Και τώρα “όλα” επί των “τειχών”!
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος*
Όταν οι δύο νέες κοπέλλες, η Μελίσσα και η Άννα, συναντήθηκαν και αποφάσισαν να συνεργαστούν ήταν εποχή που οι ιστορίες και οι αστικοί μύθοι δεν είχαν ξεφτίσει. Λίγο πριν την κρίση έστησαν την πρωτοβουλία τους και με επαγγελματισμό προχώρησαν, όμως η κρίση “τσάκισε” τα όνειρα. Τα πολιτικά είναι δυσνόητα γι αυτές αλλά ρωτούν για την πιθανότητα επιστράτευσης. Τα αγόρια τους είναι αμίλητα και σκεπτικά στο θέμα στην εβδομαδιαία έξοδο για καφέ στην πλατεία κοντά στο “εργαστήρι τέχνης” που τόσο αγαπούν. Άλλοι ρυθμοί από τις προηγούμενες δεκαετίες.
Από τα λόμπι, τα χόμπι ή τους ειρηνικούς επαναστάτες των “ριζικών μετασχηματισμών” στους θεσμούς στην τρέλα της κρίσης που δοκιμάζει την λογική. Και τώρα εκεί που βγαίναμε από τα μνημόνια και το επόμενο ερώτημα που πρόβαλε ήταν: πότε θα βγούμε και από την φτώχεια, άλλοι “τοίχοι” θέλουν προστασία. Όταν μετά από 65 χρόνια είχαμε τον περασμένο Δεκέμβριο την πρώτη επίσκεψη Τούρκου Προέδρου στην χώρα μας, κάποιοι την είδαν υπερβολικά θετικά και μίλησαν για “νέα εποχή” στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις. Άλλοι την μηδένισαν ή την έκριναν επικίνδυνη και ελάχιστοι στην πραγματική διάσταση δηλ. στην διατήρηση διαύλων επικοινωνίας. Η ρητορική περί αλλαγής της συνθήκης της Λωζάννης ή την επικαιροποίησή της συνεχίστηκε.Με όλους τους τρόπους και σε όλους τους τόνους η τουρκική πλευρά δηλώνει το στόχο για αλλαγή συνόρων.
Στο εσωτερικό της Τουρκίας ο Ερντογάν σε συμμαχία με τους γκρίζους λύκους και η αντιπολίτευση, το Δημοκρατικό Λαϊκό Κόμμα, “ανταγωνίζονται” συμφωνώντας ότι τα ελληνικά νησιά είναι Τουρκικό έδαφος και πρέπει να επανακτηθούν. Οι διαφορές τους εστιάζονται στο ποιός είναι πιο “ειλικρινής” και μπορεί να το καταφέρει. Στο πλαίσιο αυτό οι κατηγορίες για το ποιός ευθύνεται για την “παραχώρηση” των νησιών στην Ελλάδα, την Συνθήκη της Λωζάννης ή του Παρισιού κυριαρχούν. Πάντα η Τουρκία αμφισβητούσε κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο, ποτέ όμως τόσο επίσημα δεν ακουγόταν: "υπάρχουν τα τζαμιά μας, τα ιερά μας εκεί" ή τα νησιά είναι σε “απόσταση φωνής και αναπνοής”.
Ο νεοτουρκικός “τζιχαντισμός” αποτυπώνεται με χάρτες και φωτογραφίες των νησιών του Αιγαίου που πρέπει νάναι στην Τουρκική επικράτεια. Ο Ερντογάν μπορεί να νοιώθει ότι είναι “απέναντι στην βυζαντινή αυτοκρατορία της δύσης” και να θέλει να δημιουργήσει την δική του “ένδοξη” σελίδα που να υπερβαίνει όλων των προγενέστερων. Εδώ έχει ορόσημα που προσδιορίζουν την “κρίσιμη διαδρομή” για την ερχόμενη πενταετία και όχι μόνο τις επερχόμενες εκλογές σε ένα χρόνο. Ορισμένοι αναλυτές τα αποδίδουν αυτά στην ανάγκη εξυπηρέτησης εσωτερικών πολιτικών και άλλων στόχων. Άλλοι εκτιμούν ότι τα εθνικιστικά παραληρήματα υφαίνουν ενέργειες προσάρτησης εδαφών. Και επειδή έχουμε “παρα-εκπαιδευτεί” στην ψυχραιμία ή στα σενάρια για “διαμελισμό” της Τουρκίας από την πολυμέτωπη εμπλοκή στην ευρύτερη περιοχή, ίσως είναι στιγμή προσγείωσης. Τα τυχαία, τα ατυχήματα, τα απρόβλεπτα, τα φάουλ κοκ καλά είναι αλλά μπορεί να βρεθούμε και σε προκλήσεις που να θέσουν και την αποφασιστικότητα στο τραπέζι.
Τα κεντρικά θέματα όλο και βαραίνουν, τα γεγονότα είναι συχνά αντικρουόμενα και γρήγορες οι αναιρέσεις. Τα βιβλία, τα θεάματα, οι εξελίξεις, ότι συντελείται εντός και εκτός της “πόλης”, κυρίως επί των τειχών της, εκπαιδεύουν (?) τους πολίτες, οδηγούν άραγε σε νέο, σθεναρό φρόνημα; Μένει να αποδειχτεί, ιδιαίτερα η ενότητα από τους πολιτικούς στα σοβαρά και δύσκολα. Κάτι που δεν διαφαίνεται όταν το πρωί δηλωνεις ότι η κυβέρνηση υποτίμησε το θέμα σύλληψης των δυο παιδιών, το μεσημέρι τα στελέχη σου μιλούν γιια κυβέρνηση “κατώτερη των περιστάσεων” και στο δελτίο των οκτώ για εθνική ενότητα. Αυτός ο κύκλος του λόγου που σε όλα θέλει και το “τσουβάλι συλλογής ψήφων” δίπλα είναι κύκλος σήψης που απευχόμαστε την κρίση να την ολοκληρώσει και με εθνικού τύπου καταστροφές. Γιατί όπως διδάσκει η ιστορία μας όταν ακόμη και στα εθνικά είμαστε “κομματικοί παρτάκηδες” και πορευόμαστε με κάλπικη λογική, τότε τα υπόγεια ρεύματα, διαβρώνουν και ανοίγουν “κερκόπορτες” στα “τείχη” της πόλης απο τα “εντός” συμβαίνοντα!
*Ο Σπύρος Παπασπύρος γεννήθηκε το 1961 στο Στένωμα Ευρυτανίας. Είναι Κοινωνιολόγος με Master στο δημόσιο managment. Έχει διατελέσει πρόεδρος και μέλος πολιτιστικών συλλόγων της Ευρυτανίας, του συλλόγου Ευρυτάνων σπουδαστών. Εργάζεται στο ΕΣΥ και εχει υπηρετήσει απο θέσεις ευθύνης στην Διοικηση μονάδων του, υπήρξε Προεδρος της ΠΟΕΔΗΝ και επι σειρά ετών της ΕΕ της ΑΔΕΔΥ. Σημερα είναι Συντονιστής Ομίλου επιστημονικού, κοινωνικού, πολιτικού προβληματισμού "ΑΚΤΙΔΑ", Πρόεδρος ΓΣ ΑΔΕΔΥ και μέλος Ευρωπαικής Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής.
Τι σημαίνει το χωριστό ταμείο σε ένα ζευγάρι;
Γράφει ο Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου Γιάννης Ξηντάρας (simvouleftikigamou.gr)
Πολλά ζευγάρια που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα στην σχέση ή στον γάμο τους, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Έχουν χωριστούς λογαριασμούς, είτε κυριολεκτικά, διατηρούν δηλαδή δύο διαφορετικούς λογαριασμούς τραπέζης, είτε απλώς πρακτικά, δηλαδή ο καθένας κρατάει το εισόδημά του στο δικό του πορτοφόλι....
Συχνά αυτό το γεγονός τα ζευγάρια το εξηγούν ως εξής: "Μοιραζόμαστε τις οικονομικές υποχρεώσεις κι έτσι ο καθένας αναλαμβάνει το δικό του μερίδιο ευθύνης", π.χ. ο ένας πληρώνει το ενοίκιο και ο άλλος τους λογαριασμούς, ο ένας έχει αναλάβει τα μερικά έξοδα των παιδιών (ρούχα, παπούτσια, σχολικά...) και ο άλλος μερικά άλλα (φροντιστήρια, δραστηριότητες...) κλπ.. Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι είναι μία έντιμη και ενδεχομένως δίκαιη συμφωνία, η οποία μάλιστα αν τηρείται, μπορεί να λειτουργήσει μια χαρά κι ως εκ τούτου γιατί όχι; Γιατί να μην έχουν ξεχωριστούς λογαριασμούς; Γιατί να τα μπλέκουν...;
Στον αντίλογο αυτής της συνήθειας (ή αυτής της τακτικής), παρουσιάζεται μία μάλλον απλή ένσταση: "Τι σημαίνει ξεχωριστά; Χωριστά από τι; Τι ξεχωρίζεται;" Φυσικά και αναπόφευκτα αυτό που ξεχωρίζεται είναι ο ένας σύζυγος από τον άλλον! Αυτό όμως τι εξυπηρετεί, από τι μας προστατεύει; Δεν υπονοείται εδώ η έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο συντρόφων; Δεν υπονομεύεται έτσι η έννοια του "μαζί"; Και αν τελικά, κι αυτό ίσως είναι το σημαντικότερο, αν δεν μπορούμε να μοιραστούμε τα εισοδήματά μας, τότε πως μπορούμε να μοιραστούμε τα συναισθήματά μας;
Συνεπώς στο ερώτημα ''κοινό ή χωριστό ταμείο'' η θέση του γράφοντος είναι προφανώς υπέρ του κοινού... Όχι όμως σαν ένα καταναγκαστικό κανόνα για μία επιτυχή συμβίωση - εξάλλου τίποτα δεν εξασφαλίζει κάτι τέτοιο παρά μόνο η συναισθηματική σύμπνοια, η εμπιστοσύνη και η αποδοχή του άλλου γι' αυτό που είναι, αλλά σαν ένα πρώτο, συμβολικό βήμα για την ολοκλήρωση της ενότητας που λέγεται ''ζευγάρι'' - και στην συνέχεια ''οικογένεια''.
