Του Σπύρου Πεταρούδη
Δεν το χωράει το μυαλό ..
Μακάρι νά'ταν ψέμα ...
Μαύρα μαντάτα ακούσαμε ...
μας πάγωσε το αίμα ...
Ενας λεβέντης χάθηκε ..
Μια καρδιά μεγάλη !
Ενα γλυκό χαμόγελο ...
δεν θα το δούμε πάλι ..
Η βουβαμάρα απλώθηκε
Η θλίψη ...και η οδύνη
Λεβέντες δεν θα έπρεπε
η γη να καταπίνει
Την ξαφνική απώλεια
ο νούς δεν την χωράει
Και η νοσταλγία βελονιά
Που την καρδιά τρυπάει
Πάει ο Κώστας...έφυγε ...
κανείς δεν το πιστέυει ...
-Σήκω ρε Κώστα ...μίλα μας ...
Ο κόσμος σε γυρέυει ...
Φύγε απ' τον χάρο μακρυά
...έχεις ζωή ακόμα ...
Ειναι νωρίς ρε φίλε μου
να σκεπαστείς με χώμα
-Ρε Κώστα πές... με τι καρδιά
αντίο να σου πούμε ..
αφού να το χωνέψουμε
ακόμα δεν μπορούμε ;
Καλό ταξίδι φίλε μου ...
Γαλήνη στην ψυχή σου...
Και δύναμη να αντέξουνε
τον πόνο οι δικοί σου ..