Σταύρωση χωρίς Ανάσταση για την κτηνοτροφία
Πάσχα; Ποιο Πάσχα;Η ελληνική κτηνοτροφία καταρρέει!
Αδύνατο να επιβιώσει η Ελληνική Κτηνοτροφία, αν δεν αποφασίσουν ισχυρά να στηρίξουν τους παραγωγούς. Με πρόχειρους υπολογισμούς, ένας κτηνοτρόφος που περίμενε να διαθέσει 200 αρνιά για το Πάσχα, με τις περσινές τιμές αν το υπολογίσουμε, θα έβγαζε περί τις 10.000 ευρώ. Τα έξοδα δηλαδή, ίσα για να συντηρηθεί, για να συνεχίσει να παράγει. Δυστυχώς, όλα δείχνουν ότι θα πρέπει να το ξεχάσουμε για φέτος το Πάσχα, πράγμα που σημαίνει ότι ο παραγωγός του παραπάνω παραδείγματος, όση υπομονή κι αν κάνει, όσες αντοχές κι αν έχει, όσο και να παλέψει για να μείνει στην εκμετάλλευσή του, είναι αδύνατο πρακτικά να το καταφέρει.
Διότι δεν είναι μόνο το ότι δεν θα εισπράξει αυτά που υπολόγιζε και που για αυτά εργαζόταν σκληρά όλη τη χρονιά, αλλά, το ότι θα πρέπει να βρει το μαγικό τρόπο να μπορέσει να συντηρήσει το κοπάδι. Δηλαδή, όχι μόνο θα χάσει τις 10.000 ευρώ, αλλά πρέπει να βρει κάποιες χιλιάδες, άγνωστο πως και από πού, για να ταΐσει τα ζώα του, να τα κρατήσει υγιή, …να δει αργότερα τι θα τα κάνει. Και αυτό το «αργότερα»… πάει πολύ μακριά. Οι εξαγωγές έχουν παγώσει και ποιος ξέρει τώρα αν και πότε θα αποκατασταθεί η κανονικότητα. Η δε τοπική -ανά περίσταση- και εγχώρια αγορά, που και αυτή κλυδωνίζεται, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αντισταθμίσει τις απώλειες. Με όποιον κτηνοτρόφο κι αν μιλήσει κανείς αυτή την περίοδο, θα εισπράξει μόνο την αγωνία και την απογοήτευσή του. Ελπίζουμε στις επόμενες ανακοινώσεις που θα γίνουν για τη στήριξη των πολιτών που πλήττονται, να ακούσουμε κάτι το ουσιαστικό και για τους κτηνοτρόφους.
Και ευρύτερα για τους αγρότες, αφού δεν είναι μόνο οι κτηνοτρόφοι που καταστρέφονται, αλλά, όπως και σε προηγούμενα σχόλια έχουμε με έμφαση επισημάνει, είναι και οι καλλιεργητές, όπως και ευρύτερα οι αγροτικές επιχειρήσεις, ιδίως στα νωπά και ευαλλοίωτα προϊόντα. Για τον κόσμο της παραγωγής, όμως, δεν αρκεί ένα «επίδομα επιβίωσης», να βγει ο μήνας. Άντε και τα πήρε τα 800 ευρώ ο κτηνοτρόφος! Να τα κάνει, …τι; Όταν χάνει χιλιάδες ευρώ, όταν χάνει τον κόπο μια ολόκληρης χρονιάς, όταν κυριολεκτικά καταστρέφεται, θα σωθεί με τα 800 ευρώ; Αυτά φτάνουν, ίσως, για να ταΐσει τρεις μέρες το κοπάδι… Και το χειρότερο, αυτό που πραγματικά θέλει μεγάλη προσοχή, δεν είναι η «χασούρα» του Πάσχα ούτε το τι θα συμβεί τις ημέρες που ακολουθούν.
Ο φόβος μας είναι για το μετά. Για το τι θα συμβεί στην παραγωγή, όταν θα έχει περάσει η τρικυμία του κορωνοϊού. Αν θα μπορούμε, δηλαδή, να μιλάμε για «παραγωγή», …αν θα έχει απομείνει τίποτα.Ένωση Αγρινίου
Αυτές τις βάρβαρες ώρες πρέπει να γίνουμε σμιλευτές..
Γράφει ο Γιώργος Αθανασιάς
Αναμφισβήτητα ζούμε μια χρονική περίοδο ασυνήθιστη. Ζούμε μια χρονική περίοδο όχι απλά δύσκολη, αλλά αναπάντεχα βίαιη και πρωτόγνωρη.
Και γίνεται πιο δύσκολη, εξαιρετικά πρωτόγνωρη και ιδιαίτερα φρικτή η εποχή, που ζούμε, για τους νεώτερους. Γίνεται για τους ανθρώπους, που δεν έζησαν πολέμους, πείνα, εμφυλιοπολεμικές συρράξεις, στέρηση ελευθερίας και εποχές χωρίς δικαιώματα.
Βέβαια, πολλές είναι οι χώρες, που, όπως είναι απλωμένες απάνω στο ανάγλυφο της γης, αντιμετωπίζουν την ίδια απειλή και που οι λαοί τους βιώνουν τις ίδιες -ή και χειρότερες- συνθήκες.
Μολαταύτα, για έναν ατίθασο… για έναν ανυπάκουο… για έναν ανυπότακτο λαό, όπως είναι ο Ελληνικός, τα μέτρα, που ελήφθησαν από την Ελληνική Πολιτεία για την χαλιναγώγηση του Covid-19, είναι από δυσβάσταχτα έως και καταθλιπτικά. Μάλιστα, είναι κάμποσες οι φωνές, που λένε: «…και να γλιτώσουμε απ’ τον κορωνοϊό, ή θα μαραζώσουμε ή θα πεθάνουμε από την κατάθλιψη…!».
Ναι… Αναντίλεκτα, και οι ποιο πειθαρχημένοι και οι πλέον υπομονετικοί άνθρωποι -Έλληνες ή μη- ερωτοτροπούν με το συναίσθημα της κατάθλιψης, όταν έχουν το βλέμμα τους στραμμένο συνεχώς και αδιαλείπτως στο μαύρο, στο ανέλπιδο και στο καταθλιπτικό. Όταν λησμονούν, ότι και οι εύκολες και οι δύσκολες εποχές περνούν.
Άλλωστε, αυτός είναι ο προορισμός των εποχών. Αυτή είναι η αποστολή τους. Να έρχονται και να περνούν. Δεν κάνει κύκλους, αλλιώτικα, ο χρόνος. Με στάσιμες και με απέραστες εποχές δεν ευδοκιμεί το αείποτε και δεν οικοδομείται η αιωνιότητα.
Εντέλει, οι άνθρωποι -όλοι οι άνθρωποι- βιώνουν συναισθήματα καταθλιπτικά, όταν ξεχνούν, ότι επάνω και γύρω από την απειλούμενη και μαχόμενη, συνάμα, γη απλώνεται ο κυρίαρχος… βρίθει ο άναρχος Ουρανός.
Ασφαλώς και δεν είμαι ο ειδικός, όμως φρονώ, ότι δεν πρέπει να θωρούμε διαρκώς το μαύρο και ούτε να δαιμονοποιούμε τα πάντα πρέπει. Για την ώρα, δεν έχει καμιά σημασία η προέλευση, η γενεσιουργός δύναμη και η ταυτότητα του αόρατου εχθρού. Και ο Θεός να τον έστειλε και οι άνθρωποι να τον έφτιαξαν ο κίνδυνος είναι κίνδυνος και η απειλή αιωρείται, ως δαμόκλειος σπάθη, αμείλικτη.
Ακόμη, ως άνθρωπος απλός, αλλά σκεπτόμενος -έτσι πιστεύω- έχω την άποψη, ότι αυτές τις βάρβαρες ώρες κι ετούτες τις βάναυσες μέρες πρέπει να γίνουμε σμιλευτές.
Ναι… Πρέπει, να γίνουμε άοκνοι και επιτήδειοι σμιλευτές. Πρέπει με της θέλησης μας τη σμίλη και με του νου μας το καλέμι να μετουσιώσουμε το αβάσταχτο σε υπομονή, το πρωτόγνωρο σε συνηθισμένο, τον φόβο σε σεβασμό, την αγωνία σε εγκαρτέρηση, την απειλή σε θάρρος, τον εφιάλτη σε προσοχή, την απομόνωση σε συμπόρευση, την αυταπάρνηση σε αναγνώριση, τις δυσκολίες σε αλληλεγγύη, το καταθλιπτικό σε ελπίδα.