Ένα είναι το σίγουρο: σε αυτήν την ενότητα, την αληθινή και ουσιαστική ένωση των δύο συντρόφων, ούτε που θα μας νοιάζει σε ποιανού το όνομα ''θα μπούνε'' τα λεφτά, γιατί τότε τα σημαντικά και τα κρίσιμα μετατοπίζονται αλλού: στην αγάπη, την εκτίμηση και την ανάγκη εν τέλει να είσαι μαζί με τον άλλον...
*Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.
Θερμές κηλίδες!
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Επειδή οι απειλές και οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε μεγαλώνουν, πυκνώνουν, εξελίσσονται ενώ οι συνθήκες στο εσωτερικό της χώρας -και όχι μόνο- οι δομές, οι δυνατότητες, η στρατηγική μας δεν συμβαδίζουν το τοπίο γίνεται ομιχλώδες. Σε ένα κόσμο που η “νέα τάξη πραγμάτων” γεωπολιτικών ρυθμίσεων και συμφερόντων (ΑΟΖ κά) είναι υπό διαμόρφωση και αποσταθεροποεί το άμεσο περιβάλλον της χώρας η ανανέωση της δυναμικής και της πορείας αναδεικνύεται και πάλι ως μείζον.
Ωστόσο, πέρα από τα σκάνδαλα ή την συμβολή της κακοδιαχείρισης στον δημοσιονομικό εκτροχιασμό - κύριος αρνητικός παράγοντας- μην μας διαφεύγουν: το ιδιωτικό χρέος είναι 1,3 φορές το ΑΕΠ και οι τράπεζες, που χρηματοδοτήθηκαν με δις, και έχουν την βασική ευθύνη για την κατάσταση γενικευμένης παραλυσίας στην χώρα. Άλλωστε τώρα τα στοιχεία της ευρωπαϊκής στρατηγικής για την σωτηρία των τραπεζών αποδεικνύουν τι ξεπληρώνουμε με την υποτίμηση του βιοτικού επιπέδου. Μόνο την περίοδο 10ς/2008 έως 10ς/2011 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενέκρινε 4,5 τρισ. ευρώ (που ισοδυναμούν με το 37% του ΑΕΠ της ΕΕ) για μέτρα κρατικής ενίσχυσης προς χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Μέτρα που οδήγησαν σε πρωτοφανή επίπεδα το δημόσιο χρέος, την ανεργία (τώρα μειώνεται με κυριαρχία των ελαστικών μορφών) και την εκτεταμένη ανάπτυξη μιας νέας κατηγορίας ημι-εργαζόμενων, ημι-ανέργων με μισθό 400€, το κόστος φορολογίας και ασφάλισης.
Και τώρα παράλληλα με τα διάτρητα των κατηγοριών για πολιτικά πρόσωπα (νομικά), υπαρκτά (εγκληματικά) ενός σκανδάλου η ομαδοποίηση, η υπερβολή, η πόλωση, ακόμη και διχαστικές καταστάσεις ρίχνονται στο βωμό ενός “διπολικού” έργου “άγριας δύσης”. Όλοι μας χτυπούν στην πλάτη εκεί που δείχνουμε “υποχώρηση” όπου όμως “δεχόμαστε” προκλήσεις: Τουρκία στο Αιγαίο και την Κύπρο, ίσως να βρεθούμε μόνοι αν πάρουν σοβαρότερη διάσταση. Και ναι μεν για τις τράπεζες και την “διάσωση” της χώρας το αντάλλαγμα ήταν οι μνημονιακές πολιτικές, οι ιδιωτικοποιήσεις, η εκχώρηση διαχείρισης και εκποίησης δημόσιας περιουσίας αλλά για τέτοιου είδους κινδύνους άραγε τι; Με ποιά εθνική ή διεθνή ατζέντα πάμε; Σύγχυση ή μάλλον όλα σε στρατηγικές μιας παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου.
Ωστόσο όταν από το οικονομικό, το κοινωνικό, το εθνικό έχουμε εξαιρετική ενέργεια στο εσωτερικό, δηλ. θερμές κηλίδες, τότε διακινδυνεύουμε πιο πολλά και ζωτικά. Το ΝΑΤΟ το αποδυναμώνουν “σκοτεινά” εμπορικά και άλλα σχέδια. Ο εορτασμός (τελευταία διάσκεψη στο Μόναχο) της απελευθέρωσης ενός Γερμανού δημοσιογράφου από την Τουρκία δηλ. από άλλο μέλος του με “ύποπτο” ρόλο όμως στην ισλαμική τρομοκρατία και με “μυστηριώδη” ρόλο ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ρωσία, αναδεικνύει την αδυναμία του. Η εγγύηση της ασφάλειας των Ευρωπαίων μπορεί στην οικονομία να επιβάλλει την δημιουργία δομών για την απαγκίστρωση από το ΔΝΤ, στην άμυνα όμως;
Ίσως να έχουμε αργήσει στην προώθηση της Γαλλικής πρότασης για τις δυνατότητες επέμβασης προκειμένου να δοθεί αξιοπιστία σε μια πραγματική επιθυμία για συλλογική άμυνα στην Ευρώπη. Η διεθνής αστάθεια πρέπει να συγκρατηθεί από μια Ευρώπη, η οποία εκπληρώνει το καθήκον της για την προστασία των πολιτών της, σε μια συμμαχία που εξακολουθεί να είναι αναγκαία και αποτελεσματική στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, αλλά όχι με την υποβολή σε συμφέροντα τα οποία είναι όλο και λιγότερο δικά της. Μπορεί η ηγεσία του ΝΑΤΟ να ανησυχεί για την αυτονομία της Ευρώπης αλλά κανείς ισχυρός παίκτης δεν έχει διαχωρίσει την άμυνα από τον τεχνολογικό και βιομηχανικό του ιστό.
Να ελπίζουμε ότι αν βρεθούμε σε μεγάλες στιγμές εθνικής ευθύνης ως χώρα στην περιοχή η κοινή Ευρωπαϊκή ασφάλεια να έχει κάνει βήματα. Και εδώ να μην επιδείξουμε την “δειλία” δράσης των θερμών κηλίδων που συσσωρεύουν οι υπολογισμοί των μικρο-πολιτικάντικων παιχνιδιών, γιατί αυτό μπορεί να αποβεί μοιραίο!
To σκάνδαλο Novartis
Γράφει ο Αλέξανδρος Χουλιαράς
Το σκάνδαλο NOVARTIS προκάλεσε ισχυρούς τριγμούς σε δυο κατηγορίες ανθρώπων. Από τη μια στην κατηγορία που ανήκω εγώ κι από την άλλη στους κορυφαίους δεξιούς, που πάνε -οσωνούπω- κατηγορούμενοι, και στους πελάτες τους. Και οι δυο είχαμε ένα κοινό χαρακτηριστικό, νομίζαμε ότι ο καπιταλισμός λειτουργεί αυθαίρετα υπεράνω των νόμων και χωρίς ιδεολογία. Εγώ, για παράδειγμα, θεωρούσα ότι τούτο συντελεί στην υπερεκμετάλλευση και την εξαθλίωση των εργαζομένων, οι Δεξιοί νόμιζαν ότι είναι κι αυτοί, όπως οι καπιταλιστές, υπεράνω των νόμων και μπορούσαν να κλέβουν απερίσκεπτα και απρόσκοπτα.
Την πατήσαμε και οι δυο.
Τελικά εγώ αρχίζω να καταλαβαίνω ότι ο καπιταλισμός δεν είναι ένα αυθαίρετο, καταπιεστικό και εγκληματικό κατασκεύασμα, αλλά στηρίζεται σε κάποιες αρχές και αξιώματα, που επιβάλλουν οι νόμοι της παραγωγής και της προόδου παραπέρα. Οι πρωτοκλασάτοι όμως κατηγορούμενοι Δεξιοί δεν έχουν χρόνο ούτε και δυνατότητα να ανασκευάσουν ή και να χτίσουν την καπιταλιστική ιδεολογία τους. Τώρα καίγεται ο κώλος τους από τα σκάνδαλα. Αλλά και οι οπαδοί τους δεν μπορούν να σκεφτούνε τίποτα, γιατί εκείνο που τους νοιάζει, είναι πώς να γλυτώσουν τα κομματικά τους αφεντικά, όχι γιατί τους αγαπάνε –χεστήκανε γι΄ αυτούς- αλλά γιατί μόνο αυτοί μπορούν να καταλάβουν την εξουσία, ώστε να κάνουν τις δουλειές τους.
Το FBI έδωσε μια γερή κλωτσιά στο δικό μου ιδεολογικό στομάχι και στον κώλο των κατηγορουμένων παλαιοκοματικών.
