Το βράδυ της Κυριακής 13 Απριλίου προβλήθηκε στο MEGA το τελευταίο επεισόδιο της αγαπημένης σειράς «Άγιος Παΐσιος – Από τα Φάρασα στον Ουρανό», συγκινώντας βαθιά το τηλεοπτικό κοινό. Η σειρά έκλεισε με μια συγκλονιστική σκηνή: την κοίμηση του Αγίου Παϊσίου, που παρουσιάστηκε με σεβασμό, ευλάβεια και βαθιά συναισθηματική φόρτιση.

Ο Γέροντας Παΐσιος, υποδυόμενος από τον εξαιρετικό Προκόπη Αγαθοκλέους, βρισκόταν ξαπλωμένος στο κελί του, υπομένοντας καρτερικά τον πόνο της ασθένειάς του. Τα τελευταία του λόγια, «Άγιε μου Αρσένιε, βοήθησέ με. Μαρτύριο. Παναγία μου, βοήθησε με», ράγισαν καρδιές, ενώ ακολούθησαν σκηνές γεμάτες δύναμη και πνευματικότητα.

Η σκηνή της ένωσης με τον Άγιο Αρσένιο, ενσαρκωμένο από τον Νικήτα Τσακίρογλου, έκλεισε τον κύκλο της ζωής του Παΐσιου, ενώ παράλληλα προβλήθηκαν πλάνα από τη σημερινή Σουρωτή και τους χιλιάδες πιστούς που συρρέουν για να προσκυνήσουν. Το κοινό αποθέωσε όλους τους ηθοποιούς, ζητώντας περισσότερες σειρές με βίους Αγίων.

Η σκηνή στο φινάλε που καθήλωσε

Ο Θεόδωρος ήταν ένας από αυτούς που εμφανίστηκαν στο φινάλε της σειράς και συγκλόνισε με τα λεγόμενά του. Ο ίδιος πάσχει από καρκίνο και ζήτησε τη βοήθεια του Αγίου. Στην καθηλωτική σκηνή που ακολούθησε ο Άγιος Παΐσιος προσευχήθηκε για εκείνους και είπε: «Δώσε σε μένα τον καρκίνο τους, δώσε σε μένα να σηκώσω τον πόνο τους. Και όσο σε παρακαλώ να με σώσεις να είσαι σαν κωφός» είπε χαρακτηριστικά.

Η σειρά αποτέλεσε υπόδειγμα τηλεοπτικής παραγωγής, με άψογο σενάριο, σκηνοθεσία και ερμηνείες, αφήνοντας ανεξίτηλο αποτύπωμα στις καρδιές των θεατών και γράφοντας ιστορία στην ελληνική τηλεόραση.

Το πέρασμα στον Ουρανό αλλά και δύο γυναίκες, η Μαρίνα Καλογήρου και η Κατερίνα Θεοχάρη, σχολιάστηκαν πολύ έντονα στα social media. Ο ηθοποιός αποθεώθηκε για κάθε του κίνηση και βλέμμα και η σειρά έγινε Νο1 trend.

«Άγιε μου Αρσένιε, βοήθησε με. Μαρτύριο. Μαρτύριο. Παναγία μου, βοήθησε με» ήταν τα τελευταία λόγια που είπε ο Άγιος Παΐσιος για να ακολουθήσουν μετά τα πλέον συγκινητικά πλάνα στον αέρα του MEGA.

«Αδελφές, ο γέροντας κοιμήθηκε. Όλη η αδελφότητα είναι γεμάτη ευγνωμοσύνη προς τον Θεό που μας χάρισε 28 χρόνια τον γέροντα Παΐσιο για να μας βοηθήσει. Να σκεφτόμαστε το χρέος που έχουμε και να βάλουμε αρχή ώστε αυτά που μας είπε και δεν τα εφαρμόσαμε μέχρι τώρα, να τα εφαρμόσουμε μετά τον θάνατο του» υπογράμμισε, λίγα λεπτά αργότερα, η ηγουμένη Φιλοθέη.

