Συμπληρώνονται σήμερα 11 χρόνια από την οσιακή κοίμηση τού Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου. Εκείνο το πρωινό τής 28ης Ιανουαρίου 2008, ήλθε η Μεγάλη Παρασκευή στην καρδιά τού χειμώνα!
Πόνος μέγας, βαθύτατη θλίψη, οδύνη άφατη συγκλόνισαν τους Έλληνες όπου γης. Ο Πρωθιεράρχης τους, μετά την γενναία πλην άνιση μάχη με την ασθένεια, λύγισε και διέβαινε μακάριος τις πύλες τού Ουρανού. Σήμερα η μνήμη του είναι όσο ποτέ εναργής και η απουσία του ανυπόφορα αβάσταχτη...
Ο Μακαριστός Χριστόδουλος σφράγισε αναντίρρητα μιαν εποχή. Ως εκκλησιαστικός ηγέτης αγάπησε και αγαπήθηκε όσον κανείς, γιατί έδωσε το είναι του στην Ορθοδοξία και την Πατρίδα, γιατί άλλαξε τον ρου τής Ιστορίας.Άνετος, χαρισματικός, επικοινωνιακός, με εντυπωσιακή ευρυμάθεια και ρητορική δεινότητα, που οικοδομούσε έναν ζωντανό σύγχρονο λόγο και ένα κατ’ εξοχήν ανθρώπινο πρόσωπο, «κέρδισε» από την αρχή τους πιστούς. Είχε μιαν ανοιχτή ζεστή αγκαλιά για όλους και κυρίως τους νέους.
Ο ταλαντούχος Ιεράρχης υπήρξε παράλληλα μία δυναμική προσωπικότητα, πληθωρικά μαχητική, χωρίς ίσως να αποφεύγει πάντοτε κάποιες υπερβολές. Ωστόσο οι προθέσεις του ήσαν πάγια αγαθές και καλοπροαίρετες. Γι’ αυτό ήταν δημοφιλέστατος. Σκαρφαλωμένος στις πρώτες θέσεις των δημοσκοπήσεων, έμπαινε στις καρδιές των απλών ανθρώπων. Και η γνησιότητά του τους προκαλούσε ενθουσιασμό. Ενίοτε βέβαια ο λόγος του – ιδίως όταν αναφερόταν ευθαρσώς στα εθνικά θέματα – ενοχλούσε και παρεξηγήθηκε επιφέροντας αντιδράσεις. Ο ίδιος έλεγε απλά πως το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η Εκκλησία, οι αγώνες, οι ρίζες και η ταυτότητα τού Ελληνισμού.
Η αντίστροφη μέτρηση ενέσκηψε αιφνίδια στην ζωή του, τον Ιούνιο τού 2007, όταν ματαίωσε την προγραμματισμένη επίσκεψή του στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, εισαχθείς εσπευσμένως στο Αρεταίειο. Και σ’ αυτό το επίπονο και δραματικό διάστημα μέχρι τής εκδημίας του, ο Αρχιεπίσκοπος απέδειξε ότι μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Πάλεψε με πείσμα και πίστη, για να αντισταθεί στο μοιραίο και, παρά το αδύνατον τού εγχειρήματος, κέρδισε τον πάγκοινο θαυμασμό, γιατί επέδειξε μιαν απαράμιλλη υπερβατική συμπεριφορά έναντι τού θανάτου.
Σήμερα, 11 χρόνια μετά την εκδημία του, το κενό που άφησε είναι βασανιστικά αισθητό. Όλοι στην σκέψη και την καρδιά έχουν κλεισμένο τον Χριστόδουλο και αναλογίζονται πόσο θα βοηθούσε η παρουσία του στις δύσκολες ημέρες μας τον χειμαζόμενο ελληνικό λαό. Πόσο θα προσέφερε στα εθνικά θέματα. Πόσο θα στήριζε ανθρώπους, αξίες και αρχές.
Γι’ αυτό ο Χριστόδουλος είναι ακόμη παρών! Και τούτο εξακολουθεί να ενοχλεί αφόρητα τους αρνητές του! Δεν μπορούν να δεχθούν ότι ο λαός Τον θυμάται. Και συστρατεύονται για να αποδομήσουν ό,τι ωραίο Εκείνος εδημιούργησε. Ακυρώνουν λ.χ. τον ιστορικό ρόλο τής Εθναρχούσης Εκκλησίας στην Ελλάδα, που ένεκα συνθηκών πάντοτε ευλογούσε και οδηγούσε τους Αγώνες. Και αποφαίνονται αίφνης ότι δεν έχει ρόλο η Εκκλησία στα συλλαλητήρια για την Μακεδονία... Δεν έρχονται όμως σε αντίθεση έτσι μόνο με τον εκείνον, αλλά με σύσσωμο τον ελληνικό λαό!
Γιατί ο βίος και η πολιτεία τού Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρού Χριστοδούλου είχαν όλα τα χαρακτηριστικά τού σύγχρονου Εθνάρχη. Το τεράστιο έργο του – τόσο πλούσιο σε ελάχιστο χρόνο – που η άδικη συγκυρία δεν τού επέτρεψε να ολοκληρωθεί, επιβεβαιώνει και πρακτικά τον χαρακτηρισμό.
Σήμερα λοιπόν, που ο καιρός συνεχώς δυσκολεύει, λείπει η στεντόρεια φωνή του. Η λαμπρή παρουσία του. Η Αλήθεια που γνήσια και ανυπόκριτα επρέσβευε. Ας ζούμε με την ζωντανή ανάμνηση και την δαψιλή ευλογία του. Με το παράδειγμά του.
Έστω η μνήμη του αιωνία.Γ.Δ
