τι αναφέρει..
"Για πρώτη φορά στη ζωή μου άφησα στις διακοπές μου την θάλασσα και με την παρότρυνση δικών μου ανθρώπων και φίλων αγαπημένων επισκέφτηκα το βουνό και συγκεκριμένα την Ευρυτανία.
Κατάγομαι από την πλευρά της μητέρας μου από τα Αγραφα.Επισκέφτηκα αρκετά μικρά γραφικά χωριουδάκια την Χελιδόνα ,τον Ασπρόπυργο και εξεπλάγην ευχάριστα για την προσπάθεια των τοπικών φορέων να τα διατηρήσουν καθαρά και να αναδείξουν την ομορφιά τους .Δυστυχώς όμως και το λέω με λύπη απογοητεύτηκα στον Τόρνο Ευρυτανίας.
Ανύπαρκτοι δρόμοι με αρκετές πέτρες-κοτρώνες που κινδυνεύεις να βρεθείς στο γκρεμό και να "πας ακοινώνητος",χωματόδρομοι ειδικοί για να βρεθείς με σπασμένο πόδι η' χέρι.Μόνο κάποια οδοσήμανση από την επίσης ανύπαρκτη περιφέρεια Στερεάς Ελλάδος και μπαλώματα στο οδόστρωμα με πίσα και χαλίκι που στην πρώτη βροχή θα γίνουν πάλι λακκούβες.
Εκεί όμως που έμεινα άλλαλη ήταν στην σπηλιά.(βλ. Φωτο)Ένα κάθισμα από κούτσουρο και μια τάβλα γερμένη.υποτίθεται θα γινόταν τραπέζι με κάθισμα. Στην πλατεία του χωριού υπάρχει ένα πολιτιστικό κέντρο και που τα παιδιά των γειτονικών σπιτιών συγκεντρώνονταν για να περάσει η ώρα τους.Δυστυχώς κι αυτό κλειστό με.κωδικό παρακαλώ λες κι έχει τα απόρητα του κράτους.
Και ερωτω: που να πάνε να καθήσουν τα νέα παιδιά?? Μήπως προτιμούμε να τα μαζεύουμε από τα πεζοδρόμια μαστουρωμένα από την πρέζα ??
Δεν είμαστε ευχαριστημένοι που ήρθαν στον τόπο καταγωγής τους??
Γιατί το πολιτιστικό.κέντρο νάναι κλειστό??
Τα θέλουν μερικοί για να κάνουν τις φιέστες τους για να λένε πως όλα είναι εντάξει??
Οι τοπικοί άρχοντες γιατί εκλέχτηκαν?
Για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των κολλητών??
Δεν θέλετε κόσμο στον τόπο σας τον πολύ όμορφο??
Ε τότε βάλτε 2 πάσαλλους με μια αλυσίδα και μια ταμπέλα στο δρόμο και πείτε δεν δεχόμαστε κόσμο.Καταστρέφετε έναν τόπο τόσο όμορφο και γραφικό και ποιός ξέρει και πόσους άλλους...Απαντήσεις δεν ζητώ,το έργο σας είναι η απάντηση σας πόσο εκτιμάτε τον τόπο καταγωγης σας .Η φωτογραφία μιλά από.μόνη της"
Ευχαριστώ Μ.Ι.Ρ.
Άγραφα:Πέταξαν τα…προικιά τους στο ρέμα(Φώτο)
Ασυνείδητοι γέμισαν με μπάζα τα ρέματα στα Άγραφα
Αντιμέτωποι με ένα απίστευτο θέαμα ασύδοτης συμπεριφοράς από κάποιους ασυνείδητους που ρίχνουν μπάζα στα ρέματα χωρίς να υπολογίζουν τις επιπτώσεις, ήρθαν νεαροί στην Πρασιά Αγράφων στην Ευρυτανία.
Καταγγέλλοντας το απίστευτο θέαμα οι μικροί κάτοικοι της γραφικής Πρασιάς σχολιάζουν καυστικά στα κοινωνικά δίκτυα:
"Κάποιοι ασυνείδητοι (για να μην τους χαρακτηρίσουμε χειρότερα) πέταξαν την ..προίκα τους (μπάζα-κουβέρτες-ντουλάπια κ.α) στο ποτάμι των Φουσιανών ,κάτω απο την σιδερένια γέφυρα.
Τις φώτο μας τις έστειλαν νεαροί Πρασιώτες που είδαν το θλιβερό και απίστευτο θέαμα ασύδοτης συμπεριφοράς κάποιων καθώς έκαναν μπάνιο λίγα μέτρα πιο πέρα ,στην τεχνητή ..πισίνα που έχουν φτιάξει.
Φαίνεται πως η βλακεία ορισμένων δεν έχει όρια!!
Αναγγελία γάμου
Αναγγελία γάμου
Ο Αθανάσιος Ναούμ του Ευαγγέλου και της Αποστολίας το γένος Πουλιάκη που γεννήθηκε στην Λάρισα και κατοικεί στο Νέο Ηράκλειο Αττικής και η Σταυρούλα Ριζάκη του Κωνσταντίνου και της Αγαθής το γένος Κρούπη που γεννήθηκε στον Καταρράκτη Αγνάντων Άρτας και κατοικεί στο Νέο Ηράκλειο Αττικής θα έλθουν σε γάμο που θα γίνει στην Χριστούπολη Σπάτων Νομού Αττικής.
Ημέρες καραντίνας-Ο κορονοϊός μέσα από τα σκίτσα του Χρήστου Παπανίκου
Αν κάποιος γνωρίζει από χιούμορ και καυστικό σχολιασμό της επικαιρότητας, αυτός είναι σίγουρα ο Αγρινιώτης σκιτσογράφος Χρήστος Παπανίκος.
Πως είδε τις τελευταίες ημέρες την πανδημία του κορονοϊού και το #μενουμεσπιτι;
Συγκεντρώσαμε ορισμένα από τα καλύτερα σκίτσα του, γιατί ως γνωστόν, ακόμη και στις δυσκολότερες καταστάσεις, το χιούμορ βοηθάει.
