Το συνέδριο και το μέλλον της Αυτοδιοίκησης
Γράφει ο Βασίλειος Φ.Φωτάκης*
Αυτές τις μέρες, στα Γιάννενα, διεξάγεται το ετήσιο τακτικό Συνέδριο της ΚΕΔΕ ( 30 Νοεμβρίου έως τις 2 Δεκεμβρίου). Όσοι δηλώνουμε ενεργοί στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, αφουγκραζόμενοι τις ανησυχίες αλλά και τα προβλήματα των κατά τόπους κοινωνιών που υπηρετούμε συμμετέχουμε στοχεύοντας σε μια ολιστική αναβάθμιση της Δημόσιας διοίκησης, ενδυναμώνοντας τον θεσμικό ρόλο της Τοπικής αυτοδιοίκησης.
Οι επικείμενες αλλαγές στην διοικητική δομή της χώρας και δη αυτών της ΤΑ αναφέρονται σε "ευρύτερες αλλαγές" στο χωροταξικό του Καλλικράτη. Μεταξύ άλλων, την αλλαγή του εκλογικού συστήματος αναδείξεως των δημοτικών και περιφερειακών συμβουλίων, τη μείωση της διάρκειας της θητείας των οργάνων της τοπικής αυτοδιοίκησης, τη θεσμοθέτηση τοπικών δημοψηφισμάτων και τη δημιουργία "συμβουλίων γειτονιάς" με διευρυμένες αρμοδιότητες κλπ. Τα προβλήματα του εκσυγχρονισμού της ΤΑ δεν λύνονται όμως μόνο με αλλαγές στις πολιτικές και οργανωτικές δομές. Η κύρια διαπίστωση είναι ότι πρέπει να ξεκαθαριστούν οι αρμοδιότητες μεταξύ των διακριτών επιπέδων εξουσίας. Χρειάζεται αναδιάρθρωση ολόκληρου του διοικητικού συστήματος με αξιοποίηση των σχετικών εμπειριών και γνώσεων και υπό την επιμέλεια διαβούλευσης με την Αυτοδιοίκηση.
Η σημερινή Δημόσια Διοίκηση αποτελεί τον κυριότερο περιοριστικό παράγοντα για την πρόοδο της Χώρας και χρειάζεται επιτακτικά μια Συνταγματική αναθεώρηση.
Για να γίνει μια ουσιαστική μεταρρύθμιση στην αυτοδιοίκηση με ανακατανομή και αποκέντρωση πόρων και αρμοδιοτήτων, πέραν της κοστολόγησης απαιτούνται η συνεργασία και ο διάλογος θεσμικών και κοινωνικών φορέων. Ταυτόχρονα για να διατίθεται κανονιστική αυτονομία πρέπει η κρατική εποπτεία να μην εμποδίζει την ελεύθερη πρωτοβουλία και δράση της. Είναι αδιανόητο σήμερα να υπάρχει θεσμός αποκεντρωμένης διοικήσεως και να επιχειρείται και τοποθέτηση διοικητικών Γραμματέων στους Δήμους και στις Περιφέρειες.
Απαιτείται επίσης μια σειρά από διευθετήσεις σε προβλήματα που αφορούν τη λειτουργία των Δήμων και Περιφερειών, [π.χ. φορολογική αποκέντρωση, καταστατική θέση των αιρετών, διακριτές σχέσεις και συνεργασία μεταξύ ‘Α και Β' Βαθμού Αυτοδιοίκησης, νέα γενιά παρακρατηθέντων, μεταφορά αρμοδιοτήτων στην Τ.Α., απουσία προτάσεων για τα μείζονα ζητήματα που απασχολούν την Ελληνική οικονομία και κοινωνία,(όπως ο ρόλος της Τ.Α. στον σχεδιασμό και την εφαρμογή της κοινωνικής και της μεταναστευτικής πολιτικής)]. Οι Πόλεις μπορεί να αποτελέσουν τους μοχλούς ώθησης της τοπικής οικονομίας, της εξωστρέφειας, της πράσινης οικονομίας αλλά και πόλους για την επίτευξη της κοινωνικής συνοχής
Η διατήρηση όμως της κοινωνικής συνοχής σε εθνικό επίπεδο που επετεύχθη στη διάρκεια της κρίσης από την ΤΑ δεν είχε στη διάθεσή της αρμοδιότητες και πόρους για να μπορεί να την διασφαλίσει περαιτέρω. Στην Τ.Α. άρα πρέπει να μεταφερθεί πλήθος εκτελεστικών δραστηριοτήτων του κράτους, ενώ στις κεντρικές υπηρεσίες να παραμείνουν ο επιτελικός σχεδιασμός και ο έλεγχος. Δεν πρέπει να αποτελεί με απλά λόγια εκτελεστικό μηχανισμό της κεντρικής κυβέρνησης υλοποιώντας τις αποφάσεις της, αλλά έναν θεσμό διαμόρφωσης τοπικού συστήματος προτεραιοτήτων αυτόνομο.
Πρέπει να κατακτήσει ένα αυτόνομο ρόλο διαμόρφωσης της καθημερινής πολιτικής και των προτεραιοτήτων για το χώρο ευθύνης της, που να βασίζεται σε μια κεντρική πολιτική αποκέντρωσης, αποφάσεων και πόρων. Η θεσμοθέτηση της απλής αναλογικής ως πρωτεύων, χωρίς να ληφθούν υπόψη οι ανησυχίες του αυτοδιοικητικού κόσμου, ας λάβουμε υπόψη ο,τι δεν ενισχύουν την εύρυθμη λειτουργία των δήμων απλά συντηρούν δια μέσω τις πολιτικής τους επιβίωσης μειοψηφικές δυνάμεις.
Επικεντρώνω την αναγκαιότητα μιας αυτοδιοικητικής μεταρρύθμισης με γνώμονα τις αρχές της εγγύτητας, της επικουρικότητας, της εδαφικής και της κοινωνικής συνοχής και λαμβάνοντας υπόψη την Ελληνική και Ευρωπαϊκή πραγματικότητα για πολύ-επίπεδη διακυβέρνηση.
Οι αναγκαίες προσαρμογές που θα λειτουργήσουν ως καταλύτης κοινωνικής αλλαγής θεωρώ εντοπίζονται: στο πολιτικό σύστημα, στο διοικητικό σύστημα, στο σύστημα κατανομής πόρων και στο σύστημα κατανομής αρμοδιοτήτων μεταξύ των επιπέδων διοίκησης και είναι αναγκαίες για τη λειτουργικότητα, την ευελιξία και την αποδοτικότητα της όποιας νέας μεταρρύθμισης.
* Πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου Αγρινίου
Ένα πρωινό στο χωριό μου
Γράφει η Χαρά-Χαρίκλεια Βλαχάκη
Κάποια Χριστούγεννα πήγα να κάνω γιορτές στον Τριπόταμο με τους γονείς μου.Αυτές οι μέρες, είναι πολύ πιο όμορφες όταν τις περνάς στο χωριό με τους δικούς σου ανθρώπους...στο σπίτι που γεννήθηκες...εκεί που πίστευες μικρή στα παραμύθια, στα καλικαντζαράκια, στον Άγιο Βασίλη..
Έμεινα καμιά εβδομάδα...ένα πρωινό αν και έκανε αρκετό κρύο αποφάσισα να πάω στην Φτερόλακα...στην κορυφή του κάτω Τριποτάμου!Μια μεγάλη λάκα γεμάτη με φτέρες και στη μέση ένα αστραποκαμένο δέντρο.
Ντύθηκα κατάλληλα και άρχιζα να ανηφορίζω..δεν είναι μακριά σε κανένα τεταρτάκι θα έφτανα....Προς τα πάνω κοίταζα μόνο τον δρόμο και πότε θα φτάσω...κοίταζα τις πέτρες κι αναρωτιόμουν πόσες από αυτές μου μάτωσαν τα καλάμια πέφτοντας μικρή....ανηφόρα, κρύο, λίγο λαχάνιασμα και τελικά έφτασα!Πόση ομορφιά και πόσες αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια...οι εκδρομές από το σχολείο...τα παιχνίδια, οι κατσίκες μας...
Από εδώ βορειοανατολικά βλέπω την πλευρά της Ευρυτανίας που δεν φαίνεται από το χωριό..το Καυκί, την Φτερόλακα , τις στροφές του δρόμου για την Φραγκίστα, το Τρίκορφο...μετά γυρίζω από την άλλη πλευρά...Η απεριόριστη θέα προς την Αιτωλοακαρνανία...η λίμνη...οι οκισμοί του χωριού..είναι τόσο διαφορετική η όλη εικόνα από δω πάνω! Μοιάζει με ζωντανό πίνακα ζωγραφικής!
Δεν θα άλλαζα το χωριό μου με κανένα μέρος του κόσμου...ας είναι φτωχό, ας ερήμωσε το μισό....είναι φωλιασμένο μέσα μου και τίποτε δεν μπορεί να το βγάλει...Κοιτάζω τα σπίτια του χωριού μου...σε κάποιες αυλές οι νοικοκυρές άπλωσαν τα σκεπάσματα να αεριστούν... αν και γιορτές πολλά σπίτια κλειστά...το καταλαβαίνεις από τα τζάκια τους που δεν καπνίζουν...όπου υπάρχουν άνθρωποι υπάρχει και καπνός....πριν από χρόνια όλα τα τζάκια των σπιτιών κάπνιζαν..... Θεέ μου! Πόση αγαλλίαση νιώθω που το τζάκι στο πατρικό μου καπνίζει!
Κοιτάζω τον καπνό για κάμποση ώρα λες και είναι κάτι ξεχωριστό....σαν κάτι που το βλέπω για πρώτη φορά...αισθάνομαι το όμορφο μήνυμα ζωής που μου περνάει!
Ναι ! Σημάδι ζωής των δικών μου αγαπημένων ανθρώπων!Νιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι μου...οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα αρχίζουν να με κυριεύουν όπως πάντα....νοσταλγία, συγκίνηση, ομορφιά, λύπη, χαρά....όλα μαζί λες και κάνουν πόλεμο μέσα μου ποιο είναι πιο δυνατό, ποιο θα επικρατήσει, ποιο θα με λυγίζει..Ο αέρας εδώ πάνω ...ξυρίζει. Κρυώνω αλλά δεν θέλω να κατέβω...δεν χορταίνω να κοιτάζω το χωριό μου...δεν το χόρτασα ποτέ....ίσως αν ζούσα εδώ να μην ένιωθα τόσο έντονη επιθυμία...αλλά πως γίνεται όταν αγαπάς κάτι τόσο πολύ να το χορτάσεις όσο κι αν το ζεις καθημερινά?..πόσο μάλλον όταν το βλέπεις στην χάση και στην φέξη....
