“Η Ελλάς είναι ένα απέραντο κυνοκομείο”
Γράφει ο Αλέξανδρος Χουλιαράς
“Η Ελλάς είναι ένα απέραντο φρενοκομείο” είπε σε μια κρίση του ο Μεγάλος Καραμανλής. Τότε δεν το χώνεψα αλλά το κράτησα. Σήμερα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να το χωνέψω με μια παραλλαγή: “Η Ελλάς είναι ένα απέραντο κυνοκομείο”, γιαυτό και φρενοκομείο.
Κάθε πόλις και κυνοκομείo κάθε χωριό και σκυλόστανη, όλων των βασικών χρωμάτων και αρωμάτων: παραδοσιακά και καλοθρεμμένα γαλαζόσκυλα ράτσας, ημίαιμα πρασινόσκυλα σαν τα 101 σκυλιά της Δαλματίας και κοκκινόσκυλα, που όλο γαυγίζουν νηστικά γύρω από το λιτσιάρι της Εξουσίας. Τελευταία εμφανίστηκαν τα ροζέ ημίαιμα, που κρυφοτρώνε, και πλήθηναν τα μαύρα, που πέταξαν τη μπλε τους προβιά και η μαυρίλα τους συσκότισε την ελλαδική οικουμένη. Κι άλλες μικροαγέλες ξεμπούκαραν από τα κλουβιά του Κυνοκομείου, κάποιες τις πήρε το Ποτάμι, άλλες πορεύονται Λεβέντικα το ιστορικό τους πεπρωμένο κι άλλες οχυρώνουν αφροδισιακά Μ(έτωπα) ΝΙ(κης).
Τα κομματόσκυλα διακρίνονται σε αυτά, που το κόμμα τους είναι στην Εξουσία και σ΄ αυτά, που είναι στην Αντιπολίτευση. Η συμπεριφορά τους είναι ίδια, ανεξαρτήτου θέσης και χρώματος. Για τους κυβερνόφιλους κυναλώπεκες η Κυβέρνηση είναι τέλεια και για τους αντιπολιτευόμενους κυνανθρώπους είναι άχρηστη κι επικίνδυνη. Ο αντιπολιτευτικός τους λόγος είναι ένας σκυλοκαυγάς, που μόνο στόχο έχει να αλληλοκαλύψει τις ρεμούλες τους.
Τα κομματόσκυλα της Εξουσίας διαχωρίζονται σε έμμισθα, που δαγκώνουν λυσσωδώς και σε άμισθα, που φρόνιμα και υποταχτικά περιμένουν τη σειρά τους. Οι κομματοκύνες της αντιπολίτευσης βαθμονομούνται σε πρωτοκλασάτα, που τρώγονται μεταξύ τους για την αρχηγία της αγέλης και σε υποκλασάτα, που λιγουρεύονται κόκκαλα για γλείψιμο.
Για όλα ανεξαιρέτως τα κομματόσκυλα πρώτη Αλήθεια είναι η θρυλική κομματική γραμμή. Για χάρη της μπορούν να ξεπουλήσουν όχι μόνο τη πατρίδα, αλλά και στην ίδια τους τη μάννα να ασελγήσουν. Κοκορεύονται ότι είναι σταθεροί και ιδεολόγοι και δεν αλλάζουν κόμματα. Κι έχουνε δίκιο. Είναι σταθεροί στην ιδιοτέλεια και τον κυνισμό τους, πάντα σε βάρος των συμπολιτών τους και των κανόνων Δικαίου, που γιαυτούς είναι κινέζικα του παλαιοζωικού αιώνος.
Αλυσίδα η πολιτική εξουσία, που αρχίζει από τα “σκοτεινά” κέντρα Εξουσίας των ολιγαρχών. Τον κυνούχο άλυσσο κρατούν οι κομματάρχες κυναγωγοί κι ο τελευταίος της κρίκος καταλήγει στη χανάκα των κομματόσκυλων. Βέβαια το πρώτο κόκκαλο των απόφαγων της κουζίνας των ολιγαρχών πάει κατ΄ ευθείαν στο σκυλόκορτο των κομματόσκυλων.
Ίσως καλά όλα κι άγια τα παραπάνω, όμως προβάλλει το επαναστατικό ερώτημα: «Τι να κάνουμε». Να πούμε: Όχι στα κόμματα και τον κομματισμό; ΟΧΙ! Αυτό μας το λέει ο φασισμός κι οι χούντες, όπως η Απριλιανή, την οποία εμείς ζήσαμε εξ απαλών ονύχων και οι περισσότεροι την αποκηρύξαμε μετά βδελυγμίας. Λέμε ΟΧΙ στην κυνική κομματοκρατορική δημοκρατία, στον κομματοσκυλισμό και την κυνοφροσύνη. Λέμε ΝΑΙ σε νέα κόμματα και κινήσεις, με νέους ανθρώπους και όχι δούλους, πονηρούς και δόλιους, της αβυσσαλέας κοιλίας των με την ατελεύτητη κυνορεξία της.
Σε δεύτερο πλάνο!
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
"Δύσκολη" υπόθεση το παζλ των μέτρων: ισορροπημένο ή καταστροφικό; Το σίγουρο είναι ότι έχουμε πορεία στο μνημονιακό τούνελ αφού ότι αφορά αφορολόγητο, συντάξεις, ρυθμίσεις για αγορά ή μισθούς και λιτότητα έχουν στρατηγική με μόνιμο χαρακτήρα καθήλωσης εισοδημάτων συνοδευόμενη από αναδιανομή συμφερόντων με "αλλαγή" ή απορρύθμιση της δομής της υφιστάμενης ιδιωτικής οικονομίας. Το σύνολο του "υποδείγματος" που επιδιώκεται είναι ακόμη πολύ θολό αλλά διαφορετικό από το Ευρωπαϊκό.
Βέβαια σε δεύτερο πλάνο η κυβέρνηση ασχολείται επί της ουσίας με αυτά δεδομένου ότι σε πρώτο εκείνο που στόχευε το πέτυχε: αφαίρεσε από την ΝΔ το διακύβευμα των εκλογών δεδομένου ότι: πρώτον αν μιλήσει για επαναδιαπραγμάτευση -όποια λέξη κι αν εφεύρει- δεν πείθει γιατί το έργο το έχει ξαναπαίξει η ίδια, δεύτερον το τι άλλο μπορεί να κάνει στην εφαρμογή δηλ.την στριμώχνει σε "απολύσεις" στο δημόσιο και "νέα έφοδο" με όχημα τα περί "αναδιοργάνωσης" δηλ. μία από τα ίδια από άλλη πλευρά και υπέρ άλλων στην πελατειακή χειραγώγηση (όταν ακόμη και στην περιβόητη αξιολόγηση το επίμαχο είναι τα "δικά μας παιδιά" να αξιολογούν τα άλλα και όχι η απόδοση ή η από-κομματικοποίηση), τρίτον ο χρόνος και το κλίμα, το δίλλημα των εκλογών είναι ισχυρό πλεονέκτημα στα χέρια της κυβέρνησης για χρήση όταν-πλέον- την βολεύει.
Τώρα το ερώτημα πότε μπορεί να ανανεωθεί η χώρα όταν δημογραφικά τα στοιχεία γίνονται πιο αρνητικά, δηλαδή πότε, πώς και με ποιούς όρους οι νέοι, οι άνεργοι μπορούν να μπούν στην εργασία και να κάνουν οικογένεια παραμένει άγνωστο και άνευ σεναρίου στο χρόνο.
Ο πολιτικός διπολισμός με το εκλογικό σύστημα που ισχύει τώρα, και προοπτικά, κρύβει τον κοινωνικό εδώ -όπως εύστοχα μου παρατήρησε ένας αξιόλογος φίλος επιστήμονας με δημιουργικό έργο στον ιδιωτικό τομέα-σε αντίθεση με τα συμβαίνοντα στις ΗΠΑ, τη Βρετανία, την Γαλλία. Και μπορεί να είναι ανησυχητική η βάση που οικοδομείται εκεί αλλά είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο, ανησυχητικό να είναι κάτω από το χαλί του κατερκεματισμού η διαίρεση, που όλα δείχνουν ότι φτιάχνει -και πάλι- τον χάρτη των επόμενων εκλογικών αποτελεσμάτων.
Σε αυτό το τοπίο οι συμμαχίες αποκτούν ιδιαίτερη σημασία τόσο στον ενδιάμεσο χώρο όπου κινούνται οι σοσιαλδημοκρατικές/ προοδευτικές συνιστώσες όσο και στον άλλο, την κουμμουνιστική αριστερά παρά τις προσπάθειες των πιο ισχυρών παικτών -εντός ή εκτός εισαγωγικών- να αποφύγουν σαφείς στάσεις, υποχρεώσεις και δεσμεύσεις, όταν τα πράγματα επιτακτικά θέτουν την πρόκληση. Και ή την απαντάνε ή κουβαλάνε νερό στο μύλο ενός πλαστού ή καλύτερα του υπό κατασκευή πολιτικού δίπολου πέραν της κοινωνικής κατάστασης, η οποία όσο δεν αντιστοιχείται δηλ. δεν ακτινογραφείται τόσο περισσότερη "στρωματο-ηφαιστειακή" μάζα συσσωρεύει.
