Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος

Η μετάφραση της πολιτικής αντιπαράθεσης “κορυφής” στην κοινωνική βάση αναβιώνει βήμα βήμα μια στάση προσδιορισμού που έχει πρώτα το “αντι” και όχι επιχειρήματα. Όταν κάποια ακολουθούν είναι μικρής δύναμης και επιρροής στις “συζητήσεις” σε παρέες και στέκια αφού η ένταση έχει ήδη ανέβει με τα κατά-Τσίπρα, αντι-ΣΥΡΙΖΑ ή κατά-Μητσοτάκη, αντι-νεοδημοκρατικά. Δηλαδή “οπαδική διαίρεση” που αποτελεί το θερμοκήπιο του διπολισμού χωρίς να προσθέτει και μεταθέτει ακόμη μια φορά την σύνθεση, την συννενόηση, την πολιτική συναίνεση και το σημαντικότερο την κοινωνική ενότητα.

Οι εμπρόσθετες προθέσεις (μήνες μακριά από τις εκλογές και χωρίς να έχουμε τελικά προγράμματα ή όλα τα στοιχεία για αξιολόγηση) με εύκολες, λίγες λέξεις, με επιθετικά ευφυολογήματα ή χαρακτηρισμούς είναι υπέρ του κατεστημένου πολιτικού και οικονομικού. Οδηγεί στην απορρόφηση της δυναμικής των πολιτών σε επιδερμική “πολιτικοποίηση” και όχι συνειδητοποιημένη συμπεριφορά. Αυτό το φροντίζει και μέρος των μίντια και έτσι αναπαράγεται από το “αντι” στο “μετά” η απογοήτευση και η αποστροφή των πολιτών, “κατά” της πολιτικής. Και κάποιος έμπειρος ίσως αντιτείνει: “πρώτα συγκροτείται ο σκληρός πυρήνας και κοντά στην προεκλογική περίοδο η διεύρυνση και οι σκεπτόμενοι” άλλωστε οι τελευταίοι είναι μειοψηφία για αρκετούς “ειδικούς” των μηχανισμών. Στην χώρα που δεν ξέρεις ποιοί ήταν μνημονιακοί, αντιμνημονιακοί κοκ πως τώρα να διακρίνεις μεταμνημονιακούς και μη ή τις πολιτικές αφού ο καθένας αν δεν πιστεύει στον δικό του θεό ή δεν τον παριστάνει, ή ερμηνεύει τον λόγο του ή προφητεύει τον ερχομό του.

Το “πόπολο αρκεί να σημαδεύει το ψηφοδέλτιο” και ο χορός να συμπληρώνει το έργο. Στον τόπο αυτό έχουμε ζήσει τον εκχυδαϊσμό από όλες τις πλευρές για όλες και δεν το λέω ισοπεδωτιικά αλλά δεν έχει σημασία η κλεψύδρα χρόνου ή το μέτρημα σε οκάδες ή το αν κάποια πλευρά το έκανε “λιγάκι, όσο πατάει ένα γατάκι”. Τώρα ο “τυμπανισμός” του φανατισμού με τα μέτρα ή τα αντίμετρα, τις συντάξεις, την συμφωνία με την εκκλησία ή μή, ή το βορειομακεδονικό, τους λογαριασμούς, τα σκάνδαλα και την σκανδαλολογία, την πραγματικότητα ή την φαντασία, την ασφάλεια, τα πανεπιστήμια, το μέρισμα κά. Ώσπου να ξεμπερδεύουμε με τις μονοσύλλαβες, δισύλλαβες κλπ προθέσεις τα “πριν, μετά, εναντίον, εξαιτίας, προς” τα επίθετα χωρίς τεκμηρίωση ας αφήσουμε κοινό χώρο για ορισμένα ζητήματα. Όπως τα εθνικά όπου ανεξάρτητα από τι αναγνωρίζει κανείς στην κυβέρνηση ως στρατηγική ή “τύχη” διαφαίνεται μια ιστορική ευκαιρία η χώρα να έρθει σε πρώτο πλάνο και η Τουρκία σε δεύτερο. Ας είναι αυτό ένα σημείο δοκιμής του πολλαπλασιαστή της συναίνεσης.

Στα υπόλοιπα νοιώθω την ανάγκη να μοιραστώ κάτι που μου είπε ένας πολιτικός που υπήρξε κεντρικό-ηγετικό πρόσωπο στην εποχή του : “στην κυβέρνηση το κακό πρέπει να το κάνεις γρήγορα, όλο μαζί στην αρχή για να ξεχνιέται, το καλό λίγο, λίγο να μην ξεχνιέται”. Το τελευταίο μνημόνιο (το κακό) έχει την ψήφο όλων, η έξοδος και οι επιστροφές ή τα νομοσχέδια μέχρι τις εκλογές με πλειονότητα θετικών ρυθμίσεων (το καλό) είναι πρωτοβουλία κυβερνητική. Που άραγε θα (αν) πιστωθούν ;  Οι δημοσκοπήσεις δεν το προβλέπουν ακόμη και ο νοών, νοείτω !

Γράφει ο Γιάννης Κουτσοκώστας 

Η Ν.Δ. κρύφτηκε πίσω από μια γενική καταδίκη των καταλήψεων, τις οποίες όμως απέδωσε στον «υγιή πατριωτισμό» των παιδιών, ενώ έκλεισε και το μάτι στους πρωταγωνιστές και τα συνθήματά τους...

Πάτε καλά, ρε; Στη σχολική αργκό είναι μια συνηθισμένη έκφραση. Στη συγκεκριμένη συγκυρία όμως θα μπορούσε να είναι και μια ξεγυρισμένη κραυγή των 15χρονων και 16χρονων μαθητών προς όλους όσοι επιχειρούν τελευταία να παίξουν πολιτικά παιχνίδια στις πλάτες τους.

Πριν από όλα στη Χρυσή Αυγή, που πίστεψε ότι βρήκε τη «χρυσή» ευκαιρία να βάλει την... μπότα της στα σχολεία. Και σε αυτούς που είδαν το «φίδι» να έρχεται και δεν αντέδρασαν όταν και όσο έπρεπε. Κυρίως όμως σε αυτούς, που έβλεπαν να σφίγγει η φασιστική πολιορκία στα σχολεία και όχι μόνο δεν αντέδρασαν, αλλά την ενθάρρυναν κιόλας με την ελπίδα να δρέψουν καρπούς και προπάντων... ψήφους.

Από μια κατάληψη ξεκίνησαν όλα. Μόνο που δεν ήταν από τις καταλήψεις που ενεργοποιούνται από τα προβλήματα του σχολείου ούτε από αυτές που εκδηλώνονται κάθε χρόνο τέτοιες μέρες του Δεκεμβρίου. Αυτή τη φορά, με πρόσχημα το «Μακεδονικό», επιχειρήθηκε να πάρουν άλλα χαρακτηριστικά. Ήταν... ντυμένες στα γαλανόλευκα και το κεντρικό τους σύνθημα «Η δημοκρατία ξεπουλάει τη Μακεδονία» δεν άφηνε περιθώριο αμφιβολιών για το πολιτικό περιεχόμενο και τους ενορχηστρωτές τους.