Ο μπάρμπα-Λάμπρος που γύριζε από τις γίδες του διέκοψε τις σκέψεις μου...χαιρετούρες, χρόνια πολλά, τα τυπικά καλώς ήλθες κ.τ.λ.Μέχρι να κατέβουμε αμέτρητες φορές μου ερχόταν να τον ρωτήσω αν χόρτασε τόσα χρόνια που ζει εδώ το χωριό μας...θα με περάσει για τρελή ..άστο έλεγα από μέσα μου...
Μα πως μπορεί κάποιος να χορτάσει το χωριό που γεννήθηκε και μεγάλωσε?Η κάθε μέρα του είναι διαφορετική, ακόμα και οι άνθρωποι αλλάζουν...από παιδιά γίνονται ενήλικοι, μετά γέροι και μετά διαβαίνουν ένας-ένας με την σειρά τους...τα δέντρα στις αυλές μεγαλώνουν, τα σοκάκια γίνονται αυτοκινητόδρομοι, οι πέτρινες σκεπές κοκκινίζουν από τα κεραμίδια...οι εποχές αλλάζουν ....αυτό που δεν αλλάζει είναι η αγάπη σου γι αυτόν τον τόπο και ότι υπάρχει πάνω σ' αυτόν....
Τα πάντα του χωριού σου μοιάζουν πιο νόστιμα, πιο όμορφα, πιο ευχάριστα, πιο συμπαθητικά...από τους ανθρώπους, τα νερά των πηγών, τα χόρτα των χωραφιών, τους καρπούς των δέντρων, όλα μα όλα είναι υπέροχα!!!!!!Η αγάπη για το χωριό σου είναι εθισμός, δεν περνάει εύκολα αλλά και γιατί να περάσει? Κάπου -κάπου πονάς, δακρύζεις, νοσταλγείς...ε και?
Έτσι είναι η κάθε είδους αγάπης, μας πονάει , μας ματώνει .....αλλά την θέλουμε.....
«Τεντωμένο σχοινί και τεντωμένα χέρια»!
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Μια ευρύτερη επισκόπηση, χωρίς την γνωστή αντιπολιτευτική ή κυβερνητική η μιντιακή συνήθη φλυαρία, δείχνει ότι η ταχύτητα μεταβολής του περιβάλλοντος της χώρας ή της Ευρώπης αναδεικνύει νέες στρατηγικές απειλές και κινδύνους.
Οι ανακατατάξεις που συμβαίνουν στον κόσμο αναμφίβολα επηρεάζουν την χώρα, την Ευρώπη, δηλαδή τα συμφέροντά και τις ιδέες του Ευρωπαϊκού χώρου και της Ελλάδας ως μέρους της αλλά και ως ξεχωριστής οντότητας. Η διεθνής τάξη που μέχρι σήμερα γνωρίσαμε καταρρέει, τα τετελεσμένα γεγονότα καθώς και η κλιμακούμενη περαιτέρω βία, αναλαμβάνουν τα έθιμα και τους κανόνες μιας διεθνούς κοινότητας που διαμορφώνεται και η οργάνωση της οποίας είναι υπό αμφισβήτηση.
Μπροστά στα μάτια μας ο αγώνας για εξουσία ξεδιπλώνεται παντού και οι ανταγωνισμοί κάθε είδους είναι ισχυρότεροι από ποτέ. Αυτή η νέα συνθήκη στην οποία όλοι οι λαοί εθίζονται σταδιακά και αποδέχονται σιωπηρά -στο πλαίσιο μίας δήθεν ρεαλιστική θεώρησης- αφορά όλους του τομείς. Και δυστυχώς συμπεριλαμβάνονται και οι εξοπλισμοί, ο στρατιωτικός τομέας με όλο και πιο εξελιγμένα όπλα μαζικής καταστροφής.
Από το βάθος των ωκεανών, με τα υποβρύχια καλώδια να κυκλοφορούν πληροφορίες, να επικοινωνούν, να μεταφέρουν εξαγωγές και προμήθειες οι δυνατότητες είναι μαζί με τα προβλήματα, την εξέλιξη στρατηγικών εκφοβισμού, ελέγχου και επιρροών στις κοινωνίες, σε κρίσιμες περιοχές του πλανήτη.
Η πρόκληση τίθεται στην «κρυμμένη» επίθεση με νέες μορφές διφορούμενου πολέμου σχεδόν σε όλα τα πεδία: πολιτικά, οικονομικά και σε όλες τις διαστάσεις: εθνική, περιφερειακή, παγκόσμια και στον κυβερνοχώρο. Τα προβλήματα που προκαλούνται από αυτές τις ανταγωνιστικές, επιθετικές και αδιαφανείς συμπεριφορές -σε όλο το φάσμα που εκδηλώνονται- φέρνουν σχέσεις και καταστάσεις σε τεντωμένο σχοινί και υπονομεύουν δημιουργικές συνυπάρξεις και οράματα, συχνά πριν ακόμη σχηματοποιηθούν -ιδιαιτέρως στη συνείδηση των νεώτερων γενεών.
Όλα τα χαρακτηριστικά του πολέμου είναι αναγνωρίσιμα και απαιτείται το σωστό οπλοστάσιο για να αντιμετωπισθούν. Η προάσπιση των συλλογικών και ατομικών δικαιωμάτων, των γενικών εργασιακών και κοινωνικών συμφερόντων επιζητούν πιο επαρκείς πολιτικές πλέον για την χώρα και την ήπειρο και, δεδομένης της σκλήρυνσης του παγκόσμιου περιβάλλοντος, χρειάζονται πιο ισχυρά, αποτελεσματικά και ολοκληρωμένα εργαλεία, για την υπεράσπιση και προαγωγή των δημοσίων συμφερόντων. Αυτό όμως σημαίνει -κατ’ αρχάς- σαφήνεια προσανατολισμού και στρατηγικής επιλογής. Αλλά στη βάση χρειάζονται συνείδηση της ιστορικής στιγμής και γνώση της ιστορίας καθώς και γονιμότητα αξιών έτσι ώστε να αποκτήσουμε πιο δραστήριο παρόν, ικανό να οδηγήσει με αξιοπιστία και βεβαιότητα για ένα ανθρώπινο βιώσιμο αξιοπρεπές αύριο.
Αυτή η επιλογή προϋποθέτει ένα νέο πνεύμα συλλογικότητας, μία σαφή τοποθέτηση υπέρ της αξίας και της ανάγκης στήριξης της κοινωνίας και της συνοχής της. Αυτό πρέπει να δηλώνει καθαρά και δεσμευτικά ότι σχεδιάζουμε στρατηγικά, με προσοχή και συναίσθηση της ευθύνης, για τη δική μας γωνιά και οντότητα και δεν υλοποιούμε απλώς αποφάσεις άλλων. Εντάσσουμε την χώρα μας στο ευρωπαϊκό σύνολο αλλά προασπίζουμε ταυτόχρονα την ταυτότητά της και το δικό της μέλλον.
Η πολλαπλή και όχι η μονοδιάστατη φιλοδοξία για αληθινή ευημερία και η οικοδόμηση μια ενεργούς κοινωνίας πολιτών να αναγράφεται σαφώς ως κινητήριος δύναμη για πράξεις υλοποίησης οραμάτων τα επόμενα χρόνια. Οι πολίτες πρέπει βγούν από την ιδιώτευση, να απλώσουν, να βρούν τα τεντωμένα «χέρια» των κοινών στόχων, των δεσμών των λαών, να εξασφαλίσουν τις ισορροπίες επί του σχοινιού, να προχωρήσουν με ευθύνη στο μέλλον!
Το αριθμητικό και συγκυριακό στοίχημα της κεντροαριστεράς!
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Παρατηρώντας το εγχείρημα ενοποίησης του χώρου που ονομάζουμε «κεντροαριστερά» από τότε που εμφανίστηκε επίσημα στον ορίζοντα αλλά και πρίν, όταν ξεκίνησαν οι διεργασίες, δύσκολα μπορώ να διακρίνω αν ξεδιάλυνε βασικές αρχές και γρίφους.
Ιδέες, οργάνωση, στρατηγική : σύγχυση. Πόσο κοντά σε σύγχρονες αντιλήψεις για τους πολιτικούς θεσμούς είναι οι προσεγγίσεις όχι μόνο των υποψήφιων προέδρων αλλά και της βάσης του: θολό τοπίο. Πόσο εκπαιδευμένη πολιτικά είναι να σταθεί καθαρά απέναντι σε νοοτροπίες νεποτισμού, ικανοποίησης ατομικών επιδιώξεων, ρουσφετολογίας, παροχών και αντιπαροχών δηλ όλα αυτά που στηλιτεύουν οι προοδευτικοί πολίτες και ενοχοποιούνται για τα αδιέξοδα και όχι μόνο τα οικονομικά.
Εκτός από δύο υποψηφίους και έναν των μισών λόγων, δεν διευκρινίστηκαν τα κρίσιμα, όπως: πως θα συμπεριφερθούν στις σειρήνες της «κυβερνησιμότητας» αν η κάλπη -όπως τώρα διαφαίνεται- δεν βγάλει αυτοδυναμία ή τι πιστεύουν για τον εκλογικό νόμο κά. Και το κυριότερο ζήτημα: η ομογενοποίηση του εν δυνάμει «ενιαίου» φορέα ή των αυριανών μελών και φίλων ή των κοινοβουλευτικών, δεν φαίνεται να έχουν απασχολήσει. Έτσι τα σημερινά διακυβεύματα για ανάδειξη επικεφαλής «έγιναν» αριθμητικά και συγκυριακά. Τα ντιμπέιτ δεν ξέφυγαν του προεπιλεγμένου ρόλου από κάθε υποψήφιο και αν πάλι εξαιρέσουμε τρείς -από τους εννέα που επιχείρησαν να αναδείξουν διαφορές- εκείνο που επικράτησε ήταν αυτό που ο λαός μας αποκαλεί «σούπα». Η ουσία είναι ότι για να πάει μπροστά ο φορέας οφείλει μελλοντοστροφή της σκέψης, της νοοτροπίας, της κίνησης απαιτείται και χρώμα. Ωστόσο αν δούμε τα πράγματα ως έχουν -γυμνά από περιεχόμενα και «βαρύ» προβληματισμό- μένει ο αριθμός των συμμετεχόντων.
