Η πίτα και το ..ατύχημα
Γράφει η Χαρά-Χαρίκλεια Βλαχάκη
Με αφορμή την σημερινή μου πίτα θυμήθηκα ένα περιστατικό.Η μάνα μου από το δημοτικό μας έβαζε να ζυμώνουμε και να κάνουμε πίτες.Όποια ήταν η σειρά της από μας τις κοπέλες να ζυμώσει ή να κάνει πίτα, δεν είχε καμία βοήθεια από την αρχή μέχρι το τέλος.Μια φορά που ήταν η σειρά μου να κάνω πίτα.... δεν θυμάμαι καν τι σόι πίτα ήταν και αφού παιδεύτηκα αρκετά να ανοίξω τα φύλλα τελικά την έκανα. Δεν είχαμε φτιάξει φούρνο έξω ακόμα, αυτό έγινε πολύ αργότερα .Το ψωμί και οι πίτες ψηνόταν στη γωνιά του τζακιού.
Ειδικά όταν ψήναμε ψωμί το Χειμώνα παγώναμε γιατί μέχρι να βγει η γάστρα από την γωνιά η φωτιά ήταν σβηστή...αντίθετα με το ψήσιμο της πίτας που η φωτιά έκαιγε στην πίσω μεριά της γωνιάς και μπροστά ψηνόταν η πίτα.Την συγκεκριμένη φορά που έκανα την πίτα μου ήταν Χειμώνας και το τζάκι έκαιγε στο φούλ.Τράβηξα χόβολη την άπλωσα στην γωνιά, έβαλα την χαμηλή πυροστιά ακούμπησα πάνω την πίτα και σιγά-σιγά την γύριζα γύρω-γύρω με την πατσαβούρα να ψηθεί όπως την έκανε η μάνα του και όπως είχα μάθει.Έβαλα το χέρι μου για δοκιμή στην μέση της πίτας...έπρεπε να είναι πολύ ζεστή, κούνησα και το ταψί να δω αν ....τροχάει από κάτω. Όλα καλά...έτοιμη για γύρισμα.
Την γύρισα με λίγη δυσκολία αλλά τα κατάφερα, γιατί παλιότερα υπήρξαν ατυχήματα στο γύρισμα.Την έβαλα πάλι στην πυροστιά και τράβηξα λίγα κάρβουνα.Συνέχισα να την γυρίζω και ταυτόχρονα έβαζα ξύλα στην φωτιά και για να ζεσταθούμε αλλά και για κάρβουνα.Μετά από λίγη ώρα η πίτα τροχούσε, σημάδι πως ήταν έτοιμη!Πολλές φορές είχα δει την μάνα μου όταν ήταν έτοιμη η πίτα να βγάζει την χόβολη από κάτω και να σκεπάζει το ταψί με το πλαστήρι. Δεν ξέρω αν το έκανε σε συγκεκριμένη πίτα ή για να κρατηθεί ζεστή.
Λογικό ήταν να το κάνω κι εγώ αφού το έκανε η μάνα μου.Έβγαλα λοιπόν την χόβολη να μην καεί η πίτα μου και την σκέπασα με το πλαστήρι.Μιας και τελείωσα με επιτυχία την εντολή της μάνας μου ηρέμησα.....δεν ξέρω τι έκανα, πιθανόν να το έριξα στο διάβασμα ή να μάλωνα με τ' αδέλφια μου...Ήρθαν και οι γονείς μου, άκουσα και ότι μυρίζει καλά η πίτα μου (σπάνιο για την μάνα μου) και όλα έδειχναν μια χαρά!Πλησιάζουν στο τζάκι να ζεσταθούν και τι περίεργο?...ακούω τις τσιρίδες της μάνας μου.....Αμάν σκέφτηκα τι έγινε πάλι....αφού μια χαρά ήταν η πίτα μου...Πάω κοντά από περιέργεια και τι να δω....το μισό σχεδόν πλαστήρι είχε καεί. Είχε αρπάξει φωτιά από την μέσα μεριά και καιγόταν κανονικά...χαμπάρι δεν πήρα ούτε εγώ ούτε κάποιο από τα αδέλφια μου.
Άτιμο πλαστήρι ήταν ανάγκη να είσαι ....ξύλινο.Οι συνέπειες γνωστές....
Νίκος Καζαντζάκης (Γίγαντας γιός της Γής)
Γράφει ο Κώστας Παπαδόπουλος
– ΚΛΕΙΝΟΥΝ φέτος 60 χρόνια απ’ το θάνατο μιας μεγάλης πνευματικής φυσιογνωμίας που έτυχε παγκόσμιας αναγνώρισης και καταξίωσης, του Έλληνα Κρητικού, Νίκου Καζαντζάκη (1883 – 1957). Για το λόγο αυτό, το υπουργείο Πολιτισμού ανακήρυξε το 2017 ως έτος Νίκου Καζαντζάκη, με παράλληλες εκδηλώσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, προς τιμήν του…
– ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΟΝ, δε θα γράψω ξανά τα όσα – κατά καιρούς – έχουν γραφτεί γι’ αυτόν και το έργο του, θα εστιάσω όμως σ’ ένα σημείο, για το οποίο πάρα πολύ κατηγορήθηκε ο μεγάλος τούτος συγγραφέας και στοχαστής, που δεν είναι άλλο απ’ τη σύγκρουσή του με το λεγόμενο «εκκλησιαστικό κατεστημένο» εκείνης της εποχής όπου, η Εκκλησία με τους εκπροσώπους της, ασκούσαν μεγάλη επιρροή πάνω στους απλοϊκούς ανθρώπους και φοβέριζαν, με το πανίσχυρο τότε «όπλο» που λεγόταν αφορισμός! Με τον οποίο κι ο ίδιος απειλήθηκε, αν και δεν τα έβαλε με την Εκκλησία και τη θρησκεία, όπως αυτή εννοείται απ’ τους πιστούς, αλλά με τους εκπροσώπους της επί γης, τους κακούς εκπροσώπους της κι όχι όλους φυσικά…
– Ο ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ήταν ένα ανήσυχο μυαλό, ένας ανήσυχος πνευματικός άντρας που πίστευε πολύ στην αξία του ανθρώπου, αυτού όμως που παλεύει, που αγωνίζεται, που συνέχεια ανηφορίζει! Και σιχαίνονταν αυτούς που τίποτε δεν έκαναν («χαμαντράκια») και περνούσαν τη ζωούλα τους, φοβισμένοι ή αδιάφοροι, περιμένοντας το θάνατο να τους πάει στην κόλαση ή τον παράδεισο. Πίστευε περισσότερο στον αγώνα για ένα ιδανικό, παρά στο ίδιο το ιδανικό. Η ζωή , γι’ αυτόν, είναι ένας διαρκής αγώνας για να φτάσουμε κάπου, έστω κι αν δεν καταφέρουμε τελικά να το φτάσουμε! Ένα τέτοιο δυνατό μυαλό, δε θα μπορούσε να μην τον απασχολήσει η θρησκεία, η Εκκλησία και οι εκπρόσωποί της. Το μεγάλο του ερώτημα – κι ερώτημα όλων – από πού ερχόμαστε και πού θα πάμε μετά θάνατον, έβλεπε πως δε θα μπορούσε να βρει λύση μέσα απ’ την Εκκλησία, με τους περισσότερους εκπροσώπους της να είναι υποκριτές, άλλα να λένε κι άλλα να πράττουν! Και το χειρότερο να μη ζουν και συμπεριφέρονται σύμφωνα με τα όσα δίδαξε ο ίδιος ο Χριστός. Τον οποίο, αν κατέβαινε ξανά στη γη, οι ίδιοι αυτοί θα τον σταύρωναν και πάλι…
– ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ, ο κάθε άνθρωπος κρατάει και κάποια «στενά», στον εφήμερο τούτον κόσμο. Και ο καθένας, «χρέος έχει και μπορεί στο δικό του τον τομέα να γίνει ήρωας»! Πόσο μάλλον στην Εκκλησία! Και τέτοιους «ήρωες» (άγιους εδώ) θα βρούμε πάρα πολλούς μέσα στα βιβλία του Καζαντζάκη, τους οποίους επαινούσε και τους ανύψωνε πολύ, ως παραδείγματα προς μίμηση: Ο παπα – Φώτης στο «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», ο παπα – Γιάνναρος στο «Αδελφοφάδες», ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης στο «Ο φτωχούλης του Θεού» και τόσοι άλλοι, τι ήταν για τον Καζαντζάκη; Γιατί δεν κατηγορούσε κι εκείνους; Έβλεπε, λοιπόν, μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας, καλούς και κακούς, άξιους κι ανάξιους, ήρωες και προδότες! Τη μούχλα και τη σαπίλα της Εκκλησίας πολέμησε ο Καζαντζάκης, ήρθε αντιμέτωπος με το τότε «εκκλησιαστικό κατεστημένο», το σάπιο κατεστημένο όμως που «έτρωγε» τα σωθικά της υγιούς Εκκλησίας, το ξεγύμνωσε και το πολέμησε ανελέητα…
– ΣΗΜΕΡΑ, αυτό το σάπιο κύκλωμα, εξακολουθεί να υπάρχει μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας, μ’ εκπροσώπους της – «κεφαλές» κι όχι απλοϊκούς ρασοφόρους «διαμάντια» που τιμούν το ράσο που φοράνε – να προκαλούν με τη στάση και συμπεριφορά τους, με τα σκάνδαλα, το φαρισαϊσμό και την υποκρισία τους, ακόμα και τους πιο πιστούς. Αν ζούσε σήμερα ο Καζαντζάκης, αυτός ο «σβώλος χώμα» όπως αποκαλούσε τον εαυτό του, πόσα δε θα έγραφε για κάποιους σημερινούς «Αγίους»: Υποκριτές, Φαρισαίους, παιδεραστές, ρατσιστές και κάθε είδους κολασμένους. Οι οποίοι, πράττουν τ’ αντίθετα απ’ αυτά που δίδαξε ο ίδιος ο Χριστός, χωρίς να ντρέπονται ούτε Θεό, ούτε ανθρώπους…
Για κάτι τέτοιους ναι, χρειάζονταν, ακόμα και σήμερα, η «πένα» ενός Καζαντζάκη!
Η ακραία καλοσύνη..
Γράφει ο Κώστας Παπαδόπουλος
- ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΛΟΣΥΝΗ έχουν γραφτεί πάρα πολλά. Ακόμα και παροιμίες υπάρχουν γι' αυτήν και τους καλούς ανθρώπους, εκείνους δηλαδή που νοιάζονται για τους άλλους και βοηθούν, εκείνους που δεν κάνουν κακό σε κανέναν. Ναι - κι ευτυχώς - υπάρχουν και σήμερα τέτοιοι άνθρωποι, ανεξάρτητα φύλου και ηλικίας, τους οποίους χρειάζεται η εξαθλιωμένη πλέον κοινωνία μας, περισσότερο από ποτέ άλλοτε. Και δεν εννοώ, αυτούς που προσφέρουν υλικά αγαθά μόνο, σε όσους τα έχουν ανάγκη, αλλά κάθε είδους στήριξη προς τον πλησίον, αναλώνοντας ακόμα και τον εαυτό τους γι' αυτό...
- ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ είναι πολύ καλό και γι' αυτούς που βοηθιούνται, αλλά και για εκείνους που διέπονται από καλοσύνη, γιατί με την προσφορά τους εισπράττουν και μία αγαλλίαση μέσα τους, μία ικανοποίηση τέτοια που μπορεί να χαρακτηριστεί κι ως ψυχοθεραπευτική! Όμως, ακόμα και η καλοσύνη, έχει τα όριά της. Τα οποία, κάποιοι και κάποιες στην πορεία της ζωής, τα ξεπερνούν και φτάνουν ακόμα και στα άκρα. Τότε, έχουμε να κάνουμε με μία άλλου είδους καλοσύνη, την ακραία καλοσύνη, η οποία - ανάλογα και με τα "συμπτώματά" της - μπορεί να μετατραπεί σε μία, μικρή ή μεγαλύτερη, ψυχική διαταραχή...
- ΑΤΟΜΑ τέτοια, που ξεπερνούν κατά πολύ το φυσιολογικό όριο της καλοσύνης, δε μπορούν να ζήσουν χωρίς να προσφέρουν, δε μπορούν να πουν όχι σε κάποιον που ζητάει βοήθεια και νιώθουν ακόμα και τύψεις, αν δε μπορούν ν' ανταποκριθούν! Είναι άτομα πολύ δοτικά, πολύ συγχωρητικά, σε βαθμό τέτοιον που μπορεί να δεχθούν ακόμα και προσβολή, ακόμα και ύβρι, ακόμα και κακομεταχείριση από τρίτους! Κι, αντί να θυμώσουν και να ξεσπάσουν σε όσους τους φέρονται έτσι, αισθάνονται, τα ίδια αυτά άτομα, ακόμα κι ενοχές! Πως δηλαδή, έδωσαν οι ίδιοι το δικαίωμα να τους φέρονται έτσι άλλοι! Δημιουργείται, δηλαδή, ένας φαύλος κύκλος, απ' τον οποίο, η ακραία καλοσύνη τους δεν τους επιτρέπει εύκολα να βγουν...
- ΜΟΙΑΖΕΙ, θα έλεγα, η τέτοιου είδους συμπεριφορά - της ακραίας καλοσύνης - μ' εκείνη του Χριστού, ο οποίος δέχτηκε το Μαρτύριο της Σταύρωσης αγόγγυστα κι όχι μόνο αυτό. Πάνω απ' το Σταυρό, ζήτησε απ' τον Πατέρα του (Θεό) να συγχωρήσει τους σταυρωτές Του και βασανιστές Του! Γιατί, δεν ήξεραν τι έκαναν! Για να το σκεφτούμε λιγάκι αυτό. Οι έχοντες την ακραία καλοσύνη, θα το καταλάβουν! Οι υπόλοιποι, απλά δε θα μπορούν να το εξηγήσουν...
- ΣΥΝΗΘΩΣ, τέτοια άτομα, με τόση μεγάλη (ακραία) καλοσύνη, τα εκμεταλλεύονται άλλοι ποικιλοτρόπως! Τα ίδια αυτά, δεν το πολυκαταλαβαίνουν, γιατί το θεωρούν ως κάτι το φυσιολογικό και μέσα στις "υποχρεώσεις" τους... Μόνο άλλοι που παρακολουθούν τέτοιου είδους συμπεριφορές, απορούν! Και μόνο άλλοι που γνωρίζουν το πώς - μέσα από μία συζήτηση ουσίας - μπορούν ν' αποσπάσουν τα άτομα αυτά απ' την ακρότητα που έχουν, η οποία δεν τους κάνει καλό πλέον και μπορεί να τα καταστρέψει, αν συνεχίσουν έτσι, με αμείωτο ρυθμό, ν' αναλώνονται με το να λύνουν προβλήματα άλλων, παραμελώντας τελείως τον ίδιο τους τον εαυτό...