Πρώτο βιολί η Χρυσή Αυγή, που εκμεταλλεύτηκε κενά, αδράνειες και ολιγωρίες και προσπάθησε να ρίξει το δηλητήριό της στα σχολεία υποδαυλίζοντας τις κινητοποιήσεις και προσπαθώντας να εμπλέξει τους μαθητές σε περίεργα και σκοτεινά παιχνίδια με τα εθνικά θέματα.

Δυστυχώς η Χρυσή Αυγή δεν ήταν η μόνη. Ήταν και οι ανεκδιήγητοι «καθηγητές» -τρομάρα τους- συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ Θεσσαλονίκης, της παράταξης δηλαδή της Ν.Δ., οι οποίοι γοητεύτηκαν από το κίνημα των καταλήψεων για... εθνικούς λόγους και έφτασαν στο σημείο να επικαλεστούν και μια παρόλα του χρυσαυγίτη βουλευτή Χρ. Παππά στο Διαδίκτυο για να ενισχύσουν τον εθνικιστικό και αντιπαιδαγωγικό παροξυσμό τους.

Ήταν και η γνωστή ακροδεξιά ομάδα στελεχών της Ν.Δ., οι οποίοι ξεσάλωσαν στις κορώνες και στην υποκρισία. Καταδίκαζαν τις καταλήψεις γενικώς, αλλά εμφανίζονταν συγκλονισμένοι από τον σκοπό τους, από τα συνθήματά τους και από τους μαθητές με τις... γαλανόλευκες.

Οι μαθητές έδωσαν... κόκκινη κάρτα στην Ακροδεξιά

Θα μπορούσαν όλα αυτά να ήταν απλώς γραφικά αν δεν ήταν σοβαρά. Και έγιναν σοβαρά από τη στιγμή που η Ν.Δ. απέφευγε να κάνει ό,τι έκαναν όλα τα υπόλοιπα κόμματα του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου: Να καταδικάσει δηλαδή ανοιχτά, απερίφραστα και εν τη γενέσει της την απόπειρα των φασιστών να εισβάλουν στα σχολεία.

Αντίθετα προτίμησε την επίσημη σιωπή, τις υπεκφυγές και τα μισόλογα του στιλ «μη χαρίσουμε τους μαθητές στην ακροδεξιά». Κρύφτηκε πίσω από μια γενική καταδίκη των καταλήψεων, τις οποίες όμως απέδωσε στον «υγιή πατριωτισμό» των παιδιών, ενώ έκλεισε και το μάτι στους πρωταγωνιστές και τα συνθήματά τους με το υποκριτικό επιχείρημα ότι «όποιος είναι κατά της συμφωνίας των Πρεσπών δεν είναι ακροδεξιός, είναι πατριώτης».

Είναι φανερό ότι η Ν.Δ. έχει ενσωματώσει στο DNA της τη λογική του σκοπού που αγιάζει τα μέσα. Και δεν θα την ενοχλούσε καθόλου αν έβλεπε δίπλα στους λοιπούς... μακεδονομάχους να αναπτύσσεται και ένα μαθητικό κίνημα κατά της κυβέρνησης. Αντίθετα έδινε την εντύπωση ότι θα το ήθελε πολύ αδιαφορώντας αν το «κίνημα» αυτό έχει εθνικιστικά και ακροδεξιά χαρακτηριστικά, αν αποτελεί δηλαδή βούτυρο στο ψωμί της Χρυσής Αυγής.

Το γεγονός ότι αναγκάστηκε έστω και με μεγάλη καθυστέρηση, δειλά και ταπεινά, να πάρει κάποιες αποστάσεις δεν αλλάζει την ουσία. Μπορεί να κατάλαβε ότι το «παιχνίδι» αυτό ξεφεύγει από τα όρια και γίνεται επικίνδυνο, μπορεί να συνειδητοποίησε ότι ψαρεύοντας σε ακραία και θολά νερά κινδυνεύει να πέσει η ίδια θύμα της Ακροδεξιάς, την οποία ανέχθηκε και ανέχεται.

Αυτό που σίγουρα κατάλαβε είναι ότι το «κίνημα» στα σχολεία με τα εθνικιστικά και ακροδεξιά χαρακτηριστικά αποδείχθηκε τζούφιο και περιθωριακό. Η συντριπτική πλειονότητα των μαθητών τού γύρισε την πλάτη και θα το πετάξει έξω από τα σχολεία. Και αυτό είναι το ευτύχημα.

Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος

Πορευόμενοι προς τις Ευρωεκλογές, πέρα από την διακυβέρνηση της ΕΕ, προετοιμάζεται και η κοινωνική ατζέντα, ιδιαίτερα στην Ευρωζώνη. Εδώ βέβαια κυριαρχούν άλλα και ίσως φευγαλέα σταθεί ο δημόσιος διάλογος, αν και ο φορέας που θα παρουσιάσει συγκεκριμένη πρόταση και όχι συνθήματα αποκτά πλεονέκτημα και για τις εθνικές εκλογές.

Τα τελευταία χρόνια, την περίοδο της κρίσης, “απογειώθηκαν” οι μη τυπικές, ευέλικτες μορφές εργασίας, δηλαδή οι εκτός από τις “τυπικές” εργασιακές συμβάσεις. Απασχόληση ορισμένου χρόνου, μερική, προσωρινή μέσα από εταιρείες ή με βραχυχρόνιες συμβάσεις χωρίς διάρκεια πάνω από εξάμηνο και κάτω των 10 ωρών την εβδομάδα. Ακόμη “συμφωνίες” προφορικές ή περιστασιακής απασχόλησης. Καταστάσεις που θεωρούνται από τους νεοφιλελεύθερους προσαρμογή επιχειρηματικών σχεδίων και παραγωγικότητας στην παγκοσμιοποίηση. Η αύξηση και η συχνότητα των μη τυποποιημένων μορφών εντείνει τις ανησυχίες για την προστασία και τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Δεδομένου ότι η πλειονότητα των ρυθμίσεων και μέτρων υπέρ των εργαζομένων έχει θεμελιωθεί με βάση τις “τυποποιημένες” συμβάσεις, ανακύπτει ένα πολύ σημαντικό ζήτημα για την εξέλιξη της εργασίας: η επίτευξη ισορροπίας μεταξύ ευελιξίας και ασφάλειας. Η ψηφιοποίηση και η τεχνολογική έκρηξη δημιουργούν νέες μορφές απασχόλησης, ενώ οι δημογραφικές αλλαγές οδηγούν σε μεγαλύτερη διαφοροποίηση του ενεργού πληθυσμού. Εξαιτίας των ανεπαρκών νομικών πλαισίων, οι εργαζόμενοι σε μη τυπική απασχόληση μπορεί να αποτελέσουν αντικείμενο ασαφών ή αθέμιτων πρακτικών. Εκτιμάται ότι 4 έως 6 εκατομμύρια εργαζόμενοι στην Ευρώπη έχουν συμβάσεις κατά παραγγελία. Μόνο ένα τέταρτο των έκτακτων εργαζομένων μεταβαίνουν σε μόνιμες θέσεις. Αυτό επιτείνει τον κίνδυνο ανταγωνισμού ο οποίος βασίζεται στην υπονόμευση των κοινωνικών προτύπων. Λόγοι για τους οποίους η ΕΕ, κάτω από την πίεση των συνδικάτων και τις πρωτοβουλίες της ομάδας εργαζομένων της Ευρωπαϊκής Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής (ΕΟΚΕ), προώθησε οδηγία για την ασφαλέστερη και πιο προβλέψιμη εργασία με παράλληλη διασφάλιση της προσαρμοστικότητας της αγοράς, καλύτερες συνθήκες και διαβίωση.

