Οι τριακόσιοι της Ευρυτανίας
Γράφει ο Αλέξανδρος Χουλιαράς
Δεν παρακολουθώ τα προεκλογκά μικροπολιτικά τεκταινόμενα, γιατί ξέρω και βλέπω ότι αυτά αφορούν μόνο την ψηφοθηρική βουλιμία των υποψηφίων αρχόντων και απευθύνονται στα κατώτερα ένστικτα των μονίμως αρχομένων υπηκόων ψηφοφόρων.
Προ ημερών αντιλήφθηκε το δεξιό μου αυτί ότι προβλέπεται η εγκατάσταση στην Ευρυτανία μεταναστών και προσφύγων. Οπότε σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος αντέδρασε.
Η ΑΚΡΑ ΔΕΞΙΑ ξιφούλκησε υπέρ της καθαρότητας της φυλής. Αμέσως έπιασε την πεμπτ-ουσία του θέματος: Θεώρησε ότι είναι μια ακόμα συνομωσία των προαιώνιων εχθρών του Έθνους, όπως οι Πέρσες, οι Σιωνιστές, οι Σλάβοι, οι Βούλγαροι, οι κομμουνιστές και θεός οίδε ποιοι άλλοι. Αμέσως έπιασαν τα μετερίζια τους, άλλος στον αυχένα των Κοκκαλίων κι άλλος στην πηγάδα της Τατάρνας,
Η ΜΕΣΑΙΑ ΚΟΥΛΟ-ΔΕΞΙΑ αποφάνθηκε ότι εδώ κάτι βρωμάει. Είναι η προσφιλής της τακτική: να κλάνει η ίδια και μετά να ψάχνει τους ένοχους κώλους. Όπως πάντα η αλάνθαστη μύτη τους, δείχνει αριστερούς κώλους και εν προκειμένω συριζαίικους.
Η ΜΕΤΑΜΕΣΑΙΑ ΚΙΝΑΛΟΔΕΞΙΑ αγγελοκρούεται και αποφαίνεται με χρησμούς κακών μάντεων και προφητείες τύπου Πατροκοσμά και Παϊσιου, αφήνοντας υποθήκες στις επόμενες γενιές.
Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ αμέσως θέτει σε συναγερμό τον αντιρατσισμό της, το φιλοξενισμό της και τον αντιομοφοβισμό της, χωρίς όμως να παίρνει καθαρή θέση για το τεράστιο όφελος που θα προκύψει για την Ευρυτανία, από την εγκατάσταση των προσφύγων.
Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ περιμένει να βρουν την απάντηση οι ινστρούχτορες της στα τσιτάτα του Λένιν.
Ρώτησα και τον Απόστολο (Γκλέτσο) να μου πει πως το ψήνουν το μπιφτέκι και μου απάντησε: ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ.
Όλα αυτά μου ανέτρεψαν την πάγια άποψή μου ότι το προσφυγικό είναι προϊόν των πολέμων και της υπανάπτυξης, που επιβάλλουν οι ιέρακες της Διεθνούς Ολιχαρίας (των ελίτ, που θάλεγε ο ορκισμένος τους εχθρός, ο Τσίπρας) στην κατεύθυνση της εξυπηρέτησης των συμφερόντων της.
Ουδέποτε θα μπορούσα να αντιληφθώ ότι αυτά τα ποτάμια των αιμάτων, οι εκατόμβες των θυμάτων και οι στρατιές των προσφύγων γίνονται για χάρη της ανάπτυξης ή της καταστροφής της Ευρυτανίας. Κάποιοι σοβαροί αναλυτές και κλακαδόροι των κομμάτων ισχυρίζονται ότι πρέπει στους μετανάστες να δοθούν τα εγκαταλειμμένα χωράφια και τα μισοερειπωμένα σπίτια των έρημων χωριών μας και να απαγορευτεί η… αντισύλληψη, ώστε στην Ευρυτανία μας να ξακανακουστούν κυπροκούδουνα και παιδικά γέλια.
Βέβαια κανένας δεν είπε ότι με την δοσμένη παραγωγική βάση της Ευρυτανίας, μπορούν να αναπτυχθούν 300 νοικοκυριά (150 στο Καρπενήσι και 150 στην ενδοχώρα) ώστε να μη λαλάνε μόνο χουχουβάγιες στα χαλάσματα των παλιών νοικοκυριών. Τούτοι δεν μπορούν να είναι ούτε εργολάβοι ούτε αμιγείς ξενοδόχοι, που τα τελευταία χρόνια κυριάρχησαν ως παραγωγικές τάξεις, πολλώ δε μάλλον δεν μπορεί να είναι μελανοί υποσαχάριοι και μελαψοί ανατολίτες. Μπορεί και πρέπει να είναι Ευρυτάνες και είμαι βέβαιος ότι πολύ περισσότεροι από 300 θέλουν να εγκατασταθούν και να δραστηριοποιηθούν παραγωγικά στον τόπο τους.
Κομματοκρατία και δημόσια διοίκηση..
Γράφει ο Αλέξανδρος Χουλιαράς
Τον τελευταίο καιρό τα πολιτικά πράγματα βρίσκονται σ΄ έναν επιφανειακό και εν πολλοίς πολιτικάντικο αναβρασμό. Οι διάφοροι εθνικομανείς στη μορφή, όμως ως προς το περιεχόμενο λιγούρηδες της εξουσίας, εθνομαζοχίζονται με το Μακεδονικό και όλοι βουρλίζονται για την Εξουσία. Άλλοι κάνουν σαν τη χήρα στο κρεβάτι, άλλοι διαμαρτύρονται σαν απατημένοι σύζυγοι, γιατί η καλή τους Εξουσία κάνει χαρτί με άλλο μάγκα, άλλοι αγγελοκρούονται σ΄ έναν επιθανάτιο ρόγχο κι άλλοι… ο καθένας με τον πόνο του.
Τον πόνο μου θέλω κι εγώ να καταθέσω, που αφορά τον τρόπο λειτουργίας του Δημοσίου. Επί τριάντα πέντε χρόνια θήλαζα το Δημόσιο κι αυτό με τη σειρά του με βασάνιζε. Όμως το δικαιολογώ γιατί πάσχει από τη φοβερή αρρώστια της Κομματοκρατίασης, μια ανίατη εκτεταμένη νεοπλασία, από την οποία ούτε πεθαίνει αλλά ούτε και ζει.
Για τη θεραπεία της αρρώστιας η ΠΡΩΤΗ και αναγκαιότερη επέμβαση, που απαιτείται, είναι η απαγόρευση στους Δημόσιους Υπαλλήλους να ασκούν το δικαίωμα του εκλέγεσθαι, για πολιτικά αξιώματα, και μη μου πουν οι κρατικοθρεμμένοι κομματάνθρωποι περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, γιατί πρώτοι αυτοί τα έχουν γραμμένα, εκεί που δε θάπρεπε... και παραπέρα όταν πλήττεται θανάσιμα το Δημόσιο συμφέρον, τα όποια δικαιώματα πάνε περίπατο. Όλοι ξέρουμε πως οι διάφοροι κομματάνθρωποι, πριν αρπάξουν τη μεγάλη ή μικρή κουτάλα της Εξουσίας, για τα μεγάλα φαγοπότια τους, έχουν χρησιμοποιήσει ιδιοτελώς και παράνομα, προς ψηφοθηρία και όχι μόνο, τη Δημόσια θέση που τους εμπιστεύθηκε η Πατρίδα.
ΔΕΥΤΕΡΗ σοβαρή επέμβαση είναι να καταργηθούν οι ρουσφετολογικές προσλήψεις. Ο κάθε ποταπός κομματαρχίσκος έχει κάποιους στρατιώτες του στις Υπηρεσίες, πιασμένους από τη μύτη, για να κάνει τις δουλειές του. Το φάρμακο γι΄ αυτήν την περίπτωση είναι έτοιμο. Όλοι οι υπάλληλοι να είναι μόνιμοι και να προσλαμβάνονται μόνο μέσω ΑΣΕΠ.
ΤΡΙΤΗ επέμβαση, που πρέπει να γίνει, είναι η αξιοκρατική επιλογή των Προϊσταμένων και των Διευθυντών, με συνέπεια την σωστή αξιολόγηση, αλλά και τη αμερόληπτη και δίκαιη διοίκηση των Υπαλλήλων. Το φάρμακο και δω υπάρχει. Όλοι οι Προϊστάμενοι και οι Διευθυντές να διορίζονται από επετηρίδα, που θα εγγράφονται, αφού πρώτα αποφοιτήσουν από τη Σχολή Δημόσιας Διοίκησης.
Αφού εφαρμοστούν όλα αυτά, σε μια μεταβατική φάση, θα πρότεινα -προαιρετικά- μια κατηχητική επιμόρφωση όλων των νυν υπηρετούντων υπαλλήλων, γιατί οι περισσότεροι απ΄ αυτούς έχουν πάθει ανήκεστο βλάβη της ηθικής τους υγείας, μέσα στο αμοραλιστικό χάος, που επί χρόνια λειτουργούνταν και λειτουργούσαν.