Έτσι εκεί στην πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση -αυτών των "μορφωμάτων" του παρελθόντος όπως μας στόλιζαν κάποιοι μιντιακοί "αστέρες" πρωινών εκπομπών- έπαιρνες δύναμη από τους μελοποιημένους στίχους του Γ. Ρίτσου "σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει .." που όμως με την βαρειά "συμφωνία" και τις ερμηνείες όλο και τεχνητή ηφαιστειακή σκόνη τα καλύπτει, προς το παρόν από τα πάνω. Αλλά ο "κίνδυνος" να λιώσει το παγετωνικό κάλυμμα με πραγματικές εκρήξεις από κάτω, καθώς ο λήθαργος είναι περίοδος ηρεμίας που δεν σημαίνει ότι δεν ενεργοποιούνται κάποια στιγμή δυνάμεις, και μάλιστα ακανόνιστα ως προς την κατεύθυνση, άραγε απασχολεί;
Μια τέτοια μετα-ηφαιστειακής ενέργειας χώρα μπορεί να φανταστεί κανείς από τους δύο "πολιτικά κυρίαρχους" και το συνασπισμό -λόμπυ, συμφέροντα, "ειδήμονες", ορισμένα μίντια κά- που τους στηρίζει;
“Εμείς, οι μετανάστες της Ευρυτανίας στην Αμερική…”
του Γιάννη Γιαννακόπουλου
Οι μαρτυρίες τους είναι συγκλονιστικές. Έφυγαν από την άγονη και ρημαγμένη από τον πόλεμο Ευρυτανία με 5 δολάρια στην τσέπη και έκαναν σπίτια, μαγαζιά και περιουσίες στις ΗΠΑ. Έχυσαν ιδρώτα στον ξένο τόπο, πέρασαν στερήσεις αλλά τα κατάφεραν με ένα πείσμα ελληνικό, που όταν βρίσκεται σε περιβάλλον ευνομίας, ριζώνει και βγάζει καρπούς. Ελάτε να ακούσουμε τις συγκινητικές ιστορίες τους αλλά και την πίκρα για τη «μαμά Ελλάδα»…
Η μετανάστευση των Ευρυτάνων αρχίζει από πολύ παλιά, από την εποχή της Τουρκοκρατίας, όταν οι πιο ανήσυχοι πήγαν στην Κωνσταντινούπολη και έκαναν προκοπή με το εμπόριο. Αιτία της μετανάστευσης ήταν πάντα η δυσκολία της επιβίωσης στην άγονη και δυσπρόσιτη Ευρυτανία. Όταν άνοιξε ο δρόμος για την Αμερική οι πρώτοι Ευρυτάνες, που μετανάστευσαν εκεί, ήταν από την Κωνσταντινούπολη. Στη συνέχεια κάλεσαν κάποιους συγγενείς τους και ο ένας με τον άλλο άρχισαν να οργανώνονται σε παροικία.
ΜΑΡΤΥΡΙΑ Α΄: Αθανάσιος Νικόπουλος
«Το παγκόσμιο συμβούλιο εκκλησιών πλήρωσε τα εισιτήριά μου για να πάω στην Αμερική. Δεν είχα όμως καθόλου λεφτά για το ταξίδι. Ευτυχώς βρέθηκε ένας άνθρωπος στην Αθήνα και μου έδωσε 5 δολάρια για να φτάσω στον προορισμό μου. Εγώ, συντηρητικός άνθρωπος καθώς είμαι, τα φύλαξα στην τσέπη και έβγαλα το ταξίδι χωρίς να ξοδέψω ούτε ένα σέντ. Όταν έφτασα στο Σάρλοτ, στις 29 Δεκεμβρίου του 1955, ζήτησα από τους ανθρώπους, που με φιλοξενούσαν, ένα μολύβι και ένα χαρτί για να γράψω στους δικούς μου ότι έφτασα καλά. Ψάχνω στις τσέπες μου και βρίσκω αυτά τα πέντε δολάρια. Τα έβαλα στο γράμμα και τους τα έστειλα (κλαίει)… Ήταν τα πρώτα χρήματα που έπιανε ο πατέρας μου, από μένα…»
ΜΑΡΤΥΡΙΑ Β΄: Νίκος Αποστολόπουλος
«Περάσαμε δύσκολες μέρες οι Ευρυτάνες στην Αμερική. Πάρα πολύ σκληρή δουλειά, πολλές ώρες, 15-18 ώρες την ημέρα επί επτά μέρες την εβδομάδα και ο μισθός ήταν κάτω από 10 δολάρια την εβδομάδα. Με το πέρασμα του χρόνου, τα πράγματα βελτιώθηκαν…»
ΜΑΡΤΥΡΙΑ Γ΄: Χρήστος Βαστάκης
«Το 1961φύγαμε με τον αδελφό μου από τα Δολιανά Ευρυτανίας για την Αμερική. Δεκατεσσάρων εγώ, δεκατρία ο αδελφός μου. Έπειτα από 13 μέρες βρεθήκαμε στην Νέα Υόρκη… Το πρωί στο σχολείο και το βράδυ για δουλειά… Σε μερικά χρόνια μαζέψαμε λίγα λεφτά για να ανοίξουμε ένα μαγαζί…»
ΜΑΡΤΥΡΙΑ Δ΄: Βασίλης Νικολόπουλος
«Έφυγα από την Ευρυτανία το 1973 για να έρθω στην Αμερική να καθαρίζω τραπέζια… Ο θείος μου ήταν στα καροτσάκια. Του λέω: θέλω κι εγώ να έρθω στα καροτσάκια. Μου απαντά: πως θα τα καταφέρεις 16 χρονών παιδί; Δεν ξέρεις ούτε τη γλώσσα! «Θα τα καταφέρω, του απαντώ. Θα σε παρακολουθώ δυο τρεις μέρες και μετά θα τα βγάλω πέρα μόνος μου»… Το χιόνι έφτανε μέχρι τη μέση μου κι εγώ έπρεπε να σπρώξω το καροτσάκι τρία μίλια για να πάω να δουλέψω… Ήταν πολύ δύσκολα αλλά τελικά έκανα καλά λεφτά».
Οι Ευρυτάνες στις ΗΠΑ δούλεψαν σκληρά και πρόκοψαν. Έκαναν μικρές ή μεγαλύτερες επιχειρήσεις, απέκτησαν σπίτια, έστησαν φαμελιές αλλά ποτέ δεν ξέχασαν τους ανθρώπους που άφησαν πίσω. Χρηματοδότησαν την κατασκευή του γυμνασίου στο Καρπενήσι, που είχε καταστραφεί από τους Γερμανούς και μόλις ίδρυσαν την “Ευρυτανική Ένωση Αμερικής το Βελούχι”, το 1944 στό Σάρλοτ της Βόρειας Καρολίνας των ΗΠΑ μία ομάδα Ευρυτάνων ιδρύουν την “Ευρυτανική Ενωση Αμερικής το Βελούχι”, άρχισαν να συγκεντρώνουν χρήματα για την ανέγερση νοσοκομείου στο Καρπενήσι. Τα κατάφεραν σε χρόνο ρεκόρ και το νοσοκομείο μπόρεσε να περιθάλψει τα δεκάδες θύματα του πολέμου και του εμφυλίου, που είχαν λαβώσει την περιοχή…
Στη συνέχεια, η “Ευρυτανική Ένωση Αμερικής το Βελούχι” χρηματοδότησε την ανέγερση του γηροκομείου του Καρπενησίου, την δημιουργία οικοτροφείου στο Κερασοχώρι για την διαμονή και σίτιση μαθητών του γυμνασίου από τα γύρω χωριά, συνεισέφερε στην προικοδότηση απόρων κοριτσιών, σε υποτροφίες για μαθητές των σχολείων της Ευρυτανίας και βοήθησε ασθενείς με σοβαρά προβλήματα υγεία να μεταβούν στο εξωτερικό.
Πέρα από την βοήθεια προς την γενέτειρα, “το Βελούχι” ένωσε και έφερε κοντά όλους τους Ευρυτάνες της Αμερικής. Σε κάθε πολιτεία που υπήρχε Ευρυτανικό στοιχείο ιδρύθηκαν τμήματα (παραρτήματα, κατά κάποιο τρόπο), ώστε να βρίσκονται τα μέλη ποιό εύκολα μεταξύ τους. Οι Ευρυτάνισσες της Αμερικής, πάντα στα πλαίσια του «Βελουχιού», δημιούργησαν τμήμα με την ονομασία “Θυγατέρες της Ευρυτανίας” με μεγάλη φιλανθρωπική δράση.
Τα τελευταία χρόνια όλη η ιστορία και οι δραστηριότητες “του Βελουχιού” καταγράφηκαν σε ένα DVD που αποτελεί πηγή πολλών πληροφοριών για κάθε ενδιαφερόμενο και μελετητή της ιστορίας του.
Η «Ένωση Ευρυτάνων Αμερικής» είναι ένας από τους μεγαλύτερους και ουσιαστικότερους συλλόγους της ομογένειας, που πέρα από την φιλανθρωπική και κοινωνική του δράση, υπερασπίζεται και προβάλει την Ελλάδα στην Αμερική.
ΜΑΡΤΥΡΙΑ Δ΄: Σπύρος Σταθόπουλος
«Τον μετανάστη πρέπει να τον ζήσεις για να τον καταλάβεις. Μπορεί να έχουμε δημιουργήσει πράγματα, να είμαστε οικονομικά κάπως καλά, αλλά δεν παύει να σου λείπει η πατρίδα… Η Ελλάδα είναι πάντα στην καρδιά μου αλλά η Αμερική μου προσέφερε την ευκαιρία να ζήσω και να δημιουργήσω, να στήσω τη δουλειά μου, που στην πατρίδα μας δεν θα μπορούσα…»
ΜΑΡΤΥΡΙΑ Ε΄: Δημήτρης Κακαβίτσας
«Ήμασταν μεγάλη οικογένεια, οκτώ αδέλφια… Μεγάλη φτώχεια στην Ευρυτανία και αποφασίσαμε να έρθουμε στην Αμερική για λίγα χρόνια, να βγάλουμε χρήματα, και να επιστρέψουμε. Και πραγματικά έκανα προσπάθεια να γυρίσω αλλά το κατεστημένο δεν μ’ άφησε… Είχα μαζέψει 80.000 δολάρια, πήγα στη Λαμία, αγόρασα μ’ αυτά τα λεφτά ένα ουζερί, πήγαινα καλά για έξι μήνες, αλλά όταν ήρθε η αγορανομία, μου λέει «το ταβάνι είναι χαμηλό, το ένα, το άλλο…». Εγώ ήξερα από την Αμερική ότι, αν βγάλεις λεφτά να πληρώσεις κρατική υπηρεσία πας φυλακή κι έτσι δεν το σκέφτηκα να τους δώσω κάτι για να μου βγάλουν την άδεια. Κι έτσι με κλείσανε. Ο επόμενος πήρε την άδεια. Κι όταν τον ρώτησα «πως την πήρες;», μου λέει «τους έδωσα 5.000 και μου την έδωσαν. Τόσο απλά!».