Ειδικότερο στόχο αποτελεί η βελτίωση της πρόσβασης σε ενημέρωση για τους όρους εργασίας -ιδίως για εκείνους που βρίσκονται σε νέα και μη τυπική σύμβαση- με παράλληλη διατήρηση περιθωρίου για την καινοτομία και συμμόρφωσης με τα πρότυπα, μέσω ενισχυμένης επιβολής της νομοθεσίας και της διαφάνειας. Οι εργαζόμενοι -και με σχέσεις σύντομης, περιστασιακής απασχόλησης- πρόκειται να επωφεληθούν από τη σαφή ενημέρωση σχετικά με τους όρους εργασίας και τα νέα ελάχιστα πρότυπα. Οι εργοδότες, παρόλο που ενδεχομένως να χάσουν οριακά κάποια ευελιξία, αναμένεται να ωφεληθούν από πιο βιώσιμο ανταγωνισμό, με μεγαλύτερη ασφάλεια δικαίου, και από πιο πρόθυμο και παραγωγικό εργατικό δυναμικό, με αυξημένη συμβατική σταθερότητα και διατήρηση. Η κοινωνία στο σύνολό της από μια ευρύτερη βάση για τη φορολογία και τις εισφορές κοινωνικής ασφάλισης.

Η κοινωνική συνοχή προϋποθέτει πιο ολιστική προσέγγιση και κυρίως συνοχή όλων των πολιτικών που αφορούν την Εκπαίδευση, κατάρτιση και διά βίου μάθηση, την Ισότητα των φύλων, την δίκαιη και ίση μεταχείριση όσον αφορά τους όρους εργασίας -ανεξάρτητα από το είδος και τη διάρκεια της απασχόλησης- μέχρι την προστασία σε περίπτωση απόλυσης.

Η ενίσχυση, ανανέωση του κοινωνικού πυλώνα, των εργασιακών δικαιωμάτων είναι στενά συνδεδεμένα με την ποιότητα του πολιτικού και κοινωνικού διαλόγου, των συλλογικών συμβάσεων σε εθνικό και ενωσιακό επίπεδο. Η διαβούλευση στο πλαίσιο αυτό επιβάλλεται, πρώτον γιατί η όποια οδηγία ορίζει το ελάχιστο και οι υψηλότερες εγγυήσεις ή ευνοϊκότερες ρυθμίσεις παραμένουν ανοιχτή υπόθεση, δεύτερον επειδή η προσεκτική διαμόρφωση του νομικού, θεσμικού οικοδομήματος πρέπει να μην παρεμποδίζει την δημιουργία και ανάπτυξη μικρομεσαίων επιχειρήσεων και το κυριότερο να έχουν έλεγχο και εποπτεία εφαρμογής !

Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος

Το θέμα “Μετανάστευση” είναι ήδη κεντρικό στην ευρωπαϊκή ατζέντα και σε αρκετές χώρες. Εδώ οι επισκέψεις προσφυγικούς καταυλισμούς μαρτυρούν τις προθέσεις της αντιπολίτευσης να το καταστήσει ζήτημα στην προεκλογική αντιπαράθεση. Τόσο για να ψαρέψει ψήφους στα νησιά, και σε γειτονιές μερικών αστικών κέντρων, όσο και για να αφαιρέσει από την Ακροδεξιά.

Σε χώρες εισόδου όμως η “ανεξέλεγκτη” αύξηση υπονομεύει και διαλύει τις ευρωπαϊκές ρυθμίσεις και προσθέτει εμπόδια στα προγράμματα ένταξης και τις αποφάσεις κατανομής. Καμία ευρωπαϊκή κυβέρνηση δεν επιθυμεί να αυξηθεί ο αριθμός των μεταναστών. Αντίθετα σκέπτονται πως μπορούν πιο αποτελεσματικά να τον εμποδίσουν και να τον ελέγξουν μεσο-μακροπρόθεσμα.

Ας δούμε πως έχουν τα πράγματα: Έως τώρα κυριαρχούν η αμφισβήτηση οργάνωσης των υπηρεσιών, των μέσων και η διαφωνία στους στόχους. Η δυσπιστία των πολιτών στα περί λύσεων και βιώσιμων πολιτικών είναι η αχίλλειος πτέρνα των κυβερνήσεων που καθιστά και ακανθώδη την συμφωνία στην Ευρώπη. Κάποιες -ως ένα βαθμό και η δική μας- ίσως το καταφέρουν να πείσουν δεδομένου και των ανοιχτών συνόρων της χώρας. Στην περίπτωσή μας είναι εξαιρετικά δύσκολο το κλείσιμο, που υποστηρίζουν ορισμένοι, γιατί δεν έχει καμία πιθανότητα να δώσει λύση, αφού δεν πρόκειται να αντέξει τη δοκιμασία του χρόνου. Από το 2015 καταγράφονται αποτελέσματα αφού ο αριθμός των παράνομων μεταναστών έχει μειωθεί κατά τα δύο τρίτα. Οι συμφωνίες που έχουν συναφθεί με τις χώρες διαμετακόμισης και καταγωγής, κλιμακώνουν την ευρωπαϊκή βοήθεια και τον έλεγχο στις πύλες εισόδου και όχι μόνο. Κάθε λογικός και ψύχραιμος από εμάς γνωρίζει ότι μόνο με την πάροδο του χρόνου το άθροισμα αυτών των μέτρων φέρνουν αποδεκτές καταστάσεις.

