Οι στιγμές που βιώνουμε είναι κρίσιμες, οι καιροί που διανύουμε ενέχουν το χαρακτηριστικό της διαρκούς αβεβαιότητας και της διαιώνισης μιας δυσμενούς για την καθημερινότητα όλων μας πραγματικότητας, χωρίς διαφαινόμενη προοπτική και ξεκάθαρη λύση για έξοδο από το αδιέξοδο.
Γράφει η Αλεξάνδρα Σαγρή*
Η απαίτηση η κοινωνία να αντιληφθεί ότι οι επιλογές της, η προσεκτική και ψύχραιμη ματιά της, αλλά και η ανάγκη να ενεργοποιηθεί δημιουργικά στην κατεύθυνση της συμμετοχής και της δράσης για την αναβάθμιση της ποιότητας της δημοκρατίας μας και όχι να περιμένει στάσιμη στη γωνία, απαθής και επικριτική μονίμως για λάθη και παραλείψεις που όντως έγιναν από την περίοδο της μεταπολίτευσης και μετά, είναι αδήριτη.
Όλα τα παραπάνω όμως είναι απλά διαπιστώσεις και θεωρητικές προσεγγίσεις μιας κατάστασης η οποία φαίνεται να μην αλλάζει.
Κι όμως, αν χάσουμε την πίστη μας στο ότι τίποτα δεν αλλάζει, στο ότι τίποτα δε μπορούμε να κάνουμε για να συμβάλλουμε σε μια άλλη κατεύθυνση, είμαστε άξιοι της μοίρας μας.Ο καθένας από το μετερίζι του, ο καθένας με τα πιστεύω του, με την ιδεολογία, τα βιώματα και τις αρχές που κουβαλά. Αλλά με διάθεση προσφοράς και συνεισφοράς σε μια κατεύθυνση βαθιάς αλλαγής πορείας και νοοτροπίας.
Εγώ επιμένω σοσιαλιστικά, εδώ και καιρό άλλωστε ή μάλλον από πάντα.
Υπηρέτησα το χώρο του ΠΑΣΟΚ από τη σπουδάζουσα νεολαία στο Πανεπιστήμιο, από τη συνδικαλιστική παράταξη του κλάδου των δασκάλων κι ύστερα από το 2012 και το 2015, στην κεντρική πολιτική σκηνή, πολιτεύτηκα με άλλους αξιόλογους νέους και όχι μόνο, φίλους και φίλες. Όταν άλλοι λάκιζαν, εμείς μείναμε και στηρίξαμε. Κληθήκαμε να λογοδοτήσουμε ακόμη και για καταστάσεις στις οποίες πολλοί από μας δε συμμετείχαμε. Κι όμως μείναμε.
Πάντα πίστευα και μιλούσα για την ανάγκη δημιουργικής μετεξέλιξης του ΠΑΣΟΚ και όχι αυτοκαταστροφής του, πάντα πίστευα και μιλούσα για την ανάγκη αναγέννησης της δημοκρατικής παράταξης που θα προωθεί τις ιδέες του σοσιαλισμού με συγκεκριμένες προτάσεις και θέσεις, με στάση ευθύνης και υπευθυνότητας, παρά τα όσα δύσκολα βίωσε, παρά τα όσα την πλήγωσαν ή όσους πλήγωσε. Πάντα μιλούσα για την ανάγκη να αρθρώσουμε μια νέα εναλλακτική, συλλογική, ενωτική πρόταση με προοδευτικό πρόσημο, πρόταση με σαφείς όρους που θα αφουγκράζεται τις ανάγκες και τα θέλω μιας κοινωνίας που ασφυκτιά.
Πάντα πίστευα και μιλούσα για την ανάγκη ανανέωσης και τολμηρής, ρηξικέλευθης αλλαγής στο χώρο μας σε πρόσωπα και πρακτικές.
Ποτέ δε συμφωνούσα με όλες τις κινήσεις των εκάστοτε προέδρων και του περιβάλλοντός τους, άλλωστε η διαφωνία είναι θεμιτή και η διαφορετική άποψη αναγκαία. Τις σεβάστηκα όμως με ηρεμία και διακριτικότητα, ή όταν κάτι δε μου άρεσε επέλεγα να μην το καταγγέλλω φωναχτά, αλλά να κάνω συγκεκριμένες προτάσεις. Σωστό λάθος; Κρίνεται…
Τώρα, με χαροποιεί ιδιαιτέρως το γεγονός πως το τελευταίο διάστημα, ο χώρος μας έχει αρχίσει να ενεργοποιείται, να ξεπερνά τη μιζέρια στην οποία είχε περιπέσει και να αντιδρά, να κάνει κινήσεις στη λογική του ανοίγομαι στην κοινωνία, αυτοοργανώνομαι, εξελίσσομαι, διευρύνομαι, στη λογική του ενώνω και βρίσκω κοινά σημεία αναφοράς και όχι διχάζω, αναιρώ ή διαιρώ.
Με λάθη, με αδυναμίες, με παραλείψεις; Εννοείται. Αλλά κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει την αλλαγή κλίματος που έχει επέλθει στο χώρο μας, την αίσθησή μας ότι κάτι αλλάζει.
Κι επειδή η διαδικασία της ανάδειξης νέου αρχηγού είναι σε εξέλιξη, με πολλούς να λένε αν έπρεπε να γίνει έτσι ή όχι, με εμένα να λέω πώς όλα θα φανούν στην πορεία και όλα θα κριθούν από το αποτέλεσμά τους, είμαι υποχρεωμένη να ευχηθώ σε όλους τους υποψήφιους για το εγχείρημα, (αρκετούς από τους οποίους εκτιμώ βαθύτατα και τους γνωρίζω προσωπικά ,καλό αγώνα και καλή δύναμη. Να προτάξουν τις θέσεις τους και τις προτάσεις τους στη μάχη των επιχειρημάτων. Να ευχηθώ, όποιος κι αν εκλεγεί ,την επόμενη μέρα όλοι μαζί να διαμορφώσουν τον κοινό τόπο που ανέπτυξα παραπάνω. Στο σημείο αυτό, απλά χωρίς φανφάρες, για ακόμη μια φορά δημόσια να δηλώσω ,ότι στηρίζω ανοιχτά τη Φώφη Γεννηματά, την οποία τιμώ και εκτιμώ για τον απλούστατο λόγο ότι ήταν εκείνη που συντέλεσε καθοριστικά στην αλλαγή αυτού του κλίματος που σας περιέγραψα.
Ήταν εκείνη που ένωσε τα κομμάτια της παράταξης και η οποία πιστεύω ότι αυτή την ενότητα που τόσο πολύ ως χώρος είχαμε ανάγκη, μπορεί να τη διασφαλίσει στο ακέραιο και να την ενισχύσει στη συνέχεια σε αυτή τη φάση του εγχειρήματος.
Δε θα πω τίποτε άλλο παρά μόνο ότι εκείνη πιστώνεται όλη την προσπάθεια για τη συγκρότηση ενός μεγάλου πολυκομματικού φορέα που άνοιξε τις πόρτες του σε όλες τις προοδευτικές δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται ότι ανήκουν στο χώρο της ευρύτερης προοδευτικής παράταξης και της αξίζει να έχει τον κεντρικό ρόλο στη συνέχεια.
Καλή συνέχεια σε όλους. Πάντα με αισιοδοξία…
*Η Αλεξάνδρα Σαγρή είναι υποψ. διδάκτωρ ΕΚΠΑ, μέλος Τομέα Παιδείας ΠΑΣΟΚ.