Ευτύχισα να γνωρίσω τους ανθρώπους του «Βελουχιού» σε δύο ταξίδια μου στην Αμερική και είμαι υπερήφανος για αυτό. Στο βίντεο που ακολουθεί παρουσιάζω κάποιες πτυχές από τις περιπέτειες και τη δράση τους στην Αμερική…
Στο σκοτάδι η γέφυρα Τατάρνας.Κίνδυνος για τους διερχόμενους οδηγούς
Ανοικτή επιστολη απέστειλε σήμερα ο εκπροσωπος συλλόγου φιλων γεφυρας Μανωλη κ.Γρηγορης Φερρας για το θεμα της μη ύπαρξης φωτισμού στην γεφυρα Ταταρνας προς τους αρμόδιους φορείς.Η επιστολη η οποια καταγράφει την σκληρή πραγματικότητα σχετικά με το θεμα της μη ύπαρξης φωτισμού στην γεφυρα Ταταρνας στάλθηκε στους εξής αρμόδιους φορείς:
Στην ΔΕΗ,στην Διευθυνςη Υδροηλεκτρικής Παραγωγής και συγκεκριμένα στον βοηθό Διευθυντή κ.Ιωαννη Μαύρο-Στην Αντιπεριφερειάρχη ΠΕ Αιτ/νιας κ.Σταρακα Χριστινα-Στον Αντιπεριφερειάρχη ΠΕ Ευρυτανιας κ.Τασιο Αριστειδη-Στην Δήμαρχο Αμφιλοχίας κ.Κοιμηση Αποστολη-Στον Δήμαρχο Αγραφων κ.Μπαμπαλη Θεοδωρο
ΘΕΜΑ:ΦΩΤΙΣΜΟΣ ΓΕΦΥΡΑΣ ΤΑΤΑΡΝΑΣ
-Αξιότιμοι Κυριοι
Ως νέοι ενεργοί πολίτες της Ευρυτανιας που ενδιαφερόμαστε για τα κοινά,πήραμε την πρωτοβουλία να απευθυνθούμε σε σας,για να σας ενημερώσουμε για ενα σοβαρό προβλημα που αντιμετωπίζει η περιοχή μας σχετικά με τον ανύπαρκτο φωτισμό στην γεφυρα Ταταρνας που συνδέει τους νόμους Ευρυτανιας-Αιτωλοακαρνανιας.Η γεφυρα η οποια τυγχάνει να ειναι διεθνούς φήμης με 4 παγκοσμια ρεκόρ οταν πέφτει το φως της ημερας,ειναι στο απόλυτο σκοτάδι.
Παλαιότερα εχουν τοποθετηθεί λάμπες οι οποιες εχουν αχρηστευθεί.Το προβλημα που δημιουργείται αμεσα ειναι οτι οταν εισέρχονται πολίτες και απο τους δυο νομους δεν γνωρίζουν εαν περνούν γεφυρα,ποια γεφυρα ειναι και ποιος ο νομος ο οποίος διασχίζουν καθως δεν υπάρχει και η αντίστοιχη σήμανση της γεφυρας.
Αμεσως,αμεσως κύριοι τίθεται μείζων θεμα ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΟΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ
Θεωρούμε οτι απολύτως υπεύθυνη ειναι η ΔΕΗ για τον εξής και μόνο λόγο,οτιι η τοποθεσία της γεφυρας ειναι στην λιμνη Κρεμαστων καθως υπόκεινται στα αντισταθμιστικά οφέλη της περιοχής.Με την παρούσα επιστολη μας καλούμε τον Βοηθο Διευθυντή Υδροηλεκρικων Εργοςταςιων της Ελλαδας κ.Μαυρο Ιωαννη καθως πιστεύουμε οτι ειναι το πιο αρμόδιο άτομο αναφέροντας του:
"Επικαλούμαστε τις ιδιαίτερες ευαισθησίες σας,εμπιστευόμαστε την υπευθυνότητα και το ήθος σας και αισθανόμαστε έντονη την ανάγκη να καταδικάσουμε το γεγονός της μη ύπαρξης φωτισμού στην γεφυρα Ταταρνας.Εχοντας πλήρη επίγνωση των δυσκολιών που περνά η χωρα μας δεν νομίζουμε οτι ειναι τοςο κοστοβόρο η τοποθέτηση φωτισμού εςτω χαμηλού και με την ύπαρξη φωτοκυτταρων"
Ήδη ο Δημος Αγραφων δια μέσω αντιδημάρχου του έδειξε την απαιτούμενη ευαισθησία ενημερώνοντας τον Αντιπεριφερειάρχη της Π.Ε Ευρυτανιας κ.Τασιο Αριστειδη τον οποιο καλούμε με την σειρα του να προχωρήσει στις απαιτούμενες γραφειοκρατικές διαδικασίες με την συνεργασία των ανάλογων φορέων.Τέλος καλούμε τον Δήμο Αμφιλοχίας καθως και την Αντιπεριφερειάρχη της Π.Ε Αιτωλοακαρνανιας κ.Χριςτινα Σταρακα που εχουν στην ευθύνη τους το μισό κοματι της γεφυρας να συνδράμουν με τις ενέργειες τους αλλα και να υπάρξει η απαιτούμενη συνεργαςια μεταξύ των φορέων των δυο νομων στις απαιτούμενες διαδικασίες.Ευελπιστούμε οτι θα εισακουστεί το αίτημα μας και θα δώσετε έστω λίγο φως στην περιοχή μας.
H .."Αγωνία" του Σ.Πεταρούδη
Του Σπύρου Πεταρούδη-Στιχουργός
Η συμφωνία έκλεισε !
Και η Βελκουλέσκου πάει
Τον Τσακαλώτο αμόλησε
και έπιασε τον Μάη
Ο Τσακαλώτος γλίτωσε ....
μα ειναι εξαντλημένος ...
Μέρες στο χίλτον ήτανε
με τους θεσμούς κλεισμένος
Στην καμαρούλα έδωσε
πολύ μεγάλη μάχη ...
Τα μέτρα να αντισταθμιστούν
με αντίμετρα άμα λάχει !
Σκληρή η διαπραγμάτευση !
Σχεδόν σώμα με σώμα !
Ενα κρεβάτι έσπασε ....
και βούλιαξε ενα στρώμα !
......
Απ'τήν στιγμή που ήρθανε
Πάλι οι θεσμοί στη χώρα
Ο νούς του Έλληνα ήτανε
στο χίλτον όλη ώρα
Η αγωνία φανερή
για το σκληρό παιχνίδι ....
Η Ντέλια μην νευριαστεί
και πνίξει τον Ευκλείδη
Κι όσο η ώρες πέρναγαν
χωρίς κανένα νέο ....
Όλος ο κόσμος έλεγε :
-´Επήλθε το μοιραίο..´
Και κάποιοι ακόμα λέγανε
εν πάσι περιπτώσι...
-Ολα να τους τα δώσουμε ...
Ο Ευκλείδης να γλιτώσει ....!
Και νά ! Που ω του θαύματος !
Τελειώνει η αγωνία ...
Λευκός καπνός υψώθηκε !
Επήλθε η συμφωνία !
Ο Τσακαλώτος γλίτωσε !
Κι αυτό ειναι το σπουδαίο !...
Στα μέτρα θάχει αντίμετρα....
Ευχάριστο ως νέο ....
Δεν εχει ουτε γρατζουνιά
σε όλο του το σώμα ....
Τα σώβρακα αν του πήρανε
δεν μάθαμε ακόμα !
Τα μέτρα λέει θα αργήσουνε
Κι αυτό πολλά σημαίνει ...
Το δυό χιλιάδες δεκαεννιά
Ποιός ζεί και ποιός πεθαίνει ..!
Αδελφότητα για έλλειψη πινακίδων:"Από που πάνε για τα ψηλά βουνά"..
Από που πάνε για τα ψηλά βουνά.....
Όταν ένα ολόκληρο κράτος αδυνατεί και δηλώνει αναρμόδιο να βάλλει πινακίδες κατεύθυνσης προορισμού προς το Δήμο Αγράφων, τότε τα πράγματα είναι σοβαρότερα απ ότι φαίνονται.Όσοι ταξίδεψαν τις μέρες του Πάσχα προς τα χωριά μας, πρώτα χάρηκαν για τον σύγχρονο αυτοκινητόδρομο και για την συντόμευση του χρόνου από Αθήνα και μετά ζήτησαν τη βοήθεια του κοινού να φθάσουν στα χωριά μας.
Όσοι οδηγοί προτίμησαν να μεταβούν στον Δήμο Αγράφων ή στον ορεινό Βάλτο μέσω της γέφυρας του Ρίου Αντιρρίου και του Νομού Αιτωλοακαρνανίας, όσο και αν έψαξαν δεν βρήκαν καμία πινακίδα που να τους κατευθύνει στον προορισμό τους. Αν μάλιστα ταξίδεψαν νυχτερινές ώρες και για πρώτη φορά, καμία ελπίδα να φθάσουν στα χωριά μας.Το ίδιο, και ίσως μεγαλύτερο πρόβλημα αντιμετωπίζουν και οι οδηγοί που θέλουν να ταξιδέψουν στα χωριά μας από τους γειτονικούς Νομούς Άρτας και Καρδίτσας. Καμία σήμανση, καμία πιθανότητα να φθάσουν στον προορισμό τους, χωρίς βοηθητικά τηλεφωνήματα και χωρίς τη βοήθεια των πολιτών που συναντούν ή αναζητούν.
Επειδή η πιο πάνω περιγραφή της κατάστασης δεν έχει κανένα στοιχείο υπερβολής και απλά αποτυπώνει την σκληρή πραγματικότητα, παρακαλούμε θερμά τους θεσμικούς φορείς που μας εκπροσωπούν να προβούν στις απαραίτητες ενέργειες για να αρθεί η απομόνωση και ο αποκλεισμός του Δήμου Αγράφων.
ΥΓ
Στην είσοδο του Καρπενησίου και καλά κάνουν, σε αποσταση 30 μόλις μέτρων έχει 7 πινακίδες προορισμού προς την πόλη.
Αλέξης Καρδαμπίκη
Πρόεδρος Αδελφότητας Γρανιτσιωτών
Mια ωραία είδηση για τον Πρόδρομο Πρασιάς
Γράφει ο Ηλίας Προβόπουλος-actimon
Απριλιάτικο ξημέρωμα στον Πρόδρομο της Πρασιάς στον Απεράντιο της Ευρυτανίας πριν από οκτώ χρόνια· με την ανθισμένη κουτσουπιά να φωτίζει μελαγχολικά την καλύβα – κονσέρβα φτιαγμένη εξ’ ολοκλήρου με φύλλα τσίγκου. Ένας θεός ξέρει πόσες φορές χρησιμοποιήθηκαν για να καταλήξουν αυτά να γίνουν στέγη, τοίχος και πόρτες σε μια κατασκευή που πέρασε πλέον σε αχρησία λόγω έλλειψης κοπαδιού αλλά και νοικοκύρη καθώς, ούτε ο Πρόδρομος θα μπορούσε να εξαιρεθεί από την φορά των πραγμάτων που πήραν τα περασμένα χρόνια ολόκληρη την Ελλάδα και οι άνθρωποί του αποχαιρέτησαν ένα πρωί την πατρώα γη και πήγαν αλλού να αναζητήσουν προκοπή και τα κατάφεραν.