Παρά την αστάθεια του καιρού της Τρίτης 01/04/25 πραγματοποιήθηκε με κατάνυξη στην Αγία Τριάδα στο Αγρίνιο η υποδοχή των ιερών κειμηλίων των «Αχράντων Παθών» του Κυρίου

Στο πλαίσιο αυτής της μεγάλης θρησκευτικής εκδήλωσης, παρουσιάζονται τμήματα από το Τίμιο Ξύλο του Σταυρού, τον Ακάνθινο Στέφανο, την Χλαμύδα και τον Σπόγγο!

Η υποδοχή των ιερών κειμηλίων έγινε το απόγευμα της Τρίτης 01/04/25 από τον Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.κ. Δαμασκηνό, ενώ τα τμήματα των ιερών κειμηλίων θα φιλοξενηθούν στην Αγία Τριάδα μέχρι και το πρωί της Κυριακής 07/04/25.

Αξίζει να τονίσουμε πως την Παρασκευή 04/04 από τις 21:00 έως και τις 12:30 θα τελεστεί αγρυπνία επί τη εορτή του Ακαθίστου Ύμνου της Θεοτόκου.

sinidisi.gr

Την Αγία και Μεγάλη Πέμπτη μνημονεύουμε τέσσερα σημαντικά γεγονότα:

-τον Ιερό Νιπτήρα,

 -το Μυστικό Δείπνο,

-την προσευχή του Κυρίου στη Γεσθημανή και

-την προδοσία του Ιούδα

«Ὁ δὲ παραδιδοὺς αὐτὸν ἔδωκεν αὐτοῖς σημεῖον λέγων· ὃν ἂν φιλήσω, αὐτός ἐστι· κρατήσατε αὐτόν. καὶ εὐθέως προσελθὼν τῷ Ἰησοῦ εἶπε· χαῖρε, ῥαββί, καὶ κατεφίλησεν αὐτόν(:εκείνος μάλιστα που τον παρέδωσε, είχε δώσει σ’ αυτούς συνθηματικό λέγοντας: ‘’Εκείνον που θα φιλήσω, αυτός είναι˙ πιάστε τον προσέχοντας καλά μη σας φύγει’’. Και αμέσως πλησίασε τον Ιησού και του είπε: ‘’Χαίρε, διδάσκαλε’’. Και τον φίλησε με προσποιητή εγκαρδιότητα)»[Ματθ.26,48].

Ο εσπερινός της Μεγάλης Πέμπτης

Στον εσπερινό της Μεγάλης Πέμπτης ακούμε για τη Σταύρωση του Ιησού Χριστού. Στις εκκλησίες διαβάζονται τα 12 Ευαγγέλια, μέσω των οποίων περιγράφονται τα Άγια Πάθη. Μετά το πέμπτο Ευαγγέλιο βγαίνει ο Εσταυρωμένος.

Την Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ, λοιπόν. η Εκκλησία θα μάς συγκλονίσει παρουσιάζοντάς μας την Σταύρωση του Θεανθρώπου. Ο Ιησούς ανεβαίνει στον Σταυρό για να δώσει στους ανθρώπους τη δυνατότητα ν’ ανέβουμε στον ουρανό.

Το φοβερό όργανο της θανατικής καταδίκης, από τη στιγμή που πορφυρώνεται από το άχραντο αίμα του Θεανθρώπου, γίνεται για εμάς τους Χριστιανούς λάβαρο νίκης, προμήνυμα αιώνιας ζωής, το κλειδί του Παραδείσου.

Ο άνθρωπος ειρηνεύει με τον Θεό και ανακαλύπτει και πάλι την γεμάτη αγάπη και στοργή αγκαλιά του Θεού – Πατέρα.

«Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός και μακάριος ο δούλος ον ευρήσει γρηγορούντα, ανάξιος δε πάλιν, ον ευρήσει ραθυμούντα».

