Γράφει ο Αλέξανδρος Χουλιαράς

Τον τελευταίο καιρό τα πολιτικά πράγματα βρίσκονται σ΄ έναν επιφανειακό και εν πολλοίς πολιτικάντικο αναβρασμό. Οι διάφοροι εθνικομανείς στη μορφή, όμως ως προς το περιεχόμενο λιγούρηδες της εξουσίας, εθνομαζοχίζονται με το Μακεδονικό και όλοι βουρλίζονται για την Εξουσία. Άλλοι κάνουν σαν τη χήρα στο κρεβάτι, άλλοι διαμαρτύρονται σαν απατημένοι σύζυγοι, γιατί η καλή τους Εξουσία κάνει χαρτί με άλλο μάγκα, άλλοι αγγελοκρούονται σ΄ έναν επιθανάτιο ρόγχο κι άλλοι… ο καθένας με τον πόνο του. 

Τον πόνο μου θέλω κι εγώ να καταθέσω, που αφορά τον τρόπο λειτουργίας του Δημοσίου. Επί τριάντα πέντε χρόνια θήλαζα το Δημόσιο κι αυτό με τη σειρά του με βασάνιζε. Όμως το δικαιολογώ γιατί πάσχει από τη φοβερή αρρώστια της Κομματοκρατίασης, μια ανίατη εκτεταμένη νεοπλασία, από την οποία ούτε πεθαίνει αλλά ούτε και ζει. 

Για τη θεραπεία της αρρώστιας η ΠΡΩΤΗ και αναγκαιότερη επέμβαση, που απαιτείται, είναι η απαγόρευση στους Δημόσιους Υπαλλήλους να ασκούν το δικαίωμα του εκλέγεσθαι, για πολιτικά αξιώματα, και μη μου πουν οι κρατικοθρεμμένοι κομματάνθρωποι περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, γιατί πρώτοι αυτοί τα έχουν γραμμένα, εκεί που δε θάπρεπε... και παραπέρα όταν πλήττεται θανάσιμα το Δημόσιο συμφέρον, τα όποια δικαιώματα πάνε περίπατο. Όλοι ξέρουμε πως οι διάφοροι κομματάνθρωποι, πριν αρπάξουν τη μεγάλη ή μικρή κουτάλα της Εξουσίας, για τα μεγάλα φαγοπότια τους, έχουν χρησιμοποιήσει ιδιοτελώς και παράνομα, προς ψηφοθηρία και όχι μόνο, τη Δημόσια θέση που τους εμπιστεύθηκε η Πατρίδα. 

ΔΕΥΤΕΡΗ σοβαρή επέμβαση είναι να καταργηθούν οι ρουσφετολογικές προσλήψεις. Ο κάθε ποταπός κομματαρχίσκος έχει κάποιους στρατιώτες του στις Υπηρεσίες, πιασμένους από τη μύτη, για να κάνει τις δουλειές του. Το φάρμακο γι΄ αυτήν την περίπτωση είναι έτοιμο. Όλοι οι υπάλληλοι να είναι μόνιμοι και να προσλαμβάνονται μόνο μέσω ΑΣΕΠ. 

ΤΡΙΤΗ επέμβαση, που πρέπει να γίνει, είναι η αξιοκρατική επιλογή των Προϊσταμένων και των Διευθυντών, με συνέπεια την σωστή αξιολόγηση, αλλά και τη αμερόληπτη και δίκαιη διοίκηση των Υπαλλήλων. Το φάρμακο και δω υπάρχει. Όλοι οι Προϊστάμενοι και οι Διευθυντές να διορίζονται από επετηρίδα, που θα εγγράφονται, αφού πρώτα αποφοιτήσουν από τη Σχολή Δημόσιας Διοίκησης. 

Αφού εφαρμοστούν όλα αυτά, σε μια μεταβατική φάση, θα πρότεινα -προαιρετικά- μια κατηχητική επιμόρφωση όλων των νυν υπηρετούντων υπαλλήλων, γιατί οι περισσότεροι απ΄ αυτούς έχουν πάθει ανήκεστο βλάβη της ηθικής τους υγείας, μέσα στο αμοραλιστικό χάος, που επί χρόνια λειτουργούνταν και λειτουργούσαν. 