Όλες οι γενιές των Προδρομιτών: μεγάλοι που γεννήθηκαν πριν από πολλά χρόνια εκεί και οι νεότεροι που μεγάλωσαν στη διασπορά τους ανά την Ελλάδα και γνωρίζουν τον τόπο των προγόνων μόνο σε επισκέψεις και μαθαίνουν την ιστορία του από αφηγήσεις των τρανότερων, διατηρούν μια ιδιαίτερη σχέση αγάπης με το άδειο, σιωπηλό χωριό και έχουν στο νου τους πάντα μια επιστροφή κάποτε στο μέλλον, πράγμα το οποίο δεν αποκλείεται αλλά δεν γνωρίζουμε με ποιους όρους θα γίνει και αν αυτή είναι αποτέλεσμα σφοδρού νόστου ή απόρροια μιας άλλης κατάστασης που θα επικρατήσει στη χώρα...
Ανέσυρα τη φωτογραφία αυτή από το αρχείο φωτογραφιών του Προδρόμου και του Απεραντίου για να στολίσει με την απριλιάτικη επικαιρότητά της μια είδηση που ενδιαφέρει πρώτα τους Προδρομίτες και κατά συνέπεια και την Πρασιά και τα Κέδρα, ενδεχομένως και λίγο τα Βραγγιανά και άλλα χωριά της Αργιθέας, αρέσει πολύ σε μένα και ξεκίνησα ήδη με πολύ κέφι να την υλοποιώ και πιστεύω πως θα την εκτιμήσουν ανάλογα και πολλοί φίλοι των «Μικρών Πατρίδων» από όλη την Ελλάδα και τον κόσμο.
Πρόκειται για τη δημιουργία μιας έκδοσης που θα αφορά την ιστορία απ’ όλες τις πλευρές της του Προδρόμου και των ανθρώπων του και η οποία, όπως μου αρέσει πολύ και έτσι πρέπει να γίνεται θα στηριχθεί στις αφηγήσεις των τρανότερων από τον Πρόδρομο και με βάση αυτές θα φτιαχτούν κάποια κείμενα που στολιστούν με φωτογραφίες από το χωριό αλλά και των ανθρώπων του. Ήδη πήρα τις πρώτες και βασικές συνεντεύξεις στην Αθήνα και στη Βοιωτία, έκανα τις απομαγνητοφωνήσεις και φτιάχνω το πλαίσιο που το έργο θα συμπληρωθεί με πληροφορίες απ’ όλες τις πηγές και κυρίως από άλλες αφηγήσεις.
Στόχος, και γι’ αυτό και η δημόσια δέσμευση είναι να είναι έτοιμη στα μέσα του καλοκαιριού και να παρουσιαστεί στο μεγάλο πανηγύρι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, στις 29 Αυγούστου που όλοι οι Προδρομίτες πηγαίνουν να γιορτάσουν τον Άγιο τους στο χωριό και κάνουν ένα από τα καλύτερα πανηγύρια του Απεραντίου
"Κλαύσατε θυγατέρες της Ρούμελης"-190 χρόνια από το θάνατο του Εθνικού ήρωα Γεωργίου Καραϊσκάκη
Γράφει ο Ηλίας Α Μπουμπουρής-Ιστορικός ερευνητής
Μνήμη Γεωργίου Καραϊσκάκη. Ο επικήδειος λόγος του Σπυρίδωνα Τρικούπη, στις 24 Απριλίου 1827, στη Σαλαμίνα.
Από την πινακοθήκη σύγχρονης τέχνης Αίτωλοακαρνανίας Χρήστου και Σοφίας ΜΟΣΧΑΝΔΡΕΟΥ, εκδόθηκαν ξανά, το Μάρτιο του 2011, μετά από 175 χρόνια, «Οι Σωζόμενοι Λόγοι» του ιστορικού και διπλωμάτη Σπυρίδωνος Τρικούπη, πατέρα του Χαρίλαου Τρικούπη. Είχαν εκδοθεί το 1836 στο Παρίσι από τις εκδόσεις Κ.ΕΒΕΡΑΡΤΟΥ, με την πρωτοβουλία και χορηγία του Πάντια Ράλλη, κάτοικου Λονδίνου, ο οποίος συνδέοταν φιλικά με τόν Τρικούπη. (Στο βιβλίο υπάρχουν οι επιστολές που αντάλλαξαν για το θέμα ο Ράλλης με τον Τρικούπη). «Οι σωζόμενοι λόγοι», οκτώ τον αριθμό, εκφωνήθηκαν από τον Σπυρίδωνα Τρικούπη σε επετείους ή εκκλησιαστικές τελετές, με αντικείμενο την Ελληνική Επανάσταση, κάποιους από τους ήρωές της και τα κορυφαία γεγονότα. Μεταξύ άλλων, πέραν του επικήδειου του Γ. Καραϊσκάκη που εκφωνήθηκε στις 24 Απριλίου 1827, στη Σαλαμίνα, σώζεται ο επικήδειος του Λόρδου Βύρωνα που εκφωνήθηκε την Κυριακή του Πάσχα, 6 Απριλίου του 1824 στο Μεσολόγγι, ο λόγος του Τρικούπη στη διάρκεια πανηγυρικών εκδηλώσεων για τη μάχη της Αράχοβας που εκφωνήθηκε στην Αίγινα, στις 24 Νοεμβρίου 1826, ο πανηγυρικός λόγος για την απελευθέρωση του Μεσολογγίου που εκφωνήθηκε στη Μητρόπολη της Αίγινας, στις 8 Μαΐου του 1829 και άλλοι. Το κείμενο , παρατίθεται στην αρχική του μορφή , στη μορφή της έκδοσης του 1836.
ΛΟΓΟΣ ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΓΕΝΙΚΟΝ ΑΡΓΧΗΓΟΝ
Τῶν κατὰ τὴν στερεὰν Ἑλλάδα στρατευμάτων, Γεώργιον Καραϊσκάκην, ἐκφωνηθεὶς κατὰ τὴν 24 Ἀπριλίου τοῦ 1827 ἔτους, καθ΄ἣν ἡμέραν ἐγένετο ἡ ἐπικήδειος τελετὴ ἀντίπεραν τοῦ Πόρου, ὅπου συνῆλθαν ὁ Πρόεδρος καὶ οἱ Πληρεξούσιοι τῆς ἐν Τροιζῆνι Ἐθνικῆς Συνελεύσεως, τὰ μέλη τῆς Ἀντικυβερνητικῆς Ἐπιτροπῆς, ἡ φρουρὰ καὶ μέγα πλῆθος πολιτῶν.
Ὄ ρ η τ ὰ ἐ ν Γ ε λ β ο υ ὲ μ ὴ κ α τ α β ά τ ω δ ρ ό σ ο ς κ α ὶ μ ὴ ὑ ε τ ὸ ς ἐ φ΄ ἡ μ ᾶ ς, κ α ὶ ἀ γ ρ α ὶ ἀ π α ρ χ ῶ ν. (Βασιλ. Δευτ. Κεφ Α΄.)
Αὐτὰ ὀδυρόμενος ἔλεγεν ὁ Δαυίδ, ὅταν ἦλθεν εἰς αὐτόν, καθήμενος εἰς Σεκελέμ, μετὰ τὴν φθορὰν τῶν Ἀμαληκιτῶν, ἄνθρωπος Ἀμαληκίτης ἀπὸ τὸ στρατόπεδον τοῦ Σαούλ, ὅλος καταξεσχισμένος καὶ χῶμα ἔχων εἰς τὴν κεφαλήν του, καὶ ἀνάγγειλε τὸν θάνατον τοῦ Σαοὺλ καὶ τοῦ Ἰωνάθαν.
Δροσιά, λέγω καὶ ἐγώ, δροσιὰ καὶ βροχὴ νὰ μὴ πέσουν πλέον περὶ τὸν Φαληρέα, καὶ ἀπαρχὰς νὰ μὴ δώσῃ ἡ γῆ ἐκείνη· εἰς τὴν γὴν ἐκείνην ἔπεσεν ὁ δυνατός, ὁ κοῦφος ὑπὲρ ἀετοὺς καὶ ὑπὲρ λέοντας κραταιός (*), ὁ δυνατὸς τοῦ ὁποίου ἡ ρομφαία δὲν ἐσκεπάζετο ἀπὸ τὴν θήκην της πρὶν πρῶτον βαφὴ μὲ τὸ αἷμα τῶν φονευμένων, ἢ πρὶν ἀλειφθῇ μὲ τῶν δυνατῶν τὰ παχέα σπλάγχνα. (**)
Κλαύσατε, θυγατέρες τῆς Ῥούμελης (***), τὸν θάνατον τοῦ Καραϊσκάκη, κλαύσατε, θυγατέρες τῆς Ῥούμελης, τὸν θάνατον ἐκείνου, ὁ ὁποῖος, καταταχθεὶς ἐπὶ κεφαλῆς τῶν ἀδελφῶν σας, ἐλάμπρυνε τὸ αὐχμηρόν πρόσωπόν σας, σᾶς ἔβγαλε τὰ πένθιμα φορέματα, σᾶς ἔνδυσε λαμπρά, καὶ ἔτρεχεν ἀκάματος, τὴν τωρινὴν ἄνοιξιν, εἰς τὰς κορυφὰς τοῦ Ὑμητοῦ, διὰ νὰ κόψῃ ἐκεῖθεν εὔοσμα ἄνθη, καὶ νὰ στεφανώςῃ τὰς παρθενικὰς κεφαλάς σας. Ἀλλὰ τί προσκαλῶ μόνον τὰς θυγατέρας τῆς Ῥούμελης εἰς κλαυθμούς; πῶς νὰ μὴν κλαύσωμεν ὅλοι; πῶς νὰ παρηγορηθοῦμεν διὰ τὸν θάνατον τοιούτου ἀνδρός;
Μεταφέρω τὸν νοῦν μου εἰς τὴν πρὸ ἑνὸς χρόνου ἀξιοθρήνητον καὶ τρομερὰν τῆς πατρίδος στιγμήν· τὸ νέφος βλέπω τοῦ δουλικοῦ σκότους ἐξαπλωμένον ἀπὸ τὰς ἄλλοτε λαμπρὰς καὶ τότε ζωφομένας κορυφὰς τοῦ Μακρυνόρους, καὶ ἀπὸ τὰ παράλια τῆς Ἀκαρνανίας ἕως τὰ πέριξ τῆς Ἀττικῆς· τὸ νέφος τοῦτο ἐσκέπαζεν ὡς μαῦρος μανδύας τὸ νεκρικὸν κρεββάτι τῆς Ῥούμελης΄ μακρὺ καὶ βαθὺ σκοτάδι ἐσύρετο κατόπι τοῦ νεκρικοῦ αὐτοῦ μανδύου καταπυκνωμένον, καὶ ἐφοβέριζε νὰ πέσῃ ὅλον καὶ εἰς τὸ πρόσωπον τῆς Πελοποννήσου, τὴν ὁποίαν καὶ αὐτὴν εἶχεν ἀποσβολωμένην ἡ Αἰγυπτιακή ὁμίχλη.