O ρόλος του γονιού σήμερα
Γράφει ο Ψυχολόγος Γιάννης Ξηντάρας*
Το να είσαι γονιός δεν είναι εύκολο πράγμα. Δεν υπάρχει ευκαιρία για πρόβα, δεν υπάρχουν σχολεία. Το μόνο που κουβαλάμε μέσα μας σαν εφόδιο γι' αυτή την αποστολή είναι το ένστικτο να φροντίσουμε τους απογόνους μας, αλλά και το μοντέλο των δικών μας γονιών και της σχέσης με αυτούς. Κι επειδή ούτε αυτοί υπήρξαν τέλειοι, συχνά τα συναισθήματα που έχουμε ως γονείς είναι περίπλοκα, δημιουργούν έντονες εσωτερικές συγκρούσεις και οι παλαιότερες δικές μας εμπειρίες χρωματίζουν τις σχέσεις με τα δικά μας παιδιά. Για παράδειγμα, υπάρχουν πολλοί γονείς που συχνά τα χάνουν όταν η συμπεριφορά των παιδιών τους είναι διαφορετική από τη συμπεριφορά που είχαν οι ίδιοι σαν παιδιά (... τα σημερινά παιδιά είναι τόσο διαφορετικά, Εγώ ποτέ δεν αντιμιλούσα στους γονείς μου).
Η κοινωνία μας πάντα απαιτούσε να έχουν ειδική εκπαίδευση όλοι όσοι εργάζονται με τα παιδιά (ψυχολόγοι, δάσκαλοι, κοινωνικοί λειτουργοί, παιδαγωγοί) όμως οι γονείς, αυτοί που αναλαμβάνουν το έργο της ανατροφής, δεν είχαν συνήθως καμία ειδική εκπαίδευση. Η ανάγκη για εκπαίδευση σήμερα είναι μεγάλη για πολλούς λόγους που έχουν να κάνουν κυρίως με την κοινωνική αλλαγή.
Οι περισσότεροι σημερινοί γονείς ανατράφηκαν σε μια πιο άκαμπτη, αυταρχική κοινωνία που οι σχέσεις των ανθρώπων ακολουθούσαν την πυραμίδα εξουσίας, δηλαδή στο σπίτι ο πατέρας αναγνωριζόταν σαν μια ανώτερη εξουσία, η μητέρα ακολουθούσε στην πυραμίδα και τα παιδιά έπρεπε να υπακούουν και τους δύο. Η κοινωνία ήταν "καλά τακτοποιημένη" κι ο καθένας ήξερε τη θέση του. Η κοινωνία όμως δεν είναι στατική. Το κοινωνικό μας σύστημα αλλάζει και γίνεται ένα σύστημα που όλοι οι άνθρωποι απαιτούν και δικαιούνται ισοτιμία, που οι γυναίκες-μητέρες εργάζονται και συνεισφέρουν στα οικονομικά του σπιτιού.
ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΑΛΟ ΓΟΝΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΥΠΕΥΘΥΝΟ ΓΟΝΙΟ
Τέλειος Γονιός: Πρέπει να είμαι τέλειος. Απαιτεί απ' όλους τελειότητα, ψάχνει για λάθη, πιέζει το παιδί για να φανεί εκείνος καλός.Πιθανά αποτελέσματα στο παιδί: Πιστεύει ότι ποτέ δεν είναι αρκετά καλό, γίνεται τελειοκράτης, νιώθει αποθαρρυμένο, ανησυχεί υπερβολικά για τη γνώμη των άλλων.
Υπεύθυνος Γονιός: Είμαι άνθρωπος, έχω το θάρρος να μην είμαι τέλειος, αλλά να κάνω και λάθη.Πιθανά αποτελέσματα στο παιδί: Ενδιαφέρεται για το έργο κι όχι για την αυτοπροβολή, βλέπει τα λάθη σαν πρόκληση για να συνεχίσει, δοκιμάζει με θάρρος νέες εμπειρίες, είναι ανεκτικός με τους άλλους
Τέλειος Γονιός: Πρέπει να ελέγχω. Απαιτεί υπακοή, τιμωρεί, επιμένει ότι το παιδί έχει άδικο κι αυτός δίκιο.Πιθανά αποτελέσματα στο παιδί: Επαναστατεί, νιώθει αδικημένο και ανήσυχο, ζητά εκδίκηση ή παραιτείται, δεν έχει αυτοπειθαρχία.
Υπεύθυνος Γονιός: Πιστεύω ότι το παιδί μπορεί να πάρει αποφάσεις. Επιτρέπει την εκλογή, ενθαρρύνει.Πιθανά αποτελέσματα στο παιδί: Νιώθει εμπιστοσύνη στον εαυτό του, προσπαθεί, συνεισφέρει, επιλύει τα προβλήματα, αποκτά επινοητικότητα.Το ζητούμενο όμως δεν είναι κάποιος να είναι ο ΤΕΛΕΙΟΣ γονιός ή ο ΚΑΛΟΣ γονιός, αλλά ο ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ γονιός. Δηλαδή να μάθουν στα παιδιά τους αξίες και συναισθήματα όπως αυτά της υπευθυνότητας, της αυτοπεποίθησης, παρά να στερούν την ευκαιρία από αυτά ελέγχοντας ή υπερπροστατεύοντας.
*www.paidi-efivos.gr-Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος, τ.συνεργ. στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας. Απόφοιτος Ε.Κ.Π.Α, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.
Σοβαρές γιορτές ..
Του Σπύρου Πεταρούδη
Κρύος ο κουτσοφλέβαρος ..
Δε λέει να φλεβίσει
Ούτε η αξιολόγηση
δε θελει για να κλείσει
Άλλοι την πάνε σπρώχνοντας
Άλλοι την πάν τραβώντας ...
Κι όλοι μαζί ομαδικά
εμάς χορό πηδιώντας
Τι θα απογίνουμε άγνωστο
Ευχές κάνουμε μόνο ...
Κόβοντας βασιλόπιτες
μέχρι τον άλλο χρόνο
Του Βαλεντίνου πέρασε !
Η Χάρη του μεγάλη !
Σε λίγες μέρες δεν αργεί
Τσούπ και το καρναβάλι
Πολλές και σοβαρές γιορτές
εχει ο κάθε μήνας ....
Μεχρι που επινοήθηκε
γιορτή τις ...προβατίνας !
Και τωρα οι καρναβαλιστές
Θα βγουν Προετοιμασμένοι
Άλλοι μισοξεβράκωτοι
κι άλλοι μισό ντυμένοι
Και θα χορεύουν ξέφρενα
με πόδια και με χέρια ....
Κάποιες κοπέλες μάλιστα
Και με τα κωλομέρια ...
Και κάποια αγόρια σίγουρα
θα λικνιστούν με μπρίο ...
Βγάζοντας απο μέσα τους
το θυληκό ....θηρίο
Υπάρχει ομως το πρόβλημα
χωρίς να υπάρχει λυση
Αν η αξιολόγηση
εγκαίρως δεν θα κλείσει
Άρα θα παμε σε εκλογές ;
Κι αν παμε τι θα αλάξει ;
Όλα τα λεβεντόπαιδα
τάχουμε δει στην πράξη
Κι αν κάνουν οικουμενική ;
Για μας τι να σημαίνει ...
Αφού ειναι ολοφάνερο
πως κυβερνάνε οι ξένοι
Αυτή ομως την περίπτωση
όποιος φιλοσοφήσει ...
Θα δει πως πια κανένανε
δεν θάχει για βρίσει
Η μάλλον θα τους βρίζουμε
όλους μαζί παρέα ...
Πρώτο τον καραμπουζουκλή
που είχε την ιδέα
Λεβέντη στην κυβέρνηση
δεν είχαμε ως τώρα ....
