Του Σπύρου Πεταρούδη

Στα ήθη και στα εθιμα 

γιορτές και παραδόσεις 

λιτότητα δεν γίνεται 

και δεν χωράνε εκπτώσεις 

Τιμούνται  παντα ανάλογα 

Όλα  με κάθε τρόπο 

Οπου υπάρχει Ελληνισμός

Στης γης τον κάθε τόπο 

Κόβοντας πίτες πού και πού 

διά το νεον έτος ...!

Την Τσικνοπέμπτη πλούσια 

γιορτάσαμε και φέτος 

Ποτάμια ρέει το κρασί 

Βουνά και τα κοψίδια 

Από γουρούνια στρουμπουλά

Μοσχάρια αρνιά και γίδια 

Ίσως και κάποιες όρνιθες 

στις ψησταριές να μπήκαν 

Γατούλες ομως και σκυλιά 

Φέτος εξαιρεθήκαν

Έξω καρδιά οι Έλληνες 

Ξέρουνε να γλεντάνε 

μα οι ξένοι δυσανασχετούν ...

Τους θέλουν να πεινάνε 

Εκείνοι μόνο τα λεφτά 

ξέρουν να λογαριάζουν 

Φτώχεια και καλοπέραση 

λένε πως δεν ταιριάζουν 

Το τσίκνισμα δεν ήτανε 

μέσα στην συμφωνία ...

Κι απ'τον αέρα οι μυρωδιές 

Φτάνουν στην Γερμανία 

Ρωτάει ο Σόιμπλε ανήσυχος 

που τον καπνό μυρίζει ...

-Τίνος καλύβα καίγεται ;

....Τίνος μαντρί καπνίζει ;

-Ουτε καλύβα καίγεται ...

(Η Μερκελ απαντάει )

Ουτε θα κόψει ο Ελληνας 

το χούι να γλεντάει 

Ο Σόιμπλε εκνεβρίζεται 

και πίεση ανεβάζει ...

-Να φύγουνε απ'τό ευρώ 

οι σπάταλοι ...φωνάζει 

Έχουν ξεφύγει εντελώς 

Μα ομως θα τους δείξω 

Τον Τσακαλώτο φέρτε μου 

τα αυτάκια του να  στρίψω.....

Πάλι θα την πληρώσουνε 

τα αυτιά του Τσακαλώτου...

Μα ομως τι να κάνουμε ;

Θελει τον Γερμανό του ...

Τα γλέντια συνεχίζονται 

από τους Ελλαδίτες ...

Γιορτάζοντας και κόβοντας

όλο το χρόνο ...πίτες !

Γράφει η Χαρά-Χαρίκλεια Βλαχάκη

Με αφορμή την σημερινή μου πίτα θυμήθηκα ένα περιστατικό.Η μάνα μου από το δημοτικό μας έβαζε να ζυμώνουμε και να κάνουμε πίτες.Όποια ήταν η σειρά της από μας τις κοπέλες να ζυμώσει ή να κάνει πίτα, δεν είχε καμία βοήθεια από την αρχή μέχρι το τέλος.Μια φορά που ήταν η σειρά μου να κάνω πίτα.... δεν θυμάμαι καν τι σόι πίτα ήταν και αφού παιδεύτηκα αρκετά να ανοίξω τα φύλλα τελικά την έκανα. Δεν είχαμε φτιάξει φούρνο έξω ακόμα, αυτό έγινε πολύ αργότερα .Το ψωμί και οι πίτες ψηνόταν στη γωνιά του τζακιού.

Ειδικά όταν ψήναμε ψωμί το Χειμώνα παγώναμε γιατί μέχρι να βγει η γάστρα από την γωνιά η φωτιά ήταν σβηστή...αντίθετα με το ψήσιμο της πίτας που η φωτιά έκαιγε στην πίσω μεριά της γωνιάς και μπροστά ψηνόταν η πίτα.Την συγκεκριμένη φορά που έκανα την πίτα μου ήταν Χειμώνας και το τζάκι έκαιγε στο φούλ.Τράβηξα χόβολη την άπλωσα στην γωνιά, έβαλα την χαμηλή πυροστιά ακούμπησα πάνω την πίτα και σιγά-σιγά την γύριζα γύρω-γύρω με την πατσαβούρα να ψηθεί όπως την έκανε η μάνα του και όπως είχα μάθει.Έβαλα το χέρι μου για δοκιμή στην μέση της πίτας...έπρεπε να είναι πολύ ζεστή, κούνησα και το ταψί να δω αν ....τροχάει από κάτω. Όλα καλά...έτοιμη για γύρισμα.