Σ΄ αυτήν την γενική αναμπουμπούλα εγώ παλεύω μόνο με την άγνοιά μου, ώστε να μπορέσω να καταλάβω τι μου γίνεται, οι άλλοι όμως της παλαιάς εξουσίας, δηλαδή παλαιοπασόκοι και νεοδημοκράτες τάχουνε βάλει με το ΣΥΡΙΖΑ και ειδικά με τον Τσίπρα, γιατί τους παίρνει το φαί μέσα από το στόμα. Και βέβαια δεν ενοχλούμαι από την κριτική τους στο ΣΥΡΙΖΑ, με προσβάλλει όμως η χυδαιότητα και η ψευδολογία της πολεμικής που κάνουν, όχι μόνο ο χύδην κομματικός όχλος, αλλά και άνθρωποι σοβαροί, έξυπνοι και καταξιωμένοι στη δουλειά τους και στην κοινωνία.
Δυστυχώς σε τούτη τη δύσκολη κατάσταση είμαι και πάλι μόνος. Καλούμαι όχι μόνο να γκρεμίσω κάποια παλιά ετοιμόρροπα ή και καλοχτισμένα, αλλά και να χτίσω τα καινούργια μου δεδομένα. Θαρρώ ότι όπως παλιά το Κομμουνιστικό μανιφέστο ήταν το ανέσπερο φως για μένα, αλλά και για κάθε σοβαρό αριστερό, σήμερα θα πρέπει να ξεκινήσω τη μελέτη μου από το Δίκαιο του Ανταγωνισμού και όσο μπορώ να προχωρήσω παραπέρα σε άλλα βασικά, που σκαρφίστηκαν τα δαιμόνια μυαλά των ιμπεριαλιστών.
Οι «φρενήρεις» ρυθμοί του παλαιού!
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Στην αρχή της εκλογής της κυβέρνησης η ελπίδα ήταν στην τόλμη του νέου και της διαπραγμάτευσης. Οι ικανότητες. διακυβέρνησης “υποτιμήθηκαν”, δεδομένου ότι οι πολίτες κουράστηκαν από τον “καριερισμό” και την ασυνέπεια προεκλογικών λόγων (βλ. Ζάππεια) και μετεκλογικών πράξεων των προηγούμενων. Άλλωστε ο τακτικισμός των μεν και των δε παγίδευσε τους πιο “πονηρούς”.
Έτσι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ κλπ, που ψήφισαν το μνημόνιο χωρίς να προωθήσουν μια κυβέρνηση “οικουμενική” τετραετίας, για την εφαρμογή υπολόγισαν ότι θα χρεωθεί μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ τα μνημονιακά δεινά. Δεν διέβλεψαν όμως ότι του έδιναν και πλεονέκτημα δηλαδή πρώτον, πολιτικό χρόνο για πλήρη εφαρμογή του προγράμματος και δεύτερον, ότι δύσκολα θα μπορούσαν να ανασυγκροτήσουν εναλλακτική. Τώρα προσπαθούν να βγάλουν καθαρό, πόσιμο νερό από το βούρκο. Πιστεύουν ότι ατο δίπτυχο “τέλος” στα μνημόνια και “κάθαρση” στήθηκε το εκλογικό σκηνικό από την κυβέρνηση και επομένως με την “υπερφορολόγηση” και την “σκευωρία” εξουδετερώνονται και τα δύο. Έχω την αίσθηση ότι πάλι η αντιπολιτευτική στρατηγική ίσως αποτελέσει σωσσίβιο για την κυβέρνηση, και εκλογικά, αφού: πρώτον γνωρίζει η ίδια ότι το δίπτυχο δεν αρκεί -και ειδικά τα σκάνδάλα συγκυριακά ίσως διευκολύνουν- δεύτερον επειδή στον τακτικισμό έχει επιδείξει καλύτερες επιδόσεις, μάλλον με άλλη κύρια ατζέντα σκοπεύει τις εκλογές.
Ανεξάρτητα από τα ποσοστά του κάθε κόμματος στις επόμενες εκλογές αυτό το πολιτικό σύστημα παίζει τα ρέστα του και η μέν κυβέρνηση μπορεί να κινείται με υψηλό ρίσκο: κορώνα-γράμματα: ή στον αφρό ή στον βυθό αλλά και η γραμμή της αντιπολίτευσης έχει σαπίσει ως υπερώριμο φρούτο.
Σε ένα ευρωπαϊκό τοπίο όπου ο φόβος για την παγκοσμιοποίηση καθιστά πιο συμπαθή τον Πούτιν, συγκριτικά με τον Τράμπ, διαμορφώνονται στο κοινωνικό υπέδαφος τάσεις και ερωτήματα για τις διατλαντικές σχέσεις. Το “περίεργο” παίγνιο στην Ανατολική Μεσόγειο και Μέση Ανατολή για επαναδιευθετήσεις, κρίνει και την τύχη των εθνικών μας θεμάτων και οι χειρισμοί, όπως και η κριτική, δεν προσφέρονται για μικροκομματικές μίξεις. Κι αν η εθνική συνεννόηση δεν είναι εύκολη σε κλίμα πόλωσης, η ηπιότητα είναι επιβεβλημένη.
Σε μια χώρα και κοινωνία με τόσα μέτωπα και σε έναν παγκοσμιοποιημένο πολιτισμό, οι νέοι μας αμφισβητούν σε υψηλά ποσοστά όλους τους θεσμούς. Μιλούν αλλά δεν ακούγονται. Πρόκειται για χάσμα και σύγκρουση γενεών; Θα ‘λεγα όχι από την οπτική ότι το πρόβλημα είναι στην εσωστρέφεια των γενεών και την προσπάθεια καθεμιάς να αναπαραχθεί. Κάτι βέβαια που συμπιέζει τις νεότερες και πιθανά να αφανίζει κάποιες από το δημόσιο βίο, τους ρόλους και το γίγνεσθαι.
Εδώ είναι ίσως και το κλειδί για την ρήξη με ότι παλιό αυτοεγκλωβίζεται στο φθαρμένο, παρακμιακό. Πολλοί αναζητούν χαρισματικούς ηγέτες παραβλέποντας ότι οι μεγάλες κρίσεις, οι λανθασμένοι υπολογισμοί, τα αδιέξοδα οφείλονται στις αποφάσεις των υποτιθέμενων χαρισματικών προσωπικοτήτων της τελευταίας εικοσαετίας.Η διέξοδος είναι η εξωστρέφεια και ιδιαίτερα επείγει πρωτοβουλία ανθρώπων απο το χώρο της διανόησης, της πολιτικής, της παραγωγής, της κοινωνίας, των “κρατούντων γενεών” υπέρ ενός κινήματος για την νέα γενιά σκέψης, νοοτροπίας και ηλικίας, γιατί το στοίχημα είναι το μέλλον. Μπορεί οι ρυθμοί στα ξεκαθαρίσματα να είναι φρενήρεις αλλά προκαλούν και τα ερεθίσματα για αλλαγή. Όλο και περισσότερο συνειδητοποιείται η ανάγκη συνάντησης όλων των γενεών υπερ του νέου και πρωτίστως για το αύριο της χώρας. Ένα τέτοιο κίνημα είναι το πολύπτυχο της πρόκλησης τόσο για τις εκλογές, κυρίως δε για την μεθεπόμενη και όχι την επόμενη αυτών!
Τα «αιώνια» απωθημένα!
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Μπορεί τα μνημονιακά πρέπει που γονάτισαν την χώρα, κατέστρεψαν όνειρα γενιών και ιδιαίτερα των νέων, να αποκτούν “ευρωζωνικό” κέλυφος αλλά ο πόθος των πολιτών και της κοινωνίας για αλήθεια και ακριβοδίκαιο καταλογισμό ευθυνών παραμένει ανεκπλήρωτος.
Μία “ατελείωτη διαχείριση απωθημένων” συσκοτίζει τον ορίζοντα. Απωθούν επιθυμίες, στόχους, πλευρές των βιωμάτων ζωής στο υποσυνείδητο και συσσωρεύουν αισθήματα καταπίεσης. Τώρα το άγχος για το στίγμα όσων είναι αθώοι και ο φόβος των ενόχων να μην αποκαλυφθούν, η διαδικαστική «σπουδή» της κυβέρνησης να μην χάσει χρόνο για να “δικαιώσει” επιλογές στο δίπτυχο: “τέλος” τα μνημόνια και “τσάκισμα” της διαπλοκής, “τυφλώνουν” τους θεατές για τα διαδραματιζόμενα επί σκηνής. Αλλά ότι μετατοπίζεται στο υποσυνείδητο δεν παύει να επηρεάζει. Έως τώρα αύξανε την απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών και ήταν θερμοκήπιο ακραίων μορφωμάτων. Τώρα τι τάσεις ή κύματα μπορεί να ενισχύσει μένει να εξακριβωθεί αφού οι διεργασίες δεν είναι στιγμιαίες και η εγκατάσταση τους γίνεται στην εξέλιξή τους. Ο μέσος πολίτης, που πάλευε και παλεύει για το καλό της οικογένειας του, σήμερα αντιλαμβάνεται ότι η “ ευρυχωρία του καλού” είναι ασφυκτικά περιορισμένη έως ανύπαρκτη, ενώ όλο και περισσότερο προσχωρεί στην άποψη που ακούγεται ότι “αυτή η χώρα δεν είναι χώρα να ζεί κανείς» και παροτρύνει τα παιδιά του να φύγουν.