Τέλος, ας αφήσουμε την «ευθυκρισία» μας για αργότερα. Χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι είμαι θιασώτης, οπαδός και ευαγγελιστής της αφωνίας ή της αγελαίας υποταγής και συμπεριφοράς. Βέβαια, ούτε ηχώ και αντίλαλος της πολιτικής αλητείας είμαι. Υπάρχει χρόνος και για εντοπισμό λαθών (ουδείς αλάνθαστος) και για καταλογισμό ευθυνών (όπου και εάν υπάρξουν) και για ανάλυση ή σύνθεση αριθμών και για υποθέσεις και για καλόβουλες κριτικές και για μινυρίσματα και για μικρότητες και για μεμψιμοιρίες.
Ας εξοστρακιστεί πρώτα η κατάρα, ας καταλαγιάσει η λαίλαπα, ας ηρεμήσει η καταιγίδα, ας σκορπίσουν τα σύννεφα, ας λάμψει ο ήλιος κι έπειτα… έπειτα αποδεχόμαστε και ηρωοποιούμε ή απορρίπτουμε και καταδικάζουμε.
Παναγία Προυσιώτισσα:H Παναγία που έδιωξε την θανατηφόρο γρίπη απ'το Αγρίνιο(1918)
Κατὰ τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1918, ἡ ἰσπανικὴ γρίπη θέριζε ὅλη τὴν εὐρωπαϊκὴ ἤπειρο. Στὴν περιοχὴ τοῦ Ἀγρινίου, οἱ περισσότεροι οἰκισμοὶ θρηνοῦσαν καθημερινὰ ἀρκετοὺς νεκρούς. Στὴν πόλη τοῦ Ἀγρινίου, ποὺ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἀριθμοῦσε περίπου 15.000 πληθυσμό, οἱ θάνατοι πλησίαζαν ἢ ἔφταναν τοὺς πενήντα, κάθε μέρα. Μάλιστα, ἀπὸ τὸν φόβο τῆς μετάδοσης τῆς ἀσθένειας, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ πλῆθος τους, συχνὰ οἱ νεκροὶ μεταφέρονταν μὲ κάρα καὶ θάπτονταν ἀκόμα καὶ χωρὶς παρουσία ἱερέως…
Μιὰς καὶ ἡ ἐπιστήμη ἦταν ἀδύναμη νὰ προσφέρει, κατὰ τὴν συγκεκριμμένη στιγμή, σωτηρία, ὁ νοῦς τῶν Αἰτωλῶν πῆγε στὴν θαυματουργὸ Εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Προυσιώτισσας. Ἄλλως τε, ὅλη ἡ περιοχὴ τῆς Εὐρυτανίας καὶ τῆς Αἰτωλοακαρνανίας, τὴν Εἰκόνα αὐτὴ εἶχε σὰν ἀποκούμπι σωτηρίας, τόσο σὲ ἀσθένειες, ὅσο καὶ σὲ ἐπιδρομὴ ἀκρίδας. Κοντὰ ἦταν τὸ 1854, τότε ποὺ ἡ περιοχὴ τοῦ Ἀγρινίου εἶχε ἀποδεκατιστεῖ ἀπὸ τὴν χολέρα καὶ εἶχε σωθεῖ ἀπὸ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ θαυματουργοῦ Εἰκονίσματος. Ἔτσι, ὁ νοῦς τῶν ἀνθρώπων στράφηκε πάλι πρὸς τὴν Θεοτόκο.
Μετὰ ἀπὸ ἔγκριση τοῦ Μητροπολίτη Ναυπακτίας καὶ Εὐρυτανίας Ἀμβροσίου, στὴν δικαιοδοσία τοῦ ὁποίου ὑπαγόταν τότε ἡ ἱερὰ μονή, τριμελὴς ἐπιτροπὴ μετέβη στὸν Προυσό, κατὰ τὸ ἀπόγευμα τῆς 22ας Ὀκτωβρίου1918. Τὸ πρωὶ τῆς 4ης τοῦ μηνός, μετὰ τὴν ὀρθρινὴ ἀκολουθία, ξεκίνησε ἡ πομπὴ μὲ τὴν Εἰκόνα. Στὰ ὄρια τῶν δύο μητροπόλεων, στὴν περιοχὴ Ἀραποκέφαλα, εἶχε συγκεντρωθεῖ πλῆθος κόσμου (κατὰ τὶς περιγραφές, περίπου 5.000), καὶ ἔγινε ἡ πρώτη δέηση. Τὸ ἄλλο πρωί, φτάνει στὴν Καλλιθέα, ὅπου ψέλνεται Παράκληση, καὶ τὸ ἴδιο βράδυ φτάνει ἔξω ἀπὸ τὸ Ἀγρίνιο.
Ἡ πλειονότητα τοῦ πληθυσμοῦ τῆς πόλης περίμενε τὴν ἱερὰ Εἰκόνα στὰ πρῶτα σπίτια τοῦ Ἀγρινίου. Οἱ καμπάνες τῆς πόλεως ἐσήμαναν χαρμόσυνα. Στὸν ἱερὸ ναὸ τῆς Ἁγίας Τριάδος, γιὰ ἕνα εἰκοσιτετράωρο ἡ ἀκολουθία ἦταν ἀσταμάτητη. Ὅλοι προσκυνοῦσαν τὴν Κυρὰ τῆς Ῥούμελης καὶ πλῆθος κόσμου κοινωνοῦσε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.
Μὲ τὴν ἄφιξη τῆς Παναγίας, τὸ θανατικὸ σταμάτησε στὴν πόλη τοῦ Ἀγρινίου. Οἱ πρώην ἄῤῥωστοι τρέχουν ὑγιεῖς νὰ προσκυνήσουν. Στὶς 27 τοῦ Ὀκτώβρη, ἡ Εἰκόνα μεταφέρεται στὸν ναὸ τοῦ πολιούχου ἁγίου Χριστοφόρου καὶ τὶς ἐπόμενες ἡμέρες στοὺς ναοὺς τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς καὶ τοῦ ἁγίου Δημητρίου. Σύσσωμος ὁ λαὸς συμμετέχει μὲ ἐξομολόγηση καὶ θεία κοινωνία, εὐχαριστῶντας τὸν Θεὸ ποὺ δὲν ὑπάρχει πλέον θανατικὸ στὴν πόλη τους.
Κατὰ τὴν 1η Νοεμβρίου, ἡ Εἰκόνα φτάνει στὸν σιδηροδρομικὸ σταθμὸ Μεσολογγίου, συνοδευόμενη ἀπὸ καταῤῥακτώδη βροχή. Μάλιστα, οἱ γιατροὶ τῆς ἐποχῆς σχολίαζαν ἀρνητικὰ τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ πλῆθος αὐτὸ ἀνέμενε ὧρες (ἀπὸ τὴν νύχτα, στὴν θέση Φοινίκια) γιὰ τὴν προϋπάντηση, ἐν μέσῳ γρίπης. Ὑπῆρχε φόβος μετάδοσης τῆς ἀσθενείας λόγῳ τοῦ συνωστισμοῦ καὶ ἡ βροχὴ ἐπιδείνωνε τὴν κατάσταση.
Οἱ χριστιανοί, ὅμως, ἐμπιστεύτηκαν περισσότερο τὴν Παναγία. Παρέμειναν μὲ πίστη, ὑποδέχτηκαν τὴν Παναγία, ἔψαλαν Παράκληση καὶ τὴν ὁδήγησαν στὴν ἱερὰ πόλη, λιτανεύοντάς την μέσα στοὺς δρόμους τῆς πόλης. Τὸ ἴδιο βράδυ, ἐν ᾧ οἱ πιστοὶ προσεύχονταν, ἰσχυρὸς ἀέρας χτύπησε τὴν περιοχή. Ἀπὸ τὸ πρωὶ τῆς 2ας Νοεμβρίου1918, κανένας θάνατος δὲν σημειώθηκε στὸ Μεσολόγγι ἀπὸ τὴν γρίπη. Στὴν συνέχεια, ἡ Εἰκόνα μεταφέρθηκε στὸ Αἰτωλικὸ καὶ ἀλλοῦ, σώζοντας κὶ ἐκεῖ τὸν πιστὸ λαό. Μάλιστα, ὅταν ἡ Εἰκόνα μεταφερόταν, μὲ τὰ πόδια, πρὸς τὸ Παναιτώλιο, στὰ σημεῖα ποὺ γινόταν στάση, ὁ κόσμος ἀργότερα κατασκεύασε εἰκονίσματα.