 Την πρώτη ημέρα της Μεγάλης Εβδομάδος τιμάμε μια μεγάλη προσωπικότητα της Παλαιάς Διαθήκης, τον Ιωσήφ τον Πάγκαλο, το γιο του Ιακώβ, τον οποίο πούλησαν, εξαιτίας μεγάλου φθόνου, τα αδέλφια του ως δούλο στην Αίγυπτο (Γεν. κεφ.37-50).

 Με αυτό το τροπάριο ο ιερός υμνογράφος μας εισάγει στο κατανυκτικό κλίμα της Μεγάλης Εβδομάδος.

 Την Τετάρτη 26 Ιουλίου και ώρα 6.30 το απόγευμα η Ενορία της Αγίας Παρασκευής Ραπτοπούλου Ευρυτανίας θα έχει την τιμή και την ευλογία να υποδεχτεί τμήμα της Αγίας Κάρας της Μεγαλομάρτυρος Αγίας Παρασκευής  προερχόμενο από την Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Βαρσών Αρκαδίας.

Την Τίμια Κάρα θα υποδεχτεί ο Μητροπολίτης Καρπενησίου κ.Γεώργιος και θα παραμείνει στον ναό της Αγίας Παρασκευής απο τις  26 έως και της 28 Ιουλίου 2023 όπου και θα τεθεί σε λαϊκό προσκύνημα.   

Έως τις 15 Μαΐου θα παραμείνει στη Μητρόπολη η εικόνα «'Αξιον Εστί»

Αυξημένη προσέλευση καταγράφεται σήμερα έξω από τη Μητρόπολη Αθηνών, όπου πιστοί περιμένουν υπομονετικά προκειμένου να προσκηνύσουν την εικόνα της Παναγίας «Άξιον Εστί».

Από νωρίς το πρωί, αρκετοί ήταν εκείνοι που περίμεναν έξω από τη Μητρόπολη, καθώς οι ώρες προσέλευσης είναι από τις 7 το πρωί έως τις 12 το βράδυ.Η εικόνα θα παραμείνει σε λαϊκό προσκήνυμα έως τις 15 Μαΐου.

Αυτή είναι η 8η φορά στην περίπου χιλιόχρονη ιστορία της που η εικόνα «Άξιον Εστί» βγαίνει από το Άγιο Όρος.Αξίζει να σημειωθεί ότι τις ώρες αιχμής οι πιστοί χρειάζεται να περιμένουν μία με 2 ώρες.

Η ιστορία της εικόνας «Άξιον Εστί»

Είναι αγιογραφημένη στα χρόνια της εικονομαχίας. Γενικά η όλη τεχνοτροπία της εικόνας είναι αυστηρά βυζαντινή και η όψη της επιβλητική, με γλυκιά σοβαρότητα, γνώρισμα πολλών παλαιών εικόνων. Κατά το έτος 1836 το μεγαλύτερο μέρος της εικόνας σκεπάσθηκε με λιθοστόλιστο αργυροχρυσωμένο κάλυμμα (υποκάμισο), θαυμαστής αγιορείτικης τέχνης, το οποίο φέρει στο εξωτερικό της περίβλημα τις σφραγίδες των είκοσι μονών. Είναι διαστάσεων 70,5×44 εκ., χωρίς την αργυρή θήκη που την περιβάλλει. Λόγω του χρόνου που πέρασε, η μορφή της Θεοτόκου είχε αλλοιωθεί, αλλά μετά την συντήρηση διατηρείται σε ικανοποιητική κατάσταση και διαβάζεται η μεταγενέστερη επιγραφή «Μήτηρ Θεού Καρυώτισσα».