Αξιοπρεπής επιβίωση με ανοιχτή προοπτική είναι οι 150 χιλ. τουλάχιστον. Επομένως όσο κι αν έως τώρα πολλά και μείζονα δεν συζητήθηκαν σε βάθος, το κίνητρο για συμμετοχή είναι απλό: αυτή δημιουργεί την αφετηρία για πολιτική συγκρότηση με δυναμική και ορμή για «νέα τάξη πραγμάτων» με φιλοδοξία να επηρεάσει καθοριστικά τις εξελίξεις στην χώρα. Διαφορετικά μπορεί να πιστοποιηθεί ως ιστορικό μεταπολιτευτικό σχήμα οριακής ύπαρξης.
Αν οι αιτίες της κρίσης βρίσκονται στο ότι δεν «αλλάξαμε μυαλά» μετά την ένταξη στο ευρώ και παρκάραμε στην «καθεστωτικοποίηση» των μνημονίων, το ύστερο ΠΑΣΟΚ τιμωρήθηκε δυσανάλογα των ευθυνών του. Η «φροντίδα» μηχανισμών -να φέρνουν στην επιφάνεια σε κρίσιμες καμπές το αμαρτωλό παρελθόν τρωκτικών και τυχοδιωκτών - απαντιέται με την συμμετοχή γιατί αποδεικνύει αν, πόσο ή όχι απεγκλωβίζεται το σχήμα από τέτοια άγκιστρα και πρόσωπα. Από την οπτική αυτή η επιλογή προσώπου έχει βαρύτητα δηλ. αν παραμένει στην διαχείριση και τις ισορροπίες που καθηλώνουν ή τολμά στο παρόν την δημιουργία του μέλλοντος. Κάτι που εξαιτίας του «φορτίου» που κουβαλά ο χώρος δεν αυξάνει πολιτικά ποσοστά στην κοινωνία από γενικές ή ευχολογικές ή αποσπασματικές ή αβαθείς προτάσεις περι ανάπτυξης ή από τα απλοποιημένα: «γιατί οι άλλοι είναι καλύτεροι;». Ο βαθμός συμμετοχής είναι σημαντικός αφού όσο μεγαλύτερος είναι τόσο πιο δραστικά «μπορεί» να κόψει τον ομφάλιο λώρο με ότι σάπιο υπήρξε ή φυτοζωεί και πρωτίστως είναι το μόνο ευδιάκριτο στοίχημα που έμεινε και μπορεί να σταλεί μήνυμα δουλειάς με δύναμη απο τους απλούς ανθρώπους που προσδοκούν απο την πρωτοβουλία.
Άλλωστε η αποφασιστική κρίση είναι στους πολίτες στις επερχόμενες εκλογές. Αυτή προσδιορίζει την τελική μορφοποίηση του χώρου, την ευρύτητα, τις δυνάμεις που θα την απαρτίζουν. Τότε και από εκεί έρχεται όλη η κεντροαριστερά μπροστά στα πραγματικά νέα και μεγάλα, ιστορικά διλήμματα. Ας ελπίσουμε έως τότε να βγεί, κυρίως όμως η χώρα, από την παρακμή αλλά και το συνακόλουθο στάδιο: την επιρροή της!
Ζητείται «νέα» ανθεκτικότητα των ανθρώπινων κοινοτήτων!
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Τα στοιχεία μιλούν: από 777 εκ. υποσιτισμένους το 2015 σκαρφαλώσαμε στα 815 εκ. το 2016.
Η UNISEF εκτιμά ότι 3 εκ. παιδιά χάνουν κάθε χρόνο την ζωή τους από την αιτία αυτή, ενώ στην Ελλάδα 600 χιλ. παιδιά και έφηβοι υποσιτίζονται. Η μετακίνηση - μετανάστευση στο ένα δις το 2015 με 245 εκ. «διεθνείς» μετανάστες. Το «μίγμα» του προβλήματος ή των κινδύνων διαφοροποιείται από την εξάντληση των φυσικών πόρων, την κλιματική αλλαγή. Έτσι, μαζί με την αστάθεια ή τις συγκρούσεις ή την έλλειψη στοιχειώδους δικτύου κοινωνικής προστασίας σε μεγάλες περιοχές - περιφέρειες του πλανήτη, η ανθεκτικότητα των ανθρώπινων κοινοτήτων αναδεικνύεται σε στρατηγικό ζήτημα. Εντείνει ή όχι την μετανάστευση. Η αύξηση της επάρκειας και ασφάλειας του εφοδιασμού τροφίμων και η μετανάστευση είναι κρίσιμες μεταβλητές της εξίσωσης.
Οι επενδύσεις σε σύγχρονους τρόπους, συστήματα παραγωγής τροφίμων και αγροτικής ανάπτυξης είναι ένα από τα μεγάλα ζητούμενα του αιώνα. Οι δρόμοι μεταξύ Αφρικής και (όχι μόνο) Ευρώπης, η ειρηνική συνύπαρξη λαών, εθνών, κρατών όλο και περισσότερο περνούν από την επισιτιστική ασφάλεια. Μπορούμε, και τι, να κάνουμε καλύτερα σε μια πολύπλοκη πραγματικότητα; Ίσως, απαντώντας «προοδευτικά και αριστερά»: αν ο ανεπτυγμένος κόσμος εξασφαλίσει και παράσχει την δυνατότητα οι άνθρωποι να καλλιεργούν τα τρόφιμα στον τόπο τους. Αρκεί όμως; Προφανώς και όχι όταν η γεωργία γίνεται πιο παραγωγική και περισσότερο μηχανική. Αυτή η διαρθρωτική αλλαγή -που εξελίσσεται- μειώνει την εργασία στον τομέα της γεωργίας. Ήδη στην Ευρώπη άνθρωποι που είχαν εισόδημα από την γεωργία μετακόμισαν στην βιομηχανία, τις υπηρεσίες και σε άλλες περιοχές της οικονομίας. Επομένως οι μετασχηματισμοί καθιστούν πιο δύσκολη την εξίσωση.
Βλέποντας πιο ολιστικά τις εξελίξεις δηλ. τις φυσικές ή οικονομικές κρίσεις ή καταστροφές και τον ευρύτερο «κλονισμό» των οικοσυστημάτων, αντιλαμβανόμαστε ότι τα εμπόδια για ανάκαμψη και αναπήδηση ενιαίων λύσεων μεγέθους είναι αρκετά. Η μία πτυχή της εξίσωσης εξαρτάται από την εισαγωγή και διάχυση, την πρόσβαση στις νέες τεχνολογίες, την καινοτομία πχ στην ύπαρξη, ποιότητα, καταλληλότητα συστημάτων άρδευσης και ύδρευσης, την εξεύρεση και χρήση δηλαδή σπάνιων πόρων για αρκετές περιοχές με υψηλή παραγωγικότητα. Η δεύτερη σχετίζεται με την απώλεια του 1/3 του παραγόμενου φαγητού σήμερα. Αν μειώσουμε τις ποσότητες που χάνονται από κακό προγραμματισμό ή απερίσκεπτες καταναλωτικές συνήθειες μπορούμε να αυξήσουμε την διαθεσιμότητα τροφίμων για να βγούν άνθρωποι από την ανέχεια.
Ωστόσο η επιστημονική έρευνα, και συνακόλουθα οι πολιτικές, υπολείπονται της κλίμακας των μειζόνων κινδύνων για τις σύγχρονες κοινότητες. Ειδικά σε χώρες, όπως η δική μας, ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης -που δεν προκύπτει από «συνέδρια» από τα πάνω αλλά ως επιστέγασμα παραγωγικών δράσεων και πρωτοβουλιών ή σοβαρών διαδικασιών και δομών δημοκρατικού περιφερειακού και εθνικού προγραμματισμού- χρειάζεται δουλειά για να επιτύχει πολλούς στόχους. Να μειώσουμε τις ανισότητες, να ζωντανέψουμε την ύπαιθρο, να συμβάλλουμε εδώ ή στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια προσπάθεια ενάντια στον υποσιτισμό.
Σχέδιο για μοντέλο χρήσης των πόρων που διαθέτουμε: γή, κλίμα, νερό, για βιώσιμη και οικολογική γεωργική, κτηνοτροφική και αγροτική παραγωγή ακούμε ευχολογικά.Κυρίως χωρίς διατύπωση συγκεκριμένων στόχων είτε απο τηην κυβέρνηση είτε απο περιφερειάρχες στις πρόσφατες «αναπτυξιακές» συνευρέσεις. Καλές οι υποδομές από τα ΕΣΠΑ ως δρόμοι για νέα παραγωγή και προϊόντα δηλ. για τις «ορφανές» δημιουργίες νέων ανθρώπων και παραγωγών αρκεί να υπάρχουν φιλικές δημόσιες πολιτικές. Διαφορετικά -όπως διδάσκει και η εμπειρία των Ολυμπιακών- μεταφέρουν μόνο «φιέστες», φθείρουν την όποια ανθεκτικότητα έχει η κοινωνία. Οι προκλητικές πολιτικές νοοτροπίες ή φεουδαρχικές συμπεριφορές σήμερα είναι εχθρικές για το αύριο, όπως και καθετί αρνητικό ή επιδερμικό!
Αναζητώντας τον συνδικαλισμό του 21ου αιώνα !
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Από τον 19ο αιώνα, που τα συνδικάτα ήρθαν στο προσκήνιο χωρίς θεσμική και δικαιϊκή κατοχύρωση, αντιμετωπίζονταν και αντιμετωπίζονται με καχυποψία. Σήμερα με το "τέλος" της πλήρους απασχόλησης και την "ατελείωτη" λιτότητα αμφισβητούνται πολλαπλώς. Το Κράτος, οι κυβερνήσεις, τα κόμματα -όλου σχεδόν του φάσματος- που μεταπολεμικά τα νομιμοποίησαν και τα αναγνώρισαν ως θεσμούς δηλαδή με καθολικά χαρακτηριστικά έκφρασης κοινωνικών συμφερόντων ή "κοινωνικούς εταίρους", τώρα τα θεωρούν "ομάδα πίεσης" ή "περιθωριακούς" φορείς, εμπόδιο για το "γενικό καλό και το "πρόταγμα" της εποχής.