Μια και της μόδας είναι οι χωρισμοί και τα διαζύγια, θαρρώ ότι πρέπει να χωρίσει από το Κράτος πρώτα η Κομματοκρατία και μετά η Εκκλησία. Τώρα που οι πολιτικοί μας μάχονται σθεναρώς για την Κουτάλα, θα τους έλεγα δια στόματος Βάρναλη: «Ιδού στάδιον δόξης λαμπρόν» και αυτός από το σύνθρονο των αθανάτων, όπου βρίσκεται, θα μου απαντούσε: «αθάνατη λεξούλα του Καμπρόν!»
Υ/Γ. Μετά τη συντριβή στο Βατερλώ ένας στρατηγός του Ναπολέοντα, ο Καμπρόν, με ελάχιστους άντρες πρόβαλλε απέλπιδα αντίσταση, οπότε ο Άγγλος στρατηγός του διαμήνυσε:
-Γενναίοι Γάλλοι παραδοθείτε. Kαι ο Καμπρόν του αποκρίθηκε:
-Merde (=σκατά).
Η εικόνα ίσως περιέχει: ένα ή περισσότερα άτομα
11 χρόνια χωρίς τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο-Το βάρος μιας απουσίας
Συμπληρώνονται σήμερα 11 χρόνια από την οσιακή κοίμηση τού Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου. Εκείνο το πρωινό τής 28ης Ιανουαρίου 2008, ήλθε η Μεγάλη Παρασκευή στην καρδιά τού χειμώνα!
Πόνος μέγας, βαθύτατη θλίψη, οδύνη άφατη συγκλόνισαν τους Έλληνες όπου γης. Ο Πρωθιεράρχης τους, μετά την γενναία πλην άνιση μάχη με την ασθένεια, λύγισε και διέβαινε μακάριος τις πύλες τού Ουρανού. Σήμερα η μνήμη του είναι όσο ποτέ εναργής και η απουσία του ανυπόφορα αβάσταχτη...
Ο Μακαριστός Χριστόδουλος σφράγισε αναντίρρητα μιαν εποχή. Ως εκκλησιαστικός ηγέτης αγάπησε και αγαπήθηκε όσον κανείς, γιατί έδωσε το είναι του στην Ορθοδοξία και την Πατρίδα, γιατί άλλαξε τον ρου τής Ιστορίας.Άνετος, χαρισματικός, επικοινωνιακός, με εντυπωσιακή ευρυμάθεια και ρητορική δεινότητα, που οικοδομούσε έναν ζωντανό σύγχρονο λόγο και ένα κατ’ εξοχήν ανθρώπινο πρόσωπο, «κέρδισε» από την αρχή τους πιστούς. Είχε μιαν ανοιχτή ζεστή αγκαλιά για όλους και κυρίως τους νέους.
Ο ταλαντούχος Ιεράρχης υπήρξε παράλληλα μία δυναμική προσωπικότητα, πληθωρικά μαχητική, χωρίς ίσως να αποφεύγει πάντοτε κάποιες υπερβολές. Ωστόσο οι προθέσεις του ήσαν πάγια αγαθές και καλοπροαίρετες. Γι’ αυτό ήταν δημοφιλέστατος. Σκαρφαλωμένος στις πρώτες θέσεις των δημοσκοπήσεων, έμπαινε στις καρδιές των απλών ανθρώπων. Και η γνησιότητά του τους προκαλούσε ενθουσιασμό. Ενίοτε βέβαια ο λόγος του – ιδίως όταν αναφερόταν ευθαρσώς στα εθνικά θέματα – ενοχλούσε και παρεξηγήθηκε επιφέροντας αντιδράσεις. Ο ίδιος έλεγε απλά πως το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η Εκκλησία, οι αγώνες, οι ρίζες και η ταυτότητα τού Ελληνισμού.
Η αντίστροφη μέτρηση ενέσκηψε αιφνίδια στην ζωή του, τον Ιούνιο τού 2007, όταν ματαίωσε την προγραμματισμένη επίσκεψή του στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, εισαχθείς εσπευσμένως στο Αρεταίειο. Και σ’ αυτό το επίπονο και δραματικό διάστημα μέχρι τής εκδημίας του, ο Αρχιεπίσκοπος απέδειξε ότι μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Πάλεψε με πείσμα και πίστη, για να αντισταθεί στο μοιραίο και, παρά το αδύνατον τού εγχειρήματος, κέρδισε τον πάγκοινο θαυμασμό, γιατί επέδειξε μιαν απαράμιλλη υπερβατική συμπεριφορά έναντι τού θανάτου.
Σήμερα, 11 χρόνια μετά την εκδημία του, το κενό που άφησε είναι βασανιστικά αισθητό. Όλοι στην σκέψη και την καρδιά έχουν κλεισμένο τον Χριστόδουλο και αναλογίζονται πόσο θα βοηθούσε η παρουσία του στις δύσκολες ημέρες μας τον χειμαζόμενο ελληνικό λαό. Πόσο θα προσέφερε στα εθνικά θέματα. Πόσο θα στήριζε ανθρώπους, αξίες και αρχές.
Γι’ αυτό ο Χριστόδουλος είναι ακόμη παρών! Και τούτο εξακολουθεί να ενοχλεί αφόρητα τους αρνητές του! Δεν μπορούν να δεχθούν ότι ο λαός Τον θυμάται. Και συστρατεύονται για να αποδομήσουν ό,τι ωραίο Εκείνος εδημιούργησε. Ακυρώνουν λ.χ. τον ιστορικό ρόλο τής Εθναρχούσης Εκκλησίας στην Ελλάδα, που ένεκα συνθηκών πάντοτε ευλογούσε και οδηγούσε τους Αγώνες. Και αποφαίνονται αίφνης ότι δεν έχει ρόλο η Εκκλησία στα συλλαλητήρια για την Μακεδονία... Δεν έρχονται όμως σε αντίθεση έτσι μόνο με τον εκείνον, αλλά με σύσσωμο τον ελληνικό λαό!
Γιατί ο βίος και η πολιτεία τού Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρού Χριστοδούλου είχαν όλα τα χαρακτηριστικά τού σύγχρονου Εθνάρχη. Το τεράστιο έργο του – τόσο πλούσιο σε ελάχιστο χρόνο – που η άδικη συγκυρία δεν τού επέτρεψε να ολοκληρωθεί, επιβεβαιώνει και πρακτικά τον χαρακτηρισμό.
Σήμερα λοιπόν, που ο καιρός συνεχώς δυσκολεύει, λείπει η στεντόρεια φωνή του. Η λαμπρή παρουσία του. Η Αλήθεια που γνήσια και ανυπόκριτα επρέσβευε. Ας ζούμε με την ζωντανή ανάμνηση και την δαψιλή ευλογία του. Με το παράδειγμά του.
Έστω η μνήμη του αιωνία.Γ.Δ
Ο “λόγος” της Πεταλούδας!
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Εδώ μπορεί να συζητείται ο προϋπολογισμός με βουτιά στην απομόνωση της μικροπολιτικής, αλλά -μας συμβαίνει με τα περισσότερα θέματα στο παρακμιακό στάδιο που διανύουμε-ο κόσμος, το περιβάλλον, κάθε άλλο παρά αποσυνδεδεμένα είναι. Αρκετές συνδεδεμένες απειλές σμίγουν και πάλι στις προβλέψεις για τις προοπτικές της λπαγκόσμιας οικονομίας. Η κίνηση και υλοποίηση μιας από αυτές μπορεί να ενισχύσει τις άλλες και να μεγεθύνει την αβεβαιότητα. Η συνάντηση των G20 είχε άδοξο τέλος.
Η υπερθέρμανση της οικονομίας των ΗΠΑ μπορεί να αυξήσει τα επιτόκια ταχύτερα ααπό το αναμενόμενο. Αυτό οδηγεί σε αρνητικές συνέπειες για τις αναδυόμενες αγορές. “Πρώτη” ευάλωτη η Κίνα εξαιτίας του ύψους του εταιρικού χρέους και οι ευπαθείς αγορές σε τέτοιου τύπου αναταραχές. Περισσότερη ένταση στις εμπορικές σχέσεις θα έπληττε την ΕΕ αφού ο αρνητικός αντίκτυπος στην εμπιστοσύνη θέτει σε κίνδυνο τις επενδύσεις.
Παράλληλα, στο εσωτερικό της ΕΕ, οι αμφιβολίες για τη διατηρησιμότητα των δημόσιων οικονομικών στα υπερχρεωμένα κράτη μέλη ίσως να μεταφερθούν στην χρηματοπιστωτική σταθερότητα, βαρύνοντας το κλίμα και την οικονομική δραστηριότητα. Εξαιρετική σημασία έχει και η τύχη της συμφωνίας για το Brexit. Η συνέχεια και η έκβαση έχει επιπτώσεις στις εμπορικές συναλλαγές της ΕΕ 27 με το Ην. Βασίλειο, αφού οι τρέχουσες εκτιμήσεις βασίζονται σε μια καθαρά τεχνική παραδοχή του status quo.