Σταύρωση χωρίς Ανάσταση για την κτηνοτροφία
Πάσχα; Ποιο Πάσχα;Η ελληνική κτηνοτροφία καταρρέει!
Αδύνατο να επιβιώσει η Ελληνική Κτηνοτροφία, αν δεν αποφασίσουν ισχυρά να στηρίξουν τους παραγωγούς. Με πρόχειρους υπολογισμούς, ένας κτηνοτρόφος που περίμενε να διαθέσει 200 αρνιά για το Πάσχα, με τις περσινές τιμές αν το υπολογίσουμε, θα έβγαζε περί τις 10.000 ευρώ. Τα έξοδα δηλαδή, ίσα για να συντηρηθεί, για να συνεχίσει να παράγει. Δυστυχώς, όλα δείχνουν ότι θα πρέπει να το ξεχάσουμε για φέτος το Πάσχα, πράγμα που σημαίνει ότι ο παραγωγός του παραπάνω παραδείγματος, όση υπομονή κι αν κάνει, όσες αντοχές κι αν έχει, όσο και να παλέψει για να μείνει στην εκμετάλλευσή του, είναι αδύνατο πρακτικά να το καταφέρει.
Διότι δεν είναι μόνο το ότι δεν θα εισπράξει αυτά που υπολόγιζε και που για αυτά εργαζόταν σκληρά όλη τη χρονιά, αλλά, το ότι θα πρέπει να βρει το μαγικό τρόπο να μπορέσει να συντηρήσει το κοπάδι. Δηλαδή, όχι μόνο θα χάσει τις 10.000 ευρώ, αλλά πρέπει να βρει κάποιες χιλιάδες, άγνωστο πως και από πού, για να ταΐσει τα ζώα του, να τα κρατήσει υγιή, …να δει αργότερα τι θα τα κάνει. Και αυτό το «αργότερα»… πάει πολύ μακριά. Οι εξαγωγές έχουν παγώσει και ποιος ξέρει τώρα αν και πότε θα αποκατασταθεί η κανονικότητα. Η δε τοπική -ανά περίσταση- και εγχώρια αγορά, που και αυτή κλυδωνίζεται, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αντισταθμίσει τις απώλειες. Με όποιον κτηνοτρόφο κι αν μιλήσει κανείς αυτή την περίοδο, θα εισπράξει μόνο την αγωνία και την απογοήτευσή του. Ελπίζουμε στις επόμενες ανακοινώσεις που θα γίνουν για τη στήριξη των πολιτών που πλήττονται, να ακούσουμε κάτι το ουσιαστικό και για τους κτηνοτρόφους.
Και ευρύτερα για τους αγρότες, αφού δεν είναι μόνο οι κτηνοτρόφοι που καταστρέφονται, αλλά, όπως και σε προηγούμενα σχόλια έχουμε με έμφαση επισημάνει, είναι και οι καλλιεργητές, όπως και ευρύτερα οι αγροτικές επιχειρήσεις, ιδίως στα νωπά και ευαλλοίωτα προϊόντα. Για τον κόσμο της παραγωγής, όμως, δεν αρκεί ένα «επίδομα επιβίωσης», να βγει ο μήνας. Άντε και τα πήρε τα 800 ευρώ ο κτηνοτρόφος! Να τα κάνει, …τι; Όταν χάνει χιλιάδες ευρώ, όταν χάνει τον κόπο μια ολόκληρης χρονιάς, όταν κυριολεκτικά καταστρέφεται, θα σωθεί με τα 800 ευρώ; Αυτά φτάνουν, ίσως, για να ταΐσει τρεις μέρες το κοπάδι… Και το χειρότερο, αυτό που πραγματικά θέλει μεγάλη προσοχή, δεν είναι η «χασούρα» του Πάσχα ούτε το τι θα συμβεί τις ημέρες που ακολουθούν.
Ο φόβος μας είναι για το μετά. Για το τι θα συμβεί στην παραγωγή, όταν θα έχει περάσει η τρικυμία του κορωνοϊού. Αν θα μπορούμε, δηλαδή, να μιλάμε για «παραγωγή», …αν θα έχει απομείνει τίποτα.Ένωση Αγρινίου
Αυτές τις βάρβαρες ώρες πρέπει να γίνουμε σμιλευτές..
Γράφει ο Γιώργος Αθανασιάς
Αναμφισβήτητα ζούμε μια χρονική περίοδο ασυνήθιστη. Ζούμε μια χρονική περίοδο όχι απλά δύσκολη, αλλά αναπάντεχα βίαιη και πρωτόγνωρη.
Και γίνεται πιο δύσκολη, εξαιρετικά πρωτόγνωρη και ιδιαίτερα φρικτή η εποχή, που ζούμε, για τους νεώτερους. Γίνεται για τους ανθρώπους, που δεν έζησαν πολέμους, πείνα, εμφυλιοπολεμικές συρράξεις, στέρηση ελευθερίας και εποχές χωρίς δικαιώματα.
Βέβαια, πολλές είναι οι χώρες, που, όπως είναι απλωμένες απάνω στο ανάγλυφο της γης, αντιμετωπίζουν την ίδια απειλή και που οι λαοί τους βιώνουν τις ίδιες -ή και χειρότερες- συνθήκες.
Μολαταύτα, για έναν ατίθασο… για έναν ανυπάκουο… για έναν ανυπότακτο λαό, όπως είναι ο Ελληνικός, τα μέτρα, που ελήφθησαν από την Ελληνική Πολιτεία για την χαλιναγώγηση του Covid-19, είναι από δυσβάσταχτα έως και καταθλιπτικά. Μάλιστα, είναι κάμποσες οι φωνές, που λένε: «…και να γλιτώσουμε απ’ τον κορωνοϊό, ή θα μαραζώσουμε ή θα πεθάνουμε από την κατάθλιψη…!».