Γιατί το ξεκαθάρισμα λογαριασμών στο πολιτικό πεδίο, η εξαχρείωση αντιπαραθετικού λόγου σπάνε φτερά και υποτάσσουν τα πάντα σε ένα πόλεμο που μοιάζει με την σύγκρουση “συμμοριών” παλιών ταινιών. Έτσι μεταφέρεται ανάλογα με το δοκούν: η δικαιοσύνη στην πολιτική και το αντίστροφο αναδεικνύοντας το πρόβλημα σεβασμού και τήρησης των τυπικά οριοθετημένων κανόνων και του Συντάγματος. Τα “πάμπερς” του ´89 “τεκμηρίωναν” - σήμερα είναι “σκευωρία”, όταν ψηφίζουμε για τους προστατευόμενους μάρτυρες “δίνουμε” χτύπημα στην διαφθορά - τώρα είναι “κουκουλοφόροι”, όταν “κρίνονται” αποφάσεις της δικαιοσύνης για άλλα θέματα είναι “παρέμβαση” - τώρα είναι “δικαίωμα”. Τελικά ότι “καθοδηγούμε” είναι καλό, ότι δεν θυμόμαστε καλύτερο, ότι επιτρέπει την υποκριτική γίνεται άριστο. Πάντα με προσήλωση στην σωστή λειτουργία και συμπεριφορά στους θεσμούς έστω κι αν τα ουσιαστικά τα πετάμε στα αζήτητα. Ο σαστισμένος πολίτης από τις υποχρεώσεις γυρίζει διακόπτη πλέον με τέτοιες δηλώσεις. Όταν μάλιστα αυτά συμβαίνουν σε κομβικές χρονικές στιγμές ή γεγονότα εμβέλειας ο πολίτης νοιώθει και πάλι να φεύγει από τα “χέρια” του το πεπρωμένο. Το απωθημένο της κοινωνίας όμως “φυγείν αδύνατο” για ένα πολιτικό σύστημα παλιό και διαλυμένο παρά την φαινομενικά ανθεκτική βιτρίνα.
Και βέβαια ο καθένας μπορεί να ονειρεύεται ότι ζεί “κάποιον” άλλο, ορισμένοι τον Ανδρέα Παπανδρέου, άλλοι τον Λόρδο Denning, αρκετοί αναζητούν τον καλύτερο τύπο από τις τέσσερις προσωπικότητες του Ιπποκράτη για την εξυγίανση στην χώρα. Άντε με πολύχρωμη αρθρογραφία επί του “νέου” σκανδάλου, “αριστερά” και “δεξιά” σοφίσματα για “στρατοπέδευση” και βαρειά δόση επιβολής εκδοχών με «τηλεκαταναλωτισμό». Οι σκέψεις, τα γιατί και πώς διογκώνονται τούτες τις μέρες. Δύσκολο το ζύγισμα παρά το ότι αποκτήσαμε δύναμη συνήθειας προς τα εύκολα: ανθρώπους, σχέσεις, επιλογές εδώ και δύο δεκαετίες τουλάχιστον. Σύνθετα ή απλά, δεν έχει “σημασία” σε ένα τόπο που τα ανεκπλήρωτα δεν διεκδικούνται και οι εμμονές γίνονται εποχικές πραγματικότητες. Εμποδίζουν, θλίβουν, διακόπτουν γιατί η “αυτάρκεια της ανεπάρκειας”, της “επιτυχούς αποτυχίας” των «παικτών» στο δημόσιο πεδίο είναι η προφανής δειλία να προχωρήσουν σε πραγματική διάκριση μεταξύ προόδου και οπισθοδρόμησης, να εγγυηθούν πορεία, να δεσμευτούν σε όραμα χειραφέτησης. Και όταν εκτός από τον λογαριασμό (εφορία, ανεργία κά) των νοικοκυριών υπάρχει και η αιθαλομίχλη, το πεπρωμένο της μετανάστευσης «φυγείν αδύνατον» για τους νέους. Όμως πέρα από αυτά τα “δεινά” η αίσθηση είναι ότι πλησιάζει η ώρα επιστροφής όχι μόνο των νέων αλλά και της συμμετοχής στην πολιτική μέσα από διαφορετικές μορφές και καινούρια σχήματα των σκεπτόμενων και χειραφετημένων πολιτών από ξεφτισμένους μύθους, ήθη και απωθημένα!
Το καρναβάλι του χωριού μου..
Γράφει η Χαρά-Χαρίκλεια Βλαχάκη
Όσο πλησίαζαν οι αποκριές άρχιζαν και οι προετοιμασίες από την ομάδα που θα ντυνόταν μασκαράδες.....τότε δεν υπήρχαν περούκες, έτοιμες μάσκες και στολές... οι ενδιαφερόμενοι έπρεπε να κάνουν κουμάντο για τα απαραίτητα υλικά που μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν και το κυριότερο ήταν τα χαρτόκουτα.....
Κόβανε τις χαρτόκουτες τις βάφανε με κάρβουνα και ξυλομπογιές και έφτιαχναν τις προσωπίδες (μάσκες)......για τον αρχηγό του καρναβαλιού τον Αράπη χρειαζόταν οπωσδήποτε μαύρο γουρουνοτόμαρο, το κάνανε σε σχήμα κώνου βάζανε μια μεγάλη μύτη και γύρω-γύρω από τα μάτια το έβαφαν κατακόκκινο ...σκέτος βρυκόλακας ...
Ο Αράπης έπρεπε να ήταν νέος, δυνατός και άτομο αντοχής...κουβαλούσε δέκα- είκοσι κιλά κύπρους και κουδούνια δεμένα στην μέση του και στο χέρι μια χαντζάρα....μια εβδομάδα έκανε να σηκωθεί από το κρεβάτι μετά το καρναβάλι από την μέση του...... Εκτός από τον αρχηγό απαραίτητο ήταν το νιόγαμπρο ζευγάρι, ο παπάς που αντί για θυμιατό είχε ένα κονσερβοκούτι δεμένο με σύρμα και για λιβάνι έβαζε ρετσίνι ...ο γιατρός, οι χωροφύλακες, οι συμπεθέρες, ο παππούλης και η βάβω με το σακούλι γεμάτο στάχτη που και αυτή είχε ξεποδάριασμα με το να κυνηγάει τα παιδιά με την στάχτη.....
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου πιο πολύ χαιρόμασταν το καρναβάλι παρά το Πάσχα ή άλλες γιορτές.......γιατί είχε θέαμα, πολύ σπάνιο για την εποχή μας.
Από νωρίς το πρωί τα άτομα που θα έπαιρναν μέρος μαζευότανε στο κατώι της γιαγιάς μου και άρχιζαν την ετοιμασία ...με τα λίγα υλικά που διέθεταν κατάφερναν μεγάλο και θαυμάσιο αποτέλεσμα ... μόλις ήταν έτοιμοι περνούσαν αθόρυβα άκρη -άκρη το χωριό με προορισμό την ραχούλα απέναντι από την εκκλησία περιμένοντας κρυμμένοι να τελειώσει η λειτουργία..... Τα παιδιά δεν τα χωρούσε ο τόπος, τρέχανε στο προαύλιο της εκκλησίας προσπαθώντας να τους δουν.....ο Αράπης ανάδευε λίγο τα κουδούνια του για να ακούσουν τα παιδιά δηλώνοντας έτσι την παρουσία τους.....
Μόλις τελείωνε η θεία λειτουργία και βλέπανε τον κόσμο να βγαίνει από την εκκλησία, ο Αράπης άρχιζε να συντονίζει την ομάδα του καρναβαλιού ....μπροστά αυτός χοροπηδώντας και χτυπώντας τους κύπρους που αντιλαλούσαν σε όλο το χωριό και όχι μόνο και από πίσω ακολουθούσε το νιόπαντρο ζευγάρι και μετά οι υπόλοιποι.....
Δεν βρίσκω τα κατάλληλα λόγια να περιγράψω τα συναισθήματα που ένιωθα εγώ και πιθανόν τα πιο πολλά παιδιά ...αγωνία, λαχτάρα, φόβος, ευχαρίστηση, ανατριχίλα, δέος .....η αδρεναλίνη χτυπούσε κόκκινο...... ειδικά όταν έβλεπες την τρομακτική προσωπίδα του Αράπη.Ευτυχώς είχαμε και έναν βιολιτζή και έναν κιθαρίστα που συνόδευαν πάντα το καρναβάλι μας. Στο προαύλιο του σχολείου δίπλα από την εκκλησία άρχιζε το γλέντι.... όλοι οι μαχαλάδες ήταν παρόν.....τα νιόγαμπρα και οι συμπεθέρες χόρευαν, ο παπάς θυμιάτιζε, ο γιατρός άρχιζε να εξετάζει τους χωριανούς γράφοντας σε ένα χαρτάκι μια συνταγή που είχε πάνω και το αντίτιμο της επίσκεψης, ο δήθεν ασθενής του έδινε χαρτζιλίκι.
Επίσης χαρτζιλίκι κερνούσαν και την νύφη και ότι χρήματα βγάζανε τα μοιραζόντουσαν όλοι μαζί.Κάποιοι χωριανοί έκαναν πως έκλεβαν την νύφη και τους κυνηγούσαν οι χωροφύλακες και πολλά άλλα πειράγματα που έκαναν για να διασκεδάσουν το κόσμο..... Μετά το γλέντι που γινόταν στο προαύλιο του σχολείου οι μασκαράδες πηγαίνανε από σπίτι σε σπίτι, πάντα μπροστά ο Αράπης έμπαινε στο σπίτι της νοικοκυράς και χτύπαγε με την χαντζάρα την γωνιά του σπιτιού απειλώντας τάχα πώς αν η νοικοκυρά δεν τους φιλέψει κάτι θα σπάσει την γωνιά .....η νοικοκυρά είχε προνοήσει και πάντα είχε το κέρασμα.......
Τα περισσότερα παιδιά (αγόρια) τους ακολουθούσαν μήπως και καταλάβουν τα πρόσωπα που ήταν κρυμμένα κάτω από τις μάσκες ..άδικος κόπος γιατί σε κάποια έμπιστα σπίτια που δεν είχαν παιδιά τρώγανε κάτι και κάνανε αλλαγές για να τα μπερδεύουν.. άλλα έτρεχαν πίσω τους για να πειράζουν την βάβω να τα κυνηγάει με την στάχτη, αυτή σε κάθε σπίτι ξαναγέμιζε το σακούλι της ..