Μια και της μόδας είναι οι χωρισμοί και τα διαζύγια, θαρρώ ότι πρέπει να χωρίσει από το Κράτος πρώτα η Κομματοκρατία και μετά η Εκκλησία. Τώρα που οι πολιτικοί μας μάχονται σθεναρώς για την Κουτάλα, θα τους έλεγα δια στόματος Βάρναλη: «Ιδού στάδιον δόξης λαμπρόν» και αυτός από το σύνθρονο των αθανάτων, όπου βρίσκεται, θα μου απαντούσε: «αθάνατη λεξούλα του Καμπρόν!»

Υ/Γ. Μετά τη συντριβή στο Βατερλώ ένας στρατηγός του Ναπολέοντα, ο Καμπρόν, με ελάχιστους άντρες πρόβαλλε απέλπιδα αντίσταση, οπότε ο Άγγλος στρατηγός του διαμήνυσε:

-Γενναίοι Γάλλοι παραδοθείτε. Kαι ο Καμπρόν του αποκρίθηκε: 

-Merde (=σκατά).

Η εικόνα ίσως περιέχει: ένα ή περισσότερα άτομα

Συμπληρώνονται σήμερα 11 χρόνια από την οσιακή κοίμηση τού Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου. Εκείνο το πρωινό τής 28ης Ιανουαρίου 2008, ήλθε η Μεγάλη Παρασκευή στην καρδιά τού χειμώνα!

Πόνος μέγας, βαθύτατη θλίψη, οδύνη άφατη συγκλόνισαν τους Έλληνες όπου γης. Ο Πρωθιεράρχης τους, μετά την γενναία πλην άνιση μάχη με την ασθένεια, λύγισε και διέβαινε μακάριος τις πύλες τού Ουρανού. Σήμερα η μνήμη του είναι όσο ποτέ εναργής και η απουσία του ανυπόφορα αβάσταχτη...

Ο Μακαριστός Χριστόδουλος σφράγισε αναντίρρητα μιαν εποχή. Ως εκκλησιαστικός ηγέτης αγάπησε και αγαπήθηκε όσον κανείς, γιατί έδωσε το είναι του στην Ορθοδοξία και την Πατρίδα, γιατί άλλαξε τον ρου τής Ιστορίας.Άνετος, χαρισματικός, επικοινωνιακός, με εντυπωσιακή ευρυμάθεια και ρητορική δεινότητα, που οικοδομούσε έναν ζωντανό σύγχρονο λόγο και ένα κατ’ εξοχήν ανθρώπινο πρόσωπο, «κέρδισε» από την αρχή τους πιστούς. Είχε μιαν ανοιχτή ζεστή αγκαλιά για όλους και κυρίως τους νέους.

Ο ταλαντούχος Ιεράρχης υπήρξε παράλληλα μία δυναμική προσωπικότητα, πληθωρικά μαχητική, χωρίς ίσως να αποφεύγει πάντοτε κάποιες υπερβολές. Ωστόσο οι προθέσεις του ήσαν πάγια αγαθές και καλοπροαίρετες. Γι’ αυτό ήταν δημοφιλέστατος. Σκαρφαλωμένος στις πρώτες θέσεις των δημοσκοπήσεων, έμπαινε στις καρδιές των απλών ανθρώπων. Και η γνησιότητά του τους προκαλούσε ενθουσιασμό. Ενίοτε βέβαια ο λόγος του – ιδίως όταν αναφερόταν ευθαρσώς στα εθνικά θέματα – ενοχλούσε και παρεξηγήθηκε επιφέροντας αντιδράσεις. Ο ίδιος έλεγε απλά πως το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η Εκκλησία, οι αγώνες, οι ρίζες και η ταυτότητα τού Ελληνισμού.

Η αντίστροφη μέτρηση ενέσκηψε αιφνίδια στην ζωή του, τον Ιούνιο τού 2007, όταν ματαίωσε την προγραμματισμένη επίσκεψή του στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, εισαχθείς εσπευσμένως στο Αρεταίειο. Και σ’ αυτό το επίπονο και δραματικό διάστημα μέχρι τής εκδημίας του, ο Αρχιεπίσκοπος απέδειξε ότι μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Πάλεψε με πείσμα και πίστη, για να αντισταθεί στο μοιραίο και, παρά το αδύνατον τού εγχειρήματος, κέρδισε τον πάγκοινο θαυμασμό, γιατί επέδειξε μιαν απαράμιλλη υπερβατική συμπεριφορά έναντι τού θανάτου.

