Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Η έξοδος από την κρίση έχει -για να μην "ξεχνιόμαστε" στην κινηματογραφική εξέλιξη των επεισοδίων- και μια ακόμη θεμελιακή προϋπόθεση: την επίλυση της πολιτικής κρίσης.Σήμερα, ανάμεσα σε μια πελαγοδρομούσα συντηρητική "αριστερά" και μια παρωχημένα δογματική δεξιά, επιχειρείται να στηθεί πόλωση ως το όχημα ενός νέου διπολισμού.Άραγε θεραπεύει αυτό τις ανισορροπίες ή υπερβαίνει τα πολιτικά αδιέξοδα αναζήτησης, αμφισβήτησης, εκπροσώπησης στην σχέση πολιτών και πολιτικής ή μήπως ανοίγει λύσεις για τα ασφυκτικά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα;
Ο χώρος του δημοκρατικού σοσιαλισμού είναι κατακερματισμένος σε δυο περιοχές: η μία -"μικρή"- τα κόμματα και οι κινήσεις και η άλλη -η συντριπτικά μεγάλη- οι ανενεργές και αποστασιοποιημένες παραγωγικές, κοινωνικές δυνάμεις της προόδου που δεν ανέχονται τον παρασιτισμό και την διαμεσολάβηση πουθενά και πρωτίστως στην πολιτική.Η επαναδημιουργία του έχει χρησιμότητα; Αναμφίβολα ναι γιατί, εκτός των άλλων, αν οδηγήσει τις εξελίξεις το "διπολικό" σκηνικό μπορεί να επιφέρει πιο ολέθρια αποτελέσματα αφού, η μάχη δείχνει να περιορίζεται στην κατοχή και νομή της εξουσίας.
Ωστόσο το εγχείρημα -παρά τα τελευταία βήματα υπάρχουν περιθώρια για συνάντηση όλων-έχει δρόμο. Χρειάζεται σχέδιο και νέα στρατηγική για την χώρα με πρώτο στόχο την επανάκτηση της πολιτικής κυριαρχίας, ρυθμό και μεθοδολογία αλλά πρωτίστως δυναμική δηλ. επανενεργοποίηση της δεύτερης περιοχής.
Όλα αυτά σε ένα τοπίο ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας όχι και αισιόδοξο. Ένας νέος φορέας έχει, αντικειμενικά, δύο βήματα συν μία συνθήκη: πρώτον κοινό πρόγραμμα, δεύτερον σαφές πλαίσιο συμμαχιών με μίνιμουμ πρόγραμμα -ακόμη και για κυβερνήσεις εθνικής συνεννόησης- δομή και οργάνωση που ανταποκρίνεται στα πολιτικά που θα προκριθούν. Το οργανωτικό καθορίζεται από το Αξιακό, την πολιτική που πρέπει να υποστηρίξει και να κατακτηθεί και επομένως έπεται και δεν προηγείται. Το ελληνικό Επινέ -όπως άλλωστε και το γαλλικό- περνάει από δύο σταθμούς: ένα συνέδριο για τα πρώτα και ένα για τα οργανωτικά, εκλογή ηγεσίας κλπ.
Κάπως έτσι έγινε και στην Γαλλία-με την οποία έχουμε αρκετά κοινά γνωρίσματα-το ´69 στο Issy-les-Moulineaux το SFIO, το κόμμα του Ζαν Ζορές και του Λεόν Μπλουμ, αποφάσισε και τη μετονομασία του σε PSF. Η διαδικασία αυτή αναγέννησης συνεχίστηκε και κορυφώθηκε με ένα άλλο συνέδριο, στο Épinay-sur-Seine. Εκεί ο Μιτεράν εκλέχτηκε γραμματέας. Απαιτείται στην διαδρομή αυτή -που δίνει χρόνο και για διεύρυνση των σχημάτων ή πρωτοβουλιών που συμμετέχουν-πολλοί να "σκοτώσουν πολλά που αγαπούν" αλλά εμποδίζουν ή είναι αχρείαστα και να αποδείξουν στην πράξη ότι μπορούν σε διαφορετική πραγματικότητα και γεγονότα να είναι ωφέλιμοι.
Το άνοιγμα και η ολοκλήρωση του πρώτου μέρους της διαδρομής μπορεί το φθινόπωρο, όπου και η συνταγματική αναθεώρηση είναι πρόκληση για το αν κατακτιούνται ενιαία τα προτάγματα. Το άλλο μέρος αντικειμενικά μετά τις εκλογές -που είναι ορατές στο χρόνο- όπου στην πράξη και μετεκλογικά μπορεί να αποδειχτεί η ακεραιότητα των λόγων στην πράξη.Άλλως η παράσταση είναι χωρίς νήμα και η ευκαιρία θα χαθεί. Ακόμη και στην μαγειρική ο θυμόσοφος λαός λέει: "η βιάση ψήνει το ψωμί μα δεν το καλοψήνει" (πολιτική πρόταση και συμφωνία) και συμπληρώνει: "σίγουρο ψωμί σε τρύπιο σακούλι" (οργανωτικό κέλυφος) που απλά τονίζουν ότι: οι βιαστικές ενέργειες δεν έχουν καλά αποτελέσματα και τα καλά και χρήσιμα χρειάζονται ανάλογη προσοχή και διαφύλαξη!