Ναι… Αναντίλεκτα, και οι ποιο πειθαρχημένοι και οι πλέον υπομονετικοί άνθρωποι -Έλληνες ή μη- ερωτοτροπούν με το συναίσθημα της κατάθλιψης, όταν έχουν το βλέμμα τους στραμμένο συνεχώς και αδιαλείπτως στο μαύρο, στο ανέλπιδο και στο καταθλιπτικό. Όταν λησμονούν, ότι και οι εύκολες και οι δύσκολες εποχές περνούν.
Άλλωστε, αυτός είναι ο προορισμός των εποχών. Αυτή είναι η αποστολή τους. Να έρχονται και να περνούν. Δεν κάνει κύκλους, αλλιώτικα, ο χρόνος. Με στάσιμες και με απέραστες εποχές δεν ευδοκιμεί το αείποτε και δεν οικοδομείται η αιωνιότητα.
Εντέλει, οι άνθρωποι -όλοι οι άνθρωποι- βιώνουν συναισθήματα καταθλιπτικά, όταν ξεχνούν, ότι επάνω και γύρω από την απειλούμενη και μαχόμενη, συνάμα, γη απλώνεται ο κυρίαρχος… βρίθει ο άναρχος Ουρανός.
Ασφαλώς και δεν είμαι ο ειδικός, όμως φρονώ, ότι δεν πρέπει να θωρούμε διαρκώς το μαύρο και ούτε να δαιμονοποιούμε τα πάντα πρέπει. Για την ώρα, δεν έχει καμιά σημασία η προέλευση, η γενεσιουργός δύναμη και η ταυτότητα του αόρατου εχθρού. Και ο Θεός να τον έστειλε και οι άνθρωποι να τον έφτιαξαν ο κίνδυνος είναι κίνδυνος και η απειλή αιωρείται, ως δαμόκλειος σπάθη, αμείλικτη.
Ακόμη, ως άνθρωπος απλός, αλλά σκεπτόμενος -έτσι πιστεύω- έχω την άποψη, ότι αυτές τις βάρβαρες ώρες κι ετούτες τις βάναυσες μέρες πρέπει να γίνουμε σμιλευτές.
Ναι… Πρέπει, να γίνουμε άοκνοι και επιτήδειοι σμιλευτές. Πρέπει με της θέλησης μας τη σμίλη και με του νου μας το καλέμι να μετουσιώσουμε το αβάσταχτο σε υπομονή, το πρωτόγνωρο σε συνηθισμένο, τον φόβο σε σεβασμό, την αγωνία σε εγκαρτέρηση, την απειλή σε θάρρος, τον εφιάλτη σε προσοχή, την απομόνωση σε συμπόρευση, την αυταπάρνηση σε αναγνώριση, τις δυσκολίες σε αλληλεγγύη, το καταθλιπτικό σε ελπίδα.
Τέλος, ας αφήσουμε την «ευθυκρισία» μας για αργότερα. Χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι είμαι θιασώτης, οπαδός και ευαγγελιστής της αφωνίας ή της αγελαίας υποταγής και συμπεριφοράς. Βέβαια, ούτε ηχώ και αντίλαλος της πολιτικής αλητείας είμαι. Υπάρχει χρόνος και για εντοπισμό λαθών (ουδείς αλάνθαστος) και για καταλογισμό ευθυνών (όπου και εάν υπάρξουν) και για ανάλυση ή σύνθεση αριθμών και για υποθέσεις και για καλόβουλες κριτικές και για μινυρίσματα και για μικρότητες και για μεμψιμοιρίες.
Ας εξοστρακιστεί πρώτα η κατάρα, ας καταλαγιάσει η λαίλαπα, ας ηρεμήσει η καταιγίδα, ας σκορπίσουν τα σύννεφα, ας λάμψει ο ήλιος κι έπειτα… έπειτα αποδεχόμαστε και ηρωοποιούμε ή απορρίπτουμε και καταδικάζουμε.
Παναγία Προυσιώτισσα:H Παναγία που έδιωξε την θανατηφόρο γρίπη απ'το Αγρίνιο(1918)
Κατὰ τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1918, ἡ ἰσπανικὴ γρίπη θέριζε ὅλη τὴν εὐρωπαϊκὴ ἤπειρο. Στὴν περιοχὴ τοῦ Ἀγρινίου, οἱ περισσότεροι οἰκισμοὶ θρηνοῦσαν καθημερινὰ ἀρκετοὺς νεκρούς. Στὴν πόλη τοῦ Ἀγρινίου, ποὺ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἀριθμοῦσε περίπου 15.000 πληθυσμό, οἱ θάνατοι πλησίαζαν ἢ ἔφταναν τοὺς πενήντα, κάθε μέρα. Μάλιστα, ἀπὸ τὸν φόβο τῆς μετάδοσης τῆς ἀσθένειας, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ πλῆθος τους, συχνὰ οἱ νεκροὶ μεταφέρονταν μὲ κάρα καὶ θάπτονταν ἀκόμα καὶ χωρὶς παρουσία ἱερέως…
Μιὰς καὶ ἡ ἐπιστήμη ἦταν ἀδύναμη νὰ προσφέρει, κατὰ τὴν συγκεκριμμένη στιγμή, σωτηρία, ὁ νοῦς τῶν Αἰτωλῶν πῆγε στὴν θαυματουργὸ Εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Προυσιώτισσας. Ἄλλως τε, ὅλη ἡ περιοχὴ τῆς Εὐρυτανίας καὶ τῆς Αἰτωλοακαρνανίας, τὴν Εἰκόνα αὐτὴ εἶχε σὰν ἀποκούμπι σωτηρίας, τόσο σὲ ἀσθένειες, ὅσο καὶ σὲ ἐπιδρομὴ ἀκρίδας. Κοντὰ ἦταν τὸ 1854, τότε ποὺ ἡ περιοχὴ τοῦ Ἀγρινίου εἶχε ἀποδεκατιστεῖ ἀπὸ τὴν χολέρα καὶ εἶχε σωθεῖ ἀπὸ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ θαυματουργοῦ Εἰκονίσματος. Ἔτσι, ὁ νοῦς τῶν ἀνθρώπων στράφηκε πάλι πρὸς τὴν Θεοτόκο.