Σήμερα, 11 χρόνια μετά την εκδημία του, το κενό που άφησε είναι βασανιστικά αισθητό. Όλοι στην σκέψη και την καρδιά έχουν κλεισμένο τον Χριστόδουλο και αναλογίζονται πόσο θα βοηθούσε η παρουσία του στις δύσκολες ημέρες μας τον χειμαζόμενο ελληνικό λαό. Πόσο θα προσέφερε στα εθνικά θέματα. Πόσο θα στήριζε ανθρώπους, αξίες και αρχές.

Γι’ αυτό ο Χριστόδουλος είναι ακόμη παρών! Και τούτο εξακολουθεί να ενοχλεί αφόρητα τους αρνητές του! Δεν μπορούν να δεχθούν ότι ο λαός Τον θυμάται. Και συστρατεύονται για να αποδομήσουν ό,τι ωραίο Εκείνος εδημιούργησε. Ακυρώνουν λ.χ. τον ιστορικό ρόλο τής Εθναρχούσης Εκκλησίας στην Ελλάδα, που ένεκα συνθηκών πάντοτε ευλογούσε και οδηγούσε τους Αγώνες. Και αποφαίνονται αίφνης ότι δεν έχει ρόλο η Εκκλησία στα συλλαλητήρια για την Μακεδονία... Δεν έρχονται όμως σε αντίθεση έτσι μόνο με τον εκείνον, αλλά με σύσσωμο τον ελληνικό λαό!

Γιατί ο βίος και η πολιτεία τού Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρού Χριστοδούλου είχαν όλα τα χαρακτηριστικά τού σύγχρονου Εθνάρχη. Το τεράστιο έργο του – τόσο πλούσιο σε ελάχιστο χρόνο – που η άδικη συγκυρία δεν τού επέτρεψε να ολοκληρωθεί, επιβεβαιώνει και πρακτικά τον χαρακτηρισμό.

Σήμερα λοιπόν, που ο καιρός συνεχώς δυσκολεύει, λείπει η στεντόρεια φωνή του. Η λαμπρή παρουσία του. Η Αλήθεια που γνήσια και ανυπόκριτα επρέσβευε. Ας ζούμε με την ζωντανή ανάμνηση και την δαψιλή ευλογία του. Με το παράδειγμά του.

Έστω η μνήμη του αιωνία.Γ.Δ

 Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος

Εδώ μπορεί να συζητείται ο προϋπολογισμός με βουτιά στην απομόνωση της μικροπολιτικής, αλλά -μας συμβαίνει με τα περισσότερα θέματα στο παρακμιακό στάδιο που διανύουμε-ο κόσμος, το περιβάλλον, κάθε άλλο παρά αποσυνδεδεμένα είναι. Αρκετές συνδεδεμένες απειλές σμίγουν και πάλι στις προβλέψεις για τις προοπτικές της λπαγκόσμιας οικονομίας. Η κίνηση και υλοποίηση μιας από αυτές μπορεί να ενισχύσει τις άλλες και να μεγεθύνει την αβεβαιότητα. Η συνάντηση των G20 είχε άδοξο τέλος.

Η υπερθέρμανση της οικονομίας των ΗΠΑ μπορεί να αυξήσει τα επιτόκια ταχύτερα ααπό το αναμενόμενο. Αυτό οδηγεί σε αρνητικές συνέπειες για τις αναδυόμενες αγορές. “Πρώτη” ευάλωτη η Κίνα εξαιτίας του ύψους του εταιρικού χρέους και οι ευπαθείς αγορές σε τέτοιου τύπου αναταραχές. Περισσότερη ένταση στις εμπορικές σχέσεις θα έπληττε την ΕΕ αφού ο αρνητικός αντίκτυπος στην εμπιστοσύνη θέτει σε κίνδυνο τις επενδύσεις.

Παράλληλα, στο εσωτερικό της ΕΕ, οι αμφιβολίες για τη διατηρησιμότητα των δημόσιων οικονομικών στα υπερχρεωμένα κράτη μέλη ίσως να μεταφερθούν στην χρηματοπιστωτική σταθερότητα, βαρύνοντας το κλίμα και την οικονομική δραστηριότητα. Εξαιρετική σημασία έχει και η τύχη της συμφωνίας για το Brexit. Η συνέχεια και η έκβαση έχει επιπτώσεις στις εμπορικές συναλλαγές της ΕΕ 27 με το Ην. Βασίλειο, αφού οι τρέχουσες εκτιμήσεις βασίζονται σε μια καθαρά τεχνική παραδοχή του status quo.