Ακόμα και στις μέρες μας αυτό το έθιμο συνεχίζεται στο χωριό μας και οι χωριανοί που κατέβηκαν Αγρίνιο το κάνουν και εκεί με μεγάλη επιτυχία διατηρώντας την παράδοση του χωριού μας ......
ΚΑΛΕΣ ΑΠΟΚΡΙΕΣ
Εν ονόματι της «γεωμετρίας του τετραγωνικού»!
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Μετά την μάχη του Καντές (1274 π.Χ., 14η δυναστεία) οι Φαραώ της Αιγύπτου και οι ηγεμόνες των Χετταίων συμφώνησαν μία από τις πρώτες διεθνείς συνθήκες ειρήνης, που επιβιώνει μέχρι τώρα. Στη συνθήκη αυτή, ανάλογα έπρατταν και οι Ελληνικές πόλεις -κράτη, με αντιπροσώπους διαπραγματεύονταν ζητήματα πολέμου και ειρήνης, εμπορικές συνεργασίες ενώ τοποθετούσαν και εκπροσώπους (διπλωμάτες), έτσι γεννήθηκε η διπλωματία. Στον ίδιο τόπο τώρα αναζητείται η ικανότητα -η τέχνη της διπλωματίας- στο σύγχρονο πολυμέτωπο πεδίο προβλημάτων.
Πριν αρχίσει η διαπραγμάτευση για το Σκοπιανό και επί των προκαταρτικών (δηλ. των πρώτων επαφών για τον ορισμό ατζέντας, μεθοδολογίας κ.α. που τα σύγχρονα εγχειρίδια για τις τεχνικές κωδικοποιούν) στήθηκε «πανηγύρι» για «ανεύθυνους, αναξιόπιστους, επικίνδυνους, τυχοδιώκτες, πατριδοκάπηλους, εθνομηδενιστές» και τόσα άλλα από το τσουβάλι του «πολιτικού μας πολιτισμού». Επίμαχο θέμα γιατί «δεν ενημερώθηκαν τα κόμματα» ή γιατί «δεν έγινε σύσκεψη αρχηγών» για την διαμόρφωση λένε οι μεν ή την επιβεβαίωση του πλαισίου του ´92 οι δε, του Veto οι άλλοι και συνεχίζεται η ρητορική των επιθέτων. Επί της ουσίας υπεκφυγή κάτω από αόριστες γενικότητες.
Την μέρα του συλλαλητηρίου σε ένα στέκι άναψε η συζήτηση. Ανέπτυσσε ο Δημήτρης την θέση ότι χρειάζεται μία ακολουθία: ιστορία, εθνότητα, γλώσσα, όνομα. Ρωτούσε ο Γιάννης (37άρης της «κινηματο-αλλαγής) για τον «διεθνισμό και την “σκέτη” χρήση του «Μακεδονία», επιχειρηματολογούσε για την “βαλβίδα που άνοιξε” και προδίκαζε το άσχημο τέλος της κυβέρνησης. Ο ίδιος “τα ‘ριχνε” στον Σημίτη, τον Σταύρο κλπ για το πως από το «η Μακεδονία είναι η ψυχή μας» του Ανδρέα «πήγανε» στην σύνθετη ονομασία. Απτόητος όμως απευθύνονταν στο Δημήτρη αν και ποιό όνομα θα δέχονταν για να πάρει ευθεία απάντηση: με την προϋπόθεση ότι τα τρία που συνιστούν την παραχάραξη θα λύνονταν -κάτι που δεν το βλέπω, όταν στην ψευδομακεδονική ιστορία όχι μόνο μεγάλωσαν γενιές αλλά στηρίζεται και η όποια συνοχή τους- ίσως να δεχόμουν το Σλαβομακεδόνες. Στην συνέχεια και μετά τα Νατοϊκά, τα ευρωπαϊκά και το Αιγαίο στο ερώτημα “γιατί δεν πήγε στην συγκέντρωση” με λεπτό χιούμορ -που αργότερα όταν με το φακό τα ρεπορτάζ μετέδιδαν δηλώσεις περί 14 ατόμων στο τετραγωνικό, κατάλαβα- του γιατρού, το: «δεν μπορώ τον συνωστισμό». Δίπλα μια παρέα φοιτητών παρακολουθούσε τον διάλογο, ο Νίκος που το αντιλήφθηκε τους άνοιξε πόρτα με το «εσείς τι λέτε;». Ο Θοδωρής του είπε «δεν είναι ζήτημα αριστεράς ή δεξιάς» δηλαδή; ρωτάει ο Νίκος για να πάρει το λόγο ο Κωστής, φοιτητής του Πολυτεχνείου: «είναι θέμα χαρακτήρα και εικόνας της χώρας, το όνομα τα διαπερνά και τα δύο, γιατί χωρίς αυτά δεν πας πουθενά σήμερα ως πρόσωπο, ως ομάδα, ως χώρα».
Μπορεί λοιπόν ο καυγάς για το μέγεθος ή το ετερόκλητο ή τα αντισυστημικά ή τα αντικυβερνητικά του συλλαλητηρίου κα. να κρατούν όπως και τα «αντί» ή να συσχετίζονται. Οι εξελίξεις κρίνονται με αφετηρία την πρόταση - πακέτο της κυβέρνησης, τις συγκεκριμένες θέσεις των κομμάτων και την αντίδραση των Σκοπίων. Τώρα μπαίνουμε στην διαπραγμάτευση με διακύβευμα την λύση (και ποιάς) ή αδιεξόδου (και εξαιτίας ποιού) και πλέον δεν έχει περιθώριο καμμιά πλευρά. Είναι προφανές ότι και η διαδικασία έχει ουσία γιατί επιδρά στο «συλλογικό υποσυνείδητο» -ειδικά σε δύσκολα και πολύπλοκα θέματα- και είναι λάθος όσων την «υποτιμούν». Τώρα ανάμεσα στην αναταραχή των χρηματιστηρίων και τα σκάνδαλα, τρέχει το θέμα και η επικαιρότητα. Η φράση του πρώην Υπουργού Γ. Ραγκούση: «καμμιά πολιτική συγκάλυψη ενόχου, καμμιά πολιτική δολοφονία αθώου» δείχνει το μέτρο. Η έκδοση «κρίσης» πριν δημοσιοποιηθεί η δικογραφία και ολοκληρωθεί η έρευνα για δημιουργία συσπείρωσης με φανατισμό, ακραία πόλωση, δεν πρόκειται να αποτελέσει όχημα ασπίδας κανενός, «κατήγορου ή κατηγορούμενου», στο έδαφος μιας χώρας που υποφέρει. Το ζητούμενο όμως σε όλα και από όλους -πρωτίστως από τους πολίτες που επιζητούν την αντικειμενική και επωφελή διαχείριση τέτοιων υποθέσεων- είναι η σοβαρή και γεωμετρική πράξη και όχι ο «παλαιολιθικός κομματικός τετραγωνισμός της λογικής» εν ονόματι της «γεωμετρίας του τετραγώνου»!
Αλαλούμ!..
Γράφει ο Αλέξανδρος Χουλιαράς
Δεν ήθελα να ασχοληθώ άλλο με την γραικοελληνο-σλαβική υπόθεση. Όμως το γενικό αλαλούμ δεν με αφήνει να ησυχάσω. Έτσι θα βγάλω την οργή μου για άλλη μια φορά.
Η ιδεοληψία των λαών είναι ακατανίκητη. Αυτήν την περίοδο συγκρούονται δυο εθνικές ιδεοληψίες. Θα νικήσει όποιος έχει την υποστήριξη των ιεράκων της Παγκόσμιας Εξουσίας. Παίζοντας ΠΡΟΠΟ –που ποτέ δεν έπαιξα στη ζωή μου- στο ματς Σλαβοσκοπιανοί – Ελληνογραικοί γράψτε ένα. Ο διαιτητής είναι φιλοσκοπιανός του κιαρατά και μεις κράζουμε: “Βουντού βουντού και μια καρφίτσα μαύρη στον π@@τσο μας εκάθησαν μία ντουζίνα Σλάβοι”.
Πριν είκοσι πέντε χρόνια οι Σκοπιανοί μας ξεβράκωσαν δεξιοχριστοδουλικώς, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να ολοκληρώσουν το έργο τους. Τώρα «….ελεύθερα πιασίματα!» τους λέει ο σημερινός στρατηγός Φράνκος.
Για να αφήσω τον σουρεαλιστικό λόγο της οργής, ας πιάσω τον ρεαλιστικό της πολιτικής.
Οι Σκοπιανοί θέλουν μέχρι θανάτου το όνομα σκέτο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ σε μας δεν απομένει να παραγγείλουμε και να παλέψουμε ...σκέτο από γκιουβέτσι. Σύνθετη ονομασία με τον όρο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Ας βάλει το χέρι του ο θεός στις επόμενες ελληνομανείς μαξώξεις και ας φωτίσει λίγο τα πνιχτά και δηλητηριώδη σκοτάδια της παράφορης και παράφρονης ελληνοχριστιανοσύνης. Ας κουμαντάρει λίγο τις ψηφομανείς επιδιώξεις της φιλελέ-Δεξιάς, που ψαρεύει στη θολούρα του «ευκολόπιστου λαού και πάντα προδομένου» όπως λέει η εξωπραγματική φαντασίωση του ποιητή.
Την γη των πανάρχαιων Πελασγών κατοίκησαν οι αρχαίοι Έλληνες και η περιοχή πήρε το όνομα των νέων εποίκων. Το ίδιο επαναλήφθηκε σε πολλές χώρες και έθνη από τα αρχαία μέχρι τα νεώτερα χρόνια. Θλιβερή εξαίρεση αποτελούν οι Σλαβόσποροι των Σκοπίων.