Άντε να δούμε και μ' αυτόν
Μήπως σωθεί η χώρα ...!
Μεταξύ σφύρας και άκμονος!
Του ΣΠΥΡΟΥ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Η δύναμη των "ενάρετων κύκλων", της ηχούς από τις επτά κεράτινες σάλπιγγες των ιερέων και την φωνή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, μπορεί να κυρίευσε την Ιεριχώ αλλά δεν μπορεί να κατεδαφίσει τα τείχη της κρίσης.Τώρα μέσα από τα σύννεφα του "λαϊκισμού" και του "αντι-λαϊκισμού" δηλ. του λαϊκισμού της αντίθετης κατεύθυνσης (βλ. "αντισυμβατικότητα" Τράμπ, ρητορική ΝΔ, ευρώ-δραχμή, εκλογές ή μή, διαπλοκή και τόσα άλλα) αναζητούμε ως σύγχρονοι πολίτες, απόγονοι των αρχαίων, την δύναμη να γκρεμίσουμε οχυρά, με ηχητικά κύματα να σταματήσουμε την μηχανική ενέργεια "καθολικών" πολιτικών.
Διανύουμε -ξανά- διάστημα που τα φαινόμενα της κακοκαιρίας των σφαλμάτων, της φτωχοποίησης, της "αποδημοκρατικοποίησης" του κόσμου, της Ευρώπης, της χώρας, εντείνονται.Οι "ταξιδιάρικες" μικρό-ιστορίες για τις διαφωνίες ή αποκλίσεις στους "θεσμούς", τις "τριβές" ΕΕ-ΗΠΑ, το ΔΝΤ εντός ή εκτός και "μόνιμα" επί τα αυτά και με την φαντασία στην "εξουσία" περί ενδο-καπιταλιστικών αντιθέσεων κα, που οσονούπω οδηγούν στην λύτρωση από την βασανιστική κατάσταση -όταν είμαστε διαρκώς αιωρούμενοι σε αυταπάτες-και χωρίς Δία να μας λυπηθεί.
Η κατάσταση στην άλλη πλευρά της Μεσογείου, μετά το "πραξικόπημα", και από τις "φλεγόμενες" ζώνες," επιδεινώνεται. Τα κύματα των προσφύγων, η αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων -με ή άνευ επισκέψεων της Μέρκελ στην Τουρκία και τηλεφωνικών "συνεννοήσεων"- η "σθεναρή" διαπραγμάτευση δηλαδή ένα "σκηνικό" για να δικαιολογηθεί το "κλείσιμο" μιας ακόμη αξιολόγησης με μέτρα σε βάρος των απλών πολιτών, είναι σαν να είμαστε στα μανιασμένα κύματα πριν τον κεραυνό.
Η ημερομηνιακή σήμανση των εκλογών δεν πρόκειται να γίνει με την αγωνία της κυβέρνησης για τα ποσοστά ούτε της ΝΔ για άνετη -αυτοδύναμη ή μή- διακυβέρνηση γιατί εδώ εκτός από τον "θυμό" των δανειστών υπάρχει και ο θυμός των κοινών θνητών, υπάρχει λαός και κοινωνία που "απονομιμοποιεί" ή όχι κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες -όποια συνοχή κι αν επιδεικνύουν. Όσο "χτυπά" ο ένας στον άλλο, πάνω ή κάτω από την μέση, με ατζέντα ενδόμυχων επιδιώξεων, τόσο πιο πολύ πείθουν ότι μεταφράζουν την πραγματικότητα ως ονειρικό βίωμα των επιθυμιών τους για διατήρηση ή κατάληψη της εξουσίας και μόνο.
Ως πολίτες και χώρα πορευόμαστε άλλη μια φορά -στην μακραίωνη ιστορία μας υπάρχουν ανάλογες και πιο δύσκολες πραγματικότητες που την σημάδεψαν- μεταξύ σφύρας και άκμονος. Οι "αλαλαγμοί" των απλών θνητών στις "υπερφυσικές" δυνάμεις-που πάνω από τα κεφάλια μας καθορίζουν την πορεία και εκπληκτικά "ερμηνεύουν και συνδιαλέγονται" με αυτές οι δύο "πόλοι"-αν συντονιστούν στο ίδιο μήκος κύματος μπορεί και να καταφέρουν το σύγχρονο θαύμα.
Στην περιπέτεια μας πέρα από την τέχνη των μεταμορφώσεων και διαστρεβλώσεων μιας πραγματικά δύσκολης καθημερινής εμπειρίας του λαού, που όλο και περισσότερο συνειδητοποιεί ότι είναι αλλού οι ανάγκες του και αλλού οι παρορμήσεις του "δίπολου", μήπως πρέπει να δοκιμάσουμε αληθινά διαφορετικά;
Αν θέλουμε να αλώσουμε τείχη που εμποδίζουν την πρόοδο πρέπει να κατακτήσουμε εθνική συνεννόηση και κοινωνική συστράτευση, όχι εποχικά, υπηρεσιακά ή μεταβατικά για παιχνίδια με τον εκλογικό νόμο ή για διαμόρφωση των εξελίξεων κατά πως μας βολεύει αλλά ουσιαστικά, δηλαδή με στόχους μακράς πνοής. Αυτό τον παρονομαστή χρειαζόμαστε και τα άλλα ας τα κρατήσουμε για να τα διηγούμαστε στα ταξίδια του μέλλοντος, αρκεί να ανοίξουμε βήματα μέλλοντος σήμερα!
Οι σκοτεινές πτυχές των φονικών πυρκαγιών του 2007
Τις σκοτεινές πτυχές των φονικών πυρκαγιών του 2007 αναδεικνύουν, ύστερα από πολυετή έρευνά τους, δύο επιφανή στελέχη του Πυροσβεστικού Σώματος.
Παραθέτοντας γνωστά αλλά και άγνωστα στοιχεία από τα πορίσματα της Διεύθυνσης Αντιμετώπισης Εγκλημάτων Εμπρησμού, ο Ιωάννης Π. Σταμούλης και ο Νικόλαος Γ. Διαμαντής, πρόεδρος και επίτιμος πρόεδρος, αντίστοιχα, της Ενωσης Αξιωματικών Πυροσβεστικού Σώματος, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι πυρκαγιές του καλοκαιριού του 2007 δεν ήταν μια τυχαία σύμπτωση, αλλά ένα οργανωμένο σχέδιο με πολλούς εκτελεστές.
''Οι ασύμμετρες απειλές του 2007 στην Ελλάδα''
Οι συγγραφείς, εννέα χρόνια μετά τις φονικές πυρκαγιές του 2007 στην Ελλάδα, προσπαθούν να απαντήσουν στα ερωτήματα που αναπτύχθηκαν στη διάρκεια της δραματικής αυτής κρίσης, να φωτίσουν λίγο τα τραγικά εκείνα γεγονότα, να παραθέσουν μέσα από την «πυροσβεστική ματιά και σκέψη» μια σύνοψη γεγονότων και απόψεων.Σήμερα, χρόνια μετά, ουδείς μπορεί να πει με σιγουριά τι συνολικά συνέβη το 2007 στις καταστροφικές πυρκαγιές. Σίγουρο είναι ότι στο σύνολό τους οι πυρκαγιές είχαν ως αφορμή το ανθρώπινο χέρι. Που το οδήγησαν πιθανόν και άλλες αιτίες, πέρα από την μέχρι σήμερα γνωστή αμέλεια ή πρόθεση.
Η διαπίστωση αυτή ενισχύεται από το γεγονός ότι στις χιλιάδες αυτές δασικές πυρκαγιές ένα πολύ μεγάλο ποσοστό έχουν άγνωστη αιτία και είναι "ορφανές" από δράστη.