Σὲ ὅσες περιοχὲς παρέμεινε ἡ θαυματουργὸς Εἰκόνα, ὁ κόσμος συμμετεῖχε ὁμαδικὰ μὲ προσευχὴ καὶ συμμετοχὴ στὴν θεία κοινωνία. Ἔνοιωθε καὶ ἦταν ὑπὸ τὴν σκέπη τῆς Παναγιᾶς μας, ὁπότε δὲν εἶχε τὸν παραμικρὸ φόβο νὰ ἀῤῥωστήσει, ένοιωθε τὴν σιγουριὰ πώς θά γιατρευθεῖ αὐτὸς ἢ οἱ οἰκείοι του. Ἔβλεπε τὸ μεγάλο θαῦμα (τῆς ἰάσεως), ἀλλὰ καὶ πολλὰ μικρότερα.
Μετὰ ἀπὸ ἕνα αἰῶνα, ἡ περιοχὴ τοῦ Ἀγρινίου θυμᾶται ζωντανὰ τὴν εὐεργεσία τῆς Θεοτόκου. Ἡ κεντρικὴ κανδήλα τῆς Προυσιωτίσσης εἶναι ἀφιέρωμα τῶν κατοίκων τοῦ Ἀγρινίου, ὡς εὐχαριστήριο γιὰ τὴν ἴαση ἀπὸ τὴν γρίπη τοῦ 1918. Ἕνα ἑπτάφωτο πολυκάνδηλο εἶναι ἀφιέρωμα τῶν Μεσολογγιτῶν, ποὺ τὸ προσέφεραν μὲ χρήματα ποὺ συγκέντρωσαν ἀπὸ ἔρανο. Ἀντίγραφα τῆς κοσμοσώτηρος Θεοτόκου Προυσιωτίσσης ἔγιναν σὲ πολλοὺς ναοὺς ποὺ ἔκανε στάση τὸ Εἰκόνισμα. Τέλος, σὲ πολλὰ χωριὰ τοῦ αἰτωλικοῦ κάμπου, κάθε χρόνο ἑορτάζουν τὴν ἀνάμνηση τοῦ γενομένου θαύματος (Λ.χ., στὰ Καλύβια (α΄ Κυριακὴ τοῦ Νοεμβρίου) καὶ στὸ Παναιτώλιο (25 Νεομβρίου).αρχιμ. Γεράσιμος (Τσιρώνης)
Εκ του Γραφείου Τύπου της Ιεράς Μητροπόλεως
Το χωριό, ΔΕΝ είναι λύση για τον κορωνοϊό
Μπέρδεψαν το «μένουμε σπίτι» με το «πάμε χωριό»
Οι παλιότεροι έλεγαν ότι έχουν περάσει πόλεμο, κατοχή και εμφύλιο. Εμείς, καλώς εχόντων των πραγμάτων βεβαίως – βεβαίως, Θεού θέλοντος και κορωνοϊού επιτρέποντος, θα λέμε ότι έχουμε περάσει μνημόνια, capital controls και Covid-19. Προϋπόθεση, φυσικά, για να φτάσουμε να έχουμε κάτι να διηγηθούμε, το αυτονόητο: να συμμαζευτούμε επιτέλους, να βάλουμε μυαλό και να ακούσουμε αυτά που οι ειδικοί μας συνιστούν.
Δεν υπάρχουν επιλογές εδώ. Ούτε η πολυτέλεια της άρνησης, της αμφισβήτησης, της γνωστής τάσης του νεοέλληνα στους εξυπνακισμούς και στην απύθμενη ανοησία, που στην προκειμένη περίπτωση σαφώς και είναι άκρως επικίνδυνη. Οι επιπτώσεις όλου αυτού του σεναρίου τρόμου, που ξαφνικά έγινε η καθημερινότητά μας, είναι ήδη ορατές και στον αγροτικό χώρο. Μοιραία και αναπόφευκτα. Σε κάθε επίπεδο, από τις οικονομικές απώλειες μέχρι την πρακτική της δουλειάς στο χωράφι και στο μαντρί. Η περίοδος που ακολουθεί, απ’ ότι καταλαβαίνουμε κι εμείς, θα είναι μάλλον ζόρικη. Και φοβόμαστε ότι για την ξεχασμένη μέχρι τώρα ελληνική περιφέρεια, θα γίνει ακόμη πιο δύσκολη.
Μακάρι να κάνουμε λάθος και να τελειώσουν όλα εδώ, όμως…όταν βλέπουμε ανθρώπους, συγγενείς και φίλους (καμία σημασία δεν έχει αυτό), να εγκαταλείπουν την πρωτεύουσα και τα άλλα μεγάλα αστικά κέντρα για να «προστατευθούν» στο χωριό, …συγνώμη, αλλά και ανησυχούμε και εκνευριζόμαστε. Διότι στο χωριό είναι οι αφημένοι στη μοίρα τους παππούδες και οι γιαγιάδες. Οι πλέον ευάλωτοι, δηλαδή, στον κορονοϊό. Κλείνουν οι επιχειρήσεις, λοιπόν, έκλεισαν τα σχολεία, όλος ο κόσμος είναι σε άδειες ειδικού σκοπού ή κανονικές ή ΄πολύ απλά …στο σπίτι μέχρι νεωτέρας. Πολλοί εξ αυτών, αντί να μείνουν στο σπίτι, μέχρι νεωτέρας και μέχρι να περάσει η μπόρα, έκριναν ήδη σκόπιμο να έρθουν στα χωριά, …να το σιγουρέψουμε ρε αδερφέ ότι θα κολλήσουν μέχρι και οι κάτοικοι στα ψηλά βουνά, εκεί που δεν πάτησε Τούρκος!
Το «δεν έχω συμπτώματα, είμαι μια χαρά», …περιττό να εξηγήσουμε πόσο ανόητο και πόσο ανεύθυνο είναι. Τους πήρε ο πόνος, κάποιους, να έρθουν να κλαδέψουν το λιοστάσι. Σαράντα χρόνια παρατημένο το έχουν, πιθανότατα δεν θα θυμούνται πώς να πάνε, θυμήθηκαν τώρα το χωριό. Πεθύμησαν και τα «γερόντια», που ίσως ούτε για τα «χρόνια πολλά» δεν έκαναν ένα τηλέφωνο τα Χριστούγεννα. Τι να πει κανείς;!! Και εννοείτε ότι δεν αφορά το σύνολο αυτό, αλλά κάποιες συγκεκριμένες περιπτώσεις. Με τέτοιες λογικές, όμως, με τέτοιες συμπεριφορές και με όλα όσα βλέπουμε να γίνονται γύρω μας, το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι… να βάλει ο Θεός το χέρι του. Πόσο δύσκολο, πόσο φοβερό και τρομερό είναι πια, να μείνει κάποιος για 15 ημέρες στο σπίτι του;;; Καθώς φαίνεται, πάρα πολύ...Ενωση Αγρινίου
Κυκλοφόρησε το 10ο φύλλο της εφημερίδας ποικίλης ύλης "Η Ζωή στο Βύρωνα"
Το φύλλο Μαρτίου της εφημερίδας "Η ζωή στο Βύρωνα, Καισαριανή και Υμηττό" με ειδήσεις, νέα και ενδιαφέροντα άρθρα κυκλοφόρησε και έχει ήδη αρχίσει να μοιράζεται.
Απο αυτό το φύλλο, θα φιλοξενούνται πληροφορίες, ειδήσεις και νέα για την περιοχή της Καισαριανής . Καλή ανάγνωση!
Διαβάστε ΕΔΩ το νέο φύλλο της εφημερίδας
Κορονοϊός και λαθρομετανάστες
Γράφει ο Αλέξανδρος Χουλιαράς
Η αθάνατη φυλή μας και η απέθαντη πίστη μας, εσχάτως βάλλονται και προσβάλλονται πανταχόθεν και βάναυσα. Εξ ευωνύμων μαίνεται η επιδρομή των αλλοφύλων βαρβάρων λαθρομεταναστών και εκ δεξιών θριαμβεύει η πετυχημένη καταδρομή του πεπολιτισμένου κορονοϊού.
