Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος

Το “ευ αγωνίζεσθαι" αποτελεί μία αρχή αποστολής του αθλητισμού που αναδεικνύει την κοινωνική, πολιτιστική και εκπαιδευτική αξία του. Στόχος η αύξηση του ενδιαφέροντος και της συμμετοχής, ιδιαίτερα των νέων. Επίκεντρο δεν είναι επικράτηση αλλά η νίκη με ηθική, ποιότητα, σεβασμό του αντιπάλου, τήρηση των κανόνων. Η ύπαρξη οικονομικών και άλλων συμφερόντων λειτουργεί αντίθετα με την θεμελιώδη αρχή “ευ αγωνίζεσθαι”.

Στην ντόπια πολιτική σκηνή υπάρχουν παραλληλισμοί με το ποδόσφαιρο αλλά η αξία της εν λόγω αρχής στην κοινωνία, σε κάθε δραστηριότητα είναι σημαντική όταν λειτουργεί. Από το σύνθημα “αλήτες, προδότες ... “, μέχρι τα αυθαίρετα σε περιοχές που πνίγουν οι βροχοπτώσεις και το καλοκαίρι έως τον καταλογισμό ευθυνών για δεινά που μας συμβαίνουν, η συμμετοχή στην ευθύνη όλων δηλ και του πολίτη είναι επίμαχο θέμα σε αρκετές συζητήσεις. Θέσεις όπως “πας μη ομοϊδεάτης ... βάρβαρος” ή “ο θάνατος σου η ζωή μου” δυστυχώς συναντάμε σε πολλές εκδοχές της καθημερινότητας. Ειδικά όταν το “οφθαλμός αντί οφθαλμού” κυριαρχεί στην δημόσια σφαίρα, υπερθερμαίνει, ανοίγει τα αυγά κάτω. Με κριτήριο το πως ο α ή β, το χ ή ψ κόμμα αντιμετώπισε το ίδιο ζήτημα χθες -όταν ήταν εκτός ρόλου ή εξουσίας- τώρα τον/το “πολεμάμε γιατί άλλως παραδίδουμε όπλα” αποτέλεσμα να διεξάγεται ένας “αγώνας” που “αγιάζει κάθε μέσο”.

Έτσι η βία κινείται εκτός “θέας”, πίσω από τις πλάτες διαδηλωτών, στα χαμηλά δένδρα των πάρκων, έρπει με φιδίσιο τρόπο και στο τραγούδι “... ξακουστή ... ή αύριο ... έχω μια αδελφή ...” κρύβεται πίσω από την σημαία και το μαζικό των διαδηλώσεων στο δρόμο. Σφυρίζοντας διαχωρίζουν το “ευ” από το “αγωνίζεσθαι”, ηχούν τον φόβο, χτυπούν υπόγεια την δημοκρατία. Καθαρές κουβέντες: αν η σημερινή κυβέρνηση έχει ευθύνη για ένα ποσοστό στα προβλήματα οι προηγούμενες έχουν μεγαλύτερο για την ύπαρξη τους. Το ζητούμενο είναι η λύση και η αλλαγή νοοτροπίας διακυβέρνησης και εδώ έχει “παγιδευτεί” η παρούσα με κίνδυνο να εκτίθεται υπέρ του δέοντος και να χρεώνεται υπέρμετρα γιατί στην διαχείριση ταυτίζεται με το παλιό. Ιδιαίτερα στις μορφές αντιπαράθεσης. Δεν χρειάζονται φαντάσματα στον καμβά όταν είναι αυταπόδεικτο ότι ολιγομελείς ομάδες προβοκατόρων ζωγραφίζουν ακραίες και αντιδημοκρατικές καταστάσεις. Γραμματζίδες Ζαππείων, αγανακτισμένων πλατειών και διχασμών επί πατριωτικών ευαισθησιών ζήσαμε, να λείπουν από λαϊκές διαμαρτυρίες. Πριν λίγες μέρες ένας “κήρυκας” προς δόξα της “δημοσιογραφίας” σχολίαζε τις διακοπές του πρωθυπουργού των Σκοπίων: “κάνει μπάνιο και δείχνει να νοιώθει δική του την θάλασσα”, έλεος!

Τώρα οι “φωτιστές” του αύριο στην λογική των δύο κόσμων που εναλλάσσονται εύκολα μπορεί να νομίζουν ότι έτσι ίσως να πετύχουν αυτοδυναμίες ή δίπολα αλλά χθες- όπως και προσεχώς αν έρθουν στα πράγματα - θάναι οι “σκοταδιστές” για τους άλλους. Απαιτείται ενθάρρυνση της ενεργούς κοινωνικής και δημοκρατικής λειτουργίας, ευθύνη υπάρχει σε όλους αλλά μην μας διαφεύγει ότι το υπόδειγμα και ο τόνος δίνεται από την ηγεσία παντού: στην τήρηση ή μη των νόμων για κάθε είδους αυθαιρεσία ή ανοχή και πελατειακές ομπρέλες στα μπαζώματα που μας πνίγουν. Ότι συντηρεί σάπιες διοικητικές δομές και την νομοθεσία των διαμεσολαβήσεων.

Η ηθική του “ευ αγωνίζεσθαι” είναι βαθειά παιδαγωγική και ξεκινά από τον πιο μικρό παράγοντα μέχρι τον πιο μεγάλο, ιδιαίτερα τους αρχηγούς, προπονητές και τεχνικούς που δίνουν το παράδειγμα. Να υπογραμμίσουμε ότι μεγάλες ιδέες, από τους Ολυμπιακούς μέχρι την ενιαία Ευρώπη, στηρίζονται στην αξία του και την ειρηνική, διαπολιτισμική σχέση των λαών και προκαλεί έκπληξη η διαίρεση της ΕΕ δηλ 500 εκ μπροστά σε 50 χιλ πρόσφυγες. Επομένως ένα βήμα πίσω επειγόντως στα πάθη και την εμπορευματοποίηση των σχέσεων που οδηγούν σε καταστροφικούς ανταγωνισμούς στο εθνικό, ευρωπαϊκό, παγκόσμιο επίπεδο. Διώχνουν τους θεατές και οπαδούς, απενεργοποιούν διαθέσεις, το πάθος για συμμετοχή στα κοινά “γήπεδα” στο στίβο της ζωής, δεν διδάσκουν την πίστη και δεν μαθαίνουν το πνεύμα ειδικά των νέων σε αρχές και αξίες !

 Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος

Καλά τα σενάρια και σχέδια για τα κεντροδεξιές διευρύνσεις με πόλο την ΝΔ ή κεντροαριστερές με τον ΣΥΡΙΖΑ, μήπως όμως απαιτείται και διεύρυνση προς την κατεύθυνση των κοινωνικών ζητημάτων; Μήπως επείγουν πολιτικές κάλυψης των ρηγμάτων που άνοιξε ή βάθυνε η κρίση;

Τα οικονομικά δεδομένα για την Ευρώπη και την χώρα: περιβάλλον, κλίμα, εξελίξεις παραμένουν σχετικά αβέβαια. Το χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς συνεχίζει να αυξάνει. Οι δημόσιες δαπάνες για τον κοινωνικό τομέα δεν συμβαδίζουν με τις ανάγκες των ανθρώπων και των κοινωνιών. Χαρακτηριστική περίπτωση η υγειονομική περίθαλψη; Η επιβάρυνση των οικογενειακών προϋπολογισμών είναι σημαντική και δυσβάσταχτη. Για πολλούς πολίτες και ολόκληρα κοινωνικά στρώματα είναι απίθανη.

Ειδικότερα στην χώρα μας χρόνιες εκκρεμότητες στην ανάπτυξη του ΕΣΥ: μη ορθολογική κατανομή πόρων, τεχνολογίας, υποδομών και κυρίως η μη ολοκλήρωση ενός λειτουργικού δικτύου Πρωτοβάθμιας Φροντίδας ή ενός αποφασιστικού χτυπήματος της τεχνητής ζήτησης και των ποικιλώνυμων συμφερόντων έχουν ως αποτελέσματα την όλο και πιο μεγάλη αφαίμαξη της τσέπης του πολίτη και την ύπαρξη υπόγειας οικονομίας. Ο αντίκτυπος των πληρωμών "από την τσέπη" για κοινωνικές υπηρεσίες- που βασίζονταν χθές στην δυνατότητα της μεσαίας τάξης- σήμερα είναι εξαιρετικά αρνητικός αφού η εισοδηματική πτώση των στρωμάτων αυτών είναι σχεδόν κατακόρυφη. Έτσι τέτοιες πληρωμές και ιδιαίτερα για το αγαθό της Υγείας προκαλούν και ενοχοποιούνται για την αύξηση της φτώχειας, ακόμη και σε χώρες υψηλού εισοδήματος. Δεν αρκεί να καταδικάζεται το φαινόμενο ως απαράδεκτο, απαιτείται ανανέωση στόχων και δράσεων τώρα, προς το 2020.

Η ύπαρξη συστημάτων ευημερίας και αλληλεγγύης, που να μην αφήνουν ανθρώπους κάτω, πίσω ή στο περιθώριο είναι μείζον ζήτημα πολιτισμού για την Ευρώπη. Οι τρείς κοινωνικές ομάδες που είναι λιγότερο ικανοί να πληρώσουν για την κοινωνική φροντίδα δηλ. τα φτωχότερα νοικοκυριά, τα άτομα με χρόνιες ασθένειες και οι συνταξιούχοι προσδοκούν, ενώ το μέγεθος τους είναι όλο και περισσότερο πολιτικός και εκλογικός πονοκέφαλος για τους κυβερνώντες. Η βελτίωση των πολιτικών κάλυψής τους αποτελεί σημαντικό παράγοντα για την άρση της σημερινής κατάστασης. Όλοι πολιτικοί και επιστήμονες, ερευνητές ομολογούν την ανάγκη να μειωθεί η οικονομική πίεση στους πολίτες για αυτές τις υπηρεσίες αυτές.

Οι πολίτες δυσπιστούν όταν οι δεσμεύσεις για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν είναι γενικόλογες και παράλληλα οι περικοπές είναι ονομαστικοποιημένες. Για παράδειγμα, στην χώρα μας, η πολιτική για την καθολική κάλυψη του ανασφάλιστου πληθυσμού τα τρία τελευταία χρόνια φαίνεται ότι έχει σχετικά βελτιώσει την πρόσβαση στα νοσοκομεία αλλά όχι και στην εξω-νοσοκομειακή περίθαλψη και στην πρόσβαση στο φάρμακο, που είναι απολύτως αναγκαία. Επομένως οι στόχοι πρέπει να είναι ξεκάθαροι και συγκεκριμένοι. Κάτι που σε ευρωπαϊκό επίπεδο σπρώχνει για ονομαστικοποίηση στόχων π.χ. να κρατηθούν οι πληρωμές από την “τσέπη” (για όποια μορφή υγειονομικής φροντίδας) κάτω του 15% των συνολικών δαπανών για την Υγεία είναι στόχος επιβεβλημένος άμεσα. Εδώ;

Είναι ώρα για εναρμόνιση πολιτικών και υιοθέτηση μεθόδων. Είναι στιγμή για έναν προσεκτικό και ριζικό επανασχεδιασμό των τελών χρήσης των κοινωνικών υπηρεσιών, με ελαχιστοποίηση των πληρωμών και πραγματική εξασφάλιση της πρόσθετης προστασίας για τους φτωχούς και τους τακτικούς χρήστες υγειονομικής φροντίδας. Ας γίνει αυτό ένα κριτήριο για την επόμενη βολή μας στην κάλπη!

Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος

Ένας φίλος και σταθερός  αναγνώστης, ο Γιάννης, που σχολιάζει κάθε άρθρο μου, έγραψε για το τελευταίο: “στο σύμπαν ο προσανατολισμός ήταν είναι και θα παραμείνει σταθερός. Οπότε αν η πυξίδα δείχνει το Νότο για Βορρά, τότε είναι χαλασμένη. Όμως στη ζωή ο Βορράς είναι πάντα Βορράς;

Η εξέλιξη και οι μεταβολές στη γνώση, στην κουλτούρα, στην τεχνολογία, στον τρόπο εργασίας, στη διαβίωση, στον ελεύθερο χρόνο δημιουργούν άλλες απαιτήσεις και αλλαγή προσανατολισμού. Οπότε τότε δεν φταίει η πυξίδα αλλά ο ορίζοντας που άλλαξε. Για την ακρίβεια η αντιστροφή του μαγνητικού πεδίου φταίει και όχι οι πυξίδες. Γι αυτό αν αποφασίσουμε τι ζωή θέλουμε να ζήσουμε τότε θα βρούμε τον προσανατολισμό μας και οι πυξίδες μας θα μας πάνε σε αυτόν.

