Γράφει ο Σπύρος Πεταρούδης

Καλό παιδάκι ο Μακρόν

Τον αγαπούν οι Γάλλοι ....

Και οι γαλοπούλες ποιό πολύ

τον αγαπάνε πάλι ...

Όλες τονέ θαυμάζουνε

κι όλες τον αγαπάνε ...

Θέλουν να τον κοιτάζουνε

χωρίς να τον τσιμπάνε !

Γιά αυτό και τον εκλέξανε 

για πρόεδρο της Γαλλίας 

Κρατώντας απο την Λεπέν 

απόσταση ασφαλείας

Και η Μαρία η Λεπέν 

ειναι καλή κοπέλα ...

Και κάποιοι Γάλλοι μάλιστα 

την αγαπούν με τρέλα 

Κι ο Γάλος πούχει δυνατά 

αισθήματα κρυμμένα ..

-Μαριώ ...της λέει ...σ'αγαπώ !

Τρελένομαι για σένα !

Κι αυτή με το γλυκόπικρο

χαμόγελο στό στόμα ..

Λέει στον Μακρόν ...για πρόεδρος

είσαι μικρός ακόμα ...

-Και τι μ'αυτό ...λέει ο Μακρόν 

και της χαμογελάει ...

Εχω και την γυναίκα μου

που θα συγκυβερνάει !

Την εχει απο μικρό παιδί 

που πήγαινε σχολείο ...

Αυτη δασκάλα ήτανε 

πού σμίξανε τα ...δύο !

Η γαλοπούλα αγάπησε 

παράφορα τον Γάλλο ..

-Γαλόπουλο στα πούπουλα ...

τού 'λεγε ...θα σε βάλω !

Κι αυτός την ξεπουπούλιαζε

ώσπου να μεγαλώσει ...

Ομως κι αυτη μεγάλωνε

και λίγο εχει.. σκεβρώσει....

Ας ειναι στην υγεία της 

καλά η γυναικούλα ...

Και το ζουμί τόχει η γριά 

λένε...η γαλοπούλα !!

Γράφει ο Αλέξανδρος Χουλιαράς

“Η Ελλάς είναι ένα απέραντο φρενοκομείο” είπε σε μια κρίση του ο Μεγάλος Καραμανλής. Τότε δεν το χώνεψα αλλά το κράτησα. Σήμερα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να το χωνέψω με μια παραλλαγή: “Η Ελλάς είναι ένα απέραντο κυνοκομείο”, γιαυτό και φρενοκομείο. 

Κάθε πόλις και κυνοκομείo κάθε χωριό και σκυλόστανη, όλων των βασικών χρωμάτων και αρωμάτων: παραδοσιακά και καλοθρεμμένα γαλαζόσκυλα ράτσας, ημίαιμα πρασινόσκυλα σαν τα 101 σκυλιά της Δαλματίας και κοκκινόσκυλα, που όλο γαυγίζουν νηστικά γύρω από το λιτσιάρι της Εξουσίας. Τελευταία εμφανίστηκαν τα ροζέ ημίαιμα, που κρυφοτρώνε, και πλήθηναν τα μαύρα, που πέταξαν τη μπλε τους προβιά και η μαυρίλα τους συσκότισε την ελλαδική οικουμένη. Κι άλλες μικροαγέλες ξεμπούκαραν από τα κλουβιά του Κυνοκομείου, κάποιες τις πήρε το Ποτάμι, άλλες πορεύονται Λεβέντικα το ιστορικό τους πεπρωμένο κι άλλες οχυρώνουν αφροδισιακά Μ(έτωπα) ΝΙ(κης). 

Τα κομματόσκυλα διακρίνονται σε αυτά, που το κόμμα τους είναι στην Εξουσία και σ΄ αυτά, που είναι στην Αντιπολίτευση. Η συμπεριφορά τους είναι ίδια, ανεξαρτήτου θέσης και χρώματος. Για τους κυβερνόφιλους κυναλώπεκες η Κυβέρνηση είναι τέλεια και για τους αντιπολιτευόμενους κυνανθρώπους είναι άχρηστη κι επικίνδυνη. Ο αντιπολιτευτικός τους λόγος είναι ένας σκυλοκαυγάς, που μόνο στόχο έχει να αλληλοκαλύψει τις ρεμούλες τους. 

Τα κομματόσκυλα της Εξουσίας διαχωρίζονται σε έμμισθα, που δαγκώνουν λυσσωδώς και σε άμισθα, που φρόνιμα και υποταχτικά περιμένουν τη σειρά τους. Οι κομματοκύνες της αντιπολίτευσης βαθμονομούνται σε πρωτοκλασάτα, που τρώγονται μεταξύ τους για την αρχηγία της αγέλης και σε υποκλασάτα, που λιγουρεύονται κόκκαλα για γλείψιμο. 