Δυστυχώς όμως τα στοιχεία αυτά λείπουν από τον δημόσιο διάλογο σε εθνικό επίπεδο. Στο διάστημα αυτό όμως οι εθνικιστές και οι δεξιοί εξτρεμιστές αμφισβητούν την ικανότητα των ευρωπαικών δημοκρατιών να ανταπεξέλθουν σε όλο και πιο περίπλοκα προβλήματα. Αποσιωπούν όμως και κρύβουν ότι τέτοια φαινόμενα δεν αντιμετωπίζονται και δεν εξαρτώνται απλώς από εθνικές λύσεις. Η πολυπλοκότητα και η αλληλεξάρτηση είναι οι καθημερινοί περιορισμοί και εξισώσεις. Ο απλοϊκός λόγος ή η “αποστειρωμένη καθαρότητα” της φασίζουσας δεξιάς συνιστά υποβάθμιση της νοημοσύνης μας και μας θεωρεί αφελείς.

Η Ευρώπη έχει αδυναμίες αλλά και επιτυχίες. Τώρα έχει και πολλούς εχθρούς στην Ανατολή αλλά και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Το πραγματικό διακύβευμα στις εκλογικές αναμετρήσεις στην Ευρώπη είναι οι ελευθερίες και η αλληλεγγύη, η ευημερία των λαών, η ισχυρή παρέμβαση στην διεθνή σκηνή για την Ειρήνη. Η άρνηση και ο κυνισμός στον αγώνα εξουσίας πρέπει να απομονωθεί μέχρι να αποσυρθεί από τον πολιτικό πολιτισμό και ιδιαίτερα από την Ευρωπαϊκή ταυτότητα.

Η πολιτική έχει νόημα και χρησιμότητα στους καιρούς, ειδικά όταν είναι μεταβατικοί όπως οι τωρινοί, όταν στις ιδέες δίνονται οι μάχες και οργανώνονται οι πολίτες με σχέδιο στην υπεράσπιση και κατάκτηση δικαιωμάτων για τον άνθρωπο. Έχουμε ιστορικό χρέος να σταθούμε απέναντι σε πεποιθήσεις που στο όνομα του έθνους παρανοούν τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα προς όφελος της πιο ακραίας κερδοσκοπίας μέσω της ακραίας  πατροδικοπηλείας. Ένας αγώνας δρόμου που πρέπει να ζυγίζουμε περισσότερο τις επιλογές από την οπτική της πραγματικής προόδου.

 Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος

Στοιχειώνουν ξανά τα μισαλλόδοξα, εθνικιστικά κόμματα στην Ευρώπη. Και σε αυτό το περιβάλλον και η δική μας χώρα δίνει το θλιβερό παρόν. Και το μέλλον σκοτεινιάζει.

Εδώ, όπου η δημόσια σφαίρα κατακλύζεται από εικόνες “αυτοδικίας” απο την απόπειρα ληστείας στο κοσμηματοπωλείο με τον θάνατο του νεαρού και τις συνθήκες στον καταυλισμό της Μόρια, η αντίστοιχη έκφραση παρακμής της πολιτικής -παρά το αποκρουστικό προφίλ, την αραχνιασμένη γλώσσα και το θλιβερό πήγαινε  έλα από τα έδρανα στο εδώλιο- φλερτάρει με την τρίτη θέση. Η αποδοχή εκ μέρους αυτών των κομμάτων του οικονομικού νεο-φιλελευθερισμού και το σάρωμα των δικαιωμάτων τους “δίνει το εισιτήριο” από μερίδα του κεφαλαίου για την κυβερνητική εξουσία σε χώρες.

Αυτό το ροκάνισμα αξιών δεν είναι έργο μόνο του ερπετού αλλά και δημιούργημα ορισμένων δυνάμεων που γέννησαν την κρίση και επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν την πραγματικότητα μείωσης δικαιωμάτων. Με όχημα την αντι-μεταναστευτική ρητορική η Ακροδεξιά δεν απέκτησε μόνο εκλογικά ποσοστά αλλά αξιώνει και ρόλο ειδικά στην κεντροδεξιά. Στην Αυστρία είναι στην κυβερνητική συμμαχία, η Λέγκα με την Forza Italia, είναι η κυρίαρχη δύναμη (37%) στην Ιταλία. Στο εσωτερικό της Δεξιάς πήρε κεφάλι με 18% με την Forza Itallia στο 14%. Από την Δυτική στην Ανατολική Ευρώπη στην Ουγγαρία: το 2010 το ακροδεξιό Jobbik είναι στην Βουλή και επηρεάζει την ατζέντα με το τρίπτυχο: “Θρησκεία, Οικογένεια, Τάξη”. Ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπάν όταν είδε τα ποσοστά του να υποχωρούν προκάλεσε την ΕΕ με το μεταναστευτικό και τα εκτίναξε και πάλι.

Από τον Ευρωπαϊκό Βορρά στον Νότο η οικονομική κρίση αποτελεί το υπέδαφος και το μεταναστευτικό γίνεται η “ομπρέλα” κάλυψης του πραγματικού ιδεολογικού και πολιτικού επιδιωκόμενου των φασιστικών κομμάτων. Η "Εναλλακτική για τη Γερμανία" αυξάνεται και προκαλεί ανατριχίλα όχι μόνο στην Μπούντεσταγκ αλλά και ευρύτερα στον κόσμο, που δεν θέλει να ξεχνά ή να διαγράφει την ιστορία και τα δεινά που επέφερε ο ναζισμός. Στην Ολλανδία ο Βίλντερς, ονομαζόμενος και “Πάπας της Ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς”, εκτιμάται ότι έχασε την πρώτη θέση εξαιτίας της αστοχίας στην Ολλανδο-Τουρκική κρίση και την υιοθέτηση ενός προφίλ “Ευρω-Τράμπ” στην προεκλογική περίοδο. Η Λεπέν ως “ιερή αγελάδα” της Ακροδεξιάς ετοιμάζεται για πιο επιθετική επαναφορά. Και οι εκπλήξεις: Δανία και Σουηδία, όπου η άνοδος των φασιστών “δεν γίνεται πιστευτή ούτε από τους ίδιους”. Στο σώμα και τον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης από την Μ. Βρετανία, το Βέλγιο στην Λετονία, την Λιθουανία, την Νορβηγία, την Βουλγαρία, την Φινλανδία αφήνει σημάδια το πέρασμα του “φιδιού” και χύνει το “δηλητηριώδες γάλα του” με τον οπισθοδρομικό ευρωσκεπτικισμό του ενάντια στην αλληλεγγύη, την οικονομική στήριξη χωρών για την αντιμετώπιση της κρίσης, την ξενοφοβία.

Υποδύονται τον υποστηρικτή του λαού όταν σκοπεύουν ενάντιο στα βασικά στοιχεία της δημοκρατίας: την κοινωνική δικαιοσύνη, την συνοχή, τα ανθρώπινα δικαιώματα και το σύνολο των αξιών που δημιουργούν και προάγουν τον πολιτισμό στις κοινωνίες. Κουβέντα όμως για τον πραγματικό εχθρό της δημοκρατίας, των ανθρώπων, της ασφάλειας, της ειρηνικής συνύπαρξης και ευημερίας. Έτςι μιλούν για την πολυπολιτισμικότητα αλλά όχι και για τα ισχυρά συμφέροντα που ανακάμπτουν πιο απειλητικά και επιδιώκουν την επανάκτηση όσων προνομίων τους αφαιρέθηκαν από τον μεταπολεμικό Κεϋνσιανισμό. Ένα consensus - υπόδειγμα για να βρούμε το New Deal που είναι αναγκαίο και, πλέον, επείγον για την πρόοδο των κοινωνιών και των ανθρώπων στα σύγχρονα δεδομένα του 21ου αιώνα!