Η πιθανότητα σεναρίων προς τα κάτω διαφαίνεται και σε τοποθετήσεις όπως του Valdis Dombrovskis, Αντιπροέδρου για το Ευρώ και τον Κοινωνικό Διάλογο (μεταξύ άλλων) της Ένωσης, όταν τονίζει :”Όλες οι οικονομίες της ΕΕ προβλέπεται ότι θα αυξηθούν αυτό το έτος και το επόμενο, το οποίο θα φέρει περισσότερες θέσεις εργασίας Ωστόσο, η αβεβαιότητα και οι κίνδυνοι, τόσο εξωτερικοί όσο και εσωτερικοί, αυξάνονται και αρχίζουν να επιβαρύνουν τον ρυθμό της οικονομικής δραστηριότητας Πρέπει να μείνουμε σε επαγρύπνηση και να εργαστούμε σκληρότερα για να ενισχύσουμε την ανθεκτικότητα των οικονομικών μας αποφάσεων για την περαιτέρω ενίσχυση της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης μας. Σε εθνικό επίπεδο, υπάρχει ακόμη μια ισχυρότερη περίπτωση για τη δημιουργία δημοσιονομικών αποθεμάτων και για τη μείωση του χρέους, μεριμνώντας παράλληλα να γίνουν αισθητά τα οφέλη της ανάπτυξης και από τα πιο ευάλωτα μέλη της κοινωνίας”. Οι μοχλοί ανάπτυξης γίνονται πιο εγχώριοι και επομένως η αύξηση των μισθών, οι αλλαγές στην φορολογία και η ιδιωτική κατανάλωση αποκτούν καθοριστικό ρόλο για να αντισταθμίσουν τους όποιους βαθμούς “ψύξης” της οικονομίας και το κυριότερο να διατηρηθούν οι ρυθμοί δημιουργίας θέσεων απασχόλησης.

Βέβαια αυτά βασίζονται σε παραδοχές για τις συναλλαγματικές ισοτιμίες, τα επιτόκια και τις τιμές των βασικών εμπορευμάτων. Προβλέψεις που πρόκειται να επικαιροποιηθούν στις αρχές του ´19 και μετά το καλοκαίρι στο επίπεδο της ΕΕ.

Ενδιάμεσα οι ευρωεκλογές εκ των πραγμάτων -με τον φόβο να καταλάβουν ακροδεξιοί το 1/3 του ευρωκοινοβουλίου- μεγαλώνουν τις ανησυχίες για τις εξελίξεις αφού ο “λόγος” της πεταλούδας στην διαμόρφωση της των οικονομικών δεδομένων της παγκοσμιοποίησης μπορεί να επηρεάσει την αξιολόγηση των Ευρωπαίων πολιτών. Κάτι που κάνει τις δηλώσεις αξιωματούχων των Βρυξελλών πιο περίτεχνη υπόθεση και πιο δύσκολη την ανάγνωση για τους απλούς ανθρώπους. Ωστόσο η σύγκρουση για τον προϋπολογισμό της Ιταλίας καθώς και η εκλογή ηγεσίας στους Γερμανούς χριστιανοδημοκράτες μπορεί να αποδειχθούν οι αστάθμητοι παράγοντες και οι μεταβλητές ή το “άλλοθι” για πιο “άμεση” χαλάρωση της ανάπτυξης και επιβράδυνση!

Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος

Η μετάφραση της πολιτικής αντιπαράθεσης “κορυφής” στην κοινωνική βάση αναβιώνει βήμα βήμα μια στάση προσδιορισμού που έχει πρώτα το “αντι” και όχι επιχειρήματα. Όταν κάποια ακολουθούν είναι μικρής δύναμης και επιρροής στις “συζητήσεις” σε παρέες και στέκια αφού η ένταση έχει ήδη ανέβει με τα κατά-Τσίπρα, αντι-ΣΥΡΙΖΑ ή κατά-Μητσοτάκη, αντι-νεοδημοκρατικά. Δηλαδή “οπαδική διαίρεση” που αποτελεί το θερμοκήπιο του διπολισμού χωρίς να προσθέτει και μεταθέτει ακόμη μια φορά την σύνθεση, την συννενόηση, την πολιτική συναίνεση και το σημαντικότερο την κοινωνική ενότητα.