Η εθνικιστική …τιλα και …ριλα όζει κρώζουσα: Στα όπλα ακρίτες! Το αιθέριο ιχώρ της φυλής μας θα μαγαρίσει από το μιαρόν σπέρμα και αίμα των μελαίνων υποσαχαρίων και υπομέλανων απωανατολιτών.
Η θρησκόληπτοι (…ρίλες και …τίλες) προσέρχονται στα μετερίζια της πίστης ως νέοι σταυροφόροι και προσεύχονται υπέρ της ορθής ημών Ορθοδοξίας, που απειλείται από τους άπιστους του Μουχαμέτη.
Άλλοι υπό του κράτος του βέρντιγκο της Εξουσίας, σε μια κρίση ανεκλάλητου ουμανισμού και πειθαρχούντες στο μοναδικό σχέδιο ανάπτυξης του τόπου, που επόνησαν, διακηρύττουν: «Σε κάθε πόλη αποικία λαθρομεταναστών και σε κάθε χωριό μπουλούκι υποσαχάριων».
Άλλοι παλαιορθόδοξοι της πολιτικής, δεν βρίσκουν κάτι στα τσιτάτα τους και ψελλίζουν: «ίκινι μίκινι κι έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα».
Και άλλοι αγγελοκρουόμενοι του πολιτικού ρινγκ λένε: “αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων”.
Η κυβέρνηση υπό το κράτος των πολυεπίπεδων συμπληγάδων ακροβατεί.
Για την αναχαίτιση της καταδρομής του κορονοϊού, ο οποίος βρήκε ανοιχτή κεκρόπορτα και εισήλθε στο Βασίλειό μας αποφάσισε: Παντού όπου εμφανίζεται «κλειστές δομές» και όλοι πειθάρχησαν. Κλειστά σχολεία, Υπηρεσίες, καφέ σαντάν, καφέ αμάν, μασατζίδικα και μπουρδέλα. Καμένη γη στον κορονοϊό και να πάει: «στ΄ άγρια βουνά, στα μαύρα τα λαγκάδια, που δε λαλεί ο κόκκορας, κότα δεν κακαριέται, μικρού παιδιού κ΄λούρα δεν ψένεται…» (από ξόρκι του πατέρα μου).
Ενάντια στην επιδρομή των αλλόφυλων λαθρομεταναστών, οι οποίοι από τα ευάλωτα θαλάσσια σύνορά μας εισήλθαν στο Βασίλειό μας αποφάσισε: «κλειστές δομές» και όλοι απειθάρχησαν.
Ο κορονοϊός βρήκε το δάσκαλό του και τον εξορκιστή του και θα πάει: “στα άρατα και στα πύλατα” (πάλι από πατρικό ξόρκι), οι λαθρομετανάστες όμως λόγω του απίθανου αχταρμά των πολιτικών απόψεων, μένουν και θα παραμένουν ασύδοτοι.
Η Κυβέρνηση, σαν άλλος Γκιωνάκης, λέει στους καθολικώς εθνοορθόδοξους, στους διαμαρτυρόμενους ουμανιστές και στους λοιπούς χαλκοηχούντες και κυμβαλαλάζοντες: Κλειστές δομές δε θέτε, ανοιχτές δε θέτε, διασπορά στην ενδοχώρα δε θέτε, τι θέτε τέλος πάντων; Και στο τέλος τα ψιλοπαρατάει λέγοντας: “τι θέλω κι ανακατεύομαι;”
Με μεγάλη επιτυχία κυκλοφορεί η εφημερίδα ποικίλης ύλης "Η Ζωή στο Βύρωνα"
Μεγάλη είναι η επιτυχία της νέας έντυπης εφημερίδας "Η Ζωή στο Βύρωνα" με ενδιαφέρουσες ειδήσεις και θέματα ποικίλης ύλης από Βύρωνα, Παγκράτι,Δάφνη και Υμηττό.
Μετά και την κυκλοφορία του 9ου φύλλου η ανταπόκριση του κοινού είναι μεγάλη,τα μηνύματα είναι θετικά και η ύλη πλούσια. Ήδη η εφημερίδα μοιράζεται σε εκατοντάδες φίλους σε περιοχές της Αττικής και όχι μόνο.
Η ..ψυχή της εφημερίδας και αρχισυντάκτρια,ακούραστη δημοσιογράφος ,κ.Ελένη Ζαγανιάρη αναφέρει για το νέο της επιτυχημένο εγχείρημα:
"Oταν τυπώνεται η "Ζωή στο Βύρωνα" είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη γιατί την επόμενη μέρα θα μοιράσω τις εφημερίδες.Μου αρέσει η επικοινωνία με τους αναγνώστες και πιστεύω ότι έχω ξεκινήσει μια όμορφη σχέση και αυτό θα αρχίσει να φαίνεται λίγο - λίγο κάθε τέλος του μήνα που θα κυκλοφορεί η εφημερίδα.
Η επικοινωνία με τους ανθρώπους είναι ένα κομμάτι που αγαπώ πολύ.
Θέλω να δώσω εγώ την εφημερίδα σε έναν - έναν στα χέρια τους. Να τους μιλήσω και να τους γνωρίσω.
Θέλω την καλοπροαίρετη κριτική τους για είμαι καλύτερη κάθε φορά στο επόμενο φύλλο.
Θέλω να δω την προσοχή τους στο φύλλο που κρατήσανε. Αυτή είναι η ικανοποίησή μου για το κόπο μου και το ξενύχτι μου.
Θέλω κοντά στο τέλος του μήνα να περπατάω ανάμεσά τους με τις εφημερίδες στο χέρι και να βλέπω καινούργιους φίλους που θα με φωνάζουν με το όνομά μου".
Διαβάστε ΕΔΩ το νέο φύλλο της εφημερίδας
Ο Σουλιώτης & ο Σαρακατσάνος..
Γράφει ο Αλέξανδρος Χουλιαράς
Ο Αύγουστος έγινε ο μήνας των κατακλυσμών. Η Ευρυτανία μας κατακλύστηκε από φουστανέλα, φούντα και φέσι και οι τλήμονες Ευρυτάνες εμπλήσθησαν δια μίαν εισέτι φοράν με εθνικό μεγαλείο και συντόνισαν το βήμα τους στην οδό των πεπρωμένων της φυλής μας.
Εις τον ημέτερον δήμον Καρπενησίου κυριάρχησε η σεπτή μορφή του Σουλιώτη, του Μάρκου Μπότσαρη. Αναμενόμενον άλλωστε, καθ΄ ότι οι περισσότεροι από μας κρύβουμε μέσα μας έναν ανυπότακτο και θρασαλέο Ηπειρώτη. Χορτάσαμε φουστανέλα, παρελάσεις, λιτανείες και λάιτ εθνικοφρονικά λογίδρια.
Εις τον έτερον, τον των Αγράφων δήμον, οι δημότες δεν έμειναν παραπονεμένοι. Κυριάρχησε η αγιοποιημένη μορφή του Σαρακατσάνου λησταντάρτη Κατσαντώνη και οι Αγραφιώτες απόλαυσαν φουστανέλα με την ψυχή τους.
Με ποδεσιά το φουντωτό τσαρούχι, ντυμασιά την ανοικονόμητη φουστανέλα και μ΄ ένα φέσι στο κεφάλι, μπαίνουμε με τα τσαρούχια μας στη χορεία των αναπτυγμένων χωρών της Δύσης, που μας υποδέχονται όπως ο Πασάς τον Καραγκιόζη στο σαράι.
Από μία άποψη ο Μπότσαρης κι ο Κατσαντώνης είναι προπομποί της κοτζαμπασίδικης μεταοθωμανικής Ελλάδας, αυτής που επιβλήθηκε με το μαχαίρι των οπλαρχηγών της Μάνης, θανατώνοντας τον Καποδίστρια, που σκέφτηκε να εξευρωπαΐσει λίγο την Γραικία.
Ο επαναστατικός αέρας του ΄21 ξεφυσούσε από τα καπάκια των γραικών με τους Τούρκους, και ξεφούκωνε στα οφίτσια των κλεφταρματωλών. Τούτος ο άνεμος από μόνος του ήταν αδύνατο ν΄ ανατρέψει την κραταιά Οθωμανική αυτοκρατορία. Αν δεν φυσούσαν οι δυνατοί αγέρηδες της ραγδαία ανερχόμενης βιομηχανικής Δύσης θα είχαμε ακόμα τους Τούρκους στο σβέρκο μας.
Έτσι κουτσά στραβά τη βολέψαμε μέχρι σήμερα.
