Η μποεμία των βουνών

23 Αυγ. 2017 / 11:49

Γράφει ο Αλέξανδρος Χουλιαράς

 

Ο παλιός νεαρός –και όχι μόνο- φουστανελάς του παλιού καιρού, δεν έβγαινε στο στέγκο λερός και τσαλακωμένος. Η αρχή γινόταν από την κάλτσα. Πάντα την είχε “κορδωμένη” όπως έλεγε. Κόρδα έλεγαν και τον κομψευόμενο λιμοκοντόρο. Κάλτσα ζαρωμένη και φαρδιά ήταν όνειδος για το μερακλή φουστανελά. Την κάλτσα την κόρδωνε, την έδενε και ησύχαζε, όμως με τα λοιπά βαμβακερά της φουστανελοφορεσιάς, δηλαδή το πουκάμισο και τη φουστανέλα δεν ξεμπέρδευε εύκολα. Ήθελαν σιδέρωμα. Τα λοιπά χειρίσια ρούχα του αργαλειού της μάνας του, εν προκειμένω η πατατούκα, καθώς και αυτά του ελληνοράπτη, δηλαδή το γιλέκο και το φέσι, τα φόραγε όπως τα έβγαζε από το μπαούλο. 

Έτσι και για μας, τη μαθητική μποεμία της δεκαετίας του ΄60, ήταν προσβολή στην αισθητική μας να φοράμε ασιδέρωτα τα μπουραζανοειδή ντρίλινα παντελόνια, που μας έραβε ο μακαρίτης ο Σιακαβέλλας και τα μπάλωνε η μάνα μας με απανωτά μπαλώματα. Σίδερο δεν είχαμε, διαθέταμε όμως μυαλό. Βάζαμε ανάμεσα στην μαντανία και το αχυρόστρωμα το παντελόνι διπλωμένο σε θέση σιδερώματος, κοιμούμασταν απάνω μια νύχτα και το πρωί το φοράγαμε κι ας είχε δυο και τρεις τσάκισες και άλλες επιμέρους διπλώσεις. Μόνιμη διαμαρτυρία στους γονείς μας ήταν τα πολλά μπαλώματα, που είχαν τα παντελόνια μας, αλλά και τα λοιπά ρούχα και εισπράτταμε την απάντηση: “Τα καλά ρούχα είναι καθαρά και μπαλωμένα” κι εμείς επαυξάναμε τη γοητεία του μπαλωμένου και καθαρού ντρίλινου μ΄ ένα καλό “τσαλάκωμα” στο στρώμα! 

Τούτο ήταν μια πτυχή της πολύπτυχης μποεμίας της δεκαετίας του ΄60. Άλλες μποέμικες εκφάνσεις ήταν ο ακραιφνώς αντρικός στριμμένος μύσταξ και η καπέτα, ήγουν η κόμμωση, που έπρεπε να στρώνει και ει δυνατόν να φαίνονται οι τσατσαριές. Ως βουκόλοι, που συνήθως δεν φέραμε μαζί μας τσατσάρα, βάζαμε τη γελάδα κι έγλειφε τα μαλλιά μας, εξ ου και το ειρωνικό ερώτημα σε καλοχτενισμένο κομψευόμενο: “ποια γελάδα σ΄ έγλειψε;”. Τελευταία το μπριγιόλ, ένα ελαιοειδές κακής ποιότητας, μαζί με την παραδοσιακή λίγδα των μαλλιών, βοηθούσε πολύ το στρώσιμο της καπέτας. 

Τούτη την αντρική μποεμία συμπλήρωνε η κοκεταρία των κοριτσιών. Τότε, που δεν υπήρχαν κραγιόνια, αρώματα και πατσουλιά, η κοπέλα που ήθελε να αναδείξει τη θηλυκότητά της φορούσε άρωμα μόσχου και κραγιόνια παπαρούνας και τραγουδούσε: “παπαρούνα κόκκινη / κι άλλη κατακόκκινη / δος μου το κοκκινάδι σου / τ΄ άνθοκοκκιννάδι σου / να ντυθώ να στολιστώ / στο χορό να κατεβώ”.

 

Προσθήκη σχολίου

H διεύθυνση email δε θα δημοσιευθεί.
Το "VimaPoliti.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες του έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του portal

Επικοινωνήστε μαζί μας στο vimapoliti@gmail.com ή απευθείας στην φόρμα επικοινωνίας

Please, enter your name
Please, enter your e-mail address Mail address is not not valid
Please, enter your message