Γράφει ο Ηλίας Προβόπουλος*

"Από τον ύμνο σε έναν μοναδικό τόπο περνάμε στον θρήνο"

Η ιστορική Γρανίτσα Ευρυτανίας (Απεράντιος) ευτύχησε να έχουν σ’ αυτή τις ρίζες τους δυο μεγάλοι της ελληνικής λογοτεχνίας και της διανόησης, ο Στέφανος Γρανίτσας και ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου την οποία και ύμνησαν, καθένας με τον τρόπο του και φυσικά και οι δυο άφησαν πολύτιμες παρακαταθήκες που για τον παραπαίοντα κόσμο μας, αποτελούν για πολλούς λόγους παρηγορία και οδηγός για αντιμετωπίζουμε τα κακά που μας απειλούν όλους…

Στα «Άγρια και τα ήμερα», ο Στέφανος Γρανίτσας ύμνησε τον τόπο του όπως κανείς άλλος. Στα βουνά της Γρανίτσας, στα δάση και στις ρεματιές που φέρνουν νερά από τον Καλόγηρο και την Λιάκουρα, άκουγε τη φωνή της πατρίδας∙ τη φωνή της φύσης που μεγαλώνει γενιές και ποτίζαν μνήμες. Ο Γρανίτσας συνομίλησε με τα στοιχεία του τόπου του, άκουσε την φωνή τους και μας μετέφερε εικόνες μιας εποχής όπου ο κοινός λόγος και αγώνας για την ευημερία της κοινότητας εκείνης της εποχής ήταν προϋπόθεση για την προκοπή, πράγμα που διατηρήθηκε μέχρι που φύσηξαν οι άνεμοι της παρακμής για την Γρανίτσα και όλη την ελληνική περιφέρεια.

Για δεκαετίες, αυτός ο τόπος έμεινε σχεδόν ανέγγιχτος, όπως τον άφησε ο συγγραφέας στις σελίδες του: πηγές που κελαρίζουν, νερά που τρέχουν ελεύθερα, ρέματα γεμάτα ζωή. Κι όμως, σήμερα, η ίδια πατρίδα που εκείνος τραγούδησε απειλείται με σιωπηλή ερήμωση. Τα νερά της —το αίμα και η ψυχή του τόπου— παραχωρούνται σε μια ιδιωτική εταιρεία για να εμφιαλώνονται και να φεύγουν μακριά ενώ πενιχρά και αμφίβολα είναι τα οφέλη που υπόσχονται στους ντόπιους.

Δεν είναι απλώς κλοπή ενός πόρου∙ είναι στέρηση ζωής για μια ολόκληρη περιοχή. Είναι η αποξήρανση ενός κοινού παρελθόντος, η διακοπή της συνέχειας και της προκοπής που έδεσε γενιές ανθρώπων με τις ίδιες πηγές. Αν χαθούν τα νερά, δεν θα χαθεί μόνο η δροσιά τους. Θα χαθεί η ίδια η φωνή που άκουσε ο Γρανίτσας. Και τότε, ο διάλογος με τη γη που κάνουν τα νερά του Πούντου από το σημείο που πηδάνε από τη γη μέχρι τον ρου του Αχελώου θα σβήσει και μαζί του η ζωή που έδιναν.

 Το 1918, ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου χάρισε στα ελληνικά σχολεία το αναγνωστικό «Τα Ψηλά Βουνά». Μέσα από τη φωνή μιας παρέας παιδιών, η φύση γινόταν το πρώτο βιβλίο: το κελάηδημα των πουλιών, το θρόισμα των δέντρων, η ψιθυριστή ροή του νερού στις πηγές. Στην καρδιά αυτού του κόσμου ήταν τα βουνά της πατρίδας του, τόπος των παιδικών του χρόνων, με τις πηγές της να τρέχουν κρυστάλλινο νερό και να ξεδιψούν περαστικούς και μόνιμους, ανθρώπους και ζώα, ήμερα και άγρια.

Στα «Ψηλά Βουνά», το νερό ήταν κοινόχρηστο αγαθό και σχολείο ζωής: τα παιδιά μάθαιναν να το σέβονται, να το προστατεύουν, να το μοιράζονται. Σήμερα, μετατρέπεται ανταλλάξιμο προϊόν, με φθηνή μάλιστα τιμή. Αν ο Παπαντωνίου ζούσε, ίσως να έγραφε ένα νέο κεφάλαιο – όχι για το πώς τα παιδιά στήνουν ένα σχολείο στο δάσος, αλλά για το πώς υπερασπίζονται μια πηγή από την περίφραξη και τον ιδιωτικό έλεγχο τον οποίο μάλιστα ενέκριναν με πλειοψηφία οι συγχωριανοί τους για αμφίβολα κέρδη.