Για όλα ανεξαιρέτως τα κομματόσκυλα πρώτη Αλήθεια είναι η θρυλική κομματική γραμμή. Για χάρη της μπορούν να ξεπουλήσουν όχι μόνο τη πατρίδα, αλλά και στην ίδια τους τη μάννα να ασελγήσουν. Κοκορεύονται ότι είναι σταθεροί και ιδεολόγοι και δεν αλλάζουν κόμματα. Κι έχουνε δίκιο. Είναι σταθεροί στην ιδιοτέλεια και τον κυνισμό τους, πάντα σε βάρος των συμπολιτών τους και των κανόνων Δικαίου, που γιαυτούς είναι κινέζικα του παλαιοζωικού αιώνος. 

Αλυσίδα η πολιτική εξουσία, που αρχίζει από τα “σκοτεινά” κέντρα Εξουσίας των ολιγαρχών. Τον κυνούχο άλυσσο κρατούν οι κομματάρχες κυναγωγοί κι ο τελευταίος της κρίκος καταλήγει στη χανάκα των κομματόσκυλων. Βέβαια το πρώτο κόκκαλο των απόφαγων της κουζίνας των ολιγαρχών πάει κατ΄ ευθείαν στο σκυλόκορτο των κομματόσκυλων. 

Ίσως καλά όλα κι άγια τα παραπάνω, όμως προβάλλει το επαναστατικό ερώτημα: «Τι να κάνουμε». Να πούμε: Όχι στα κόμματα και τον κομματισμό; ΟΧΙ! Αυτό μας το λέει ο φασισμός κι οι χούντες, όπως η Απριλιανή, την οποία εμείς ζήσαμε εξ απαλών ονύχων και οι περισσότεροι την αποκηρύξαμε μετά βδελυγμίας. Λέμε ΟΧΙ στην κυνική κομματοκρατορική δημοκρατία, στον κομματοσκυλισμό και την κυνοφροσύνη. Λέμε ΝΑΙ σε νέα κόμματα και κινήσεις, με νέους ανθρώπους και όχι δούλους, πονηρούς και δόλιους, της αβυσσαλέας κοιλίας των με την ατελεύτητη κυνορεξία της.

Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος

"Δύσκολη" υπόθεση το παζλ των μέτρων: ισορροπημένο ή καταστροφικό; Το σίγουρο είναι ότι έχουμε πορεία στο μνημονιακό τούνελ αφού ότι αφορά αφορολόγητο, συντάξεις, ρυθμίσεις για αγορά ή μισθούς και λιτότητα έχουν στρατηγική με μόνιμο χαρακτήρα καθήλωσης εισοδημάτων συνοδευόμενη από αναδιανομή συμφερόντων με "αλλαγή" ή απορρύθμιση της δομής της υφιστάμενης ιδιωτικής οικονομίας. Το σύνολο του "υποδείγματος"  που επιδιώκεται είναι ακόμη πολύ θολό αλλά διαφορετικό από το Ευρωπαϊκό.

Βέβαια σε δεύτερο πλάνο η κυβέρνηση ασχολείται επί της ουσίας με αυτά δεδομένου ότι σε πρώτο εκείνο που στόχευε το πέτυχε: αφαίρεσε από την ΝΔ το διακύβευμα των εκλογών δεδομένου ότι: πρώτον αν μιλήσει για επαναδιαπραγμάτευση -όποια λέξη κι αν εφεύρει- δεν πείθει γιατί το έργο το έχει ξαναπαίξει η ίδια, δεύτερον το τι άλλο μπορεί να κάνει στην εφαρμογή δηλ.την στριμώχνει σε "απολύσεις" στο δημόσιο και "νέα έφοδο" με όχημα τα περί "αναδιοργάνωσης" δηλ. μία από τα ίδια από άλλη πλευρά και υπέρ άλλων στην πελατειακή χειραγώγηση (όταν ακόμη και στην περιβόητη αξιολόγηση το επίμαχο είναι τα "δικά μας παιδιά" να αξιολογούν τα άλλα και όχι η απόδοση ή η από-κομματικοποίηση), τρίτον ο χρόνος και το κλίμα, το δίλλημα των εκλογών είναι ισχυρό πλεονέκτημα στα χέρια της κυβέρνησης για χρήση όταν-πλέον- την βολεύει.