Η πιθανότητα σεναρίων προς τα κάτω διαφαίνεται και σε τοποθετήσεις όπως του Valdis Dombrovskis, Αντιπροέδρου για το Ευρώ και τον Κοινωνικό Διάλογο (μεταξύ άλλων) της Ένωσης, όταν τονίζει :”Όλες οι οικονομίες της ΕΕ προβλέπεται ότι θα αυξηθούν αυτό το έτος και το επόμενο, το οποίο θα φέρει περισσότερες θέσεις εργασίας Ωστόσο, η αβεβαιότητα και οι κίνδυνοι, τόσο εξωτερικοί όσο και εσωτερικοί, αυξάνονται και αρχίζουν να επιβαρύνουν τον ρυθμό της οικονομικής δραστηριότητας Πρέπει να μείνουμε σε επαγρύπνηση και να εργαστούμε σκληρότερα για να ενισχύσουμε την ανθεκτικότητα των οικονομικών μας αποφάσεων για την περαιτέρω ενίσχυση της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης μας. Σε εθνικό επίπεδο, υπάρχει ακόμη μια ισχυρότερη περίπτωση για τη δημιουργία δημοσιονομικών αποθεμάτων και για τη μείωση του χρέους, μεριμνώντας παράλληλα να γίνουν αισθητά τα οφέλη της ανάπτυξης και από τα πιο ευάλωτα μέλη της κοινωνίας”. Οι μοχλοί ανάπτυξης γίνονται πιο εγχώριοι και επομένως η αύξηση των μισθών, οι αλλαγές στην φορολογία και η ιδιωτική κατανάλωση αποκτούν καθοριστικό ρόλο για να αντισταθμίσουν τους όποιους βαθμούς “ψύξης” της οικονομίας και το κυριότερο να διατηρηθούν οι ρυθμοί δημιουργίας θέσεων απασχόλησης.
Βέβαια αυτά βασίζονται σε παραδοχές για τις συναλλαγματικές ισοτιμίες, τα επιτόκια και τις τιμές των βασικών εμπορευμάτων. Προβλέψεις που πρόκειται να επικαιροποιηθούν στις αρχές του ´19 και μετά το καλοκαίρι στο επίπεδο της ΕΕ.
Ενδιάμεσα οι ευρωεκλογές εκ των πραγμάτων -με τον φόβο να καταλάβουν ακροδεξιοί το 1/3 του ευρωκοινοβουλίου- μεγαλώνουν τις ανησυχίες για τις εξελίξεις αφού ο “λόγος” της πεταλούδας στην διαμόρφωση της των οικονομικών δεδομένων της παγκοσμιοποίησης μπορεί να επηρεάσει την αξιολόγηση των Ευρωπαίων πολιτών. Κάτι που κάνει τις δηλώσεις αξιωματούχων των Βρυξελλών πιο περίτεχνη υπόθεση και πιο δύσκολη την ανάγνωση για τους απλούς ανθρώπους. Ωστόσο η σύγκρουση για τον προϋπολογισμό της Ιταλίας καθώς και η εκλογή ηγεσίας στους Γερμανούς χριστιανοδημοκράτες μπορεί να αποδειχθούν οι αστάθμητοι παράγοντες και οι μεταβλητές ή το “άλλοθι” για πιο “άμεση” χαλάρωση της ανάπτυξης και επιβράδυνση!
Επί των προθέσεων “αντι, κατά”!
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Η μετάφραση της πολιτικής αντιπαράθεσης “κορυφής” στην κοινωνική βάση αναβιώνει βήμα βήμα μια στάση προσδιορισμού που έχει πρώτα το “αντι” και όχι επιχειρήματα. Όταν κάποια ακολουθούν είναι μικρής δύναμης και επιρροής στις “συζητήσεις” σε παρέες και στέκια αφού η ένταση έχει ήδη ανέβει με τα κατά-Τσίπρα, αντι-ΣΥΡΙΖΑ ή κατά-Μητσοτάκη, αντι-νεοδημοκρατικά. Δηλαδή “οπαδική διαίρεση” που αποτελεί το θερμοκήπιο του διπολισμού χωρίς να προσθέτει και μεταθέτει ακόμη μια φορά την σύνθεση, την συννενόηση, την πολιτική συναίνεση και το σημαντικότερο την κοινωνική ενότητα.
Οι εμπρόσθετες προθέσεις (μήνες μακριά από τις εκλογές και χωρίς να έχουμε τελικά προγράμματα ή όλα τα στοιχεία για αξιολόγηση) με εύκολες, λίγες λέξεις, με επιθετικά ευφυολογήματα ή χαρακτηρισμούς είναι υπέρ του κατεστημένου πολιτικού και οικονομικού. Οδηγεί στην απορρόφηση της δυναμικής των πολιτών σε επιδερμική “πολιτικοποίηση” και όχι συνειδητοποιημένη συμπεριφορά. Αυτό το φροντίζει και μέρος των μίντια και έτσι αναπαράγεται από το “αντι” στο “μετά” η απογοήτευση και η αποστροφή των πολιτών, “κατά” της πολιτικής. Και κάποιος έμπειρος ίσως αντιτείνει: “πρώτα συγκροτείται ο σκληρός πυρήνας και κοντά στην προεκλογική περίοδο η διεύρυνση και οι σκεπτόμενοι” άλλωστε οι τελευταίοι είναι μειοψηφία για αρκετούς “ειδικούς” των μηχανισμών. Στην χώρα που δεν ξέρεις ποιοί ήταν μνημονιακοί, αντιμνημονιακοί κοκ πως τώρα να διακρίνεις μεταμνημονιακούς και μη ή τις πολιτικές αφού ο καθένας αν δεν πιστεύει στον δικό του θεό ή δεν τον παριστάνει, ή ερμηνεύει τον λόγο του ή προφητεύει τον ερχομό του.
Το “πόπολο αρκεί να σημαδεύει το ψηφοδέλτιο” και ο χορός να συμπληρώνει το έργο. Στον τόπο αυτό έχουμε ζήσει τον εκχυδαϊσμό από όλες τις πλευρές για όλες και δεν το λέω ισοπεδωτιικά αλλά δεν έχει σημασία η κλεψύδρα χρόνου ή το μέτρημα σε οκάδες ή το αν κάποια πλευρά το έκανε “λιγάκι, όσο πατάει ένα γατάκι”. Τώρα ο “τυμπανισμός” του φανατισμού με τα μέτρα ή τα αντίμετρα, τις συντάξεις, την συμφωνία με την εκκλησία ή μή, ή το βορειομακεδονικό, τους λογαριασμούς, τα σκάνδαλα και την σκανδαλολογία, την πραγματικότητα ή την φαντασία, την ασφάλεια, τα πανεπιστήμια, το μέρισμα κά. Ώσπου να ξεμπερδεύουμε με τις μονοσύλλαβες, δισύλλαβες κλπ προθέσεις τα “πριν, μετά, εναντίον, εξαιτίας, προς” τα επίθετα χωρίς τεκμηρίωση ας αφήσουμε κοινό χώρο για ορισμένα ζητήματα. Όπως τα εθνικά όπου ανεξάρτητα από τι αναγνωρίζει κανείς στην κυβέρνηση ως στρατηγική ή “τύχη” διαφαίνεται μια ιστορική ευκαιρία η χώρα να έρθει σε πρώτο πλάνο και η Τουρκία σε δεύτερο. Ας είναι αυτό ένα σημείο δοκιμής του πολλαπλασιαστή της συναίνεσης.
Στα υπόλοιπα νοιώθω την ανάγκη να μοιραστώ κάτι που μου είπε ένας πολιτικός που υπήρξε κεντρικό-ηγετικό πρόσωπο στην εποχή του : “στην κυβέρνηση το κακό πρέπει να το κάνεις γρήγορα, όλο μαζί στην αρχή για να ξεχνιέται, το καλό λίγο, λίγο να μην ξεχνιέται”. Το τελευταίο μνημόνιο (το κακό) έχει την ψήφο όλων, η έξοδος και οι επιστροφές ή τα νομοσχέδια μέχρι τις εκλογές με πλειονότητα θετικών ρυθμίσεων (το καλό) είναι πρωτοβουλία κυβερνητική. Που άραγε θα (αν) πιστωθούν ; Οι δημοσκοπήσεις δεν το προβλέπουν ακόμη και ο νοών, νοείτω !
Ν.Δ.: Από τη σιωπή στα μισόλογα για την Ακροδεξιά
Γράφει ο Γιάννης Κουτσοκώστας
Η Ν.Δ. κρύφτηκε πίσω από μια γενική καταδίκη των καταλήψεων, τις οποίες όμως απέδωσε στον «υγιή πατριωτισμό» των παιδιών, ενώ έκλεισε και το μάτι στους πρωταγωνιστές και τα συνθήματά τους...
Πάτε καλά, ρε; Στη σχολική αργκό είναι μια συνηθισμένη έκφραση. Στη συγκεκριμένη συγκυρία όμως θα μπορούσε να είναι και μια ξεγυρισμένη κραυγή των 15χρονων και 16χρονων μαθητών προς όλους όσοι επιχειρούν τελευταία να παίξουν πολιτικά παιχνίδια στις πλάτες τους.