Γιατί, όπως θα μας θύμιζε, «το νερό των βουνών δεν είναι εμπόρευμα – είναι η μνήμη και η ψυχή του τόπου». Και αν πουλήσουμε αυτά, θα χάσουμε κάτι πολύ μεγαλύτερο από λίγα κυβικά μέτρα κρυστάλλινου νερού: θα χάσουμε το δικαίωμα να λέμε πως είμαστε ακόμη κομμάτι αυτού του τόπου.

Η πώληση των νερών της Γρανίτσας σε ιδιώτες είναι ένα θέμα που δεν αφορά μόνο αυτή την περιοχή αλλά όλους μας γιατί αποτελεί συνέχεια πολλών τέτοιων ενεργειών. Στην περίπτωση, διάφορες εταιρείες με τις ευλογίες της Πολιτείας και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σφίγγουν τον κλοιό γύρω από την Νότια Πίνδο και κυρίως στα Άγραφα, ανατολικά και δυτικά με στόχο να μην αφήσουν σταγόνα νερό που να μην περνάει από το ταμείο τους και πρέπει να αντιδράσουμε όλοι και με κάθε τρόπο.

ΥΓ. Στη φωτογραφία δεν είναι ο Πούντος της Γρανίτσας αλλά κάποια άλλα νερά στην νότια Πίνδο. Δεν λέω που γιατί θα τα βάλουν (αν δεν τα έβαλαν) κι αυτά στο στόχο… 

*Ο Ηλίας Γ. Προβόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεγάλη Κάψη της Δυτικής Φθιώτιδας. Έγινε δημοσιογράφος και εργάστηκε επί πολλά χρόνια και αποκλειστικά στις εφημερίδες, κυρίως στην «Ελευθεροτυπία» από τις στήλες της οποίας οργάνωσε και προέβαλλε μια ειδική αρθρογραφία με τον τίτλο «Μικρές Πατρίδες» για την ελληνική περιφέρεια και τους ανθρώπους της καθώς και για την Αθήνα, τα τελευταία χρόνια. 

Σοκάρει η εικόνα που δημοσίευσε στα κοινωνικά δίκτυα ο δημοσιογράφος Ηλίας Προβόπουλος για τον τρόπο με τον οποίο γίνονται πλέον οι κηδείες στην Ελλάδα εν μέσω κορονοϊού.

Οι φωτογραφία απο το χωριό της Μεγάλης Κάψης Φθιώτιδας απεικονίζει λιγοστά συγγενικά άτομα να συνοδεύουν τον εκλιπών με  βάση τα πρωτόκολλα στο πλαίσιο των μέτρων κατά της διασποράς.

Δείτε τι αναγράφει ο δημοσιογράφος συνοδεύοντας την συγκλονιστική εικόνα:

"Ήμασταν λίγοι, γινόμαστε λιγότεροι. Μέσα σε ένα μήνα καραντίνας, τρεις συγχωριανοί μας όδευσαν προς την Παναγία, το κοιμητήριό μας με τις αρχαίες βελανιδιές για αιωνία ανάπαυση. Σήμερα κατευοδώσαμε τον Βαγγέλη Λάμπου, καλόν άνθρωπο και αγαπητόν απ’ όλους.

Οι κοντινοί του, μετρήθηκαν εννιά όπως επιβάλλει το πρωτόκολλο στα ξόδια και του έδωσαν τον τελευταίον ασπασμόν μέσα στην Αγία Τριάδα. Οι ίδιοι του έριξαν και μια χούφτα χώμα στον τάφο. Όσοι υπολείπονταν του αριθμού, τον αποχαιρέτησαν από μακριά και γύρισαν σπίτια τους καθώς εξαιτίας των μέτρων, ούτε στο καφενείο μπορούσαμε να πάμε να πούμε δυο λόγια στην μνήμη του πριν μας σκεπάσει όλους η νύχτα…  