Η πορεία από προ-καπιταλιστικές, καπιταλιστικές συνθήκες, κρίσεις, διατρέχεται με δομικά στοιχεία, ιστορικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, συγκρούσεις, ρευμάτων σκέψης και πολιτικές εξελίξεις. Μπορεί η πυκνότητα, δηλαδή οι εγγεγραμμένοι στα συνδικάτα, να είναι χαμηλή ή υψηλή και αδρανής, η δημοφιλία στο ναδίρ, ωστόσο αν φύγουν από τις παραλυτικές ή διαλυτικές ισορροπίες-που στην χώρα μας σε πολλές των περιπτώσεων υπηρετούν εκλογικούς προσωπικούς μηχανισμούς στο εσωτερικό τους ή το χειρότερο κομματικούς ή άλλες εξαρτήσεις- μπορούν και επιβάλλεται να σταθούν με ευθύτητα στις προκλήσεις. Να αντιμετωπίσουν την εκτεταμένη διαβρωτική διείσδυση στο παρόν και το μέλλον της εργασίας.
Το ζήτημα είναι η καθαρή και ισχυρή ριζοσπαστικοποίηση: με αλληλεγγύη, συντονισμό και συνεργασία σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, οι αρμοί ενότητας και δράσης με το σύνολο των λαϊκών- κοινωνικών στρωμάτων που χτυπά αλύπητα η κρίση και οι διαχειριστικές πολιτικές και όχι απλά συγκυριακή σύμπτωση σε κάποιες μορφές δράσης. Με μονοθεματικό και κατακερματισμένο κλαδικό συνδικαλισμό "πάμε" στην προσυντεχνιακή περίοδο.
Η παγκοσμιοποίηση εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες εκκολάπτει και οδηγεί την μεταβολή στις εργασιακές σχέσεις, "ανασυνθέτει την εργατική τάξη" περιπλέκοντας τις κοινωνικές συνθήκες. Άλλωστε το ίδιο συνέβη τις δεκαετίες του 20ου αιώνα όπου ολοκληρώθηκαν διεργασίες με αφετηρία τον 19ο σε συνδυασμό και με ευρύτερες ανακατατάξεις στον κόσμο. Η ανακοπή της ταπείνωσης της εργασίας, της διαίρεσης σε επαγγελματίες, μεσαία στρώματα, της διάσπασης στην διάχυση γνώσης από γενιά σε γενιά, της διάλυσης των σχέσεων στις εργασιακές δομές, της εμπιστοσύνης, είναι επείγουσα.
Τώρα και πριν την μαζική εισαγωγή των νέων τεχνολογιών στην παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών, δηλαδή στην νέα ιστορική μεταμόρφωση του 21ου αιώνα και την ολική αλλαγή της υφής της εργασίας -που ίσως να σημάνει και την πραγμάτωση της "προφητείας" για το τέλος των δικαιωμάτων της εργασίας, η επαναφορά των συνδικάτων είναι ζωτική υπόθεση. Αυτό προϋποθέτει ανάλυση σε βάθος, επεξεργασία θέσεων, νέα πλατφόρμα διεκδικητικού πλαισίου και στρατηγικής. Κυρίως όμως άνοιγμα στην σκέψη, τις ιδέες, τον διάλογο με τους εργαζόμενους και την κοινωνία.
Ποιά όμως συνδικάτα; με το παλιό κέλυφος; Προφανώς η νέα μορφοποίηση της εργασίας και της εργατικής τάξης παραπέμπει στην δημιουργία νέων υποκειμένων δηλαδή και την δομική αλλαγή του συνδικαλισμού. Πολιτικό και αξιακό είναι πρωτίστως το επίμαχο του 21ου αιώνα για να συμπυκνωθεί σε συλλογικό λόγο, οργάνωση, δράση, να γίνει ορατή, ισχυρή η θέση του συνδικάτου. Στο έδαφος αυτό πρέπει να τεθεί και να επανεξεταστεί η σημερινή καταστατική δομή και ιεράρχηση δηλαδή τα "φίλτρα" αντιπροσώπευσης για να κλείσουμε -όσο είναι δυνατό- την εισχώρηση εργοδοτικών ή άλλων αλλότριων επιδιώξεων. Ίσως είναι στιγμή να δούμε την εκλογή στην ηγεσία των δευτεροβάθμιων και τριτοβάθμιων οργανώσεων όπως το ΔΣ του Πρωτοβάθμιων, απευθείας από τους εργαζόμενους. Φθάνει με τα συνέδρια άνευ νοήματος, με ξύλινη γλώσσα, εκλογικά και υπόγεια "μαχαιρώματα" κάθε είδους συσχετισμών. Όσο πιο γρήγορα και μακριά από τον κρατισμό του ύστερου καπιταλισμού και τον αγοραίο νεοφιλελευθερισμό σε ένα νέο άλμα αυτονομίας, τόσο καλύτερα για την αναζωογόνηση του συνδικαλισμού.
Το διακύβευμα είναι μεγάλο για τον πολιτισμό και το αύριο των ανθρώπινων κοινωνιών και όχι απλά επιμέρους συμφερόντων. Η αμυντική στάση, το παρκάρισμα στην καταγγελιολογία και την μοιρολατρεία, κράτησε αρκετά. Χρειάζεται δουλειά για να επανασυνδεθεί ο εργαζόμενος με την τύχη του συνδικάτου και όχι μόνο με της επιχείρησης ή του φορέα εργασίας. Όλα αυτά κι άλλα περισσότερο σημαντικά έχουν έναν παρανομαστή: ανάπτυξη γνώσης, συνείδησης, ουσιαστικής συμμετοχής. Προϋποθέτουν άμεσες λειτουργίες, ανοιχτά μυαλά, ιδεο-παραγωγή και όχι μηχανισμούς ή κλειδωμένη "φαντασία για έφοδο στον παράδεισο" με καρφωμένα τα πόδια στο πάτωμα!
Η άνοδος των ρομπότ στην παραγωγή και την αγορά εργασίας!
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Από το χωριό Έντζμοντ στην Μ. Βρετανία όπου έχει τεθεί σε εφαρμογή το πρώτο πειραματικό αυτοματοποιημένο αγρόκτημα μέχρι την Γερμανία, τις ΗΠΑ ή την Ιαπωνία τα ρομπότ "διεκδικούν" μερίδιο της παραγωγής, της αγοράς εργασίας, των κερδών. Η ανησυχία, οι έρευνες και οι συζητήσεις για το «επικείμενο» κύμα τεχνολογικής ανεργίας είναι κυρίαρχα στοιχεία σε χώρες και κοινωνίες που κοιτάνε το μέλλον.
Ήδη τα λαϊκά αφηγήματα για την τύχη των αγροτών ή εργαζομένων πχ στην μεταποίηση (τομέα που η αυτοματοποίηση προχωρά με ταχύτητα) να προσπαθούν να μαντέψουν αν θάναι χαλαροί στα καφενεία ή με πολύ ελεύθερο χρόνο ή ειδικοί στην ρομποτική ή άνεργοι.
Οι έρευνες δείχνουν ότι τα βιομηχανικά ρομπότ έχουν ήδη προκαλέσει σοβαρές απώλειες εργασίας και κερδών στις ΗΠΑ. Αντίθετα στην αγορά εργασίας της Γερμανίας, όπου έχουμε πολύ περισσότερα ρομπότ από τις ΗΠΑ, δεν έχουμε την ίδια αρνητική επίδραση στη συνολική απασχόληση.Άλλες εκτιμήσεις θέλουν δραματικές τις επιπτώσεις για το πόσα επαγγέλματα κινδυνεύουν να αυτοματοποιηθούν αλλά η συστηματική ανάλυση δείχνει ότι αυτός ο αντίκτυπος είναι διφορούμενος θεωρητικά. Τα ρομπότ υποκαθιστούν άμεσα τους εργαζόμενους όταν διατηρούν την παραγωγή και τις τιμές σταθερές, αλλά οι μειώσεις κόστους που προκύπτουν επίσης αυξάνουν τη ζήτηση προϊόντων και εργασίας. Επιπλέον, οι εργαζόμενοι μπορούν να απορροφηθούν από διαφορετικούς κλάδους και να ειδικευτούν σε νέα και συμπληρωματικά καθήκοντα.
Τα ρομπότ είναι πραγματικότητα αφού η χρήση τους έχει τετραπλασιαστεί: 7,6 ρομπότ ανά χίλιους εργαζομένους στην Γερμανία, με 2,7 και 1,6 στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ αντίστοιχα. Η "παγκόσμια κατάταξη ρομποτικών" απαριθμεί οκτώ ιαπωνικές επιχειρήσεις μεταξύ των δέκα μεγαλύτερων παραγωγών στον κόσμο. Τα υπόλοιπα έχουν παραγωγή κυρίως στη Γερμανία.
Από τον αριθμό των ρομπότ που έχουν εγκατασταθεί σε 25 βιομηχανίες και 50 χώρες κατά την περίοδο από το 1994 έως το 2014, διαπιστώνεται ότι: στην Γερμανία υπάρχει η μεγαλύτερη αύξηση στους διάφορους κλάδους της αυτοκινητοβιομηχανίας. Εδώ, 60-100 επιπλέον ρομπότ εγκαταστάθηκαν ανά χίλιους εργαζομένους το 2014 σε σύγκριση με το 1994.Υπολογίζεται ότι ένα ρομπότ αντικαθιστά δύο εργασίες κατασκευής (Γερμανία) κατά μέσο όρο. Αυτό σημαίνει ότι κατά τη διάρκεια της περιόδου 1994-2014 καταστράφηκαν από ρομπότ περίπου 275.000 θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης. Όμως, αυτές οι σημαντικές απώλειες αντισταθμίζονται πλήρως από τα κέρδη εργασίας εκτός της μεταποίησης. Με άλλα λόγια, τα ρομπότ έχουν αλλάξει έντονα τη σύνθεση της απασχόλησης οδηγώντας την πτώση των εργοστασιακών εργασιών.