Το κύριο χαρακτηριστικό της είναι ότι η Υπέραγνη Μητέρα του Θεού κρατά τον Ιησού Χριστό (παιδί) στη δεξιά αγκαλιά της. Είναι ο τύπος της Θεοτόκου της Δεξιοκρατούσας. Το αριστερό χέρι του Ιησού εισχωρεί κάτω από το μαφόριο και το κουκούλιο της Θεοτόκου, προς τον κόρφο και την καρδιά της. Αυτό δείχνει και την εξάρτηση της ανθρώπινης φύσεως του Χριστού από την τροφό Μητέρα Του. Ο Ιησούς Χριστός κρατά ειλητάριο στο δεξί χέρι Του που γράφει την προφητεία του Προφήτη Ησαΐα: «Πνεύμα Κυρίου επ’ εμέ, ου είνεκεν έχρισέ με…» (Προφ. Ησαΐας 61: 1). Εικόνες όπως αυτή χρησιμοποιήθηκαν κατά των αιρετικών, για την εικονογραφική διακήρυξη και διατύπωση του ορθοδόξου δόγματος της Εκκλησίας μας περί της ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου.

Στις 3 Οκτωβρίου 1913 οι αγιορείτες μοναχοί, αφού έκαναν εκτενή δέηση με ολονύκτια αγρυπνία στο ναό του Πρωτάτου, συνέταξαν το μνημειώδες ψήφισμα «της αιωνίου και αδιάσπαστου ενώσεως μετά της Μητρός Ελλάδος», το οποίο υπέγραψαν οι ηγούμενοι και προϊστάμενοι των μοναστηριών, αφού πρώτα έβαζαν τρεις μετάνοιες μπροστά στην «εφέστιο των εφεστίων» εικόνα του Αγίου Όρους και κατασπάζονταν με βαθύτατη συγκίνηση και δάκρυα την πανάχραντο Δέσποινα και έφορο του Άθω. Το έγγραφο αυτό καθαρογράφτηκε, σφραγίστηκε απ’ τη Κοινότητα και τα μοναστήρια και στάλθηκε το μεν πρωτότυπο στον βασιλέα Κωνσταντίνο, «τον επί του Αγίου Όρους διάδοχον των αοιδίμων Αυτοκρατόρων, των ιδρυτών των ιερών μονών», αντίγραφα δε στη Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, σε όλες τις κυβερνήσεις των Ορθοδόξων κρατών και στα μέλη «της εν Λονδίνω Πρεσβευτικής Συνδιασκέψεως». Η εικόνα του «Άξιον εστί» τυπώθηκε και στις επίσημες ομολογίες του εθνικού αγιορείτικου δανείου του 1931, μετά την ανεκτίμητη προσφορά απ’ τα μοναστήρια του μεγαλύτερου μέρους των αγιορείτικων μετοχίων προς αποκατάσταση των ακτημόνων και των προσφύγων της Μικρασιατικής καταστροφής.

Το 1963, με αφορμή τον επίσημο εορτασμό της χιλιετηρίδος του Αγίου Όρους, η πάνσεπτη εικόνα με απόφαση της Ιεράς Κοινότητος και με τη συνοδεία μητροπολιτών, πολιτικών και στρατιωτικών αρχών, των αντιπροσώπων των μονών, των διακονητών του Πρωτάτου κ.ά. μεταφέρθηκε στην Αθήνα, όπου την υποδέχτηκαν με εξαιρετικές τιμές, βαθύτατη ευλάβεια και συγκίνηση. Πλήθος πιστών της πρωτεύουσας είχαν έτσι την ευκαιρία να προσκυνήσουν τη σεβάσμια και ιστορική εικόνα, που για πρώτη φορά έβγαινε από το ιερό λίκνο της. Στην εκκλησία του Πρωτάτου γίνονται ημέρα και νύκτα οι ακολουθίες και συνεχίζονται αδιάκοπα οι παρακλήσεις και δεήσεις των μοναχών προς την Καρεώτισσα Θεοτόκο. Οι πολλές δημοσιεύσεις του υπομνήματος, οι εκδόσεις της ακολουθίας, το πλήθος των αντιγράφων και ιδιαίτερα η εξαιρετική διάδοση του αγγελοδίδακτου ύμνου του «Άξιον εστίν» έκαναν σ’ όλο τον κόσμο γνωστή την εικόνα.