Πριν από όλα στη Χρυσή Αυγή, που πίστεψε ότι βρήκε τη «χρυσή» ευκαιρία να βάλει την... μπότα της στα σχολεία. Και σε αυτούς που είδαν το «φίδι» να έρχεται και δεν αντέδρασαν όταν και όσο έπρεπε. Κυρίως όμως σε αυτούς, που έβλεπαν να σφίγγει η φασιστική πολιορκία στα σχολεία και όχι μόνο δεν αντέδρασαν, αλλά την ενθάρρυναν κιόλας με την ελπίδα να δρέψουν καρπούς και προπάντων... ψήφους.
Από μια κατάληψη ξεκίνησαν όλα. Μόνο που δεν ήταν από τις καταλήψεις που ενεργοποιούνται από τα προβλήματα του σχολείου ούτε από αυτές που εκδηλώνονται κάθε χρόνο τέτοιες μέρες του Δεκεμβρίου. Αυτή τη φορά, με πρόσχημα το «Μακεδονικό», επιχειρήθηκε να πάρουν άλλα χαρακτηριστικά. Ήταν... ντυμένες στα γαλανόλευκα και το κεντρικό τους σύνθημα «Η δημοκρατία ξεπουλάει τη Μακεδονία» δεν άφηνε περιθώριο αμφιβολιών για το πολιτικό περιεχόμενο και τους ενορχηστρωτές τους.
Πρώτο βιολί η Χρυσή Αυγή, που εκμεταλλεύτηκε κενά, αδράνειες και ολιγωρίες και προσπάθησε να ρίξει το δηλητήριό της στα σχολεία υποδαυλίζοντας τις κινητοποιήσεις και προσπαθώντας να εμπλέξει τους μαθητές σε περίεργα και σκοτεινά παιχνίδια με τα εθνικά θέματα.
Δυστυχώς η Χρυσή Αυγή δεν ήταν η μόνη. Ήταν και οι ανεκδιήγητοι «καθηγητές» -τρομάρα τους- συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ Θεσσαλονίκης, της παράταξης δηλαδή της Ν.Δ., οι οποίοι γοητεύτηκαν από το κίνημα των καταλήψεων για... εθνικούς λόγους και έφτασαν στο σημείο να επικαλεστούν και μια παρόλα του χρυσαυγίτη βουλευτή Χρ. Παππά στο Διαδίκτυο για να ενισχύσουν τον εθνικιστικό και αντιπαιδαγωγικό παροξυσμό τους.
Ήταν και η γνωστή ακροδεξιά ομάδα στελεχών της Ν.Δ., οι οποίοι ξεσάλωσαν στις κορώνες και στην υποκρισία. Καταδίκαζαν τις καταλήψεις γενικώς, αλλά εμφανίζονταν συγκλονισμένοι από τον σκοπό τους, από τα συνθήματά τους και από τους μαθητές με τις... γαλανόλευκες.
Οι μαθητές έδωσαν... κόκκινη κάρτα στην Ακροδεξιά
Θα μπορούσαν όλα αυτά να ήταν απλώς γραφικά αν δεν ήταν σοβαρά. Και έγιναν σοβαρά από τη στιγμή που η Ν.Δ. απέφευγε να κάνει ό,τι έκαναν όλα τα υπόλοιπα κόμματα του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου: Να καταδικάσει δηλαδή ανοιχτά, απερίφραστα και εν τη γενέσει της την απόπειρα των φασιστών να εισβάλουν στα σχολεία.
Αντίθετα προτίμησε την επίσημη σιωπή, τις υπεκφυγές και τα μισόλογα του στιλ «μη χαρίσουμε τους μαθητές στην ακροδεξιά». Κρύφτηκε πίσω από μια γενική καταδίκη των καταλήψεων, τις οποίες όμως απέδωσε στον «υγιή πατριωτισμό» των παιδιών, ενώ έκλεισε και το μάτι στους πρωταγωνιστές και τα συνθήματά τους με το υποκριτικό επιχείρημα ότι «όποιος είναι κατά της συμφωνίας των Πρεσπών δεν είναι ακροδεξιός, είναι πατριώτης».
Είναι φανερό ότι η Ν.Δ. έχει ενσωματώσει στο DNA της τη λογική του σκοπού που αγιάζει τα μέσα. Και δεν θα την ενοχλούσε καθόλου αν έβλεπε δίπλα στους λοιπούς... μακεδονομάχους να αναπτύσσεται και ένα μαθητικό κίνημα κατά της κυβέρνησης. Αντίθετα έδινε την εντύπωση ότι θα το ήθελε πολύ αδιαφορώντας αν το «κίνημα» αυτό έχει εθνικιστικά και ακροδεξιά χαρακτηριστικά, αν αποτελεί δηλαδή βούτυρο στο ψωμί της Χρυσής Αυγής.
Το γεγονός ότι αναγκάστηκε έστω και με μεγάλη καθυστέρηση, δειλά και ταπεινά, να πάρει κάποιες αποστάσεις δεν αλλάζει την ουσία. Μπορεί να κατάλαβε ότι το «παιχνίδι» αυτό ξεφεύγει από τα όρια και γίνεται επικίνδυνο, μπορεί να συνειδητοποίησε ότι ψαρεύοντας σε ακραία και θολά νερά κινδυνεύει να πέσει η ίδια θύμα της Ακροδεξιάς, την οποία ανέχθηκε και ανέχεται.
Αυτό που σίγουρα κατάλαβε είναι ότι το «κίνημα» στα σχολεία με τα εθνικιστικά και ακροδεξιά χαρακτηριστικά αποδείχθηκε τζούφιο και περιθωριακό. Η συντριπτική πλειονότητα των μαθητών τού γύρισε την πλάτη και θα το πετάξει έξω από τα σχολεία. Και αυτό είναι το ευτύχημα.
Εργασία και διαφάνεια: “νέο ζευγάρι δικαιωμάτων”;
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Πορευόμενοι προς τις Ευρωεκλογές, πέρα από την διακυβέρνηση της ΕΕ, προετοιμάζεται και η κοινωνική ατζέντα, ιδιαίτερα στην Ευρωζώνη. Εδώ βέβαια κυριαρχούν άλλα και ίσως φευγαλέα σταθεί ο δημόσιος διάλογος, αν και ο φορέας που θα παρουσιάσει συγκεκριμένη πρόταση και όχι συνθήματα αποκτά πλεονέκτημα και για τις εθνικές εκλογές.
Τα τελευταία χρόνια, την περίοδο της κρίσης, “απογειώθηκαν” οι μη τυπικές, ευέλικτες μορφές εργασίας, δηλαδή οι εκτός από τις “τυπικές” εργασιακές συμβάσεις. Απασχόληση ορισμένου χρόνου, μερική, προσωρινή μέσα από εταιρείες ή με βραχυχρόνιες συμβάσεις χωρίς διάρκεια πάνω από εξάμηνο και κάτω των 10 ωρών την εβδομάδα. Ακόμη “συμφωνίες” προφορικές ή περιστασιακής απασχόλησης. Καταστάσεις που θεωρούνται από τους νεοφιλελεύθερους προσαρμογή επιχειρηματικών σχεδίων και παραγωγικότητας στην παγκοσμιοποίηση. Η αύξηση και η συχνότητα των μη τυποποιημένων μορφών εντείνει τις ανησυχίες για την προστασία και τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Δεδομένου ότι η πλειονότητα των ρυθμίσεων και μέτρων υπέρ των εργαζομένων έχει θεμελιωθεί με βάση τις “τυποποιημένες” συμβάσεις, ανακύπτει ένα πολύ σημαντικό ζήτημα για την εξέλιξη της εργασίας: η επίτευξη ισορροπίας μεταξύ ευελιξίας και ασφάλειας. Η ψηφιοποίηση και η τεχνολογική έκρηξη δημιουργούν νέες μορφές απασχόλησης, ενώ οι δημογραφικές αλλαγές οδηγούν σε μεγαλύτερη διαφοροποίηση του ενεργού πληθυσμού. Εξαιτίας των ανεπαρκών νομικών πλαισίων, οι εργαζόμενοι σε μη τυπική απασχόληση μπορεί να αποτελέσουν αντικείμενο ασαφών ή αθέμιτων πρακτικών. Εκτιμάται ότι 4 έως 6 εκατομμύρια εργαζόμενοι στην Ευρώπη έχουν συμβάσεις κατά παραγγελία. Μόνο ένα τέταρτο των έκτακτων εργαζομένων μεταβαίνουν σε μόνιμες θέσεις. Αυτό επιτείνει τον κίνδυνο ανταγωνισμού ο οποίος βασίζεται στην υπονόμευση των κοινωνικών προτύπων. Λόγοι για τους οποίους η ΕΕ, κάτω από την πίεση των συνδικάτων και τις πρωτοβουλίες της ομάδας εργαζομένων της Ευρωπαϊκής Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής (ΕΟΚΕ), προώθησε οδηγία για την ασφαλέστερη και πιο προβλέψιμη εργασία με παράλληλη διασφάλιση της προσαρμοστικότητας της αγοράς, καλύτερες συνθήκες και διαβίωση.