Έτσι αγαπητέ φίλε μπορεί πράγματι η ελπίδα να γεννηθεί ουσιαστικά, γιατί όντως το τέλος του παλιού ορίζοντα δεν σημαίνει και το τέλος της ιστορίας, των ιδεών, των αξιών ή των δημοκρατιών, όσο κι αν βρίσκονται σε “κόπωση” ή αμφισβητούνται από ανθρώπους και κόμματα που εκλέγονται στο όνομά της: Ερντογάν, Ουγγαρία κά. Αυτό όμως προϋποθέτει ανάμεσα στο μακρο-και το μικρο- της οικονομίας, της τεχνολογικής προόδου και της καθημερινότητας, της τύχης του κάθε ανθρώπου να υπάρξει επανασύνδεση. Πως όμως μπορεί αυτό να συμβεί με την μεσαία τάξη σε πτώση και την νέα γενιά στην Ευρώπη ή τον δυτικό πολιτισμό -χωρίς τις εμπειρίες των αυταρχικών και ανελεύθερων καθεστώτων- να δείχνουν αδιαφορία ή χαμηλή εκτίμηση εξαιτίας της αναποτελεσματικότητας των δημοκρατικών ή υπερεθνικών δομών πχ ΕΕ; Η ατζέντα για το δίλημμα: έφοδος για το μέλλον με το παρελθόν (προστατευτισμό, εθνικισμό) ή με ελεύθερες (ανοιχτές) κοινωνίες στην συνεργασία, τις οικονομίες, την δημοκρατία, με δύναμη στις μορφές διακυβέρνησης της παγκοσμιοποίησης; Αγαπητέ Γιάννη αυτά που μια δεκαετία πριν θεωρούνταν επιτυχίες σήμερα είναι “πρόβλημα και απειλή” για πολλούς και αρκετές κοινωνίες.

Οι άνθρωποι ζούν σε επισφαλή κόσμο. Οι πολίτες τσακισμένοι από τις αντιξοότητες επιβίωσης δεν διακρίνουν έγκαιρα στην διάβρωση των δημοκρατικών κανόνων και είναι δύσπιστοι σε ότι έρχεται από την από θεσμούς. Έτσι, αν και οι ΗΠΑ είναι στον ένατο χρόνο ανάπτυξης, η άποψη Τραμπ για κατεστραμμένη οικονομία, ερείπια, επικράτησε. Στον πλανήτη “αυξάνουν” την επιρροή και την παρουσία στην εξουσία δυνάμεις που κατατάσσουν τους ανθρώπους και επιδιώκουν ταξινομήσεις των κοινωνιών με βάση την εθνικότητα, την φυλή ή την θρησκεία. Τάσεις και ρεύματα που πέρα από την Ευρώπη -που βιώνει το σοκ της μετανάστευσης ή της τρομοκρατίας- είναι έντονα παντού στην Μέση Ανατολή ή την Ασία. Παράδειγμα η Ινδία όπου το κυβερνόν κόμμα (BJP) την προσδιορίζει ως ινδουιστική αν και υπάρχουν πάνω από 150 εκ μουσουλμάνοι. Άρα και το μαγνητικό πεδίο είναι ανομοιόμορφο, με γραμμές χωρίς αρχή και τέλος προς το παρόν. Η αναζήτησή ταυτότητας όταν εκατομμύρια άνθρωποι είναι χωρίς δουλειά, στέγη ή ένα σημείο να σταθούν στον “ήλιο της ανάκαμψης” -επειδή ανατίθενται οι εργασίες σε φτωχότερες χώρες με υπερεκμετάλλευση των πόρων τους- είναι μια περιπέτεια.

Η αναζήτησή του ισχυρού και στιβαρού χεριού σε εθνικό ή περιφερειακό ή παγκόσμιο επίπεδο αντί της ανανέωσης και ποιοτικής λειτουργίας, της σταθεροποίησης θεσμών στον ορίζοντα του 21 ου αιώνα “παγιδεύει” σε φασιστικές επιλογές αρκετούς ανθρώπους. Έτσι από το Brexit έως την Πολωνία ή την Ανατολή έως την Λατινική Αμερική στο κράμα του ακραίου λαϊκισμού ή της προόδου, μαίνεται ο πόλεμος του οικονομικού εθνικισμού και του Νεοφιλελευθερισμού απέναντι στον συντηρητικό ή προοδευτικό φιλελευθερισμό, τα λαϊκά κινήματα και κόμματα, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την κοινωνική δικαιοσύνη. Τα πράγματα μοιάζουν αλλά είναι πολύ διαφορετικά από την περίοδο μετά την ανάλογη κρίση του ´29 γι αυτό και οι εξελίξεις είναι αβέβαιες και η ανησυχία αυξάνει. Και έχεις δίκιο ότι η περισσότερη γνώση, η διάχυσή της και η πρόσβαση χωρίς σύνορα (όσο κι αν επιχειρούνται νέες ελίτ ή κατηγοριοποιήσεις κοινωνικές με βάση την κατοχή της ή όχι) οδηγεί και στην υπέρβαση των δύσκολων φαινομένων μετάβασης και της “αντίθεσης” πιο πολύ πολιτική ή τεχνοκρατία. Η νέα παραγωγή πολιτικών θαχει ως πυρηνικό στοιχείο την γνώση, την ικανότητα, την σύγχρονη νοοτροπία και την κουλτούρα περισσότερης δημοκρατίας, δικαιωμάτων στις μεταβολές, τις προκλήσεις, τον ορίζοντα του νέου αιώνα!

Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος

Με χαλασμένες πυξίδες ίσως οδηγηθούμε στην “εποχή των τεράτων” για να θυμηθούμε τον Gramsi.

Έτσι από την προεκλογική εκστρατεία στην Τουρκία όπου “ο Σουλτάνος με το άλογό του επελαύνει και φέρνει την νίκη” μέχρι το παιχνίδι των αγορών και των ΗΠΑ με τα επιτόκια, που με νέα κράχ στις οικονομίες της Αργεντινής, της Βραζιλίας ή της Τουρκίας αναζωπυρώνουν την πολλαπλή κρίση, και κάθε άλλο παρά το ειρηνικό σκηνικό των γεωπολιτικών ανακατατάξεων συνεχίζουν ειδικά στην ευρύτερη περιοχή και στο περιβάλλον της χώρας μας. Η περιπέτεια της Ιταλίας -ιδρυτικού μέλος της ΕΟΚ- ίσως επαναφέρει με άλλη μορφή την κρίση στην ΕΕ, αφού έτσι κι αλλιώς δεν είχε τελειώσει ούτε με την Ελλάδα ούτε με τον υπόλοιπο Νότο.

Τώρα αντί να εισαχθούν στοιχεία -έστω και σε χαμηλό βαθμό- παγκόσμιας διακυβέρνησης όλο και πιο πολύ με “πρώτο τιμονιέρη” την Αμερική τα πράγματα οδηγούνται από την αντιπαράθεση στην όξυνση. Εδώ βέβαια από το Σκοπιανό έως το τέλος του μνημονίου “συνηθίσαμε” να περπατάμε χωρίς πυξίδες δεδομένης και της “παρακμιακής κουλτούρας”. Και σταθερά στην μικρή οθόνη η περικοπή των συντάξεων την ώρα που στις Βρυξέλλες μέρος της Κομισιόν και Black Rock “ερωτοτροπούν” με την ιδέα μιας ΕΕ με ιδιωτική σύνταξη. Και όπως θα λέγαμε -για τις αποταμιεύσεις 243 εκατομμυρίων πολιτών- “είναι πολλά τα λεφτά Άρη”. Και για την ακρίβεια είναι αποκαλυπτικός ο Ζαν-Φρ. Σιρελί, πρόεδρος της BlackRock Γαλλίας, όταν λέει: “το 80% από τα 6,3 τρισεκατομμύρια που διαχειριζόμαστε προέρχονται από συντάξεις” και “πρέπει να έχουμε πάντα μακρόπνοο όραμα”. Ποιό άραγε είναι αυτό το όραμα; Σίγουρα όχι η κοινωνική ασφάλιση και το κράτος πρόνοιας δηλαδή ότι όρισε ο Μπίσμαρκ εδώ και 140 χρόνια στην Πρωσία. Το δε μακρόπνοο ξεπερνά τα περί τρίτου πυλώνα και κατευθύνεται στην πλήρη “μετατροπή” του συστήματος και των ασφαλισμένων σε πελάτες μιας νέας μεγάλης αγοράς, όπου αφεντικό με λάφυρο τις αποταμιεύσεις ζωής θάναι ο καζίνο-καπιταλισμός που βύθισε στην κρίση τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά συστήματα.