Προς αυτή την κατεύθυνση, στο βιβλίο, αποτυπώνονται όλα τα στοιχεία εκείνα που μπορούν να βοηθήσουν στην προσέγγιση της ανεύρεσης των αιτιών και υπαίτιων των φονικών πυρκαγιών του 2007, συμπεριλαμβάνοντας και του κρίσιμου παράγοντα των ασύμμετρων απειλών, όπως αυτές σκιαγραφούνται στο φαινόμενο των εμπρησμών ως μορφή τρομοκρατίας.Στη συγκεκριμένη έκδοση συλλέχθηκαν και επεξεργάσθηκαν κυρίως «ανοικτά δημόσια στοιχεία», πραγματικά γεγονότα και αληθινές μαρτυρίες.Αυτά τα στοιχεία τα αξιολογήθηκαν συνολικά και συγκριτικά, για να φανεί η μεγάλη εικόνα και όχι το κάθε συμβάν από μόνο του, που ουσιαστικά απομακρύνει από τους πραγματικούς «ενόχους».
Στο πρώτο μέρος του βιβλίου παρατίθεται το «καυτό ημερολόγιο» των φονικών πυρκαγιών του καλοκαιριού του 2007, όπου με μια απλή ανάγνωση φαίνεται ξεκάθαρα το πρωτόγνωρο του φαινομένου εμφάνισης και διασποράς των εστιών σε όλη την χώρα.
Στο δεύτερο μέρος παρουσιάζονται οι απόψεις και τα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας, τόσο τις μέρες εκείνες, όσο και μετά, προσπαθώντας να εξηγήσουν το φαινόμενο και να προσεγγίσουν τις αιτίες και τους υπαίτιους.
Επίσης το στέλεχος των Ε.Δ. της χώρας μας και Διδάκτωρ του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών στην τρομοκρατία και τις ασύμμετρες απειλές, Ν. Γιαννόπουλος σε ειδικό κεφάλαιο αναλύει υπό το πρίσμα της ειδίκευσής του, τα πραγματικά στοιχεία του εφιάλτη που κτύπησε την πατρίδα μας, εκείνο το μοιραίο καλοκαίρι του 2007.Το βιβλίο σαφώς και δεν μπορεί να πάρει θέση, άλλωστε το σύνολο των κομματιών του πάζλ ακόμα δεν έχει συντεθεί για να δοθεί η εικόνα του συνόλου των αιτιών και των υπαιτίων της καταστροφής.
Άλλωστε και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, συνεχίζει το φαινόμενο των καταστρεπτικών πυρκαγιών κάθε καλοκαίρι, συνεχίζει το φαινόμενο του απεχθέστατου εμπρησμού από ανθρώπινο χέρι εγκληματικής πρόθεσης ή και εξίσου εγκληματικής αμέλειας.Εμπρηστές της διπλανής πόρτας, άνθρωποι υπεράνω υποψίας που γίνονται σύγχρονοι «Νέρωνες» ψυχασθενείς, πυρομανείς, ερωτικοί αντίζηλοι, οικοπεδοφάγοι καταπατητές, αμελείς επαγγελματίες, πυροτρομοκράτες, ξένοι πράκτορες, ένας μακρύς κατάλογος βάσιμων και αβάσιμων υπόπτων.
Το βιβλίο διατίθεται από την ΑΛΕΞΙΠΥΡΟ (τηλ.210 2116606 και e-mail Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.)
Τα χωράφια μας..
Γράφει ο Αλέξανδρος Χουλιαράς
“Πασών των τεχνών αναγκαιοτέρα η γεωργική” έγραφε ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Στον Ευρυτάνα τούτο επέβαλλε η πενία κι η πείνα και το ένστικτο της επιβίωσης.Ο παλιός γεωργός δεν ήταν σαν το σημερινό εργαζόμενο. Στο χωράφι “στουμπιόταν” από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός και για το χωράφι προσευχόταν “υπέρ ευφορίας των καρπών της γης”.
Ο ηρωισμός του Ευρυτάνα δεν αναδεικνυόταν, όταν πολεμούσε τον κατακτητή, που επιβουλευόταν την ελευθερία του, αλλά όταν ξεχέρσωνε (ξεστρεμάτιζε, όπως έλεγε) τα κράκουρα για να τα κάνει χωράφια. Όπου υπήρχαν βράχοι και χώμα, ξερίζωνε τις πέτρες κι έμενε το χώμα. Όπου όμως υπήρχε καθαρός βράχος και χρειαζόταν οπωσδήποτε χωράφι ή κήπο, τότε κουβαλούσε το χώμα από αλλού.Προϊόν του ξεχερσώματος ήταν οι μεγάλες πέτρες, που τις έφτιαχνε πεζούλια αντιστήριξης του χωραφιού του και ισοπέδωσης του επικλινούς εδάφους και υποπροϊόν μεγάλοι σωροί από πέτρες, διαστάσεων χούφτας, οι λεγόμενοι αρμακάδες (από το αρχ. έρμαξ) ή οβολοί, που ήταν βιότοπος ποντικιών φιδιών και άλλων σαυροειδών. Ο γεωργός εφάρμοζε ένα αυστηρό σύστημα διαχείρισης του χώματος.
Οι κατηγορίες των χωραφιών ήταν πάρα πολλές. Σε πλαγιές και σε γούπατα, σε λογγιές και σε διάσελα, όπου υπήρχε λίγο χώμα, παχύ ή μελίστα, γλινότοπος ή βελαώρα, κρητσίπια ή ξηριάδες, ο Ευρυτάνας έφτιαχνε τα χωράφια του. Ήταν μικρές πεζούλες, που καλλιεργημένες και περιποιημένες φάνταζαν στις πλαγιές των βουνών σαν ένα απίθανο μωσαϊκό. Τα ξερικά και τα ποτιστικά ήταν η πιο ουσιαστική διάκριση των χωραφιών. Η γη και το ύδωρ είναι δυο πανάρχαιες και διαχρονικές αξίες, τις οποίες σε κανέναν κατακτητή κανένας δεν χάριζε.
Τούτη τη γη ποτέ δεν διαφέντεψε τσιφλικάς ή άλλος αφέντης, έχοντας τον Ευρυτάνα γεωργό δούλο, κολλήγο ή δουλοπάροικο. Ο ίδιος ήταν αφέντης και δούλος της γης του και τα συμβόλαια του ήταν σφραγισμένα με τον ιδρώτα του κι επισφραγισμένα από τους κανόνες της κοινότητας που ζούσε. Ο παραδοσιακός νοικοκύρης εξαντλούσε τον Έρωτα στη γη του και στη γυναίκα του. Χωρίς να το ξέρει πειθαρχούσε στο σοφό Κοράνι που διδάσκει: “η γυναίκα είναι σαν το χωράφι σου, μπες μέσα και όργωσε κατά βούληση” και όχι μόνο κάθε 14 Φλεβάρη!
Το Γιατάκι..
Γράφει η Χαρά-Χαρίλεια Βλαχάκη
Δεν ξέρω αν το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο και αν έχει φάει άλλο παιδί από τους γονείς του τόσο όσο έφαγα εγώ.....αλλά μάλλον έχω την πρωτιά... όποιος ήταν εύκαιρος με τουλούμιαζε, την πρώτη και την τελευταία μετρούσα ....αλλά κι εγώ πολύ << καλό >> παιδί, έκανα ό,τι μπορεί να φανταστεί ανθρώπου νούς για να τους προκαλέσω..... Τη φράση που πάντα άκουγαν από μένα και την θυμάται ακόμα η οικογένειά μου όταν με ρωτούσαν γιατί το έκανες? ήταν '' έτσι μ' θέλω καλά κάνω''...όσο έφαγαν τ' άλλα αδέλφια μου σε όλη της τη ζωή εγώ το έτρωγα σε μια εβδομάδα................