Ειδικότερο στόχο αποτελεί η βελτίωση της πρόσβασης σε ενημέρωση για τους όρους εργασίας -ιδίως για εκείνους που βρίσκονται σε νέα και μη τυπική σύμβαση- με παράλληλη διατήρηση περιθωρίου για την καινοτομία και συμμόρφωσης με τα πρότυπα, μέσω ενισχυμένης επιβολής της νομοθεσίας και της διαφάνειας. Οι εργαζόμενοι -και με σχέσεις σύντομης, περιστασιακής απασχόλησης- πρόκειται να επωφεληθούν από τη σαφή ενημέρωση σχετικά με τους όρους εργασίας και τα νέα ελάχιστα πρότυπα. Οι εργοδότες, παρόλο που ενδεχομένως να χάσουν οριακά κάποια ευελιξία, αναμένεται να ωφεληθούν από πιο βιώσιμο ανταγωνισμό, με μεγαλύτερη ασφάλεια δικαίου, και από πιο πρόθυμο και παραγωγικό εργατικό δυναμικό, με αυξημένη συμβατική σταθερότητα και διατήρηση. Η κοινωνία στο σύνολό της από μια ευρύτερη βάση για τη φορολογία και τις εισφορές κοινωνικής ασφάλισης.
Η κοινωνική συνοχή προϋποθέτει πιο ολιστική προσέγγιση και κυρίως συνοχή όλων των πολιτικών που αφορούν την Εκπαίδευση, κατάρτιση και διά βίου μάθηση, την Ισότητα των φύλων, την δίκαιη και ίση μεταχείριση όσον αφορά τους όρους εργασίας -ανεξάρτητα από το είδος και τη διάρκεια της απασχόλησης- μέχρι την προστασία σε περίπτωση απόλυσης.
Η ενίσχυση, ανανέωση του κοινωνικού πυλώνα, των εργασιακών δικαιωμάτων είναι στενά συνδεδεμένα με την ποιότητα του πολιτικού και κοινωνικού διαλόγου, των συλλογικών συμβάσεων σε εθνικό και ενωσιακό επίπεδο. Η διαβούλευση στο πλαίσιο αυτό επιβάλλεται, πρώτον γιατί η όποια οδηγία ορίζει το ελάχιστο και οι υψηλότερες εγγυήσεις ή ευνοϊκότερες ρυθμίσεις παραμένουν ανοιχτή υπόθεση, δεύτερον επειδή η προσεκτική διαμόρφωση του νομικού, θεσμικού οικοδομήματος πρέπει να μην παρεμποδίζει την δημιουργία και ανάπτυξη μικρομεσαίων επιχειρήσεων και το κυριότερο να έχουν έλεγχο και εποπτεία εφαρμογής !
2020:Το “αόρατο” Μετά!
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Περνώντας μέσα από την αδυναμία του σήμερα να δώσει απαντήσεις, να υπερβεί προβλήματα, προσπερνώντας την αφωνία με ρεαλισμό, ας δούμε τα υπαρκτά πιθανά.
Το δημοσιονομικό πλαίσιο που συζητείται στην ΕΕ και στην χώρα είναι πολυετές. Σημαντικές αλλαγές υπάρχουν στον ορίζοντα αλλά πριν τις ευρωεκλογές και τις εθνικές τίποτα δεν είναι σίγουρο.
Ένας προϋπολογισμός σύγχρονος που να προστατεύει, ενδυναμώνει, υπερασπίζεται την κοινωνική συνοχή και ευημερία είναι το μεγάλο ζητούμενο. Ωστόσο οι δεσμεύσεις για πλεονάσματα και η ανάγκη για επενδύσεις δισεκατομμυρίων ευρώ δεν αφήνουν πολλά περιθώρια προσδοκιών εδώ, υπό το πρίσμα των υφιστάμενων δεδομένων και προτάσεων των κομμάτων. Είναι άλλο η εναλλακτική στα λόγια και άλλο στην πράξη. Στην ΕΕ είναι φυσικό να αναρωτηθούμε για τα θέματα και τις προοπτικές της. Και ναι μεν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα ήθελε να καταλήξει σε συμφωνία για την περίοδο 2021-2027 πριν από τον Μάιο όμως, είναι σαφές ότι αυτή η διαπραγμάτευση θα είναι μακρά και περίπλοκη.
Οι πολιτικές και οικονομικές παράμετροι προς το ´20 και μετά είναι κρίσιμες επειδή:
- Πρώτον, είμαστε μάρτυρες ενός διαλόγου για το μέλλον που εκτείνεται και μετά το 2025, για να καθορίσει τις κύριες κατευθυντήριες γραμμές και να επηρεάσει αρκετά σημαντικά όλες τις πτυχές της ζωής μας. Στην περίπτωση της Ευρώπης δεν γνωρίζουμε τον προορισμό του αεροπλάνου ενώ σε εθνικό επίπεδο δεν ξέρουμε αν οι πιλότοι μπορούν και να το κυβερνήσουν.
- Δεύτερον, στην ΕΕ τόσο η ολοκλήρωσή της παραμένει στο “κενό” όσο και τα κράτη μέλη αντιμετωπίζουν περιορισμούς. Εδώ βέβαια ο θεσμικός αναχρονισμός και η αντίστοιχη πολιτική -και σε ένα βαθμό και η κοινωνική- νοοτροπία καλά κρατούν. Στο επόμενο στάδιο και διάστημα το διακύβευμα έγκειται στο αν προχωράμε με ένα ριζικά αναθεωρημένο σχέδιο που να επικεντρώνεται σε πολιτικές προτεραιότητες, ευέλικτο και στοχευμένο στις ανάγκες των ανθρώπων ή όχι.
Χρειάζεται οι πολίτες να σταθούν με διεξοδική αξιολόγηση σε βάθος των όποιων πολιτικών προγραμμάτων. Ειδικά στον αντίκτυπο που μπορεί να έχουν σε τομείς όπως η έρευνα, η καινοτομία και η ψηφιακή τεχνολογία, η νεολαία, το κλίμα, το περιβάλλον, η ασφάλεια και η άμυνα, η υγεία και η παιδεία, η διαχείριση της μετανάστευσης. Το νέο είναι προφανές ότι προϋποθέτει πρόβλεψη, δουλειά, αποτελεσματικότητα.
Η οικονομία των Περιφερειών καθίσταται το βασικό πεδίο για την μείωση των κοινωνικών και αναπτυξιακών ανισοτήτων και προώθησης της αειφόρου ανάπτυξης.
Η περιφερειακή πολιτική στο εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο έχει πραγματική επίδραση στην ποιότητα ζωής των πολιτών και αντιπροσωπεύει έναν “ζωτικό πυλώνα” για το μέλλον. Ακόμη όμως οι θέσεις και απόψεις -ιδιαίτερα στην εγχώρια σκηνή- απέχουν πολύ από την αξιοπιστία επίτευξης των στόχων της οικονομικής, κοινωνικής και εδαφικής συνοχής. Η προοπτική οδηγεί το κοινό αίσθημα και την απαίτηση να ληφθούν γρήγορα οι σωστές και, ει δυνατόν, συντονισμένες ενέργειες. Ο πρωταρχικός ρόλος της πολιτικής για την συνοχή αποδεικνύεται στις δημόσιες επενδύσεις. Αποτελούν ζωτική πηγή χρηματοδότησης σε διάφορους κρίσιμους τομείς, όπως οι αναφερόμενοι παραπάνω.
Η πολιτική συνεννόηση, η σύγκλιση και συνοχή είναι η αναγκαία συνθήκη όταν πολλά θέματα εξακολουθούν να είναι ανοικτά, μερικά από τα οποία είναι εξαιρετικά κρίσιμα τόσο στην πατρίδα όσο και την Ευρώπη. Οι περικοπές όμως σε κοινωνικές δαπάνες αμφισβητούν τις διακηρύξεις σε πυρηνικά ζητήματα όπως η απασχόληση των νέων. Για να αντισταθμιστεί αυτή η τάση στην χώρα- που είναι υπό μνημονιακό δημοσιονομικό πλαίσιο- και στην ΕΕ που υπόκειται στην μείωση των εσόδων ( Brexit) και την απροθυμία κρατών μελών να αυξήσουν το μερίδιο συμμετοχής τους στον προϋπολογισμό, επείγουν νέες δίκαιες ισορροπίες και αποδεκτή διακυβέρνηση. Και το κυριότερο όταν οι πόροι είναι σπάνιοι η αποδοτικότητα τους δηλ. η προστιθέμενη αξία για το μέλλον πρέπει να αξιολογείται σε κάθε ευρώ !
Δάσος και Πολιτισμός..
Γράφει ο Αλέξανδρος Χουλιαράς
Η βιομηχανική επανάσταση αφού διέλυσε την ευλογημένη κοινότητα εις τα εξ ων συνετέθη, διέσπασε και διαχώρισε το πάλαι ενιαίο δίπολο: Δάσος και Πολιτισμός.
Ο Πολιτισμός, που αφορούσε τους υλικούς όρους της ζωής, είναι εύλογο και αυτονόητο ότι συνυφαινόταν με το Δάσος. Ο παραδοσιακός άνθρωπος από αυτό προμηθευόταν το πολύτιμο ξύλο, που χρειαζόταν για όλες τις χρήσεις και τα φυλλώματα των δέντρων ήταν μια πολύτιμη ζωοτροφή, χλωρή ή αποξηραμένη, χειμώνα καλοκαίρι. Επίσης το δάσος ήταν καταφύγιο δικό του και των ζώων του, στα καλοκαιρινά λιοπύρια και στα χιονόνερα του χειμώνα.