Αυτά δεν είναι πρωτάκουστα ή πρωτοεμφανιζόμενα. Είναι δομικά χαρακτηριστικά του Νεοφιλελευθερισμού που κατά την διάρκεια της κρίσης “κρύβονται και ξαποσταίνουν” και σε πρώτη ευκαιρία ξανά προς την “δόξα τραβούν”. Η ειρηνική διευθέτηση της τρέχουσας και επιμένουσας εμπλοκής, δεν μπορεί εύκολα να λυθεί. Έτσι, ενώ ο παλιός κόσμος γκρεμίζεται, αρνείται να δώσει τη θέση του στον καινούργιο που προσπαθεί να γεννηθεί στις οδύνες του παλιού. Στο χορό των τεράτων δεν υπάρχουν εύκολα περάσματα και όπως ο Gramsi θα έλεγε: “ανοικτός δρόμος δεν υπάρχει: και πρέπει να τον ανοίξουμε εμείς” δηλ. η Ευρώπη και οι Ευρωπαίοι πολίτες. Οφείλουμε να διώξουμε το θολό από το ευρωπαϊκό τοπίο και όραμα, τα χαρακτηριστικά της Γερμανικής Ευρώπης, το Ευρώ να στηριχτεί σε δημοσιονομική ενοποίηση, η μόνη ασπίδα απέναντι στις διεθνείς χρηματαγορές που καταστρέφουν όχι μόνο την κοινωνική συνοχή και το κράτος πρόνοιας αλλά και τη συνοχή της Ε.Ε.

Στο χέρι της Ε.Ε. και των πολιτών της είναι να αντιστραφεί αυτή η πορεία. Πως όμως; Στον ολισθηρό δρόμο του Νεοφιλελευθερισμού και των επιλογών σε ακραία μορφώματα; Χωρίς την κλασσική ευρωπαϊκή κουλτούρα; Ή με τα αντίθετα; Την οικονομική ολοκλήρωση της ΕΕ, την διακυβέρνηση με αναβαθμισμένους δημοκρατικούς θεσμούς και συμμετοχή των κοινωνιών στην λήψη αποφάσεων;

Γράφει ο Μενέλαος Παπαδημητρίου

Κινδυνεύει άμεσα η Γέφυρα Πετρωτού (Λιασκόβου) Αργιθέας.

Η Αργιθέα και η Κοιλάδα του Αχελώου είναι από τις πλέον όμορφες περιοχές της Πατρίδας μας για εμάς που γεννηθήκαμε σε αυτή αλλά και για τους επισκέπτες-περιηγητές που καταφτάνουν εκεί για να την ανακαλύψουν, να τη γνωρίσουν και να απολαύσουν το γεωφυσικό της ανάγλυφο, τον ορεινό όγκο με τις περίσσιες ομορφιές και χάρες σε κάθε εποχή!!!

Ανάμεσα στα πολιτιστικά μνημεία της περιοχής μας είναι και τα Πετρογέφυρα που το καθένα έχει τη δική του ιστορία, τους μύθους - θρύλους και τις παραδόσεις!!!Με ναυαρχίδα τη θρυλική ΓΕΦΥΡΑ ΚΟΡΑΚΟΥ – το Θεογέφυρο των Βαλκανίων (ήταν η μεγαλύτερη μονότοξη πετρογέφυρα σε όλα τα Βαλκάνια – κτίσθηκε το 1514-15 από το Μητροπολίτη Λάρισας Βησσαρίωνα τον Β΄ και έπεσε θύμα του εμφυλίου στις 28.3.1949) και άλλες 15 μικρότερες αδερφές της προσέφεραν και προσφέρουν σημαντικές υπηρεσίας στον Τόπο και στους κατοίκους αλλά και στους διαβάτες και κουβαλούν επάνω τους ιστορία αιώνων!!!

Αν και έχουν τραυματισθεί από τους χειμώνες και τις κατεβασιές των ποταμών και έπρεπε να τυχαίνουν του σεβασμού μας και της συντήρησης – διάσωσής τους αντίθετα τυχαίνουν όχι μόνο της αδιαφορίας μας αλλά και πέφτουν θύματα της μανίας των χρυσοθήρων που τάχουν κατασκάψει για την ανεύρεση κρυμμένων σε αυτά θησαυρών.

Τη γέφυρα του Πετρωτού (Λιάσκοβου) Αργιθέας Καρδίτσας, ένα από τα αντιπροσωπευτικότερα μονότοξα και κτισμένο τον 13 αιώνα στο βραχοστένωμα στη θέση Γέρακας ή Παλιά Πυρήνα την κατέσκαψαν οι χρυσοθήρες εδώ και 15 χρόνια επάνω στο κατάστρωμά της για να βρουν λίρες ή άλλο θησαυρό βγάζοντας τις πέτρες στην αρχή της από την μεριά του Πετρωτού όπως τη διαβαίνουμε και στο σημείο αυτό έφτασαν σε κούφιο που χωράει άνθρωπο σερνόμενο – προφανώς ήταν η τεχνική του πρωτομάστορα για να μην έχει μεγάλα φορτία η γέφυρα. Το σίγουρο είναι πως οι χρυσοθήρες θησαυρό δε βρήκαν και το αποτέλεσμα από τα νερά της βροχής να είναι καταστροφικό για τη γέφυρα αφού αυτή διαβρώνεται και ήδη υπάρχει πρόβλημα στατικότητάς της – έχουν γίνει σοβαρές ρηγματώσεις.