Την γύρισα με λίγη δυσκολία αλλά τα κατάφερα, γιατί παλιότερα υπήρξαν ατυχήματα στο γύρισμα.Την έβαλα πάλι στην πυροστιά και τράβηξα λίγα κάρβουνα.Συνέχισα να την γυρίζω και ταυτόχρονα έβαζα ξύλα στην φωτιά και για να ζεσταθούμε αλλά και για κάρβουνα.Μετά από λίγη ώρα η πίτα τροχούσε, σημάδι πως ήταν έτοιμη!Πολλές φορές είχα δει την μάνα μου όταν ήταν έτοιμη η πίτα να βγάζει την χόβολη από κάτω και να σκεπάζει το ταψί με το πλαστήρι. Δεν ξέρω αν το έκανε σε συγκεκριμένη πίτα ή για να κρατηθεί ζεστή.

Λογικό ήταν να το κάνω κι εγώ αφού το έκανε η μάνα μου.Έβγαλα λοιπόν την χόβολη να μην καεί η πίτα μου και την σκέπασα με το πλαστήρι.Μιας και τελείωσα με επιτυχία την εντολή της μάνας μου ηρέμησα.....δεν ξέρω τι έκανα, πιθανόν να το έριξα στο διάβασμα ή να μάλωνα με τ' αδέλφια μου...Ήρθαν και οι γονείς μου, άκουσα και ότι μυρίζει καλά η πίτα μου (σπάνιο για την μάνα μου) και όλα έδειχναν μια χαρά!Πλησιάζουν στο τζάκι να ζεσταθούν και τι περίεργο?...ακούω τις τσιρίδες της μάνας μου.....Αμάν σκέφτηκα τι έγινε πάλι....αφού μια χαρά ήταν η πίτα μου...Πάω κοντά από περιέργεια και τι να δω....το μισό σχεδόν πλαστήρι είχε καεί. Είχε αρπάξει φωτιά από την μέσα μεριά και καιγόταν κανονικά...χαμπάρι δεν πήρα ούτε εγώ ούτε κάποιο από τα αδέλφια μου.

Άτιμο πλαστήρι ήταν ανάγκη να είσαι ....ξύλινο.Οι συνέπειες γνωστές....

Γράφει ο Κώστας Παπαδόπουλος

– ΚΛΕΙΝΟΥΝ φέτος 60 χρόνια απ’ το θάνατο μιας μεγάλης πνευματικής φυσιογνωμίας που έτυχε παγκόσμιας αναγνώρισης και καταξίωσης, του Έλληνα Κρητικού, Νίκου Καζαντζάκη (1883 – 1957). Για το λόγο αυτό, το υπουργείο Πολιτισμού ανακήρυξε το 2017 ως έτος Νίκου Καζαντζάκη, με παράλληλες εκδηλώσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, προς τιμήν του…

– ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΟΝ, δε θα γράψω ξανά τα όσα – κατά καιρούς – έχουν γραφτεί γι’ αυτόν και το έργο του, θα εστιάσω όμως σ’ ένα σημείο, για το οποίο πάρα πολύ κατηγορήθηκε ο μεγάλος τούτος συγγραφέας και στοχαστής, που δεν είναι άλλο απ’ τη σύγκρουσή του με το λεγόμενο «εκκλησιαστικό κατεστημένο» εκείνης της εποχής όπου, η Εκκλησία με τους εκπροσώπους της, ασκούσαν μεγάλη επιρροή πάνω στους απλοϊκούς ανθρώπους και φοβέριζαν, με το πανίσχυρο τότε «όπλο» που λεγόταν αφορισμός! Με τον οποίο κι ο ίδιος απειλήθηκε, αν και δεν τα έβαλε με την Εκκλησία και τη θρησκεία, όπως αυτή εννοείται απ’ τους πιστούς, αλλά με τους εκπροσώπους της επί γης, τους κακούς εκπροσώπους της κι όχι όλους φυσικά…