Πάντῃ ἐναντίαν τῆς νεκρικῆς ἐκείνης σκηνῆς ἔχω σκηνὴν σήμερον πρὸ ὀφθαλμῶν μου. Φῶς ἐλευθερίας, φῶς δόξης βλέπω σήμερον χυμένον ἀπὸ τὰς κορυφὰς τοῦ Μακρυνόρους καὶ τὰ παράλια τῆς Ἀκαρνανίας ἕως τὰ πέριξ τῆς Ἀττικῆς· τὸ φῶς τοῦτο τῆς ἐλευθερίας καὶ δόξης ἐνυπῆρχεν εἰς τὰς ψυχὰς τῶν Ρουμελιωτῶν, ἀλλὰ δὲν ἐχύθη εἰς τὴν σκοτισμένην ἐκείνην γῆν παρὰ διὰ τῆς ἰσχυρᾶς δεξιᾶς τοῦ Καραϊσκάκη. Αὐτός, διασκορπισμένα τὰ παλληκάρια τῆς Ῥούμελης τῆδε κακεῖσε, ἐκδίκησιν πνέοντα καὶ αἷμα ἐχθρικὸν διψώντα, διότι μολυσμὸς ὑποδουλώσεως δὲν ἐξαλείφεται παρὰ μὲ αἶμα, τὰ ἐσύναξε καὶ τὰ ὡδήγησε πάλιν εἰς τὸ στάδιον τῆς πολεμικῆς καρτερίας, γινόμενος ὁ ἴδιος αὐτὸς τὸ παράδειγμα, εἰς δεκάμηνον διάστημα, τῆς πολεμικῆς αὐτῆς καρτερίας. Παντοδαπὰς ἐλλείψεις ἔπασχε τὸ ὑπὸ τὴν ὁδηγίαν του στρατόπεδον τῆς Ἑλλάδος, αλλά ποτέ εἰς διαλυσίν του δέν τἀς επρότεινε, ποτὲ δὲν ἐγόγγυσε διὰ τὰς πολυειδεῖς του κακουχίας καὶ ταλαιπωρίας, ποτὲ δὲν ἐνέδοσεν εἰς ὅσους πειρασμοὺς διὰ τὴν θέσιν εἰς τὴν ὁποίαν εὑρίσκετο ὑπέπεσε· σεμνυόμενος δικαίως εἰς τὸ ὑψηλὸν ἀξίωμα τῆς ἀρχηγίας, μὲ τὸ ὁποῖον ἡ Κυβέρνησίς του τὸν ἐτίμησε, ποτὲ δὲν ἐνόμισεν ὅτι αὐτὸ μόνον ἠμποροῦσε νὰ τὸν λαμπρύνη· ἤξευρεν ὅτι τὰ ἔργα μόνα εἶναι ἡ λαμπρότης. Ὅθεν ἄξιος τοῦ ὑψηλοῦ αὐτοῦ ἀξιώματος ἐφαίνετο διὰ τῶν ἔργων του· ἄτρομος πάντοτε εἰς τοὺς πολέμους, ἀτρομώτερος πολὺ ἐφάνη καθ’ ὃ διάστημα ἦταν ἀρχηγὸς τῶν κατὰ τὴν στερεὰν Ἑλλάδα στρατευμάτων. Τότε εἶχε ψωμὶ καὶ αὐτός, ὅταν εἶχαν καὶ οἱ ἀγαπητοί του Ἕλληνες· ἡ κλίνη του ἦτον κλίνη ἁπλοῦ στρατιώτου· πρωταγωνιστὴς ἐπαῤῥησιάζετο, καὶ τὴν τιμὴν τοῦ ἀγῶνος ὅλην τὴν ἀπέδιδεν εἰς ἄλλους· ἐνθουσιασμένος διὰ τὴν παλληκαριάν, ὡς παλληκάρι καὶ ὁ ἴδιος, τὴν ἐτιμοῦσεν ὅπου τὴν ἔβλεπε, καὶ τὴν ἀντάμειβε πλουσιοπάροχα· τοὺς γνωστοὺς διὰ τὴν ἀνδρείαν τοὺς έκραζε κατ΄ ὄνομα, ὅταν ἐξεσπάθονεν ἐν καιρῷ μάχης, διὰ νὰ τὸν ἀκολουθήσουν· ἔβγανε τὰ πιστόλιά του ἀπὸ τὸ ζωνάρι, καὶ μὲ αὐτά, εἰς ἀνταμοιβὴν παλληκαριᾶς, ἐστόλιζε τοῦ παλληκαριοῦ τὴν μέσην· ἔλυε τὴν ζώνην του καὶ ἔδιδεν εἰς τὰς ἀνάγκας τοῦ πολέμου καὶ τὸ ὕστερον νόμισμά του. Ἰδοὺ Ἕλληνες, ὅσα χαρακτηρίζουν τὸν ἄξιον ὁδηγὸν στρατευμάτων, ἰδοὺ ὅσα λαμπρύνουν τὸ ὑψηλὸν ἀξίωμα τῆς ἀρχηγίας, ἰδού ὅσα ἀπαθανατίζουν τὸν πολεμικόν, καὶ ἀποκαταστένουν τὸν στρατηγόν, ποθητὸν εἰς τὸν στρατιώτην, σεβαστὸν εἰς ὅλον τὸ ἔθνος του, καὶ φημισμένον εἰς ὅλα τὰ ἔθνη καὶ εἰς ὅλους τοὺς αἰώνας. Πῶς λοιπὸν ὅλοι νὰ μὴν κλαύσωμεν; πῶς νὰ παρηγορηθοῦμεν διὰ τὸν θάνατον τοιούτου ἀνδρός;
Τοιαύτη ἐστάθη ἡ διαγωγὴ τοῦ πατριώτου Καραϊσκάκη εἰς τὸ διάστημα τῆς δεκαμήνου ἀρχηγίας του· ἀλλ΄ ἡ τελευταία στιγμή τῆς ζωῆς του, ἡ στιγμή, ἡ ὁποία ἀνακαλύπτει ὅλον τὸν ἄνθρωπον κρυπτόμενον πολλάκις ἐν ὅσω ζῇ, τοῦ ἐπισφραγίζει τὴν ἀληθινὴν δόξαν, καὶ τοῦ στένει τρόπαιον ἀκόμη μονιμώτερον, ἀπὸ τὸ ὁποῖον ἡ ἀξιότης του ἔστησεν εἰς Ἀράχοβαν. Ἀκούσατε στρατιωτικοί, ἀκούσατε πολῖται τῆς Ἑλλάδος, ἀκούσατε φιλλέληνες καὶ φιλάρετοι Εὐρωπαῖοι τὰ τῆς τελευταίας στιγμῆς του. Θανατηφόρα πληγωμένος ἐφέρθη εἰς τὸ πλοῖον (****) τοῦ μεγάλου Στολάρχου τῆς Ἑλλάδος, διὰ νὰ λάβῃ τὴν δυνατὴν ἰατρικήν περιποίησιν· γυμνασμένος ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων εἰς τὸ σπαθὶ καὶ τὸ τουφέκι, εἰδήμων τῆς φύσεως τῶν πληγῶν, ἐγνώρισε μόνος του ὅτι ἡ βοήθεια τῆς ἰατρικῆς δὲν ἤθελεν ισχύσει, ότι η μεγάλη περιποίησις του Στολάρχου δεν ήθελεν ωφελήσει καὶ ὅτι τὸ τέλος τῆς ζωῆς του ἦτον ἐγγύς· μὲ πνεῦμα τότε ἀτάραχον, μὲ πρόσωπον γαληνόν, καὶ μὲ φωνὴν κατανυκτικὴν ὡμίλησε πρὸς τοὺς περιεστώτας ὁπλαρχηγούς, παρόντων καὶ τοῦ μεγάλου Στολάρχου καὶ τοῦ Ἀρχιστρατήγου τῆς Ἑλλάδος, κατὰ τὸν ἑξῆς τρόπον· «Μέγα βάρος μὲ ἐπιφόρτισεν ἡ πατρίς μου· μὲ δέκα μηνῶν δεινοὺς ἀγώνας ἐπλήρωσα τὸ χρέος μου· δὲν μὲ ἔμενε παρἀ ἡ ζωή· ἰδού θυσία τῆς πατρίδος καὶ ἡ ζωή μου· εἰς τὴν πατρίδα μου τὴν ἐχρεωστοῦσα, εἰς τὴν πατρίδα μου τὴν ἀποδίδω· ἀποθνήσκω· οἱ στρατιῶταί μου ἂς τελειώσουν τὸ ἔργον μου, ἂς μοῦ ἐλευθερώσουν τὰς Ἀθήνας.» Αὐτὰ εἶπε καὶ παρέδωκε τὸ πνεῦμα εἰς χείρας τοῦ πλάστου του. Τίνος καρδία δὲν κατανύγεται εἰς τοιοῦτον ἄκουσμα; Πῶς νὰ μὴν κλαύσωμεν ὅλοι; πῶς νὰ παρηγορηθοῦμεν διὰ τὸν θάνατον ἀνδρός, ὁ ὁποῖος ἀποθνήσκει, καὶ τὸ ὄνομα τῆς γλυκυτάτης πατρίδος ἀκόμη τὸ τραυλίζουν τὰ νεκρωμένα χείλη του;
Ἀλλὰ εἰς ἄνδρας ἀποθνήσκοντας διὰ τὴν πατρίδα εἶναι πολλὰ δεκτότεραι ἀπὸ τοὺς κλαυθμοὺς αἱ πράξεις ὑπέρ πατρίδος διὰ τὴν ὁποίαν καὶ ἐθυσιάσθησαν, καὶ τῆς ὁποίας καὶ ξεψυχοῦντες εἶχαν εἰς τὸ στόμα τὸ ἅγιον ὄνομα· ναί· αἱ πράξεις αἱ ὁποῖαι τοὺς ἐδόξασαν ζώντας, αὐταί καὶ μετὰ θάνατον τοὺς εὐχαριστοῦν πραττόμεναι, κατὰ μίμησίν των· αὐταὶ ἀναβαίνουν ὡς θυμίαμα εἰς τὰ ὕψη τῶν οὐρανῶν, ὅπου, φοροῦντες οἱ ἀοίδιμοι αὐτοὶ ἄνδρες τῆς ἀρετῆς τοὺς στεφάνους, κάθονται ἀκτινοβολοῦντες πλησίον τοῦ θρόνου τῆς θείας Μεγαλειότητος.