Γράφει ο Ηλίας Γ. Προβόπουλος 

Στον Αίσωπο αποδίδεται μια διδακτική ιστορία στην οποία περιγράφεται η αξία του μόχθου και της συστηματικής εργασίας που αποτέλεσμά της είναι η προκοπή. Αυτή λέει πως κάποτε ένας πατέρας όταν πέθανε άφησε το αμπέλι στους τρεις γιούς τους, οι οποίοι δεν φημίζονταν για την εργατικότητά τους αλλά για να τους προτρέψει είπε ότι κάπου ανάμεσα στα κλήματα ήταν κρυμμένος ένας θησαυρός. Οι γιοί του μόλις πέθανε ο πατέρας τους πήραν αμέσως τα τσαπιά και έσκαψαν από άκρη σε άκρη το αμπέλι και σαν τέλειωσαν χωρίς να βρουν τίποτα, άρχισαν να βρίζουν τον μακαρίτη λέγοντας πως τους κορόιδεψε.

Την επόμενη χρονιά όμως είδαν ότι το αμπέλι έδωσε τους καλύτερους καρπούς από ποτέ και έτσι απόλαυσαν ένα σπουδαίο τρύγο, πούλησαν αρκετά σταφύλια και είδαν χρήματα στην τσέπη τους. Μαθαίνοντας το γεγονός οι γείτονες σχολίασαν ότι αυτός ήταν ο θησαυρός που εννοούσε ο πατέρας τους και από τότε συνέχισαν να σκάβουν με τον ίδιο ζήλο το αμπέλι και έβλεπαν κάθε χρόνο να πηγαίνει καλύτερα και να κερδίζουν αρκετά.

Ασφαλώς και είχα κατά νου αυτή την ωραία ιστορία, την οποία κάποτε μας δίδασκαν στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου, όταν άρχισα την άνοιξη που μας πέρασε να φροντίζω το μεγάλο χωράφι που πριν από χρόνια λόγω ηλικίας άφησαν οι γονείς μου και έγινε λόγγος. Το γεγονός σχολίασαν ποικιλοτρόπως τόσο οι συγχωριανοί, όσο και οι υπόλοιποι στην οικογένεια αλλά δεν έδωσα σημασία καθώς έβαλα στόχο να καλλιεργήσω ένα κομμάτι του και να φυτέψω αρκετά δέντρα να με θυμούνται οι επόμενες γενιές. Προς τούτο άρχισα συστηματική δουλειά η οποία εντάθηκε με το ξέσπασμα της επιδημίας πράγμα που ελάφρυνε κάπως τα άγχη που μου φόρτωσε και λειτούργησε και ψυχοθεραπευτικά.

Στις προσπάθειες για την ανανέωση του δέντρων του χωραφιού, επιχείρησα το φύτεμα νέων και άρχισα με τις μικρές άγριες καστανιές που έπαιρνα από τον λόγγο. Έτσι ξεκίνησα μια κρύα ημέρα του Φλεβάρη να φτιάξω μια μεγάλη τρύπα σε ένα σημείο κοντά που κάποτε έφτιαχνε κήπο η μάνα μου να φυτέψω μια. Δεν έσκαψα πολύ και ξαφνικά πετάγετε ένα πίδακας παγωμένου νερού που με έβρεξε πατόκορφα. Δεν ήξερα τι ήταν, το μυαλό μου πήγε σε μια σωλήνα με την οποία κάποτε ο πατέρας μου πήγε νερό στην αχυρώνα. Έτσι έψαξα βρήκα μια βάνα, έκοψα τη ροή και πήγα μέσα στα νεύρα να δω τη ζημιά είχα κάνει.

Σκάβοντας τις λάσπες δίπλα από τη σωλήνα το τσαπί χτύπησε σε κάτι που έμοιαζε με στρογγυλό κεραμίδι και αμέσως χύθηκαν έξω ένα σωρό νομίσματα! Τρελλάθηκα... Τι είναι αυτό λέω μέσα μου. Σκύβω, πιάνω κάποια από τα νομίσματα, ήταν ελαφρά. Ακολούθησα το τυπικό, όπως ξέρω κάνουν οι αρχαιολόγοι. Πήρα τη μηχανή, φωτογράφησα το σημείο που τα βρήκα και κατόπιν τράβηξα το σπασμένο κανατάκι που ήταν γεμάτο νομίσματα, μάζεψα και όσα έπεσαν στο χώμα και τα πήρα στο σπίτι. Από τη χαρά της ανακάλυψης, παράτησα το σκάψιμο και αφού καθάρισα μερικά από τις λάσπες και είδα τις όψεις τους, βάλθηκα να ψάχνω στο διαδίκτυο για το τι είναι αυτά και δεν δυσκολεύτηκα καθόλου.