Μου είχε γίνει τρόπος ζωής και δεν με ένοιαζε .....δεν ξέρω αν αφήνει παιδικά τραύματα, δεν σπούδασα ψυχολογία και προς το παρόν δεν πήγα ακόμα σε ψυχίατρο η ψυχολόγο.....ίσως όμως για τα κουσούρια που έχω να είναι το άλλοθί μου. Την εβδομάδα τουλάχιστον μια βραδιά κοιμόμουν έξω, όχι γιατί με κλείδωναν αλλά γιατί όταν έκανα κάτι χοντρό κατά την γνώμη τους, με έδερναν μέχρι να κουραστούν και το να μπώ μέσα ήταν σαν να έμπαινα στο λάκκο με τα φίδια..... ενώ έξω έτρεχα και την σκαπουλάριζα πολλές φορές....
Όταν λοιπόν τους έκανα κάτι, ανάλογα με την εποχή έψαχνα και *γιατάκι* για το βραδύ, άλλωστε η μάννα μου ήταν σαφής: ''βρές *γιατάκι* να κοιμηθείς απόψε ....ακόμα ηχούν στα αυτιά μου τα λόγια της ...ο μακαρίτης ο πατέρας μου ήταν καλός άνθρωπος, αλλά του έβαζε λόγια η μάννα μου, αυτή ήταν και είναι σκληρή γυναίκα! Με τα τόσα που τους έκανα και πιστεύω ήταν όλα από αντίδραση. δεν μπορώ να θυμηθώ τι τους έκανα την συγκεκριμένη φορά και το βράδυ έπρεπε να βρώ κατάλυμα .....ήταν χειμώνας και η μάνα πιθανόν έτσι θέλω να πιστεύω άφηνε επίτηδες ξεκλείδωτη την παράγκα που είχαμε αποθήκη τις βραδιές που είχα ...έξοδο!!!!!!!
Όταν γινόταν οι σεισμοί στο χωριό μου, μας είχε δώσει το κράτος νομίζω παράγκες για να μένουμε γιατί τα σπίτια μας ήταν μισογκρεμισμένα και επικίνδυνα.Ευτυχώς αν και παιδάκι του Δημοτικού με τον τρόπο που ζούσα δεν φοβόμουν...αφού νύχτωσε καλά άνοιξα την παράγκα και μπήκα μέσα, ήξερα τα κατατόπια γιατί φώς δεν υπήρχε (αν και αργότερα είχα προνοήσει και έβαλα μια παλιόλαμπα)...ήξερα ότι αριστερά κοντά στο παράθυρο κρεμόταν μια παλιά χλαίνη, την βρήκα και ανέβηκα πάνω στα τσουβάλια που είχαμε εκεί με αλεύρι, καλαμπόκι,σιτάρι και κουκουλώθηκα με την χλαίνη να ξενυχτίσω.
Τώρα το πως μπορούσαν αυτοί και κοιμόταν μέσα ήσυχοι.....αυτό είναι άλλη ιστορία.....έπρεπε να βάλω μυαλό και κατά την γνώμη τους αυτή ήταν η λύση...δεν κατάλαβαν ποτέ ότι εγώ συνήθιζα, δυνάμωνα και γινόμουν πιο αντιδραστική.... Δεν ξέρω τι ώρα κοιμήθηκα και πόσο.....ξύπνησα γιατί ένιωσα τα δάκτυλα των ποδιών μου στην μούρη μου....δεν μπορούσα να καταλάβω που ήμουν, έκανα τον σταυρό μου και στα τυφλά βρήκα τα τσουβάλια και την χλαίνη και την έπεσα ξανά για ύπνο..... .......Ξύπνησα από τις φωνές της μάνας μου, κατάλαβα ότι τα είχε μαζί μου....χαλούσε τον κόσμο και δεν ήξερα γιατί, την στην ευχή έκανε έτσι και πως θα ξεφύγω από την παράγκα μην με πιάσει, με τα νεύρα που είχε θα με σκότωνε, ήξερα ο πατέρας μου έφευγε πολύ πρωί για να πάει τα ζώα .....
Η παράγκα ήταν λίγο υπερυψωμένη από την μία πλευρά και την ακούω να είναι από κάτω και να μουρμουράει όπως πάντα, οπότε ανοίγω την πόρτα και τρέχω......την ακούω να μου λέει ''το βράδυ βρες αλλού *γιατάκι*. Στα δέκα μέτρα περίπου γυρίζω να δω τι έγινε και την βλέπω να μαζεύει από κάτω καλαμπόκι ........ Δεν ξέρω πως έγινε, μάλλον δεν ήταν καλά το τσουβάλι κλεισμένο,ή ήταν σχισμένο και με το που ανέβηκα άρχισε να αδειάζει και πέρασε ανάμεσα από τις αραιές τάβλες που είχαν για πάτωμα ....πάντως οι κότες κάνανε πάρτι το πρωί... τότε κατάλαβα γιατί διπλώθηκα την νύχτα. Μπήκα βιαστικά στο σπίτι ετοιμάστηκα και φεύγοντας για το σχολείο πήγα κοντά της στα δύο μέτρα και έβαλα τα γέλια για να της την σπάσω, έτσι και αλλιώς το βράδυ πάλι έξω θα την έβγαζα και να με πιάσει από κει που ήταν χωμένη δεν μπορούσε .....δεν το έκανα επίτηδες αλλά το χάρηκε η ψυχή μου, το ίδιο και οι κότες, μια εβδομάδα τρώγανε!!!!!!!!!!!!!!!!!
Πολλά λεφτά ..
Του Σπύρου Πεταρούδη
Άνοιξε το Τριώδιο ...
Κι εχει σχεδόν φλεβίσει ...
Μα η αξιολόγηση
ακόμα για να κλείσει
Με πίεση απ' τους δανειστές
Κι απο την ευρωζώνη
Κανείς δε ξέρει αύριο
το τι του ξημερώνει
Άραγε μένουμε στο ευρώ
παίρνοντας μέτρα κι άλλα
ή πάμε υποχρεωτικά
για τη δραχμή τρεχάλα
Ομως αναγκαστήκαμε
για να τα σιχαθούμε ..
Ουτε ευρώ ..ουτε δραχμή ...
δεν θελουμε να ακούμε
Να πάμε στο δολάριο
έφτασε πιά η ώρα ...
Εξαργυρώνοντας απλά
Τα ομόλογα του Σώρρα
Δικά μας τα δολάρια
πού χουν οι αμερικάνοι
Να τα σηκώσουμε ο Τραμπ
να τρέχει και μη φτάνει
Έχουν τα λεφτουδάκια μας
κι αυτοί καλοπερνάνε ....
Ακόμα και οι Γερμανοί
μηπως δεν μας χρωστάνε ;
Αυτά ομως τα ανέλαβε
ο Αλέξης να τα φέρει ..
Μάλιστα ατσαλάκωτα
και μετρητά στο χέρι
Αυτό σημαίνει στη ζωή
νά'χει κανένας πλάτες ....
Με αυτούς τους δυό θα έχουμε
τις τσέπες μας γεμάτες
Μιλάμε για πολλά λεφτά
να φάνε και οι κότες ...
Τα περιμένουν με χαρά
στα μπλόκα οι αγρότες
Πρώτοι θα πάρουν ποιό πολλά
σύμφωνα με τον νόμο ..