Κατά τον ίδιο τρόπο <<οι λιράδες >> κατέσκαψαν και την πετρογέφυρα στο θέση << Τυρολόγος>> στην Ανατολική Αργιθέα.Το καλοκαίρι του 2012, όταν με τον Καθηγητή Κώστα Γραμμένο και τον Αρχιτέκτονα Νίκο Δημ. Παπαρούνα περάσαμε και πήραμε στοιχεία και φωτογραφίες από όλα τα Πετρογέφυρα της Αργιθέας φτάσαμε και στον Τυρολόγο.Εκεί έκπληκτοι διαπιστώσαμε να έχουν ανοίξει στη βάση του γιοφυριού μία τρύπα ύψους και πλάτους κοντά 1 μέτρο και βάθους άλλο τόσο και μέσα είχαν παρατήσει ένα τσαπί. Από ότι δε μας ενημέρωσε ένας κάτοικος την τρύπα την άνοιξαν με κομπρεσέρ ηλεκτρικό παίρνοντας ρεύμα από το στύλο της ΔΕΗ.

Και παλιότερα έκανα αναρτήσεις για τις Γέφυρες αυτές και το επικίνδυνο της καταστροφής τους – ιδίως για τη Γέφυρα Πετρωτού που κινδυνεύει άμεσα – ζητώντας παρέμβαση από τους αρμόδιους και διοικήσαντες - διοικούντες το Δήμο Αργιθέας …αλλά το αποτέλεσμα μηδέν εις το πηλίκον.<<Κουφών καμπάνα κι αν χτυπάς, τυφλών κι αν θυμιατίζεις…>> λέει η παραμία.

Αφορμή για τη νέα ανάρτησή μου είναι μια προσφατη επισήμανση του διακρινόμενου για την ευαισθησία του συμπατριώτη Αργιθεάτη Δημήτρη Ζουμπουρλή σε σχόλιό του για παρέμβαση στη Γέφυρα Πετρωτού.Αγαπητέ Δημήτρη, μερικοί που παρεμβαίνουμε και επισημαίνουμε τα σοβαρά αυτά προβλήματα των Πετρογέφυρων και άλλων μνημείων του Τόπου μας κοντεύουμε να γίνουμε φαιδροί.Όμως εμείς θα συνεχίζουμε να τα λέμε και να τα γράφουμε και ελπίζουμε κάποια στιγμή οι διοικούντες την Αργιθέα να συγκινηθούν και να παρέμβουν τουλάχιστον στη Γέφυρα Πετρωτού για να διασωθεί. Γιομάτος ο τόπος από πέτρες είναι εκεί και με ένα μεροκάματο μπορούν να κλείσουν την τρύπα.

Εκτός και περιμένουν τις Αρχαιολογικές υπηρεσίες να φανούν...Αλλιώς να παρέμβει ο Σύλλογος Πετρωτού από μόνος του.

Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος

Ήδη η Κομισιόν και η κυβέρνηση εργάζονται για τους όρους εξόδου και τον πιο κατάλληλο μηχανισμό της επόμενης μέρας. Οι “ισορροπίες” στο Αιγαίο, το μεταναστευτικό και προσφυγικό διατηρούν στα ύψη τον φόβο και την ανησυχία για τα χειρότερα στην σχέση με την Τουρκία. Η δυναμική ανάκαμψη και το αποφασιστικό χτύπημα της ανεργίας παραμένει ζητούμενο και οι πολίτες προσδοκούν πέρα από προγράμματα, επιδόματα και καλλιέργεια ελπίδας, προτάσεις και πολιτικές με χειροπιαστά αποτελέσματα.

Ας δούμε όμως από την επικαιρότητα και δύο ακόμη “μη ληγμένα” :

α. Στα μέσα της δεκαετίας του ´90 η τότε ΠΟΕΔΗΝ παρουσίασε μια πρόταση για ανασυγκρότηση του ΕΣΥ. Μιλούσε για προϋπολογισμούς κατά τμήμα και αξιολόγηση αποδοτικότητας πόρων και δαπανών, δηλαδή για οργάνωση και εργαλεία με τα οποία -εκτός των άλλων- συστηματοποιούνται οι έλεγχοι και η πρόληψη ανήθικων πρακτικών και προωθείται η διαφάνεια. Επίσης θα είχαν οδηγήσει σε  μετατροπή μονάδων στο κέντρο της Αθήνας σε κέντρα υγείας αστικού τύπου ή σε πρότυπες διαγνωστικές δομές που, μαζί με κλινικές και δομές τρίτης ηλικίας και κέντρα αποκατάστασης, θα έκαναν πραγματικότητα την αποσυμφόρηση των τριτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων νοσοκομείων αλλά θα δημιουργούσαν και “αντίπαλα” νοσοκομεία του συγκεντρωτισμού (ανάπτυξη των Νοσοκομείων εκτός κέντρου στην Ανατολική Αττική κλπ). Τέλος η τότε πρόταση για εισαγωγή του επιστημονικού management, αν είχε υιοθετηθεί, θα είχε συμβάλλει στην από-κομματικοποίηση των διοικήσεων και στην αποτελεσματική και αποδοτική λειτουργία των μονάδων υγείας .

Τότε η κριτική για “σκοτεινά σχέδια των κυβερνητικών συνδικαλιστών” και ο συνδικαλισμός κάποιων υπουργών τα έριξαν στο καλάθι των αχρήστων. Τα πρόσφατα χρόνια σε μια συζήτηση η κ. Β. Παπανδρέου με ρώτησε πως εκτιμώ ότι θα εξελιχτεί το φαινόμενο της διαφθοράς στο δημόσιο στην κρίση και της είπα ότι το ταγκό ιδιωτών και δημοσίου νομίζω ότι πρόκειται να γίνει άγριο και πιο σκληρό με κυνικές ομάδες “μαφίας”. Θυμάμαι την απορία και την σιωπή της πριν με ρωτήσει γιατί το λέω. Το πρόσφατο σκάνδαλο με τα αντικαρκινικά είναι μια απόδειξη και δυστυχώς όχι η μόνη. Καλά τα γνωστά “περί μαχαιριού στο κόκαλο” αλλά προκλητικά και παρωχημένα. Οι πολιτικοί “αμήχανοι” και χωρίς ιδιαίτερη ενασχόληση. Μήπως αργούμε στην σοβαρή προσέγγιση των κρίσιμων τομέων και προβλημάτων έξω από το βωμό των μικροπολιτικών νοοτροπιών; Ώρα για συνδικάτα και συνδικαλιστές του «είναι» και όχι του «φαίνεσθαι” να βγουν μπροστά για τον εκσυγχρονισμό διαδικασιών και δομών.

β.  Από το πλωτό πυρηνικό εργοστάσιο μέχρι αυτό της γείτονος, το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και έως το παιχνίδι των εξοπλισμών της Τουρκίας τα επικίνδυνα είναι “μη ληγμένα”. Ωστόσο οι ταμπέλες σε κάποιους δήμους για “αποπυρηνικοποιημένη περιοχή” είναι εκεί ξεθωριασμένες “όπως” και οι ευαισθησίες και οι κινητοποιήσεις άλλων εποχών. Οι δε πολιτικοί ταγοί ξεμπερδεύουν με μια δήλωση ή όταν γράψουν κάτι στο Twitter, κατά την μόδα Τραμπ.

