Γράφει ο Γιώργος Αθανασιάς
Αναμφισβήτητα ζούμε μια χρονική περίοδο ασυνήθιστη. Ζούμε μια χρονική περίοδο όχι απλά δύσκολη, αλλά αναπάντεχα βίαιη και πρωτόγνωρη.
Και γίνεται πιο δύσκολη, εξαιρετικά πρωτόγνωρη και ιδιαίτερα φρικτή η εποχή, που ζούμε, για τους νεώτερους. Γίνεται για τους ανθρώπους, που δεν έζησαν πολέμους, πείνα, εμφυλιοπολεμικές συρράξεις, στέρηση ελευθερίας και εποχές χωρίς δικαιώματα.
Βέβαια, πολλές είναι οι χώρες, που, όπως είναι απλωμένες απάνω στο ανάγλυφο της γης, αντιμετωπίζουν την ίδια απειλή και που οι λαοί τους βιώνουν τις ίδιες -ή και χειρότερες- συνθήκες.
Μολαταύτα, για έναν ατίθασο… για έναν ανυπάκουο… για έναν ανυπότακτο λαό, όπως είναι ο Ελληνικός, τα μέτρα, που ελήφθησαν από την Ελληνική Πολιτεία για την χαλιναγώγηση του Covid-19, είναι από δυσβάσταχτα έως και καταθλιπτικά. Μάλιστα, είναι κάμποσες οι φωνές, που λένε: «…και να γλιτώσουμε απ’ τον κορωνοϊό, ή θα μαραζώσουμε ή θα πεθάνουμε από την κατάθλιψη…!».
Ναι… Αναντίλεκτα, και οι ποιο πειθαρχημένοι και οι πλέον υπομονετικοί άνθρωποι -Έλληνες ή μη- ερωτοτροπούν με το συναίσθημα της κατάθλιψης, όταν έχουν το βλέμμα τους στραμμένο συνεχώς και αδιαλείπτως στο μαύρο, στο ανέλπιδο και στο καταθλιπτικό. Όταν λησμονούν, ότι και οι εύκολες και οι δύσκολες εποχές περνούν.
Άλλωστε, αυτός είναι ο προορισμός των εποχών. Αυτή είναι η αποστολή τους. Να έρχονται και να περνούν. Δεν κάνει κύκλους, αλλιώτικα, ο χρόνος. Με στάσιμες και με απέραστες εποχές δεν ευδοκιμεί το αείποτε και δεν οικοδομείται η αιωνιότητα.
Εντέλει, οι άνθρωποι -όλοι οι άνθρωποι- βιώνουν συναισθήματα καταθλιπτικά, όταν ξεχνούν, ότι επάνω και γύρω από την απειλούμενη και μαχόμενη, συνάμα, γη απλώνεται ο κυρίαρχος… βρίθει ο άναρχος Ουρανός.
Ασφαλώς και δεν είμαι ο ειδικός, όμως φρονώ, ότι δεν πρέπει να θωρούμε διαρκώς το μαύρο και ούτε να δαιμονοποιούμε τα πάντα πρέπει. Για την ώρα, δεν έχει καμιά σημασία η προέλευση, η γενεσιουργός δύναμη και η ταυτότητα του αόρατου εχθρού. Και ο Θεός να τον έστειλε και οι άνθρωποι να τον έφτιαξαν ο κίνδυνος είναι κίνδυνος και η απειλή αιωρείται, ως δαμόκλειος σπάθη, αμείλικτη.
Ακόμη, ως άνθρωπος απλός, αλλά σκεπτόμενος -έτσι πιστεύω- έχω την άποψη, ότι αυτές τις βάρβαρες ώρες κι ετούτες τις βάναυσες μέρες πρέπει να γίνουμε σμιλευτές.
Ναι… Πρέπει, να γίνουμε άοκνοι και επιτήδειοι σμιλευτές. Πρέπει με της θέλησης μας τη σμίλη και με του νου μας το καλέμι να μετουσιώσουμε το αβάσταχτο σε υπομονή, το πρωτόγνωρο σε συνηθισμένο, τον φόβο σε σεβασμό, την αγωνία σε εγκαρτέρηση, την απειλή σε θάρρος, τον εφιάλτη σε προσοχή, την απομόνωση σε συμπόρευση, την αυταπάρνηση σε αναγνώριση, τις δυσκολίες σε αλληλεγγύη, το καταθλιπτικό σε ελπίδα.
Τέλος, ας αφήσουμε την «ευθυκρισία» μας για αργότερα. Χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι είμαι θιασώτης, οπαδός και ευαγγελιστής της αφωνίας ή της αγελαίας υποταγής και συμπεριφοράς. Βέβαια, ούτε ηχώ και αντίλαλος της πολιτικής αλητείας είμαι. Υπάρχει χρόνος και για εντοπισμό λαθών (ουδείς αλάνθαστος) και για καταλογισμό ευθυνών (όπου και εάν υπάρξουν) και για ανάλυση ή σύνθεση αριθμών και για υποθέσεις και για καλόβουλες κριτικές και για μινυρίσματα και για μικρότητες και για μεμψιμοιρίες.
Ας εξοστρακιστεί πρώτα η κατάρα, ας καταλαγιάσει η λαίλαπα, ας ηρεμήσει η καταιγίδα, ας σκορπίσουν τα σύννεφα, ας λάμψει ο ήλιος κι έπειτα… έπειτα αποδεχόμαστε και ηρωοποιούμε ή απορρίπτουμε και καταδικάζουμε.