– Ο ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ήταν ένα ανήσυχο μυαλό, ένας ανήσυχος πνευματικός άντρας που πίστευε πολύ στην αξία του ανθρώπου, αυτού όμως που παλεύει, που αγωνίζεται, που συνέχεια ανηφορίζει! Και σιχαίνονταν αυτούς που τίποτε δεν έκαναν («χαμαντράκια») και περνούσαν τη ζωούλα τους, φοβισμένοι ή αδιάφοροι, περιμένοντας το θάνατο να τους πάει στην κόλαση ή τον παράδεισο. Πίστευε περισσότερο στον αγώνα για ένα ιδανικό, παρά στο ίδιο το ιδανικό. Η ζωή , γι’ αυτόν, είναι ένας διαρκής αγώνας για να φτάσουμε κάπου, έστω κι αν δεν καταφέρουμε τελικά να το φτάσουμε! Ένα τέτοιο δυνατό μυαλό, δε θα μπορούσε να μην τον απασχολήσει η θρησκεία, η Εκκλησία και οι εκπρόσωποί της. Το μεγάλο του ερώτημα – κι ερώτημα όλων – από πού ερχόμαστε και πού θα πάμε μετά θάνατον, έβλεπε πως δε θα μπορούσε να βρει λύση μέσα απ’ την Εκκλησία, με τους περισσότερους εκπροσώπους της να είναι υποκριτές, άλλα να λένε κι άλλα να πράττουν! Και το χειρότερο να μη ζουν και συμπεριφέρονται σύμφωνα με τα όσα δίδαξε ο ίδιος ο Χριστός. Τον οποίο, αν κατέβαινε ξανά στη γη, οι ίδιοι αυτοί θα τον σταύρωναν και πάλι…

– ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ, ο κάθε άνθρωπος κρατάει και κάποια «στενά», στον εφήμερο τούτον κόσμο. Και ο καθένας, «χρέος έχει και μπορεί στο δικό του τον τομέα να γίνει ήρωας»! Πόσο μάλλον στην Εκκλησία! Και τέτοιους «ήρωες» (άγιους εδώ) θα βρούμε πάρα πολλούς μέσα στα βιβλία του Καζαντζάκη, τους οποίους επαινούσε και τους ανύψωνε πολύ, ως παραδείγματα προς μίμηση: Ο παπα – Φώτης στο «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», ο παπα – Γιάνναρος στο «Αδελφοφάδες», ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης στο «Ο φτωχούλης του Θεού» και τόσοι άλλοι, τι ήταν για τον Καζαντζάκη; Γιατί δεν κατηγορούσε κι εκείνους; Έβλεπε, λοιπόν, μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας, καλούς και κακούς, άξιους κι ανάξιους, ήρωες και προδότες! Τη μούχλα και τη σαπίλα της Εκκλησίας πολέμησε ο Καζαντζάκης, ήρθε αντιμέτωπος με το τότε «εκκλησιαστικό κατεστημένο», το σάπιο κατεστημένο όμως που «έτρωγε» τα σωθικά της υγιούς Εκκλησίας, το ξεγύμνωσε και το πολέμησε ανελέητα…

– ΣΗΜΕΡΑ, αυτό το σάπιο κύκλωμα, εξακολουθεί να υπάρχει μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας, μ’ εκπροσώπους της – «κεφαλές» κι όχι απλοϊκούς ρασοφόρους «διαμάντια» που τιμούν το ράσο που φοράνε – να προκαλούν με τη στάση και συμπεριφορά τους, με τα σκάνδαλα, το φαρισαϊσμό και την υποκρισία τους, ακόμα και τους πιο πιστούς. Αν ζούσε σήμερα ο Καζαντζάκης, αυτός ο «σβώλος χώμα» όπως αποκαλούσε τον εαυτό του, πόσα δε θα έγραφε για κάποιους σημερινούς «Αγίους»: Υποκριτές, Φαρισαίους, παιδεραστές, ρατσιστές και κάθε είδους κολασμένους. Οι οποίοι, πράττουν τ’ αντίθετα απ’ αυτά που δίδαξε ο ίδιος ο Χριστός, χωρίς να ντρέπονται ούτε Θεό, ούτε ανθρώπους…

Για κάτι τέτοιους ναι, χρειάζονταν, ακόμα και σήμερα, η «πένα» ενός Καζαντζάκη!