Από κοντά βέβαια και ορισμένα ΜΜΕ που αντιστρέφουν την πυραμίδα για να αποκαλύψουν την αλήθεια -ορθή μέθοδος και κανόνας- αρκεί να είναι η αντίστοιχη επί της ουσίας του θέματος πυραμίδα.

Και επειδή η μικρο-διαχείριση των μεγάλων και η μεγαλο-διαπλεκόμενη διαχείριση των μικρών είναι μια λάθος πυραμίδα χρειάζεται και ως πολίτες να ενεργοποιηθούμε για τα μη ληγμένα!

Γράφει η Χριστίνα Τσαρούχα

 Ήταν Οκτώβρης του 1989, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Εδώ Δ/νση Β/θμιας Εκ/σης Ευρυτανίας. <Κυρία Τσαρούχα θέλετε να δουλέψετε στο Γυμνάσιο- Λύκειο Γρανίτσας; Πρέπει να μου απαντήσετε σύντομα και να παρουσιαστείτε εντός λίγων ημερών> Η καρδιά μου βάρυνε, έπρεπε να απαντήσω. Πήρα τη μεγάλη απόφαση να πω το< Ναι> του Οδυσσέα να επιστρέψει στην Ιθάκη του, και να παρουσιαστώ στη Δ/νση. Με σκέψεις θολές και καρδιά βαριά, ξεκίνησα ,έχοντας ως πλοηγό τη θέλησή μου και την επιμονή μου ότι θα τα καταφέρω.

Πρώτο βράδυ στο Καρπενήσι. Εντυπώσεις πολύ θετικές. Η καρδιά μου επιστρέφει στη θέση της. Το πρωί της άλλης μέρας παρουσιάζομαι στη Δ/νση. Παίρνω το χαρτί <της ανάληψης υπηρεσίας> μαζί με κάποιες πληροφορίες για τη Γρανίτσα. <Στις 1.00 μ.μ αναχωρεί το λεωφορείο για Γρανίτσα με πολλές ενδιάμεσες στάσεις σε χωριά και σε 4 ώρες φτάνετε στο χωριό. Εκεί θα σας περιμένουν οι συνάδελφοι σας>. Παράξενο να με περιμένουν αναρωτιέμαι με τον εαυτό μου, δεν μου έχει ξανασυμβεί.

Η υποδοχή στην πλατεία του χωριού ήταν εγκάρδια. Ευχάριστα συναισθήματα. Η πρώτη εικόνα και οι πρώτες σκέψεις μου είναι ότι βρίσκομαι σε ένα όμορφο και γραφικό χωριό, με γραφικούς και φιλόξενους ανθρώπους.

Το Γυμνάσιο με τις λυκειακές τάξεις ,είναι χτισμένο στην άκρη του χωριού, φαντάζει υπέροχο και φιλοξενεί αν θυμάμαι καλά 80-100 μαθητές. Τι ευχάριστη αίσθηση να μπαίνεις σε ένα τέτοιο σχολείο που οι μαθητές σου σε υποδέχονται εγκάρδια; Και περιμένουν από σένα να τους δώσεις πολλά; Ελάχιστα χρόνια ,4-5 με χώριζαν από τους μαθητές της Γ΄ Λυκείου. Ένιωθα ότι ήμουν δίπλα τους, αφουγκραζόμουν τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς τους. Ήμουν ένα με αυτούς. Έδωσα πολλά, πήρα περισσότερα, έδωσα γνώσεις ,πήρα αγάπη. Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν η όρεξη και το μεράκι να μάθουν και να πάρουν από εμάς όσο περισσότερα πράγματα μπορούσαν. Ήμασταν η μοναδική πηγή γνώσης και πληροφόρησης.

Όλοι οι καθηγητές, ακόμα και ο Δ/ντής, ήμασταν νέοι και γεμάτοι με όρεξη και διάθεση να δώσουμε. Η επικοινωνία και η επαφή μας με τους μαθητές συνεχιζόταν και πέρα από τις ώρες διδασκαλίας στο σχολείο. Δεν ήταν λίγες οι φορές που αρκετοί μαθητές μας άνοιγαν την καρδιά τους , μας έλεγαν τους προβληματισμούς τους και τις ανησυχίες τους. Ζούσαν με την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή . Ήθελαν να φύγουν από το χωριό τους, γιατί δεν τους πρόσφερε όσα προσδοκούσαν για την ηλικία τους. Αρκετοί τα κατάφεραν και έπιασαν το όνειρό τους από ότι μαθαίνω. Χαίρομαι πολύ.

Οι Γρανιτσιώτες και όλοι οι κάτοικοι της Ευρυτανίας ήταν απλοί, φιλόξενοι, γραφικοί. Το χαμόγελο και το αστείο ήταν για αυτούς η ζωή. Πιστοί στις παραδόσεις τους, ενωμένοι και αγαπημένοι. Όλοι ήθελαν το καλύτερο για το χωριό τους και για τα παιδιά τους.

Η Γρανίτσα ήταν ένα χωριό που είχε αρκετές υπηρεσίες: ΕΛΤΑ, ΔΕΗ, αγροτικό ιατρείο αστυνομικό τμήμα, δασαρχείο. Συγχωρέστε με αν ξέχασα κάτι. Έχουν περάσει εξάλλου αρκετά χρόνια από τότε που έφυγα.

Πολύ ζεστά και φιλόξενα ήταν τα ταβερνάκια με τα παραδοσιακά εδέσματα και το υπέροχο κρασί τους. Τα αφεντικά τους ευγενέστατα, καλοσυνάτα και χαμογελαστά. Πόσα χειμωνιάτικα βράδια περνούσαμε στο ταβερνάκι< ΑΓΝΑΝΤΕΥΕ> του Παπαντωνίου με την κυρία Γεωργία ,να μας φροντίζει σαν να είμαστε παιδιά της; Πόσα κυριακάτικα πρωινά πίναμε καφέ , αναπνέοντας καθαρό αέρα και βλέποντας απέναντι το βουνό, στην καφετέρια <ΠΑΝΟΡΑΜΑ> με τον κύριο Κώστα και τη γυναίκα του( μαθήτριά μου), να μας υποδέχονται με χαμόγελο; Αυτά ήταν κάποια από τα στέκια της νεολαίας.

Όμως υπήρχαν και τα γραφικά καφενεδάκια ( Μουριά…… δε θυμάμαι τα άλλα) που ήταν πόλος έλξης για τους μεγαλύτερους στην ηλικία, που φιλοσοφώντας και συζητώντας για τη ζωή και την πολιτική, έπιναν τα τσιπουράκια τους και βίωναν την καθημερινότητα με τον δικό τους τρόπο.