Τα ρομπότ ήταν υπεύθυνα για σχεδόν το 23% αυτής της πτώσης. Ωστόσο, μέχρι στιγμής δεν έχουν γίνει σημαντικοί δολοφόνοι όταν πρόκειται για τον συνολικό αριθμό θέσεων απασχόλησης στη γερμανική οικονομία.
Τα ρομπότ αυξάνουν τη μέση παραγωγικότητα και τη συνολική καθαρή παραγωγή του μισθολογικού κόστους, αλλά όχι τους μέσους μισθούς. Με άλλα λόγια έχουν συμβάλει στην πτώση του μεριδίου του εργατικού εισοδήματος. Για τους υψηλά ειδικευμένους εργαζόμενους τα ρομπότ είναι φίλοι στην αγορά εργασίας. Όμως, για το μεγαλύτερο μέρος των χαμηλά και μεσαίων ειδικευμένων εργαζομένων, η σχέση είναι πιο δύσκολη.Το συμπέρασμα προς το παρόν είναι ότι τα ρομπότ προκαλούν αξιοσημείωτες διανομές αλλά όχι επικίνδυνα απειλητικές. Σε σύγκριση με τις ΗΠΑ, φαίνεται ότι η αντίδραση της γερμανικής αγοράς εργασίας ήταν πιο ισορροπημένη στην άνοδο των ρομπότ όπως στο πρόσφατο παρελθόν και με το "σοκ της Κίνας" δηλ. αντιμετωπίστηκε με έγκαιρο προγραμματισμό και ανασχεδιασμό της κατεύθυνσης ανάπτυξης του ανθρώπινου δυναμικού!
Ασφαλιστικό: "Άλυτη" εξίσωση ή "πολιτικός κομπογιανιτισμός";
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Μπορεί πολλές φορές έως τώρα κυβερνήσεις να "αφόπλισαν" την "ωρολογιακή βόμβα" του ασφαλιστικού, άλλοι να έκαναν καριέρες και αρκετοί να έγιναν "ειδικοί" με το αζημίωτο αλλά η έκρηξη είναι πιθανή.
Σε μια οικονομία με γιγάντωση του δημόσιου χρέους, με καταθέσεις στις τράπεζες 120 δις δηλ. όσα και τα κόκκινα δάνεια, και υποδιπλάσια των συνολικών, με υψηλή ανεργία και με αρνητικές προβλέψεις για το δημογραφικό πως μπορεί η χώρα να πορευτεί με κοινωνική ασφάλεια στο μέλλον; Ακόμη κι άν υπήρχε πλήρης απασχόληση η αναλογία εργαζομένων (δηλ. 4,7 εκ. εργαζόμενοι) πρός συνταξιούχους θα ήταν στο 1,7 περίπου δηλ. και πάλι ανεπαρκής. Εάν συνεχιστεί η μείωση των συντάξεων και περικοπούν όλες οι συντάξεις πάνω από 1.000 ευρώ το "όφελος" εκτιμάται στα 800 εκ. Είναι προφανές ότι η εξίσωση δεν λύνεται εκτός κι άν "καταργηθούν" δηλ. πάμε στον πάτο: την εθνική σύνταξη. Κάτι όμως που πέρα από το ανέφικτο -αφού είναι βέβαιος ο κοινωνικός ξεσηκωμός ακόμη και με την μέθοδο διολίσθησης με δεδομένο ότι έχουν ήδη διαρραγεί τα τείχη κοινωνικών αντοχών και ανοχών- η απώλεια σε φορολογικά έσοδα και η βουτιά στην κατανάλωση είναι η άλλη πόρτα που ανοίγει και οδηγεί στο ίδιο αδιέξοδο.
Ωστόσο το ζήτημα των συνταξιοδοτικών δαπανών είναι και ευρωπαϊκό αφού από την Γερμανία, Ιταλία, Φινλανδία έως την Βουλγαρία και την Πορτογαλία διαπιστώνεται έντονο εξαιτίας της γήρανσης. Οι "αριστερές" και δεξιές εφορμήσεις έχουν προσγειώσει στα πιο χαμηλά ευρωπαϊκά βαρομετρικά τις συντάξεις. Και πλέον οι πάνω από 2.000 είναι κάποιες εκατοντάδες παρά τα όσα "κυκλοφορούν" από κάποιους "νέο-αντιλαϊκιστές" λαϊκιστές.
Επειδή οι συνθήκες διαβίωσης των συνταξιούχων όλο και χειροτερεύουν είναι καιρός να βγούμε από τις "σοφιστείες" τις μυθοπλασίες ή το ανάθεμα διαρκώς στο παρελθόν. Το τελευταίο είναι χρήσιμο στην κατεύθυνση της ψήφου και με ότι αναλογεί σε όσους κυβέρνησαν. Όπως και τα περί "ευκαιριών" αν υλοποιούνταν ή Α ή Β "σωτήρια" πρόταση γιατί όλες δεν προέβλεψαν τα δεδομένα της κρίσης (πτώση ΑΕΠ, ανεργία κα). Και το πιο αποκαλυπτικό; εδώ και οκτώ χρόνια υλοποιήθηκαν και μάλιστα πιο σκληρά. Αποτέλεσμα ανακύκλωση του αδιεξόδου με εξαθλίωση.
Αν το πρόβλημα δεν αντιμετωπιστεί στην πραγματική του διάσταση: την πολιτικοοικονομική και κοινωνική και περιορίζεται στην δημοσιονομική όποιους αλγόριθμους να εφεύρουμε στα ίδια θα στρουθοκαμηλίζουμε. Η αναγκαιότητα να φύγουμε από τα έως τώρα "κοκτέιλ" πολιτικών και προτάσεων είναι αδήριτη. Να έρθει το ασφαλιστικό στην θέση που δικαιούται και αξίζει για την ζωή και συνεισφορά γενεών. Τούτο σημαίνει σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο εάν δεν υπάρξει "ταμείο, μηχανισμός" εγγύησης και ανακεφαλαιοποίησης, αντίστοιχος με των τραπεζών, όπου νέοι πόροι -πέρα από τους παραδοσιακούς της εργασίας- προερχόμενοι από την νέα παραγωγικότητα της αναδυόμενης φηφιακής οικονομίας πρέπει να οδηγήσουν στην εξισορρόπηση σε ευρωπαϊκό επίπεδο και την σταθεροποίηση σε εθνικό.
Ειδικά για την χώρα μας τόσο η απομείωση και αναδιάρθρωση του χρέους όσο και οι επενδύσεις όταν αξιοποιούν δημόσιο πλούτο (ενέργεια κλπ) πρέπει να έχουν σαφείς ρήτρες υπέρ της κοινωνικής ασφάλισης. Προτάσεις από τα συνδικάτα και επιστήμονες υπάρχουν αλλά χρειάζεται εκτός από την περιπτωσιολογία να σταθούμε πιο συνολικά, στρατηγικά και να συνδυάσουμε τις λύσεις του παρόντος με το μέλλον γιατί στο ασφαλιστικό ή σπάμε τον κύκλο μια "καλή λύση" του σήμερα να παραμένει το "μεγάλο" και πάλι "πρόβλημα" του αύριο ή χάνουμε και το αύριο!
Το μέλλον της εργασίας και των μισθών στην ψηφιακή οικονομία!
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Η εξέλιξη προς την ψηφιακή οικονομία έχει και επιπτώσεις στην εργασία. Ένα νέο ζήτημα που ακόμη δεν έχει την εκτεταμένη διερεύνηση που απαιτείται.
Οι μακροοικονομικές πτυχές όπως η περιφερειακή επίδραση στην ζήτηση εργασίας, την σταθερότητα της ή την κατανάλωση, η διάσταση του φύλου στην ψηφιοποίηση και η αντιμετώπιση της εισαγωγής των νέων τεχνολογιών, είναι τα κρίσιμα που προβάλλουν πλέον για εργαζόμενους, συνδικάτα, κοινωνικούς εταίρους.
Ήδη οι διαφορές των μισθών μεταξύ των κρατών μελών αποτελούν τη βασική πηγή ανισότητας στην Ευρωπαϊκή Ένωση μεταξύ δυτικής και ανατολικής ή βορειο-κεντρικής και νότιας. Ωστόσο οι ανισότητες δεν φαίνεται να αντιστοιχούν στις διαφορές στα επίπεδα παραγωγικότητας. Παράδειγμα η προστιθέμενη αξία που παράγεται από μια μονάδα κόστους εργασίας στον τομέα της μεταποίησης είναι πολύ μεγαλύτερη στις ανατολικοευρωπαϊκές χώρες από ότι στην Γερμανία. Στο έδαφος αυτό εάν προστεθεί, στο άμεσο μέλλον, και ψηφιακό χάσμα ή μεγάλες διαφορές στις δεξιότητες των εργαζομένων, την χρησιμοποιούμενη τεχνολογία, την αποτελεσματικότητα των διοικητικών στελεχών, την ποιότητα υποδομών κά, τα πράγματα μπορούν να γίνουν πιο αγεφύρωτα στο πεδίο παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας. Κάτι που μπορεί να αυξήσει την πόλωση και να υπονομεύσει ακόμη πιο πολύ την συνοχή της ΕΕ προοπτικά.
Προφανώς και η κρίση και η στάση στα εργασιακά δικαιώματα δεν είναι αποσυνδεδεμένη από το αύριο της ψηφιακής παραγωγής υπηρεσιών και προϊόντων. Αντίθετα αντικατοπτρίζει την μάχη για το τις εργασιακές σχέσεις, τους μισθούς, την κοινωνική ασφάλιση. Μπορεί από την Γερμανία έως την Σουηδία ή από την Μολδαβία μέχρι την Νότιο Κορέα κυβερνήσεις, εργοδότες και συνδικάτα μέσα από την ποικιλομορφία των εθνικών και κλαδικών υποθέσεων να προσπαθούν να δημιουργήσουν το νέο εργασιακό, μισθολογικό, κοινωνικό τοπίο αλλά εδώ "δεκάρικοι" και κατά "παραγγελία" δάκρυ. ΝΔ και δυστυχώς και ορισμένοι υποψήφιοι "ηγέτες" της συμπαράταξης κάνουν "πολιτική μπουγάδα" την περιστροφή - και του ήλιου, του τροχού της τύχης ή της ρόδας του λούνα πάρκ που δεν γύρισε στο Σύνταγμα- με τις ηλεκτρονικές πλατφόρμες και "επενδυτές" που "τρομάζουν". Η αναδυόμενη νέα οικονομία έχει προς το παρόν επιπρόσθετους οδηγούς - κλειδιά για το μέλλον της εργασίας: τις εμπορικές και επενδυτικές συμφωνίες.