Γράφει ο Ευρυτάνας ιχνηλάτης

Ο καμένος κέδρος με το ρετσινωμένο έλατο σκορπούν τη μοσχοβολιά τους από το παλιό πετροκάλυβο δίπλα στη ρεματιά. Η γιαγιά βγάζει από την πυροστιά τη γάστρα με την πίτα και ο γέροντας σερβίρει ολόγυρα από τη χάλκινη κανάτα το άγιο τσιπουράκι που κυλάει, όμοιο διάφανο κεχριμπάρι, στα ρακοπότηρα της παρέας. Αφήνει κατάχαμα  το κανατάκι και πυρώνει τα ροζιασμένα χέρια του πάνω απ’ το τζάκι.  

Ένα παραπονιάρικο κλαρίνο μόλις που ακούγεται από το τρανζίστορ που κρέμεται με το δερμάτινο λουρί του από ένα καρφί στον τοίχο. Έξω το κρύο είναι τσουχτερό και η νύχτα απλώθηκε νωρίς. Μουγκρίζουν τα ευρυτανικά βουνά από τα αστραπόβροντα και της βροχής οι πρώτες στάλες  χοροπηδάνε στον τσίγκο. Η παρέα στρώθηκε ολόγυρα, άλλοι στα σκαμνιά, άλλοι κατάχαμα στα χρωματιστά κιλίμια στο σανιδένιο πάτωμα. Και η κουβέντα ανάβει κι εκείνη όπως τα κούτσουρα που τριζοβολάνε στο μαυρισμένο τζάκι.  Είναι ωραία απόψε εδώ. 

Ζωήρεψε και η φωνή του μπάρμπα Μήτρου που έπιασε να λέει ιστορίες από τα παλιά. Τα παιδιά κρέμονται από τα χείλια του, οι μεγαλύτεροι κουνάνε κάθε τόσο το κεφάλι. Κι ο γέροντας από τα σοβαρά πηδάει στα αστεία. Μολογάει καμώματα και αθώες χωριάτικες φάρσες κι όλο και συμπληρώνει κάποιος και από κάτι, με τα χαχανητά να δίνουν και να παίρνουν σε τούτο το φτωχοκάλυβο. Και να που ήρθε η κουβέντα και στα δικά σου. 

Κάποιος λείπει απόψε απ’ την παρέα κι είσαι εσύ ξενιτεμένε μας αδερφέ. Μα και για σένα μιλάμε, σα να είσαι εδώ σιμά μας.  Όλοι τώρα για σένα λένε. Θυμώνται τις ζαβολιές στα μικράτα σου και γελάνε και εκεί απάνω είναι που πέφτει κι η ξαφνική σιωπή. Η γιαγιά σφουγγίζει τα ματάκια της: "που να ‘ναι τώρα το παιδάκι μου, σε ποιες ξένες πολιτείες;" μονολογεί  και τα παιδιά με σκυμμένα τα κεφάλια βάλθηκαν να κοιτάνε τα άδεια ποτήρια που γυροφέρνουν ανάμεσα στα δάχτυλα. 

Ο γέροντας δε λέει κουβέντα. Σηκώνεται  με κόπο και ρίχνει κι άλλο κούτσουρο στη φωτιά. Γιομίζει ξανά τα ρακοπότηρα. Κανένας δεν αρνείται το κέρασμά του.  Η βροχή δυνάμωσε. Η γιαγιά σερβίρει την πίτα της...  

 (Αφιερωμένο σε σένα ξενιτεμένε αδερφέ μας Ευρυτάνα …Καλή αντάμωση...)

Στείλτε και εσείς το δικό σας άρθρο και δείτε το δημοσιευμένο στο Βήμα Πολίτη.Τρόποι αποστολής είτε μέσω κινητού 6983643450(WhatsApp )του email μας Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. είτε μέσω messenger στο https://www.facebook.com/vimapoliti/

Γράφει ο Βασίλης Φ. Φωτάκης* 

Όταν ο Πρόεδρος της Βουλή Ν. Βούτσης στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό του 2018 έκανε λόγο για Αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο έπρεπε να είμαστε όλοι υποψιασμένοι για το τι θα ακολουθούσε από πλευράς κυβερνητικής πλειοψηφίας στο μέλλον.

Έκτοτε και πάντα πάνω στη λογική των δίπολων ο ΣΥΡΙΖΑ κινήθηκε στο: «Ή εμείς ή αυτοί», «Ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν», όπου ακόμα και στο διάγγελμα της Ιθάκης εκφωνήθηκε διχαστικός λόγος. Απορίας άξιο φυσικά γιατί διαμαρτύρονται για το Αντι –ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο εφόσον οι ίδιοι το εξέθρεψαν. 

Τα στελέχη του λαμβάνουν πλέον θέσεις μάχης για εναν νέο διπολισμό,  επιχειρηματολογώντας για ρεύμα αντι-ΣΥΡΙΖΑ στην Ελληνική κοινωνία, αδιαφορώντας ότι στην ουσία το ρεύμα αυτό είναι η εύλογη δυσφορία της ίδιας της κοινωνίας προς μία κυβέρνηση που εξάντλησε το πολιτικό της κεφάλαιο σε αυταπάτες και ιδεοληψίες.

Η στρατηγική της πόλωσης στον πολιτικό κόσμο ηταν αυτή που ενέτεινε  την δημιουργία ενός «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» μετώπου, ευνοώντας συνάμα τη διχαστική πολιτική που καλλιεργεί ο ΣΥΡΙΖΑ και συσπειρώνει τους οπαδούς -ψηφοφόρους στο όνομα της αντίστασης και κόντρα στο κατεστημένο. Στοχεύοντας στον εξοβελισμό και τον αποπροσανατολισμό από τα σοβαρά προβλήματα της χώρας. 

Η δημιουργία ενός «αντί- ΣΥΡΙΖΑ μετώπου», οδηγεί σε συγκρούσεις και αχρείαστες αντιπαραθέσεις που είναι ευεπίφορες στις δυνάμεις του λαϊκισμού και των εκφραστών τους. Καταλήγουμε έτσι ότι όλα αυτά συμβαίνουν στην προσπάθεια «κανονικοποίησης» του ΣΥΡΙΖΑ αποσιωπώντας βέβαια ότι η Αριστερά αποδείχτηκε ότι δεν είχε τελικά ποτέ το λεγόμενο ηθικό πλεονέκτημα. 