Μετὰ ἀπὸ ἔγκριση τοῦ Μητροπολίτη Ναυπακτίας καὶ Εὐρυτανίας Ἀμβροσίου, στὴν δικαιοδοσία τοῦ ὁποίου ὑπαγόταν τότε ἡ ἱερὰ μονή, τριμελὴς ἐπιτροπὴ μετέβη στὸν Προυσό, κατὰ τὸ ἀπόγευμα τῆς 22ας Ὀκτωβρίου1918. Τὸ πρωὶ τῆς 4ης τοῦ μηνός, μετὰ τὴν ὀρθρινὴ ἀκολουθία, ξεκίνησε ἡ πομπὴ μὲ τὴν Εἰκόνα. Στὰ ὄρια τῶν δύο μητροπόλεων, στὴν περιοχὴ Ἀραποκέφαλα, εἶχε συγκεντρωθεῖ πλῆθος κόσμου (κατὰ τὶς περιγραφές, περίπου 5.000), καὶ ἔγινε ἡ πρώτη δέηση. Τὸ ἄλλο πρωί, φτάνει στὴν Καλλιθέα, ὅπου ψέλνεται Παράκληση, καὶ τὸ ἴδιο βράδυ φτάνει ἔξω ἀπὸ τὸ Ἀγρίνιο.
Ἡ πλειονότητα τοῦ πληθυσμοῦ τῆς πόλης περίμενε τὴν ἱερὰ Εἰκόνα στὰ πρῶτα σπίτια τοῦ Ἀγρινίου. Οἱ καμπάνες τῆς πόλεως ἐσήμαναν χαρμόσυνα. Στὸν ἱερὸ ναὸ τῆς Ἁγίας Τριάδος, γιὰ ἕνα εἰκοσιτετράωρο ἡ ἀκολουθία ἦταν ἀσταμάτητη. Ὅλοι προσκυνοῦσαν τὴν Κυρὰ τῆς Ῥούμελης καὶ πλῆθος κόσμου κοινωνοῦσε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.
Μὲ τὴν ἄφιξη τῆς Παναγίας, τὸ θανατικὸ σταμάτησε στὴν πόλη τοῦ Ἀγρινίου. Οἱ πρώην ἄῤῥωστοι τρέχουν ὑγιεῖς νὰ προσκυνήσουν. Στὶς 27 τοῦ Ὀκτώβρη, ἡ Εἰκόνα μεταφέρεται στὸν ναὸ τοῦ πολιούχου ἁγίου Χριστοφόρου καὶ τὶς ἐπόμενες ἡμέρες στοὺς ναοὺς τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς καὶ τοῦ ἁγίου Δημητρίου. Σύσσωμος ὁ λαὸς συμμετέχει μὲ ἐξομολόγηση καὶ θεία κοινωνία, εὐχαριστῶντας τὸν Θεὸ ποὺ δὲν ὑπάρχει πλέον θανατικὸ στὴν πόλη τους.
Κατὰ τὴν 1η Νοεμβρίου, ἡ Εἰκόνα φτάνει στὸν σιδηροδρομικὸ σταθμὸ Μεσολογγίου, συνοδευόμενη ἀπὸ καταῤῥακτώδη βροχή. Μάλιστα, οἱ γιατροὶ τῆς ἐποχῆς σχολίαζαν ἀρνητικὰ τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ πλῆθος αὐτὸ ἀνέμενε ὧρες (ἀπὸ τὴν νύχτα, στὴν θέση Φοινίκια) γιὰ τὴν προϋπάντηση, ἐν μέσῳ γρίπης. Ὑπῆρχε φόβος μετάδοσης τῆς ἀσθενείας λόγῳ τοῦ συνωστισμοῦ καὶ ἡ βροχὴ ἐπιδείνωνε τὴν κατάσταση.
Οἱ χριστιανοί, ὅμως, ἐμπιστεύτηκαν περισσότερο τὴν Παναγία. Παρέμειναν μὲ πίστη, ὑποδέχτηκαν τὴν Παναγία, ἔψαλαν Παράκληση καὶ τὴν ὁδήγησαν στὴν ἱερὰ πόλη, λιτανεύοντάς την μέσα στοὺς δρόμους τῆς πόλης. Τὸ ἴδιο βράδυ, ἐν ᾧ οἱ πιστοὶ προσεύχονταν, ἰσχυρὸς ἀέρας χτύπησε τὴν περιοχή. Ἀπὸ τὸ πρωὶ τῆς 2ας Νοεμβρίου1918, κανένας θάνατος δὲν σημειώθηκε στὸ Μεσολόγγι ἀπὸ τὴν γρίπη. Στὴν συνέχεια, ἡ Εἰκόνα μεταφέρθηκε στὸ Αἰτωλικὸ καὶ ἀλλοῦ, σώζοντας κὶ ἐκεῖ τὸν πιστὸ λαό. Μάλιστα, ὅταν ἡ Εἰκόνα μεταφερόταν, μὲ τὰ πόδια, πρὸς τὸ Παναιτώλιο, στὰ σημεῖα ποὺ γινόταν στάση, ὁ κόσμος ἀργότερα κατασκεύασε εἰκονίσματα.
Σὲ ὅσες περιοχὲς παρέμεινε ἡ θαυματουργὸς Εἰκόνα, ὁ κόσμος συμμετεῖχε ὁμαδικὰ μὲ προσευχὴ καὶ συμμετοχὴ στὴν θεία κοινωνία. Ἔνοιωθε καὶ ἦταν ὑπὸ τὴν σκέπη τῆς Παναγιᾶς μας, ὁπότε δὲν εἶχε τὸν παραμικρὸ φόβο νὰ ἀῤῥωστήσει, ένοιωθε τὴν σιγουριὰ πώς θά γιατρευθεῖ αὐτὸς ἢ οἱ οἰκείοι του. Ἔβλεπε τὸ μεγάλο θαῦμα (τῆς ἰάσεως), ἀλλὰ καὶ πολλὰ μικρότερα.