Όμως και ο Πολιτισμός των λοιπών άυλων φανερωμάτων της κοινωνικής και οικονομικής ζωής δεν ήταν ξεκομμένος από τα δέντρα και το Δάσος. Δέντρα σημαδιακά και μεγάλα δεν τα πείραζαν. Εκτός από του ότι τα χρειάζονταν, επιπλέον τα σέβονταν και τα φοβόντουσαν, γιατί από αρχαιοτάτων χρόνων θεωρούνταν ιερά και κατοικίες των νυμφών, που με το χριστιανισμό τέθηκαν υπό την προστασία διαφόρων Αγίων, με τα ξωκλήσια και τα εικονίσματα, με τις θρησκευτικές τελετές και τα πανηγύρια.
Δέντρα μνημεία της φύσης, που για αιώνες αντιστέκονταν στην υλοτομική μανία του ανθρώπου, σήμερα έχουν γίνει στάχτη και μπούλμπερη στους ξυλολέβητες των κεντρικών μας θερμάνσεων. Μαζί τους έγιναν καπνός και οι νεράιδες, που κατοικούσαν σ΄ αυτά, με την μαγεία και την ομορφιά τους.
Έτυχε να είμαι παρών, όταν ένας ιδιοκτήτης κάποιου εγκαταλειμμένου χωραφιού στα… απέραντα απεραντιακά ψωμοτόπια, πήγε με το δασοφύλακα να του σημαδέψει για να κόψει τις βελανιδιές και τα πουρνάρια σ΄ ένα χωράφι του, που για αιώνες ίσκιωναν και δρόσιζαν τους σκληρά μοχθούντες προγόνους του. Αληθινά μνημεία της φύσης. Το όργανον πειθαρχώντας στην υπηρεσία του, σημάδεψε τα γηραιότερα και τα μεγαλύτερα δέντρα, ώσπου και ο ξυλολάγνος ιδιοκτήτης διαμαρτυρήθηκε και είπε αυτό δεν το κόβω, γιατί εδώ κάνουν στάση τα αποδημητικά πτηνά της περιοχής (...μάλλον όμως το ήθελε για κυνηγετικό καρτέρι, προς θεραπείαν της θεάρεστης κυνηγετικής ροπής που τον διέκρινε).
Τα δεινά του Δάσους άρχισαν μετά την απελευθέρωσή μας από την Οθωμανική τυραννία. Από την Οθωνική Βασιλεία και δώθε, ο λόγγος αποχρωματίστηκε σε δάσος και σταδιακά απέκτησε μια και μόνο αυτόνομη επιχειρηματική διάσταση ως ξύλο. Όλα τ΄ άλλα όπως η σκιά του, η δροσιά του, η ευλογία του, η ιστορία του και όλες οι άλλες χρήσεις, που αυτό συμπύκνωνε πήγανε περίπατο.
Σήμερα οι φωστήρες της τοπικής αυτοδιοίκησης, πιστοί στο ρόλο τους, ανέλαβαν και πέτυχαν να εκχυδαΐσουν το Πολιτισμό, που συνδεόταν με το Δάσος, με τις -χρόνια τώρα- θεσμοθετημένες γιορτές δάσους, όπου τα σουβλάκια, τα ψητά και τα κρασιά πάνε σύννεφο, τα γκιαουρο-σκυλο-τράγουδα διαρρηγνύουν και τις πιο γερές ωτασπίδες μας και η φουστανέλα, η φούντα και το φέσι ατσαλώνουν την εθνικοφροσύνη μας.
Με τη σειρά τους οι λοιπές Εξουσίες (κράτος, οικονομία και ολιγαρχία) γουργούρισαν για κερδοφόρες επενδύσεις, που στις μέρες μας κορυφώνονται με τις Ανεμογεννήτριες και επαπειλούμεθα με ότι άλλο καταστροφικό σκαρφιστούν.
Για χιλιετίες η κάθε γενιά παρέδιδε στην επόμενη ένα δάσος πλούσιο, ζωντανό και κυρίως ενεργό. Για να συνεχιστεί αυτή η παράδοση, πρέπει να θεσπιστεί και να επιβληθεί ο νέος καταστατικός χάρτης του δάσους. Ένα πλαίσιο αρχών, που θα στηρίζεται στις σύγχρονες περιβαλλοντικές αντιλήψεις, θα περιχαρακώνει τις, εντός του δάσους, δραστηριότητες και θα αναχαιτίζει τις βουλιμικές και αδηφάγες δραστηριότητες των μεταπρατών και των κερδολάγνων “επενδυτών” και την όρεξη για συναλλαγές διάφορες των λιγούρηδων αυτοδιοικητικών.
Ο αποχαιρετισμός..
Γράφει η Χαρά-Χαρίκλεια Βλαχάκη
--Καταμεσής του χωραφιού, στέκεται κι αγναντεύει,
ισχνή φιγούρα ανθρώπινη σαν κάτι να γυρεύει...
--Σηκώνει τους γιακάδες του να μην τον φάει τ΄αγιάζι,
μονολογεί δακρύζοντας και βαριαναστενάζει.
--Το ροζιασμένο χέρι του, κρύβει το πρόσωπό του
και με φωνή τρεμάμενη, λέει το παράπονό του...
--Αχ χερσοχωραφάκι μου το πόσο συγκινούμαι,
οι θύμησες με πνίξανε και ήρθα να τα πούμε.
--Τέτοια εποχή καμάρωνα που σ΄είχα οργωμένο
και το σταράκι πού 'σπερνα ήτανε φυτρωμένο...
--Μπροστά τραβούσε ο Ντορής, ξωπίσω του τ΄αλέτρι
κι εγώ το σπόρο έσπερνα για της χρονιάς τ΄αλεύρι.
--Χόρτασες την φαμίλια μου, ας είσαι ευλογημένο,
χαλάλι ο ιδρώτας μου που σ΄έχω ποτισμένο...
--Ψόφησε τώρα ο Ντορής, μακριά είν' τα παιδιά μου,
ανήμποροι απομείναμε εγώ και η γριά μου.
--Γι αυτό και σ΄εγκατέλειψα, κουράγιο πια δεν έχω,
ούτε να έρθω να σε δω τώρα πια δεν αντέχω...
--Έφτασε πλέον η στιγμή να σ' αποχαιρετήσω,
για όσα μου προσέφερες να σε ευχαριστήσω...
Φώτο-Μάνος Γαμπιεράκης]
Περισσότερα...
Ευρωεκλογές και εθνικές εκλογές με “ζύγισμα” των πολιτικών στο μεταναστευτικό!
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Το θέμα “Μετανάστευση” είναι ήδη κεντρικό στην ευρωπαϊκή ατζέντα και σε αρκετές χώρες. Εδώ οι επισκέψεις προσφυγικούς καταυλισμούς μαρτυρούν τις προθέσεις της αντιπολίτευσης να το καταστήσει ζήτημα στην προεκλογική αντιπαράθεση. Τόσο για να ψαρέψει ψήφους στα νησιά, και σε γειτονιές μερικών αστικών κέντρων, όσο και για να αφαιρέσει από την Ακροδεξιά.
Σε χώρες εισόδου όμως η “ανεξέλεγκτη” αύξηση υπονομεύει και διαλύει τις ευρωπαϊκές ρυθμίσεις και προσθέτει εμπόδια στα προγράμματα ένταξης και τις αποφάσεις κατανομής. Καμία ευρωπαϊκή κυβέρνηση δεν επιθυμεί να αυξηθεί ο αριθμός των μεταναστών. Αντίθετα σκέπτονται πως μπορούν πιο αποτελεσματικά να τον εμποδίσουν και να τον ελέγξουν μεσο-μακροπρόθεσμα.
Ας δούμε πως έχουν τα πράγματα: Έως τώρα κυριαρχούν η αμφισβήτηση οργάνωσης των υπηρεσιών, των μέσων και η διαφωνία στους στόχους. Η δυσπιστία των πολιτών στα περί λύσεων και βιώσιμων πολιτικών είναι η αχίλλειος πτέρνα των κυβερνήσεων που καθιστά και ακανθώδη την συμφωνία στην Ευρώπη. Κάποιες -ως ένα βαθμό και η δική μας- ίσως το καταφέρουν να πείσουν δεδομένου και των ανοιχτών συνόρων της χώρας. Στην περίπτωσή μας είναι εξαιρετικά δύσκολο το κλείσιμο, που υποστηρίζουν ορισμένοι, γιατί δεν έχει καμία πιθανότητα να δώσει λύση, αφού δεν πρόκειται να αντέξει τη δοκιμασία του χρόνου. Από το 2015 καταγράφονται αποτελέσματα αφού ο αριθμός των παράνομων μεταναστών έχει μειωθεί κατά τα δύο τρίτα. Οι συμφωνίες που έχουν συναφθεί με τις χώρες διαμετακόμισης και καταγωγής, κλιμακώνουν την ευρωπαϊκή βοήθεια και τον έλεγχο στις πύλες εισόδου και όχι μόνο. Κάθε λογικός και ψύχραιμος από εμάς γνωρίζει ότι μόνο με την πάροδο του χρόνου το άθροισμα αυτών των μέτρων φέρνουν αποδεκτές καταστάσεις.