Είναι νομίσματα του Βιλαρδουίνου Β’, κομμένα στο νομισματοκοπείο της Άρτας το 1250 μια εποχή φτώχειας όπως αποδεικνύει το μέταλλό τους, από χαλκό τα περισσότερα και κάποια λίγα ασημένια. Η συλλεκτική αξία τους είναι μικρή αλλά η αρχαιολογική μεγάλη καθώς τέτοια στοιχεία από την Φραγκοκρατία στην Στερεά Ελλάδα σπανίζουν. Τα έχω φυλαγμένα μαζί με το κανατάκι που τα περιείχε και κάποια στιγμή θα τα παραδώσω στην Αρχαιολογική Υπηρεσία γιατί εκεί ανήκουν και θα ήθελα πολύ όταν τα περιποιηθούν να τα βαφτίσουν «Ο Θησαυρός της Μεγάλης Κάψης» γιατί στη γη αυτού του χωριού περίμεναν τόσα χρόνια να βγουν πάλι στην επιφάνεια έστω και δεν έχουν κανένα αντίκρισμα σε οποιονδήποτε πάγκο.

Για μένα το ότι βρήκα ένα θησαυρό στον κήπο αρκεί. Μπορεί να μην έκανα την τύχη μου όπως λένε πολλοί αλλά τουλάχιστον είχα αυτή την σπάνια ικανοποίηση ενώ μπορώ να πω ότι έχω περισσότερη χαρά γιατί νιώθω σαν ο Αίσωπος έγραψε για μένα αυτή την ιστορία. Μένει βέβαια να αποδείξω πως στο χωράφι θα υπάρξουν τα ίδια αποτελέσματα με αυτά του μύθου και του χρόνου να δω να έχουν πιάσει όλα τα δέντρα που φύτεψα και να προλάβω μετά από λίγα χρόνια να νιώσω πως αυτά δίνουν ένα ικανοποιητικό εισόδημα, όπως παλιότερα που στήριξαν τα νοικοκυριά των χωριανών. Γιατί αυτά είναι ο πραγματικός θησαυρός και όχι το κανατάκι με τα παλιά νομίσματα που βρήκα στο χωράφι.

Γράφει ο Ηλίας Προβόπουλος

Την οφειλόμενη τιμή προς έναν λαμπρό επιστήμονα και μια γυναίκα με μεγάλη προσφορά στον πολιτιστικό και κοινωνικό χώρο, απέτισαν προχθές οι Ευρυτάνες σε μια ωραία εκδήλωση που διοργάνωσε η Εταιρεία Ευρυτάνων Επιστημόνων στο ξενοδοχείο «Τιτάνια».

Τα πρόσωπα που τιμήθηκαν ήταν ο Ηλίας Ντζιώρας μαθηματικός με πλούσιο επιστημονικό, διδακτικό και κοινωνικό έργο και η σύζυγός του Αθανασία (Νάνσυ) Θεοφιλοπούλου – Ντζιώρα για την προσφορά της στη Δημόσια Διοίκηση. Για το έργο του Ηλία Ντζιώρα μίλησε ο πολιτικός επιστήμονας και συγγραφέας Κωνσταντίνος Χολέβας και της Νάνσυ Ντζιώρα η ομότιμη καθηγήτρια της Νομικής Σχολής Αθηνών και τέως υπουργός Κέλλυ Μπουρδάρα και η τέως διευθύντρια του Κέντρου Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών Αικατερίνη Καμηλάκη.

Την αναγνώριση του έργου και της προσφοράς του ζεύγους Ντζιώρα στο επιστημονικό χώρο αλλά και για την γενέτειρα Ευρυτανία τίμησαν με την παρουσία τους στην εκδήλωση δεκάδες Ευρυτάνες και φίλοι της Ευρυτανίας. 

Γράφει ο Ηλίας Προβόπουλος(actimon)

Ο μικρός συνοικισμός Πρόδρομος της Πρασιάς Ευρυτανίας οφείλει το όνομά του στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο ο οποίος τιμάτε μάλιστα με δυο εκκλησίες, την παλιά που είναι αφιερωμένη στην αποτομή της κεφαλής του και πανηγυρίζει στις 29 Αυγούστου και την νεώτερη αφιερωμένη στο γενέθλιόν του το οποίον εορτάζεται στις 24 Ιουνίου.