Αυτό είναι μια διαπίστωση-παραδοχή ανεξάρτητη από την ιδεολογική τοποθέτηση που έχει ο καθένας απέναντι στην Αριστερά και φυσικά απέχει από την τοποθέτηση του Μ. Βορίδη ότι η Αριστερά διαθέτει ελαττωματικές ιδέες.

Η Δημοκρατία χωρά όλες τις διαφορετικές ιδέες κι αυτή είναι η ουσιώδης διαφορά της με άλλα πολιτεύματα, ό,τι παρά τις όποιες παραφωνίες όλες οι γνώμες κυκλοφορούν ελεύθερα. Αφού «Μπορούμε και διαφωνούμε, γιατί μπορούμε να συνυπάρχουμε».

Η τήρηση, η λειτουργία και η διάκριση των εξουσιών πρέπει να αποτελεί γραμμή καθοσιώσεως για το πολιτικό σύστημα, διότι όσο αναπαράγεται αυτού του είδους η πολιτική αντιπαράθεση, δεν συντελείται καμία πρόοδος σε κανένα επίπεδο. Στη Δημοκρατία, θεμελιώδεις αρχές και αξίες δεν ανήκουν αποκλειστικά στην αρχή της πλειοψηφίας.

Αποτέλεσμα, από τους Αγανακτισμένους στις πλατείες περάσαμε στους θυμωμένους, καθώς επιχειρείται πάντα μια στυγνή επικοινωνιακή διαχείριση σε όλα τα γεγονότα από την Κυβέρνηση.

Οφείλουμε όμως να διαφυλάξουμε ανοιχτούς τους αγωγούς ελεύθερης έκφρασης. Οι  «μουγκοί», οι «ισαποστάκηδες», οι «σταλεγάκηδες» δεν πρέπει να μείνουν αμέτοχοι στη βοή των «πλησιαζόντων γεγονότων».

Μην παραβλέπουμε ότι οι εκπρόσωποι της εγχώριας διανόησης στήριξαν σθεναρά την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όλα αυτά τα χρόνια. Ενώ σήμερα οι πιο πολλοί οργανικοί διανοούμενοι της Αριστεράς δυσαρεστημένοι πλέον τηρούν σιγήν ιχθύος.

Η στρατηγική ήττα το 2015 των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ στο μέτωπο της άσκησης των εξουσιών ανάγκασε (σε κωλοτούμπα) τον Α. Τσίπρα δίνοντας αφορμή να εκκαθαρίσει το κόμμα και την Κυβέρνηση από ένστικτο αυτοσυντήρησης.

Σήμερα προσπαθεί μαζί με την ηγετική ομάδα του κόμματος σε μια πολιτική Σοσιαλδημοκρατική μετάλλαξη, ενδυόμενος τον μανδύα της κεντροαριστεράς. Παίζοντας το χαρτί του ανασχηματισμού και ανασκαλίζοντας τον κατάλογο των «προθύμων» του πολιτικού φάσματος, μόνο που δεν «ψώνισε» προϊόντα βιτρίνας.

Απομένει το χαρτί της ΔΕΘ και της αναθεώρησης του Συντάγματος, σε μια προσπάθεια αλλαγής της ατζέντας ή διαφοροποίησης του διακυβεύματος με το οποίο η χώρα θα οδηγηθεί σε εκλογές.

Στη διαδικασία όμως επί των αναθεωρητέων διατάξεων πλην των πολιτικών δυνάμεων επιβάλλεται και η συστράτευση των ελίτ. Προς επίρρωση ο Κ. Πόπερ έλεγε: «Οι ελίτ δεν έχουν αυξημένα δικαιώματα. Έχουν αυξημένες υποχρεώσεις». 

Η διαρκής πάλη και η αναμέτρηση με τις δυνάμεις του λαϊκισμού υπονομεύει την φιλελεύθερη προοπτική της χώρας. Για αυτό οφείλουμε να υπερασπιστούμε την απαρέγκλιτη εφαρμογή του κράτους δικαίου και την προστασία των ατομικών δικαιωμάτων, όπως αυτά απαριθμούνται στο Σύνταγμα (και τα οποία προϋπάρχουν του Συντάγματος).

Σε αυτόν τον καλλιεργούμενο «δημοκρατικό δεσποτισμό» των  σφετεριστών του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να διαφυλαχθούν: το κράτος δικαίου και τα ατομικά δικαιώματα.

Στο πέρασμα από ατελή σε ώριμη δημοκρατία πρέπει να ενισχύσουμε το αίσθημα εμπιστοσύνης των πολιτών στη λειτουργία των θεσμών και των κανόνων του κράτους.

Να επιμείνουμε στις απαράβατες αρχές του κράτους δικαίου και των δομών του, στην ανάταση της εθνικής μας εικόνας και αξιοπρέπειας, διορθώνοντας τα κακώς κείμενα και διαφυλάσσοντας κατά αυτόν τον τρόπο το λαό από τους μάγους με τα καθρεφτάκια.

Δεν έχουμε ανάγκη να θρέφουμε εσωτερικούς εχθρούς για να δικαιολογούν κάποιοι την εξουσία τους. Πρέπει να τελειώνουμε με πρακτικές και αντιλήψεις που χρεοκόπησαν τη χώρα.

Δεν ενοχοποιούμε κανέναν ούτε τρεφόμαστε από λογικές ρεβανσισμού, όμως η Δημοκρατία οφείλει να λειτουργεί σε αυτή τη χώρα και στα πλαίσια του νόμιμου ακτιβισμού έχουμε όλοι μας αυξημένη Συνταγματική ευθύνη.

Οφείλουμε να είναι Ελληνική υπόθεση το «Τέλος της Ιστορίας».

*Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Αγρινίου

 Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος

Οι αλλαγές στην εργασία και πιο συγκεκριμένα στην σύνθεση και την μορφή της εργατικής τάξης -με την μείωση των χειρωνακτών- έφερε τις σύγχρονες πολιτικές, κοινωνικοοικονομικές εξελίξεις και καταστάσεις έξω από τις παραδοσιακές προσεγγίσεις, αναλύσεις και προβλέψεις.

Ο Μαρξ διείδε μεγάλα “ταξικά κόμματα” σε ένα στάδιο ανάπτυξης της εκβιομηχάνισης -αν και αυτά λειτουργούσαν πιο πολυσυλλεκτικά και εκτός των περιορισμών μιας τάξης- που καταγράφηκαν τον 20 αιώνα ως λαϊκά και συνέβαλλαν στην διεύρυνση κατακτήσεων υπέρ της εργασίας. Συνδέθηκαν με την παράδοση των εργατικών αγώνων και μαζικές παρεμβάσεις της εποχής τους: Εργατικό κόμμα Βρετανίας, Αριστερά στην Γαλλία, Ιταλία, την Γερμανία ή το εργατικό κίνημα στις ΗΠΑ κ.ά.. Απέκτησαν επιρροή, “γόητρο” και βασίστηκαν στην κληρονομιά και τις προσδοκίες της εργατικής τάξης. Στο πλαίσιο αυτό δομήθηκε η οργάνωση και το μοντέλο σχέσεων με κινήματα, πολίτες, κοινωνία.

