Οι εποχές σίγουρα έχουν άρδην αλλάξει και τίποτε σήμερα δεν θυμίζει την αθωότητα της εποχής, που σαν ανάμνηση προβάλει συχνά στη σκέψη και στις αφηγήσεις των παππούδων μας.

Ναι. Δύσκολα χρόνια εκείνα. Σκληρή η δουλειά για τον άρτον τον επιούσιον, που δεν ήταν και βέβαιο ότι θα υπήρχε κάθε μέρα στο τραπέζι.

Ναι, στις δεκαετίες που προηγήθηκαν υπήρξε σημαντικότατη πρόοδος. Σε όλους τους τομείς. Και ναι, η ζωή όλων μας σήμερα είναι ασυγκρίτως πιο άνετη. Στο ερώτημα, όμως, αν σε όλη αυτή η εξέλιξη βρήκε παράλληλο βηματισμό και η πραγματική ευτυχία των ανθρώπων, …η απάντηση μάλλον απογοητευτική θα είναι.

Τα μικρά, ορεινά, μειονεκτικά και σίγουρα γραφικά χωριά της Αιτωλοακαρνανίας, ωστόσο, όπως και εκατοντάδες άλλα ανάλογα χωριά της πατρίδας μας, επιμένουν να αντιστέκονται.

Όχι. Δεν θα βρείτε σε αυτά καταπληκτικά σημεία αναψυχής, ούτε υπέροχα μνημεία. Όχι, δεν υπάρχει κάτι το μαγικό για να σας δελεάσει. Και όχι, τίποτα το συγκλονιστικό δεν συμβαίνει σε αυτά τα χωριά. Συνηθισμένα χωριά είναι. Με συνηθισμένους ανθρώπους. Ανθρώπους, που θα σου πουν με χαμόγελο μια καλημέρα όταν σε συναντήσουν και που θα τρέξουν σε κάθε ανάγκη του συγχωριανού. Δίπλα του και σε χαρά και σε λύπη. Συνηθισμένα χωριά, με συνηθισμένους ανθρώπους που δεν φοβούνται (όχι ακόμη τουλάχιστον) να αφήσουν ανοιχτή την πόρτα του σπιτιού τους. Να αφήσουν το αυτοκίνητο ξεκλείδωτο, με τα κλειδιά τη μίζα.

Να αφήσουν τα παιδιά ελεύθερα να τρέξουν στις αλάνες. Να χωθούν στις αυλές των σπιτιών κι όταν διψάσουν απ’ το κυνηγητό να ξέρουν ότι θα πιούν ένα ποτήρι δροσερό νερό, όπου κι αν το ζητήσουν. Κατά κανόνα, μαζί με τα κεράσματα που πάντα υπάρχουν για αυτά. Χωρία, που ζήτημα είναι αν έχουν απομείνει πενήντα -εκατό κάτοικοι όλοι κι όλοι. Μια χούφτα σπίτια. Ένας κόσμος ολόκληρος. Ένας κόσμος όπου δεν έχουν χαθεί οι αξίες. Ένας κόσμος αυθεντικός. Σαν να ξέμεινε στο χρόνο, για να μας θυμίζει ότι …η περιβόητη ανάπτυξη, δεν είναι μονόδρομος.

Υπάρχει και άλλος δρόμος. Πιο ουσιαστικός. Ένωση Αγρινίου