Στρατιῶται τῆς πατρίδος οἱ κατὰ τὸ στρατόπεδον τῆς Ἀττικῆς εὑρησκόμενοι! στρατιῶται, τοὺς ὁποίους ὁ Καραϊσκάκης ὡδήγησε τόσαις καὶ τόσαις φοραῖς εἰς τὴν δόξαν, ἐνθυμηθῆτε ὅτι δὲν ἐτρέχατε δι’ ἄλλο μαζή του τόσον ἄφοβοι εἰς τοὺς κινδύνους, δὲν ἐχορτάσατε τὰ σπαθία σας μὲ τὰς σάρκας τῶν ἐχθρῶν εἰς Ἀράχοβαν καὶ Βελίτζαν, δὲν τοὺς ἀποδιώξατε αἰσχρῶς ἀπὸ τὸ Δίστομον καὶ Σάλωνα, παρὰ διὰ νὰ ἐλευθερώσετε τὴν ὑποδουλωμένην γῆν σας ἀπὸ τοὺς τυράννους σας· κάθε κίνημά σας εἰς ἐλευθέρωσιν τῆς Ῥούμελης, ἐλέγετε μόνοι σας, εἶναι ὀλισθηρόν, κάθε νίκη ἀκαρποφόρητος, ἂν δὲν ἁρπάσετε ἀπὸ τὰς χεῖρας τῶν ἀπίστων τὴν ἱερὰν τῶν Ἀθηνῶν πόλιν. Αὐτὸ φωνάζοντες οἱ ἴδιοι ἐπαῤῥησιάσατε τὰ στήθη σας ἔμπροσθεν αὐτῆς τῆς πόλεως, προωρισμένης ἴσως ἀπὸ τὴν θείαν Πρόνοιαν διὰ νὰ γεννῇ ἡ πρωτεύουσα τῆς ἀναγεννωμένης Ἑλλάδος· εἰς πολλὰς καὶ δεινὰς περιπλοκὰς μὲ τοὺς αὐτούς ἐχθροὺς ἐμπλέχθητε· πείναν, γύμνωσιν, παγετοὺς ἐκαταφρονήσατε· πληγὴ ἀπὸ τὴν κακοπάθειαν ἔγινε τὸ σῶμα σας, μόνον καὶ μόνον διὰ νὰ στεφανώσετε τὰ ὑπέρλαμπρα ἔργα σας μὲ τῶν Ἀθηνῶν τὴν διάσωσιν· ὁ ἀτρόμητος ἀρχηγός σας ὑπὲρ αὐτῆς τῆς πόλεως μαχόμενος ἀπέθανε, καὶ εἰς τὰ χώματα τῆς ἰδίας αὐτῆς πόλεως ἔχυσε τὸ αἷμα του. Στρατιῶται παρόντες, καὶ ἀπόντες! ἀκόμη τὸ αἷμα του ἀχνίζει· χθὲς ἡ γῆ ἐπαράλαβε τὸ σῶμα του, σήμερον περιμένει ἀπὸ σᾶς τὰς ἐπιταφίους τιμάς του, ἀπὸ σᾶς τὰς περιμένει, πλὴν τὰς περιμένει ὡς στρατιώτης ἀπὸ στρατιώτας, ὡς ἀποθανὼν ὑπὲρ τῆς πόλεως τῶν Ἀθηνῶν ἀπὸ μαχομένους ἀποφασιστικὰ ὑπὲρ τῶν Ἀθηνῶν. Στρατιῶται! ἡ ἡχὼ τῶν ὑστερινῶν λόγων τοῦ ἀρχηγού Καραϊσκάκη περιφέρεται ἀκόμη εἰς τάς ἀκοάς μας. « Τελειώσατε, Συστρατιῶται, λέγει ὁ ἀρχηγός σας, τὸ ἔργον μου, ἐλευθερώσατέ μου τὰς Ἀθήνας, τὰς Ἀθήνας ἐλευθερώσατέ μου». Στρατιῶται! αὐτὴ εἶναι ἡ διαθήκη του, σεῖς εἰσθε οἱ ἐκτελεσταὶ τῆς διαθήκης του, αὐτὴ εἶναι γραμμένη μὲ τὸ χυθὲν ὑπὲρ πατρίδος αἷμα του, καὶ τὸ αἷμα του ἀκόμη ἀχνίζει, καὶ τὸ σῶμα του χθὲς ὁ τάφος τὸ ἐπαράλαβε· τιμήσατε, στρατιῶται καθ΄ ὅν τρόπον ὁ ἴδιος σᾶς ἐπαράγγειλε, τὴν μνήμη του· αὐτὸς ἀπέθανεν, ἀλλὰ τὸ παράδειγμά του ζῇ· ἀλλὰ τί λέγω τὸ παράδειγμά του ζῇ; αὐτός ὁ ἴδιος εἶναι ἀοράτως μαζή σας, ἀλλὰ ὄχι πλέον πενιχρά, κατεξεσχισμένα καὶ δυσώδη ἐνδυμένος, ὄχι πλέον αὐχμηρὸς, ὡς ζοῦσε μαζή σας, αὐτὸς σᾶς παῤῥησιάζεται ἐνδυμένος τὸ χρυσοΰφαντον φόρεμα τῆς δόξης, τὸ φόρεμα, τὸ ὁποῖον ἐνδύει τὸν στρατιώτην εἰς τὸ στάδιον τῆς μάχης ὁ ὑπὲρ πατρίδος θάνατος, αὐτός, Ἕλληνες, αὐτός, καθ΄ ἥν στιγμὴν ξεσπαθωμένοι κτυθήσετε τὰ τείχη τῶν Ἀθηνῶν, θέλει σᾶς παῤῥησιασθή τότε ὡς ὁ ἰσχυρὸς ἄγγελος τῆς Ἀποκαλύψεως, καταβαίνων ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, περιβεβλημένος νεφέλην, καὶ ἴρις ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, καὶ τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ὡς ὁ ἥλιος, καὶ οἱ πόδες αὐτοῦ ὡς στύλοι πυρός· ναί, τοιοῦτος θὰ σᾶς παῤῥησιασθῇ, ἐπειδὴ τόση λαμπρότης περιχύνεται μετὰ θάνατον εἰς ὅποιον ἤθελεν ἀποθάνει ὑπὲρ πατρίδος· αὐτὸ θέλετε ἀκούσε κείνην τὴν στιγμὴν ἐπαναλαμβάνοντα μεγάλη φωνῇ, ὅ,τι καὶ ἐν ὧ ἀνέβαινεν εἰς τοὺς οὐρανούς, ἔλεγε· Συστρατιῶται τελειώσατε τὸ ἔργον μου, ἐλευθερώσατέ μου τὰς Ἀθήνας, τὰς Ἀθήνας ἐλευθερώσατέ μου. . .
(*) Ὑπὲρ ἀετοὺς κοῦφοι καὶ ύπὲρ λέοντας ἐκραταιώθησαν(Βασιλ. Δευτ. Κεφ. Α’)
(**) Ἀφ’ αἵματος τραυματιῶν καὶ ἀπὸ στέατος δυνατῶν τόξον Ἰωνάθαν οὐκ ἀπεστράφη κενόν ὀπίσω καὶ ρομφαία Σαοὺλ οὐκ ἀνέκαμψε κενή.(Αὐτόθι)
(***) Θυγατέρες ἐπὶ Σαοὺλ κλαύσατε τὸν ἐνδιδύσκοντα ὑμᾶς κόκκινα μετὰ κόσμου ὑμῶν, τὸν ἀναφέροντα κόσμον χρυσοῦν ἐπὶ τὰ ἐνδύματα ὑμών. (Aὐτόθι)
(****) Τοιαῦται εἰδήσεις ἦσαν καθ΄ ἣν στιγμὴν ἐξεφωνήθη ὁ λόγος.
Σ.Σ : Συγχαρητήρια στους υπεύθυνους της πινακοθήκης Μοσχανδρέου για την πρωτοβουλία τους και θερμές ευχαριστίες στον φίλο, παραδοσιακό τυπογράφο και εκδότη του εκδοτικού οίκου «ΔΙΑΤΤΩΝ» Ν. Βοζίκη - που επιμελήθηκε, τύπωσε και εξέδωσε το βιβλίο - για την ευγενική και φιλική του προσφορά.
Παγίδα και ελπίδα!
Του Σπύρου Παπασπύρου
Το πλέονασμα (ανεξάρτητα απο τα έξυπνα μυστικά κατασκευής) είναι αφαίρεση (τουλάχιστον 2,9%) από τον κύκλο της πραγματικής οικονομίας γι αυτό λειτουργεί υφεσιακά.Χρειαζόμαστε όμως πρόσθεση απασχόλησης, αξιοπρέπειας στους μισθούς και τις συντάξεις.
Η "διευθέτηση" του χρέους στο έδαφος που επιχειρείται μπορεί να βγάλει στις αγορές -προεκλογικά- αλλά μετά ; με 4,5 ή 6% επιτόκιο θα εξοφλούμε χρέος με μισό ή 1/3 πιο χαμηλό επιτόκιο. Όταν στο υφιστάμενο χρέος δεν έχεις διαγραφή -για να μην "κινεί" την οικονομία- για να σταθείς η περίοδος "χάριτος" πρέπει να ξεπερνά τα τριάντα χρόνια. Άλλως οι ανάγκες, οι επιθυμίες των πολιτών- με τα capital control και την οργάνωση όλων των συναλλαγών τραπεζικά-οι συλλογικές προσδοκίες, η παραγωγή και κατανομή, τα δημόσια ή εθνικά συμφέροντα χειραγωγούνται. Αυτή είναι η παγίδα στην πορεία πλέον και η ναρκοθέτηση του μέλλοντος. Ο έλεγχος της χώρας είναι στις υπερκείμενες δυνάμεις και τις τραπεζικές "αξίες" της παγκοσμιοποίησης.