Στις πρόσφατες εκλογές πολιτικά αισθάνθηκα μια Δεξιά, που προσπαθεί να συντονίσει το βήμα της με την αναπτυγμένη Δύση και νομίζω ότι αυτό εκτίμησε ο κυρίαρχος και περήφανος ελληνικός λαός και την έβαλε σταυρό στη σκούφια του. Πολιτιστικά όμως είναι πολύ πίσω. Είναι ακόμα λασπωμένη με το μεγαλοϊδεάτικο βούρκο και βρομισμένη από την εμφυλιοπολεμική δυσωδία, γι΄ αυτό και ακόμα βυζαίνει στο μεταξικό βυζί και πίνει χουντικό καλιμαρμάρειο ξινόγαλο.
Σε τοπικό επίπεδο υποπτεύομαι ότι όλα τούτα είναι κι ένα προπέτασμα καπνού, μπροστά στο πολιτικό πρόγραμμα της ερήμωσης, που έχουν εξυφάνει για την Ευρυτανία όλα τα κόμματα, από την φαιοκόκκινη Αριστερά ως την φαιογάλαζη Δεξιά. Τι να πουν στον τάλαινα ευρυτανικό λαό: “Σας στρώνουμε το δρόμο της οριστικής εγκατάλειψης των πατρογονικών σας βωμών και εστιών και σας επιφυλάσσουμε ένα μέλλον με λίγους διορισμούς και πολύ πείνα και εξαθλίωση;” Δεν το λένε καθαρά. Λένε όμως πανηγυρικά μπουκώστε τώρα φουστανέλα, φούντα, φέσι και τσαρούχι κι έχει ο Θεός! Κι ο Λαός βουλιμικά τα καταπίνει.
Και εν τέλει.
Εθνικό δεν είναι η φουστανέλα, το φέσι και το γιαταγάνι. Η πρώτη ήταν παλιά γαμήλια φορεσιά και αντρικό ένδυμα χορού και τίποτα παραπάνω. Το φέσι είναι διαχρονικό αξεσουάρ των απανταχού μπαταχτσήδων και το γιαταγάνι το καλύτερο διακοσμητικό τζακιών.
Εθνικό είναι ο διαχρονικός μας πολιτισμός και τα συγκριτικά παραγωγικά πλεονεκτήματα, που προσφέρει ο τόπος μας.
Εθνικοτοπικό, και πάλι δεν είναι οι φουστανέλες και οι πατριδοκάπηλες ελαφρότητες, παρά είναι τα βουνά μας, σαν εικόνα και σαν αίσθηση, και γενικά ο τόπος μας με τις παραγωγικές του ιδιαιτερότητες και οι άνθρωποί του με τον τοπικό μας πολιτισμό.
Tα βοθρολύματα του Καρπενησιώτη
Γράφει ο Αλέξανδρος Χουλιαράς
Χαίρομαι πραγματικά για τον υψηλό πατριωτισμό και την ευθυκρισία, τούτης της συντροφιάς στο φ-μπ. Πολλοί λοιδορούν και χλευάζουν τα σαράντα κόκκινα μικρά ανδράποδα, που ήπιαν νερό απ΄ το ποτάμι κι έπαθαν γαστρεντερίτιδα. Τούτα τα κνώδαλα μύτη δεν είχαν να μυριστούν τη μπόχα, μάτια δεν είχαν να δουν ότι το νερό είναι σαν απόβλητα βυρσοδεψίου; Και αποφαίνονται δικαιοκρατικά δεν φταίει το νερό αυτά φταίνε που ήπιαν.
Πάντως ευτυχώς που υπάρχουν τόσοι υπερασπιστές του ποταμού και της εργώδους τοπικής μας εξουσίας, η οποία τώρα βρίσκεται σε οίστρο καλλιτεχνικό και πατριωτικό ετοιμάζοντας τις στρατιές του Μάρκου Μπότσαρη, για την αναπαράσταση της θρυλικής μάχης του Κεφαλόβρυσου, που σε μας τους γεροντότερους ανασύρει μνήμες εθνικοχουντικής μπόχας, σε ανάλογες εκδηλώσεις στο Καλλιμάρμαρο της Αθήνας και στους λίγους εναπομείναντες της γενιάς του μεσοπολέμου ανακαλεί ανάλογες συγκινήσεις του μεταξικού θαύματος.
Αφήνω την πολιτιστική μπόχα και έρχομαι στη μπόχα των βοθρολυμάτων του Καρπενησιώτη και στην ανάλογη ψυχο-ιδεολογική και πολιτική τοιαύτη μιας μεγάλης μερίδας εκλεκτών συμπατριωτών μου.
Σαράντα παιδιά, παρασυρμένα από την ψεύτικη προπαγάνδα των ταγών μας, περί του μόνου αμόλυντου νομού στην Ευρώπη, περί μοναδικής καθαρότητας και μηδενικής ρύπανσης των ποταμών μας και περί της παρθενικής αγνότητας της φύσης μας, εκμαυλισμένα από τα ανάλογα λογοτεχνήματα όπως: «Τρανά πλατάνια ξεδιψούν στις βρύσες με το κρύο νερό / σαρακατσάνα ροβολάει και πάει για να γεμίσει. / Νερά βροντούνε στους γκρεμούς και πάνε προς τους ουρανούς / ίσια κι ορθά, σαν την ψυχή της Ρούμελης, τα ελάτια» και τέλος ανατροφοδοτούμενα από τους αγώνες των ανταρτών για λευτεριά και προκοπή, δεν πήραν μαζί τους εμφιαλωμένα νερά, αλλά ήπιαν από κει που έπινε ο Κατσαντώνης, ο Καραϊσκάκης και ο Άρης, καθώς επίσης αμέτρητες χιλιάδες τσοπάνων και χωραφιάρηδων, κυνηγών και ξωμάχων.
Για όλα τούτα αντί να κοκκινίσουν πολλοί ευυπόληπτοι συμπολίτες μας, ξεθηκαρώνουν το μαύρο τους μαχαίρι και λασπολογούν τα παιδιά με ηλίθια επιχειρήματα και ηλιθιοδέστερες απόψεις. Αντί να πιέσουν την Εξουσία, τοπική και εθνική, να επιληφθούν και να επιλυθεί το τεράστιο αυτό θέμα της μόλυνσης των ποταμών μας την αφήνουν στο απυρόβλητο και στρουθοκαμηλίζουν, μόνο που δε βάζουν το κεφάλι τους στο νερό του ποταμού, αλλά στα βοθρολύματα της ιδιοτέλειάς τους και ίσως και της άγνοιάς τους.
Ως ασχοληθείς με τους βιολογικούς καθαρισμούς, στη μαχόμενη επαγγελματική μου πορεία, γνωρίζω κάπως το θέμα, όσο δηλαδή μου επέτρεψε η πανταχού παρούσα καρπενησιώτικη ομερτά. Όμως δεν θα αναφερθώ σ΄ αυτά παρά θα αναρτήσω, για τους «τα τ᾽ ὦτα, τόν τε νοῦν και τά τ᾽ ὄμματα τυφλούς» μια φωτογραφία της συμβολής του Κρικελλοπόταμου με τον Καρπενησιώτη, που φαίνονται ευκρινώς τα γάργαρα νερά του πρώτου και τα βοθρολύματα του δεύτερου.
Οι τριακόσιοι της Ευρυτανίας
Γράφει ο Αλέξανδρος Χουλιαράς
Δεν παρακολουθώ τα προεκλογκά μικροπολιτικά τεκταινόμενα, γιατί ξέρω και βλέπω ότι αυτά αφορούν μόνο την ψηφοθηρική βουλιμία των υποψηφίων αρχόντων και απευθύνονται στα κατώτερα ένστικτα των μονίμως αρχομένων υπηκόων ψηφοφόρων.
Προ ημερών αντιλήφθηκε το δεξιό μου αυτί ότι προβλέπεται η εγκατάσταση στην Ευρυτανία μεταναστών και προσφύγων. Οπότε σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος αντέδρασε.