Τώρα το ερώτημα πότε μπορεί να ανανεωθεί η χώρα όταν δημογραφικά τα στοιχεία γίνονται πιο αρνητικά, δηλαδή πότε, πώς και με ποιούς όρους οι νέοι, οι άνεργοι μπορούν να μπούν στην εργασία και να κάνουν οικογένεια παραμένει άγνωστο και άνευ σεναρίου στο χρόνο.

Ο πολιτικός διπολισμός με το εκλογικό σύστημα που ισχύει τώρα, και προοπτικά, κρύβει τον κοινωνικό εδώ -όπως εύστοχα μου παρατήρησε ένας αξιόλογος φίλος επιστήμονας με δημιουργικό έργο στον ιδιωτικό τομέα-σε αντίθεση  με τα συμβαίνοντα στις ΗΠΑ, τη Βρετανία, την Γαλλία. Και μπορεί να είναι ανησυχητική η βάση που οικοδομείται εκεί αλλά είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο,  ανησυχητικό να είναι κάτω από το χαλί του κατερκεματισμού η διαίρεση, που όλα δείχνουν ότι  φτιάχνει -και  πάλι- τον χάρτη των επόμενων εκλογικών αποτελεσμάτων.

Σε αυτό το  τοπίο οι συμμαχίες αποκτούν ιδιαίτερη σημασία τόσο στον ενδιάμεσο χώρο όπου κινούνται οι σοσιαλδημοκρατικές/ προοδευτικές  συνιστώσες όσο και στον άλλο, την κουμμουνιστική αριστερά παρά τις προσπάθειες των πιο ισχυρών παικτών -εντός ή εκτός εισαγωγικών- να αποφύγουν σαφείς στάσεις, υποχρεώσεις και δεσμεύσεις, όταν τα πράγματα επιτακτικά θέτουν την πρόκληση. Και ή την απαντάνε ή κουβαλάνε νερό στο μύλο ενός πλαστού ή καλύτερα του υπό κατασκευή πολιτικού δίπολου πέραν της κοινωνικής κατάστασης, η οποία όσο δεν αντιστοιχείται δηλ. δεν ακτινογραφείται τόσο περισσότερη "στρωματο-ηφαιστειακή" μάζα συσσωρεύει.

Έτσι εκεί στην πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση -αυτών των "μορφωμάτων" του παρελθόντος όπως μας στόλιζαν κάποιοι μιντιακοί "αστέρες" πρωινών εκπομπών- έπαιρνες δύναμη από τους μελοποιημένους στίχους του Γ. Ρίτσου "σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει .." που όμως με την βαρειά  "συμφωνία" και τις ερμηνείες όλο και τεχνητή ηφαιστειακή σκόνη τα καλύπτει, προς το παρόν από τα πάνω. Αλλά  ο "κίνδυνος" να λιώσει το παγετωνικό κάλυμμα με πραγματικές εκρήξεις από κάτω, καθώς ο λήθαργος είναι περίοδος ηρεμίας που δεν σημαίνει ότι δεν ενεργοποιούνται κάποια στιγμή δυνάμεις, και μάλιστα ακανόνιστα ως προς την κατεύθυνση, άραγε απασχολεί;

Μια τέτοια μετα-ηφαιστειακής ενέργειας χώρα μπορεί να φανταστεί κανείς από τους δύο "πολιτικά κυρίαρχους" και το συνασπισμό -λόμπυ, συμφέροντα, "ειδήμονες", ορισμένα μίντια κά- που τους στηρίζει; 

 του Γιάννη Γιαννακόπουλου

Οι μαρτυρίες τους είναι συγκλονιστικές. Έφυγαν από την άγονη και ρημαγμένη από τον πόλεμο Ευρυτανία με 5 δολάρια στην τσέπη και έκαναν σπίτια, μαγαζιά και περιουσίες στις ΗΠΑ. Έχυσαν ιδρώτα στον ξένο τόπο, πέρασαν στερήσεις αλλά τα κατάφεραν με ένα πείσμα ελληνικό, που όταν βρίσκεται σε περιβάλλον ευνομίας, ριζώνει και βγάζει καρπούς. Ελάτε να ακούσουμε τις συγκινητικές ιστορίες τους αλλά και την πίκρα για τη «μαμά Ελλάδα»…

  Η μετανάστευση των Ευρυτάνων αρχίζει από πολύ παλιά, από την εποχή της Τουρκοκρατίας, όταν οι πιο ανήσυχοι πήγαν στην Κωνσταντινούπολη και έκαναν προκοπή με το εμπόριο. Αιτία της μετανάστευσης ήταν πάντα η δυσκολία της επιβίωσης στην άγονη και δυσπρόσιτη Ευρυτανία. Όταν άνοιξε ο δρόμος για την Αμερική οι πρώτοι Ευρυτάνες, που μετανάστευσαν εκεί, ήταν από την Κωνσταντινούπολη. Στη συνέχεια κάλεσαν κάποιους συγγενείς τους και ο ένας με τον άλλο άρχισαν να οργανώνονται σε παροικία.