Επειδή έζησα για κάποια χρόνια στη Γερμανία και ταξίδεψα σχεδόν σε όλη την Ευρώπη, η Ευρυτανία είναι ένας νομός που μου θυμίζει πάρα πολύ την Ελβετία και την Αυστρία. Είναι ένας νομός που θα μπορούσε άνετα να γίνει πόλος έλξης για πολλούς τουρίστες και το χειμώνα , με τα χιονισμένα χωριά της φυτεμένα μέσα στα έλατα, και το Καλοκαίρι με τα γάργαρα νερά , τη γραφική ομορφιά και το καθαρό αεράκι. Είναι ένας νομός που προσφέρει πολλά , αρκεί κάποιοι να ενδιαφερθούν πραγματικά. Είμαι σίγουρη ότι θα τους αποζημιώσει………

Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος

Με εκδηλώσεις των συνδικάτων, που πέρα από την μαζικότητα, έλειπε η ένταση ακόμη και στα πιο πολυπληθή μπλόκ. Ωστόσο το οκτάωρο ή η κοινωνική ασφάλιση, τα στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα και η δυναμική των εργαζομένων δυστυχώς είναι ζητούμενα. Παράλληλα οι ερμηνείες και οι μεταφράσεις από τα γαλλικά στην λέξη «σαφής» του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής καλά κρατεί. Πάντως η τυπική έξοδος από το μνημόνιο είναι «διαυγής» αλλά οι υψηλές και δυσβάστακτες υποχρεώσεις στους δανειστές παραμένουν όπως και η κρίση. Με δεδομένο ότι η κατάσταση της χώρας είναι φτωχή και πολλές κρίσιμες περιοχές ζωής παραμελημένες στην μετάφραση σημαίνει και «βρώμικη» έξοδο. Τώρα η ερμηνείες για την άποψη του Γραμματέα του Ο.Ο.Σ.Α για «μεταρρυθμίσεις των μεταρρυθμίσεων» μένουν για το μέλλον. Τα προεκλογικά σενάρια επανεκδίδονται αλλά οι εκλογές αποφασίζονται από τον πρωθυπουργό και επιβάλλονται από εθνικές, πολιτικές, κοινωνικές συνθήκες και ανάγκες. Και ναι μεν οι ανάγκες μπορεί να «υπάρχουν» όσο όμως η κυβέρνηση έχει την πρωτοβουλία και θέτει την ατζέντα -αν δεν ελέγχει τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις- διατηρεί την δυνατότητα αιφνιδιασμού και όπως διαμορφώθηκαν τα πράγματα ακόμη και στο τέλος να γίνουν τελικά «αιφνιδιασμός» μπορεί να αποδειχτεί αφού η αντιπολιτευτική τακτική είναι συγκυριακή, ακολουθεί ότι προκρίνει η κυβέρνηση και σε πολλές περιπτώσεις «παγιδεύεται» στους τακτικισμους και τους επικοινωνιακούς αντιπερισπασμούς. 

Αυτά όλα είναι ευδιάκριτα ή γίνονται μόνο και μόνο άν τρέξει κάποιος/α δύο μέρες πριν την Πρωτομαγιά και τρεις μετά. Εκείνο όμως που καθιστά αμφίβολη την επιβεβαίωση των δημοσκοπήσεων είναι η συσπείρωση της ΝΔ που ακούμπησε οροφή και του ΣΥΡΙΖΑ που είναι στο πάτωμα και λογικά θα βελτιωθεί. Το πόσο κρίνει την διαφορά και ίσως και το αποτέλεσμα. Άλλωστε η ύπαρξη ή «κατασκευή» εχθρών είναι χώρος με πληθώρα επιλογών για την κυβέρνηση και με στενότητα για την αντιπολίτευση-αφού ο χρόνος της κυβερνησης είναι σχετικά μικρός για αντίστοιχη συσσώρευση-κάτι που καθορίζει την συσπείρωση ειδικά αν στην πορεία προς τις εκλογές οταν και αν οι «εχθροί αυτοί γίνουν και εχθροί του λαού». Τα περί λαϊκισμού καλά είναι αλλά αμφίβολο πως μεταφράζονται και κατανοούνται από τους «ταλαιπωρημένους» της οκταετούς περιπέτειας, οι οποίοι δεν και λίγοι.

Το ζήτημα όμως για την χώρα και την Ευρώπη έγκειται στην εξάντληση των μεταπολιτευτικών σημαιών: δημοκρατία, δικαιοσύνη κά, όπως και για την Ευρώπη τα οραματικά για τα μεγάλα ενιαία και βαθειά. Αναζητείται νέα έμπνευση και ιδέες και εδώ κάθε άλλο παρά καθαρή έξοδο δεν έχουμε. Άλλο η εικόνα και άλλο η πραγματικότητα και το κύρος. Και εδώ πρωτίστως αναδεικνύεται το «γενικευμένο» έλλειμμα σοβαρότητας. Αυτό είναι το πιο μείζον και παρακμιακό και όχι μόνο στο πολιτικό αλλά και στο κοινωνικό επίπεδο.

Γράφει ο Αλέξανδρος Χουλιαράς

Τεθλιμμένη η οδός και πλατεία η πύλη της αγροτικής ζωής των βουνών, ευρύχωρος η οδός και στενή η πύλη των γραμμάτων. Μόχθος και πόνος να εκβραχίζεις τα κράκουρα, χαρά και απόλαυση να αποκρυπτογραφείς τα μυστικά της θεωρίας των Συνόλων, υπό την καθοδήγηση του φωτισμένου θεολόγου Λαϊνά.

Κάθε Κυριακή απόγευμα, τούτη τη φωτεινή οδό για το πνευματικό επίκεντρο της περιοχής, πορευόμασταν, υπερφορτωμένοι με τον τρουβά των βδομαδιάτικων εφοδίων και υπερφορτισμένοι με αρκετά κιλοκουλόμπ αισθησιακού φορτίου. Περιφρουρώντας σθεναρώς το φόρτο του τρουβά και περιφρονώντας και σπαταλώντας ασυστόλως τα κουλόμπ του ενεργειακού μας φορτίου, φτάναμε στο μαθητικό δωμάτιο με τον τρουβά πεπληρωμένον και αισθησιακά πλησίστιοι. Με ποτάμιες παροχές φαίνονταν οι κρουνοί πληρώσεως των απωλειών!

Το Σάββατο ήταν το «νόστιμον ήμαρ». Με άδειο τον τρουβά και πλήρη την ακένωτον δεξαμενήν της ψυχής, πετώντας ανεβαίναμε την τραχιά ανηφόρα του Μέγα Λόγγου. Πολλές φορές το ωριαίο –και ωραίο- δρομολόγιο, υπό την επήρειαν γαστρίων και υπογαστρίων προκλήσεων εμακρύνετο κατά μίαν και περισσότερες ώρες.

Οι εκλεκτότερες γαστριμαργικές προκλήσεις ήταν τα, εν αφθονία, κεράσια του Ιούνη και τα αυστηρώς περιφρουρούμενα σταφύλια του Σεπτέμβρη. 