Τούτοι θέλουν σώνει και καλά να πάρουν το όνομα των προκατόχων τους Μακεδόνων. Με γεια τους με χαρά τους. Ο καθένας έχει δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζεται, από Μέγας Ναπολέων μέχρι Κουτσοχρήστος.
Όμως εμείς, ως γνήσιοι απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων και εντεταλμένοι νονοί των άλλων χωρών, λέμε ΟΧΙ. Έχουν λέμε αλυτρωτικές βλέψεις. Και μεις έχουμε τη μύγα και μυγιαζόμαστε, υποπτεύομαι εγώ. Όμως ας μη φοβόμαστε γιατί ο Μεγάλος μας Μίκης –και δεν ξέρω ποιος άλλος καραγκιόζης- θα ξεσπαθώσει μεθαύριο, όμως μόνο με πύρινο λόγο, γιατί τα τραγούδια του δε νομίζω ότι θα τα αντέξουν τα διάφορα φασιστοειδή.
Ας τους απολαύσουμε.
Φύλακες –αν υπάρχουν- γρηγορείτε.
Υ.Γ. Πριν από λίγο άκουσα στην t/v τα ονόματα των κυρίων ομιλητών. Οφείλω να πω ότι είναι ύβρις (αρχαιοελληνικώς) να χαρακτηρίσει κάποιος αυτές τις προσωπικότητες "καραγκιόζηδες". Για την συγκεκριμένη τους δραστηριότητα τους χαρακτήρισα έτσι, όμως με μεγάλη δυσκολία θα το πάρω πίσω.
Στην «Οδύσσεια» των χαρταετών!
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Στην χώρα των «χαρταετών» έληξε το θρίλερ των χαμένων χαρταετών. Είναι πραγματικότητα η εξυγίανση του δημόσιου βίου. Η πολιτική βγήκε από τον Γαλαξία των μικρό-σκοπιμοτήτων και των ισχυρών συμφερόντων.
Η φυγή συνοδεύτηκε με λαμπρές τελετές. Ένα ουράνιο τόξο δημιουργήθηκε με την ανακοίνωση επιστροφής των αποταμιεύσεων, των «μαύρων» με τον νέο, διαφανή, δίκαιο τρόπο νομιμοποίησης. Οι παπαγάλοι φώναζαν την διαλεύκανση όλων των σκανδάλων: των μεγάλων «ολυμπιακών διαστάσεων δουλειών» έως την Ζήμενς. Ελέφαντες τραβούσαν πακέτα δώρων από τις λίστες. Η διαπλοκή τελείωσε. Οι χοίροι δεν γρυλλίζουν πιά. Τα «λυγρά ή κακά φάρμακα», που προκαλούσαν συγκυριακά παραληρήματα και μετά αμνησία, τα έκαψαν μάγισσες με ρόζ γάντια. Τρόμαξαν την Κίρκη και άφησε ήσυχη κάθε μορφή εξουσίας. Έτσι αυτή χωρίς μέθη έπαψε να ντύνεται παρδαλή. Ιπποπόταμοι έσπρωχναν την οικονομία. Πρίγκιπες έλυσαν τα τελματωμένα εθνικά: το κυπριακό, το σκοπιανό. Μια μεγάλη μακέτα με τα νησιά και το Αιγαίο σε ιδανικές συνθήκες αδελφοσύνης, ασφάλειας, ζωής και φαντασμαγορικά πυροτεχνήματα.
Τα χρήματα του χρηματιστηρίου κάλυψαν τις απώλειες μισθών, συντάξεων, κοινωνικών παροχών στο πλαίσιο ενός στοχευμένου, ετεροχρονισμένου σχεδίου αναδιανομής εισοδημάτων και δικαιωμάτων υπέρ των πλατειών στρωμάτων. Οι μικροπωλητές άφησαν την πραμάτεια ή το παράνομο εμπόριο και έγιναν ταχυδακτυλουργοί στις πιάτσες των ταξί. Οι προπαγανδιστές από τα fake news και τα κίτρινα των «ειδήσεων» ερωτεύθηκαν γοργόνες.
Οι συνεπείς στα κόμματα συνδικαλιστές από τις περιστασιακές «μάχες», ως γίγαντες, φυλάνε την πόλη από τους κύκλωπες, τα «γονατισμένα» αγροτικά μπλόκα είναι οχυρά της. Τα κόμματα μετατράπηκαν σε λαϊκά εκπαιδευτήρια όπου διδάσκεται ορθογραφία και θρησκευτικά. Το ΔΝΤ, όπως ανακοινώθηκε από το Νταβός, κλωνοποιήθηκε σε άγγελο-προστάτη των συνταξιούχων και μαζί με την τρόικα οδηγούν στην έξοδο από την «οδύσσεια».
Τέλος στην υποτίμηση της δημόσιας περιουσίας και τις ιδιωτικοποιήσεις. Από τα χέρια μιας «κλίκας κερδοσκόπων-παικτών και τεχνικών» την πήραν και την έδωσαν στους δήμους. Αυτοί έφτιαξαν ΜΚΟ ανέργων και αστέγων για την εκμετάλλευσή της. Οι φιλόσοφοι του δρόμου, του βίου, φροντίζουν το επίπεδο του κοινοβουλίου μακριά από ύβρεις, υπόγειες συμπεριφορές και μεθοδεύσεις,
Στο περιστύλιο αντί για δηλώσεις αρχομανίας παίζουν μουσική και χορεύουν δελφίνια. Στο Κολωνάκι γίνεται περιπατητική εκμάθηση ιστορίας γιατί «λαός που ξεχνά την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει». Γι’ αυτό ανάμεσα στους αρχαίους, που έδωσαν πνευματική όψη στην πλατεία, το άγαλμα -εκεί που ήταν το da Capo- του Ισπανού George Santayana. Ο «έντιμος άνθρωπος Κυρ-Παντελής» του τραγουδιού, σηκώθηκε, αναστάτωσε, διέλυσε την γιορτή φωνάζοντας «θαύμα, θαύμα». Κατάλαβε ότι η κρίση δεν είναι παραμύθι όταν πλαισιωμένος από λευκούς ιππότες είδε όραμα με το όγδοο χρώμα -που έλειπε- του ουράνιου τόξου.
Έσπασε την σιωπή με ένα τετράφυλλο επαναστατικό λόγο και πράξη αισιοδοξίας. Τώρα όμως πάλι αγωνιά για τον κουμπαρά της ζωής του, αφού άκουσε για ένα λάθος στον αλγόριθμο της Wall Street που παρέσυρε και τους υπόλοιπους δηλαδή έσπασαν οι κουμπαράδες, δεν καταλαβαίνει αλλά δεν ξέρει και ποιόν να μηνύσει την WS, την κατασκευάστρια εταιρεία, τον Δημιουργό; Έτσι «σκέφτηκε ο γιός του νάναι καλά για να αφήσει το όνομα» έστω χωρίς «παρά», τώρα αγάπησε κσι παρακολουθεί τα καγκουρό!
Περισσότερα...
«Το πάσο τρώει λουκούμι»!
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Ο τίτλος είναι μια προσφιλής έκφραση στην πρέφα -είτε παίζεται με τρείς είτε και με τον τεμπέλη- και σημαίνει ότι «όποιος παίζει συνετά κερδίζει». Στα παιχνίδια υπάρχει στρατηγική. Από το πιο πνευματικό, το σκάκι, που όλοι: βασιλείς και Πάπες, ευγενείς και μή σέβονται κύρια ότι: «στόχος δεν είναι η νίκη αλλά η ποιότητα της νίκης» μέχρι το κλασσικό, απλό στην τεχνική και ανταγωνιστικό, την «Ξερή».
Την χρονιά που νέο κύμα προόδου -ειδικά στην τεχνητή νοημοσύνη, επικοινωνία, τα ρομπότ, τα αυτόνομα αυτοκίνητα κλπ.- διευρύνει την παρουσία του, οι ανθρώπινες κοινωνίες, το μέλλον τους δηλ. οι νέες γενιές δεν «ξέρουν» ποιον «Πύργο» να υπερασπιστούν.
Για να δούμε το παιχνίδι: ΗΠΑ και Ρωσία άνευ στρατηγικής ή τουλάχιστον κατανοητής και με θετικά αποτελέσματα, με αρκετό και ορατό τον αυταρχισμό, η Κίνα σε «αποχή» από τα διεθνή τεκταινόμενα. Αλλά να δούμε την Βενεζουέλα, το Ιράκ, την Συρία ή την Τουρκία, τον υπόλοιπο μουσουλμανικό κόσμο ή την Κούβα; Ποιό πρότυπο ελευθεριών, δημοκρατίας, ευημερίας να υιοθετήσουμε ; Μήπως την μοναξιά της Μ. Βρεταννίας; Ο «βασιλιάς των παιχνιδιών» από Δύση έως Ανατολή θέλει: σκέψη, επιστημονικότητα, δύσκολους και ωραίους στόχους, ό,τι λείπει από την σκακιέρα σήμερα. Δίπλα μας η Λεπέν, οι φοβικές ελίτ, η ακροδεξιά από την Γερμανία έως την Ολλανδία, την Αυστρία. Με ποιό δόγμα να πάμε; του εθνικιστικού προστατευτισμού ή της λιτότητας; Των βίαιων αναδιαρθρώσεων που μετά από οκτώ χρόνια στην Ελλάδα (τώρα, πριν τα Σκόπια τα καταφέρουν στο εσωτερικό τους- αφού απαιτείται αλλαγή τουλαχιστον 9 άρθρων του συντάγματός τους με αυξημένη πλειοψηφία- διεκδικούμε και πάλι το αδιέξοδο) «ψάχνει» δικαίωση; Με δημοψηφίσματα για την δουλεία ή τα δικαιώματα στην ζωή; υπέρ του φόβου, της διαίρεσης ή του πολλαπλασιασμού;
Μπορεί να μην υπάρχει Τσώρτσιλ, Γκάντι, Τσε, Μαντέλλα, Μιτεράν, Ανδρέας Παπανδρέου ή Κωνσταντίνος Καραμανλής ή η μητέρα Τερέζα διαθέτουμε όμως πολύ περισσότερα ακονισμένα μυαλά στις κοινωνίες, πιο εκπαιδευμένες γενιές, γνώση και άρα μπορούμε. Το όραμα της Ενιαίας Ευρώπης βάλλεται από παντού, ποικιλοτρόπως και όχι τυχαία από όσους ρέπουν στον σκοταδισμό εντός και εκτός Ευρώπης. Ένας «Πύργος» στον κόσμο με ελευθερίες, χωρίς θανατική ποινή, με υψηλό επίπεδο κοινωνικών παροχών κά. Αναμφίβολα επιβάλλεται ανανέωση, σπάσιμο της «μεσαιωνικής πλάκας» που έφερε η κρίση.