Επομένως και ανεξάρτητα από το τι αντιλαμβάνεται ή όχι και τι επιδιώκει η κυβέρνηση - και κάθε που για να συντηρηθεί θέλει ναφθαλίνη παρελθόντος- οφείλουμε ως κοινωνία να απαιτούμε διαφάνεια και έλεγχο σε κάθε συμφωνία, να διευρύνουμε τους όρους, να μην παρασυρθούμε από την ύστερη και ξεπεσμένη νεοφιλεύθερη φιλολογία. Χρειάζεται περίσκεψη και βάθος για να πορευτούμε στην πολυπλοκότητα των προκλήσεων, με αλυσίδα αξίας και όχι απαξίας. Κυρίως μακριά από τους μύθους για "μπούμ επενδύσεων ή απο-επενδύσεων" δηλ. φθηνές παραστάσεις μικροδιπολισμού. Γιατί άλλο πραγματικοί επενδυτές που θέλουν καθαρούς κανόνες και σχέσεις, που βλέπουν το μέλλον -που δεν περνά από καζίνα στην παραλιακή- και άλλο αετονύχηδες που πάντα προτιμούν την σύγχυση, τα αδιευκρίνιστα συμφωνιών, τα υπόγεια, το τζόγο για γρήγορο και υψηλό κέρδος αδιαφορώντας για το γενικό όφελος και την πρόοδο!
Γιατί η αξιοπρέπεια της εργασίας, ο πολιτισμός της χώρας -που βέβαια οι δεξιοί της "τσιμεντοποίησης" της ζωής μας σαρκάζουν- είναι σημαντικά και πολύτιμα κεφάλαια, εφόδια, διακυβεύματα για να αφήνονται στην τύχη ή στον ρηχό σχεδιασμό και πρωτίστως άλλων.
Ομιλία Α.Νταλιάνη για την παγκόσμια μέρα καρδιάς
"Η καρδιά και τα αγγεία μας αξίζουν το σεβασμό μας"
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Καρδιάς ο Αγραφιώτης καρδιολόγος του Νοσοκομείου Αλεξάνδρα κ.Αργύριος Νταλιάνης μας στέλνει μερικές σκέψεις που αφορούν την πρόληψη των καρδιαγγειακών παθήσεων και απευθύνθηκαν στους αθλητές, διοργανωτές, θεατές και όλους τους συμμετέχοντες στην αθλητική εκδήλωση PLAY FOR YOUR HEART που διοργανώθηκε από την ομάδα νέων του Connect ΑΘΗΝΑ και της ΑμΚΕ ΙΑΣΙΣ σε συνεργασία με την Ελληνική Καρδιολογική Εταιρεία.
"Η σημερινή ημέρα, η 29η Σεπτεμβρίου, όπως κάθε χρόνο, είναι αφιερωμένη στην καρδιά μας. Η Παγκόσμια Ημέρα Καρδιάς θεσπίστηκε από την Παγκόσμια Ομοσπονδία Καρδιολογίας με την υποστήριξη του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας με στόχο την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση όλων μας σχετικά με την πρόληψη των καρδιαγγειακών παθήσεων και πιο συγκεκριμένα του οξέος εμφράγματος του μυοκαρδίου και του αγγειακού εγκεφαλικού επεισοδίου.
Σήμερα, η καρδιαγγειακή νόσος είναι η πρώτη αιτία θανάτου παγκοσμίως. Υπολογίζεται ότι 17,5 εκατομμύρια ανθρώπων χάνουν τη ζωή τους από έμφραγμα μυοκαρδίου ή αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο κάθε χρόνο όταν μόλις 8,2 εκατομμύρια των θανάτων οφείλονται σε καρκίνο, 4 εκατομμύρια σε αναπνευστικά νοσήματα και 1,5 εκατομμύριο σε σακχαρώδη διαβήτη. Συνολικά, το 1/3 των θανάτων ετησίως οφείλονται σε καρδιαγγειακά νοσήματα ενώ η μεγαλύτερη επίπτωση παρατηρείται κυρίως σε χώρες μικρού και μεσαίου εισοδήματος. Υπολογίζεται ότι μέχρι το 2030 ο αριθμός των θανάτων από καρδιαγγειακές νόσους θα αυξηθεί σε >23 εκατομμύρια/έτος. Στόχος του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας η μείωση κατά τουλάχιστον 25% παθήσεων που δεν οφείλονται σε λοιμώξεις (non-communicable diseases) και ανάμεσά τους οι καρδιαγγειακές παθήσεις μέχρι το 2025. Ο στόχος αυτός αν και αρκετά φιλόδοξος μπορεί να είναι εφικτός αν επενδύσουμε περισσότερο στην πρόληψη.
Είναι βέβαιο ότι πολλοί από τους θανάτους που οφείλονται σε καρδιαγγειακά νοσήματα θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί με μια απλή τροποποίηση συγκεκριμένων παραγόντων κινδύνου:
1. Αποφυγή/διακοπή καπνίσματος, ακόμα και παθητικού
2. Έλεγχος σωματικού βάρους/Καταπολέμηση της παχυσαρκίας από την παιδική ηλικία
3. Υγιεινή διατροφή(κατά προτίμηση μεσογειακή δίαιτα) και δραστική μείωση της χοληστερόλης
4. Συχνός έλεγχος της αρτηριακής πίεσης από την παιδική ηλικία
5. Αερόβια άσκηση (γρήγορο περπάτημα, τρέξιμο, κολύμβηση ή ποδηλασία) τουλάχιστον 30 λεπτά για 5 φορές την εβδομάδα για τους ενήλικες και 60 λεπτά κάθε μέρα για παιδιά και εφήβους 5-17 ετών
Δυστυχώς οι στατιστικές στο τομέα της πρόληψης είναι ιδιαίτερα ανησυχητικές στην πατρίδα μας. Σύμφωνα με στοιχεία του 2010, το 40% του πληθυσμού της πατρίδας μας είναι ενεργοί καπνιστές όταν στην Ινδία το αντίστοιχο ποσοστό είναι 15%. Από έρευνα που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Forbes το 2007, η πατρίδα μας ήταν 16η στη σχετική λίστα με τους πιο παχύσαρκους ανθρώπους παγκοσμίως, με ένα ποσοστό 65,5% του πληθυσμού μας να είναι υπέρβαροι. Σε έρευνα τέλος που διεξήχθη στις 28 χώρες της Ευρωπαικής Ένωσης το 2013 σχετικά με την αερόβια γυμναστική, η πατρίδα μας ήταν η 6η χειρότερη με ένα ποσοστό ερωτηθέντων που έφθανε το 59% να δηλώνουν ότι δεν αθλούνται ποτέ, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό ιδιαίτερα μεταξύ των γυναικών είναι ακόμα πιο απογοητευτικό.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Καρδιάς, η Ελληνική Καρδιολογική Εταιρεία πήρε την πρωτοβουλία να μας ευαισθητοποιήσει ΟΛΟΥΣ μας με διάφορες εκδηλώσεις όπως και την ενεργό της παρουσία στην αθλητική εκδήλωση PLAY FOR YOUR HEART που διοργανώνεται σήμερα στο ανοιχτό γήπεδο στίβου της Γκράβας. Συμμετέχει επίσης από σήμερα το πρωί σε εκδηλώσεις ενημέρωσης του κοινού με εθελοντές γιατρούς και νοσηλευτές στο THE MALL ATHENS και στο GOLDEN HALL ενώ έχει οργανώσει τη φωταγώγηση του κτιρίου της ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΑΘΗΝΩΝ στην οδό Πανεπιστημίου απόψε το βράδυ. Την ίδια ώρα που η φωταγωγημένη ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΑΘΗΝΩΝ θα στέλνει το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Καρδιάς σε όλους τους Έλληνες, άλλα εμβληματικά κτίρια και μνημεία της παγκόσμιας κληρονομιάς ανά τον κόσμο θα στέλνουν το ίδιο μήνυμα σε όλους τους πολίτες του πλανήτη μας. Το TABLE MOUNTAIN στο Cape Town της Νοτίου Αφρικής, το JET D’ EAU στη Γενεύη της Ελβετίας, το AUCKLAND SKY TOWER στη Νέα Ζηλανδία, η ΜΕΓΑΛΗ ΠΥΡΑΜΙΔΑ ΤΗΣ ΓΚΙΖΑΣ στην Αίγυπτο, το κτίριο ANGEL DE LA REFORMA στην πόλη του Μεξικό είναι μερικά από τα ξεχωριστά σημεία ανά τον κόσμο που απόψε θα στέλνουν το φως της καρδιάς μας σε όλες τις καρδιές που χτυπούν στις 6 ηπείρους της ΓΗΣ.
Το φως αυτό έχει μία και μοναδική αποστολή. Να μας θυμίσει ότι η καρδιά και τα αγγεία μας αξίζουν το σεβασμό μας…είναι το ίδιο πολύτιμα με το φυσικό φως της ημέρας που αναδεικνύει καθημερινά την ομορφιά της κτίσης…είναι το ίδιο πολύτιμα με το τεχνητό φως που μέσα στη νύχτα διαλύει το σκοτάδι και αναδεικνύει την ομορφιά της ανθρώπινης δημιουργίας, την ομορφιά όλων αυτών των υπέροχων μνημείων του παγκόσμιου πολιτισμού για τα οποία πολλές καρδιές μόχθησαν για να τα δημιουργήσουν και πολλές άλλες καρδιές σκίρτησαν για να τα θαυμάσουν…"
Περισσότερα...
Άγραφα:Εικόνες ντροπής στο γήπεδο Ραπτοπούλου(Φώτο)
Μάρτυρες ενός απαράδεκτου και άκρως επικίνδυνου αγωνιστικού χώρου έγιναν παίχτες και φίλαθλοι στο πιο ακριτικό γήπεδο της Ευρυτανίας .Αυτό της Δόξας Ραπτοπούλου στα Άγραφα.