Για αυτό αν δεν έχουν όργωμα
πετάγονται στο δρόμο
Ζούμε στην ευπορότερη
εκ των χωρών τη χώρα ...
Κι είμαστε όλοι ευτυχείς ...
Με Τσίπρα ...και με Σώρρα !
Περισσότερα...
Συνεχίζουν να δηλητηριάζουν σκυλιά στo Kαρπενήσι!
Οργή και αγανάκτηση απο πολίτες για την κατά συρροή θανάτωση αδέσποτων στα social media
Ανεξέλεγκτες διαστάσεις λαμβάνει στο Καρπενήσι η θανάτωση αδέσποτων ζώων και όχι μόνο. Μετά τα δεκάδες κρούσματα στην κεντρική πλατεία,στην περιοχή των Ευρυτάνων Αγίων και στο Μεγάλο χωριό ,σύμφωνα με τις καταγγελίες που στάλθηκαν στο "VP" άλλο ένα περιστατικό συνέβη προχθές στους Κορυσχάδες .Δύο γνωστά σκυλιά της περιοχής (η Λίζα και ο Τσίκος) βρέθηκαν νεκρά όπως όλα δείχνουν από δηλητηρίαση.
Δυστυχώς οι κάτοικοι δεν μπόρεσαν να κάνουν κάτι αφού τα αθώα τετράποδα βρήκαν ακαριαίο θάνατο.Όπως ήταν αναμενόμενο η οργή των κατοίκων ξεχειλίζει και τα σχόλια στα κοινωνικά δίκτυα εκατοντάδες.Ζητούν άμεσα μέτρα απο τον δήμο αλλά και επιτέλους όπως τονίζουν να "ανοίξουν τα στόματα" και να βρεθούν οι ένοχοι.
Δείτε μερικά απο αυτά τα σχόλια αλλα και το βίντεο που ανέβασαν για τα άτυχα τετράποδα...
-ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ !!!!! ΚΑΘΙΚΙΑ!!!!!! ΑΗΔΙΑΣΤΙΚΑ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΑ!!!!!!!
-Αυτή η "ομερτά" ? πρέπει να σταματήσει!!! Ακόμα και η αστυνομία τους ξέρει εκεί στο Καρπενήσι. Δε μασάμε κουτόχορτο. Πέρισυ 10 σκυλάκια στην κεντρική πλατεία σκοτωσανε.Πολιτισμένοι Καρπενησιωτες ? Σας χάλαγαν την αισθητική σας, την ώρα που πίνατε τον καφέ σας.....Θα τον βρούμε τον π@@@, θα τον βρούμε Μην ανησυχείς....
-Αίσχος!Να τον βρείτε και να τον παραδωσετε. Να δικαστει να φάει κάποια χρονάκια ... Τα τομάρια...ουστ!
-Θέλω να βρίσω τρελα ομως και αισχρά........γ... τ . Μ.... τ.. μ....τ..οποίος το εκανε να τον κάψει ο θεος
-δεν μιλάνε....δεν είναι τα μόνα. Μέσα σε 10 μέρες σκότωσαν πέντε σκυλάκια...άσε, κοντεύω να σκάσω
-Αίσχος!Να τον βρείτε και να τον παραδωσετε. Να δικαστει να φάει κάποια χρονάκια ... Τα τομάρια...ουστ!
-ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ.ΟΜΩΣ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΤΕΤΟΙΑ ΚΑΚΟΠΟΙΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ.ΑΥΤΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΟΥΤΕ ΙΕΡΟ ΟΥΤΕ ΟΣΙΟ.ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΥΜΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΑΘΩΕΣ ΨΥΧΟΥΛΕΣ,ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΑΡΓΑ Η ΓΡΗΓΟΡΑ,ΑΠΟ ΚΑΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΒΡΟΥΝ.Η ΘΕΙΑ ΔΙΚΗ ΔΕΝ ΛΗΣΜΟΝΕΙ,!!!!!!!
-Ρε αλήτες σκατοψυχοι που σας ενόχλησαν τα σκυλάκια!!αυτα αγαπάνε τον ανθρωπο οσο τιποτα..κακώς απ οτι φαινεται...
-Αυτοι που το εκαναν λεγονται κτηνοι κ θα βρουν τον ιδιο θανατο για να νοιωσουν στο πετσι τους τον ιδιο κ χειροτερο πονο
-Στον εισαγγελέα κατευθείαν. Και στο Μεγαλο Χωριο σκοτώνουν και σκυλιά και γατιά... κανείς δεν μιλάει .....όλοι ξέρουν και όλοι σιωπούν.... Κρίμα τις ψυχούλες.
-Δεν μπορώ να καταλάβω αυτό που γίνεται στο Καρπενήσι και στην ευρύτερη περιοχή. Οι καταγγελίες είναι πολλές αλλά τίποτε δεν κουνιέται. Στις Σέρρες κόντεψε να εκδιωχθει ο δήμαρχος που ταβαλε με τα αδέσποτα. Οι φιλοζωικες γιατί σιωπούν? Ένα μποϋκοτάζ από τους τουρίστες και μια κατακραυγή στα ΜΜΕ ίσως να αφυπνιζε κάποιους. ..λέω, αλλά έχουμε να κάνουμε με "βλαχους" ολκής. Λυπάμαι απίστευτα για τα ζωντανά και συμπονω αμεριστα
H προτομή της μαμής Γιαννιώς Λάζου στο Στένωμα
του Γιάννη Γιαννακόπουλου
Στη πλατεία του χωριού Στένωμα της Ευρυτανίας υπάρχει μία προτομή που δεν απεικονίζει κάποιον ήρωα της επανάστασης, ένα σπουδαίο εθνικό πρόσωπο ή ευεργέτη. Απεικονίζει την μαμή του χωριού, Γιαννώ Λάζου.
Η Γιαννιώ Λάζου γεννήθηκε το 1878 και πέθανε το 1975. Υπήρξε για πολλά χρόνια η μοναδική μαμή και πρακτική γιατρός της περιοχής. Η προσφορά της υπήρξε τεράστια τότε που τα χρόνια ήταν δύσκολα για την επαρχία και πολύ δυσκολότερα για τη δυσπρόσιτη Ευρυτανία, ιδιαίτερα τους χειμώνες, που οι μετακινήσεις ήταν αδύνατες. Η Γιαννιώ προσέφερε αφιλοκερδώς της υπηρεσίες της όχι μόνο στο Στένωμα αλλά και στα γύρω χωριά.
Σε μία εποχή που δεν υπήρχε κρατική μέριμνα και η υγειονομική περίθαλψη ήταν ανύπαρκτη, η Γιαννιώ έσωζε ζωές και ανακούφιζε ασθενείς και τραυματίες. Η σημαντικότερη όμως προσφορά της, ήταν η βοήθεια στις εγκύους πριν και κατά τη διάρκεια του τοκετού. Όλα τα παιδιά της περιοχής είδαν το φως της ζωής με τη βοήθεια της Γιαννιώς.
Τα χρόνια πέρασαν και οι δύσκολες συνθήκες διαβίωσης ανάγκασαν τα παιδιά που ξεγέννησε η Γιαννιώ να ξενιτευτούν στην Αμερική. Δεν ξέχασαν όμως ποτέ τη γυναίκα που προσέφερε τόσα πολλά στον τόπο τους, και σε ένδειξη ευγνωμοσύνης έστησαν την προτομή της στην πλατεία του χωριού τους.
Δείτε το βίντεο:
postmodern.gr
Η φωνή της εγκατάλειψης..