Το ´19 είναι εκλογικό για την Ευρώπη άρα το ´18 καθοριστικό για προώθηση νέας συνθήκης οχύρωσης. Επομένως «πάσο» υπέρ της στρατηγικής, της πειθαρχίας, της διαπαιδαγώγησης σε κανόνες από τα τρία δημοφιλή παιχνίδια. Και για να προλάβω το ερώτημα ποιός τα θέτει, καθαρά: ιδού η Ρόδος για τους λαούς. Χρειαζόμαστε πάσο για πέρασμα σε νέες αντιλήψεις, νοοτροπίες, δυναμικές διακυβέρνησης, ανθρώπους όλων των γενιών με δημιουργικές απόψεις και έργο, την αρχή που τονίζουν οι «Γκραν-μαιτρ» του σκακιού: «ο παίκτης πρέπει να γνωρίζει πολύ καλά τόσο την ιστορία του σκακιού όσο και την θεωρία των κανόνων του».
Η μορφή των ηγεσιών που απαιτούν οι λαοί σήμερα είναι διαφορετική: με ρητορική επί του συγκεκριμένου, ακεραιότητα και ηθική, αποδεδειγμένη στάση και ικανότητα, straight on και όχι life style στην εποχή. Από το σκάκι εφαρμόζοντας απόλυτα το «Χωρίς θεωρία του είδους δεν υφίσταται σκέψη περί του είδους» μπορούμε να καλύψουμε την οπισθοχώρηση της Ευρώπης. Έχουμε βαλέδες να αντιμετωπίσουμε τα αργόσυρτα, την ακαμψία, την σκλήρυνση του Νεοφιλελευθερισμού, την αποκοπή από το όραμα δημιουργίας της. Αρκεί να «κόψουμε» με στρατηγική, σωστό υπολογισμό και μέτρημα ως πολίτες.
Επομένως «πάσο» υπέρ θετικών επιθέσεων και ανατροπών στην Ευρώπη γιατί αυτό μαζεύει καπίκια (πόντους) για τον πολίτη, τον πολιτισμό. Στην τρέχουσα παγκοσμιοποίηση είναι η πιο αξιοπρεπής κατάσταση και προοπτική. Ο φάρος με το μεγαλύτερο βεληνεκές που πρέπει, ιδιαίτερα οι νέοι, να κρατήσουμε αναμμένο, γατί δεν είναι απλά η ήπειρος μας!
Το «βιολί» και οι βαλίτσες!
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Μια παλιά λαϊκή έκφραση, που έγινε και τραγούδι: «είναι άσχημο πολύ το δικό σου το βιολί...», ίσως δεν αρκεί να περιγράψει τους «διακομματικούς καυγάδες».
Οι βαλίτσες όμως των πολιτών έχουν φόρους, περικοπές, σκληρή καθημερινή δοκιμασία από την πολύχρονη ακραία λιτότητα με μείωση των κοινωνικών παροχών. Η γενιά των 400, μισθός στα δύο, μισή δουλειά, «κομμένη» ζωή, σύνταξη στο 1/3, οι νέες οριοθετήσεις ζωής που μετατοπίζουν διαρκώς τις γραμμές και τα «σύνορα» όλο και πιο κάτω.
Από την άλλη πλευρά, οι «πολιτικές» αποσκευές και το ημερολόγιο του «πολιτικού» παιχνιδιού κουβαλάει από τις πρώτες μέρες του χρόνου «πόλωση εκτός ουσίας». Έτσι εμφανίζεται ως «κουβάρι το Σκοπιανό ή το ζήτημα των Οκτώ» ενώ παράλληλα έχουμε «βαλίτσες» όπως του δημογραφικού, σύμφωνα με την Στατιστική Υπηρεσία από το 2016 ο μόνιμος πληθυσμός της Ελλάδας μειώθηκε κατά 0,14%, αλλά και τα πολυτεκνικά επιδόματα όπου κοιτάμε την «απόκλιση» της καμπύλης από την ΕΕ λες και είναι ίδιο πρόβλημα. Η τροχιά αυτή -ήδη το 21,6% του πληθυσμού θα είναι πάνω από 64- ενώ οι παραγωγικές ηλικίες 15-64 (και με την φυγή του πιο εξειδικευμένου δυναμικού) αντιστοιχούν στο 64% και οι πολύ μικρές ηλικίες (0-14 έτη) στο 14,4%. Ρυθμοί που για τις επόμενες τρείς δεκαετίες οδηγούν να έχουμε 1 στους 3 άνω των 65. Μείζον εθνικό ζήτημα με τεράστιες διαστάσεις όχι μόνο για το ασφαλιστικό ή την οικονομία αλλά για το ίδιο το μέλλον της χώρας.
Οι υπολογισμοί των μεν για οριζόντια «διαίρεση» κομμάτων (Σκοπιανό, δημοσιονομικός εκτροχιασμός κλπ) και των δε που ασχολούνται με το πάπλωμα, αδιαφορούν για τις κατασχέσεις για χρέη που έρχονται βροχή στους πολίτες (αφού για τα φυσικά πρόσωπα δεν υπάρχει ρύθμιση για 120 δόσεις), οι οποίοι «αγνοούν» άν και τι υπάρχει στο τραπέζι ή κάτω από αυτό. Η παμπάλαια φράση για την βαλίτσα υποδηλώνει δυσβάσταχτο φορτίο, κάτι που δεν το «διασκεδάζουν» μερίσματα, λοταρίες και «ευελιξία» στις αξιολογήσεις της τρόικας.
Από τον Κωλέττη στα ίδια: εύνοια «ισχυρών» και ξένων για την εξουσία, μη σεβασμός στους θεσμούς, κάθε είδους εξυπηρετήσεις, αφθονία «νοηματοδότησης» υποσχέσεων με κάθε μορφή, υπόγεια ή φανερή, αθέτηση μετά. Στο τέλος μάλλον φαίνεται να ρωτούν τον «φακίνο» του λιμανιού με ύφος: «τι θα γίνει κύριος; Θα πάει μακριά η βαλίτσα;». Με πολιτική χωρίς εχέγγυα στο παρόν, με βουτιές στο παρελθόν, δεν αποκτά μέλλον η χώρα. Είναι ώρα συγχρονισμού σκέψεων και πράξεων με το ρολόι του ιστορικού χρόνου.
Η διαμάχη μιας «αριστεράς» που «παύει» να είναι ότι επικαλείται ή μιας δεξιάς που μάχεται το κράτος με όρους φεουδάρχη ή ο «μικροπολιτικός κλεφτοπόλεμος» επί παντός, άνευ στάθμισης της βαρύτητας, είναι ρότα που δεν προμηνύει καλύτερες μέρες. Είτε με προετοιμασία αποσκευών για εναλλαγή ρόλων, είτε με αλλαγή συμμαχιών και «αναδιάταξη» σκηνικού για «νέου τύπου εταιρισμό με την εξουσία» ή πραγματική ανανέωση, τα επόμενα επεισόδια είναι προ των πυλών. Οι εξελίξεις για νέο πολιτικό σχηματισμό και σοβαρή μετάβαση στο «νέο» είναι ανοικτές και σε αυτό μπορεί να έχει ρόλο ο ΣΥΡΙΖΑ, γι αυτό είναι σε «φλέρτ διαρκείας» με το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Άλλωστε η υπόθεση της κεντροαριστεράς έχει αφετηρία το αποτέλεσμα των εκλογών αφού ισχύει η ρήση Δημοσθένη (στον Ολυνθιακό Α΄) «Προς γαρ το τελευταίον εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται». Έως τότε ίσως βρεθεί και η «βαλίτσα» της σωφροσύνης που «χάθηκε» στο «πολιτικό χαμαλίκι» και το «βιολί» που είναι εδώ από την εποχή Κωλέττη και ίσως βρεί τον ειδικό για το εκμαγείο, την «επισκευή και το κούρδισμα»!
Επί ενός σχολίου!
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Ο φίλος Γιάννης Κ., άνθρωπος «φτασμένος» που θα έλεγαν οι παλιοί (δηλαδή πετυχημένος και αυτοδημιούργητος), για το άρθρο «Στους καιρούς των βαρελιών» και με αφορμή μία έρευνα για 1 εκ. αναποφάσιστους μου έγραψε: «Αντί να δουν πόσος δρόμος απαιτείται και με ποιο τρόπο θα καλύψουν τη διαδρομή από το πάτο του βαρελιού στην επιφάνεια, αυτοί κοιτάνε τον αντικατοπτρισμό του περιεχομένου του βαρελιού για να αποφασίσουν αν θα βγούν ή θα βουλιάξουν πιο βαθειά ...!».