"Γήπεδο" πνιγμένο στα χόρτα
Σύμφωνα με καταγγελίες απο φιλάθλους της περιοχής στο "VimaPoliti.gr" χθες κατά την πρώτη αγωνιστική του προημιτελικού αγώνα κυπέλλου της ΕΠΣ Ευρυτανίας ,μεταξύ της τοπικής ομάδας της Δόξας Ραπτοπούλου και του Αίολου ,το μεγαλύτερο μέρος του γηπέδου ήταν σε χάλια κατάσταση με τα χόρτα ,κυριολεκτικά ,να το έχουν πνίξει. Η τραγική αυτή εικόνα κατέστησε το γήπεδο επικίνδυνο για την σωματική ακεραιότητα ποδοσφαιριστών και φιλάθλων αφού ο αγώνας πραγματοποιήθηκε κανονικά.
Μετά τις παρεμβάσεις της δημοτικής αρχής ..τι;
Η Δημοτική αρχή Aγράφων απο πέρυσι διέθεσε σχεδόν 8,500 ευρώ για να αλλάξει την εικόνα του γηπέδου ,όπου πραγματοποιήθηκαν εργασίες κατασκευής σιδηρών γαλβανισμένων κιγκλιδωμάτων κατά μήκος των κερκίδων , διάστρωση και γραμμογράφηση του αγωνιστικού χώρου ,εργασίες σκυροδέματος ,τοποθέτηση υδρορροών κτιρίου αποδυτηρίων κ.λ.π
Εν τούτοις ερωτήματα γεννά η τωρινή κατάσταση του γηπέδου με κάποιους να μην κάνουν σωστά την δουλειά τους.Άραγε πόσο δύσκολο είναι να απασχολήσει η δημοτική αρχή 2 ανθρώπους από την υπηρεσία της καθαριότητας μόνο για το γήπεδο και για μόνο λίγες ώρες?Άραγε πόσο θα στοίχιζε και για την διοίκηση της ομάδας ένας απλός καθαρισμός του γηπέδου?Άραγε σε ποιον αρέσει αυτή η ντροπιαστική εικόνα?
Ραπτόπουλο-Αίολος 0-3
Ως προ το αγωνιστικό κομμάτι ,με τους ποδοσφαιριστές των δύο ομάδων να είναι άξιοι συγχαρητηρίων που πάλεψαν επι 90 λεπτά σε σε έναν ακατάλληλο αγωνιστικό χώρο,ο Αίολος πέρασε εύκολα από το Ραπτόπουλο επικρατώντας με 0-3, σε έναν ακατάλληλο αγωνιστικό χώρο
Η περσινή εικόνα του γηπέδου μετα τις εργασίες του δήμου-Xαρακτηριστική η εικόνα του eyrytaniasport (κάτω)
Κυκλώνες και κλιματική αλλαγή!
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Μπορεί οι "πολιτικοί κυκλώνες" να εκτοπίζουν γρήγορα από τη δημοσιότητα την αγωνία για την εκδήλωση των φυσικών, ωστόσο η επιστημονική κοινότητα εργάζεται για να προβάλλει στοιχεία-ενδείξεις σε συνθήκες κλιματικής αλλαγής.
Άλλωστε οι "πολιτικοί τυφώνες" σε μια ΕΕ που η νέο-φιλελευθεροποίηση έγινε σύντομα αλλά με διαφορετικές ταχύτητες -έτσι επικαλύφθηκε το πνεύμα συνεργασίας και αλληλεγγύης- χάνουν την ισχύ τους αφού κλονίζονται τα ήδη διαιρεμένα κέντρα ροής τους. Η κερδισμένη γερμανική αστική τάξη και βιομηχανία δεν έχει πλέον το χρόνο για τα άλλα ευρωπαϊκά αφού αναζητεί τώρα την συστημική ενσωμάτωση του νέου μετεκλογικού τοπίου για συνέχεια και σταθερότητα της πορείας της. Βέβαια ίσως να γνωρίσουμε ως χώρα την αποκάλυψη του πραγματικού παιχνιδιού δηλ. των συμφερόντων των δανειστών "πάνω" από τους λαούς και όχι της Γερμανίας εναντίον της Ελλάδας παρά τον κεντρικό ρόλο που διαδραμάτισε. Κάτι που οδήγησε πολλές φορές σε λάθος πολιτικές, συμπεριφορές και επικεντρώσεις από την πλευρά της χώρας μας και της κοινωνίας. Έτσι μαζί με την διάβρωση, τα επιχειρηματικά συμφέροντα και το χρήμα έχουν και ξεχωριστή ευθύνη για την αποδυνάμωση της συμφωνίας για την κλιματική αλλαγή από τον Τράμπ. Ωστόσο οι πρόσφατοι ισχυροί τυφώνες της Καραϊβικής επαναφέρουν την χρησιμότητα της και θέτουν πιο ισχυρά το ερώτημα: τι μπορεί να γίνει στον πλανήτη αν εξελιχθεί το φαινόμενο του θερμοκηπίου;
Στην Μεσόγειο, αν και δεν έχουμε τόσο ισχυρούς όσο οι τροπικοί κυκλώνες, παρατηρούνται μεσοκυκλώνες δηλ. καταιγίδες που μπορούν να προκαλέσουν έντονες βροχοπτώσεις και ισχυρούς ανέμους, με πιθανές ζημιές σε δισεκατομμύρια ευρώ στις χώρες που την περιβάλλουν.
Και ναι μεν τα κλιματικά μοντέλα -που τρέχουν σε υπερ-υπολογιστές προσομοίωσης των φυσικών συστημάτων της γης για το μέλλον- αποκαλύπτουν ένα μέλλον όπου μπορεί να υπάρχουν λιγότεροι τυφώνες και κυκλώνες, αλλά μπορεί να είναι πιο ισχυροί. Άλλες έρευνες δείχνουν ότι η συχνότητα δεν θα αλλάξει, ενώ υπάρχουν μελέτες που δείχνουν ότι οι τροπικοί κυκλώνες θα γίνουν πιο έντονοι. Η αβεβαιότητα παρουσιάζει σοβαρά διλήμματα για το πώς πρέπει να προετοιμαστούμε καλύτερα. Πρέπει να επενδύσουμε δισεκατομμύρια σε υποδομές που προστατεύουν ή να εγκαταλείψουμε τις πιο ευάλωτες περιοχές στην μοίρα; Θα προκληθούν περισσότερες ζημίες από τις πλημμύρες ή τους ανέμους υψηλής ταχύτητας; Είναι πιθανό οι μεγαλύτερες πόλεις τους να διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο;
Πως θα αντιδρούν ωκεανοί και ατμόσφαιρα τα επόμενα 30 χρόνια; Αρκούν τα μέτρα που λαμβάνονται για την υπερθέρμανση; Σε αυτά τα ερωτήματα και άλλα, οι απαντήσεις, προσλαμβάνουν τεράστια ηθική, πολιτική, οικονομική, κοινωνική διάσταση για τις συσχετιζόμενες σημερινές πολιτικές και αποφάσεις για ένα μέλλον που διαφαίνεται πιο πολύπλοκο από όσο γνωρίζουμε ή νομίζουμε. Ήδη η ΕΕ χρηματοδοτεί ένα σημαντικό πρόγραμμα για μια νέα γενιά κλιματικών μοντέλων υψηλής ανάλυσης. Δεδομένου ότι πολλά μέρη της Ευρώπης πλήττονται συχνά από έναν διαφορετικό τύπο κυκλώνα που σχηματίζεται, ιδιαίτερα, πάνω από τη Μεσόγειο Θάλασσα που μπορεί να επηρεαστεί από την αλλαγή του κλίματος. Οι ατμοσφαιρικές διεργασίες αναμένεται να επηρεάσουν το σύνολο των δραστηριοτήτων των ανθρώπινων κοινωνιών, της ζωής στον πλανήτη.
Η μηχανική φυσική παρουσιάζει ήδη στοιχεία επομένως η ανάδειξη και ευαισθητοποίηση για την κλιματική αλλαγή είναι αναγκαία, και πρέπει να γίνει γήινα και όχι μεταφυσικά, αφού χρειάζεται στροφή τώρα. Το κόστος της έγκαιρης πρόληψης είναι αναμφίβολα μικρότερο από το ανθρώπινο και υλικό κεφάλαιο που απειλείται να καταστραφεί μελλοντικά.Και οι πολιτικοί έχουν μεγάλη ευθύνη για απάντηση τώρα!
Ευρυτανία: Πιο κοντά στην Αιτωλοακαρνανία ή στη Λαμία;
Πάει καιρός που η κατάργηση των Νομαρχιών έφερε στο κενό δυστυχώς την πρόταση για Περιφέρεια Αιτωλοακαρνανίας, Λευκάδας, Ευρυτανίας. Ήταν τότε ίσως και η τελευταία δυνατή υπενθύμιση των άρρηκτων δεσμών Αιτωλοακαρνανίας & Ευρυτανίας.
Δεσμοί που δεν υπαγορεύονται από διοικητικές χαράξεις στον αυτοδιοικητικό χάρτη. Αν και παλαιότερα υπήρξε νομός Αιτωλοακαρνανίας & Ευρυτανίας, πολύ ισχυρότεροι ήταν οι ανθρώπινοι δεσμοί, που δημιουργούνταν από τις διαδρομές της εσωτερικής ελληνικής μετανάστευσης.
Αποκορύφωμα ήταν η δεκαετία του ’50, μετά τον εμφύλιο όπου ολόκληρα χωριά από την Ευρυτανία κυριολεκτικά μετοίκησαν στην Αιτωλική πεδιάδα, στον κάμπο του Μεσολογγίου αλλά και εντός του Αγρινίου και στις παρυφές του. Απόδειξη ολόκληρα χωριά ( Κεφαλόβρυσο, Άγιος Νικόλαος) ή οδοί με Ευρυτανικά ονόματα στο Αγρίνιο ( Αγράφων, Απεραντίων, Δομνίστας κτλ).
Όταν η πληθυσμιακή ροή στέρεψε ουσιαστικά την αφετηρία της, την Ευρυτανία, οι σχέσεις παγιώθηκαν. Οι Ευρυτάνες, όπου και αν βρίσκονταν, προσπάθησαν να αναδείξουν τον τόπο τους και να ανατρέψουν τις δύσκολες συνθήκες του φυσικού περιβάλλοντος της γενέτειρας τους. Τα χρόνια όμως πέρασαν, οι δεύτερης και τρίτης γενιάς έδωσαν προτεραιότητες στα αστικά κέντρα που μεγάλωσαν, με τους μόνους που αντιστέκονταν να ήταν οι Ευρυτανικοί Σύλλογοι, που κατάφεραν ως ένα μεγάλο βαθμό να συγκρατήσουν την συνειδησιακή επαφή των Ευρυτάνων στη γενέτειρά τους.