Δυστυχώς όμως τα στοιχεία αυτά λείπουν από τον δημόσιο διάλογο σε εθνικό επίπεδο. Στο διάστημα αυτό όμως οι εθνικιστές και οι δεξιοί εξτρεμιστές αμφισβητούν την ικανότητα των ευρωπαικών δημοκρατιών να ανταπεξέλθουν σε όλο και πιο περίπλοκα προβλήματα. Αποσιωπούν όμως και κρύβουν ότι τέτοια φαινόμενα δεν αντιμετωπίζονται και δεν εξαρτώνται απλώς από εθνικές λύσεις. Η πολυπλοκότητα και η αλληλεξάρτηση είναι οι καθημερινοί περιορισμοί και εξισώσεις. Ο απλοϊκός λόγος ή η “αποστειρωμένη καθαρότητα” της φασίζουσας δεξιάς συνιστά υποβάθμιση της νοημοσύνης μας και μας θεωρεί αφελείς.
Η Ευρώπη έχει αδυναμίες αλλά και επιτυχίες. Τώρα έχει και πολλούς εχθρούς στην Ανατολή αλλά και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Το πραγματικό διακύβευμα στις εκλογικές αναμετρήσεις στην Ευρώπη είναι οι ελευθερίες και η αλληλεγγύη, η ευημερία των λαών, η ισχυρή παρέμβαση στην διεθνή σκηνή για την Ειρήνη. Η άρνηση και ο κυνισμός στον αγώνα εξουσίας πρέπει να απομονωθεί μέχρι να αποσυρθεί από τον πολιτικό πολιτισμό και ιδιαίτερα από την Ευρωπαϊκή ταυτότητα.
Η πολιτική έχει νόημα και χρησιμότητα στους καιρούς, ειδικά όταν είναι μεταβατικοί όπως οι τωρινοί, όταν στις ιδέες δίνονται οι μάχες και οργανώνονται οι πολίτες με σχέδιο στην υπεράσπιση και κατάκτηση δικαιωμάτων για τον άνθρωπο. Έχουμε ιστορικό χρέος να σταθούμε απέναντι σε πεποιθήσεις που στο όνομα του έθνους παρανοούν τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα προς όφελος της πιο ακραίας κερδοσκοπίας μέσω της ακραίας πατροδικοπηλείας. Ένας αγώνας δρόμου που πρέπει να ζυγίζουμε περισσότερο τις επιλογές από την οπτική της πραγματικής προόδου.
Σκιές στον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης!
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Στοιχειώνουν ξανά τα μισαλλόδοξα, εθνικιστικά κόμματα στην Ευρώπη. Και σε αυτό το περιβάλλον και η δική μας χώρα δίνει το θλιβερό παρόν. Και το μέλλον σκοτεινιάζει.
Εδώ, όπου η δημόσια σφαίρα κατακλύζεται από εικόνες “αυτοδικίας” απο την απόπειρα ληστείας στο κοσμηματοπωλείο με τον θάνατο του νεαρού και τις συνθήκες στον καταυλισμό της Μόρια, η αντίστοιχη έκφραση παρακμής της πολιτικής -παρά το αποκρουστικό προφίλ, την αραχνιασμένη γλώσσα και το θλιβερό πήγαινε έλα από τα έδρανα στο εδώλιο- φλερτάρει με την τρίτη θέση. Η αποδοχή εκ μέρους αυτών των κομμάτων του οικονομικού νεο-φιλελευθερισμού και το σάρωμα των δικαιωμάτων τους “δίνει το εισιτήριο” από μερίδα του κεφαλαίου για την κυβερνητική εξουσία σε χώρες.
Αυτό το ροκάνισμα αξιών δεν είναι έργο μόνο του ερπετού αλλά και δημιούργημα ορισμένων δυνάμεων που γέννησαν την κρίση και επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν την πραγματικότητα μείωσης δικαιωμάτων. Με όχημα την αντι-μεταναστευτική ρητορική η Ακροδεξιά δεν απέκτησε μόνο εκλογικά ποσοστά αλλά αξιώνει και ρόλο ειδικά στην κεντροδεξιά. Στην Αυστρία είναι στην κυβερνητική συμμαχία, η Λέγκα με την Forza Italia, είναι η κυρίαρχη δύναμη (37%) στην Ιταλία. Στο εσωτερικό της Δεξιάς πήρε κεφάλι με 18% με την Forza Itallia στο 14%. Από την Δυτική στην Ανατολική Ευρώπη στην Ουγγαρία: το 2010 το ακροδεξιό Jobbik είναι στην Βουλή και επηρεάζει την ατζέντα με το τρίπτυχο: “Θρησκεία, Οικογένεια, Τάξη”. Ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπάν όταν είδε τα ποσοστά του να υποχωρούν προκάλεσε την ΕΕ με το μεταναστευτικό και τα εκτίναξε και πάλι.
Από τον Ευρωπαϊκό Βορρά στον Νότο η οικονομική κρίση αποτελεί το υπέδαφος και το μεταναστευτικό γίνεται η “ομπρέλα” κάλυψης του πραγματικού ιδεολογικού και πολιτικού επιδιωκόμενου των φασιστικών κομμάτων. Η "Εναλλακτική για τη Γερμανία" αυξάνεται και προκαλεί ανατριχίλα όχι μόνο στην Μπούντεσταγκ αλλά και ευρύτερα στον κόσμο, που δεν θέλει να ξεχνά ή να διαγράφει την ιστορία και τα δεινά που επέφερε ο ναζισμός. Στην Ολλανδία ο Βίλντερς, ονομαζόμενος και “Πάπας της Ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς”, εκτιμάται ότι έχασε την πρώτη θέση εξαιτίας της αστοχίας στην Ολλανδο-Τουρκική κρίση και την υιοθέτηση ενός προφίλ “Ευρω-Τράμπ” στην προεκλογική περίοδο. Η Λεπέν ως “ιερή αγελάδα” της Ακροδεξιάς ετοιμάζεται για πιο επιθετική επαναφορά. Και οι εκπλήξεις: Δανία και Σουηδία, όπου η άνοδος των φασιστών “δεν γίνεται πιστευτή ούτε από τους ίδιους”. Στο σώμα και τον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης από την Μ. Βρετανία, το Βέλγιο στην Λετονία, την Λιθουανία, την Νορβηγία, την Βουλγαρία, την Φινλανδία αφήνει σημάδια το πέρασμα του “φιδιού” και χύνει το “δηλητηριώδες γάλα του” με τον οπισθοδρομικό ευρωσκεπτικισμό του ενάντια στην αλληλεγγύη, την οικονομική στήριξη χωρών για την αντιμετώπιση της κρίσης, την ξενοφοβία.
Υποδύονται τον υποστηρικτή του λαού όταν σκοπεύουν ενάντιο στα βασικά στοιχεία της δημοκρατίας: την κοινωνική δικαιοσύνη, την συνοχή, τα ανθρώπινα δικαιώματα και το σύνολο των αξιών που δημιουργούν και προάγουν τον πολιτισμό στις κοινωνίες. Κουβέντα όμως για τον πραγματικό εχθρό της δημοκρατίας, των ανθρώπων, της ασφάλειας, της ειρηνικής συνύπαρξης και ευημερίας. Έτςι μιλούν για την πολυπολιτισμικότητα αλλά όχι και για τα ισχυρά συμφέροντα που ανακάμπτουν πιο απειλητικά και επιδιώκουν την επανάκτηση όσων προνομίων τους αφαιρέθηκαν από τον μεταπολεμικό Κεϋνσιανισμό. Ένα consensus - υπόδειγμα για να βρούμε το New Deal που είναι αναγκαίο και, πλέον, επείγον για την πρόοδο των κοινωνιών και των ανθρώπων στα σύγχρονα δεδομένα του 21ου αιώνα!
Για σένα ξενιτεμένε αδερφέ μας...
Γράφει ο Ευρυτάνας ιχνηλάτης
Ο καμένος κέδρος με το ρετσινωμένο έλατο σκορπούν τη μοσχοβολιά τους από το παλιό πετροκάλυβο δίπλα στη ρεματιά. Η γιαγιά βγάζει από την πυροστιά τη γάστρα με την πίτα και ο γέροντας σερβίρει ολόγυρα από τη χάλκινη κανάτα το άγιο τσιπουράκι που κυλάει, όμοιο διάφανο κεχριμπάρι, στα ρακοπότηρα της παρέας. Αφήνει κατάχαμα το κανατάκι και πυρώνει τα ροζιασμένα χέρια του πάνω απ’ το τζάκι.