Η πτώση του υπαρκτού “σοσιαλισμού” και του παγκόσμιου διπολισμού, ο ιδεολογικός, πολιτικός, ηθικός εκφυλισμός, ο διαχειριστικός αυτο-εγκλωβισμός και η τεχνολογική έκρηξη “έφεραν σε παρακμή” την βάση ανάπτυξης τους, οδήγησαν στην κρίση την σοσιαλδημοκρατία ή την αριστερά και “επέτρεψαν” την κυριαρχία των νέο-συντηρητικών στην Ευρώπη. Και ενώ οι ΗΠΑ δεν κατάφεραν να κατακτήσουν το ρόλο της μοναδικής ηγέτιδας δύναμης στον πλανήτη και η Ευρώπη έχει “κολλήσει” η δύναμη των προοδευτικών εναλλακτικών πολιτικών είναι σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο χαμηλή και ειδικά στην οργάνωση και ανασυγκρότηση των σχέσεων με τα νέα ή παλιά στρώματα εξαρτημένης εργασίας. Αντίθετα η “εναλλακτική” των μορφωμάτων και των πιο σκοταδιστικών πλευρών της δεξιάς “παίρνει κεφάλι” από τους νέο-συντηρητικούς αφού στον οικονομικό τομέα ασπάζεται τον νεοφιλελευθερισμό στην πιο ακραία μορφή -12ωρο κλπ- ως συνθήκη αποδοχής τους στην εξουσία από κατεστημένες δυνάμεις, δηλαδή το νήμα της παγκοσμιοποίησης των ισχυρών και του προστατευτισμού -στο όνομα του έθνους- των συμφερόντων τους. Πατριδοκάπηλα καλλιεργούν τον φόβο για το κύμα προσφύγων, διαιρούν την Ευρώπη και χτυπούν την αλληλεγγύη εντός των κοινωνιών, την ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ λαών και κρατών.

Η ύπαρξη ενός λαϊκού και ευρύτερου κοινωνικού κινήματος, η παρέμβαση του σε όλα τα πεδία της ευρωπαϊκής, εθνικής και κοινωνικής πραγματικότητας είναι επείγουσα και αναγκαία. Η δημοκρατία δεν πάει μόνο με εκλογές, χωρίς συλλογικότητες και ενεργούς πολίτες. Ποιές επιλογές και τρόποι μπορούν να δημιουργήσουν ένα ευρύ τέτοιο πολιτικό και λαϊκό κίνημα; Η υπέρβαση του φόβου που οδηγεί στο “διασφαλίζω τον εαυτό μου ανταγωνιστικά με τον διπλανό”. Επομένως αλληλεγγύη, συνεργασία, συναγωνισμός το πρώτο. Η αντιμετώπιση των ανισοτήτων πρόσβασης στην εκπαίδευση ως “εισιτήριο” στην εργασία ή της “αξιολόγησης” που θεσμοποιείται από διαμεσολαβητικά ή εμπορικά συστήματα ( όταν διαφημίζονται διδακτορικά ή μεταπτυχιακά για ευκαιρίες “πλουτισμού»). Γνώση, κατάρτιση, δεξιότητες χωρίς εμπόδια το δεύτερο. Και νέοι θεσμοί εμβάθυνσης της δημοκρατίας με άμεσες μορφές στις τοπικές κοινωνίες, αναδιοργάνωση συνδικάτων και φορέων με αναφορά και δομές σε επίπεδο δήμου για ενιαίους, λειτουργικούς δεσμούς-αρμούς για ανάπτυξη σύγχρονων ευρύτερων, κοινωνικών και όχι στενά επαγγελματικών δράσεων η τρίτη και κινητήριος συνθήκη.

Διανύουμε μια ιστορική φάση όπου αποδιαρθρώνεται συστηματικά η εθνική εξουσία από υπερεθνικές αποφάσεις, όργανα, ενώσεις -και συχνά με τον παραλογισμό του νεοφιλελεύθερου σχεδίου - και οι μετατοπίσεις ισχύος συνθέτουν ένα νέο παζλ (με Κίνα, Ινδία κ.ά. ως αναδυόμενους οικονομικούς παίκτες) όπως και οι νέες μορφές διαστρωμάτωσης της εργασίας και των κοινωνιών.

Η δυνατότητα νέας οργάνωσης μέσω αξιόπιστων πολιτικών δικτύων, ενίσχυσης της δημοκρατίας, της ταυτότητας, του πολιτισμού και της επανόδου της κοινωνικής πρωτοβουλίας και του ελέγχου των πολιτών στο γίγνεσθαι, δηλαδή να ξαναπάρουμε στα χέρια μας την ζωή μας, είναι η επαναδημιουργία σχέσεων και δυναμικής η οποία ή έχει βάση και αφετηρία τις τοπικές κοινωνίες ή γενικά, απρόσωπα και αφηρημένα δεν πρόκειται να υπάρξει!

Γράφει ο Αλέξανδρος Χουλιαράς

Το φθινόπωρο για μας τους ταχέως βαίνοντες στην τρίτη ηλικία είναι συνυφασμένο με μια συγκομιδική αφθονία, που γνωρίσαμε στην πρώτη μας ηλικία. Οι καρποί βρίσκονταν στο ζενίθ της ωριμότητάς τους, τα χωράφια, συγκομισμένα ή όχι, ήταν μια όαση ευδαιμονίας και το ζωικό μας κεφάλαιο σε πλήρη ετοιμότητα να ξεκινήσει τον επόμενο κύκλο του. Τα ζώα ήταν όλα καλοθρεμμένα και γκαστρωμένα, μηδέ εξαιρουμένων και των γυναικών! 

Οι καιροί άλλαξαν τα δέντρα μας ξεράθηκαν, τα χωράφια μας κατέληξαν βορά της άγριας φύσης, τα ζώα μας μπήκαν στο μουσείο της Φυσικής ιστορίας και οι όποιες γυναίκες μας …γκαστρώνονται αν και όποτε τύχει. 

Σήμερα μέσα σ΄ αυτό το παρακμιακό νεκροταφείο, εκτελούμε, ως άλλοι αβδηρίτες φαραωνικά έργα. Πρωτοπόρος σε τούτη την παρακμιακή φρενίτιδα, όπως πάντα, οι πεφωτισμένες μας τοπικές αρχές, όμως και αρκετοί πολίτες, παραστρατημένοι ως πρόβατα και άπληστοι ως λύκοι, ροκανώντας ή όχι το δημόσιο χρήμα των επιδοτήσεων, διακοσμούν το παραγωγικό μας τοπίο με θνησιγενή και ήδη θνησιμαία μεγάλα έργα. 