Όλα αυτά άλλαξαν ροπή, όταν η Ευρυτανία ήρθε πιο κοντά στη Λαμία από ζήτημα οδικής πρόσβασης. Αυτό σε συνδυασμό με την πρόσδεση στην Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδος πύκνωσε τα δίκτυα μετακίνησης προς και από την Λαμία. Αντίθετα τα δίκτυα μετακίνησης προς την Αιτωλοκαρνανία αντικατοπτρίζονταν στις αναμνήσεις των δεύτερης & τρίτης γενιάς Ευρυτάνων, σε όσους από αυτούς κατάφεραν να διατηρήσουν το σπίτι τους στο χωριό και στο έργο των Ευρυτανικών Ενώσεων και Συλλόγων, καθώς και των Συλλόγων Σαρακατσαναίων, που είχαν ως αναφορά τη διαδρομή τους από την Ευρυτανική γη στον Αιτωλικό κάμπο.
Ο πιο συνεκτικός δεσμός πλέον Αιτωλοακαρνανίας με την Ευρυτανία είναι τα μονοήμερα στον Προυσό, που οι Αιτωλοακαρνάνες επιλέγουν να κάνουν για θρησκευτικούς λόγους. Δευτερευόντως είναι τα τοπικά δίκτυα της Δυτικής Ευρυτανίας, που επικοινωνούν με τα χωριά του Βάλτου και φυσικά ο μήνας Αύγουστος για όσους πάνε στα χωριά τους, με μεγάλες οικονομικές δυσκολίες λόγω μεγάλης απόστασης. Πρόσφατα ως κοινή βάση αναδεικνύεται και η Λίμνη Κρεμαστών, λόγω του διαλόγου ανάπτυξης που ξεκίνησε. Βέβαια εδώ να σημειώσουμε και την έλλειψη συντονισμού σε ευκαιρίες ανάπτυξης, που έδιναν προγράμματα όπως το Leader. Ενώ η Ευρυτανία κάλπαζε, η Αιτωλοακαρνανία θύμιζε εικόνα άλλης δεκαετίας ως φτωχός συγγενής, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Πως να έρθουν κοντά δύο χώροι, όταν είναι οικονομικά ανομοιογενείς;
Με τις υπάρχουσες συνθήκες και οδικό δίκτυο, η πλάστιγγα γέρνει προς τη Λαμία. Μόνο ο νέος δρόμος Αγρινίου-Καρπενησίου μπορεί να ανατρέψει τα πράγματα, όταν γίνει και αυτό σε βάθος χρόνου.agrinionews.gr
A.Σαγρή:"Απλά...Χωρίς Φανφάρες...Φώφη"...
Οι στιγμές που βιώνουμε είναι κρίσιμες, οι καιροί που διανύουμε ενέχουν το χαρακτηριστικό της διαρκούς αβεβαιότητας και της διαιώνισης μιας δυσμενούς για την καθημερινότητα όλων μας πραγματικότητας, χωρίς διαφαινόμενη προοπτική και ξεκάθαρη λύση για έξοδο από το αδιέξοδο.
Γράφει η Αλεξάνδρα Σαγρή*
Η απαίτηση η κοινωνία να αντιληφθεί ότι οι επιλογές της, η προσεκτική και ψύχραιμη ματιά της, αλλά και η ανάγκη να ενεργοποιηθεί δημιουργικά στην κατεύθυνση της συμμετοχής και της δράσης για την αναβάθμιση της ποιότητας της δημοκρατίας μας και όχι να περιμένει στάσιμη στη γωνία, απαθής και επικριτική μονίμως για λάθη και παραλείψεις που όντως έγιναν από την περίοδο της μεταπολίτευσης και μετά, είναι αδήριτη.
Όλα τα παραπάνω όμως είναι απλά διαπιστώσεις και θεωρητικές προσεγγίσεις μιας κατάστασης η οποία φαίνεται να μην αλλάζει.
Κι όμως, αν χάσουμε την πίστη μας στο ότι τίποτα δεν αλλάζει, στο ότι τίποτα δε μπορούμε να κάνουμε για να συμβάλλουμε σε μια άλλη κατεύθυνση, είμαστε άξιοι της μοίρας μας.Ο καθένας από το μετερίζι του, ο καθένας με τα πιστεύω του, με την ιδεολογία, τα βιώματα και τις αρχές που κουβαλά. Αλλά με διάθεση προσφοράς και συνεισφοράς σε μια κατεύθυνση βαθιάς αλλαγής πορείας και νοοτροπίας.
Εγώ επιμένω σοσιαλιστικά, εδώ και καιρό άλλωστε ή μάλλον από πάντα.
Υπηρέτησα το χώρο του ΠΑΣΟΚ από τη σπουδάζουσα νεολαία στο Πανεπιστήμιο, από τη συνδικαλιστική παράταξη του κλάδου των δασκάλων κι ύστερα από το 2012 και το 2015, στην κεντρική πολιτική σκηνή, πολιτεύτηκα με άλλους αξιόλογους νέους και όχι μόνο, φίλους και φίλες. Όταν άλλοι λάκιζαν, εμείς μείναμε και στηρίξαμε. Κληθήκαμε να λογοδοτήσουμε ακόμη και για καταστάσεις στις οποίες πολλοί από μας δε συμμετείχαμε. Κι όμως μείναμε.
Πάντα πίστευα και μιλούσα για την ανάγκη δημιουργικής μετεξέλιξης του ΠΑΣΟΚ και όχι αυτοκαταστροφής του, πάντα πίστευα και μιλούσα για την ανάγκη αναγέννησης της δημοκρατικής παράταξης που θα προωθεί τις ιδέες του σοσιαλισμού με συγκεκριμένες προτάσεις και θέσεις, με στάση ευθύνης και υπευθυνότητας, παρά τα όσα δύσκολα βίωσε, παρά τα όσα την πλήγωσαν ή όσους πλήγωσε. Πάντα μιλούσα για την ανάγκη να αρθρώσουμε μια νέα εναλλακτική, συλλογική, ενωτική πρόταση με προοδευτικό πρόσημο, πρόταση με σαφείς όρους που θα αφουγκράζεται τις ανάγκες και τα θέλω μιας κοινωνίας που ασφυκτιά.
Πάντα πίστευα και μιλούσα για την ανάγκη ανανέωσης και τολμηρής, ρηξικέλευθης αλλαγής στο χώρο μας σε πρόσωπα και πρακτικές.
Ποτέ δε συμφωνούσα με όλες τις κινήσεις των εκάστοτε προέδρων και του περιβάλλοντός τους, άλλωστε η διαφωνία είναι θεμιτή και η διαφορετική άποψη αναγκαία. Τις σεβάστηκα όμως με ηρεμία και διακριτικότητα, ή όταν κάτι δε μου άρεσε επέλεγα να μην το καταγγέλλω φωναχτά, αλλά να κάνω συγκεκριμένες προτάσεις. Σωστό λάθος; Κρίνεται…
Τώρα, με χαροποιεί ιδιαιτέρως το γεγονός πως το τελευταίο διάστημα, ο χώρος μας έχει αρχίσει να ενεργοποιείται, να ξεπερνά τη μιζέρια στην οποία είχε περιπέσει και να αντιδρά, να κάνει κινήσεις στη λογική του ανοίγομαι στην κοινωνία, αυτοοργανώνομαι, εξελίσσομαι, διευρύνομαι, στη λογική του ενώνω και βρίσκω κοινά σημεία αναφοράς και όχι διχάζω, αναιρώ ή διαιρώ.
Με λάθη, με αδυναμίες, με παραλείψεις; Εννοείται. Αλλά κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει την αλλαγή κλίματος που έχει επέλθει στο χώρο μας, την αίσθησή μας ότι κάτι αλλάζει.
Κι επειδή η διαδικασία της ανάδειξης νέου αρχηγού είναι σε εξέλιξη, με πολλούς να λένε αν έπρεπε να γίνει έτσι ή όχι, με εμένα να λέω πώς όλα θα φανούν στην πορεία και όλα θα κριθούν από το αποτέλεσμά τους, είμαι υποχρεωμένη να ευχηθώ σε όλους τους υποψήφιους για το εγχείρημα, (αρκετούς από τους οποίους εκτιμώ βαθύτατα και τους γνωρίζω προσωπικά ,καλό αγώνα και καλή δύναμη. Να προτάξουν τις θέσεις τους και τις προτάσεις τους στη μάχη των επιχειρημάτων. Να ευχηθώ, όποιος κι αν εκλεγεί ,την επόμενη μέρα όλοι μαζί να διαμορφώσουν τον κοινό τόπο που ανέπτυξα παραπάνω. Στο σημείο αυτό, απλά χωρίς φανφάρες, για ακόμη μια φορά δημόσια να δηλώσω ,ότι στηρίζω ανοιχτά τη Φώφη Γεννηματά, την οποία τιμώ και εκτιμώ για τον απλούστατο λόγο ότι ήταν εκείνη που συντέλεσε καθοριστικά στην αλλαγή αυτού του κλίματος που σας περιέγραψα.
Ήταν εκείνη που ένωσε τα κομμάτια της παράταξης και η οποία πιστεύω ότι αυτή την ενότητα που τόσο πολύ ως χώρος είχαμε ανάγκη, μπορεί να τη διασφαλίσει στο ακέραιο και να την ενισχύσει στη συνέχεια σε αυτή τη φάση του εγχειρήματος.
Δε θα πω τίποτε άλλο παρά μόνο ότι εκείνη πιστώνεται όλη την προσπάθεια για τη συγκρότηση ενός μεγάλου πολυκομματικού φορέα που άνοιξε τις πόρτες του σε όλες τις προοδευτικές δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται ότι ανήκουν στο χώρο της ευρύτερης προοδευτικής παράταξης και της αξίζει να έχει τον κεντρικό ρόλο στη συνέχεια.
Καλή συνέχεια σε όλους. Πάντα με αισιοδοξία…
*Η Αλεξάνδρα Σαγρή είναι υποψ. διδάκτωρ ΕΚΠΑ, μέλος Τομέα Παιδείας ΠΑΣΟΚ.