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, σύμφωνα με το τηρούμενο Μηναίο ή Μηνολόγιο, η Μεγάλη Τρίτη είναι αφιερωμένη αφενός στη μνεία του ιερού ευαγγελίου που αναφέρεται στη δριμήτατη καταγγελία του Ιησού κατά των θρησκευτικών αρχηγών του Ισραήλ, των Γραμματέων και των Φαρισαίων, και αφετέρου στη παραβολή των δέκα παρθένων.

 Στον Όρθρο διαβάζεται από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου (22, 15- 23, 39) η καταδίκη των Φαρισαίων. Στην Ακολουθία συνεχίζεται η ανάγνωση από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου όπου γίνεται λόγος για το Τέλος.

 Γι’ αυτό μιλούν και οι δύο παραβολές της ημέρας. Η πρώτη είναι η παραβολή των δέκα παρθένων. «Πέντε εξ αυτών ήσαν φρόνιμοι» και είχαν πάρει μαζί με τα λυχνάρια τους και αρκετό λάδι, «πέντε ήσαν μωραί», τα λυχνάρια τους έσβυσαν και δεν έγιναν δεκτές στο γαμήλιο δείπνο.

 Η άλλη παραβολή είναι των ταλάντων που μας διδάσκει να είμαστε εργατικοί και να καλλιεργούμε και να αυξήσουμε τα πνευματικά μας χαρίσματα. Το βράδυ ψάλλεται ο όρθρος της Μεγάλης Τετάρτης όπου είναι αφιερωμένη στην αμαρτωλή γυναίκα (Λουκ. 7,47) που μετανιωμένη άλειψε τα πόδια του Κυρίου με μύρο, και συγχωρήθηκε για τα αμαρτήματά της,γιατί έδειξε μεγάλη αγάπη και πίστη στον Κύριο, ενώ ψάλλεται ένα από τα πιο γνωστά και δημοφιλή τροπάρια της θρησκευτικής υμνολογίας.

Μεγάλη Πέμπτη, ημέρα-ιστορικά και λειτουργικά- τεσσάρων γεγονότων: Της νίψεως των ποδών των μαθητών από τον Κύριό τους, του Μυστικού Δείπνου κατά τον οποίο παραδόθηκε το ιερό μυστήριο της θείας ευχαριστίας, της θαυμάσιας αρχιερατικής προσευχής του Χριστού και της προδοσίας του «τη γνώμη φιλαργυρήσαντος» μαθητού.

Ο Κύριος και Διδάσκαλος πλένει τα πόδια των μαθητών του, χαρίζοντας ανεπανάληπτο υπόδειγμα διακονικής ταπεινοσύνης (σήμερα η ανάμνηση γίνεται με την τελούμενη σε ελάχιστα πλέον μέρη ακολουθία του Νιπτήρος).

Παραθέτει το πασχάλιο δείπνο της Καινής Διαθήκης, «ξενία δεσποτική και τράπεζα αθάνατη», το σώμα του και το αίμα του, στους αγίους αποστόλους και την Εκκλησία, ως αέναη σωστική ψυχοτροφία, για το «νυν» της ευχαριστιακής συνάξεως των χριστιανών και το «αεί» της βασιλείας των ουρανών (σήμερα τελείται το πρωί, ενώ στην αρχαία Εκκλησία κατά το εσπέρας, η επίσημη λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου). Προσεύχεται προς τον Θεό Πατέρα, για τους πιστούς μαθητές του και για τον κόσμο ολόκληρο, ώστε να μη μείνουν ορφανοί και εγκαταλελειμμένοι. Παραδίδεται, τέλος, αυτοθελήτως, μετά τη φρικτή προδοσία, για να οδεύσει στον μαρτυρικό δρόμο της θυσίας.

Μετά την Ανάσταση του Λαζάρου, ο Κύριος μεταβαίνει από την Βηθανία στα Ιεροσόλυμα, αφού σε λίγες ημέρες επρόκειτο να εορτασθεί το Ιουδαϊκό Πάσχα, που αποτελούσε ανάμνηση της εξόδου των Ισραηλιτών από τη δουλεία της Αιγύπτου υπό την ηγεσία του Μωυσή.

