Γράφει η Χαρά-Χαρίκλεια Βλαχάκη
Κάποια Χριστούγεννα πήγα να κάνω γιορτές στον Τριπόταμο με τους γονείς μου.Αυτές οι μέρες, είναι πολύ πιο όμορφες όταν τις περνάς στο χωριό με τους δικούς σου ανθρώπους...στο σπίτι που γεννήθηκες...εκεί που πίστευες μικρή στα παραμύθια, στα καλικαντζαράκια, στον Άγιο Βασίλη..
Έμεινα καμιά εβδομάδα...ένα πρωινό αν και έκανε αρκετό κρύο αποφάσισα να πάω στην Φτερόλακα...στην κορυφή του κάτω Τριποτάμου!Μια μεγάλη λάκα γεμάτη με φτέρες και στη μέση ένα αστραποκαμένο δέντρο.
Ντύθηκα κατάλληλα και άρχιζα να ανηφορίζω..δεν είναι μακριά σε κανένα τεταρτάκι θα έφτανα....Προς τα πάνω κοίταζα μόνο τον δρόμο και πότε θα φτάσω...κοίταζα τις πέτρες κι αναρωτιόμουν πόσες από αυτές μου μάτωσαν τα καλάμια πέφτοντας μικρή....ανηφόρα, κρύο, λίγο λαχάνιασμα και τελικά έφτασα!Πόση ομορφιά και πόσες αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια...οι εκδρομές από το σχολείο...τα παιχνίδια, οι κατσίκες μας...
Από εδώ βορειοανατολικά βλέπω την πλευρά της Ευρυτανίας που δεν φαίνεται από το χωριό..το Καυκί, την Φτερόλακα , τις στροφές του δρόμου για την Φραγκίστα, το Τρίκορφο...μετά γυρίζω από την άλλη πλευρά...Η απεριόριστη θέα προς την Αιτωλοακαρνανία...η λίμνη...οι οκισμοί του χωριού..είναι τόσο διαφορετική η όλη εικόνα από δω πάνω! Μοιάζει με ζωντανό πίνακα ζωγραφικής!
Δεν θα άλλαζα το χωριό μου με κανένα μέρος του κόσμου...ας είναι φτωχό, ας ερήμωσε το μισό....είναι φωλιασμένο μέσα μου και τίποτε δεν μπορεί να το βγάλει...Κοιτάζω τα σπίτια του χωριού μου...σε κάποιες αυλές οι νοικοκυρές άπλωσαν τα σκεπάσματα να αεριστούν... αν και γιορτές πολλά σπίτια κλειστά...το καταλαβαίνεις από τα τζάκια τους που δεν καπνίζουν...όπου υπάρχουν άνθρωποι υπάρχει και καπνός....πριν από χρόνια όλα τα τζάκια των σπιτιών κάπνιζαν..... Θεέ μου! Πόση αγαλλίαση νιώθω που το τζάκι στο πατρικό μου καπνίζει!
Κοιτάζω τον καπνό για κάμποση ώρα λες και είναι κάτι ξεχωριστό....σαν κάτι που το βλέπω για πρώτη φορά...αισθάνομαι το όμορφο μήνυμα ζωής που μου περνάει!
Ναι ! Σημάδι ζωής των δικών μου αγαπημένων ανθρώπων!Νιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι μου...οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα αρχίζουν να με κυριεύουν όπως πάντα....νοσταλγία, συγκίνηση, ομορφιά, λύπη, χαρά....όλα μαζί λες και κάνουν πόλεμο μέσα μου ποιο είναι πιο δυνατό, ποιο θα επικρατήσει, ποιο θα με λυγίζει..Ο αέρας εδώ πάνω ...ξυρίζει. Κρυώνω αλλά δεν θέλω να κατέβω...δεν χορταίνω να κοιτάζω το χωριό μου...δεν το χόρτασα ποτέ....ίσως αν ζούσα εδώ να μην ένιωθα τόσο έντονη επιθυμία...αλλά πως γίνεται όταν αγαπάς κάτι τόσο πολύ να το χορτάσεις όσο κι αν το ζεις καθημερινά?..πόσο μάλλον όταν το βλέπεις στην χάση και στην φέξη....
Ο μπάρμπα-Λάμπρος που γύριζε από τις γίδες του διέκοψε τις σκέψεις μου...χαιρετούρες, χρόνια πολλά, τα τυπικά καλώς ήλθες κ.τ.λ.Μέχρι να κατέβουμε αμέτρητες φορές μου ερχόταν να τον ρωτήσω αν χόρτασε τόσα χρόνια που ζει εδώ το χωριό μας...θα με περάσει για τρελή ..άστο έλεγα από μέσα μου...
Μα πως μπορεί κάποιος να χορτάσει το χωριό που γεννήθηκε και μεγάλωσε?Η κάθε μέρα του είναι διαφορετική, ακόμα και οι άνθρωποι αλλάζουν...από παιδιά γίνονται ενήλικοι, μετά γέροι και μετά διαβαίνουν ένας-ένας με την σειρά τους...τα δέντρα στις αυλές μεγαλώνουν, τα σοκάκια γίνονται αυτοκινητόδρομοι, οι πέτρινες σκεπές κοκκινίζουν από τα κεραμίδια...οι εποχές αλλάζουν ....αυτό που δεν αλλάζει είναι η αγάπη σου γι αυτόν τον τόπο και ότι υπάρχει πάνω σ' αυτόν....
Τα πάντα του χωριού σου μοιάζουν πιο νόστιμα, πιο όμορφα, πιο ευχάριστα, πιο συμπαθητικά...από τους ανθρώπους, τα νερά των πηγών, τα χόρτα των χωραφιών, τους καρπούς των δέντρων, όλα μα όλα είναι υπέροχα!!!!!!Η αγάπη για το χωριό σου είναι εθισμός, δεν περνάει εύκολα αλλά και γιατί να περάσει? Κάπου -κάπου πονάς, δακρύζεις, νοσταλγείς...ε και?
Έτσι είναι η κάθε είδους αγάπης, μας πονάει , μας ματώνει .....αλλά την θέλουμε.....