Ένα παραπονιάρικο κλαρίνο μόλις που ακούγεται από το τρανζίστορ που κρέμεται με το δερμάτινο λουρί του από ένα καρφί στον τοίχο. Έξω το κρύο είναι τσουχτερό και η νύχτα απλώθηκε νωρίς. Μουγκρίζουν τα ευρυτανικά βουνά από τα αστραπόβροντα και της βροχής οι πρώτες στάλες χοροπηδάνε στον τσίγκο. Η παρέα στρώθηκε ολόγυρα, άλλοι στα σκαμνιά, άλλοι κατάχαμα στα χρωματιστά κιλίμια στο σανιδένιο πάτωμα. Και η κουβέντα ανάβει κι εκείνη όπως τα κούτσουρα που τριζοβολάνε στο μαυρισμένο τζάκι. Είναι ωραία απόψε εδώ.
Ζωήρεψε και η φωνή του μπάρμπα Μήτρου που έπιασε να λέει ιστορίες από τα παλιά. Τα παιδιά κρέμονται από τα χείλια του, οι μεγαλύτεροι κουνάνε κάθε τόσο το κεφάλι. Κι ο γέροντας από τα σοβαρά πηδάει στα αστεία. Μολογάει καμώματα και αθώες χωριάτικες φάρσες κι όλο και συμπληρώνει κάποιος και από κάτι, με τα χαχανητά να δίνουν και να παίρνουν σε τούτο το φτωχοκάλυβο. Και να που ήρθε η κουβέντα και στα δικά σου.
Κάποιος λείπει απόψε απ’ την παρέα κι είσαι εσύ ξενιτεμένε μας αδερφέ. Μα και για σένα μιλάμε, σα να είσαι εδώ σιμά μας. Όλοι τώρα για σένα λένε. Θυμώνται τις ζαβολιές στα μικράτα σου και γελάνε και εκεί απάνω είναι που πέφτει κι η ξαφνική σιωπή. Η γιαγιά σφουγγίζει τα ματάκια της: "που να ‘ναι τώρα το παιδάκι μου, σε ποιες ξένες πολιτείες;" μονολογεί και τα παιδιά με σκυμμένα τα κεφάλια βάλθηκαν να κοιτάνε τα άδεια ποτήρια που γυροφέρνουν ανάμεσα στα δάχτυλα.
Ο γέροντας δε λέει κουβέντα. Σηκώνεται με κόπο και ρίχνει κι άλλο κούτσουρο στη φωτιά. Γιομίζει ξανά τα ρακοπότηρα. Κανένας δεν αρνείται το κέρασμά του. Η βροχή δυνάμωσε. Η γιαγιά σερβίρει την πίτα της...
(Αφιερωμένο σε σένα ξενιτεμένε αδερφέ μας Ευρυτάνα …Καλή αντάμωση...)
Στείλτε και εσείς το δικό σας άρθρο και δείτε το δημοσιευμένο στο Βήμα Πολίτη.Τρόποι αποστολής είτε μέσω κινητού 6983643450(WhatsApp )του email μας Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. είτε μέσω messenger στο https://www.facebook.com/vimapoliti/
Τα εργατικά στρώματα, κινήματα, κόμματα στον τροχό των μετατοπίσεων!
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Οι αλλαγές στην εργασία και πιο συγκεκριμένα στην σύνθεση και την μορφή της εργατικής τάξης -με την μείωση των χειρωνακτών- έφερε τις σύγχρονες πολιτικές, κοινωνικοοικονομικές εξελίξεις και καταστάσεις έξω από τις παραδοσιακές προσεγγίσεις, αναλύσεις και προβλέψεις.
Ο Μαρξ διείδε μεγάλα “ταξικά κόμματα” σε ένα στάδιο ανάπτυξης της εκβιομηχάνισης -αν και αυτά λειτουργούσαν πιο πολυσυλλεκτικά και εκτός των περιορισμών μιας τάξης- που καταγράφηκαν τον 20 αιώνα ως λαϊκά και συνέβαλλαν στην διεύρυνση κατακτήσεων υπέρ της εργασίας. Συνδέθηκαν με την παράδοση των εργατικών αγώνων και μαζικές παρεμβάσεις της εποχής τους: Εργατικό κόμμα Βρετανίας, Αριστερά στην Γαλλία, Ιταλία, την Γερμανία ή το εργατικό κίνημα στις ΗΠΑ κ.ά.. Απέκτησαν επιρροή, “γόητρο” και βασίστηκαν στην κληρονομιά και τις προσδοκίες της εργατικής τάξης. Στο πλαίσιο αυτό δομήθηκε η οργάνωση και το μοντέλο σχέσεων με κινήματα, πολίτες, κοινωνία.
Η πτώση του υπαρκτού “σοσιαλισμού” και του παγκόσμιου διπολισμού, ο ιδεολογικός, πολιτικός, ηθικός εκφυλισμός, ο διαχειριστικός αυτο-εγκλωβισμός και η τεχνολογική έκρηξη “έφεραν σε παρακμή” την βάση ανάπτυξης τους, οδήγησαν στην κρίση την σοσιαλδημοκρατία ή την αριστερά και “επέτρεψαν” την κυριαρχία των νέο-συντηρητικών στην Ευρώπη. Και ενώ οι ΗΠΑ δεν κατάφεραν να κατακτήσουν το ρόλο της μοναδικής ηγέτιδας δύναμης στον πλανήτη και η Ευρώπη έχει “κολλήσει” η δύναμη των προοδευτικών εναλλακτικών πολιτικών είναι σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο χαμηλή και ειδικά στην οργάνωση και ανασυγκρότηση των σχέσεων με τα νέα ή παλιά στρώματα εξαρτημένης εργασίας. Αντίθετα η “εναλλακτική” των μορφωμάτων και των πιο σκοταδιστικών πλευρών της δεξιάς “παίρνει κεφάλι” από τους νέο-συντηρητικούς αφού στον οικονομικό τομέα ασπάζεται τον νεοφιλελευθερισμό στην πιο ακραία μορφή -12ωρο κλπ- ως συνθήκη αποδοχής τους στην εξουσία από κατεστημένες δυνάμεις, δηλαδή το νήμα της παγκοσμιοποίησης των ισχυρών και του προστατευτισμού -στο όνομα του έθνους- των συμφερόντων τους. Πατριδοκάπηλα καλλιεργούν τον φόβο για το κύμα προσφύγων, διαιρούν την Ευρώπη και χτυπούν την αλληλεγγύη εντός των κοινωνιών, την ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ λαών και κρατών.
Η ύπαρξη ενός λαϊκού και ευρύτερου κοινωνικού κινήματος, η παρέμβαση του σε όλα τα πεδία της ευρωπαϊκής, εθνικής και κοινωνικής πραγματικότητας είναι επείγουσα και αναγκαία. Η δημοκρατία δεν πάει μόνο με εκλογές, χωρίς συλλογικότητες και ενεργούς πολίτες. Ποιές επιλογές και τρόποι μπορούν να δημιουργήσουν ένα ευρύ τέτοιο πολιτικό και λαϊκό κίνημα; Η υπέρβαση του φόβου που οδηγεί στο “διασφαλίζω τον εαυτό μου ανταγωνιστικά με τον διπλανό”. Επομένως αλληλεγγύη, συνεργασία, συναγωνισμός το πρώτο. Η αντιμετώπιση των ανισοτήτων πρόσβασης στην εκπαίδευση ως “εισιτήριο” στην εργασία ή της “αξιολόγησης” που θεσμοποιείται από διαμεσολαβητικά ή εμπορικά συστήματα ( όταν διαφημίζονται διδακτορικά ή μεταπτυχιακά για ευκαιρίες “πλουτισμού»). Γνώση, κατάρτιση, δεξιότητες χωρίς εμπόδια το δεύτερο. Και νέοι θεσμοί εμβάθυνσης της δημοκρατίας με άμεσες μορφές στις τοπικές κοινωνίες, αναδιοργάνωση συνδικάτων και φορέων με αναφορά και δομές σε επίπεδο δήμου για ενιαίους, λειτουργικούς δεσμούς-αρμούς για ανάπτυξη σύγχρονων ευρύτερων, κοινωνικών και όχι στενά επαγγελματικών δράσεων η τρίτη και κινητήριος συνθήκη.
Διανύουμε μια ιστορική φάση όπου αποδιαρθρώνεται συστηματικά η εθνική εξουσία από υπερεθνικές αποφάσεις, όργανα, ενώσεις -και συχνά με τον παραλογισμό του νεοφιλελεύθερου σχεδίου - και οι μετατοπίσεις ισχύος συνθέτουν ένα νέο παζλ (με Κίνα, Ινδία κ.ά. ως αναδυόμενους οικονομικούς παίκτες) όπως και οι νέες μορφές διαστρωμάτωσης της εργασίας και των κοινωνιών.
Η δυνατότητα νέας οργάνωσης μέσω αξιόπιστων πολιτικών δικτύων, ενίσχυσης της δημοκρατίας, της ταυτότητας, του πολιτισμού και της επανόδου της κοινωνικής πρωτοβουλίας και του ελέγχου των πολιτών στο γίγνεσθαι, δηλαδή να ξαναπάρουμε στα χέρια μας την ζωή μας, είναι η επαναδημιουργία σχέσεων και δυναμικής η οποία ή έχει βάση και αφετηρία τις τοπικές κοινωνίες ή γενικά, απρόσωπα και αφηρημένα δεν πρόκειται να υπάρξει!