Μετὰ ἀπὸ ἕνα αἰῶνα, ἡ περιοχὴ τοῦ Ἀγρινίου θυμᾶται ζωντανὰ τὴν εὐεργεσία τῆς Θεοτόκου. Ἡ κεντρικὴ κανδήλα τῆς Προυσιωτίσσης εἶναι ἀφιέρωμα τῶν κατοίκων τοῦ Ἀγρινίου, ὡς εὐχαριστήριο γιὰ τὴν ἴαση ἀπὸ τὴν γρίπη τοῦ 1918. Ἕνα ἑπτάφωτο πολυκάνδηλο εἶναι ἀφιέρωμα τῶν Μεσολογγιτῶν, ποὺ τὸ προσέφεραν μὲ χρήματα ποὺ συγκέντρωσαν ἀπὸ ἔρανο. Ἀντίγραφα τῆς κοσμοσώτηρος Θεοτόκου Προυσιωτίσσης ἔγιναν σὲ πολλοὺς ναοὺς ποὺ ἔκανε στάση τὸ Εἰκόνισμα. Τέλος, σὲ πολλὰ χωριὰ τοῦ αἰτωλικοῦ κάμπου, κάθε χρόνο ἑορτάζουν τὴν ἀνάμνηση τοῦ γενομένου θαύματος (Λ.χ., στὰ Καλύβια (α΄ Κυριακὴ τοῦ Νοεμβρίου) καὶ στὸ Παναιτώλιο (25 Νεομβρίου).αρχιμ. Γεράσιμος (Τσιρώνης)
Εκ του Γραφείου Τύπου της Ιεράς Μητροπόλεως
Το χωριό, ΔΕΝ είναι λύση για τον κορωνοϊό
Μπέρδεψαν το «μένουμε σπίτι» με το «πάμε χωριό»
Οι παλιότεροι έλεγαν ότι έχουν περάσει πόλεμο, κατοχή και εμφύλιο. Εμείς, καλώς εχόντων των πραγμάτων βεβαίως – βεβαίως, Θεού θέλοντος και κορωνοϊού επιτρέποντος, θα λέμε ότι έχουμε περάσει μνημόνια, capital controls και Covid-19. Προϋπόθεση, φυσικά, για να φτάσουμε να έχουμε κάτι να διηγηθούμε, το αυτονόητο: να συμμαζευτούμε επιτέλους, να βάλουμε μυαλό και να ακούσουμε αυτά που οι ειδικοί μας συνιστούν.
Δεν υπάρχουν επιλογές εδώ. Ούτε η πολυτέλεια της άρνησης, της αμφισβήτησης, της γνωστής τάσης του νεοέλληνα στους εξυπνακισμούς και στην απύθμενη ανοησία, που στην προκειμένη περίπτωση σαφώς και είναι άκρως επικίνδυνη. Οι επιπτώσεις όλου αυτού του σεναρίου τρόμου, που ξαφνικά έγινε η καθημερινότητά μας, είναι ήδη ορατές και στον αγροτικό χώρο. Μοιραία και αναπόφευκτα. Σε κάθε επίπεδο, από τις οικονομικές απώλειες μέχρι την πρακτική της δουλειάς στο χωράφι και στο μαντρί. Η περίοδος που ακολουθεί, απ’ ότι καταλαβαίνουμε κι εμείς, θα είναι μάλλον ζόρικη. Και φοβόμαστε ότι για την ξεχασμένη μέχρι τώρα ελληνική περιφέρεια, θα γίνει ακόμη πιο δύσκολη.
Μακάρι να κάνουμε λάθος και να τελειώσουν όλα εδώ, όμως…όταν βλέπουμε ανθρώπους, συγγενείς και φίλους (καμία σημασία δεν έχει αυτό), να εγκαταλείπουν την πρωτεύουσα και τα άλλα μεγάλα αστικά κέντρα για να «προστατευθούν» στο χωριό, …συγνώμη, αλλά και ανησυχούμε και εκνευριζόμαστε. Διότι στο χωριό είναι οι αφημένοι στη μοίρα τους παππούδες και οι γιαγιάδες. Οι πλέον ευάλωτοι, δηλαδή, στον κορονοϊό. Κλείνουν οι επιχειρήσεις, λοιπόν, έκλεισαν τα σχολεία, όλος ο κόσμος είναι σε άδειες ειδικού σκοπού ή κανονικές ή ΄πολύ απλά …στο σπίτι μέχρι νεωτέρας. Πολλοί εξ αυτών, αντί να μείνουν στο σπίτι, μέχρι νεωτέρας και μέχρι να περάσει η μπόρα, έκριναν ήδη σκόπιμο να έρθουν στα χωριά, …να το σιγουρέψουμε ρε αδερφέ ότι θα κολλήσουν μέχρι και οι κάτοικοι στα ψηλά βουνά, εκεί που δεν πάτησε Τούρκος!