 Κατά τον εορτασμό, κάθε οικογένεια προσέφερε ένα νεαρό ζώο (αρνί ή κατσίκι, αρσενικό και αρτιμελές), χρονιάρικο. Κατά τη θυσία του ζώου, δεν έπρεπε να σπάσει κανένα κόκαλό του, ενώ το αίμα του, ως ένδειξη προστασίας, το έβαζαν στην είσοδο κάθε σπιτιού. Επίσης, το έψηναν με τον όρο να το φάνε το ίδιο βράδυ, μαζί με άζυμο άρτο και πικρά χόρτα. Ήταν υποχρεωτικό κάθε Ισραηλίτης να παρευρίσκεται στη γιορτή.

Έχοντας συναχθεί ο Κύριος και οι μαθητές για να δειπνήσουν μαζί για τελευταία φορά, προτού αρχίσουν το φαγητό, ο Χριστός βάζει νερό σε μια λεκάνη, πλένει τα πόδια των μαθητών Του και μετά τα σκουπίζει. Όταν τελειώνει, απευθυνόμενος προς τους μαθητές Του, τους λέει: «Αν είστε φίλοι μου, να κάνετε ό,τι κάνω εγώ για σας! Να αγαπάτε και να βοηθάτε ο ένας τον άλλο».

Γι’ αυτό και στα Ιεροσόλυμα (όπως και στην Πάτμο και σε άλλες Εκκλησίες), σε ανάμνηση αυτού του γεγονότος, τελείται μια ειδική ακολουθία, λίαν κατανυκτική και παραστατική, κατά την οποία ο Πατριάρχης, «εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ», πλένει τα πόδια ιερομονάχων και πρεσβυτέρων.

Μετά τον Ιερό Νιπτήρα, ο Χριστός και οι μαθητές Του δειπνούν για τελευταία φορά μαζί. «Αλήθεια σας λέω, κάποιος από σας θα με προδώσει», τους λέει ο Χριστός. Οι μαθητές κοιτάζουν απορημένοι ο ένας τον άλλο. Ο Ιωάννης σκύβει τότε προς τον Χριστό και τον ρωτά: «Κύριε, ποιος από εμάς θα σε προδώσει;» Ο Χριστός τού απαντά: «Εκείνος στον οποίο θα δώσω ένα κομμάτι ψωμί, αφού το βουτήξω στο πιάτο». Παίρνει τότε ένα κομμάτι ψωμί, το βουτάει στο πιάτο και το δίνει στον Ιούδα. «Ό,τι έχεις να κάνεις, κάνε το γρήγορα», του αναφέρει ο Χριστός. Κατόπιν πήρε ψωμί στα χέρια Του και είπε: «Λάβετε, φάγετε». Το ίδιο έκανε και με το ποτήρι του κρασιού. Μετά από αυτή τη στιγμή, ο Ιούδας, μόλις έφαγε τον άρτο έφυγε και συμφώνησε με τους αρχιερείς να τους Τον παραδώσει με αντάλλαγμα τριάκοντα αργύρια.

Μετά το δείπνο βγήκαν όλοι στο όρος των Ελαιών, όπου ο Χριστός τους δίδαξε τα ανήκουστα και τελευταία μαθήματα και αρχίζει να αγωνιά και να ανυπομονεί. Αναχωρεί μόνος Του και, γονατίζοντας, προσεύχεται εκτενώς. Από την πολλή αγωνία γίνεται ο ιδρώτας Του σαν σταγόνες πηχτού αίματος, οι οποίες έπεφταν στη γη. Μόλις συμπληρώνει την εναγώνια εκείνη προσευχή, φθάνει ο Ιούδας με ένοπλους στρατιώτες και πολύ όχλο και αφού χαιρετάει και φιλάει πονηρά το δάσκαλό Του, Τον παραδίδει.