 ΜΑΡΤΥΡΙΑ Α΄: Αθανάσιος Νικόπουλος

 «Το παγκόσμιο συμβούλιο εκκλησιών πλήρωσε τα εισιτήριά μου για να πάω στην Αμερική. Δεν είχα όμως καθόλου λεφτά για το ταξίδι. Ευτυχώς βρέθηκε ένας άνθρωπος στην Αθήνα και μου έδωσε 5 δολάρια για να φτάσω στον προορισμό μου. Εγώ, συντηρητικός άνθρωπος καθώς είμαι, τα φύλαξα στην τσέπη και έβγαλα το ταξίδι χωρίς να ξοδέψω ούτε ένα σέντ. Όταν έφτασα στο Σάρλοτ, στις 29 Δεκεμβρίου του 1955, ζήτησα από τους ανθρώπους, που με φιλοξενούσαν, ένα μολύβι και ένα χαρτί για να γράψω στους δικούς μου ότι έφτασα καλά. Ψάχνω στις τσέπες μου και βρίσκω αυτά τα πέντε δολάρια. Τα έβαλα στο γράμμα και τους τα έστειλα (κλαίει)… Ήταν τα πρώτα χρήματα που έπιανε ο πατέρας μου, από μένα…»

ΜΑΡΤΥΡΙΑ Β΄: Νίκος Αποστολόπουλος

 «Περάσαμε δύσκολες μέρες οι Ευρυτάνες στην Αμερική. Πάρα πολύ σκληρή δουλειά, πολλές ώρες, 15-18 ώρες την ημέρα επί επτά μέρες την εβδομάδα και ο μισθός ήταν κάτω από 10 δολάρια την εβδομάδα. Με το πέρασμα του χρόνου, τα πράγματα βελτιώθηκαν…»

ΜΑΡΤΥΡΙΑ Γ΄: Χρήστος Βαστάκης

 «Το 1961φύγαμε με τον αδελφό μου από τα Δολιανά Ευρυτανίας για την Αμερική. Δεκατεσσάρων εγώ, δεκατρία ο αδελφός μου. Έπειτα από 13 μέρες βρεθήκαμε στην Νέα Υόρκη… Το πρωί στο σχολείο και το βράδυ για δουλειά… Σε μερικά χρόνια μαζέψαμε λίγα λεφτά για να ανοίξουμε ένα μαγαζί…»

ΜΑΡΤΥΡΙΑ Δ΄: Βασίλης Νικολόπουλος

 «Έφυγα από την Ευρυτανία το 1973 για να έρθω στην Αμερική να καθαρίζω τραπέζια… Ο θείος μου ήταν στα καροτσάκια. Του λέω: θέλω κι εγώ να έρθω στα καροτσάκια. Μου απαντά: πως θα τα καταφέρεις 16 χρονών παιδί; Δεν ξέρεις ούτε τη γλώσσα! «Θα τα καταφέρω, του απαντώ. Θα σε παρακολουθώ δυο τρεις μέρες και μετά θα τα βγάλω πέρα μόνος μου»… Το χιόνι έφτανε μέχρι τη μέση μου κι εγώ έπρεπε να σπρώξω το καροτσάκι τρία μίλια για να πάω να δουλέψω… Ήταν πολύ δύσκολα αλλά τελικά έκανα καλά λεφτά».

 Οι Ευρυτάνες στις ΗΠΑ δούλεψαν σκληρά και πρόκοψαν. Έκαναν μικρές ή μεγαλύτερες επιχειρήσεις, απέκτησαν σπίτια, έστησαν φαμελιές αλλά ποτέ δεν ξέχασαν τους ανθρώπους που άφησαν πίσω. Χρηματοδότησαν την κατασκευή του γυμνασίου στο Καρπενήσι, που είχε καταστραφεί από τους Γερμανούς και μόλις ίδρυσαν την “Ευρυτανική Ένωση Αμερικής το Βελούχι”, το 1944 στό Σάρλοτ της Βόρειας Καρολίνας των ΗΠΑ μία ομάδα Ευρυτάνων ιδρύουν την “Ευρυτανική Ενωση Αμερικής το Βελούχι”, άρχισαν να συγκεντρώνουν χρήματα για την ανέγερση νοσοκομείου στο Καρπενήσι. Τα κατάφεραν σε χρόνο ρεκόρ και το νοσοκομείο μπόρεσε να περιθάλψει τα δεκάδες θύματα του πολέμου και του εμφυλίου, που είχαν λαβώσει την περιοχή…