Το «δεν έχω συμπτώματα, είμαι μια χαρά», …περιττό να εξηγήσουμε πόσο ανόητο και πόσο ανεύθυνο είναι. Τους πήρε ο πόνος, κάποιους, να έρθουν να κλαδέψουν το λιοστάσι. Σαράντα χρόνια παρατημένο το έχουν, πιθανότατα δεν θα θυμούνται πώς να πάνε, θυμήθηκαν τώρα το χωριό. Πεθύμησαν και τα «γερόντια», που ίσως ούτε για τα «χρόνια πολλά» δεν έκαναν ένα τηλέφωνο τα Χριστούγεννα. Τι να πει κανείς;!! Και εννοείτε ότι δεν αφορά το σύνολο αυτό, αλλά κάποιες συγκεκριμένες περιπτώσεις. Με τέτοιες λογικές, όμως, με τέτοιες συμπεριφορές και με όλα όσα βλέπουμε να γίνονται γύρω μας, το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι… να βάλει ο Θεός το χέρι του. Πόσο δύσκολο, πόσο φοβερό και τρομερό είναι πια, να μείνει κάποιος για 15 ημέρες στο σπίτι του;;; Καθώς φαίνεται, πάρα πολύ...Ενωση Αγρινίου
Κυκλοφόρησε το 10ο φύλλο της εφημερίδας ποικίλης ύλης "Η Ζωή στο Βύρωνα"
Το φύλλο Μαρτίου της εφημερίδας "Η ζωή στο Βύρωνα, Καισαριανή και Υμηττό" με ειδήσεις, νέα και ενδιαφέροντα άρθρα κυκλοφόρησε και έχει ήδη αρχίσει να μοιράζεται.
Απο αυτό το φύλλο, θα φιλοξενούνται πληροφορίες, ειδήσεις και νέα για την περιοχή της Καισαριανής . Καλή ανάγνωση!
Διαβάστε ΕΔΩ το νέο φύλλο της εφημερίδας
Περισσότερα...
Κορονοϊός και λαθρομετανάστες
Γράφει ο Αλέξανδρος Χουλιαράς
Η αθάνατη φυλή μας και η απέθαντη πίστη μας, εσχάτως βάλλονται και προσβάλλονται πανταχόθεν και βάναυσα. Εξ ευωνύμων μαίνεται η επιδρομή των αλλοφύλων βαρβάρων λαθρομεταναστών και εκ δεξιών θριαμβεύει η πετυχημένη καταδρομή του πεπολιτισμένου κορονοϊού.
Η εθνικιστική …τιλα και …ριλα όζει κρώζουσα: Στα όπλα ακρίτες! Το αιθέριο ιχώρ της φυλής μας θα μαγαρίσει από το μιαρόν σπέρμα και αίμα των μελαίνων υποσαχαρίων και υπομέλανων απωανατολιτών.
Η θρησκόληπτοι (…ρίλες και …τίλες) προσέρχονται στα μετερίζια της πίστης ως νέοι σταυροφόροι και προσεύχονται υπέρ της ορθής ημών Ορθοδοξίας, που απειλείται από τους άπιστους του Μουχαμέτη.
Άλλοι υπό του κράτος του βέρντιγκο της Εξουσίας, σε μια κρίση ανεκλάλητου ουμανισμού και πειθαρχούντες στο μοναδικό σχέδιο ανάπτυξης του τόπου, που επόνησαν, διακηρύττουν: «Σε κάθε πόλη αποικία λαθρομεταναστών και σε κάθε χωριό μπουλούκι υποσαχάριων».
Άλλοι παλαιορθόδοξοι της πολιτικής, δεν βρίσκουν κάτι στα τσιτάτα τους και ψελλίζουν: «ίκινι μίκινι κι έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα».
Και άλλοι αγγελοκρουόμενοι του πολιτικού ρινγκ λένε: “αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων”.
Η κυβέρνηση υπό το κράτος των πολυεπίπεδων συμπληγάδων ακροβατεί.
Για την αναχαίτιση της καταδρομής του κορονοϊού, ο οποίος βρήκε ανοιχτή κεκρόπορτα και εισήλθε στο Βασίλειό μας αποφάσισε: Παντού όπου εμφανίζεται «κλειστές δομές» και όλοι πειθάρχησαν. Κλειστά σχολεία, Υπηρεσίες, καφέ σαντάν, καφέ αμάν, μασατζίδικα και μπουρδέλα. Καμένη γη στον κορονοϊό και να πάει: «στ΄ άγρια βουνά, στα μαύρα τα λαγκάδια, που δε λαλεί ο κόκκορας, κότα δεν κακαριέται, μικρού παιδιού κ΄λούρα δεν ψένεται…» (από ξόρκι του πατέρα μου).
Ενάντια στην επιδρομή των αλλόφυλων λαθρομεταναστών, οι οποίοι από τα ευάλωτα θαλάσσια σύνορά μας εισήλθαν στο Βασίλειό μας αποφάσισε: «κλειστές δομές» και όλοι απειθάρχησαν.
Ο κορονοϊός βρήκε το δάσκαλό του και τον εξορκιστή του και θα πάει: “στα άρατα και στα πύλατα” (πάλι από πατρικό ξόρκι), οι λαθρομετανάστες όμως λόγω του απίθανου αχταρμά των πολιτικών απόψεων, μένουν και θα παραμένουν ασύδοτοι.
Η Κυβέρνηση, σαν άλλος Γκιωνάκης, λέει στους καθολικώς εθνοορθόδοξους, στους διαμαρτυρόμενους ουμανιστές και στους λοιπούς χαλκοηχούντες και κυμβαλαλάζοντες: Κλειστές δομές δε θέτε, ανοιχτές δε θέτε, διασπορά στην ενδοχώρα δε θέτε, τι θέτε τέλος πάντων; Και στο τέλος τα ψιλοπαρατάει λέγοντας: “τι θέλω κι ανακατεύομαι;”
Με μεγάλη επιτυχία κυκλοφορεί η εφημερίδα ποικίλης ύλης "Η Ζωή στο Βύρωνα"
Μεγάλη είναι η επιτυχία της νέας έντυπης εφημερίδας "Η Ζωή στο Βύρωνα" με ενδιαφέρουσες ειδήσεις και θέματα ποικίλης ύλης από Βύρωνα, Παγκράτι,Δάφνη και Υμηττό.
Μετά και την κυκλοφορία του 9ου φύλλου η ανταπόκριση του κοινού είναι μεγάλη,τα μηνύματα είναι θετικά και η ύλη πλούσια. Ήδη η εφημερίδα μοιράζεται σε εκατοντάδες φίλους σε περιοχές της Αττικής και όχι μόνο.