Γράφει ο Κώστας Παπαδόπουλος

- ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΛΟΣΥΝΗ έχουν γραφτεί πάρα πολλά. Ακόμα και παροιμίες υπάρχουν γι' αυτήν και τους καλούς ανθρώπους, εκείνους δηλαδή που νοιάζονται για τους άλλους και βοηθούν, εκείνους που δεν κάνουν κακό σε κανέναν. Ναι - κι ευτυχώς - υπάρχουν και σήμερα τέτοιοι άνθρωποι, ανεξάρτητα φύλου και ηλικίας, τους οποίους χρειάζεται η εξαθλιωμένη πλέον κοινωνία μας, περισσότερο από ποτέ άλλοτε. Και δεν εννοώ, αυτούς που προσφέρουν υλικά αγαθά μόνο, σε όσους τα έχουν ανάγκη, αλλά κάθε είδους στήριξη προς τον πλησίον, αναλώνοντας ακόμα και τον εαυτό τους γι' αυτό...

- ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ είναι πολύ καλό και γι' αυτούς που βοηθιούνται, αλλά και για εκείνους που διέπονται από καλοσύνη, γιατί με την προσφορά τους εισπράττουν και μία αγαλλίαση μέσα τους, μία ικανοποίηση τέτοια που μπορεί να χαρακτηριστεί κι ως ψυχοθεραπευτική! Όμως, ακόμα και η καλοσύνη, έχει τα όριά της. Τα οποία, κάποιοι και κάποιες στην πορεία της ζωής, τα ξεπερνούν και φτάνουν ακόμα και στα άκρα. Τότε, έχουμε να κάνουμε με μία άλλου είδους καλοσύνη, την ακραία καλοσύνη, η οποία - ανάλογα και με τα "συμπτώματά" της - μπορεί να μετατραπεί σε μία, μικρή ή μεγαλύτερη, ψυχική διαταραχή...

- ΑΤΟΜΑ τέτοια, που ξεπερνούν κατά πολύ το φυσιολογικό όριο της καλοσύνης, δε μπορούν να ζήσουν χωρίς να προσφέρουν, δε μπορούν να πουν όχι σε κάποιον που ζητάει βοήθεια και νιώθουν ακόμα και τύψεις, αν δε μπορούν ν' ανταποκριθούν! Είναι άτομα πολύ δοτικά, πολύ συγχωρητικά, σε βαθμό τέτοιον που μπορεί να δεχθούν ακόμα και προσβολή, ακόμα και ύβρι, ακόμα και κακομεταχείριση από τρίτους! Κι, αντί να θυμώσουν και να ξεσπάσουν σε όσους τους φέρονται έτσι, αισθάνονται, τα ίδια αυτά άτομα, ακόμα κι ενοχές! Πως δηλαδή, έδωσαν οι ίδιοι το δικαίωμα να τους φέρονται έτσι άλλοι! Δημιουργείται, δηλαδή, ένας φαύλος κύκλος, απ' τον οποίο, η ακραία καλοσύνη τους δεν τους επιτρέπει εύκολα να βγουν...

- ΜΟΙΑΖΕΙ, θα έλεγα, η τέτοιου είδους συμπεριφορά - της ακραίας καλοσύνης - μ' εκείνη του Χριστού, ο οποίος δέχτηκε το Μαρτύριο της Σταύρωσης αγόγγυστα κι όχι μόνο αυτό. Πάνω απ' το Σταυρό, ζήτησε απ' τον Πατέρα του (Θεό) να συγχωρήσει τους σταυρωτές Του και βασανιστές Του! Γιατί, δεν ήξεραν τι έκαναν! Για να το σκεφτούμε λιγάκι αυτό. Οι έχοντες την ακραία καλοσύνη, θα το καταλάβουν! Οι υπόλοιποι, απλά δε θα μπορούν να το εξηγήσουν...

- ΣΥΝΗΘΩΣ, τέτοια άτομα, με τόση μεγάλη (ακραία) καλοσύνη, τα εκμεταλλεύονται άλλοι ποικιλοτρόπως! Τα ίδια αυτά, δεν το πολυκαταλαβαίνουν, γιατί το θεωρούν ως κάτι το φυσιολογικό και μέσα στις "υποχρεώσεις" τους... Μόνο άλλοι που παρακολουθούν τέτοιου είδους συμπεριφορές, απορούν! Και μόνο άλλοι που γνωρίζουν το πώς - μέσα από μία συζήτηση ουσίας - μπορούν ν' αποσπάσουν τα άτομα αυτά απ' την ακρότητα που έχουν, η οποία δεν τους κάνει καλό πλέον και μπορεί να τα καταστρέψει, αν συνεχίσουν έτσι, με αμείωτο ρυθμό, ν' αναλώνονται με το να λύνουν προβλήματα άλλων, παραμελώντας τελείως τον ίδιο τους τον εαυτό...