Γράφει η Χαρά-Χαρίκλεια Βλαχάκη
Εκείνα τα χρόνια, κάποια σπίτια του χωριού μου ήταν σε τέτοια σημεία που οι ιδιοκτήτες τους επιτελούσαν Θεάρεστο έργο!Δεν μπορείς να ξεχάσεις την προσφορά αυτών των ανθρώπων που τα κατοικούσαν όσα χρόνια και αν περάσουν.....
Κατακαλόκαιρο και το απόγευμα έφτανε το φεριμπότ στο Διάσελο...οι χωριανοί κατέβαιναν και άρχιζε ο ποδαρόδρομος και η ανηφόρα να φτάσουν στο χωριό.....κάποιοι ανήμποροι ή καλοστεκούμενοι οικονομικά, ειδοποιούσαν τους δικούς τους ή πληρωτούς και τους περίμεναν με τα ζώα και γλίτωναν τον ποδαρόδρομο .....αλλά όχι και την αφόρητη δίψα του καλοκαιριού.
Πουθενά σε αυτή την διαδρομή δεν υπήρχε μια βρυσούλα να σταματήσουν να πάρουν μια ανάσα και να ξεδιψάσουν οι άνθρωποι και τα ζώα.Σε πολλά σημεία του χωριού υπήρχαν αρκετές πηγές, εδώ όμως ούτε για δείγμα...το χειμώνα δεν υπήρχε θέμα δίψας το καλοκαίρι όμως η κατάσταση ήταν απελπιστική.Αυτές τις στιγμές, κουρασμένος από το ταξίδι, φορτωμένος τα όποια μπαγκάζια, η ανηφόρα, ο ήλιος να σε τρελαίνει, ο ιδρώτας να τρέχει ποτάμι και το στόμα σου να κολλάει από την δίψα, η μόνη χαρούμενη σκέψη που σου έδινε λίγο κουράγιο να προχωρήσεις ήταν να φτάσεις στην .....<<όαση>>, δηλαδή στα πρώτα σπίτια του χωριού!
Εκεί υπήρχαν δύο αδέλφια με τις οικογένειές τους, ο Κώστας και ο Νίκος Ξενάκης..Αν και μικρή, έτυχα σε κάποιες; τέτοιες καλοκαιρινές διαδρομές Διάσελου -χωριού...θυμάμαι σαν τώρα πως σ΄αυτά τα σπίτια σταματούσαν σχεδόν όλοι εκτός αυτών που τα σπίτια τους ήταν λίγο μετά από εκεί....οι υπόλοιποι ανάλογα την ώρα που καταφτάνανε περίμεναν την ...σειρά τους...
Οι δυο συνυφάδες με το χαμόγελο στα χείλη, δεν προλάβαιναν να γεμίζουν τα κανάτια τους και να προσφέρουν δροσερό νερό !Σίγουρα ήξεραν τι γινόταν αυτή την ώρα και έκαναν το κουμάντο τους, φρόντιζαν να πάνε στην βρύση ή να στείλουν τα παιδιά τους να πάρουν κρύο νερό μέσα στην ζέστη, μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσουν τους κουρασμένους και διψασμένους συχωριανούς που σταματούσαν στην πόρτα τους....ένα κανάτι κρύο νερό αυτή την στιγμή ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσαν να προσφέρουν και το πρόσφεραν με όλη τους την καρδιά χαμογελώντας!
Θα μπορούσαν να κλείσουν τις πόρτες των σπιτιών τους και να κάνουν ότι λείπουν, θα μπορούσαν να δίνουν ζεστό νερό αφού ψυγεία δεν υπήρχαν....κι όμως δεν το έκαναν! Ξεδίψασαν πολλά άτομα από τα χέρια τους και σίγουρα πολλά και τα ευχαριστώ που άκουσαν..Κάτι τέτοιες ανθρώπινες συγκινητικές στιγμές, με γυρίζουν σ' αυτές τις αξέχαστες εποχές και με κάνουν να θυμάμαι με νοσταλγία, αγάπη, θαυμασμό και ευγνωμοσύνη τους κατοίκους του χωριού μου...