Η ..ψυχή της εφημερίδας και αρχισυντάκτρια,ακούραστη δημοσιογράφος ,κ.Ελένη Ζαγανιάρη αναφέρει για το νέο της επιτυχημένο εγχείρημα:
"Oταν τυπώνεται η "Ζωή στο Βύρωνα" είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη γιατί την επόμενη μέρα θα μοιράσω τις εφημερίδες.Μου αρέσει η επικοινωνία με τους αναγνώστες και πιστεύω ότι έχω ξεκινήσει μια όμορφη σχέση και αυτό θα αρχίσει να φαίνεται λίγο - λίγο κάθε τέλος του μήνα που θα κυκλοφορεί η εφημερίδα.
Η επικοινωνία με τους ανθρώπους είναι ένα κομμάτι που αγαπώ πολύ.
Θέλω να δώσω εγώ την εφημερίδα σε έναν - έναν στα χέρια τους. Να τους μιλήσω και να τους γνωρίσω.
Θέλω την καλοπροαίρετη κριτική τους για είμαι καλύτερη κάθε φορά στο επόμενο φύλλο.
Θέλω να δω την προσοχή τους στο φύλλο που κρατήσανε. Αυτή είναι η ικανοποίησή μου για το κόπο μου και το ξενύχτι μου.
Θέλω κοντά στο τέλος του μήνα να περπατάω ανάμεσά τους με τις εφημερίδες στο χέρι και να βλέπω καινούργιους φίλους που θα με φωνάζουν με το όνομά μου".
Διαβάστε ΕΔΩ το νέο φύλλο της εφημερίδας
Ο Σουλιώτης & ο Σαρακατσάνος..
Γράφει ο Αλέξανδρος Χουλιαράς
Ο Αύγουστος έγινε ο μήνας των κατακλυσμών. Η Ευρυτανία μας κατακλύστηκε από φουστανέλα, φούντα και φέσι και οι τλήμονες Ευρυτάνες εμπλήσθησαν δια μίαν εισέτι φοράν με εθνικό μεγαλείο και συντόνισαν το βήμα τους στην οδό των πεπρωμένων της φυλής μας.
Εις τον ημέτερον δήμον Καρπενησίου κυριάρχησε η σεπτή μορφή του Σουλιώτη, του Μάρκου Μπότσαρη. Αναμενόμενον άλλωστε, καθ΄ ότι οι περισσότεροι από μας κρύβουμε μέσα μας έναν ανυπότακτο και θρασαλέο Ηπειρώτη. Χορτάσαμε φουστανέλα, παρελάσεις, λιτανείες και λάιτ εθνικοφρονικά λογίδρια.
Εις τον έτερον, τον των Αγράφων δήμον, οι δημότες δεν έμειναν παραπονεμένοι. Κυριάρχησε η αγιοποιημένη μορφή του Σαρακατσάνου λησταντάρτη Κατσαντώνη και οι Αγραφιώτες απόλαυσαν φουστανέλα με την ψυχή τους.
Με ποδεσιά το φουντωτό τσαρούχι, ντυμασιά την ανοικονόμητη φουστανέλα και μ΄ ένα φέσι στο κεφάλι, μπαίνουμε με τα τσαρούχια μας στη χορεία των αναπτυγμένων χωρών της Δύσης, που μας υποδέχονται όπως ο Πασάς τον Καραγκιόζη στο σαράι.
Από μία άποψη ο Μπότσαρης κι ο Κατσαντώνης είναι προπομποί της κοτζαμπασίδικης μεταοθωμανικής Ελλάδας, αυτής που επιβλήθηκε με το μαχαίρι των οπλαρχηγών της Μάνης, θανατώνοντας τον Καποδίστρια, που σκέφτηκε να εξευρωπαΐσει λίγο την Γραικία.
Ο επαναστατικός αέρας του ΄21 ξεφυσούσε από τα καπάκια των γραικών με τους Τούρκους, και ξεφούκωνε στα οφίτσια των κλεφταρματωλών. Τούτος ο άνεμος από μόνος του ήταν αδύνατο ν΄ ανατρέψει την κραταιά Οθωμανική αυτοκρατορία. Αν δεν φυσούσαν οι δυνατοί αγέρηδες της ραγδαία ανερχόμενης βιομηχανικής Δύσης θα είχαμε ακόμα τους Τούρκους στο σβέρκο μας.
Έτσι κουτσά στραβά τη βολέψαμε μέχρι σήμερα.
Στις πρόσφατες εκλογές πολιτικά αισθάνθηκα μια Δεξιά, που προσπαθεί να συντονίσει το βήμα της με την αναπτυγμένη Δύση και νομίζω ότι αυτό εκτίμησε ο κυρίαρχος και περήφανος ελληνικός λαός και την έβαλε σταυρό στη σκούφια του. Πολιτιστικά όμως είναι πολύ πίσω. Είναι ακόμα λασπωμένη με το μεγαλοϊδεάτικο βούρκο και βρομισμένη από την εμφυλιοπολεμική δυσωδία, γι΄ αυτό και ακόμα βυζαίνει στο μεταξικό βυζί και πίνει χουντικό καλιμαρμάρειο ξινόγαλο.
Σε τοπικό επίπεδο υποπτεύομαι ότι όλα τούτα είναι κι ένα προπέτασμα καπνού, μπροστά στο πολιτικό πρόγραμμα της ερήμωσης, που έχουν εξυφάνει για την Ευρυτανία όλα τα κόμματα, από την φαιοκόκκινη Αριστερά ως την φαιογάλαζη Δεξιά. Τι να πουν στον τάλαινα ευρυτανικό λαό: “Σας στρώνουμε το δρόμο της οριστικής εγκατάλειψης των πατρογονικών σας βωμών και εστιών και σας επιφυλάσσουμε ένα μέλλον με λίγους διορισμούς και πολύ πείνα και εξαθλίωση;” Δεν το λένε καθαρά. Λένε όμως πανηγυρικά μπουκώστε τώρα φουστανέλα, φούντα, φέσι και τσαρούχι κι έχει ο Θεός! Κι ο Λαός βουλιμικά τα καταπίνει.
