Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Νάμαστε πάλι με τα παιχνίδια επικοινωνίας για την ΔΕΘ. Τώρα κυβέρνηση και ΝΔ "κυνηγούν την ουρά τους".
Και άν είναι εποχικό "καλώς", είναι συμπαθητικό σκέρτσο. Διαφορετικά η συμπτωματολογία για την συνήθεια του καλύτερου φίλου του ανθρώπου, λέει: αναζήτηση προσοχής, υπερενεργητικότητα, βαριεστημάρα και αν αυτό επαναλαμβάνεται μαρτυρά σοβαρότερα αίτια. Η φαινομενικά ακραία πόλωση δεν αναστηλώνει τον δικομματισμό πόσο μάλλον δεν συγκροτεί διπολισμό. Αντίθετα μπορεί να ανοίξει τους ασκούς αντιθετικών ανέμων εντός των κομμάτων ή του ενός -ήδη διαφαίνεται στην ΝΔ-και συνθέμελα να φέρει την πλήρη κατάρρευση και της μικρής υφιστάμενης υπόστασής του, άμεσα ή σε δεύτερο χρόνο.
Επειδή η παρούσα οικονομική κρίση στην χώρα -σε καιρό ειρήνης- έχει ξεπεράσει κάθε ιστορικό προηγούμενο και εγκατέστησε νέα δεδομένα ούτε η πολιτική του δικαιωματισμού της κυβέρνησης ούτε η οι υπερσυντηριτικές επιθέσεις της ΝΔ πείθουν για το χειρότερο ή το καλύτερο. Μπορεί το 5% των υπερπρονομιούχων παντού -που προσπαθούν να προσεταιρισθούν-να διαβουλεύεται παρασκηνιακά και με τους δύο -κάτι που εκφράζεται με τις ανακατατάξεις στα ΜΜΕ-αλλά προς το παρόν αποφεύγει να εκτεθεί και άρα δεν έχει οριστικοποιήσει την στάση του. Άλλωστε και να γίνει αυτό τίποτα δεν εγγυάται ότι δεν θα αλλάξει στάση προσεχώς απλά η διαφορά με το παρελθόν είναι ότι πριν την κρίση η "συστράτευσή" τους ή η απόσυρση ήταν "θεαματική". Ένας ελαφρύ Λεβάντες φυσάει από την πλευρά της κυβέρνησης ενώ αντίθετα η ΝΔ "φυσά η ίδια για Πουνέντες".
Φυσικά τα "δεσποτικά" ΜΜΕ –που δεν είναι και στον αφρό της "υπόληψης" των πολιτών - ασκούν μεγάλη πίεση επί δεκάμηνο, καθημερινά, μήπως και ριζώσουν τον δικομματισμό. Και βέβαια ανεξάρτητα τι υποστηρίζουν έχουν ένα κοινό υπόβαθρο άγχους, φόβου και ανησυχίας: μήπως και υπάρξει τρίτος πόλος με ριζοσπαστικό πρόγραμμα ή ανάκαμψη αυτοδιοικητικών ή συνδικαλιστικών, κοινωνικών κινημάτων. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που παρά τα μικρά ποσοστά της σημερινής Συμπαράταξης, η πιθανότητα ανασύνθεσης και αποταύτισης της ηγετικής ομάδας από το οικονομικό-επικοινωνιακό κατεστημένο, η προοπτική νέας πολιτικής, αυτόνομης οργάνωσης και απαλλαγμένης από "ενοχικά" σύνδρομα για το παρελθόν όσο "αγνοείται" τόσο πιο πολύ αναλύεται για το αύριο.
Και βέβαια η πιθανότητα για Βατερλό δηλαδή ο κίνδυνος, μέσα από την πορεία για ενότητα, να προκύψει η μοιραία διαλυτική διάσπαση δεν έχει εξαλειφθεί, άλλωστε είναι κρυφός πόθος των άλλων δύο και όχι μόνο. Γιατί καλοί οι πολιτικοί σχεδιασμοί όμως η αντοχή τους σε μια οριακή κοινωνική και πολιτική κατάσταση είναι σχετική. Η αδυναμία πρόβλεψης των "αστάθμητων" γεγονότων ή παραγόντων που μπορεί να συμβούν, να επιδράσουν και να βγάλουν μπροστά πολιτικές και κοινωνικές δυναμικές που σήμερα είναι σε "κώμα" ή αποδεκατισμένες καθιστά εδώ, αλλά και από τις ΗΠΑ έως την Ευρώπη, ανοιχτό το ενδεχόμενο κατακλυσμιαίων εξελίξεων.
Κι αν υπάρξουν: λόγος, πρωτοβουλίες, γεγονότα που θα σπάσουν την μοιρολατρία ή την απογοήτευση τότε ή ήττα που θέλει το κατεστημένο να εγκαταστήσει στην όχθη όσων πίστεψαν ή πιστεύουν ότι μπορεί να αλλάξει ο κόσμος και να γίνει πιο δίκαιος, να είναι μερική ή ολική για το ίδιο. Χρειάζονται αντανακλαστικά λοιπόν από όλους τους πολιτικούς και κοινωνικούς παίκτες αυτής της περιοχής που διαφαίνεται ότι μπορεί και να οργανωθεί!