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, σύμφωνα με το τηρούμενο Μηναίο ή Μηνολόγιο, η Μεγάλη Δευτέρα είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Ιωσήφ, του επωνομαζόμενου "Παγκάλου" του γιου του Ιακώβ, που αναφέρεται στη Παλαιά Διαθήκη και στην άκαρπη συκιά, που την καταράστηκε ο Χριστός και ξεράθηκε μ' ένα του λόγο.Ο Ιωσήφ ήταν ο μικρότερος υιός του Ιακώβ ο οποίος όμως φθονήθηκε από τα αδέλφια του λόγο της ενάρετης ζωής του και αρχικά τον έριξαν σ' ένα λάκκο και προσπάθησαν να εξαπατήσουν το πατέρα τους χρησιμοποιώντας ένα ματωμένο ρούχο ότι δήθεν τον κατασπάραξε κάποιο θηρίο.

Αφού δεν μπόρεσαν να εξαπατήσουν τον πατέρα τους, τον πούλησαν σε εμπόρους, οι οποίοι με την σειρά τους τον πούλησαν στον αρχιμάγειρα του βασιλιά της Αιγύπτου, τον Φαραώ Πετεφρή. Εκεί ο Ιωσήφ αφού δεν ενέδωσε στις ερωτικές επιθυμίες της συζύγου του Πετεφρή, συκοφαντήθηκε από την ίδια και ο Φαραώ τον φυλάκισε.Κάποτε όμως ο Φαραώ είδε ένα παράξενο όνειρο και ζήτησε έναν ερμηνευτή. Ο Ιωσήφ ερμήνευσε ότι θα έλθουν στη χώρα επτά χρόνια ευφορίας και επτά ακαρπίας και λιμού. Ο Φαραώ ευχαριστημένος και ενθουσιασμένος από τη σοφία του, έδωσε στον Ιωσήφ αξιώματα.

Ο Ιωσήφ διαχειρίσθηκε άριστα την εξουσία και φρόντισε στα δύσκολα χρόνια του λιμού τον λαό. Στα πρόθυρα του λιμού τα αδέρφια του που τον είχαν φθονήσει φανερώθηκαν μπροστά του ζητώντας βοήθεια. Εκείνος όχι μόνο δεν τους κρατούσε κακία, αλλά αντιθέτως τα συγχώρεσε και τα προσκάλεσε μόνιμα στην Αίγυπτο μαζί με τους γονείς του.

Ευαγγέλιο Κατά Ματθαίον

Σημειώνεται ότι μετά από την είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα «μετά βαΐων και κλάδων», οι Αρχιερείς και Φαρισαίοι αρχίζουν τις σκέψεις τους για να παγιδεύσουν τον Ιησού με συζήτηση. Ο Χριστός αντιδρά και ελέγχει την υποκρισία των Φαρισαίων. Μάλιστα, το κατηγορητήριό του ξεκινά με τις φράσεις: «Ουαί υμίν, Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί...»

Ρήσεις από το Ευαγγέλιο και την υμνολογία της ημέρας:

«Αποδότε ουν, τα Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ».

«Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν». (Από τους ακρογωνιαίους λίθους της χριστιανικής διδασκαλίας)

«Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, οι διυλίζοντες τον κώνωπα, την δε κάμηλον καταπίνοντες».

«Μη μείνωμεν έξω του νυμφώνος Χριστού» («μένω εκτός του νυμφώνος» είναι η έκφραση που χρησιμοποιούμε σήμερα).

Το Σάββατο του Λαζάρου είναι από τις μεγαλύτερες γιορτές της Ορθόδοξης Εκκλησίας και θεωρείται η «πρώτη γεύση» της Μεγάλης Εβδομάδας. Μέρα νίκης της ζωής επί του θανάτου.

Το Σάββατο του Λαζάρου ή Λαζαροσάββατο στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία και σε όσες καθολικές εκκλησίες ακολουθούν το βυζαντινό τελετουργικό είναι η μέρα πριν την Κυριακή των Βαΐων. Την ημέρα αυτή εορτάζεται η ανάσταση του Λαζάρου από τη Βηθανία, ένα γεγονός το οποίο περιγράφεται στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον. Το Σάββατο του Λαζάρου και η Κυριακή των Βαΐων έχουν τη μοναδική θέση στο εκκλησιαστικό έτος ως μέρες χαράς ανάμεσα στη Μεγάλη Σαρακοστή και το θρήνο της Μεγάλης Εβδομάδας.