Οι εμπρόσθετες προθέσεις (μήνες μακριά από τις εκλογές και χωρίς να έχουμε τελικά προγράμματα ή όλα τα στοιχεία για αξιολόγηση) με εύκολες, λίγες λέξεις, με επιθετικά ευφυολογήματα ή χαρακτηρισμούς είναι υπέρ του κατεστημένου πολιτικού και οικονομικού. Οδηγεί στην απορρόφηση της δυναμικής των πολιτών σε επιδερμική “πολιτικοποίηση” και όχι συνειδητοποιημένη συμπεριφορά. Αυτό το φροντίζει και μέρος των μίντια και έτσι αναπαράγεται από το “αντι” στο “μετά” η απογοήτευση και η αποστροφή των πολιτών, “κατά” της πολιτικής. Και κάποιος έμπειρος ίσως αντιτείνει: “πρώτα συγκροτείται ο σκληρός πυρήνας και κοντά στην προεκλογική περίοδο η διεύρυνση και οι σκεπτόμενοι” άλλωστε οι τελευταίοι είναι μειοψηφία για αρκετούς “ειδικούς” των μηχανισμών. Στην χώρα που δεν ξέρεις ποιοί ήταν μνημονιακοί, αντιμνημονιακοί κοκ πως τώρα να διακρίνεις μεταμνημονιακούς και μη ή τις πολιτικές αφού ο καθένας αν δεν πιστεύει στον δικό του θεό ή δεν τον παριστάνει, ή ερμηνεύει τον λόγο του ή προφητεύει τον ερχομό του.

Το “πόπολο αρκεί να σημαδεύει το ψηφοδέλτιο” και ο χορός να συμπληρώνει το έργο. Στον τόπο αυτό έχουμε ζήσει τον εκχυδαϊσμό από όλες τις πλευρές για όλες και δεν το λέω ισοπεδωτιικά αλλά δεν έχει σημασία η κλεψύδρα χρόνου ή το μέτρημα σε οκάδες ή το αν κάποια πλευρά το έκανε “λιγάκι, όσο πατάει ένα γατάκι”. Τώρα ο “τυμπανισμός” του φανατισμού με τα μέτρα ή τα αντίμετρα, τις συντάξεις, την συμφωνία με την εκκλησία ή μή, ή το βορειομακεδονικό, τους λογαριασμούς, τα σκάνδαλα και την σκανδαλολογία, την πραγματικότητα ή την φαντασία, την ασφάλεια, τα πανεπιστήμια, το μέρισμα κά. Ώσπου να ξεμπερδεύουμε με τις μονοσύλλαβες, δισύλλαβες κλπ προθέσεις τα “πριν, μετά, εναντίον, εξαιτίας, προς” τα επίθετα χωρίς τεκμηρίωση ας αφήσουμε κοινό χώρο για ορισμένα ζητήματα. Όπως τα εθνικά όπου ανεξάρτητα από τι αναγνωρίζει κανείς στην κυβέρνηση ως στρατηγική ή “τύχη” διαφαίνεται μια ιστορική ευκαιρία η χώρα να έρθει σε πρώτο πλάνο και η Τουρκία σε δεύτερο. Ας είναι αυτό ένα σημείο δοκιμής του πολλαπλασιαστή της συναίνεσης.

Στα υπόλοιπα νοιώθω την ανάγκη να μοιραστώ κάτι που μου είπε ένας πολιτικός που υπήρξε κεντρικό-ηγετικό πρόσωπο στην εποχή του : “στην κυβέρνηση το κακό πρέπει να το κάνεις γρήγορα, όλο μαζί στην αρχή για να ξεχνιέται, το καλό λίγο, λίγο να μην ξεχνιέται”. Το τελευταίο μνημόνιο (το κακό) έχει την ψήφο όλων, η έξοδος και οι επιστροφές ή τα νομοσχέδια μέχρι τις εκλογές με πλειονότητα θετικών ρυθμίσεων (το καλό) είναι πρωτοβουλία κυβερνητική. Που άραγε θα (αν) πιστωθούν ;  Οι δημοσκοπήσεις δεν το προβλέπουν ακόμη και ο νοών, νοείτω !