Η ΑΚΡΑ ΔΕΞΙΑ ξιφούλκησε υπέρ της καθαρότητας της φυλής. Αμέσως έπιασε την πεμπτ-ουσία του θέματος: Θεώρησε ότι είναι μια ακόμα συνομωσία των προαιώνιων εχθρών του Έθνους, όπως οι Πέρσες, οι Σιωνιστές, οι Σλάβοι, οι Βούλγαροι, οι κομμουνιστές και θεός οίδε ποιοι άλλοι. Αμέσως έπιασαν τα μετερίζια τους, άλλος στον αυχένα των Κοκκαλίων κι άλλος στην πηγάδα της Τατάρνας,
Η ΜΕΣΑΙΑ ΚΟΥΛΟ-ΔΕΞΙΑ αποφάνθηκε ότι εδώ κάτι βρωμάει. Είναι η προσφιλής της τακτική: να κλάνει η ίδια και μετά να ψάχνει τους ένοχους κώλους. Όπως πάντα η αλάνθαστη μύτη τους, δείχνει αριστερούς κώλους και εν προκειμένω συριζαίικους.
Η ΜΕΤΑΜΕΣΑΙΑ ΚΙΝΑΛΟΔΕΞΙΑ αγγελοκρούεται και αποφαίνεται με χρησμούς κακών μάντεων και προφητείες τύπου Πατροκοσμά και Παϊσιου, αφήνοντας υποθήκες στις επόμενες γενιές.
Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ αμέσως θέτει σε συναγερμό τον αντιρατσισμό της, το φιλοξενισμό της και τον αντιομοφοβισμό της, χωρίς όμως να παίρνει καθαρή θέση για το τεράστιο όφελος που θα προκύψει για την Ευρυτανία, από την εγκατάσταση των προσφύγων.
Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ περιμένει να βρουν την απάντηση οι ινστρούχτορες της στα τσιτάτα του Λένιν.
Ρώτησα και τον Απόστολο (Γκλέτσο) να μου πει πως το ψήνουν το μπιφτέκι και μου απάντησε: ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ.
Όλα αυτά μου ανέτρεψαν την πάγια άποψή μου ότι το προσφυγικό είναι προϊόν των πολέμων και της υπανάπτυξης, που επιβάλλουν οι ιέρακες της Διεθνούς Ολιχαρίας (των ελίτ, που θάλεγε ο ορκισμένος τους εχθρός, ο Τσίπρας) στην κατεύθυνση της εξυπηρέτησης των συμφερόντων της.
Ουδέποτε θα μπορούσα να αντιληφθώ ότι αυτά τα ποτάμια των αιμάτων, οι εκατόμβες των θυμάτων και οι στρατιές των προσφύγων γίνονται για χάρη της ανάπτυξης ή της καταστροφής της Ευρυτανίας. Κάποιοι σοβαροί αναλυτές και κλακαδόροι των κομμάτων ισχυρίζονται ότι πρέπει στους μετανάστες να δοθούν τα εγκαταλειμμένα χωράφια και τα μισοερειπωμένα σπίτια των έρημων χωριών μας και να απαγορευτεί η… αντισύλληψη, ώστε στην Ευρυτανία μας να ξακανακουστούν κυπροκούδουνα και παιδικά γέλια.
Βέβαια κανένας δεν είπε ότι με την δοσμένη παραγωγική βάση της Ευρυτανίας, μπορούν να αναπτυχθούν 300 νοικοκυριά (150 στο Καρπενήσι και 150 στην ενδοχώρα) ώστε να μη λαλάνε μόνο χουχουβάγιες στα χαλάσματα των παλιών νοικοκυριών. Τούτοι δεν μπορούν να είναι ούτε εργολάβοι ούτε αμιγείς ξενοδόχοι, που τα τελευταία χρόνια κυριάρχησαν ως παραγωγικές τάξεις, πολλώ δε μάλλον δεν μπορεί να είναι μελανοί υποσαχάριοι και μελαψοί ανατολίτες. Μπορεί και πρέπει να είναι Ευρυτάνες και είμαι βέβαιος ότι πολύ περισσότεροι από 300 θέλουν να εγκατασταθούν και να δραστηριοποιηθούν παραγωγικά στον τόπο τους.
Περισσότερα...
Κομματοκρατία και δημόσια διοίκηση..
Γράφει ο Αλέξανδρος Χουλιαράς
Τον τελευταίο καιρό τα πολιτικά πράγματα βρίσκονται σ΄ έναν επιφανειακό και εν πολλοίς πολιτικάντικο αναβρασμό. Οι διάφοροι εθνικομανείς στη μορφή, όμως ως προς το περιεχόμενο λιγούρηδες της εξουσίας, εθνομαζοχίζονται με το Μακεδονικό και όλοι βουρλίζονται για την Εξουσία. Άλλοι κάνουν σαν τη χήρα στο κρεβάτι, άλλοι διαμαρτύρονται σαν απατημένοι σύζυγοι, γιατί η καλή τους Εξουσία κάνει χαρτί με άλλο μάγκα, άλλοι αγγελοκρούονται σ΄ έναν επιθανάτιο ρόγχο κι άλλοι… ο καθένας με τον πόνο του.
Τον πόνο μου θέλω κι εγώ να καταθέσω, που αφορά τον τρόπο λειτουργίας του Δημοσίου. Επί τριάντα πέντε χρόνια θήλαζα το Δημόσιο κι αυτό με τη σειρά του με βασάνιζε. Όμως το δικαιολογώ γιατί πάσχει από τη φοβερή αρρώστια της Κομματοκρατίασης, μια ανίατη εκτεταμένη νεοπλασία, από την οποία ούτε πεθαίνει αλλά ούτε και ζει.
Για τη θεραπεία της αρρώστιας η ΠΡΩΤΗ και αναγκαιότερη επέμβαση, που απαιτείται, είναι η απαγόρευση στους Δημόσιους Υπαλλήλους να ασκούν το δικαίωμα του εκλέγεσθαι, για πολιτικά αξιώματα, και μη μου πουν οι κρατικοθρεμμένοι κομματάνθρωποι περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, γιατί πρώτοι αυτοί τα έχουν γραμμένα, εκεί που δε θάπρεπε... και παραπέρα όταν πλήττεται θανάσιμα το Δημόσιο συμφέρον, τα όποια δικαιώματα πάνε περίπατο. Όλοι ξέρουμε πως οι διάφοροι κομματάνθρωποι, πριν αρπάξουν τη μεγάλη ή μικρή κουτάλα της Εξουσίας, για τα μεγάλα φαγοπότια τους, έχουν χρησιμοποιήσει ιδιοτελώς και παράνομα, προς ψηφοθηρία και όχι μόνο, τη Δημόσια θέση που τους εμπιστεύθηκε η Πατρίδα.
ΔΕΥΤΕΡΗ σοβαρή επέμβαση είναι να καταργηθούν οι ρουσφετολογικές προσλήψεις. Ο κάθε ποταπός κομματαρχίσκος έχει κάποιους στρατιώτες του στις Υπηρεσίες, πιασμένους από τη μύτη, για να κάνει τις δουλειές του. Το φάρμακο γι΄ αυτήν την περίπτωση είναι έτοιμο. Όλοι οι υπάλληλοι να είναι μόνιμοι και να προσλαμβάνονται μόνο μέσω ΑΣΕΠ.
ΤΡΙΤΗ επέμβαση, που πρέπει να γίνει, είναι η αξιοκρατική επιλογή των Προϊσταμένων και των Διευθυντών, με συνέπεια την σωστή αξιολόγηση, αλλά και τη αμερόληπτη και δίκαιη διοίκηση των Υπαλλήλων. Το φάρμακο και δω υπάρχει. Όλοι οι Προϊστάμενοι και οι Διευθυντές να διορίζονται από επετηρίδα, που θα εγγράφονται, αφού πρώτα αποφοιτήσουν από τη Σχολή Δημόσιας Διοίκησης.
Αφού εφαρμοστούν όλα αυτά, σε μια μεταβατική φάση, θα πρότεινα -προαιρετικά- μια κατηχητική επιμόρφωση όλων των νυν υπηρετούντων υπαλλήλων, γιατί οι περισσότεροι απ΄ αυτούς έχουν πάθει ανήκεστο βλάβη της ηθικής τους υγείας, μέσα στο αμοραλιστικό χάος, που επί χρόνια λειτουργούνταν και λειτουργούσαν.
Μια και της μόδας είναι οι χωρισμοί και τα διαζύγια, θαρρώ ότι πρέπει να χωρίσει από το Κράτος πρώτα η Κομματοκρατία και μετά η Εκκλησία. Τώρα που οι πολιτικοί μας μάχονται σθεναρώς για την Κουτάλα, θα τους έλεγα δια στόματος Βάρναλη: «Ιδού στάδιον δόξης λαμπρόν» και αυτός από το σύνθρονο των αθανάτων, όπου βρίσκεται, θα μου απαντούσε: «αθάνατη λεξούλα του Καμπρόν!»