Το χρέος με την καθοριστική συμβολή του ΔΝΤ- τώρα, αφού έβαλε το τραίνο στις ράγες για δεκαετίες με ομολογημένα αλλά μη διορθώσιμα "λάθη", είναι "ήξεις, αφίξεις"-υπήρξε η "ευφυής" μέθοδος, υπόδειγμα, ενός καταρρέοντος νεοφιλελεύθερου μοντέλου για ανανέωση του χρόνου ζωής του. Πόσο όμως ακόμη το πείραμα και στην πιο ακραία εκδοχή -όπως η ελληνική- που δεν έχει ορατή έξοδο;
Η ελπίδα είναι στις κοινωνικές διεργασίες -ήδη είναι ορατές από τις ΗΠΑ έως την Ευρώπη και στα εκλογικά -και δείχνουν ένα θνησιγενή, μεταβατικό κύκλο μετά τις αναμετρήσεις κάλπης.Δηλαδή μία εποχή αντιφατική ωστόσο οι κοινωνίες αναζητούν το ζωτικό χώρο για την δημοκρατία και την πρόοδο στην δημόσια σφαίρα. Τα νέα στερεότυπα με τις εύκολες ταμπέλες περί λαϊκισμού -που υπάρχει και δεξιά και αριστερά και στα συστημικά και στα αντισυστημικά- δεν αντιμετωπίζουν την οργή, το μίσος κλπ μη ορθολογικά φαινόμενα που καλλιεργούνται από τα ανορθολογικά συστήματα εξουσίας. Τα "ξεσπάσματα" αποδεικνύουν οτι κάτι κινείται και δεν είναι απλό να ελεγχθεί στην τρέχουσα πολυπλοκότητα όταν τα αίτια ειναι πολυπαραγοντικά και όχι μόνο οικονομικά.
Στο εθνικό επίπεδο η άμεση απομάκρυνση από την "καθολική" αυταπάτη του "πολιτικού προσωπικού" περί επενδύσεων από τον ουρανό μπορεί να είναι βήμα. Αυτές ή θα προέλθουν από εθνικά κεφάλαια, πατριωτικές δυνάμεις με συνείδηση (πχ η επιστροφή μέρους του κεφαλαίου που έφυγε θα ήταν καλή αρχή) σε σαφές πλαίσιο και αμετάβλητο σενάριο πολιτικών στο χρόνο (μια συνταγματική ρήτρα ίσως είναι ενδεδειγμένη αφού είναι μεγάλο το έλλειμα εμπιστοσύνης) ή θα αναζητούνται στο διηνεκές.
Επειδή η αύξηση του ΑΕΠ δεν συμπίπτει απαραίτητα με ποιότητα και βιωσιμότητα περιβάλλοντος ζωής ή μείωση ανισοτήτων ή ποιότητα εργασίας ή η υγεία ή ένταξη στην παραγωγή των νέων ή την παιδεία δηλ.αυτά που συμβάλλουν στην δημιουργία κοινωνικής ευημερίας και πολιτισμού είναι αναγκαίο τα όποια κίνητρα (φορολογικά, επιπρόσθετης δημόσιας χρηματοδότησης, συνέργειας σε ΣΔΙΤ κλπ) να συνοδευτούν από συγκεκριμένους δείκτες-οδηγούς βιώσιμων μεταρρυθμίσεων. Επιλογές άνευ αγκυλώσεων στο διακύβευμα να απελευθερωθούμε από την παγίδα και να περάσουμε το ποτάμι απαιτούνται και όχι μικροπολιτικά παίγνια. Το εγχείρημα πρέπει να αποτυπώνεται θετικά : στο Μέσο Διαθέσιμο Εισόδημα, τις ανισότητες, το ποσοστό συμμετοχής του εργατικού δυναμικού, Εκπομπές Διοξειδίου και άλλων παραγόντων μόλυνσης, την διαφάνεια. Η ελπίδα είναι στο μάζεμα, συσπείρωση δυνάμεων δηλ.να στηριχτούμε στα πόδια μας πρώτα απ´όλα, αν θέλουμε να δούμε το δάσος και να μην "στρουθοκαμηλίζουμε" στην άμμο!
Οι .."Έρευνες" του Σπύρου Πεταρούδη
Του Σπύρου Πεταρούδη
Χαρά μεγάλη πήραμε
κι αυτή την εβδομάδα
Που επιστρέψανε οι θεσμοί
και πάλι στήν Ελλάδα
Σπουδαίο το επίτευμα
μετά απο τόσο αγώνα ....
Λες και επιστρέψαν τα γλυπτά
ξανά του Παρθενώνα !
Αφού την τρόικα διώξαμε
μετά απο τόσο κόπο ...
Φέραμε τώρα τους θεσμούς
και σώσαμε τον τόπο
Ειναι καλύτεροι οι θεσμοί
κι αυτο έχει σημασία ...
έχουν με την κυβέρνηση
καλή συνεργασία
Δουλέυουν για να κλείσουνε
τις αξιολογήσεις ....
Κάνοντας μείωση μισθών
καί φόρων πάλι αυξήσεις
Και τούτο για καλό σκοπό
στο πρόγραμμα που τρέχει ...
Ο Ελλην δοκιμάζεται
να δούνε πόσο αντέχει
Μετά απο πειράματα
και έρευνα μεγάλη
Κατέληξαν ο Ελληνας
εχει γερό κεφάλι
Μπορεί κι αντεπεξέρχεται
σε χίλιες δυο στερήσεις
Και στο φαΐ περικοπές
αν χρειαστεί επίσης
Μα κάποιοι αντιδραστικοί
για να μας δυσφημούνε
μικροποσότητες ευρώ .!
κρυφά διακινούνε !!
Κυκλοφορούνε στις λαϊκές
ατίθασες γριούλες
και μάλιστα κάποιες φορές
με ψώνια στις σακούλες !
Αυτά τα περιστατικά
λιγάκι μας μειώνουν
καθώς και την εικόνα μας
στους ξένους αμαυρώνουν
Γι αυτό και η κυβερνηση
αντίμετρα θα πάρει
για έρευνες στα στρώματα
σε σπίτια θα μπουκάρει
Αν προλαβαίνει βέβαια ...
γιατί όπως ακούμε
μπουκάρουν κι άλλοι ερευνητές ...
Αλλοδαποί ....ας πούμε ...!
Περισσότερα...
"Μία βόλτα, δύο αναπνοές"!
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Περπατώντας τις μέρες των γιορτών στις γειτονιές της πόλης ή στο χωριό νοιώθεις, συγκρίνεις πολλά, θες να μιλήσεις για περισσότερα. Ο "θόρυβος" είναι διαφορετικός από ότι δέκα χρόνια πριν. Οι άνθρωποι βαδίζουν με "βάρος" στα έθιμα και τα χαμόγελα κρατούν "λίγο".Η ελπίδα "φευγαλέα", στις ευχές που γίνονται όλο και πιο εκφραστικές. Μπορεί νάναι πιο φτωχά τα μπαλκόνια, η "αναπνοή" των πολυκατοικιών (σκισμένες τέντες, άβαφα κάγκελα, κλειστά παράθυρα) ή οι συνευρέσεις στο χωριό αλλά είναι αυθεντικά και γνήσια. Οι "επιδείξεις" και η γκλαμουριά είναι σπάνια , στην "μέθη" μόνο κάποιων αυτοδιοικητικών που μπορεί να κάνουν live μετάδοση μηνυμάτων με φόντο τις σούβλες. Οι πολιτικοί διακριτικοί αλλά οι ευχές και οι δηλώσεις τους "αμετανόητα" στους γρίφους των σκοπιμοτήτων. Μοιάζουν στις "φθαρμένες" συνοικίες της πόλης που διατηρούν ακόμη τα σημάδια του αριστοκρατικού παρελθόντος με τα λιγοστά, όμως, αρχοντικά ετοιμόρροπα και φυτρωμένα ή τις αυλές στα χωριά, στα πατρικά, χωρίς ασβέστωμα.
Οι διαφορές ορατές: οι "πολιτικοί" απόμακροι, επιφυλακτικοί στις κουβέντες στις μη "δικές τους" παρέες ή στον ήχο μιας κροτίδας. Αντίθετα οι πολίτες ζεστοί και ανοιχτοί στην επαφή. Η χαραμάδα των ημερών στον λαβύρινθο των αγωνιών, των προβλημάτων μας επιτρέπει την θετική σκέψη αφού τα αδιέξοδα αλλά και ο διαρκής βομβαρδισμός δεν αφήνει περιθώρια άλλες μέρες. Ξεχωριστή οπτική η βόλτα στην Πατησίων, στον πιο πολύχρωμο δρόμο με το "παζάρι" των αναζητήσεων μεταναστών και προσφύγων, τα μαγαζιά με τα μπαχαρικά στα στενά, δείχνει πόσα άλλαξαν μέσα στον χρόνο, ένα μίγμα Δύσης, Ανατολής, Αφρικής. Ωστόσο στις γωνιές, όπου ορισμένα σινεμά και η κυρίαρχη επιρροή των πλατειών διατηρούν στο τωρινό μωσαϊκό την ιστορία, επιμένει στο παρόν και ψάχνει το μέλλον.
Οι νέοι αυτοκινητόδρομοι κάνουν το ταξίδι στις ιδιαίτερες πατρίδες πιο εύκολο και ασφαλές αλλά και μαγευτικό καθώς έχεις νέα αίσθηση δύναμης και επιβλητική θέα του τόπου. Τα εγκαίνια και οι μεγαλοστομίες -όταν η γλώσσα δεν βουτά στο μυαλό κάνει "ορχηστρικά"- τροφή στο σχόλιο καφενείου: "ποιος το είπε; μην μου λέτε όνομα αλλά πχ 4ο, 125ο, 100ο, κλπ γιατί εδώ και κάποια χρόνια λίγα ονόματα συγκρατώ, είναι πιο εύκολο να έχω ως αναγνωριστικό της περιόδου αριθμό...". Τι άλλο θα έλεγε ο άνθρωπος αν ήξερε την ταλαιπωρία του γυρισμού στην Ιονία!
Εξαίρεση το δημοψήφισμα στην Τουρκία με το "ναι μεν αλλά" ή οι εκλογές σε Γαλλία, την Αγγλία από την Δευτέρα του Πάσχα, μας "φόρτωναν" την ένταση-μαζί με την ακρίβεια στο καλάθι ή την αναμονή επίσκεψη της τρόικας στην σκιά των θέσεων και αμφισβητήσεων του ΔΝΤ για τα στοιχεία και τις προβλέψεις - και πάλι του βασανιστικού "ρυθμού γεγονότων" που κάνουν μουντή την καθημερινότητα !Το ξεκίνημα της πόλης ερχόνταν "αργά" με την επιστροφή, την "απώλεια" του χαμόγελου της άνοιξης του χωριού και της μοναδικής μυρουδιάς του χώματος από την βροχή λίγο πριν την φυγή. Αυτά λοιπόν με των Ελλήνων τις "αιρέσεις" πιο νηφάλια απο το παρελθόν στα τρέχοντα, με δείγματα αυτογνωσίας, με μεράκι για τα πατροπαράδοτα, μπορεί και αισιόδοξα μήπως με αναγεννημένο πνεύμα καταφέρουμε να δημιουργήσουμε δρόμους αξίας γιατί οι αξίες στα δύσκολα χρειάζονται, γεννιώνται και οδηγούν!