Το πανηγύρι του Αυγούστου στον Πρόδρομο θεωρείται από τα καλύτερα στην περιοχή και συρρέουν σε αυτό δεκάδες προσκυνητές, από όλον τον Απεράντιο, καθώς και από την Αργιθέα και τα χωριά της Άρτας απέναντι και τούτο είναι αποτέλεσμα των προσπαθειών που κάνουν οι φίλοι Προδρομίτες οι οποίοι αγαπούν το χωριό τους και φροντίζουν να το κρατήσουν ζωντανό, δηλώνοντας με κάθε τρόπο την παρουσία τους εκεί πολλές φορές το χρόνο, ιδιαίτερα το καλοκαίρι και βέβαια στις μεγάλες θρησκευτικές γιορτές τους.

Τούτο γεμίζει χαρά τους αποδήμους που επιστρέφουν για λίγο στη μικρή τους πατρίδα  αλλά κυρίως τους λίγους που απόμειναν στο χωριό και περιμένουν αυτές τις ξεχωριστές ημέρες να το δουν να ζωντανεύει και τους συγχωριανούς που ζουν μακριά απ’ αυτό να δρασκελίζουν το κατώφλι των σπιτιών τους  και να ανοίγουν τις πόρτες τους.  

  Έτσι έγινε και χθες στον Μικρό Πρόδρομο στη εορτή του Αϊ – Γιάννη που λειτούργησε η μικρή εκκλησία έδωσαν το παρόν τους αρκετοί Προδρομίτες από διάφορα μέρη ενώ όλοι σχεδόν οι ντόπιοι  τους περίμεναν στην εκκλησία και στο τέλος της λειτουργίας έμειναν αρκετοί στο προαύλιο να κουβεντιάσουμε διάφορα πράγματα και μετά να πάμε στα σπίτια για καφέ, τσίπουρα και συνέχεια της κουβέντα που τόσο έχουν ανάγκη αυτοί οι άνθρωποι που έμειναν πίσω να φυλάνε τον τόπο και να κρατάνε ανοιχτά λίγα σπίτια!

ΦΩΤΟ-Από αριστερά: Μπίστας Κώστας, Κάκος Κώστας, Γιαννούλης Ηλίας, Στάθη Αριάδνη, Στάθη Κάκου Παναγιωτα,  Κανέλλα Παπατζίμα, Μπίστα Αρετή, Μητραλής Αλέκος, Παπαδιάς Βασίλης, Τσιάμη Αικατερίνη, Ντασιώτης Θωμάς,  Τσιάρα Ελένη, Παπαδιάς Βασίλης, Χρήστος Παπαδόπουλος,  Έφη Παπαδήμου, Μπίστας Κώστας, πάπα Χρήστος Τζίμας μετά το τέλος της λειτουργίας μπροστά την εκκλησία του Αϊ - Γιάννη.

Γράφει ο Ηλίας Προβόπουλος-actimon

Απριλιάτικο ξημέρωμα στον Πρόδρομο της Πρασιάς στον Απεράντιο της Ευρυτανίας πριν από οκτώ χρόνια· με την ανθισμένη κουτσουπιά να φωτίζει μελαγχολικά την καλύβα – κονσέρβα φτιαγμένη εξ’ ολοκλήρου με φύλλα τσίγκου. Ένας θεός ξέρει πόσες φορές χρησιμοποιήθηκαν για να καταλήξουν αυτά να γίνουν στέγη, τοίχος και πόρτες σε μια κατασκευή που πέρασε πλέον σε αχρησία λόγω έλλειψης κοπαδιού αλλά και νοικοκύρη καθώς, ούτε ο Πρόδρομος θα μπορούσε να εξαιρεθεί από την φορά των πραγμάτων που πήραν τα περασμένα χρόνια ολόκληρη την Ελλάδα και οι άνθρωποί του αποχαιρέτησαν ένα πρωί την πατρώα γη και πήγαν αλλού να αναζητήσουν προκοπή και τα κατάφεραν.