Υ/Γ. Μετά τη συντριβή στο Βατερλώ ένας στρατηγός του Ναπολέοντα, ο Καμπρόν, με ελάχιστους άντρες πρόβαλλε απέλπιδα αντίσταση, οπότε ο Άγγλος στρατηγός του διαμήνυσε:
-Γενναίοι Γάλλοι παραδοθείτε. Kαι ο Καμπρόν του αποκρίθηκε:
-Merde (=σκατά).
Η εικόνα ίσως περιέχει: ένα ή περισσότερα άτομα
11 χρόνια χωρίς τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο-Το βάρος μιας απουσίας
Συμπληρώνονται σήμερα 11 χρόνια από την οσιακή κοίμηση τού Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου. Εκείνο το πρωινό τής 28ης Ιανουαρίου 2008, ήλθε η Μεγάλη Παρασκευή στην καρδιά τού χειμώνα!
Πόνος μέγας, βαθύτατη θλίψη, οδύνη άφατη συγκλόνισαν τους Έλληνες όπου γης. Ο Πρωθιεράρχης τους, μετά την γενναία πλην άνιση μάχη με την ασθένεια, λύγισε και διέβαινε μακάριος τις πύλες τού Ουρανού. Σήμερα η μνήμη του είναι όσο ποτέ εναργής και η απουσία του ανυπόφορα αβάσταχτη...
Ο Μακαριστός Χριστόδουλος σφράγισε αναντίρρητα μιαν εποχή. Ως εκκλησιαστικός ηγέτης αγάπησε και αγαπήθηκε όσον κανείς, γιατί έδωσε το είναι του στην Ορθοδοξία και την Πατρίδα, γιατί άλλαξε τον ρου τής Ιστορίας.Άνετος, χαρισματικός, επικοινωνιακός, με εντυπωσιακή ευρυμάθεια και ρητορική δεινότητα, που οικοδομούσε έναν ζωντανό σύγχρονο λόγο και ένα κατ’ εξοχήν ανθρώπινο πρόσωπο, «κέρδισε» από την αρχή τους πιστούς. Είχε μιαν ανοιχτή ζεστή αγκαλιά για όλους και κυρίως τους νέους.
Ο ταλαντούχος Ιεράρχης υπήρξε παράλληλα μία δυναμική προσωπικότητα, πληθωρικά μαχητική, χωρίς ίσως να αποφεύγει πάντοτε κάποιες υπερβολές. Ωστόσο οι προθέσεις του ήσαν πάγια αγαθές και καλοπροαίρετες. Γι’ αυτό ήταν δημοφιλέστατος. Σκαρφαλωμένος στις πρώτες θέσεις των δημοσκοπήσεων, έμπαινε στις καρδιές των απλών ανθρώπων. Και η γνησιότητά του τους προκαλούσε ενθουσιασμό. Ενίοτε βέβαια ο λόγος του – ιδίως όταν αναφερόταν ευθαρσώς στα εθνικά θέματα – ενοχλούσε και παρεξηγήθηκε επιφέροντας αντιδράσεις. Ο ίδιος έλεγε απλά πως το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η Εκκλησία, οι αγώνες, οι ρίζες και η ταυτότητα τού Ελληνισμού.
Η αντίστροφη μέτρηση ενέσκηψε αιφνίδια στην ζωή του, τον Ιούνιο τού 2007, όταν ματαίωσε την προγραμματισμένη επίσκεψή του στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, εισαχθείς εσπευσμένως στο Αρεταίειο. Και σ’ αυτό το επίπονο και δραματικό διάστημα μέχρι τής εκδημίας του, ο Αρχιεπίσκοπος απέδειξε ότι μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Πάλεψε με πείσμα και πίστη, για να αντισταθεί στο μοιραίο και, παρά το αδύνατον τού εγχειρήματος, κέρδισε τον πάγκοινο θαυμασμό, γιατί επέδειξε μιαν απαράμιλλη υπερβατική συμπεριφορά έναντι τού θανάτου.
Σήμερα, 11 χρόνια μετά την εκδημία του, το κενό που άφησε είναι βασανιστικά αισθητό. Όλοι στην σκέψη και την καρδιά έχουν κλεισμένο τον Χριστόδουλο και αναλογίζονται πόσο θα βοηθούσε η παρουσία του στις δύσκολες ημέρες μας τον χειμαζόμενο ελληνικό λαό. Πόσο θα προσέφερε στα εθνικά θέματα. Πόσο θα στήριζε ανθρώπους, αξίες και αρχές.
Γι’ αυτό ο Χριστόδουλος είναι ακόμη παρών! Και τούτο εξακολουθεί να ενοχλεί αφόρητα τους αρνητές του! Δεν μπορούν να δεχθούν ότι ο λαός Τον θυμάται. Και συστρατεύονται για να αποδομήσουν ό,τι ωραίο Εκείνος εδημιούργησε. Ακυρώνουν λ.χ. τον ιστορικό ρόλο τής Εθναρχούσης Εκκλησίας στην Ελλάδα, που ένεκα συνθηκών πάντοτε ευλογούσε και οδηγούσε τους Αγώνες. Και αποφαίνονται αίφνης ότι δεν έχει ρόλο η Εκκλησία στα συλλαλητήρια για την Μακεδονία... Δεν έρχονται όμως σε αντίθεση έτσι μόνο με τον εκείνον, αλλά με σύσσωμο τον ελληνικό λαό!
Γιατί ο βίος και η πολιτεία τού Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρού Χριστοδούλου είχαν όλα τα χαρακτηριστικά τού σύγχρονου Εθνάρχη. Το τεράστιο έργο του – τόσο πλούσιο σε ελάχιστο χρόνο – που η άδικη συγκυρία δεν τού επέτρεψε να ολοκληρωθεί, επιβεβαιώνει και πρακτικά τον χαρακτηρισμό.
Σήμερα λοιπόν, που ο καιρός συνεχώς δυσκολεύει, λείπει η στεντόρεια φωνή του. Η λαμπρή παρουσία του. Η Αλήθεια που γνήσια και ανυπόκριτα επρέσβευε. Ας ζούμε με την ζωντανή ανάμνηση και την δαψιλή ευλογία του. Με το παράδειγμά του.
Έστω η μνήμη του αιωνία.Γ.Δ
Ο “λόγος” της Πεταλούδας!
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Εδώ μπορεί να συζητείται ο προϋπολογισμός με βουτιά στην απομόνωση της μικροπολιτικής, αλλά -μας συμβαίνει με τα περισσότερα θέματα στο παρακμιακό στάδιο που διανύουμε-ο κόσμος, το περιβάλλον, κάθε άλλο παρά αποσυνδεδεμένα είναι. Αρκετές συνδεδεμένες απειλές σμίγουν και πάλι στις προβλέψεις για τις προοπτικές της λπαγκόσμιας οικονομίας. Η κίνηση και υλοποίηση μιας από αυτές μπορεί να ενισχύσει τις άλλες και να μεγεθύνει την αβεβαιότητα. Η συνάντηση των G20 είχε άδοξο τέλος.
Η υπερθέρμανση της οικονομίας των ΗΠΑ μπορεί να αυξήσει τα επιτόκια ταχύτερα ααπό το αναμενόμενο. Αυτό οδηγεί σε αρνητικές συνέπειες για τις αναδυόμενες αγορές. “Πρώτη” ευάλωτη η Κίνα εξαιτίας του ύψους του εταιρικού χρέους και οι ευπαθείς αγορές σε τέτοιου τύπου αναταραχές. Περισσότερη ένταση στις εμπορικές σχέσεις θα έπληττε την ΕΕ αφού ο αρνητικός αντίκτυπος στην εμπιστοσύνη θέτει σε κίνδυνο τις επενδύσεις.
Παράλληλα, στο εσωτερικό της ΕΕ, οι αμφιβολίες για τη διατηρησιμότητα των δημόσιων οικονομικών στα υπερχρεωμένα κράτη μέλη ίσως να μεταφερθούν στην χρηματοπιστωτική σταθερότητα, βαρύνοντας το κλίμα και την οικονομική δραστηριότητα. Εξαιρετική σημασία έχει και η τύχη της συμφωνίας για το Brexit. Η συνέχεια και η έκβαση έχει επιπτώσεις στις εμπορικές συναλλαγές της ΕΕ 27 με το Ην. Βασίλειο, αφού οι τρέχουσες εκτιμήσεις βασίζονται σε μια καθαρά τεχνική παραδοχή του status quo.