Οι υπογάστριες προκλήσεις, που ηδόνιζαν και δονούσαν όλη την… κοιλιακή μας ενδοχώρα ήταν κι αυτές πολλές και σκληρές. 

Μια φορά παραζαλισμένος από την μηραία και μοιραία ακτινοβολία μιας χυμώδους μουσίτσας του ημιγυμνασίου, ζουναγκιάστηκα στα αριστερά βραχώδη του Κρικελλοπόταμου και διπλασίασα τη διαδρομή προς Κρίκελλο. Άλλη φορά σε μια κοπέλα «Εκόπη τ' ασημόκουμπο κι εφάνη το βυζί της / κι είδα τον ήλιο πόλαμψε κι έφεξε το φεγγάρι», που λέει το κλέφτικο τραγούδι, και επλανεύθην και επλανήθην στους εκ δεξιών φάραγγες του Κρικελλοπόταμου και τριπλασίασα το δρόμο προς το χωριό, προσκυνώντας την αγρόνομη αυλή της.

Γοργόφτερη ήταν η πορεία μας με πολλές ηδονικές στάσεις στους λειμώνες τ΄ ουρανού και μία στη γέφυρα του Κρικελλοπόταμου. Ο πρώιμος βιομηχανικός πολιτισμός τιθάσευσε τις δικές μας ορμές με το σχολείο και αντιπάλεψε την ορμή του πόταμου με τη γέφυρα. Ο Κρικελοπόταμος είναι το ποτάμι με τη μεγαλύτερη κλίση σ΄ όλη την Ευρυτανία και η ροή του είναι τυρβώδης και χειμαρρώδης. Γι΄ αυτό και είναι πρωταθλητής στην ποτάμια ροή του, όπως και μεις ήμασταν πρωταγωνιστές στις χειμαρρώδεις εκροές μας. 

Προσωπικά υπήρξα πρωταθλητής στο άλμα εις… βάθος. Πηδούσα στο ξηριά από το υψηλότερο βάθρο της γέφυρας, πράγμα που ακόμα υπενθυμίζει και πιστοποιεί η χρόνια δισκοπάθειά μου. Το ρεκόρ μου κατέρριψε ο σχιζοφρενής Φουντοζάχος, που πήδηξε από τα παραπέτια της Γέφυρας. Ο Κρικελλοπόταμος πήρε το αίμα του πίσω, πριν κάποια χρόνια, όταν παρέσυρε στην κοσμογονική του ροή και την ίδια τη παλιά τσιμεντένια του Γέφυρα. 

Εν κατακλείδι βγαίνοντας στον πηγαιμό αξιώσαμε το δρόμο και όχι το ατέρμονο τέρμα, και μετά τέρμινον ελαμπρύνθημεν υπέρτατης σοφίας όταν αποκρυπτογραφήσαμε ότι κι ο δρόμος είναι λάθος!

Γράφει ο Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου Γιάννης Ξηντάρας *

Προφανώς οι σχέσεις δεν έχουν, ούτε θα μπορούσαν να έχουν, ένα manual εγχειρίδιο το οποίο θα μας καθοδηγούσε στην σωστή διαχείριση τους. Είναι κατά συνέπεια αναπόφευκτο οι σχέσεις μας συχνά να έχουν προβλήματα, μερικές φορές ανυπέρβλητα. Ωστόσο η εμπειρία , η κοινή λογική και πάνω απ’όλα η “χαμηλή περιεκτικότητα” σε εγωισμό είναι το πιθανότερο καλοί οδηγοί στο να αποφύγουμε ορισμένες σίγουρες κακοτοπιές!

Με γνώμονα τους 3 παραπάνω άξονες προτείνονται οι εξής βασικές κατευθύνσεις :

1.      Δεν μπορεί να φταίνε πάντα/μόνο οι άλλοι… Αυτό δεν είναι σχέση! Η σχέση προϋποθέτει δύο μέρη, αλληλένδετα. Άρα κάπου εκεί βρισκόμαστε και εμείς… Χρειάζεται ο καθένας να αναλάβει την ευθύνη του, το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί και όχι να το φορτώνει στον/ην άλλον/η, όσο κι αν αυτό μας βολεύει...

2.      Δεν μπορεί να περιμένουμε απ΄τον/την άλλον/η να κάνουν αυτοί το πρώτο βήμα-ούτε μπορούμε πάντα να κάνουμε το πρώτο βήμα εμείς! Μαζί ''τα κάνουμε'', μαζί πρέπει και να τα “μαζέψουμε”… («it makes two to tango!»). Η ανάληψη της πρωτοβουλίας σε μια κρίσιμη στιγμή της σχέσης είναι πολύ σημαντική και υπό μια έννοια τιμά αυτόν που την παίρνει, όμως και πάλι θα πούμε ότι δεν μπορεί αυτός/η που παίρνει την πρωτοβουλία να είναι πάντα ο/η ίδιος/α, γιατί προφανώς αυτό κάποια στιγμή κουράζει...

3.      Αφήστε έξω από το πρόβλημα τους γονείς σας!.. Όσο πιο μακριά τόσο καλύτερα - όσο περισσότερο ανακατεύονται τόσο το χειρότερο! Διαφορετικά οι δύο γίνονται έξι, με κίνδυνο οι έξι να γίνουν δώδεκα μετά γινόμαστε από δύο χωριά χωριάτες! Ίσως μία συμβουλή ενός φίλου να μπορεί να βοηθήσει, όμως θα λέγαμε καλύτερα όχι ενός γονέα: Οι γονείς σπάνια μπορούν να μείνουν ουδέτεροι σε τέτοια θέματα και ακόμα σπανιότερα αντέχουν αυτό που τους λέμε… και έτσι (ίσως και) άθελα τους αντί να βοηθήσουν ρίχνουν λάδι στη φωτιά!

4.      Αφήστε λίγο το” σίδερο να κρυώσει…”. Οι πρώτες ώρες (κάποιες φορές και οι πρώτες μέρες) δεν είναι καλοί σύμβουλοι στις αντιδράσεις μας… Πάρτε λίγο χρόνο, «πάρτε μία ανάσα», συλλογισθείτε, αναλογισθείτε, συμβουλευθείτε… και ύστερα μιλήστε: ήρεμα, όσο γίνεται, αν θέλετε να τα βρείτε. Αλλιώς με τις άμεσες, συχνά σπασμωδικές αντιδράσεις, το μόνο εύκολο είναι να τσακωθείτε βαθαίνοντας την κρίση ακόμα περισσότερο.

Ομολογουμένως, ''τι δύσκολες'' που είναι οι σχέσεις… Δύσκολες και υπέροχες! Και τι αδικία… Πόσο δύσκολα χτίζονται και πόσο εύκολα γκρεμίζονται! Για αυτό προσοχή στα θεμέλια…

*Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.