Από τα πράσινα έδρανα του ΠΑΣΟΚ, στις αποτυχημένες ηγετικές φιλοδοξίες και στο αποτυχημένο πείραμα των «Δημοκρατών», ο Ανδρέας Λοβέρδος καταλήγει στη Νέα Δημοκρατία — μια πολιτική διαδρομή που θυμίζει περισσότερο περιπλάνηση παρά σταθερό όραμα.
Σε μια εποχή που ο πολιτικός κόσμος ζητά συνέπεια, σταθερότητα και αρχές, η πολιτική σταδιοδρομία του Ανδρέα Λοβέρνου λειτουργεί περισσότερο ως case study υποτροπών παρά ως παράδειγμα ακεραιότητας.
Όχι επειδή άλλαξε κόμμα — αυτό μπορεί να συμβεί — αλλά λόγω της όλης πορείας και του τρόπου που έγιναν τα βήματα, τόσο για το ΠΑΣΟΚ όσο και προς τη Νέα Δημοκρατία.
Από τις παλιές μέρες του ΠΑΣΟΚ…
Ο Λοβέρδος ήταν ενεργό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ για πολλά χρόνια: πολλαπλά βουλευτής, υπουργός σε διάφορους τομείς (Υγείας, Παιδείας, Εργασίας κ.ά.).
Προσπάθησε επί σειρά ετών να ανέβει στην κορυφή του κόμματος: ηγετικές διεκδικήσεις, συμμετοχή στις εσωκομματικές διαδικασίες, αλλά χωρίς ποτέ να πετύχει την πλήρη ηγεσία.
Έδειχνε να ταλαντεύεται στα όρια της κομματικής πίστης: διαφωνίες με την ηγεσία, κινήσεις που έδειχναν ότι είτε δεν τον χωρούσε το ΠΑΣΟΚ είτε εκείνος δεν χωρούσε στις κυρίαρχες πτέρυγες του κόμματος.
Ο χρόνος της ρήξης
Το 2023 ο Λοβέρδος παραιτήθηκε από όλα τα όργανα του ΠΑΣΟΚ — επισημοποίησε μια ρήξη που ήταν εμφανής αρκετό καιρό.
Ανέλαβε πρωτοβουλίες αυτόνομα: ίδρυσε το κόμμα «Δημοκράτες» τον Ιανουάριο του 2024, προσπάθησε να δώσει στίγμα “κεντρώο”, μεταρρυθμιστικό, με πατριωτική χροιά, απευθύνοντάς το και σε ψηφοφόρους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Στις ευρωεκλογές με το κόμμα αυτό έλαβε περίπου 1,45% — πράγμα που μαρτυρεί δυσκολία να κερδίσει σημαντικό ακροατήριο ως “μεσαία λύση”.
Και τώρα: Νέα Δημοκρατία — η ολοκλήρωση της μετακίνησης
Τον Σεπτέμβριο του 2025, ο Λοβέρδος προσχώρησε επίσημα στη Νέα Δημοκρατία.
Ο ίδιος εγκατέλειψε κάθε κομματικό όργανο του ΠΑΣΟΚ ήδη από τον Ιούλιο του 2023.
Η δήλωση του: «Με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη Νέα Δημοκρατία, πατριωτικά, μεταρρυθμιστικά, φιλελεύθερα» — ακούγεται ως προσπάθεια να “κλείσει” το πολιτικό του αφήγημα, να ενώσει κομμάτια που τα προηγούμενα χρόνια τον κρατούσαν ακροβολισμένο ανάμεσα σε ταμπέλες.
Καυτές ερωτήσεις / επισημάνσεις
1)Πολιτική συνέπεια ή προσωπική στρατηγική;
Όταν κινείσαι ανάμεσα σε κόμματα, όταν αλλάζεις ταμπέλες — «Δημοκράτες», νέο κόμμα, μετά ΝΔ — γεννάται το ερώτημα: ήταν όλα αυτά βαθιά ιδεολογικές μετατοπίσεις ή μια πολιτική στρατηγική με όρους επιβίωσης και προβολής;
2)Η υπόλοιπη βάση πώς αντιδρά;
Πόσοι απ' εκείνους που τον ψήφιζαν στο ΠΑΣΟΚ ή στους Δημοκράτες θα τον ακολουθήσουν στη ΝΔ; Πόσοι τον βλέπουν ως κάποιον που απλώς αναπαράγει το πολιτικό “παζάρι” κομμάτων;
3)Τι χάνει η ΝΔ αλλά και τι κερδίζει;
Η ΝΔ με την “ενσωμάτωση” ενός πρώην Πασόκου σαν τον Λοβέρδο διευρύνει το φάσμα της προς το κέντρο — αλλά δεν χάνει απλώς ταμπέλες, κερδίζει και μια εικόνα ευελιξίας στην πολιτική μετακίνηση. Όμως κινδυνεύει με αμβλύτητα πολιτικής ταυτότητας — τι σημαίνει πια “γαλάζιο”, τι “φιλελεύθερο”, τι “πατριωτικό” κ.ά., όταν όλα συνδυάζονται;
4)Ιδεολογία ή αλληλοκαλύψεις;
Το αφήγημα «πατριωτικά, μεταρρυθμιστικά, φιλελεύθερα» μπορεί να είναι σύνθημα — αλλά πώς διαφέρει κατά βάση από ό,τι έχει υποστηριχτεί ήδη από ΝΔ; Μήπως η “κριτική ταυτότητα” χάνεται όταν ενταχθείς σε ένα κόμμα που ήδη διεκδικεί την ίδια ηγεμονία;
Συμπέρασμα: Μια μεταγραφή με κόστος και ευκαιρίες
Η προσχώρηση του Λοβέρδου στη ΝΔ δεν είναι απλώς “άλλος ένας πολιτικός που αλλάζει κόμμα”. Είναι δείγμα των πολιτικών συγκυριών: του Κέντρου που στενεύει, των κομμάτων που αδυνατούν να κρατήσουν τις ταυτότητές τους, της ανάγκης προσώπων να βρουν “στέγη” όπου μπορούν να διατηρούν κάποια φωνή — όσο μικρή κι αν είναι.
Το ερώτημα είναι αν αυτή η κίνηση θα τον κάνει σημαντικό ξανά — ή απλώς έναν από τους πολλούς μεταφερθέντες που συμπληρώνουν τις λίστες. Και για τη ΝΔ, αν η “διοχέτευση” προσωπικοτήτων από το ΠΑΣΟΚ σημαίνει πραγματική διεύρυνση ιδεολογίας ή απλώς πολιτικών ισορροπιών.