Και εν τέλει.
Εθνικό δεν είναι η φουστανέλα, το φέσι και το γιαταγάνι. Η πρώτη ήταν παλιά γαμήλια φορεσιά και αντρικό ένδυμα χορού και τίποτα παραπάνω. Το φέσι είναι διαχρονικό αξεσουάρ των απανταχού μπαταχτσήδων και το γιαταγάνι το καλύτερο διακοσμητικό τζακιών.
Εθνικό είναι ο διαχρονικός μας πολιτισμός και τα συγκριτικά παραγωγικά πλεονεκτήματα, που προσφέρει ο τόπος μας.
Εθνικοτοπικό, και πάλι δεν είναι οι φουστανέλες και οι πατριδοκάπηλες ελαφρότητες, παρά είναι τα βουνά μας, σαν εικόνα και σαν αίσθηση, και γενικά ο τόπος μας με τις παραγωγικές του ιδιαιτερότητες και οι άνθρωποί του με τον τοπικό μας πολιτισμό.
Tα βοθρολύματα του Καρπενησιώτη
Γράφει ο Αλέξανδρος Χουλιαράς
Χαίρομαι πραγματικά για τον υψηλό πατριωτισμό και την ευθυκρισία, τούτης της συντροφιάς στο φ-μπ. Πολλοί λοιδορούν και χλευάζουν τα σαράντα κόκκινα μικρά ανδράποδα, που ήπιαν νερό απ΄ το ποτάμι κι έπαθαν γαστρεντερίτιδα. Τούτα τα κνώδαλα μύτη δεν είχαν να μυριστούν τη μπόχα, μάτια δεν είχαν να δουν ότι το νερό είναι σαν απόβλητα βυρσοδεψίου; Και αποφαίνονται δικαιοκρατικά δεν φταίει το νερό αυτά φταίνε που ήπιαν.
Πάντως ευτυχώς που υπάρχουν τόσοι υπερασπιστές του ποταμού και της εργώδους τοπικής μας εξουσίας, η οποία τώρα βρίσκεται σε οίστρο καλλιτεχνικό και πατριωτικό ετοιμάζοντας τις στρατιές του Μάρκου Μπότσαρη, για την αναπαράσταση της θρυλικής μάχης του Κεφαλόβρυσου, που σε μας τους γεροντότερους ανασύρει μνήμες εθνικοχουντικής μπόχας, σε ανάλογες εκδηλώσεις στο Καλλιμάρμαρο της Αθήνας και στους λίγους εναπομείναντες της γενιάς του μεσοπολέμου ανακαλεί ανάλογες συγκινήσεις του μεταξικού θαύματος.
Αφήνω την πολιτιστική μπόχα και έρχομαι στη μπόχα των βοθρολυμάτων του Καρπενησιώτη και στην ανάλογη ψυχο-ιδεολογική και πολιτική τοιαύτη μιας μεγάλης μερίδας εκλεκτών συμπατριωτών μου.
Σαράντα παιδιά, παρασυρμένα από την ψεύτικη προπαγάνδα των ταγών μας, περί του μόνου αμόλυντου νομού στην Ευρώπη, περί μοναδικής καθαρότητας και μηδενικής ρύπανσης των ποταμών μας και περί της παρθενικής αγνότητας της φύσης μας, εκμαυλισμένα από τα ανάλογα λογοτεχνήματα όπως: «Τρανά πλατάνια ξεδιψούν στις βρύσες με το κρύο νερό / σαρακατσάνα ροβολάει και πάει για να γεμίσει. / Νερά βροντούνε στους γκρεμούς και πάνε προς τους ουρανούς / ίσια κι ορθά, σαν την ψυχή της Ρούμελης, τα ελάτια» και τέλος ανατροφοδοτούμενα από τους αγώνες των ανταρτών για λευτεριά και προκοπή, δεν πήραν μαζί τους εμφιαλωμένα νερά, αλλά ήπιαν από κει που έπινε ο Κατσαντώνης, ο Καραϊσκάκης και ο Άρης, καθώς επίσης αμέτρητες χιλιάδες τσοπάνων και χωραφιάρηδων, κυνηγών και ξωμάχων.
Για όλα τούτα αντί να κοκκινίσουν πολλοί ευυπόληπτοι συμπολίτες μας, ξεθηκαρώνουν το μαύρο τους μαχαίρι και λασπολογούν τα παιδιά με ηλίθια επιχειρήματα και ηλιθιοδέστερες απόψεις. Αντί να πιέσουν την Εξουσία, τοπική και εθνική, να επιληφθούν και να επιλυθεί το τεράστιο αυτό θέμα της μόλυνσης των ποταμών μας την αφήνουν στο απυρόβλητο και στρουθοκαμηλίζουν, μόνο που δε βάζουν το κεφάλι τους στο νερό του ποταμού, αλλά στα βοθρολύματα της ιδιοτέλειάς τους και ίσως και της άγνοιάς τους.
Ως ασχοληθείς με τους βιολογικούς καθαρισμούς, στη μαχόμενη επαγγελματική μου πορεία, γνωρίζω κάπως το θέμα, όσο δηλαδή μου επέτρεψε η πανταχού παρούσα καρπενησιώτικη ομερτά. Όμως δεν θα αναφερθώ σ΄ αυτά παρά θα αναρτήσω, για τους «τα τ᾽ ὦτα, τόν τε νοῦν και τά τ᾽ ὄμματα τυφλούς» μια φωτογραφία της συμβολής του Κρικελλοπόταμου με τον Καρπενησιώτη, που φαίνονται ευκρινώς τα γάργαρα νερά του πρώτου και τα βοθρολύματα του δεύτερου.