Μαζί με την ανάγνωση έτρεχα ένα αρχείο σε κάποια στοιχεία για τον αγροτο-διατροφικό τομέα και άκουγα ένα ρεπορτάζ για τους τόνους των πλαστικών. Έτσι τα «συνδύασα» και είπα να δούμε τι «φροντίζουμε», τι «τρώμε» από το πιάτο μέχρι την πλαστική (πολιτική ή άλλη) σακούλα που «διχάζει» η «κατάργησή» της ενώ θα ‘πρεπε το αντίθετο, τι επιλέγουμε να «είμαστε».
Έστησα ένα «καθρέπτη» στη διεθνή πραγματικότητα με την αύξηση του πληθυσμού (35% τα τελευταία 25 χρόνια) και της κατανάλωσης τροφίμων (37% κατά κεφαλή) για να φέρω την «έκρηξη» των μελλοντικών αναγκών. Το 2050 η ζήτηση τροφίμων θα αυξηθεί (πάνω από 55%) αλλά εδώ κατέβηκε η παραγωγή, ανέβηκε το κόστος 50% (2008-2015) και κατηφόρισε 1 δις το αγροτικό εισόδημα. Τα χρόνια της κρίσης μειώθηκαν: 22,5% στο σκληρό σιτάρι, 16% ο αραβόσιτος, 30% οι πατάτες, 24% το ελαιόλαδο κά. Φαίνεται να «αγνοούνται» στην πράξη τα πολύτιμα της υπαίθρου για την ασφάλεια των πολιτών δηλαδή του φυσικού περιβάλλοντος ζωής σε χρόνια σοβαρών (φυσικές καταστροφές, κλιματική αλλαγή κλπ) απειλών. Η φροντίδα των φυσικών πόρων του εδάφους, των υδάτων, του αέρα και της βιοποικιλότητας της γής που αποτελούν την προϋπόθεση για διατροφικά προϊόντα.
Η «κοινή» πολιτική δεν είναι ο «αυτόματος» για αυτά (θέσεις εργασίας για νέους, επιστήμονες, φυσικούς πόρους κά) αν δεν υπάρξουν βήματα εισαγωγής των νέων τεχνολογιών και ανάπτυξη της «έξυπνης» γεωργίας και αναζωογόνηση της υπαίθρου. Εδώ προβληματίστηκα για ένα μείζον ζήτημα για το οποίο ποτέ δεν προσδιορίστηκε «στόχος βάσης» πχ: συμφωνούμε να γίνει η περιφέρεια-ύπαιθρος το σπίτι του 55 % των πολιτών της χώρας και όχι μόνο να λειτουργεί ως προορισμός για αναψυχή και τουρισμό; Αν ναι, το «πόθεν, πώς και πότε» μπορεί να «βρεθεί».
Ο Γιάννης στο εκτενές σχόλιό του θέτει ένα μέρος για τα θεμελιώδη, την φιλοσοφία ζωής, την νοοτροπία, τον πολιτισμό: «...Με άλλα λόγια κοιτούν το βαρέλι όχι ως μονάδα όγκου αλλά ως μαγικό καθρέπτη του πολιτικού τους ναρκισσισμού. Που περιμένουν να τους μιλήσει για να τους ψιθυρίσει πόσο σοφοί είναι στην ψήφο τους. Μου θυμίζουν ένα τσιτάτο στο Πανεπιστήμιο, ένα προβοκατόρικο σύνθημα που αναφερόταν σε κομματική νεολαία: ‘όταν ο άνθρωπος έδειχνε με το δάχτυλο το φεγγάρι, κοιτάζατε το δάχτυλο…' έτσι εγώ θα ευχηθώ να έχουμε περισσότερο μαθηματική σκέψη. Οι "πνευματικοί ταγοί του τόπου" πελαγοδρομούν ανάμεσα σε μνημόνια, προγράμματα και προστασία του ατσαλάκωτου προφίλ τους , για να το έχουν παρακαταθήκη ...όπου και αν κάτσει η μπίλια στη «ρουλέτα» που λέγεται Ελλάδα. Ελάχιστοι ... εκφράζουν τις απόψεις, κρατούν τον εγκέφαλο ζωντανό μπάς και δώσει εντολή να ανακάμψει το «πτωματοποιημένο» κορμί και ξανασταθεί στα πόδια του...»!
Αγαπητέ Γιάννη, δεν ξέρω αν και πόσο τα κατάφερα με τα «μαθηματικά» και αν γράψαμε μαζί ένα άρθρο ή δύο. Ελπίζω να ετοιμαστούμε ως πολίτες να απαντήσουμε με πράξεις στα ερωτήματα και να αναμερίσουμε τα δάκτυλα που έχουν συνηθίσει να μας δείχνουν «αξιωματικά» και θέλουν να ακολουθούμε «άκριτα και αδρανείς»!
Στο φώς της «κληρονομιάς» σπασμένων ιστοριών!
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Εκεί, δυό βήματα από το 20ο Γυμν., στην Στοά Μπρόντγουεη, που από τα μαθητικά χρόνια συναντιόμασταν, συνδέεται η ακμή και η παρακμή της πόλης και της σύγχρονης ζωής. Διάβασα ότι στολίστηκε και φωτίστηκε τα Χριστούγεννα και έσπευσα. Λιγοστή η κίνηση και εκτός από την ταμπέλα το φώς της τότε «νέας γενιάς» χάθηκε στην διαδρομή του χρόνου. Η προσπάθεια αναβίωσης είναι δυνατή και συμβολική για μια κοινωνία, δημοκρατία και χώρα που προσδοκούν να βγούν από το τέλμα, να πάρουν και πάλι την πάνω την βόλτα. Δηλαδή να μαζέψουμε κομμάτι - κομμάτι τα κομμάτια μας, όσα έχουν απομείνει.
Η «σταθερότητα» στο χαμηλό σημείο ισορροπίας μπορεί να μας πάει καλύτερα αλλά και χειρότερα. Από την προστασία της πρώτης ή κύριας κατοικίας έως τον φαύλο κύκλο του ασφαλιστικού η «καθαρή» έξοδος από το μνημόνιο είναι το ζητούμενο, δηλαδή έξοδος από την κρίση. Αυτό σημαίνει ουσιαστική αντιμετώπιση των σοβαρών και μεγάλων προβλημάτων: επενδύσεις ιδιαίτερα στην ανανέωση και τον εκσυγχρονισμό του κεφαλαιακού εξοπλισμού, την αύξηση του εργατικού δυναμικού και ειδικά στην αντιστροφή της μετανάστευσης των νέων, της υπογεννητικότητας και την γενική βελτίωση του βιοτικού επιπέδου. Επομένως χρειάζεται πολιτική και προοπτική πέρα από την ελάφρυνση του χρέους -που ίσως- το αφήγημα της κυβέρνησης περί «καθαρής» εξόδου να την «υπονομεύσει», αφού αν «μπορείς γιατί να ελαφρυνθείς;»
Το τι φταίει για τον κατήφορο; ας το ρίξουμε στο «ίσως το κρασί» που «έκανε» την πολιτική μηχανιστική ή ίσως η κουλτούρα της τραγωδίας ή ο Ζαρατούστρα που κάτι δεν είπε ή ο Αντίχριστος της αλαζονείας και του κυνισμού. Μπορεί οι συνοικίες και τα χωριά να έχουν εικόνα ερήμωσης ακόμη και τις γιορτές και η βουή της ορμής ανάταξης να μην ακούγεται ακόμη. Το ξέγνοιαστο γέλιο, η ανάσα ή η κραυγή του αδικημένου, τα κηρύγματα στα καφενεία, το βρίσιμο για πολιτικά πάθη ή οι «υπεράνθρωποι του αγώνα για τα δίκαια του λαού» φαίνεται να απουσιάζουν για να μετατοπίσουν τα μελλούμενα. Και ο Νίτσε να μην ζαλίζει με την «μυστική» γοητεία, ούτε αντάρτες ή πεταχτές κοπέλες να συναντάς στην Στοά Αγίου Μελετίου και Κεφαλληνίας για να σε μεθούν. Μια ατμόσφαιρα και πραγματικότητα που μοιάζει «ανέλπιδη» αλλά είναι έντονη η αίσθηση ότι επιζητά μια «πονηρή θρησκεία» για να γεννήσει ελπίδα και όραμα. Ήδη τρέχει μια κομβική χρονιά με πολλές καμπές.
Τα βιβλία και η γνώση, η ιστορία πρέπει να ανοίγουν ορίζοντες και όχι να πυργώνουν σε τραπέζια ή βιβλιοθήκες. Έτσι και οι άνθρωποι χρειάζονται ορισμένες στιγμές με «αναίδεια» στο περιβάλλον να γίνονται απροσκύνητοι και να τολμούν σε κάθε Κυψέλη την ρωγμή στην ασχήμια.
Με την αισιοδοξία ότι δεν θάχουμε άλλα αυτογκόλ, (Σκοπιανό κα, δεδομένου ότι είναι πολλά τα ανοιχτά μέτωπα), μπορεί έστω με την αδύναμη αφετηρία να γίνουν βήματα ανόδου και όχι λίμνασης ή νέας πτώσης. Απαιτείται μάχη, μυαλό και θαρρετός λόγος και ακόμη και «θρασσεμένη» πράξη από τους πολίτες, γιατί όπως δείχνει και η προσπάθεια στην Στοά Μπρόντγουεη τίποτα δεν είναι παράτολμο στην δημιουργία. Η πρόοδος θεμελιώνεται με ενεργούς και παρόντες πολίτες όπως ο χρόνος δείχνει, διδάσκει και κρίνει!
