Γράφει ο Αλέξανδρος Χουλιαράς
Χαίρομαι πραγματικά για τον υψηλό πατριωτισμό και την ευθυκρισία, τούτης της συντροφιάς στο φ-μπ. Πολλοί λοιδορούν και χλευάζουν τα σαράντα κόκκινα μικρά ανδράποδα, που ήπιαν νερό απ΄ το ποτάμι κι έπαθαν γαστρεντερίτιδα. Τούτα τα κνώδαλα μύτη δεν είχαν να μυριστούν τη μπόχα, μάτια δεν είχαν να δουν ότι το νερό είναι σαν απόβλητα βυρσοδεψίου; Και αποφαίνονται δικαιοκρατικά δεν φταίει το νερό αυτά φταίνε που ήπιαν.
Πάντως ευτυχώς που υπάρχουν τόσοι υπερασπιστές του ποταμού και της εργώδους τοπικής μας εξουσίας, η οποία τώρα βρίσκεται σε οίστρο καλλιτεχνικό και πατριωτικό ετοιμάζοντας τις στρατιές του Μάρκου Μπότσαρη, για την αναπαράσταση της θρυλικής μάχης του Κεφαλόβρυσου, που σε μας τους γεροντότερους ανασύρει μνήμες εθνικοχουντικής μπόχας, σε ανάλογες εκδηλώσεις στο Καλλιμάρμαρο της Αθήνας και στους λίγους εναπομείναντες της γενιάς του μεσοπολέμου ανακαλεί ανάλογες συγκινήσεις του μεταξικού θαύματος.
Αφήνω την πολιτιστική μπόχα και έρχομαι στη μπόχα των βοθρολυμάτων του Καρπενησιώτη και στην ανάλογη ψυχο-ιδεολογική και πολιτική τοιαύτη μιας μεγάλης μερίδας εκλεκτών συμπατριωτών μου.
Σαράντα παιδιά, παρασυρμένα από την ψεύτικη προπαγάνδα των ταγών μας, περί του μόνου αμόλυντου νομού στην Ευρώπη, περί μοναδικής καθαρότητας και μηδενικής ρύπανσης των ποταμών μας και περί της παρθενικής αγνότητας της φύσης μας, εκμαυλισμένα από τα ανάλογα λογοτεχνήματα όπως: «Τρανά πλατάνια ξεδιψούν στις βρύσες με το κρύο νερό / σαρακατσάνα ροβολάει και πάει για να γεμίσει. / Νερά βροντούνε στους γκρεμούς και πάνε προς τους ουρανούς / ίσια κι ορθά, σαν την ψυχή της Ρούμελης, τα ελάτια» και τέλος ανατροφοδοτούμενα από τους αγώνες των ανταρτών για λευτεριά και προκοπή, δεν πήραν μαζί τους εμφιαλωμένα νερά, αλλά ήπιαν από κει που έπινε ο Κατσαντώνης, ο Καραϊσκάκης και ο Άρης, καθώς επίσης αμέτρητες χιλιάδες τσοπάνων και χωραφιάρηδων, κυνηγών και ξωμάχων.
Για όλα τούτα αντί να κοκκινίσουν πολλοί ευυπόληπτοι συμπολίτες μας, ξεθηκαρώνουν το μαύρο τους μαχαίρι και λασπολογούν τα παιδιά με ηλίθια επιχειρήματα και ηλιθιοδέστερες απόψεις. Αντί να πιέσουν την Εξουσία, τοπική και εθνική, να επιληφθούν και να επιλυθεί το τεράστιο αυτό θέμα της μόλυνσης των ποταμών μας την αφήνουν στο απυρόβλητο και στρουθοκαμηλίζουν, μόνο που δε βάζουν το κεφάλι τους στο νερό του ποταμού, αλλά στα βοθρολύματα της ιδιοτέλειάς τους και ίσως και της άγνοιάς τους.
Ως ασχοληθείς με τους βιολογικούς καθαρισμούς, στη μαχόμενη επαγγελματική μου πορεία, γνωρίζω κάπως το θέμα, όσο δηλαδή μου επέτρεψε η πανταχού παρούσα καρπενησιώτικη ομερτά. Όμως δεν θα αναφερθώ σ΄ αυτά παρά θα αναρτήσω, για τους «τα τ᾽ ὦτα, τόν τε νοῦν και τά τ᾽ ὄμματα τυφλούς» μια φωτογραφία της συμβολής του Κρικελλοπόταμου με τον Καρπενησιώτη, που φαίνονται ευκρινώς τα γάργαρα νερά του πρώτου και τα βοθρολύματα του δεύτερου.