Γράφει η Χαρά-Χαρίκλεια Βλαχάκη
Οι πατλιές από τους θάμνους και τα βάτα κοντεύουν να κλείσουν το μισό χωράφι, τα χόρτα έχουν φτάσει κοντά ένα μέτρο, πουθενά προβατάκια να το βοσκήσουν, κάποτε σε ένα τέτοιο χωράφι θα έκαναν πάρτι...πρέπει να πέρασε πολύς καιρός να το επισκεφτεί ο ιδιοκτήτης του, πιθανόν κάποιος κυνηγός να ήταν ο τελευταίος που το περπάτησε ..........Στέκεσαι καταμεσής του χωραφιού και κοιτάζεις ολόγυρα, στην θέα που αντικρίζεις σε πιάνει ρίγος, σκέτη εγκατάλειψη.
Κοιτάζεις τις γέρικες κουφαλιασμένες ελιές....ευλογημένα δέντρα!!! Σε πιάνει το παράπονο να τις θωρείς ακλάδευτες, αμάζευτες, κανείς δεν ασχολείται πια με δαύτες, ξεχασμένες όπως και τόσα άλλα....μα στέκουν εκεί ακόμα όρθιες, περιμένοντας με υπομονή τον ...... άνθρωπο !Καμία περιποίηση και όμως πάνω στα κλαδιά τους υπάρχουν ακόμα μερικές ελιές, συνεχίζουν να προσφέρουν έστω κι αν δεν ακουμπάει πάνω τους ανθρώπου χέρι....Στην παρουσία σου τρομάζουν μερικά κοτσίφια που τρώγανε ανενόχλητα τον κόπο τους, τι κρίμα........... Κοιτάζεις τριγύρω, κάτι ψάχνεις, δεν μπορεί ....κάπου εδώήταν μονολογείς, που πήγε άραγε?Πας λίγο πιο δεξιά, πιο αριστερά, τίποτα.....Τζάμπα ψάχνεις, το μονοπάτι που ήξερες δεν υπάρχει πια, έγινε λόγκος όπως και τα σύνορα του χωραφιού σου και την αμπουριά που βρήκες και μπήκες μέσα πολύ σου ήταν............
Ακούγεται ο αναστεναγμός σου, νιώθεις τα μάτια σου να βουρκώνουν... Ξέρω τι σκέφτεσαι ...ναι ξέρω πολύ καλά, ό,τι θα σκεφτόταν ο καθένας στη θέση σου..... θυμάσαι, ναι και βέβαια θυμάσαι.... κάνεις σύγκριση, πως ήταν και πως κατάντησε......τεράστια η διαφορά.... ίσως κάπου μέσα σου νιώθεις ενοχές για την εικόνα που αντικρίζεις μετά από τόσα χρόνια, λογικό είναι.....Αυτοί που κάποτε το φρόντιζαν σαν να ήταν παιδί τους, δεν υπάρχουν και αν κάποιοι υπάρχουν είναι γέροι και ανήμποροι πια, αλλιώς δεν θα ήταν σε αυτό το μαύρο χάλι... Κι εσύ? Τι κάνεις αλήθεια εσύ? Για να είσαι εδώ κάτι σε τραβάει, κάτι σε δένει...Ναι σε καταλαβαίνω, έχεις φάει λαδάκι από εδώ, τις φύτεψαν οι γονείς σου, τις σκάλισαν, τις κλάδεψαν, τις τίναξαν με τα ροζιασμένα και κουρασμένα χέρια τους, τις έβλεπαν να μεγαλώνουν και έκαναν όνειρα γι αυτές όπως και για τα παιδιά τους....και τώρα?
Μη σε παίρνει από κάτω, δεν είσαι ο μόνος...κάπως έτσι την πατήσαμε όλοι, ένα καλύτερο αύριο για μας, μετά το μέλλον των παιδιών μας και παρατήσαμε τα πατρικά μας που με τόσο κόπο και ιδρώτα, με τόσες στερήσεις έχτισαν οι γονείς μας, παρατήσαμε τα χωράφια που μας τάιζαν, τα ξεχάσαμε σαν να μην υπήρξαν, μας πέφτουν λίγο μακρυά, δεν πάει και το αυτοκίνητο μέχρι εκεί, δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθούμε, είναι ασύμφορα.......τρίζουν τα κόκαλα των δικών μας.....................Και να ήταν μόνο το δικό σου χωράφι λίγο το κακό.....να, κοίταξε γύρω σου, σχεδόν όλη η περιοχή φωνάζει εγκατάλειψη.... η εικόνα από μόνη της μοιάζει σαν να ικετεύει για λίγη ανθρώπινη σημασία, αφουγκράζεσαι λίγο και νομίζεις πως ακούς μια παραπονεμένη φωνή να ρωτάει γιατί?....
Όχι δεν τρελάθηκες......είναι το δέσιμο και η αγάπη που έχεις με τον τόπο σου, είναι τα συναισθήματα που σε πνίγουν.... είναι όλα αυτά που αφήσαμε πίσω μας και που δεν σταμάτησαν να μας περιμένουν και να μην ζουν στην σκέψη μας...Τώρα είναι εδώ, μπροστά σου και νομίζεις πως σου ζητούν εξηγήσεις για την κατάντια τους........Δεν αντέχεις να μείνεις άλλο, θες να φύγεις αλλά τα πόδια σου δεν σε υπακούν......
Όμως τα πράγματα αλλάζουν πολλές φορές....ποτέ δεν ξέρεις .... οι όμορφες μέρες που έζησαν αυτά τα χωράφια μπορεί να μην είναι μόνο παρελθόν, μπορεί να ξανανιώσουν ανθρώπινο ιδρώτα να τα ποτίζει και αυτή τη φορά....... ίσως να είναι ο δικός μας.....
"Υπό έλεγχο" ...o Σπύρος Πεταρούδης
Του Σπύρου Πεταρούδη
Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει
καλοκαίρι θα μυρίσει ...
Κι αν μας ρίξει κι άλλο χιόνι
χέσε μέσα Πολυχρόνη
Μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει
κι όπως πάντα σριμωγμένοι
Δυσκολίες λόγω χρέους
με θεσμούς και ευρωπαίους
Μένουνε ανοιχτές επίσης
και οι αξιολογήσεις
Για να κλείσουν τον Φλεβάρη
θα μας βγάλουν το τομάρι
Μας συμβαίνουν ομως κι άλλα
με ενα γείτονα κεφάλα
Που δεν ξέρει τι ζητάει
ούτε εμεις για που το πάει
Ο τρελός πέρα για πέρα ...
νταχτιρντί τσού τσού όλη μέρα
Όλο ψάχνει για μπελάδες
κρίμα για τους τουρκαλάδες
Μπλέξαμε με τον σουλτάνο ...
Ομως έχουμε τον Πάνο !
Με παραλαγή κι αρβυλα ...
πού βρωμάει... ποδαρίλα
Ο σουλτάνος φοβερίζει
και τα δόντια του μας τρίζει
Μα φοβάται απο τον μπούλη
που φυλάει στο καραούλι
Φρόντισαν κι οι αγρότες όμως
για να κλείσει κάθε δρόμος
Κι απο τούτα δω τα μέρη
δεν περνάει κανένα ασκέρι
Υπό έλεγχο τα πάντα
νεοέλληνες αγάντα
κι ως τον άλλο τον Φλεβάρη
θα πατήσουμε στον Άρη
Απο τα λεφτά του Σώρρα
δορυφόρους θάχει η χώρα ...
Μπράβο στα λαμπρά κεφάλια !
Τον παπά ...με τα κανάλια !
Φτύστε μην αβασκαθούμε
Μόνο αυτό μένει να δούμε
Και κουράγιο στον αγώνα
για να βγάλουμε χειμώνα !