 Στη συνέχεια, η “Ευρυτανική Ένωση Αμερικής το Βελούχι” χρηματοδότησε την ανέγερση του γηροκομείου του Καρπενησίου, την δημιουργία οικοτροφείου στο Κερασοχώρι για την διαμονή και σίτιση μαθητών του γυμνασίου από τα γύρω χωριά, συνεισέφερε στην προικοδότηση απόρων κοριτσιών, σε υποτροφίες για μαθητές των σχολείων της Ευρυτανίας και βοήθησε ασθενείς με σοβαρά προβλήματα υγεία να μεταβούν στο εξωτερικό.

 Πέρα από την βοήθεια προς την γενέτειρα, “το Βελούχι” ένωσε και έφερε κοντά όλους τους Ευρυτάνες της Αμερικής. Σε κάθε πολιτεία που υπήρχε Ευρυτανικό στοιχείο ιδρύθηκαν τμήματα (παραρτήματα, κατά κάποιο τρόπο), ώστε να βρίσκονται τα μέλη ποιό εύκολα μεταξύ τους. Οι Ευρυτάνισσες της Αμερικής, πάντα στα πλαίσια του «Βελουχιού», δημιούργησαν τμήμα με την ονομασία “Θυγατέρες της Ευρυτανίας” με μεγάλη φιλανθρωπική δράση.

 Τα τελευταία χρόνια όλη η ιστορία και οι δραστηριότητες “του Βελουχιού” καταγράφηκαν σε ένα DVD που αποτελεί πηγή πολλών πληροφοριών για κάθε ενδιαφερόμενο και μελετητή της ιστορίας του.

 Η «Ένωση Ευρυτάνων Αμερικής» είναι ένας από τους μεγαλύτερους και ουσιαστικότερους συλλόγους της ομογένειας, που πέρα από την φιλανθρωπική και κοινωνική του δράση, υπερασπίζεται και προβάλει την Ελλάδα στην Αμερική.

ΜΑΡΤΥΡΙΑ Δ΄: Σπύρος Σταθόπουλος

«Τον μετανάστη πρέπει να τον ζήσεις για να τον καταλάβεις. Μπορεί να έχουμε δημιουργήσει πράγματα, να είμαστε οικονομικά κάπως καλά, αλλά δεν παύει να σου λείπει η πατρίδα… Η Ελλάδα είναι πάντα στην καρδιά μου αλλά η Αμερική μου προσέφερε την ευκαιρία να ζήσω και να δημιουργήσω, να στήσω τη δουλειά μου, που στην πατρίδα μας δεν θα μπορούσα…»

 ΜΑΡΤΥΡΙΑ Ε΄: Δημήτρης Κακαβίτσας

 «Ήμασταν μεγάλη οικογένεια, οκτώ αδέλφια… Μεγάλη φτώχεια στην Ευρυτανία και αποφασίσαμε να έρθουμε στην Αμερική για λίγα χρόνια, να βγάλουμε χρήματα, και να επιστρέψουμε. Και πραγματικά έκανα προσπάθεια να γυρίσω αλλά το κατεστημένο δεν μ’ άφησε… Είχα μαζέψει 80.000 δολάρια, πήγα στη Λαμία, αγόρασα μ’ αυτά τα λεφτά ένα ουζερί, πήγαινα καλά για έξι μήνες, αλλά όταν ήρθε η αγορανομία, μου λέει «το ταβάνι είναι χαμηλό, το ένα, το άλλο…». Εγώ ήξερα από την Αμερική ότι, αν βγάλεις λεφτά να πληρώσεις κρατική υπηρεσία πας φυλακή κι έτσι δεν το σκέφτηκα να τους δώσω κάτι για να μου βγάλουν την άδεια. Κι έτσι με κλείσανε. Ο επόμενος πήρε την άδεια. Κι όταν τον ρώτησα «πως την πήρες;», μου λέει «τους έδωσα 5.000 και μου την έδωσαν. Τόσο απλά!».

 Ευτύχισα να γνωρίσω τους ανθρώπους του «Βελουχιού» σε δύο ταξίδια μου στην Αμερική και είμαι υπερήφανος για αυτό. Στο βίντεο που ακολουθεί παρουσιάζω κάποιες πτυχές από τις περιπέτειες και τη δράση τους στην Αμερική…