Το Σάββατο του Λαζάρου είναι μέρα στην οποία, παραδοσιακά, οι ερημίτες εγκαταλείπουν τις σκήτες τους και επιστρέφουν στο μοναστήρι για τη Μεγάλη Εβδομάδα. Στην Ελλάδα, το Σάββατο του Λαζάρου φτιάχνουν ειδικά ψωμάκια που μοιάζουν με σαβανωμένο άνθρωπο και ονομάζονται λαζαράκια, ενώ τα παιδιά τραγουδούν τα λαζαρικά, κάλαντα ειδικά για την ημέρα.

Η ανάσταση του Λαζάρου θεωρείται η «πρώτη Λαμπρή» αφού η εκ νεκρών έγερση του αγαπημένου φίλου του Χριστού θεωρείται προικονομία της δικής του Ανάστασης.Ωστόσο η γιορτή έχει και την ψυχολογική της ερμηνεία, αφού ο λαός δεν θα μπορούσε να αφήσει στο περιθώριο την περιέργεια για το τι είδε ο Λάζαρος κατά την τριήμερή του ταφή, κάτι που αποτυπώνεται πλήρως στα κάλαντα.

Τα κάλαντα του Λαζάρου

Σήμερον έρχεται ο Χριστός

ο επουράνιος θεός.

Εν τη πόλει Βηθανία

Μάρθα κλάει και Μαρία.

Λάζαρο τον αδελφό της

τον γλυκύ και καρδιακόν της.

Τον μοιρολογούν και λένε

τον μοιρολογούν και κλαίνε.

Τρεις ημέρες τον θρηνούσαν

και τον εμοιρολογούσαν

Και τη μέρα την Τετάρτη

κίνησε ο Χριστός για να ‘ρθει.

Τότε εβγήκε η Μαρία

έξω από τη Βηθανία

και εμπρός του γονατίζει

και τα πόδια του φιλεί.

-Αν εδώ ήσουν, Χριστέ μου

δεν θα πέθαιν’ ο αδελφός μου.

Μα και πάλιν εγώ πιστεύω

και καλότατα ηξεύρω

ότι δύνασαι αν θελήσεις

και νεκρούς να αναστήσεις.

Τότε ο Χριστός δακρύζει

και τον Άδη φοβερίζει.!

Δεύρο έξω Λάζαρέ μου

φίλε και αγαπητέ μου.

Παρευθύς επελυτρώθη

ανεστήθη κι εσηκώθη

Τότε τον Θεόν δοξάζουν

και τον Λάζαρο εξετάζουν.

Πες μας, Λάζαρε, τι είδες

εις τον Άδην απού πήγες;

Είδα φόβους, είδα τρόμους,

είδα βάσανα και πόνους,

Δώστε μου νερό λιγάκι

να ξεπλύνω το φαρμάκι

της καρδιάς και των χειλέων

και μην μ’ ερωτάτε πλέον.

Του χρόνου πάλι να ‘ρθουμε,

με υγεία να σας βρούμε,

και ο νοικοκύρης του σπιτιού

χρόνια πολλά να ζήσει,

να ζήσει χρόνια εκατό

και να τα ξεπεράσει.

Σε κάποιες περιοχές στη Στερεά Ελλάδα, τη Μακεδονία και τη Θράκη, τα κάλαντα αυτά ήταν γυναικεία υπόθεση αφού τα τραγουδούσαν κοπέλες διαφόρων ηλικιών, που τις έλεγαν Λαζαρίνες ή Λαζαρίτσες. Μάλιστα, την παραμονή, οι Λαζαρίνες πήγαιναν στα χωράφια και μάζευαν λουλούδια.