Όλες οι γενιές των Προδρομιτών: μεγάλοι που γεννήθηκαν πριν από πολλά χρόνια εκεί και οι νεότεροι που μεγάλωσαν στη διασπορά τους ανά την Ελλάδα και γνωρίζουν τον τόπο των προγόνων μόνο σε επισκέψεις και μαθαίνουν την ιστορία του από αφηγήσεις των τρανότερων, διατηρούν μια ιδιαίτερη σχέση αγάπης  με το άδειο, σιωπηλό χωριό και έχουν στο νου τους πάντα μια επιστροφή κάποτε στο μέλλον, πράγμα το οποίο δεν αποκλείεται αλλά δεν γνωρίζουμε με ποιους όρους θα γίνει και αν αυτή είναι αποτέλεσμα σφοδρού νόστου ή απόρροια μιας άλλης κατάστασης που θα επικρατήσει στη χώρα...

Ανέσυρα τη φωτογραφία αυτή από το αρχείο φωτογραφιών του Προδρόμου και του Απεραντίου για να στολίσει με την απριλιάτικη επικαιρότητά της μια είδηση που ενδιαφέρει πρώτα τους Προδρομίτες και κατά συνέπεια και την Πρασιά και τα Κέδρα, ενδεχομένως και λίγο τα Βραγγιανά και άλλα χωριά της Αργιθέας, αρέσει πολύ σε μένα και ξεκίνησα ήδη με πολύ κέφι να την υλοποιώ και πιστεύω πως θα την εκτιμήσουν ανάλογα και πολλοί φίλοι των «Μικρών Πατρίδων» από όλη την Ελλάδα και τον κόσμο.

Πρόκειται για τη δημιουργία μιας έκδοσης που θα αφορά την ιστορία απ’ όλες τις πλευρές της του Προδρόμου και των ανθρώπων του και η οποία, όπως μου αρέσει πολύ και έτσι πρέπει να γίνεται θα στηριχθεί στις αφηγήσεις των τρανότερων από τον Πρόδρομο και με βάση αυτές θα φτιαχτούν κάποια κείμενα που στολιστούν με φωτογραφίες από το χωριό αλλά και των ανθρώπων του. Ήδη πήρα τις πρώτες και βασικές συνεντεύξεις στην Αθήνα και στη Βοιωτία, έκανα τις απομαγνητοφωνήσεις και φτιάχνω το πλαίσιο που το έργο θα συμπληρωθεί με πληροφορίες απ’ όλες τις πηγές και κυρίως από άλλες αφηγήσεις.

Στόχος, και γι’ αυτό και η δημόσια δέσμευση είναι να είναι έτοιμη στα μέσα του καλοκαιριού και να παρουσιαστεί στο μεγάλο πανηγύρι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, στις 29 Αυγούστου που όλοι οι Προδρομίτες πηγαίνουν να γιορτάσουν τον Άγιο τους στο χωριό και κάνουν ένα από τα καλύτερα πανηγύρια του Απεραντίου

Γράφει ο Ηλίας Προβόπουλος

Εκείνος ο άνθρωπος που έχτισε ένα σπίτι για να στεγάσει την οικογένειά του, στην κορυφή ενός χωραφιού λίγο πιο κάτω από τον Αϊ-Λιά του Μαράθου Ευρυτανίας, στ’ Άγραφα, για ένα πράγμα ήταν σίγουρος όταν ράντισε με αίμα κόκορα τα υγρά θεμέλιά του: εκεί που αυτός σαν κλαρί φύτρωσε, εκεί θα έριχνε τη σπορά του και αν δεν έρχονταν τίποτα ανάποδοι καιροί, το ίδιο θα έκαναν και οι απόγονοί του στον αιώνα τον άπαντα...

Δεν είχε μυριστεί όμως τους καινούργιους αέρηδες που άρχισαν να φυσάνε παντού στην Ελλάδα τα χρόνια που ακολούθησαν τον τελευταίο μεγάλο σπαραγμό, τα σημάδια του οποίου όσο κι αν φρόντιζαν να κρύψουν αυτοί που τον έζησαν, τόσο αυτά έβγαναν ρίζες που δυνάμωνε η σιωπή τους και έπνιγαν, όπως ο κισσός τα αγριόδεντρα και τα βάτα τα αδούλευτα χωράφια. Κι ήταν αυτοί οι αέρηδες που όταν τους στέγνωσαν από ελπίδα, τους πήραν και τους άδειασαν μακριά, σε ξένους τόπους να ζήσουν και να προκόψουν με τέχνες άγνωστες και συμπεριφορές που ποτέ δεν διδάχτηκαν στον έρμο τον τόπο τους. 