Η πιθανότητα σεναρίων προς τα κάτω διαφαίνεται και σε τοποθετήσεις όπως του Valdis Dombrovskis, Αντιπροέδρου για το Ευρώ και τον Κοινωνικό Διάλογο (μεταξύ άλλων) της Ένωσης, όταν τονίζει :”Όλες οι οικονομίες της ΕΕ προβλέπεται ότι θα αυξηθούν αυτό το έτος και το επόμενο, το οποίο θα φέρει περισσότερες θέσεις εργασίας Ωστόσο, η αβεβαιότητα και οι κίνδυνοι, τόσο εξωτερικοί όσο και εσωτερικοί, αυξάνονται και αρχίζουν να επιβαρύνουν τον ρυθμό της οικονομικής δραστηριότητας Πρέπει να μείνουμε σε επαγρύπνηση και να εργαστούμε σκληρότερα για να ενισχύσουμε την ανθεκτικότητα των οικονομικών μας αποφάσεων για την περαιτέρω ενίσχυση της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης μας. Σε εθνικό επίπεδο, υπάρχει ακόμη μια ισχυρότερη περίπτωση για τη δημιουργία δημοσιονομικών αποθεμάτων και για τη μείωση του χρέους, μεριμνώντας παράλληλα να γίνουν αισθητά τα οφέλη της ανάπτυξης και από τα πιο ευάλωτα μέλη της κοινωνίας”. Οι μοχλοί ανάπτυξης γίνονται πιο εγχώριοι και επομένως η αύξηση των μισθών, οι αλλαγές στην φορολογία και η ιδιωτική κατανάλωση αποκτούν καθοριστικό ρόλο για να αντισταθμίσουν τους όποιους βαθμούς “ψύξης” της οικονομίας και το κυριότερο να διατηρηθούν οι ρυθμοί δημιουργίας θέσεων απασχόλησης.
Βέβαια αυτά βασίζονται σε παραδοχές για τις συναλλαγματικές ισοτιμίες, τα επιτόκια και τις τιμές των βασικών εμπορευμάτων. Προβλέψεις που πρόκειται να επικαιροποιηθούν στις αρχές του ´19 και μετά το καλοκαίρι στο επίπεδο της ΕΕ.
Ενδιάμεσα οι ευρωεκλογές εκ των πραγμάτων -με τον φόβο να καταλάβουν ακροδεξιοί το 1/3 του ευρωκοινοβουλίου- μεγαλώνουν τις ανησυχίες για τις εξελίξεις αφού ο “λόγος” της πεταλούδας στην διαμόρφωση της των οικονομικών δεδομένων της παγκοσμιοποίησης μπορεί να επηρεάσει την αξιολόγηση των Ευρωπαίων πολιτών. Κάτι που κάνει τις δηλώσεις αξιωματούχων των Βρυξελλών πιο περίτεχνη υπόθεση και πιο δύσκολη την ανάγνωση για τους απλούς ανθρώπους. Ωστόσο η σύγκρουση για τον προϋπολογισμό της Ιταλίας καθώς και η εκλογή ηγεσίας στους Γερμανούς χριστιανοδημοκράτες μπορεί να αποδειχθούν οι αστάθμητοι παράγοντες και οι μεταβλητές ή το “άλλοθι” για πιο “άμεση” χαλάρωση της ανάπτυξης και επιβράδυνση!
Επί των προθέσεων “αντι, κατά”!
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Η μετάφραση της πολιτικής αντιπαράθεσης “κορυφής” στην κοινωνική βάση αναβιώνει βήμα βήμα μια στάση προσδιορισμού που έχει πρώτα το “αντι” και όχι επιχειρήματα. Όταν κάποια ακολουθούν είναι μικρής δύναμης και επιρροής στις “συζητήσεις” σε παρέες και στέκια αφού η ένταση έχει ήδη ανέβει με τα κατά-Τσίπρα, αντι-ΣΥΡΙΖΑ ή κατά-Μητσοτάκη, αντι-νεοδημοκρατικά. Δηλαδή “οπαδική διαίρεση” που αποτελεί το θερμοκήπιο του διπολισμού χωρίς να προσθέτει και μεταθέτει ακόμη μια φορά την σύνθεση, την συννενόηση, την πολιτική συναίνεση και το σημαντικότερο την κοινωνική ενότητα.
Οι εμπρόσθετες προθέσεις (μήνες μακριά από τις εκλογές και χωρίς να έχουμε τελικά προγράμματα ή όλα τα στοιχεία για αξιολόγηση) με εύκολες, λίγες λέξεις, με επιθετικά ευφυολογήματα ή χαρακτηρισμούς είναι υπέρ του κατεστημένου πολιτικού και οικονομικού. Οδηγεί στην απορρόφηση της δυναμικής των πολιτών σε επιδερμική “πολιτικοποίηση” και όχι συνειδητοποιημένη συμπεριφορά. Αυτό το φροντίζει και μέρος των μίντια και έτσι αναπαράγεται από το “αντι” στο “μετά” η απογοήτευση και η αποστροφή των πολιτών, “κατά” της πολιτικής. Και κάποιος έμπειρος ίσως αντιτείνει: “πρώτα συγκροτείται ο σκληρός πυρήνας και κοντά στην προεκλογική περίοδο η διεύρυνση και οι σκεπτόμενοι” άλλωστε οι τελευταίοι είναι μειοψηφία για αρκετούς “ειδικούς” των μηχανισμών. Στην χώρα που δεν ξέρεις ποιοί ήταν μνημονιακοί, αντιμνημονιακοί κοκ πως τώρα να διακρίνεις μεταμνημονιακούς και μη ή τις πολιτικές αφού ο καθένας αν δεν πιστεύει στον δικό του θεό ή δεν τον παριστάνει, ή ερμηνεύει τον λόγο του ή προφητεύει τον ερχομό του.
Το “πόπολο αρκεί να σημαδεύει το ψηφοδέλτιο” και ο χορός να συμπληρώνει το έργο. Στον τόπο αυτό έχουμε ζήσει τον εκχυδαϊσμό από όλες τις πλευρές για όλες και δεν το λέω ισοπεδωτιικά αλλά δεν έχει σημασία η κλεψύδρα χρόνου ή το μέτρημα σε οκάδες ή το αν κάποια πλευρά το έκανε “λιγάκι, όσο πατάει ένα γατάκι”. Τώρα ο “τυμπανισμός” του φανατισμού με τα μέτρα ή τα αντίμετρα, τις συντάξεις, την συμφωνία με την εκκλησία ή μή, ή το βορειομακεδονικό, τους λογαριασμούς, τα σκάνδαλα και την σκανδαλολογία, την πραγματικότητα ή την φαντασία, την ασφάλεια, τα πανεπιστήμια, το μέρισμα κά. Ώσπου να ξεμπερδεύουμε με τις μονοσύλλαβες, δισύλλαβες κλπ προθέσεις τα “πριν, μετά, εναντίον, εξαιτίας, προς” τα επίθετα χωρίς τεκμηρίωση ας αφήσουμε κοινό χώρο για ορισμένα ζητήματα. Όπως τα εθνικά όπου ανεξάρτητα από τι αναγνωρίζει κανείς στην κυβέρνηση ως στρατηγική ή “τύχη” διαφαίνεται μια ιστορική ευκαιρία η χώρα να έρθει σε πρώτο πλάνο και η Τουρκία σε δεύτερο. Ας είναι αυτό ένα σημείο δοκιμής του πολλαπλασιαστή της συναίνεσης.
Στα υπόλοιπα νοιώθω την ανάγκη να μοιραστώ κάτι που μου είπε ένας πολιτικός που υπήρξε κεντρικό-ηγετικό πρόσωπο στην εποχή του : “στην κυβέρνηση το κακό πρέπει να το κάνεις γρήγορα, όλο μαζί στην αρχή για να ξεχνιέται, το καλό λίγο, λίγο να μην ξεχνιέται”. Το τελευταίο μνημόνιο (το κακό) έχει την ψήφο όλων, η έξοδος και οι επιστροφές ή τα νομοσχέδια μέχρι τις εκλογές με πλειονότητα θετικών ρυθμίσεων (το καλό) είναι πρωτοβουλία κυβερνητική. Που άραγε θα (αν) πιστωθούν ; Οι δημοσκοπήσεις δεν το προβλέπουν ακόμη και ο νοών, νοείτω !