Τα "Ζιζάνια" του Σπύρου Πεταρούδη
Χριστός Ανέστη χριστιανοί !
Υγεία και ευτυχία !
Και όλη η ανθρωπότητα
ας εχει ησυχία !
Ας κυβερνούν με λογική
κάποιοι ηγέτες ίσως ...
Για ευημερία πρόοδο
και ας ξεχαστεί το μίσος
Κι αφού απ´τά ίδια υλικά
οι άνθρωποι φτιαγμένοι ...
Η αγάπη ας βασίλευε
σ´όλη την οικουμένη
Μα ομως ο πλανήτης μας
ειναι σαν το χωράφι ...
Φυτρώνουνε ζιζάνια
και οι ευχές μας πανε στράφι
ηγέτες μερικών χωρών
πού εχουν κάποια λόξα
Χορτάτοι απ´τά εγκόσμια
επιζητούν την δόξα
Ειναι θεοί νομίζουνε
πάντων και αοράτων
Στα¨ορατών τε¨...προπαντώς
πατούν επι πτωμάτων
Καλά πού πέφτει μακρυά
η βόρεια Κορέα ...
Που έχουνε ηγέτη τους
μία μαϊμού ακραία
Δεν λέμε για εμφάνιση ..
γιατί από φάτσα σκίζει ...
Μιλάμε για τις πράξεις του...
Και που όλο φοβερίζει
Ο μπούλης ο αλόκοτος
με το χοντρό κεφάλι
θέλει σε περιπέτειες
τόν κόσμο για να βάλει
Παίζει με τα πυρηνικά
κάνοντας ασκησούλες ...
Αχ και στα μαγουλάκια του
να πέφτανε μπατσούλες
Και εδω ο δικός μας γείτονας
Θέλει σουλτάνου ρόλο ...
Μα θέλει περισσότερο
καμιά κλωτσιά στον κώλο
Μετά το δημοψήφισμα
Που εχει νοθευμένο ...
Ποιός ξέρει στο κεφάλι του
Τι νά'χει άλλο κρυμμένο
Έχοντας μες την χώρα του
απόλυτη εξουσία ...
Σε όσους τον αμφισβητούν
θα κάνει ευθανασία
Σε εμάς μονάχα απειλές
θα ακούμε να εκτοξεύει
Και με τα κυάλια προφανώς
Στις νήσους θα αγναντεύει
Εμεις κακούς δεν έχουμε
τέτοιους ...με λίγα λόγια ...
Εμάς μονάχα η χώρα μας
βγάζει πολλά ...λαμόγια !
Τα "Κατά Νέον Μνημόνιον" Πάθη!
Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Τώρα θα ακούσουμε για νέο "οδικό χάρτη" και "νέα αρχή" για έξοδο από την κρίση, αν βέβαια δεν υπάρξει νέα εμπλοκή στην συμμετοχή του ΔΝΤ, που προς το παρόν δεν έχει εκλείψει τελείως. Στις χώρες όμως που εφαρμόστηκαν μνημόνια -Ελλάδα, Πορτογαλία, Κύπρο κλπ- ή μνημονιακές πολιτικές -Γαλλία, Ιταλία κλπ- το χρέος υπερδιπλασιάστηκε. Η βιωσιμότητα του χρέους -το επόμενο σενάριο παθών που ορίζει το ΔΝΤ- και οι ρυθμίσεις ελάφρυνσης, περιλαμβάνουν και επιπρόσθετα μέτρα σε βάθος χρόνου.
Η συμφωνία είναι "καλή" κατά την κυβέρνηση αλλά αν την συγκρίνει κανείς με το απόλυτο χάος και πτώση. Ο άλλος πυλώνας -το ΔΝΤ επιμένει- είναι οι “μεταρρυθμίσεις” δηλαδή ατελείωτα μέτρα επί σχοινοτενούς ακροβασίας με τον "χορό" να παρακολουθεί τον αναβάτη. Η συνέχεια διάλυσης της μεσαίας τάξης και η λιτότητα στους μισθούς -γι αυτό και οι συλλογικές συμβάσεις στο τέλος του προγράμματος όπως ίσχυε πριν την διαπραγμάτευση- καθώς και οι ομαδικές απολύσεις στο τραπέζι είναι μπροστά. Οι συντάξεις και η προστασία τους μετά το ´20 -μετά τις νέες μειώσεις- προϋποθέτουν ανάπτυξη στο 4% ενώ με αυξανόμενη την γήρανση του πληθυσμού, ο ορίζοντας παραμένει πολύ επιβαρυμένος. Ο δε κόφτης, ειρήσθω εν παρόδω έγινε "αυτόματος, μένει μόνιμος και επαναφορτιζόμενος" μέχρι να φθάσουν στο απαιτούμενα επί του ΑΕΠ οι δαπάνες.Έτσι περιορίζονται προς τους ασφαλισμένους (εσωτερικό χρέος) οι υποχρεώσεις αφού προέχουν των δανειστών (εξωτερικό χρέος), για πολλές δεκαετίες.
Δυστυχώς τα λάθη, οι αντιφάσεις των "θεσμών" επί του "ελληνικού προγράμματος" σε συνδυασμό με την απουσία συνεννόησης, ενότητας και στρατηγικής σε εθνικό επίπεδο "παρατείνουν" τα πάθη: τα πολιτικά,οικονομικά, κοινωνικά αδιέξοδα .Τα αντίμετρα για να είναι 1% του ΑΕΠ -υποδιπλάσιο των μέτρων- το πλεόνασμα πρέπει να είναι 4,5% όταν το 3,5% θεωρείται δύσκολο. Αν τώρα διακρίνει κανείς την προοπτική για το ´18 μπορεί να "βασιστεί;" στην δήλωση του Υπ. Οικονομικών της Γερμανίας: "...η Ελλάδα θα είναι στις αγορές.."! Η συνολική κρίση-ασφάλειας, προσφυγικού, πολέμων κλπ -εδώ αλλά και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, εσωτερικεύεται ποικιλόμορφα με μια σειρά φαινομένων που κατακερματίζουν τις κοινωνίες.
Εμείς όμως από το 2008 έχουμε μείωση 56%, (από 32χιλ. δολ. σε 18) στο κατά κεφαλήν εισόδημα, κάτι που δεν συναντάμε σε χώρα υπό το ΔΝΤ και διεθνή επιτροπεία εδώ και δεκαετίες. Μήπως να αλλάξουμε ότι δεν πάει ή δεν πάμε καλά; "Ωραίες" οι αναμετρήσεις "ψευτών και μή", οι υποσχέσεις για "θεϊκές διαστάσεις" ζωής ή τα διλλήματα "ισότητα ή διάκριση" στην φτώχεια που θέτει το "δίπολο". Αν δεν βρούμε τρόπο ως κοινωνία να σταθούμε κόντρα στα καθιερωμένο παιχνίδι εξουσίας με το "κόλπο" των αλληλόχρεων ευθυνών -το γνωστό φταίς εσύ,όχι εσύ κλπ που στοχεύει στην οπαδοποίηση για εκλογικό εγκλωβισμό μέρους των πολιτών-έξοδο θα ακούμε αλλά δεν θα ζούμε. Όπως πχ αυτό που εξελίσσεται με την αξιολόγηση: η ΝΔ κατηγορεί την κυβερνηση για το "νέο μνημόνιο" (όταν την άφησε να παίζει ένα χρόνο-Φεβρ.´16 έπρεπε να κλείσει- και την θυμήθηκε πρίν τέσσερις μήνες- και τώρα λέει: αν γίνουν άμεσα εκλογές προλαβαίνει να αλλάξει τα δεδομένα εως το ´19, άλλως θα φταίνε οι προηγούμενοι!) δηλ. ο καθένας στον άλλο ή αλλού και πάλι. Τα πέντε χρόνια που οι σημερινοί κυβερνώντες ή η ΝΔ -απο τα οκτώ της κρίσης- κυβερνούν ή διαμορφώνουν πρωτευόντως -και κατ´ αποκλειστικότητα οι δύο τους- δεν υφίστανται; Τώρα ξανά επιχειρούν -έμμεσα πλην σαφώς- να "πουλήσουν" αντιμνημονιακή στάση για λόγους εκλογικής πελατείας. Εγχείρημα που είναι "νεκρό" και με κραυγαλέο "κενό" μέλλοντος για αμφότερους. Πολλοί λένε ότι οι άνθρωποι είναι αδύναμοι στην σύγχρονη πραγματικότητα αγνοώντας ότι όταν προσπαθούν, νοιώθουν την δύναμή τους, ανανεώνουν την ιστορία με μεγάλα γεγονότα αλλαγής, αναδεικνύουν πιο ικανές και κατάλληλες ηγεσίες. Άλλος δρόμος για την πολυπόθητη Ανάσταση στην ζωή μας, εύκολος, δεν υπάρχει!
Καλή ανάσταση ..
Του Σπύρου Πεταρούδη
Για τον γολγοθά ο δρόμος
Μοιάζει νάναι μακρινός
Και εκανε πληγές ο ώμος
Που ακουμπάει ο Σταυρός
Δεν αντέχεται ο πόνος
Και τα πόδια δεν βαστάν
Πάλι ακόμα ενας χρονος
με το αχ και το αμάν
Τα μαντάτα στην Ελλαδα
δεν ακούγονται καλά
Η μεγάλη εβδομάδα
χρόνια κράτησε πολλά
Η ελπίδα τρεμοσβήνει
κάθε μέρα που περνά
Που θα παμε τι θα γίνει ;
Ποιός μωρέ μας κυβερνά ;
Ειναι χώρα ευλογημένη
σαν παράδεισος στη γη
Ομως υπερχρεωμένη
Η μεγάλη της πληγή
Απο τα αρχαία χρόνια
είχε σε πολλά πρωτιές
Μα δεν έλειπε η διχόνοια ...
που της άναβε φωτιές
Τρώγοντας απ´τό κορμί της
μέσα σε τρελούς χορούς
να προκόβει η ορμή της
έσβηνε με τους καιρούς
Κι απο πρώτη τελευταία
Της Ευρώπης ουραγός
Και η ευρωπαϊκή παρέα
για τον σβέρκοτης ζυγός
Μέρες άγιες πούναι τώρα
των Ελλήνων ....δι'ευχών
Να τελειώσουν για την χώρα
οι βδομάδες των παθών
Νά ρθει μια λαμπρή ημέρα
Φωτεινή σαν τ´άγιο φως
Που θα αναστηθείς ...μητέρα ..
Και μαζί σου ...ο λαός !