   Το σπίτι που τόσος ιδρώτας αφιερώθηκε σε αυτό κλειδώθηκε και αφέθηκε στην τύχη του αλλά βρέθηκε ένας χωριανός απ’ αυτούς που έμειναν φύλακες στον  άδειο τόπο να το κάνει στάβλο για τα ζωντανά του κι έτσι διατηρήθηκε όρθιο και ακέραιο για λίγα χρόνια. Κάποια μέρα όμως αποφάσισαν οι τοπικοί άρχοντες να περάσει από εκεί ένας αγροτικός δρόμος, απ’ αυτούς που δεν έχουν νόημα και βεβαίως κανένα όφελος εκτός απ’ αυτό των πάντα δραστήριων εργολάβων. Έτσι πήρε φόρα στα τυφλά η μπουλντόζα και αφού πέρασε χωρίς το ποτάμι και ανέβηκε στην πλαγιά ξεκοιλιάζοντας χωρίς ντροπή τον τόπο και διαλύοντας χωρίς κανέναν σεβασμό τα αρχαία χωράφια όταν έφτασε δίπλα από το σπίτι κι ενώ είχε τόσο χώρο να περάσει έξυσε απαλά τη γωνιά με τα αγκωνάρια και το τραυμάτισε ανεπανόρθωτα. Από τον φόβο να μην πλακώσει τα ζωντανά του τότε το παράτησε και αυτός που το είχε κάνει στάβλο και σήμερα κανένας δεν έχει την τόλμη να δρασκελίσει το κατώφλι του ενώ είναι βέβαιο πλέον πως σε λίγα χρόνια, μόνο τα τσίγκια που αργούν κάπως να λιώσουν θα θυμίζουν ότι ο σωρός με τις πέτρες ήταν κάποτε σπίτι.  

Το γεγονός σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως αλλά κανένας δεν ήταν εκεί να διαβεβαιώσει πως όντως υπήρχε κάποιος στη θέση του χειριστή και έτσι όλοι πια πιστεύουν πως ένας ίσκιος, απ’ αυτούς που πλανιόνται μέρα και νύχτα στις ερημιές των Αγράφων ήταν στο τιμόνι!!!

Γράφει ο Ηλίας Προβόπουλος

ΗΧΟΙ ΤΩΝ ΑΓΡΑΦΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΛΑΜΙΔΑ

Σε μια ωραία και ζεστή εκδήλωση που έγινε την Κυριακή το μεσημέρι στο κέντρο «Πρόποδες» στον Καρέα ο Σύλλογος των Απανταχού Κεδριωτών Ευρυτανίας έκοψε την βασιλόπιτα του νέου έτους 2017 και παράλληλα παρουσίασε το μεγάλο έργο του κατά τη διετία που πέρασε ενώ έβαλε ωραίους στόχους και για τα επόμενα.

Στο μικρό αυτό αντάμωμα των Κεδριωτών τους στην Αθήνα παρουσιάστηκε και το cd «Κέδρων Παράδοσις – ένα μαγικό ταξίδι μέσα από τους μουσικούς δρόμους του χωριού μας». Στο ωραίο αυτό δημιούργημα με τα 16 τραγούδια και σκοπούς των Αγράφων ακούγεται το μοναδικό βιολί και η ερμηνεία του Αντώνη Καλαμίδα σε αυθεντικούς παραδοσιακούς σκοπούς της περιοχής και τον συνοδεύουν ο γιος του Ηλίας Α. Καλαμίδας με ξύλινη κιθάρα ενώ η ηχογράφηση και η επιμέλεια είναι του Κώστα Α. Καλαμίδα. 

Στην παρουσίαση δεν έγινε δυνατό να παραστεί ο ίδιος ο Αντώνης και τις τιμές που του απονεμήθηκαν από τον πρόεδρο του Συλλόγιυ Κώστα Παπατζήμα και τον πρώην πρόεδρο της «Πανευρυτανικής Ένωσης» Κώστα Παπαδόπουλο ανέλαβαν να του τις μεταφέρουν ο γιος του Κώστας και ο Δημήτρης Παπαδιάς ενώ συζητιέται να γίνει αργότερα μια μεγάλη εκδήλωση όπου θα τον ακούσουμε να παίζει και να τραγουδά όλα τα τραγούδια.