Ένας τέτοιος -τηρουμένων των αναλογιών- ήμουνα και γω. Πλανεμένος από την απελθούσα μαγεία των χωραφιών και παραπλανημένος από την αναπτυξιακή ψευδαίσθηση του τόπου, ξοδεύοντας ένα σκασμό χρήματα έφτιαξα το χωράφι μου και -φευ- ανέκραξα απευθυνόμενος στον παππού μου: “νενίκηκα σε”. Όμως “το πρωί με τη δροσούλα εγεννήθηκε ένα ρόδο, το πρωί με τη δροσούλα εμαράθηκε το ρόδο”, που λέει κι ο ποιητής. 

Εκτός όμως από μένα και άλλοι πολλοί πολίτες επλανήθησαν, επενδύοντας και δουλεύοντας σκληρά, σε έργα που συνθλίβουν αυτούς ως απερχόμενους και αποτελούν κατάρα για τους ερχόμενους. Τρανταχτό παράδειγμα ο μακάβριος σκελετός του κέντρου της πόλης, που η ταφή του θα γίνει Δημοσία Δαπάνη. 

Όμως τα έργα της ίδιας της αυτοδιοίκησης -και της πολιτείας γενικά- να δούμε ποιος θα τα κατεδαφίσει. Τούτη κατασκεύασε διάφορα μεγάλα έργα, με γνώμονα τη θήρευση ψήφων, από την πολύχρωμη κομματική πελατεία και ταΐζοντας ταυτόχρονα τον εργολαβικό Γαργαντούα. 

Οσονούπω ωριμάζει το έργο: “Κατεδάφιση του προπονητικού Κέντρου”. Επίσης ωριμάζει και το άλλο της κατεδάφισης πολλών δημόσιων ή ημιδημόσιων κτηρίων. Ευχής έργον είναι ότι πολλά τέτοια αβδηρίτικα έργα δεν θα έχουν τουλάχιστον έξοδα κατεδάφισης. 

Εσχάτως στο Καρπενήσι έχουμε πλημμυρίδα μεγάλων έργων, με αποτέλεσμα να μας ζηλεύουν αφάνταστα οι άλλες νομοπρωτεύουσες της χώρας. Έχουμε το Πάρκο των Αποδήμων, όπου ευδαιμονίζονται τα άγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου. Έχουμε την Αναβάπτιση του ιστορικού μας κέντρου, μόνο που την πήρε και τη σήκωσε ο δαίμων της εργολαβικής αδηφαγίας, και όχι μόνον. Έχουμε τις ανεγέρσεις και τις μεγαλοπρεπείς επεκτάσεις των Γυμνασίων της πόλης, τώρα που οι μαθητές λιγοστεύουν δραματικά, και μόνο μια επέκταση του Νεκροταφείου θα φανεί χρησιμότατη στο μέλλον. Έχουμε το αδηφάγο Κολυμβητήριο, που ικανοποιεί την αθεράπευτη πισινολατρεία των Καρπενησιωτών, αλλά μόνο το χειμώνα. Έχουμε φτιάξει πολυδάπανους δρόμους για να βαδίζουν καμαρωτές οι πετροπέρδικες του Βελουχιού. Έχουμε την καρπενησιώτικη, ου μην αλά και την ευρυτανική, μουσειοπλημμύρα μας. 

Έχουμε… έχουμε… πολλά έχουμε, μόνο ένα στρέμμα γης δεν έχουμε καλλιεργημένο και δεν ακούμε στα βοσκοτόπια μας ούτ΄ ένα κυπροκούδουνο. Οι μικρές ορεινές γεωργοκτηνοτροφικές εκμεταλλεύσεις, που θα στηρίξουν μια μικρή μεταποίηση, θα τροφοδοτήσουν ένα ελαφρό εμπόριο και θα παρέχουν αποφασιστική στήριξη στον οικοαγροτουρισμό μας είναι ανύπαρκτες και αν κανένας αιθεροβάμων επιχειρήσει κάτι, γρήγορα θα πάει στον αγύριστο!

Γράφει ο Γιώργος Αθανασιάς

Ντροπή στους σύγχρονες Νέρωνες, στους ανελέητους πυρομανείς, όποιοι κι αν είναι, απ’ όπου κι αν προέρχονται, όπου κι αν στόχευαν, όπου κι αν βρίσκονται…

Ντροπή στην ξεδοντιασμένη, στην απαρχαιωμένη, στην σκουριασμένη, στην κολλημένη, στην σαραβαλιασμένη κρατική μηχανή… 

Ντροπή στους αδέξιους, στους ημιμαθής, στους επικινδύνους χειριστές της…

Ντροπή στους ανεύθυνους, που υποδύονται τους υπεύθυνους…

Ντροπή στους ασυντόνιστους συντονιστές… 

Ντροπή σε όλους εκείνους, που ετούτος ο λαός τους ανέθεσε ρόλο πρωταγωνιστικό, ενώ δεν τους ταιριάζει ούτε ο ρόλος του συμπαθητικού κομπάρσου… 

Ντροπή σε όλους όσοι θα ’πρεπε να αισχύνονται για τα λάθη τους και από την ανεπάρκειά τους και δεν το κάνουν…

Ντροπή σε όλους όσοι κατέχουν ηγετικές θέσεις και καταθέτουν, εντελώς ανερυθρίαστα, απλά και μόνο την «οδύνη» τους, την «βαθιά» τους λύπη και τα «θερμά» τους «συλλυπητήρια»… 

Ντροπή σ’ έμενα τον «ψεκασμένο», αλλά «ενεργό» πολίτη, που έχω εναποθέσει της «σωτηρίας» μου τις ελπίδες στους κατ’ επάγγελμα «σωτήρες»…

Ντροπή σ’ έμενα τον «ψεκασμένο», αλλά «ενεργό» πολίτη, που δεν λαμβάνω ιδία βουλήσει, έστω τα στοιχειώδη, μέτρα για την προστασία της περιουσίας μου, αλλά και της ίδιας της ζωής μου… 

Ντροπή σ’ εμένα τον απαθέστατο… τον ανάλγητο τηλεθεατή, που παρακολουθούσα -και δυστυχώς εξακολουθώ να παρακολουθώ- τα φρικτά τεκταινόμενα, λες κι έβλεπα –και συνεχίζω να βλέπω- κινηματογραφική ταινία… 

Ντροπή… Ντροπή… Ντροπή…

Εύγε… Εύγε… Εύγε…

Εύγε στους πυροσβέστες, στους δασοπυροσβέστες, στους χειριστές των πυροσβεστικών οχημάτων, των αεροπλάνων και των ελικοπτέρων, καθώς και σε όλους τους θεσμικούς παράγοντες, που έκαναν ό,τι μπορούσαν, για να μετριάσουν την συμφορά… 

Εύγε σε όλους τους εθελοντές, που έκαναν το πρόβλημα των συνανθρώπων τους πρόβλημά τους και που προσέγγισαν τη ζωή όλων όσοι πάλευαν άνισα με τον θάνατο, λες κι ήταν η δική τους ζωή… 

Μπράβο τους…